Part I – Moonlight

Shine on silver
From the sky into the night
Gaia shivers and I need your leading light

Het waren de kleine uurtjes van 14 juli. Quirina lag met haar ogen gesloten, diep weggedoken onder haar dekens, maar ze was wakker. Haar kamer was een ondoordringbare duisternis, want ze had geen raam waardoor het maanlicht naar binnen zou kunnen vallen.
Morgenochtend (of eigenlijk deze ochtend, over een paar uur) zou Quirina’s reis door Kanto beginnen. Ze zou eindelijk Saffron City achter zich laten. Niet voor goed, maar ze hoefde er in ieder geval niet meer dagelijks te slapen. Daarom kon ze deze nacht niet slapen. Ze had zich al duizend-en-een keer omgedraaid. Eerst op haar zij, toen op haar rug, toen haar andere zij, en weer terug naar haar rug. Geen enkele houding kon haar ontspannen. Ze veegde de haren opzij die tijdens het draaien en woelen om haar nek waren komen te zitten en opende uiteindelijk haar ogen. Ze tuurde over de rand van haar hoogslaper naar de deur. Het was nog nacht, oncludeerde ze, en haar ouders lagen nog te slapen. Dat wist ze, omdat er anders licht onder de deur door zou schijnen. Nu, met als enige lichtbron de rode cijfers op haar wekker en de glow-in-the-dark stickers op het plafond, kon ze de deur amper onderscheiden.
Ze slaakte een diepe zucht.
De laatste keer dat een nacht zo lang had geleken, was de nacht toen ze dacht dat er een spook in haar slaapkamer zat. Haar slaapkamer, overigens, was niet erg groot. Er stond een hoogslaper, met daaronder een bureau en er was ruimte voor een kleding- en spelletjeskast. Dat was alles wat in de kamer van 3 bij 3 meter paste. Quirina voelde zich er sowieso nooit op haar gemak en probeerde het moment dat ze naar bed moest altijd zo lang mogelijk te rekken, maar ze kon de kleine, gesloten ruimte niet ontlopen.
Dat zou na vandaag voorbij zijn. Waar zou ze de volgende nacht slapen? Ze wist dat ze in ieder geval in de richting van Pewter City moest reizen. Natuurlijk leidden er meerdere wegen naar de stad van de eerste gym, maar naar wat zij zelf uit de kaart van Kanto had afgeleid, was de weg via Cerulean City en Mount Moon de snelste. Zou ze Cerulean City in één dag kunnen bereiken? En zo ja; wilde ze daar dan overnachten?

Het waren gedachten zoals deze die Quirina de hele nacht wakker hielden. Ze was verschrikkelijk gespannen en kon niet wachten tot de eerste zonnestralen over de horizon zouden piepen.
Na nog een paar rondjes te hebben gedraaid in haar bed, gooide Quirina de deken van zich af en ging rechtop zitten. Ze pakte de pokéball van Ara van het schapje dat boven haar bed was gemonteerd en staarde er in het duister naar. Zou de Doduo wel kunnen slapen? Ze wist dat hij de dag ervoor net zo gespannen was geweest als zij. Hij had de hele tijd zenuwachtig rondgelopen, tot zij uiteindelijk tevreden was geweest met alles wat ze in haar tas had gestopt en ze samen een eindje waren gaan wandelen.
‘Ben je wakker?’ fluisterde Qui tegen de pokéball. Natuurlijk kwam er geen reactie, maar ze wist dat minstens één van de twee koppen wakker moest zijn. Amon en Atum wisselden hun slaapmomenten altijd af. Ze verkleinde de pokéball, zoals deze altijd aan haar riem hing, en klom toen het trappetje van haar hoogslaper af. Zodra ze beneden stond, vergrootte ze de pokéball weer en liet ze Ara verschijnen. Tot haar vreugde waren zowel Amon als Atum wakker.
‘Zijn jullie ook zo zenuwachtig?’ vroeg ze zachtjes aan haar pokémon. ‘Nog maar een paar uurtjes...’
Amon uitte een zacht vogelgeluidje. Ze moesten wel stil zijn, want de muren van haar kamer waren niet erg dik en ze wilde haar ouders niet wakker maken.
‘Laten we een spelletje doen om de tijd te doden,’ fluisterde ze. ‘Iets wat niet teveel lawaai maakt. Schaken?’ Beide Doduo-koppen knikten enthousiast.
En zo gebeurde het. De rest van de nacht verstreek langzaam, maar sneller dan de uren daarvoor. Ze speelden schaak en Rummikub en daarna begonnen ze nog aan Scrabble, tot Quirina uiteindelijk licht onder de deur door zag komen. Een nieuwe dag was begonnen!  


Part II – Farewell

I must take your farewell,
Carried by destiny
Bound to obey

Het was pas half zeven in de ochtend, maar Quirina was niet meer te houden. Op een drafje rende ze door het huis. Eerst om de balkondeuren open te gooien en als een bezetene de frisse lucht in te ademen. Meteen kwam het geluid van een ontwakende stad haar tegenmoet, maar voor deze ene keer kon haar dat niets schelen. Ze zou op reis gaan! Daarna trok ze een sprintje naar het keukentje met de tweepersoons eettafel. Ze dekte deze met bestek en borden voor drie personen en huppelde toen naar de slaapkamer van haar ouders. Zonder een moment na te denken, bonkte ze op de deur en riep ze luid: ‘Goedemorgen! Ontbijt staat klaar!’
Haar volgende halte was weer in haar eigen slaapkamertje, waar de spullen lagen die ze mee zou nemen op reis. Ze legde al haar kleinere, maar o-zo belangrijke eigendommen (zoals haar portemonnee, een zakmes en een kompas) bovenop de zwarte driekwart broek die ze die dag aan zou doen en controleerde nog een keer of ze alles wat ze mee wilde nemen ook echt in haar tas had gedaan.
Hierna draafde ze terug naar de keuken, waar haar ouders inmiddels slaperig de laatste ontbijtspullen op tafel zetten. Ara stond in het midden van het keukentje en volgde Quirina met zijn vier ogen.
‘Ja ja, je krijgt je ontbijt,’ zei Quirina lachend. Haar moeder keek glimlachend toe hoe ze de etensbak van de Doduo pakte en die volgooide met pokémonvoer. Ze had er moeite mee om haar kleine dochter te laten gaan, maar het was haar meer dan duidelijk dat Quirina echt gelukkiger zou worden van de reis.

Zodra Amon en Atum op hun eten aan konden vallen, ging Quirina op een stoel aan de ontbijttafel zitten. Ze begon een sneedje brood te smeren, onder toeziend oog van haar ouders, die zelf eigenlijk nog niet zo’n honger hadden – ze hadden liever nog wat langer geslapen.
‘En... waar gaat je reis vandaag eerst heen?’ vroeg vader Kichirou. Eigenlijk wist hij het antwoord al, maar hij wilde graag een normaal gesprek op gang brengen om Quirina iets te kalmeren.
‘Ik moet richting Pewter City, want daar is de eerste gym,’ vertelde Qui enthousiast, alsof ze haar vader iets nieuws vertelde. ‘Dus ik reis vandaag eerst naar het noorden, naar Cerulean City en dan ga ik via Mount Moon naar Pewter City. Tegen de tijd dat ik in Pewter ben, is Ara misschien wel sterk genoeg om de gymleider uit te dagen.’
‘Dat denk ik ook,’ reageerde Kichirou. ‘Vooral in de grotten van Mount Moon valt goed te trainen. Denk er wel aan dat het Normaal-type niet erg sterk is tegen de steengym. Probeer tijdens je reis door Mount Moon de zwakke punten van steenpokémon op te zoeken.’
Quirina knikte snel, met een mond die misschien iets te vol met brood zat.
‘Denk je ook nog wel af en toe aan ons als je op reis bent?’ zei moeder Setsuri met een glimlach. ‘Kom je ons opzoeken als je weer in Saffron City bent?’
Quirina knikte, nu wat minder enthousiast. Ze voelde een knoop in haar maag ontstaan. De volgende keer dat ze in Saffron City zou zijn, zou ze dan al vier badges op zak hebben en de Psychische gym moeten uitdagen? Ze slikte. Het was de enige smet op haar enthousiasme voor de reis die ze ging ondernemen.
‘Ik heb genoeg gegeten,’ meldde Quirina, terwijl ze haar bord van zich afschoof. ‘Ik ga me omkleden.’ Ze sprong op van tafel en liep snel naar haar slaapkamer toe, de pijnlijke gedachte aan die akelige gym verdringend. Ara voelde haar verwarring en liep meteen achter haar aan, ook al had Amon nog niet al zijn brokjes op. Setsuri en Kichirou keken haar ongerust na.
‘Pak jij onze afscheidscadeautjes?’ vroeg Setsuri met een brok in haar keel.

Quirina kleedde zich langzaam om, nog steeds een beetje ontdaan door de gedachte dat ze ooit een keer tegenover de gebroeders Hayashi moet staan. Zodra ze was omgekleed, hing ze haar schoudertas om en liep ze weer naar de keuken. Daar zaten haar ouders met twee ingepakte cadeautjes voor hen op tafel. Ze stonden op zodra Quirina binnen kwam.
‘Je wordt al zo groot,’ fluisterde Setsuri, zichtbaar ontdaan dat ze vandaag afscheid zou moeten nemen van haar enige kind. Misschien was de klap voor haar wel extra zwaar, omdat ze vanaf nu alleen zou zijn als haar man weer op reis was.
‘Laat ons af en toe weten hoe het met je gaat,’ zei Kichirou. Hij pakte de cadeautjes van tafel. ‘Welke wil je eerst openmaken?’
Quirina wees een willekeurig pakketje aan, want ze had geen flauw idee wat ze kon verwachten. Kichirou glimlachte. ‘Het heeft ons behoorlijk wat moeite gekost om dit cadeau te krijgen, maar ik weet zeker dat je er veel plezier van zult hebben.’
Quirina pakte het cadeautje aan en was meteen haar sombere gedachten van even daarvoor weer vergeten. Ze scheurde ruw het papier open en onthulde zo een rood apparaatje.
‘Een pokédex!’ riep ze enthousiast. ‘Wauw!’ Ze wilde meteen gaan onderzoeken hoe de pokédex precies werkte, maar haar vader hield haar het andere cadeautje al onder de neus. ‘Dit zal je ook van pas komen.’
Quirina legde de pokédex voorzichtig op tafel en pakte het andere cadeautje aan. Het was een groter pakket dan de eerste, maar niet zwaar. Lang observeerde ze het cadeau echter niet. Ze scheurde het papier er af en... ‘Ja! Pokéballs! Wat handig, nu hoef ik die voorlopig niet te kopen!’ Ze keek haar ouders met een oprechte lach aan, een lach die haar ogen deed glinsteren. ‘Dan kan ik een Tauros vangen!’ Ze sprong haar ouders om de nek en knuffelde ze, tot ze besefte dat het nu echt tijd werd om te gaan.
Nadat ze de pokédex in haar broekzak had gestopt en de pokéballs aan haar riem had gehangen, liep Quirina samen met haar ouders naar de uitgang van de flat. Ara had ze terug laten keren in zijn pokéball, omdat sommige andere bewoners niet zo gecharmeerd waren van loslopende pokémon in de gangen.
Beneden, waar de zon een paar stralen tussen de hoge flatgebouwen heen wist te persen, werd Quirina nogmaals omhelsd door haar ouders.
‘Het ga je goed,’ zei haar vader en haar moeder voegde daaraan toe: ‘Wees voorzichtig.’
‘Jullie ook,’ reageerde Quirina, waarop haar ouders begonnen te lachen. Ze liep achteruit de straat uit en bleef onderwijl naar haar ouders zwaaien. Haar ouders zwaaiden terug, tot ze uit het zicht was verdwenen. Dat ze daarna nog lang bleven dralen om weer terug naar boven te gaan, zou Quirina nooit te weten komen.


Part III – Once Upon A Time

Tell me once upon a time
I close my eyes and see myself reborn
Righting the wrong

Zodra Quirina de hoek van de straat om was, begon ze te rennen. Haar hart bonste luid, de zenuwen gierden door haar lichaam. Ze was vrij! Ze zou Saffron City verlaten en pas over een paar maanden weer terugkomen. Ze kon doen wat ze wilde. De enige met wie ze rekening hoefde te houden was Ara. Ze was vrij! Ze was herboren!
Dag Pokécenter van Saffron City, dacht Quirina terwijl ze langs verschillende gebouwen rende. Dag school met stomme kinderen, dag winkelcentrum met je saaie winkels, dag verlaten steegjes en drukke boulevards! Dag... stemmen in mijn hoofd...
Ze stopte pas met rennen, toen ze voor de Saffron City Gym stond. Het witte gebouw was net zichtbaar tussen de tralies van het zware, zwarte hek door. De hoge heggen die het terrein omringden, waren één van de weinige planten in de hele stad. Ze had de gymleiders van de Saffron Gym wel eens gezien, maar nog nooit in de buurt van hun eigen gym. Waren ze nu wel thuis? Het deed er ook niet toe, zij ging er voor geen goud eerder naar binnen dan nodig was. Ze haalde diep adem en zei toen hardop: ‘Dag, Saffron City Gym met je behekste pokémon en je vervloekte type. De volgende keer dat ik hier kom, maak ik je met de grond gelijk! Jullie allemaal!’ Ze knikte demonstratief en zette het toen weer op een lopen.

Even later had ze de laatste huizen van Saffron City achter zich gelaten. Ze kwam licht hijgend tot stilstand op een stil pad dat naar Cerulean City zou leiden.
‘Kom er maar weer uit, Ara,’ zei ze, terwijl ze de pokéball van haar doduo in de lucht gooide. ‘Laten we proberen vandaag zo ver mogelijk te lopen. We kunnen het beste met steen- en grondtypes trainen, dus we beginnen onze training in Mount Moon, oké?’ Amon en Ara uitten beide op hetzelfde moment hun kenmerkende kreet.
‘Mooi,’ zei Quirina. ‘Let’s go!’ Ze had zich in tijden niet meer zo goed gevoeld. De zon had het rijk voor zich alleen in de strakblauwe lucht en overal klonk het gezang van Pidgeys en Spearow. Quirina begon in noordelijke richting te lopen, terwijl haar schoudertas ritmisch tegen haar been tikte. Ze kreeg de neiging om te zingen. Dat was dan natuurlijk ook wat ze deed.
‘Zingen jullie mee?’ vroeg ze aan de koppen van haar Doduo. ‘De paden op, de lanen in, vooruit met flinke pas!’ Ze kende het lied van de basisschool en het was een prima lied om mars mee te beginnen. ‘Met stralend oog en blijde zin, en een goedgevulde tas!’ Amon en Atum zongen echter niet mee, want daarvoor hadden ze niet genoeg controle over hun stemmen. In plaats daarvan deinden ze ritmisch mee op de maat van de muziek.
Dit zou een geweldig avontuur worden, ze voelde het in haar botten. En in haar hart, dat nog steeds niet op normale snelheid klopte.


Part IV – Epilogue

Oh, how I long for utter silence
But who am I to know
When rain will turn to snow?
If life brings another day

De hele dag marcheerden ze door. Aan het begin van de middag bereikten ze Cerulean City. Quirina besloot om de stad heen te lopen, want ze liep liever door de natuur dan door de drukke straten. Voordat ze de stad in liepen, sloeg ze linksaf, naar het westen. Ze volgde min of meer de rand van de stad, tot ze daadwerkelijk ten westen van de stad was. Op Route 4 aangekomen, begon ze van de stad weg te lopen.
Na een goede kilometer te hebben gelopen, vond Quirina het mooi geweest voor die dag. Ook Ara had wel weer genoeg gelopen. Ze waren het allemaal niet zo gewend om lange afstanden te lopen. Quirina’s voeten begonnen behoorlijk te protesteren. Ze had dan ook niet echt rustig aan gedaan tijdens hun toch naar Cerulean City. Ze was regelmatig een boom ingeklommen om te zien of ze de stad al zag en had onderweg ook nog tikkertje gespeeld met Ara.
Nu was het tijd om een nachtverblijf te gaan regelen. Quirina zocht naar een laaghangende tak en gooide daar de donkergroene – bijna zwarte - doek overheen die ze mee had genomen van thuis. De doek spande ze verder met behulp van zware stenen. Dat zou moeten volstaan als tent. Quirina was niet bang om in het bos te slapen. De geimproviseerde tent zou haar bescherming bieden tegen een eventuele regenval en dat was genoeg.
Hierna zocht ze wat droge takken bij elkaar en stak die aan. Ze had geen idee of het wel verstandig was om zo een vuurtje aan te maken, maar ze had iets nodig waarmee ze de knakworstjes die ze van thuis had meegenomen kon opwarmen. Ara ging bij het vuur zitten en beide koppen staarden naar de dansende vlammen, die steeds groter werden, tot ze uiteindelijk de grootte van een fatsoenlijk kampvuurtje hadden bereikt.
Intussen haalde Quirina de broodjes en het blikje knakworstjes uit haar tas. Ze opende het blik met haar zakmes en stak de knakworstjes toen aan een tak. Dat dit niet helemaal hygiënisch was, deed haar eigenlijk niks. Het was natuurlijk en dus vast wel goed, aldus redeneerde ze. De tak hield ze hoog boven het vuur, zodat het hout geen vlam zou vatten, maar de knakworstjes wel warm zouden worden.
‘En zo begint het, Ara,’ zei ze en ze vervolgde met een wijsheid die ze ooit ergens had opgevangen en zo intrigerend had gevonden, dat ze het niet meer was vergeten: ‘Ik weet niet wat deze reis ons gaat brengen, maar we zijn in ieder geval goed begonnen.’


OOC: Songteksten behoren Kamelot toe, behalve natuurlijk De Paden Op, De Lanen In.
Niet bang zijn voor deze enorme lap tekst, als je bij me in het topic wil posten, is alleen Part IV interessant xD (respect voor degenen die wel alles lezen!)

Zwijgend wachtte Quirina tot de knakworstjes aan de dunne tak warm waren geworden. Ze voelde dat ze moe begon te worden; haar hoofd begon een beetje pijn te doen en ze kon zich niet meer zo goed focussen. Geen wonder, natuurlijk, want ze had de nacht ervoor geen minuut geslapen. Ook Ara leek vermoeid, want zijn vier ogen zakten ook langzaam dicht – om even later snel weer open te schieten. Hij deed zijn best om wakker te blijven.
Ze staarde loom in het vuur tijdens het wachten, tot een stem haar uit haar trance opwekte:
'Hoi,' zei het jonge meisje dat uit de schaduwen van de bomen stapte. Ze had lang, bruinkleurig haar en een  mutsje op. Ze zag er betrouwbaar uit, maar ook een beetje misplaats, zo alleen in het bos. 'Ik hoop dat ik niet stoor?' De Diglett die ze bij zich had, maakte ook een begroetend geluid. (Dat nam Quirina in ieder geval aan, ze kon natuurlijk nooit voor 100% zeker weten wat een Pokémon zei).
'Hoi,' reageerde Quirina instinctief. 'Natuurlijk stoor je niet!' Onderwijl keek ze verwonderd naar de Diglett. Ze had wel eens over de grondpokémon gehoord, maar ze had er nog nooit een in het echt gezien. Ze had heel veel pokémon nog niet in het echt gezien. Bij die gedachte werd ze overvallen door een nieuw enthousiasme voor de pokémonreis waar ze aan begonnen was: ze zou zo veel nieuwe dingen leren!
Ook haar Doduo keek nieuwsgierig naar de pokémon van het onbekende meisje. Zijn twee koppen, Amon en Atum, hingen vlak voor de Diglett en staarden hem - of haar, ze wist het eigenlijk niet - ongegeneerd aan. Quirina giechelde toen ze dat zag. Het was de eerste keer dat de koppen contact maakten met een andere pokémon dan alleen hun wederhelft. Toen richtte ze zich weer op het menselijke figuur en vroeg nieuwsgierig: 'Ben jij ook een pokémontrainer? Ben je al bij de Pewter Gym geweest?'

Ondertussen haalde ze haar knakworstjes van het vuur, want het takje waaraan ze geregen waren, begon al te smeulen en ze wilde niet het risico lopen dat ze straks haar eten uit het vuur kon vissen. Ze prikte met een vinger tegen een worstje en besloot dat hij warm genoeg was.
'Wil jij er ook een?' vroeg ze gastvrij aan het onbekende meisje. 'Ik heb er genoeg bij me. Ik kan dat blikje toch niet makkelijk meenemen in mijn tas, dat is zo onhandig. Ik heb ook brood, als je wilt?' Eigenlijk had ze een paar knakworstjes willen bewaren voor het ontbijt van de volgende dag, maar ze vond het niet eerlijk om voor de neus van het meisje te gaan zitten eten. Zelf pakte ze in ieder geval een broodje uit de plastic tas, waar ze twee knakworstjes op legde. Als het meisje ook een knakworstje wilde, kreeg ze de andere twee; zo niet, dan had Ara geluk en kreeg hij het eten.

Het meisje gaf aan dat ze wel wat eten lustte. In Quirina's hoofd werd dat meteen een bestelling van twee knakworstjes op een broodje. Ze verdeelde de worstjes, terwijl ze ondertussen naar de gymbadge keek die het meisje toonde. 'Wauw,' was haar welgemeende commentaar en toen gaf ze één broodje met knakworstjes aan het meisje, dat zich op dat moment voorstelde als Arya. 'En dat is Oz,' voegde ze daaraan toe.
'Oh, aangenaam,' zei Quirina automatisch. 'Ik ben Qui... Quirina, eigenlijk, maar noem me maar Qui.' Ze glimlachte vrolijk en nam een hap uit haar broodje. Het was apart om met een meisje van min of meer haar eigen leeftijd te praten. Haar klasgenoten negeerden haar altijd zoveel mogelijk. Met volle mond vervolgde ze: 'Die meest linkse kop van Ara heet Amon, de andere kop heet Atum. Maar als ik ze allebei tegelijk aanspreek, zeg ik altijd Ara.' Ze sikte haar eten door en toen pas drong het tot haar door dat ze zich misschien niet heel netjes gedroeg. Zou Arya dat erg vinden? Quirina zelf vond al die etiquette-regels maar overdreven. Ze gedroeg zich liever zoals dat haar goed uitkwam.
'Ik ben trouwens op weg naar de gym in Pewter City,' zei Quirina toen. Ze vond het niet nodig om Arya's vragen op de goede volgorde te beantwoorden. 'Ara en ik moeten nog wel flink trainen voordat we die gym kunnen uitdagen, want we zijn best wel in het nadeel. Maar ja, de weg naar Pewter is nog lang...' Ze nam nog een hap van haar eten. 'Wel jammer dat je nog niet sterk genoeg bent om de watergym uit te dagen,' zei ze toen. 'Ik had graag eens een gymgevecht mee willen maken. Ik heb nog helemaal nooit een echt pokémongevecht gezien. Ik heb alleen nog maar tegen caterpie's en rattata's gevochten.'

Ara
Ara deinsde iets achteruit toen de Diglett hem een goedenavond wenste en zich voorstelde. Zowel Amon als Atum was het niet gewend om aangesproken te worden in de pokémon-taal. Hoewel ze beiden het gevoel hadden dat de Diglett niet gevaarlijk was, wantrouwden ze de voor hen vreemde pokémon.
'Goedenavond,' zeiden Amon en Atum tegelijk.
'Ik ben Atum,' zei Atum.
'En ik ben Amon,' zei Amon.
'En onze trainer is Qui,' voegde Atum daar aan toe, waarna Amon stoutmoedig vroeg: ‘Heeft je trainer nog meer pokémon gevangen, of ben je alleen?’  

Nadat Quirina had gezegd dat ze alleen maar tegen Caterpie’s en Rattata’s had gevochten, viel er een stilte. Arya maakte geen aanstalten om iets te gaan zeggen en het drong tot Quirina door dat niet iedereen evenveel van praten hield. Was Arya verlegen? Maar ze had wel de moed gehad om de open plek op te lopen. Heel even bleef Quirina bij dit vraagstuk stilstaan, maar toen besloot ze dat het helemaal niks uitmaakte. Ze vond het meisje wel aardig, voor zover ze dat nu kon beoordelen. ‘Als je in Pewter City bent geweest, dan ben je ook door Mount Moon gereisd,’ concludeerde Quirina. Ze besloot dat als Arya inderdaad een verlegen meisje was, het haar taak was om het meisje op haar gemak te stellen. Per slot van rekening verschilden ze niet veel van elkaar. Ze waren allebei jonge trainers die het doel voor ogen hadden om acht gymbadges te halen en waren, daardoor, eigenlijk ook een soort rivalen.

‘Is de Mount Moon donker vanbinnen?’ vroeg ze aan Arya en toen, tegen zichzelf: ‘Ja, natuurlijk is die donker. Er zitten geen ramen in lijkt me.’ Toen besefte ze dat ze tegen zichzelf zat te praten. Haar klasgenoten hadden dat nooit echt gewaardeerd. Ze keek Arya ietwat beschaamd aan en besloot er snel overheen te praten: ‘Ik bedoel: is het zo donker dat je met een zaklamp rond moet lopen, of hangen er lampen. Ik héb een zaklamp bij me, maar ik weet niet of de batterijen het dat hele eind door de grotten kunnen volhouden. Is de weg door de Mount Moon eigenlijk lang?’ Ze keek Arya vragend aan, maar voegde toen nog snel een andere vraag toe aan haar geratel: ‘Zijn er veel gangen in de grot? Ik bedoel: kun je verdwalen?’ Ze wilde ook nog vragen of er een kaart van het grottenstelsel was en of het een gevaarlijke route was, maar ze besefte dat ze de ander ook de kans moest geven om te antwoorden.
 
Ara
Oz, de Diglett, vertelde dat zijn trainer nog drie andere Pokémon had. Hoewel hij vertelde wat voor soort Pokémon het waren, kon zowel Amon als Atum zich daar geen goede voorstelling van maken. Meowths hadden ze wel eens gezien in Saffron City, die liepen er zelfs best wel veel, maar van een Tangela hadden ze nog nóóit gehoord.
‘Wat is een Tangela?’ vroeg Atum daarom nieuwsgierig, op hetzelfde moment dat Amon vroeg: ‘Is een Charmeleon een soort Charmander in het groot?’ Want een Charmander kende hij wel. Hij had er nog nooit één in het echt gezien, maar omdat het één van de drie starter-Pokémon was, had hij er wel eens een poster van gezien.

Gelukkig was Arya niet helemáál overdonderd door de vragenwaterval van Quirina. Ze was blij te horen dat de weg door de Mount Moon niet moeilijk was en bovendien verlicht. Misschien dat ze wel een van de zijgangen in zou moeten om tegen Pokémon te vechten - ze moest immers nog trainen voordat ze Brock kon uitdagen - maar dan zou ze er in ieder geval voor zorgen dat ze de hoofdgang nog kon blijven zien. Achter een Pokémon aanrennen in een van de gangen hoefde ze in ieder geval niet, want ze verwachtte niet dat ze in het maangebergte een Pokémon zou tegenkomen die aan haar eisen voldeed. Ze was niet van plan om een Pokémon te gaan vangen waar ze toch niet mee zou gaan vechten, dat vond ze zielig. 

'Oke, daar zal ik aan denken,' zei Quirina toen Arya was uitgepraat. Ze gooide een droge tak op het vuur om het brandende te houden en besloot toen om naast Arya op de boomstam te gaan zitten. Het was toch niet nodig om dicht bij het vuur te blijven, want koud was het niet. Daar was Quirina blij om. Het was trouwens ook een van de redenen geweest dat ze juist vandaag was vertrokken: ze wilde niet meteen haar eerste dag op pad al helemaal natregenen. Ze was slim genoeg om te bedenken dat dat wel eens de doodsteek van haar onderneming zou kunnen zijn... voor even dan. Ze wist namelijk óók dat, mocht ze haar reis een keer opgeven omdat alles tegenzat, ze na een paar dagen of misschien een paar weken al weer op pad zou zijn. Op één plek verblijven was gewoon niet haar ding. Al helemaal niet als die plek bestond uit een paar kamers in een verrotte flat. 

Zodra ze zat, zei ze: 'Dit wordt mijn eerste nacht in een tent, ik ben vanochtend pas begonnen met mijn reis. Wanneer ben jij begonnen?' Toen besefte ze iets. Iets heel kleins, maar desondanks iets dat haar nieuwsgierigheid ten volle wekte: 'Kom je misschien vanuit Pallet Town? Heb je een starterpokémon gehaald?' Ze keek Arya met een hernieuwde interesse aan. Sommige van haar klasgenoten waren ook een Pokémonreis begonnen en hadden dan een van de drie starterpokémon gehaald. Quirina was altijd nieuwsgierig naar wat voor Pokémon zo iemand koos. Zelf had ze ook haar eerste Pokémon mogen kiezen, maar dat was haar niet makkelijk af gegaan. Ze kon toentertijd gewoon niet kiezen. Gelukkig hadden haar ouders haar uiteindelijk de keuze ontnomen én had ze een geweldige Doduo gekregen. 

Ara
De twee koppen van Ara luisterden vol belangstelling naar het antwoord dat Oz hen gaf. Hij begon met de omschrijving van een Tangela, en Atum wist meteen waarom hij de Pokémon niet kende. Quirina was voornamelijk geïnteresseerd in Normaal-pokémon. Grass-Pokémon waren alleen interessant om tegen te vechten, omdat Ara sterk was tegen dat type. Atum vond de Pokémon die door Oz werd omschreven maar vaag. Misschien vormden zijn gedachten ook niet helemaal het juiste beeld van een Tangela, maar dan nog... Roodgelaarsde voeten? Een bos tentakels? Hij rilde. Het moest haast wel een monster zijn. 
De uitleg over de Charmeleon was gelukkig makkelijker te volgen, al ook niet erg geruststellend: Oz vertelde namelijk dat een Charmeleon vaak wat agressiever was dan een Charmander. Amon had willen vragen of ze de andere Pokémon van Arya misschien mochten zien, maar die vraag slikte hij nu in. Die Tangela klonk eng en die Charmeleon was vast gevaarlijk. Het was avond en ze hadden de hele dag gelopen; hij wilde nu niet in een gevecht met een agressieve draak verwikkeld raken. 

'Hoe is het nu eigenlijk om twee hoofden te hebben?' vroeg Oz toen. Zowel Atum als Amon keken hem verbaasd aan. Toen keken ze elkaar verbaasd aan, alsof ze elkaar voor het eerst zagen. Uiteindelijk draaiden ze hun hoofd weer om en zei Atum: 'Het is gewoon...' Hij zweeg en keek zijn wederhelft nog eens aan, toen voegde hij er op een concluderende toon aan toe: 'Gewoon.' 
Amon voegde daar wijs aan toe: 'Hoe is het om één kop te hebben? Ook gewoon, toch? Voor jou wel, maar voor ons niet. Voor ons zijn twee koppen gewoon.' 
'Al zijn we eigenlijk allebei één kop,' zei Atum, na even te hebben nagedacht. 'Dus we hebben helemaal geen twee hoofden. We hebben gewoon maar één lichaam. En dát kan lastig zijn.'
'Als je niet goed met elkaar overweg kunt,' haastte Amon te zeggen. 'Maar wij denken dan wel apart, we denken altijd wel in dezelfde richting.'

Quirina was verbaasd te horen dat Arya al een paar maanden op reis was. Een paar maanden? Betekende dat, dat zijzelf ook pas over een paar maanden aan de tweede gym toe zou zijn? Zou het zo lang duren? Nee toch... ze had gehoopt binnen een jaar mee te doen aan de Indigo League, maar als een reis echt zo lang duurde... jeetje. Zou ze wel zoveel geduld op kunnen brengen? Het liefst zou ze meteen morgen de eerste gym uitdagen en dan een paar dagen later de tweede enzovoorts. Tja, ze moest tussendoor natuurlijk ook trainen. Daar zat vast veel tijd in.
Op dat moment vertelde Arya dat ze uit Lavender Town kwam, maar wel een starter in Pallet Town had gehaald. Quirina knikte ten teken dat ze het begreep. ‘Een Charmander?’ zei ze nieuwsgierig. ‘Dat is cool! Die zou ik ook gekozen hebben, denk ik...’ Toen glimlachte ze: ‘Maar gelukkig mocht ik beginnen met een Doduo. Ik hou van Normaal-Pokémon!’ Ze keek trots naar Ara, die met de Diglett van Arya stond te praten en ze besefte dat ze voor geen goud een starter-pokémon had willen hebben. Geen enkele Pokémon zou haar Ara kunnen evenaren! Dat zei ze natuurlijk niet tegen Arya, want ze vond het niet erg aardig om over haar eigen Pokémon te gaan zitten opscheppen, terwijl de Charmander van Arya vast ook een prima Pokémon was.
‘Mag ik hem misschien eens zien?’ vroeg Quirina aan het meisje. ‘Je Charmand- eh, Charmeleon bedoel ik...’ Ze wist niet waarom de Charmeleon nog in zijn Pokéball zat, maar hij mocht er nu vast wel uitkomen. Of zou hij soms verlegen zijn?

Ara
‘Aha,’ zei Oz toen Amon en Atum hadden uitgelegd hoe het was om twee koppen – of één lichaam – te hebben. Daarmee leek het onderwerp genoeg besproken te zijn. Amon en Atum keken elkaar onzeker aan, want ze waren het niet gewend een gesprek te onderhouden. Werden ze nu geacht weer wat te zeggen? Of was het ook goed als ze hun mond hielden? Ze wisten het niet. Ze wisten nog maar zo weinig van de wereld buiten het flatje en het park waar ze waren opgegroeid. Dat deed echter een andere vraag rijzen...
Atum kuchtte (voor zover je met een snavel kunt kuchen) en vroeg: ‘Mag ik vragen hoe jij... u... jij... eh... bij je trainer terecht bent gekomen?’ Tijdens het stellen van zijn vraag was hij zich gaan afvragen hoe oud Oz eigenlijk was. Hij leek al veel meer te weten van de wereld dan Amon en Atum, dus moesten ze hem dan met u of met jij aanspreken? Hij wist het niet. Ze wisten het allebei niet. Er was nog zoveel dat ze moesten leren.

Tot Quirina's verbazing liet Arya haar Charmeleon niet zien. De Charmeleon was te verlegen, vertelde ze. Quirina lachtte. 'Oh, net als jij!' zei ze - wat misschien een beetje onaardig overkwam, maar zeker niet zo bedoeld was. 'Maar dat maakt toch niet uit? Wij bijten echt niet hoor!' Waarop ze haar tanden bloot grijnsde. Ze had graag de Charmeleon van Arya ontmoet, vooral omdat ze nog niet vaak Pokémon had gezien die zelden in de vrije natuur voorkwamen. 'Maar als ze dat echt niet leuk vindt, dan moet je haar ook niet dwingen,' zei Quirina toch maar, want ze wilde niet dat Arya zich verplicht voelde om haar Charmeleon uit de Pokéball te laten. Zij zou haar Doduo ook nooit verplichten om dingen te doen die hij niet wilde. Ze besloot het onderwerp een beetje af te buigen, voordat Arya zich ongemakkelijk zou gaan voelen: 'Heb je nog andere Pokémon die niet zo verlegen zijn? Of heb je er pas twee? Sorry, al twee.' Die laatste woorden voegde ze snel toe om zichzelf te verbeteren, want twee Pokémon was al meer dan zij zelf had.

Ara
'Ja, dat mag,' was het antwoord van Oz. De twee koppen van de Doduo keken hem even beduusd aan. De Diglett had toch zeker wel begrepen dat ze ook echt antwoord op hun vraag wilden hebben? Oh, ze moesten nog zo veel leren over hun omgang met andere Pokémon! Gelukkig liet Oz hen niet lang in onzekerheid en gaf hij antwoord op de vraag die ze hadden gesteld. Er verscheen een dromerige blik in zijn ogen terwijl hij vertelde. Het was wel een grappig verhaal, moest Ara toegeven. Zelf was hij in gevangenschap uit het ei gekropen, dus was het gevangen genomen worden voor hem iets heel nieuws. Dat de Diglet eerst al een heel leven had geleid voordat hij bij zijn trainer kwam, was voor Amon en Atum iets heel bijzonders.
'En noem me maar gewoon jij,' zei Oz uiteindelijk.
'Oké,' zeiden Amon en Atum tegelijk, maar daarna wisten ze niet meer wat ze moesten zeggen. Als gevolg daarvan bleef het even stil. Hoewel de twee koppen de stilte maar ongemakkelijk vonden (ze voelden zich vreselijk socially awkward), wisten ze ook geen manier om de stilte te verbreken. Ze hadden alles gevraagd wat ze wilden vragen. Oh, was deze nacht maar voorbij, dan konden ze weer gewoon met elkaar praten. Dat was veel makkelijker. Dan werden er tenminste geen sociale eisen aan je gesteld. Of stelde Oz ook geen eisen? Ze wisten het eigenlijk niet. Ze konden geen gedachten lezen - iets waar ze over het algemeen overigens alleen maar héél bij mee waren. Toen de Diglett uiteindelijk concludeerde dat hij ook meerdere koppen had als hij evolueerde, wisten Amon en Atum nog steeds niks anders te zeggen dan 'Oh, oh ja?' en 'Wat leuk.'

Quirina had gevraagd of Arya nog meer Pokémon had dan de twee die ze had genoemd en daarop antwoordde het meisje bevestigend. 'Nee, ik heb ook nog Ona en Zephir, een Tangela en een Meowth.' Ze liet de twee Pokémon verschijnen met de woorden dat die in ieder geval niet verlegen waren. Quirina keek nieuwsgierig naar de twee Pokémon die verschenen. Hoewel de Tangela voor de meeste mensen misschien interessanter was dan een Meowth die je op elke straathoek tegenkwam, was Quirina's blik toch vooral op de katpokémon gericht. De Tangela hupste naar Ara toe en dat vond Quirina prima, want dan had ze een beter excuus om haar aandacht alleen op Zephir te richten.
'Wat een mooie Meowth!' zei ze enthousiast. 'Hoe zei je ook alweer dat hij heette? Zephir toch? Hoe kom je aan die naam? Het is een mooie naam.' Ze boog zich voorover en stak haar hand uit naar de Meowth. 'Ik zou ook wel een Meowth willen,' zei ze dromerig. 'Mag ik hem aaien?'

Ara
Ara zette geschrokken een stap achteruit toen er een vreemd wezen op hem af kwam gesprongen. Wat was dát? Toen viel zijn blik op de laarsjes. Was dat dan een Tangela waarover Oz had verteld? Hij had toch een wat groter, enger monster verwacht. Dit was ook wel een vreemd beest, maar niet écht angstaanjagend. Zowel Amon als Atum haalde opgelucht adem. Zo te zien was de Tangela niet gevaar- Ho, wacht! Wat ging hij nou doen.
'Hoi,' zei de Tangela. 'Ik heet Ona. Mag ik op je rug rijden?'
Meteen zette Ara nog een stap naar achteren. Dát, op zijn rug? Nee. Brr. Hij moest er niet aan denken! Sowieso hield hij niet van lichamelijk contact met vreemden, maar als die vreemde dan ook nog eens van die tentakels had... Hij rilde. Gelukkig leek Oz het ook geen normale vraag te vinden. Dat gaf Amon de moed om de vraag beleefd af te wijzen.
'Nee... liever niet,' zei hij verontschuldigend. Hij schoof ongemakkelijk met zijn poten heen en weer. Ara was dan wel veel groter dan Ona; op een of andere manier leek Ona veel meer ruimte in te nemen. Ze was enorm aanwezig - in tegenstelling tot de Meowth die ook opgeroepen was. Atum zag de kat nu pas zitten. Amon richtte zich ondertussen weer tot Ona en besloot zich ook voor te stellen. 'Ik heet trouwens Amon,' zei hij. 'En dit is Atum. Aangenaam.'

Toen Arya zei dat ze Zephir om toestemming moest vragen voor het aaien, keek Quirina de kat-Pokémon meteen haast smekend aan. De Meowth leek even te aarzelen, maar kwam toen toch naar haar uitgestoken hand toegelopen, iets wat Quirina een onbeschrijfelijk hartverwarmend gevoel gaf. Hij gaf haar een kopje en Quirina liet haar hand over zijn vacht gaan.
‘Wat een lieverd!’ zei Quirina tegen Arya. ‘Waar ben je hem tegengekomen? Misschien moet ik ook maar eens opzoek gaan naar een Meowth... Ik zal binnenkort toch een tweede Pokémon nodig hebben. Misschien nog niet voor de eerste gym, maar voor de tweede zeker wel.’ Ze keek het meisje naast haar vragend aan. Het leek haar helemaal geen slecht idee om als volgende Pokémon een Meowth te vangen. Dat was een realistischere doelstelling dan hopen op een wilde Tauros. Bovendien stond Meowth – of Persian for that matter – toch hoog bovenaan haar lijstje met te-vangen-Pokémon. Oh well... misschien moest ze ook maar gewoon afwachten wat voor Pokémon ze als eerste tegen zou komen. Toch kon het geen kwaad te weten waar ze een gezonde Meowth zoals Zephir zou kunnen vangen, aangezien een Meowth voor haar een must-have was.

Ara
De Tangela leek erg teleurgesteld door Amon’s afwijzing. Amon voelde zich meteen enigszins schuldig, maar zowel hij als Atum moest er gewoon echt niet aan denken om iemand op zijn rug te hebben. Misschien later, als hij een Dodrio was, dat Quirina dan eens op zijn rug mocht rijden, maar een wildvreemde? Nee.
‘Aaah, toeeee?’ vroeg Ona toen. Ara begon figuurlijk te zweten. Wat moest hij nou zeggen? Hij was er niet zo goed in om anderen keihard “nee” te verkopen, al helemaal niet als ze het zo, met van die figuurlijke puppy-oogjes, vroegen. Hij was dankbaar dat Oz aan zijn kant leek te staan en tegen Ona zei dat ze niet zo moest zeuren – zij het in wat andere bewoording. Ona, op haar beurt, was het daar natuurlijk niet mee eens. ‘Eén ritje maar, alsjullieblieeeeft?’
Atum en Amon keken zenuwachtig van Ona, naar Oz en tenslotte naar elkaar. Ze wilden geen tentakelmonstertje op hun rug... maar ze wilden Ona ook niet teleurstellen. Ze leek zo enthousiast en zo naïef en kinderlijk... en wat nou als ze hen voor eeuwig zou haten omdat ze nu nee zeiden? Maar Oz begreep het in ieder geval wel. Toch? Of deed hij alleen maar alsof hij het begreep? Misschien zou hij het wel verschrikkelijk arrogant vinden als ze nu “nee” zeiden.

Arya vertelde dat ze de Meowth tegen was gekomen in Viridian City. Quirina lachte toen ze hoorde dat Zephir probeerde de hoed van Gwen te stelen. (Gwen, dat was dan de Charmeleon? dacht Quirina bij zichzelf. Ze vond het moeilij kom al die namen in één keer zo te onthouden.) Toch was het niet verrassend om te horen. Het kwajongensachtige was wel iets wat ze bij een Meowth vond passen. Al ging stelen misschien wel weer iets verder dan kwajongensachtigheid, maar toch.
‘Wat goed dat jullie het toch goed met elkaar kunnen vinden, ondanks dat hij je eerst bestolen heeft,’ zei Quirina. ‘Kostte het veel moeite om hem te vangen?’ Zelf had ze niet veel Pokéballs bij zich. Als nou bleek dat Arya erg veel Pokéballs nodig had gehad om Zephir te vangen, kon ze er maar beter nog wat bij kopen.

Ara
Amon en Atum keken ongemakkelijk naar de grote ogen van de Tangela. Ze knipperde met haar ogen en boog zich naar hen toe. Zo smekend...
‘Laat je niet overhalen, hoor,’ zei Oz, maar dat drong nauwelijks tot de twee koppen door. Die ogen... ze staarden je zo aan. Zo smekend. Zo lief. Zo wanhopig. Het zweet brak hen uit. Was er echt geen makkelijke weg uit deze situatie?
‘Ehm... nou...’ begon Amon aarzelend.
‘Ik weet niet...’ ging Atum twijfelend verder en toen zei Amon ongemakkelijk, op hetzelfde moment dat Atum moedig en oprecht vanuit zijn hart ‘Liever niet’ zei: ‘Heel even dan...’
Tot zover hun eeuwige eensgezindheid.


OOC: Haha, faal. Ik was bij mijn vorige post een stukje vergeten mee te kopiëren xD

Op Quirina’s voorstel reageerde Arya enthousiast. Ze had inderdaad een tentje bijzich en – tot Quirina’s opluchting – ook een ontbijt. Quirina hield eigenlijk absoluut niet van pindakaas, maar gelukkig had Arya ook kaas bij zich. En als die kaas toch niet goed was, nou ja, dan zou ze gewoon zonder morren de pindakaas opeten. Ze mocht immers blij zijn dat Arya haar ontbijt wilde delen?
‘Dat is dan geregeld!’ zei Quirina met een glimlach. Ze stond op en rekte zich uit. ‘Tijd om naar bed te gaan.’ Ze wierp een aarzelende blik op het vuur. ‘Denk je dat we het vuur zo kunnen laten branden? Of zou dat gevaarlijk zijn?’ Automatisch zette ze een stap dichter bij het vuur. Mm.. wat was dat eigenlijk lekker warm. Ze draaide zich om en keek Arya vragend aan. Het meisje was dan wel jonger dan zij, maar nu wilde ze toch echt oprecht advies hebben. Wat moest ze doen met het vuur...?

Ara
Zoals ze al verwacht hadden, wilde Ona niet zomaar weer van hun rug af. Amon en Atum keken elkaar onzeker aan toen de Tangela hen vroeg een rondje te lopen. Ze vonden de hele situatie maar beschamend. Ze waren toch geen rijdier? Ze voelden zich gesteund door Oz, die ook niet erg blij leek met het gedrag van Ona. Toch wisten ze nog steeds niet wat ze moesten doen. De Tangela keek hen dan ook zo hoopvol aan...
Ara wilde al een stap naar voren zetten, toen Atum plotseling zag dat Quirina opstond. ‘Wacht,’ zei hij meteen. ‘Volgens mij is het bedtijd!’ Amon keek hoopvol in de richting van Quirina. Ja? Mochten ze deze hachelijke situatie eindelijk achter hen laten?
‘Eh, ja, ik denk het ook,’ zei Amon. Hij keerde zijn kop weer naar de Tangela op zijn rug. ‘Sorry, Ona,’ zei hij verontschuldigend. ‘Maar ik denk dat het beter is als je weer van onze rug af gaat.’
‘Ja,’ beaamde Atum. ‘Jullie kunnen beter weer terug naar jullie trainer. Misschien moeten jullie helpen met een tent opzetten... of zo...’