• Fluttershy •
Ze duwde haar roze haar achter haar oren. "Is, is ie' voor mij?" vroeg ze langzaam en zachtjes. Wanita knikte. Soarin legde zijn hand op haar schouder. "Doe maar open, Flutters," zei hij zachtjes. "Fluttershy," mopperde haar moeder zachtjes, maar minder luid dan vroeger. Ze had het met de jaren opgegeven, maar ze was de hoop nog lang niet verloren en herhaalde het af en toe nog een keer, ter herinnering. "Waar is pap?" vroeg Soarin en hij keek op naar de dame. "Hij... Is even weg..." Er viel een stilte. Soarin bukte zich en duwde zijn hoofd tegen die van zijn zusje. "Kom op Flutters," "Shy," "Doe hem maar open," Fluttershy keek vanuit haar ooghoek naar de jongen. "Kom op," Ze knikte traag, leunde naar voren en ging op haar knieën zitten. De handen van haar broer gleden van haar schouder. Ze keek nog even naar het pakje op de salontafel en strekte toen haar armen uit om het naar haar toe te trekken. de blauw versierde doos was redelijk klein en paste makkelijk in een hand, een grote. Het meisje keek er nog even na. Wat zou het zijn? Een gsm? Nee, dat wilde ze niet. Ze had dat duidelijk gezegd, heel duidelijk. Langzaam beet ze op haar lip en gleden haar handen naar het deksel, waar haar handen zich er rond klemden en het deksel langzaam optilden. Ze loste haar grip op één hand en legde met de andere hand het deksel weg. Haar ogen keken gretig en een beetje onzeker in de doos. Eerst zag ze het rood en daarna snapte ze het. Haar ene hand gleed de doos in, klemde zich rond de bal en gleed er snel terug uit. "Een..... Pokéball?" dat was het laatste wat ze had verwacht. Wanita knikte, Soarin schoot in de lach. "Is het een... Pidgey... Spearow...?" vroeg ze onzeker. De vrouw schudde haar hoofd, de jongen bleef lachen. "Maar waarom?" Wanita opende haar mond, maar de jongen was haar al voor. "Je wilde Goldy niet in gevaar brengen, dus heeft ma een Pokémon voor je gekocht," Wanita vervolgde zijn zin. "Jij kunt onze droom waar maken, Flutters," "Fluttershy," giechelde Soarin er nog achter. "Wij wilden allemaal Trainer worden, maar er zat ons steeds iets dwars of we hadden er geen zin in en je bent nu oud genoeg..." Haar stem stokte. Ging ze wenen? "Niet wenen mama," zei het kleine meisje op een zachte toon. "Het is vloeibare trots," giechelde Soarin. Fluttershy keek om, klaar om een giftige blik op haar broer te werpen, maar tot haar verbazing waren er ook tranen in zijn ogen. De jongen veegde met de rug van zijn arm zijn ogen droog en keek Wanita vol hoop aan. Zij knikte. "Wil je niet weten wat erin zit?" Het meisje keek naar de bal. Eigenlijk wel... Of toch niet... Ze was zo bang. Straks zat er een Zubat in of een andere enge Pokémon. Wanita keek bezorgd naar haar dochter en opende haar mond weer. "Is er wat Fluttershy?" Ze schrok, keek op en schudde haar hoofd. "Wel, laten we dan eens kijken wat mam voor je heeft gekocht,"

Ze hield de bal voor haar uit en een witte straal schoot eruit lande op de grond en vormden een bol. De bol kreeg uitsteksels en vorm en langzaam werd hij groter. Het licht werd een vlam en die vlam kreeg een huid, krachtige poten, hoeven en twee stralende ogen. Ze stapte achteruit. De Pokémon steigerde, bracht een blije; "Ponyta!" uit en landde terug om in volle galop over het veld te galopperen. "Een..... Ponyta?" haar stem trilde. Ze vond die Pokémon altijd al zo mooi, ze had al wat lessen genomen, enkele maar en kon al galopperen. Maar na een paar maanden werd het te ver om nog te gaan en gaven ze de lessen op en kreeg ze Goldy. Ze hoorde de auto op de oprit rijden, maar keek niet op. Ze hoorde hoe de deur open en dicht ging en nu pas keek ze om. Het was haar vader... Met... Ze barste in tranen uit. "Waarom?" zei ze al lachend en ze rende naar hem toe, sloeg haar armen om zijn benen en knuffelde deze. De man verloor bijna zijn evenwicht en begon luid te lachen. Op Awans' arm lag een geel zadel en tussen de hand die daar bij hoorde, zat een geel hoofdstel tussen zijn vingers. "Dat had je niet moeten doen..." fluisterde ze. "Alles voor mijn kleine engel," zei hij zachtjes en zijn vrije hand gleed door haar roze haar. Ze loste zijn benen en tranen vloeiden snel over haar wangen. "Ik ga haar optuigen, ga jij even naar mama, ze heeft nog iets te zeggen," hij knipoogde en verdween achter haar. Ze keek om, zag dat Awan het zadel en hoofdstel had laten vangen en samen met Soarin achter haar ponyta aan holde. Ze begon zachtjes te lachen bij het zin van dat tafereel, het zag er erg grappig uit. Haar hand gleed over haar ogen, ze droogden d tranen, maar toch bleven ze vloeien en weldra zou ze dit weer herhalen. Ze snikte even en keek om, zag dat Wanita al verdwenen was en stapte langzaam op het huis af. Ze stak haar hand uit, liet het over de bakstenen glijden en dacht na over haar reis. Over de nieuwe vrienden, de Pokémon, de avonturen, de gevechten, de wildernis... Het was allemaal zo verweg, zo ver gezocht, maar toch zo dichtbij dat ze het bijna kon aanraken en het zelfs kon meemaken! Ze haalde diep adem en stapte wat zelfverzekerder op de deur af. Ze opende hem en zag haar moeder aan het begin van de trap staan. "Mam?" zei ze zachtjes. De vrouw draaide haar om en nu zag het meisje dat ze een rugzak bij haar had. "Ik heb alles l voor je gepakt, er zit een mobiel in met al onze nummers, geld, een kaart, kleren, adressen van familie en vrienden die je kent, eten, eten voor je Pokémon, een zaklamp,..." Fluttershy duwde de deur helemaal oen en stapte langzaam naar binnen. "Je boekje met liedjes, alles wat je eigenlijk nodig zult hebben," ze knikte, de lach op haar gezicht zei genoeg voor haar moeder want zij liep al snel op haar dochter af. "Kom op, je reis wacht," ze knikte, kreeg de zak in haar handen geduwd en werd de deur uit gesleurd. Haar moeder verdween om de hoek van het huis en even wilde ze haar volgen, maar toen kreeg ze een beter idee. Haar blik gleed over het grasveld naast hun huis en in de verte zag ze de Ponyta, Soarin en Awan, haar blik gleed verder en verder en stopte bij de zee. Ze gleed verder tot ze stopte bij een geboew die half in zee leek te hangen. De fokkerij. Ze sloeg haar tas op haar rug en keek nog even naar de hoek waar haar moeder achter verdween en holde toen naar het gebouw toe.

Een luid gekraak. Ze duwde de grote poort open en al de Goldeen en Seaking keken haar kant uit. "Haai iedereen," zei ze zachtjes. De vissen wierpen een glimlach naar haar toe en sommige antwoorden met een 'Gol' of een 'Sea'. Ze stapte rustig verder. Het zonlicht dat door de ramen op het plafond gleed verwarmden haar huid. Binnenin was het gebouw opgedeeld in allemaal weggetjes die over het water gaan. Ze gingen rond de bassins van de vissen. Ze hadden ook bassins buiten en soms lieten ze ze ook los in zee. Haar blik gleed over de Pokémon heen. Allemaal rood en wit. Haar blik gleed verder en ze stapte snel verder. Haar Goldeen, Goldy, zat in het bassin links achter. Ze ging langzaam die richting uit. Haar ogen spotte haar Pokémon en ze maakte oogcontact. Fluttershy lachte en holde naar haar Pokémon toe. De Goldeen begon luid te roepen en sprong zelfs uit het water. Opgewonden zwom ze rondjes in het bassin, tot Fluttershy bij de rand van het water was. Ze ging vlug op haar knieën zitten en liet haar handen in het water zakken. De vis naderde snel en haar handen gleden zachtjes over haar schubben. "Luister Goldy," De gouden Pokémon keek haar aan. "Ik ga aan mijn reis beginnen," de vis knikte begrijpelijk. Fluttershy haar handen gingen uit het water en een zucht ontsnapte uit haar mond. Goldy keek haar niet-begrijpend aan. "Maar niet met jouw..." Er viel een stilte. Zelfs de Seaking en Goldeen achter haar zwegen. Goldy keek haar eerst verdwaasd aan, toch wel voor een paar minuten en begon toen te lachen. De lach werd breder en de vis dook onder water. Haar gouden schim gleed over het wateroppervlak heen en werd toen terug groter. De Goldeen sprong het water uit en spetters vlogen haar richting uit. Fluttershy sloeg een zachte gil en kroop wat naar achter. Eerst keek ze wat boos naar de Goldeen en toen deze landde en er nog meer spetters haar richting uitvlogen, barste ze in lachen uit. "Je begrijpt... Het?" probeerde ze. De vis knikte meteen. Het meisje schoof naar voren, haar handen vlogen het water in en tilde de vis. Ze duwde de Goldeen tegen haar aan, voor enkele seconden en legde haar toen terug in het water. De vis zwom blij heen en weer en keek haar met een trots blik aan. "Fluttershy?!" Ze keek om. Een schaduw gleed door de deuropening van de poort. "Ik ga je missen," zei het meisje zachtjes en ze sprong recht, holde naar de poort toe en wuifde haar Pokémon gedag. Deze maakte enkele blije sprongetjes en wuifde toen met haar vin. Tranen sprongen weer in haar ogen. Het was moeilijk, maar ze kon het. Ze was en grote meid geworden en ze zou het kunnen.

Toen ze door de deuropening was, stond haar moeder er met een verdwaasde blik in haar ogen naar haar te kijken. "Ik zei het toch," zei Soarin spottend. Soarin kende haar het best en zij zou hem het meeste missen. Was het wederzijds? Natuurlijk! Ze deden alles samen, alles... Behalve deze reis... Dat vond ze spijtig, maar Soarin moest zich voor zijn studies inzetten en zich niet bezig houden met haar domme spelletjes. Ze zou het ook fijn vinden als Pelangi of zelfs Scootaloo meegaan. Maar Pelangi moest erg veel trainen de laatste tijd en Scootaloo ging niet als haar grote zus niet mee was. Dus was ze er zeker van dat ze alleen op reis ging. Alleen? Wel niet helemaal. Ze had de Ponyta aan haar zijde. De naamloze Ponyta. Hoe zou ze de pony eigenlijk noemen? Misschien Blaze? Was het eigenlijk een jongen of een meisje? Een hengst of merrie zoals ze het in de paardenwereld noemden. Achter Wanita stond Soarin, met een veel te brede grijns, en achter hem stond Awan, met in zijn hand de teugels. Aan die teugels ging een hoofdstel en die zat rond het hoofd van haar... Ponyta. Ze stapte langzaam op de pony af en keek haar recht in de ogen. Ze straalden zoveel moed uit, zoveel kracht. Ze stak langzaam haar hand uit en de pony duwde haar snuit in haar hand "Ze is een fraai beestje," zei haar vader en hij klopte hem of haar op de nek. Fluttershy keek haar vader aan en vroeg; "Is het een merrie?" De Ponyta leek wat beledigt te zijn en keek haar met een boze blik aan. "Dat is ze zeker," Ze knikte. "Hikari," zei ze zachtjes. De Ponyta keek haar niet begrijpend aan. "Je naam gekkie," giechelde ze toen ze dat zag. De Ponyta knikte zachtjes en nu pas zag ze dat haar vader plaats had gemaakt om op te steigen. Oké, het was zo ver. Haar hand gleed van Hikari's snuit en ze stapte langzaam langs haar nek om bij het zadel te stoppen. Haar handen gingen eerst rond het zadeldoek, een rode. Hij was langer dan andere zadeldoeken, dat kwam omdat er op het einde een soort slaapzak rond was gebonden. Daarvoor zaten zakken, die duidelijk goed gevuld waren. Awan legde zijn arm op de opgerolde slaapzak. "Hier zit je slaapzak, slaapmat, en een verse zadeldoek," Hij keek naar de zadeltassen. "Wat dar inzit moet je zelf maar uitvinden," lachte hij. Ze knikte, legde haar handen op de voorkant en de achterkant van het zadel en zette toen haar voet in de stijgbeugel. Ze had een gele broek aan en het paste best bij de rest. Haar sandalen pasten wel van kleur, maar niet echt van stijl. Het was warm en ze kon moeilijk met boten aan haar grote reis beginnen. Ze strekte haar been, sloeg de ander over het zadel en kwam met een zachte plof neer in het zadel. Ze zuchtte blij en kek vanaf haar Pokémon neer op haar familie. Spijtig dat Pelangi en Scootaloo er niet waren. Ze pakte de teugels vast en spoorde Hikari aan. Ze luisterde braaf, liet haar hoofd zakken en draaide naar links om in een rustige stap weg te gaan. "Daag!" zei ze. ze draaide haar om en zwaaide haar ouders en broer gedag. Zij deden hetzelfde. Na enkele seconden keek ze terug voor haar uit en spoorde ze Hikari nog een beetje aan. De Ponyta schoot in draf en Fluttershy ging mee in de maat op en neer. Ze keek verlangend naar de weg voor haar. Haar reis was begonnen!

Ze sloeg link af en ging over in een galopje. De Ponyta genoot duidelijk van het ritje, het zou een lange worden, dat wist ze zeker. De pony zou niet heel de tijd moeten lopen, maar toch meestal, toch zeker hier. Als ze eens bij vrienden kon verblijven zou ze haar zadel er wel laten zodat zij ze dan naar haar oiders kan brengen. Het is niet dat ze een zadel nodig had, maar toch voor he begin wel... Voor de veiligheid. Ze lende wat naar achter, trok zachtjes aan de teugels en Hikari ging terug over in draf en terug in stap. Het meisje klopte haar Ponyta op de nek en keek terug voor haar toen ze iets zag naderen. wat was het? dat zag ze niet goed... Het was zo warm dat ze de contouren van het wezen niet goed kon zien. Was het een mens? Een Pokémon? Beide? Misschien een fata-morgana? Dat was voor haar een raadsel.