Jasmine was op zoek naar de eerste gym. Er waren echter een aantal punten die haar zoektocht belemmerden: 1) ze wilde de weg niet vragen want dat was slecht voor haar imago en bovendien praatte ze niet tegen mensen tegen wie ze niet wilde praten (lees: iedereen), 2) ze wist niet meer welke kant noord en zuid waren (maar ach, dat had ze eigenlijk ook nooit geweten) en 3) ze wist niet meer naar wat voor gym ze op zoek was. Was het nou de steengym? De grondgym? De rotsgym? De aardegym? Oh, en er was nog een vierde punt: Ali Baba kon niet praten. Ja, “bulba”, dat kon-ie. Maar wat had je daar aan als je (alweer) de weg kwijt was? Hij probeerde nog weleens de weg te wijzen met die groene sprieten van ‘m, maar Jasmine was niet zo’n held in gebarentaal en dus negeerde ze hem op dat soort momenten maar. En op alle andere momenten ook, eigenlijk.

Nu was ze vanuit het bubbelstadje aangekomen in... Jasmine keek naar het naambord. Viridian City. De naam kwam haar vaag bekend voor en ook de gebouwen riepen (soort van) herinneringen op. Maar toch kon ze zich haast niet voorstellen dat ze hier al eerder zou zijn geweest.

Het bubbelstadje, overigens, was Cerulean City, de stad waar Jasmine had deelgenomen aan het ringsteken bij de Whirling Waterpool Day. De dag was zonnig begonnen en Jasmine had zich vol optimisme ingeschreven voor het ringsteken, in de volle overtuiging dat ze er met de hoofdprijs vandaan zou gaan: Een zak snoep! En een knuffel. Ofzo. Maar dat deerde Jasmine niet zoveel. Nee, die zak snoep... Het water liep haar al weer in de mond als ze eraan dacht. Ze was zo goed op weg geweest. Met vijf ringen had ze een heus verborgen talent ontdekt (en die ene misser was natuurlijk de schuld van dat blauwe zeemonster), maar toen had een of ander peentjeskleurig kind (had ze niet ooit tegen haar gevochten?) zes ringen gestoken en de zak snoep mee naar huis genomen – o wat was Jasmine kwaad geweest! Maar toen ze op het meisje af had willen stuiven en de zak snoep uit die fijne handjes had willen grissen, was er een grote man aangekomen en had haar naar de grens van het stadje gesleurd met de woorden dat ze die dag niet meer welkom was tenzij ze haar excuses aan zou bieden. Excuses. Ha. Ha. Ha. Nooit.

Dus was Jasmine maar weer op zoek gegaan naar de eerste gym en dit keer zou ze niet verliezen. Mits het een eerlijk gevecht werd natuurlijk, want Jasmine begon te vermoeden dat er heel wat vals gespeeld werd in de harde wereld van Pokémon. Dat moest wel, want anders had ze allang een paar overwinning op haar naam kunnen zetten.

Goed, terug in Viridian City.  Na een aantal dagen en een heleboel blaren was Jasmine dus eindelijk weer in de bewoonde wereld beland en werd het tijd om te bekijken of deze stad een gym had. Een gym... een gym... Jasmine vroeg zich af wat ze zou doen als de gym geen steen/aarde/grond/rots-gym was – oh. Ha! Dat antwoord was natuurlijk wel duidelijk. Eigenwijs als ze was zou ze die andere gym dan toch uitdagen en laten zien dat ze niet per se bij de eerste gym hoefde te beginnen, om te winnen. Met die gedachte liep ze met opgeheven hoofd langs alles dat geen gym was – pokécenter, huis, huis, markt, huis, huis, huis, vogelhuis, huis, gym, huis, hu... ho eens eventjes. Abrupt ging Jasmine stilstaan. Ze was warempel bijna de gym voorbijgelopen! Een gym die er nog aardig rotsachtig, aardeachtig, steenachtig én grondachtig uitzag ook (aldus Jasmine). Ze zette haar handen in haar zij. Nee, dit kon niet missen. Ze zat hier helemaal goed. Ach, hoe had ze ook ooit aan zichzelf kunnen twijfelen. Met haar feilloze inzicht was het toch helemaal geen verrassing dat ze op de goede plek was uitgekomen?

Met een tevreden grijns op haar gezicht stapte ze het gebouw binnen. Waar ze werd opgewacht door een vrouw. ‘Juk, dit méén je toch niet?’ vroeg Jasmine met een ondertoon van pure afschuw. ‘Hebben ze me dat hele eind gestuurd om tegen een dát te vechten?’ De vrouw, die eerder nog had geglimlacht, keek haar strak aan, maar negeerde de opmerking verder. ‘Je kunt deze deur door gaan,’ zei ze koeltjes, wijzend naar een deur. Jasmine zuchtte overdreven. ‘Alsof ik nog niet ver genoeg heb gelopen,’ mopperde ze. Maar ze liep toch naar de deur toe, opende deze en stapte zonder verder na te denken het duister in. En donderde de trap af.

‘Wel alle Pikachu’s op een stokje!’ krijste Jasmine verontwaardigd, toen ze onder aan de trap lag. ‘Wat een laffe manier om je tegenstanders uit te schakelen! Mijn benen te breken voordat ik mijn legendarische vechter ook maar heb kunnen laten zíén!’ Woest kwam Jasmine overeind. ‘Kom tevoorschijn, lafaard! Ik daag je uit voor een gevecht! Op leven en dood! En voor zo’n badgeding!’


OOC: Ik hoop dat de gymbeschrijving klopt, ik heb 'm afgeleid van dat topic van jou met Mitsu.

OOC: Nope, ik heb niet lang hoeven wachten :E Jij daarintegen... En je post is awesome btw, ik hoop dat de mijne een beetje presentabel genoeg is, ik wilde niet nog langer wachten op inspiratie. ^^"

IC:
Jasmine had haar handen in haar zij gezet en staarde het duister woest aan. Haar ogen spuwden vuur, maar toch wilde het zwart niet wijken. Het lieve meisje trok haar mond alweer open om opnieuw in een geschreeuw uit te barsten, toen er toortsen werden ontstoken. Jasmines mond klapte weer dicht. Een man kwam de schaduwen uitgelopen en Jasmine keek hem wantrouwend aan. Hij zag er nog laffer uit dan ze had voor kunnen stellen. Hij was vast familie van dat lelijke mens dat haar de trap af had laten donderen. Tot overmaat van ramp ratelde hij ook nog eens door zijn eigen praatje heen – alsof hij wel betere dingen te doen had! Jasmine perste haar lippen op elkaar en haar wangen zwolden op, in een poging haar woede – soort van – in bedwang te houden. Tot hij was uitgepraat, dan zou ze hem laten weten dat ze er niet van gedient was dat ze niet serieus werd genomen. Wat dacht hij wel niet? Dat ze hem niet aankon?!

En zo kwam het dat Jasmine in haar woede geen woord meekreeg van wat Tsuda te vertellen had. Ze staarde hem alleen maar woest aan, met haar lippen nog altijd stijf op elkaar en wenkbrauwen die niet nog verder naar beneden konden. ‘Bla bla bla,’ zei de man. ‘Bla bla bla bla, bla bla.’ En opeens hield hij op met praten en liep hij zomaar bij haar weg. Hij keerde haar de rug toe! Jasmine wilde haar o-zo-vriendelijke mondje opentrekken, maar de man was haar voor en ging weer verder met praten. ‘Bla bla, bla bla bla,’ etcetera, etcetera. Jasmine keek naar de man en bleef staan. Dit keer zou ze hem niet de kans geven zijn tekst weer te hervatten, als hij even stil viel. Ze had haar mond al open staan, alles wat ze nu nog hoefde te doen was geluid maken. Maar hij was haar toch echt te snel af. De man viel even stil en net toen Jasmine haar eerste woord had uitgebracht (“WIE”), ging hij weer verder met praten. Hij was gewoon niet geïnteresseerd in wat ze te zeggen had! ‘Ben je er klaar voor?’ vroeg de man en Jasmine kreeg voor de verandering nu wel mee wat hij te zeggen had. Niet dat de man op haar antwoord wachtte.

‘E...’ De man riep zijn Pokémon het veld in, maar al na de eerste letter was Jasmine vergeten hoe de pokémon heette. Jasmine keek eerst – diep van binnen jaloers – toe hoe de Pokébal weer terugkwam in de handen van haar tegenstander (zij zelf had nog nooit een Pokébal weten te vangen) en keek toen naar de verschenen Pokémon. En keek. En trok bleek weg. Was dat niet... had ze die niet... Ze slikte. ‘BABA!’ gilde ze, terwijl ze haar Pokébal in de richting van de verschenen Pokémon gooide, hem tot haar teleurstelling net (lees: bij lange na) niet raakte en haar benen tegelijkertijd in de lucht probeerde te krijgen (om afstand te creëren tussen haar en... en dat... ding) maar daar natuurlijk verschrikkelijk in faalde en dus op haar achterste belandde. Ali Baba verscheen echter direct en lachte vrolijk toen hij zijn tegenstander zag. ‘Baba,’ zei de Bulbasaur, maar Jasmine kon er de lol absoluut niet van inzien. Terwijl Ali Baba’s Pokébal een random kant op stuiterde, krabbelde ze haastig overeind en deed ze een paar stappen naar achteren, tot ze voelde dat ze tegen de muur aan stond. Zweet druppelde over haar gezicht. Dit kon niet missen, als haar geheugen haar niet in de steek liet (en we weten allemaal dat Jasmine’s geheugen waanzinnig goed is) was dit die verschrikkelijk enge Pokémon die ze in die verschrikkelijk enge grot was tegengekomen en naar haar gekeken had. Naar haar gekeken! (En hij keek nu wéér naar haar, jak!) Hoe was dat ding in Pokémonsnaam hier terecht gekomen?!