Terwijl de warme zonnestralen van de zomerzon de grond bereikte, hield een brunette het koppig vol om door te blijven lopen. Inmiddels was de middag al aangebroken en had het groepje net pas Mount Moon bereikt. Als ze het slim speelden, dan waren ze voor morgenavond nog in Pewter City en dan duurde het nog even voordat ze dan eindelijk op hun eindbestemming aankwamen. De pokémon konden overduidelijk zien dat hun trainer er erg veel zin in had om haar oudere broer te bezoeken. Waarschijnlijk omdat ze hem een trots aanwinst kon tonen. Twee, eigenlijk, hoewel ze over Cedro niet al te enthousiast was. Zelfs al had ze meer respect voor hem gekregen sinds de Contest. Iets waar haar Charmander zich enorm aan had geërgerd de laatste paar dagen. Chiaki scheen de Seel een beetje voor te trekken als je het hem vroeg en hij voelde zich nog steeds niet zo vrolijk zoals hij eerst was. Hij had zijn trainer teleurgesteld bij haar eerste Contest, maar Cedro had perfect aan de verwachtingen voldaan. En dat terwijl hij niet als hem over training nadacht. De witte pokémon werd al moe als hij eraan dacht! Alano snoof lichtelijk geïrriteerd, proberend Sarita en Cedro te negeren, zelfs al moest dat met veel moeite. De Pidgey bleef maar om hulp roepen omdat de ander haar niet met rust wilde laten, maar eerlijk gezegd kon het het oranje draakje maar weinig schelen. Daarbij, wat had Sarita ooit voor hem gedaan? Nou, niks dus. Fronsend keek Alano op toen ze de voet van Mount Moon leken te hebben bereikt. Vanuit zijn ooghoeken kon hij de vastberaden houding van de brunette opmerken, maar in tegenstelling tot normaal voelde hij zich absoluut niet enthousiast hierover. Het was alsof iemand zijn energie uit hem had opgeslokt en dat hij daar niet eens iets om gaf.

Chiaki richtte haar blik op het drietal pokémon en besloot toen dat het wel even welletjes was geweest. “Goed, we houden een korte pauze en vervolgen dan onze weg. Niet te ver afdwalen, oké?” Ze betwijfelde of de Seel het ver zou schoppen, maar ze wist zeker dat Sarita en Alano de boel gingen verkennen. De Pidgey zou dat waarschijnlijk alleen maar doen om van Cedro af te zijn. Bij die gedachte grinnikte ze licht. Arme Cedro. Hij kwam de liefde van zijn leven tegen en ze moest hem niet. De brunette vroeg zich überhaupt af wat hem bezielde als hij als een blok voor de Pidgey viel. Zoals verwacht was Sarita inderdaad de eerste die hen verliet om op onderzoek uit te gaan. Helaas voor haar maakte de witte pokémon het niet makkelijk voor haar, aangezien hij zonder problemen achter haar aanging. Chiaki kon het allemaal niet meer verdragen en barstte in lachen uit. Ze kon nog net zien hoe de vogelpokémon haar een kwade blik toewierp voordat deze uit het oog verdween, maar dat belette het meisje er niet van om haar uit te lachen. Net goed. Dit was precies wat haar pokémon verdiende. Ze stopte echter met lachen toen ze zag dat haar Charmander nog steeds op dezelfde plek stond. Als trainerzijnde was ze zich ervan bewust dat Alano zich niet als Alano gedroeg en dat hij zich redelijk down voelde. Dit kwam waarschijnlijk omdat de nieuwkomer het lintje voor haar had gewonnen en hij nog niet echt veel gepresteerd had. “Alano?” mompelde ze, terwijl ze op hem afliep en naast hem op de grond knielde. Het oranje draakje keek op met een treurige blik in zijn ogen. Chiaki glimlachte en legde haar rechterhand op zijn hoofd, waarna ze hem zachtjes over zijn hoofdje aaide. “Waarom ga je niet de buurt verkennen? Zelfs Cedro gaat erop uit,” sprak ze tegen hem in een poging om hem op te vrolijken, maar ze maakte het alleen maar erger. Bij het horen van de Seel z’n naam, klemde de Charmander zijn kaken al op elkaar. Cedro hier, Cedro daar, hij had er genoeg van. Zonder ook maar een kik te geven, begaf hij zich naar een pad dat wegleed van Chiaki. De brunette kon enkel licht verbaasd naar haar pokémon staren, voordat ook hij uit het zicht verdween.

Anderhalf uur later was de groep weer bijna compleet, klaar om te vertrekken. Sarita had hard haar best gedaan om aan de Seel te ontkomen, maar al haar pogingen waren tevergeefs. Ze moest zelfs het gegniffel van haar trainer opnieuw aanhoren toen ze terugkeerde naar de plek waar ze Chiaki als eerste achter had gelaten, terwijl Cedro haar nog altijd op de hielen zat. De enige die nog niet was verschenen, was Alano. Chiaki besloot om hier op hem te wachten, maar veel minuten verstreken en de Charmander was nog steeds niet verschenen. “Hebben jullie Alano nog gezien?” vroeg ze bezorgd aan haar andere twee pokémon, maar die schudden hun hoofd. Ook zij leken bezorgd te zijn over het oranje draakje. De brunette fronste licht en keek rond. Ze had haar pokémon met een rede gewaarschuwd om in de buurt te blijven. Ze wist dat ze zichzelf konden beschermen als het erop aankwam, maar ze had liever niet dat ze haar pokémon wéér kwijtraakte. De vorige keer toen ze Mount Moon hadden bereikt, ging het ook al niet zo soepel. Wat bezielde Alano dat hij zo lang wegbleef? Hij wist toch dat ze terug naar Viridian wilde om haar broer weer te zien? Ze besloot niet langer te wachten. Er was vast iets gebeurd. “Sarita,” begon ze, waarbij ze zich naar de Pidgey omdraaide. De pokémon schrok op en keek haar trainer afwachtend aan. De twee pokémon hadden hun gebruikelijke capriolen een halt toegeroepen toen bleek dat Alano wel erg lang wegbleef. “Ik wil dat je het luchtruim ingaat en naar Alano zoekt. Cedro en ik doorzoeken het gebied te voet. Laat me iets weten als je wat gevonden hebt,” vervolgde ze. Haar stem had een serieuzere toon en Sarita had aandachtig naar haar verhaal geluisterd. De Pidgey knikte en steeg toen op, waarna ze zich steeds hoger in de lucht begaf en zoekend rondkeek. Chiaki en Cedro lieten er ook geen gras over groeien en begonnen meteen aan hun zoektocht op de grond.

Het had niet lang geduurd voordat de brunette een teken van haar verdwenen pokémon had gevonden. Of ze er echter blij mee moest zijn, dat betwijfelde ze. Haar Seel had Alano’s geur opgepikt en haar naar iets toe geleid. Terwijl ze door haar knieën zakte, stak ze haar rechterarm naar het voorwerp uit wat op de grond lag. Het was een roze doek die ze maar al te goed kende. Dit had ze ooit aan haar Charmander gegeven om hem niet als een normale Charmander rond te laten lopen. Het was zijn sjaal en aan het kledingstuk te zien, had hij het niet vrijwillig afgeworpen. Het was gescheurd. Chiaki moest toegeven dat ze nu in lichte paniek raakte. Wat was er gebeurd met haar pokémon? Cedro zag de bui al hangen en besloot om een nieuw spoor op te sporen. Een nieuwe geur drong toen zijn neusgaten binnen, dus besloot hij zijn trainer aan haar arm mee te sleuren in een poging om de geur te achterhalen. Niet veel later drong ook de bekende geur van zijn teamgenoot zijn neus binnen en verscheen Sarita weer ten tonele, claimend dat ze het oranje draakje had opgespoord. Gedrieën liepen ze vlug de richting op waar Alano voor het laatst werd gespot en zagen toen een schouwspel waarvan ze niet eens hadden durven dromen. Het was eerder een regelrechte nachtmerrie. Alano, die er zwaar gehavend uitzag, stond recht tegenover een Sandslash. Achter deze Sandslash stond nog een Sandshrew die er net zo uitzag als de Charmander. Voordat Chiaki ook maar de kans had om hierop te kunnen reageren, raasde de Sandslash met een Rapid Spin op haar pokémon af. Ze dacht dat Alano wel zo slim was om de aanval te ontwijken, maar hij bleef staan en ving het zonder ook maar een kik te geven op. De brunette keek toe hoe de Sandslash zich weer van het draakje verwijderde en nadacht over zijn volgende aanval, gezien het feit dat de Charmander koppig stand hield.

Een Swift werd na een aantal tellen ingezet, maar ook nu leek Alano zich niet te willen bewegen. “Counter het met Ember!” gilde de brunette naar haar pokémon. Hij gehoorzaamde echter niet. Chiaki klemde haar kaken op elkaar en gromde, hoewel ze met alle liefde haar Charmander voor van alles en nog wat wilde uitmaken nu. Wat probeerde hij hiermee te bereiken? Zonder er verder bij na te denken, zette ze zich af van de grond en sprintte op het oranje wezen af. Het was origineel het plan geweest om hem aan de kant te beuken en zo de aanval te ontwijken, maar voordat de brunette op hem af kon springen, gleed ze al uit en viel bovenop hem. Beide produceerden een geluid dat aan moest geven dat ze pijn hadden, maar dat probeerden in te houden. “Wat moet dit voorstellen, Alano?!” gilde Chiaki uiteindelijk kwaad tegen haar pokémon toen ze rechtkwam. Deze keek haar verward aan, evenals de Sandshrew en Sandslash. Daar besteedde het meisje echter geen aandacht aan, want ze was te druk met het bekijken van haar Charmander. Zo te zien had hij niet al te ernstige verwondingen opgelopen. Vervolgens hield ze zijn roze sjaal voor zijn gezicht, die ze al die tijd stevig vast had gehouden, en wilde hem toen weer om zijn nek knopen, maar besefte dat het daar te kort voor was geworden. “Stomme idioot…” mompelde ze. “Kijk nou wat je gedaan hebt… Dit is het eerste wat ik je gaf en nu is het kapot? Je wilde de dader er ook nog mee laten wegkomen.” Alano staarde haar enkel bezorgd aan. Pas na enkele tellen legde hij zijn pootje op de hand waar Chiaki de sjaal mee vasthield en deed een poging om overeind te komen. Nu moest en zou hij zeker winnen. Hij zou zijn trainer laten zien dat Cedro niet de enige was die wat in zijn mars had. Ze had hem nu immers twee keer beschermd. Minstens. Nu was het zijn beurt om haar te beschermen. De Charmander richtte zijn blik vastberaden op de Sandslash en deelde aan hem mee dat hij niet meer van plan was om te verliezen. Het was net op dat moment dat hij plots wit begon op te lichten.

Chiaki keek stomverbaasd vanaf haar zitplek naar het draakje. Wat gebeurde er? Wat was dat licht? Langzaam maar zeker kon ze zien dat Alano begon te groeien. Zijn lichaamsbouw bleef ongeveer hetzelfde, maar hij werd wel groter. Ook zijn staart kreeg een langere lengte en er leek zich een hoorn op z’n hoofd te vormen. Zijn poten vervormde zich iets en toen het gloeien ophield en zijn echte kleuren te zien waren, was ook te zien dat hij klauwen had gekregen. Het kleine, oranje draakje was langzaam uitgegroeid naar een iets groter, rood draakje. Met een scheve grijns keek hij uitdagend naar de Sandslash. Deze hield zich klaar om een volgende aanval uit te voeren, maar Alano was hem voor door een Flamethrower in te zetten, die zijn tegenstander met moeite kon ontwijken. Een Rapid Spin werd hiervoor ingezet, die na het ontwijken gericht werd op de rode draak. Voordat de Sandslash echter in contact kwam met zijn doelwit, stoof een andere pokémon ertussendoor en belette hem ervan om Alano daadwerkelijk te raken. Sarita had zich er met een Quick Attack tussen ingegooid en vloog zelfvoldaan naar de Charmeleon zijn zijde. Ook Cedro herenigde zich met de twee. Dit was het teken voor de Sandslash om te vertrekken. Samen met de Sandshrew verdween hij uit het zicht en konden Chiaki en haar pokémon weer relaxen. Alano liet zijn spieren ontspannen, maar spande ze meteen weer aan toen hij iets vanachter tegen hem aan voelde knallen. Toen hij omlaag keek, zag hij hoe er twee armen om hen heen gewikkeld werden. “Je bent geëvolueerd!” hoorde hij de bekende stem van zijn trainer. “Ik kan niet geloven dat je geëvolueerd bent!” gilde ze nogmaals. Toen ze hem eindelijk losliet, draaide hij zich naar haar om en wierp haar een scheve grijns toe, alsof hij daarmee wilde duidelijk maken dat hij wel degelijk iets kon. Chiaki beantwoordde zijn grijns met eenzelfde gelaatsuitdrukking en greep toen zijn rechterpoot vast. Het doek mocht dan niet meer als sjaal kunnen functioneren, maar een soort bandana werkte ook wel. Voorzichtig wikkelde ze het doek om zijn bovenarm heen en knoopte het toen vast.

Tevreden keek ze haar pokémon stuk voor stuk aan met een brede glimlach rond haar lippen. “Nu kan ik al helemaal niet meer wachten op ons bezoek aan mijn broer! Let’s go!” Hoewel het nog altijd niet geheel enthousiast was van Sarita en Cedro, leek Alano zijn gebruikelijk gedrag weer terug te hebben. Zijn trainer was enorm trots op hem, dat voelde hij gewoon. Hij hoopte echter wel dat ze niet vergat om met hem naar het pokémon Center te gaan, want ondanks alles wilde hij toch liever gezond bij Mamoru aankomen.