Vrolijk liet Deborah haar grote opgezette ogen glijden naar het stadje. Daar kon ze vast slaapgerief kopen! En eten! Ze moest echter wel zien dat ze genoeg geld bij had en genoeg geld overhield. Bovendien zou het niet eens zeker zijn of ze daar echt wel slaapgerief kon kopen. Anders zou ze toch echt moeten proberen om aan iets anders te komen, een lekker opgerold warm dekentje of zoiets. Want de hele tijd bij iemand anders slapen of midden in de nacht op zoek gaan naar een Pokémon Center had ook geen zin. Ze wilde bovendien ook even checken of ze genoeg Pokémon bij had. Ze dacht er over na om na de Pewter City Gym weer een nieuwe Pokémon te vangen. Ze wist echter wel niet welke. Ze dacht na over haar Magikarp. Misschien zou ze toch maar een Pokémon vangen die in het begin iets makkelijker was te trainen. Ze kon haar Magikarp namelijk nergens echt uitlaten, behalve in water. Maar ja, waar vond je in een bebost gebied zo gauw water, hè? Deb schrok op van Ryans woorden. Ze grinnikte even om zijn woordkeuze. 'Relax,' begon ze luchtig. 'Ik snap wel wat je bedoelt.' Ze gaf een paar korte klopjes op zijn schouder, waarna ze zich grijnzend terugtrok. Sparky was wild met zijn oren aan het bewegen en ze merkte dat de Pokémon de geur van warm eten op probeerde te snuiven. Zijzelf kreeg eigenlijk ook wel honger, maar ze besloot toch om eerst te gaan kijken voor fruitwaren voor onderweg. Daarna het dekentje en daarna eten. Als haar geld het nog redde, natuurlijk. Ze keek opzij naar Ryan en luisterde aandachtig naar wat hij te zeggen had. Dus hij wilde haar hier achterlaten in deze grote stad? Haha, just kidding. Wat was haar humor toch slecht.

Deb knikte naar Ryan. Ze vond het wel een goed idee. Zo kon ze zelf de stad op haar gemak gaan bezichtigen en kon Ryan doen wat hij wilde doen. Zo konden ze allebei de tijd nemen zonder steeds rekening te hoeven houden met elkaar, ook al vond Deb het geen probleem om rekening met hem te houden. Maar toch, als ze allebei nog inkopen wilden doen en allebei bij andere winkels wilden zijn, zou deze oplossing nog wel het beste zijn. 'Mij goed,' zei ze glimlachend tegen Ryan. Ze grinnikte even. 'Dan zie ik je bij het café,' zei ze tegen hem, waarna ze haar hand opstak en meteen wegsnelde. Ze voelde zich heel spijtig tegenover Ryan dat ze hem meteen zo achterliet, maar ze had eigenlijk echt wel honger en wilde snel voor dat dekentje gaan kijken. 'Pika!' zei Sparky, terwijl hij zich probeerde vast te houden aan haar haren. Deb merkte dat hij bijna van haar nek vloog en besloot om het wat rustiger aan te doen, terwijl ze een excuus naar haar Pikachu prevelde. Sparky keek haar even aan, waarna hij haar een likje gaf. Deb bleef stilstaan, waardoor de Pikachu bijna weer van haar nek vloog. Ze keek hem verbaasd aan. 'Gaf je me daarnet nu echt een likje?' vroeg ze aan hem, alsof ze het zelf niet geloofde. De Pikachu knikte en keek haar daarna aan. Deb beet op haar onderlip. Begon haar Pokémon haar meer te mogen? Voorzichtig stak ze haar hand uit om hem te aaien, maar de Pikachu stak zijn kopje al naar boven, waardoor haar hand zijn kopje raakte. Voorzichtig aaide ze hem en glimlachte ze. Een beetje lawaai deed haar opschrikken en ze keek opzij. Drie jongens in een steegje keken haar nauwlettend in de gaten houdend aan. Ze schrok en besloot om snel door te lopen. Toen ze het winkeltje bereikte waar ze haar warme deken kon kopen, met daarnaast een zaak om te gaan eten, was ze het voorvalletje alweer vergeten en liet ze zich verwonderen door de prachtige producten die Cerulean City haar te bieden had.