Karakter Kaart

Naam: Ryan Haynes
Leeftijd: 16
Geslacht: Mannelijk
Woonplaats Celadon City, Kanto
Uiterlijk:

Spoiler:

Theme Song: Fall Out Boy - The Phoenix
Karakter:
Ryan raakt snel geïrriteerd als mensen medelijden met hem hebben vanwege zijn ongeluk. Medelijden is wel het laatste dat hij wil hebben. Ryan is niet de meest sociale persoon, vooral als het op meisjes aan komt. Als hij eenmaal ergens zijn zinnen op heeft gezet, is hij moeilijk van gedachte te veranderen. Hij is erg impulsief, en denkt meestal achteraf pas na over wat hij aan het doen is.
Ouders; Milly Azria, Mike Haynes †
Twee jaar oudere broer; Steve Haynes
Een jaar oudere zus; Faye Haynes
Een jaar jongere broer; David Haynes
Trainer/Coördinator/Gymleider/Grunt: Trainer
Pokémon:


Geschiedenis:
“Ah, David belde net. Vanuit Unova. Hij heeft zijn zesde gym badge behaald!” Zijn moeder keek hem aan met een blik vervuld van blijdschap. Ryan verstijfde. Zijn moeder keek hem bezorgd aan, waardoor hij snel een glimlach tevoorschijn toverde. “Fantastisch!” antwoordde Ryan, in een poging de woede in zijn stem te verbergen. Zijn moeder leek tevreden te zijn met zijn antwoord en ging verder met het ophemelen van de prestaties van zijn broertje. Natuurlijk was hij blij voor zijn broertje. Het behalen van een gymbadge, nota bene de zesde, was niet niets. Hij was kwaad om een heel andere rede. Kwaad omdat het zijn broertje was die alle fantastische dingen deed en niet hij. Kwaad omdat hij niet weg kon uit het vervloekte huis van zijn ouders, dat meer en meer als een gevangenis begon te voelen. “… En oh ja, Steven blijft vannacht slapen. Zorg je er dus voor dat je kamer is opgeruimd?” vroeg zijn moeder. Ryan knikte, maar had nauwelijks iets meegekregen van wat zijn moeder had gezegd.
“Ik ga naar boven,” deelde hij mee, om vervolgens zijn arm uit te strekken naar zijn krukken. Net buiten zijn bereik. Ryan liet een geïrriteerd gegrom horen, om vervolgens met enige moeite op te staan. Moeizaam strompelde hij naar zijn krukken toe. Hij had nooit echt de moeite genomen om fatsoenlijk te lopen met zijn nieuwe been. En aangezien het er niet op leek dat hij ooit verder zou komen dan het huis waar hij in woonde, had het hem eerder ook niet uitgemaakt dat hij afhankelijk was van zijn krukken. Of erger, van zijn moeder, als de loopafstand te ver was, en ze hem daarom maar voortduwde in een rolstoel. Terwijl hij dankbaar was voor wat zijn moeder voor hem deed, vervloekte hij zichzelf op het moment in stilte. Als hij zijn leven had opgepakt na wat er gebeurd was… Zou hij dan het lid van de familie zijn waar ze trots op waren? Zou hij dan de persoon zijn geweest dat naar huis belde omdat hij zijn zesde gymbadge had behaald? Hij bleef stilstaan in de gang. Het voelde alsof er iets binnen in hem was geknapt. Alsof datgene dat hem al die jaren er van had weerhouden om naar buiten te gaan in een klap was verdwenen.
Hij draaide zich om, en liep terug de woonkamer in. “Ma. Ik wil ook op reis,” deelde hij mee. Zijn moeder reageerde niet. “Ma, ik zei-“ herhaalde hij, maar zijn moeder kapte hem af. “Ik heb je gehoord, Ryan. En je weet dat het onmogelijk is. Je kan nergens heen met je been,” antwoordde ze, alsof ze haar zoon iedere dag vertelde dat hij niets kon. Ryan bleef bewegingsloos staan. Wat had hij wel niet gedacht. Dat zijn moeder hem zomaar weg zou laten gaan, terwijl hij niet eens fatsoenlijk kon lopen? “Haha, ik maakte ook maar een grapje, ma,” zei Ryan, in de hoop de schade die hij had aangericht te kunnen herstellen. Nee. Als het aan zijn moeder lag, zou hij de rest van zijn leven thuis blijven wonen. Maar hij had nog andere opties. Hij liet zijn moeder achter in de woonkamer en ging alsnog naar zijn kamer toe. Hij ging op zijn bed zitten en haalde zijn mobieltje tevoorschijn. Hij zocht in zijn contactpersonen naar het nummer van zijn broer. Eenmaal gevonden bleef hij kort naar het scherm staren. Het was nu of nooit. Hij haalde diep adem, en belde zijn oudere broer. De telefoon ging een paar keer over, voordat hij eindelijk reactie kreeg. “Yo, Ryan! Waarom bel je? We zien elkaar straks toch?” klonk de altijd vrolijke stem van Steven. “Steven… Heb je een Pokémon voor me?” vroeg Ryan. Een korte stilte. “Wel, ik… Ik heb er denk ik wel een voor je.”

---
Zogezegd zogedaan, Ryan was in zijn eentje op reis gegaan met de Pokémon die hij van zijn broer had gekregen, een Mankey genaamd Criana. Het bleek echter niet zo makkelijk te gaan als hij had verwacht. Het reizen viel hem tegen. Het was lastiger dan hij had gedacht. Ook het trainen ging hem niet bepaald lekker af. Het was moeilijk voor hem om precies te weten wat zijn Pokémon wilde. Hij kreeg het voor elkaar om een tweede Pokémon te vangen, een koppige Geodude genaamd Gabe, maar ook dit was hem niet bepaald makkelijk afgegaan. Hij weigerde echter om terug naar huis te gaan. Nee, hij besloot iets anders te doen. Iets dat zelfs nog meer tegen zijn principes in ging. Hij bezocht zijn jongere broer in Unova. Hij behaalde badge na badge, dus dan moest hij vast wel iets goeds doen. Hij verachtte zijn broertje nog steeds, omdat deze beter was dan hem. Beter in alles. Het tegenovergestelde gold voor zijn broertje. Deze keek nog steeds naar hem op. Was zelfs blij om hem te zien, iets wat Ryan niet had verwacht. Dat hij om die reden een tijdje in Unova bleef had hij ook niet verwacht. Hij leerde dingen van zijn broertje. Hoe gevechten werkten. Hoe hij met zijn Pokémon om moest gaan. In Unova blijven wilde hij echter niet, waardoor hij er uiteindelijk voor koos om terug te gaan naar Kanto.

Likes:

• De zee.
  
• Criana.
  
• Slechte grappen.
  

Dislikes:

• Aardbevingen.
  
• Hoge gebouwen.
  
• Zubat.
  

Important Notes:

• Ryan was op zijn 10e betrokken bij een aardbeving. Bij deze aardbeving kwam zijn rechter been klem te liggen onder een stuk puin. Toen hij eenmaal was bevrijd, was het al te laat voor zijn been. Zijn onderbeen moest er uiteindelijk af, waardoor hij sindsdien met een prothese rond loopt.
  
• Deze aardbeving was veroorzaakt tijdens een verschrikkelijk uit de hand gelopen Pokémon gevecht tussen meerdere trainers, waarbij een deel van de stad werd verwoest.
  
• Door deze aardbeving verloor Ryan niet alleen zijn onderbeen, maar ook zijn vader.
  
• Ryan kan nog steeds niet goed met de prothese overweg, waardoor hij niet al te lang achter elkaar kan lopen, en hij krukken, en soms een rolstoel, nodig heeft om vooruit te kunnen komen.
  
• Ryan is sindsdien bang voor alles dat ook maar een klein beetje op een aardbeving lijkt.
  
• Ryan voelt zich snel beledigd als er ook maar iets wordt gezegd over zijn handicap.
  
• De oudere broer van Ryan is een Pokémon Fokker, en zowel zijn oudere zus als zijn jongere broer reizen op het moment door de Unova regio.
  
• Ryan wil zich nog wel eens vreemd gedragen als hij in het bijzijn van een meisje is. Ondanks dat hij een oudere zus heeft, weet hij niet goed hoe hij zich in het bijzijn van een meisje moet gedragen.
  
• Ryan loopt niet rond met krukken, en zit niet in een rolstoel tijdens zijn reis. Hij loopt hierdoor mank, en redelijk langzaam.
  
• Ryan's haarkleur is niet natuurlijk, maar geverfd. Zijn natuurlijke haarkleur is bruin.