Mark liep langzaam met zijn vier Pokémon door het bloemachtige veld van Flora Fields heen, op de terug weg naar Vermillion City. De lucht was strak blauw en de zon scheen volop. Het was een perfecte dag om buiten door te brengen en eens flink te gaan trainen voordat hij Mitsu zou uitdagen tot een gevecht. Alleen merkte hij nu al dat niet iedereen zo een zin had om te gaan trainen, iets dat hij al had geweten omdat het zo lekker weer was en hij er zelf ook niet veel voor voelde. Het viel de jongen op dat Zoey een beetje van de rest afliep daarom besloot hij een kleine pauze te nemen, in het bloemenveld. Tenminste als hij ergens een opening kon vinden waar ze konden zitten met z’n allen. “Freee!” Het groepje keek verbouwereerd omhoog toen er een paar Butterfree over hun hoofden heen fladderden die regelrecht naar de bloemen vlogen op het pad naast hen. Mark had gehoord dat Butterfree in deze tijd van het jaar stuifmeel verzamelde voor honing alleen had Mark nog nooit zoveel Butterfree bij elkaar gezien omdat ze nogal zeldzaam waren in steden en hij bijna zijn hele leven in Vermillion had doorgebracht. Haalde de jongen zijn Pokédex maar tevoorschijn die hij openklapte.

Butterfree, de Vlinder Pokémon,

Butterfree is het laatste stadium in de evolutie van Caterpie. Butterfree heeft zowel de eigenschappen van een Vlieg pokémon als een Insect pokémon. Zijn vleugels, die bedekt zijn met giftige stoffen, zijn waterafstotend, waardoor hij ook in de regen kan vliegen. In de strijd wappert hij zijn vleugels op hoge snelheid om giftige stoffen in de lucht te verspreiden. Als je dus een Butterfree heftig met zijn vleugels ziet slaan, pas dan op dat je niets van die stoffen inademt. Hij fladdert van bloem tot bloem en verzamelt elke dag honing. Hij wrijft de honing dan op de haartjes op zijn poten om het terug naar zijn nest te dragen. sprak het apparaatje.

“Pika..” sprak Toby tegen zijn trainer nadat het apparaatje was gestopt met praten. De jongen keek glimlachend op en volgde de blik van het gele wezentje dat op zijn schouder zat, er kwam nog een groep Butterfree aan fladderen. “Weet je jongens..” begon Mark langzaam zodat Toby, Sam, Zoey en Flynn hem aankeken, “Shiyo zou dit geweldig hebben gevonden,” voegde hij er aan toe maar schrok  toen hij zijn Pikachu en Eevee een blik zag uitwisselen met elkaar. Mark voelde zijn gezicht rood worden en beende met gebogen hoofd snel verder terwijl hij het gegrinnik van Toby en Sam achter zich liet, gevolgd door de Vulpix en Wartortle zodat de Butterfree rustig hun gang konden gaan. Het groepje vervolgde hun zoektocht naar een open plek. Na een tijdje wandelen kwamen Mark en zijn Pokémon op een open plek aan.. voor zover je het een open plek kon noemen. Dit hele veld was open als je de vele bloemen niet meetelde. Mark plofte zwaar zuchtend in het gras neer en staarde glazig naar de blauwe lucht waar zo nu en dan een Pidgey doorheen vloog, zijn Vulpix kwam half op zijn schoot liggen. Uit gewoonte legde Mark een hand onder haar hoofdje en begon haar langzaam te aaien want soms had Zoey die extra aandacht gewoon nodig. Toby besloot om met Sam en Flynn te gaan spelen waarbij Mark een lichte grijns op zijn gezicht had opgezet. Eigenlijk was hij ergens wel blij dat hij deze Contest niet had gewonnen want.. wilde hij dit nog wel doorzetten? Het afgelopen jaar had hij niets anders willen doen met zijn Pokémon, Contests afgaan en lintjes winnen maar nu voelde het alsof hij helemaal niet was opgeschoten.. de afgelopen maanden. Maar zo mocht hij niet denken Zoey en Flynn hadden beide hun best gedaan in  de Contests en omdat ze niet goed voorbereid waren hadden ze niet kunnen winnen daarom lag dat tweede ook niet aan hun.

“Speeaaroow!”

Mark schrok op toen Zoey ineens haar hoofdje geschrokken in zijn shirt duwde en zich vastklampte aan zijn arm door haar voorpoten eromheen te wikkelen. De jongen keek alarmerend naar de lucht net als Toby, Flynn en Sam die stopte met hun spelletje. Een Spearow viel een van de Butterfree aan die waarschijnlijk geen schijn van kans had om te winnen of om te ontsnappen aan de vogel Pokémon gezien de Spearow sterk in het voordeel was  qua type. Het zou de Butterfree niet echt helpen als hij hier zou blijven staan maar er was alleen een probleem; de twee Pokémon vochten in de lucht en Mark en zijn Pokémon stonden op de vaste grond dus hoe wou hij dit gaan aanpakken? Plots sprong Toby op zijn rugzak af en verdween er in om vervolgens zijn voetbal uit de tas te rollen, met een kleine zwiep van zijn staart rolde hij hem richting de jongen. Mark zette de bevende Vulpix naast zich neer terwijl hij overeind krabbelde om een stevige trap tegen zijn voetbal te geven die rechtop de twee vechtende Pokémon afging. Toen de voetbal hen nog net niet raakte wierp de Spearow hem een vuile blik toe. De vogel stoof nu recht op de jongen af  en liet de Butterfree voor wat het was om hem een lesje te leren maar in plaats van dat hij op hem af suisde  maakte hij  een schijnbeweging in de lucht en ging hij nu regelrecht op Zoey af.  Mark liet zich snel voor Zoey  vallen om de Vulpix te beschermen tegen de scherpe snavel  van de vogel met zijn armen schermde hij het hoofdje van de Vulpix af, om zelf de aanval op te vangen. Zoey leek zich opeens te herstellen van haar angst aanval en draaide zich om zodat ze op haar plek voordat de Spearow bij haar en Mark in de buurt kwam, vuurde ze een zee van withete vlammen uit,  die de arm van haar trainer schampte omdat hij nog steeds zijn armen om haar heen had gewikkeld. Mark beet op zijn onderlip om de pijn te verbijten maar zag tot zijn verbazing  dat de Spearow ervandoor vloog,  met wat verbrandde staartveren van zijn Vulpix die nog na smeulde. Mark grinnikte toen hij de overdonderde blikken van Toby, Sam en Flynn opmerkte die naar Zoey staarde alsof  ze niet hadden gedacht dat de Vulpix zo snel kon reageren of zichzelf zo kon herstellen. Het was ook zo snel gegaan en toch voelde dit als een soort déjàvû. Nu kon hij tenminste zeggen dat haar Ember ook een soort van geëvolueerd was. Zoey stond nu sterk in haar schoenen en dat alleen omdat hij haar toentertijd had opgevangen en het gesprek met een zekere Hotaka.

Mark wierp een blik op zijn verbrandde arm en grijnsde vervolgens breed naar de Vulpix die hem verontschuldigend aankeek de jongen legde zijn  hand op haar hoofdje. “Zie het van de zonnige kant.. ik kan nu tenminste zeggen dat we onze best gedaan hebben om je sterker te maken,” grijnsde Mark terwijl hij zijn hand op haar hoofdje heen en weer liet gaan. Pas toen hij zijn blik langs Zoey richtte zag hij iets witachtig tussen het gras liggen meteen besefte hij dat het die Butterfree moest zijn die hij een soort van had weten te redden van die Spearow. Mark liep er snel op af met Zoey en de rest van zijn Pokémon,  Toby was de gene die het snelste was en zich ontfermde over de Butterfree door haar lichtjes door haar wakker te schudden. Het wezentje reageerde alleen niet. Mark zag meteen dat de vlinder uitgeschakeld was door het gevecht met de Spearow en het was ook te zien aan de vele wonden op de poten en de vleugels.. qua type leek dit hem het meest logisch. “Ik denk dat het vechten tegen die Spearow zijn tol heeft geëist, “ legde Mark uit aan Toby die hem lichtelijk verbijsterd aankeek maar zag dat Sam, Zoey en Flynn instemde ondanks dat ze waarschijnlijk geen idee hadden waar hij het over had. “Misschien is het verstandig om haar uit te laten slapen meestal helpt het een beetje want de wonden vallen op zich wel mee en dan kan zij zo meteen weer naar haar vrienden,” voegde Mark er nog snel aan toe. Meteen daarna tilde hij de Butterfree van de grond en liep met zijn Pokémon  naar “hun kamp” terug waar hij de Butterfree op de grond neer legde.. technisch gezien op zijn vest die op de grond lag.  Mark verbond zorgvuldig een van haar poten die er wel wat gehavend uitzag maar voor de rest was alles nog intact.. een Potion zou weinig uithalen nu want hij had er geen bij zich. Op de Oranbessen na dan maar dat ging hij  pas geven als de Butterfree wakker was geworden tot die tijd kon hij beter wat aan zijn arm doen, vervolgens had hij een dun laken uit zijn tas gevist en legde die over de slapende Butterfree heen. Mark ging er naast zitten terwijl hij een kletsnatte doek tegen zijn arm had gelegd die Flynn had natgespoten was Zoey weer bij hem op schoot gekropen. Nadat Mark zijn arm had verzorgd en hij er een klein verbandje omheen had gelegd(Onderhand wist hij wel hoe dat moest) was hij languit op het gras gaan liggen. Toby lag half op zijn schouder terwijl Flynn en Sam loom tegen zijn zij onderuit gezakt lagen was Zoey de gene die languit op zijn borst lag te slapen. Het voelde aan als een kleine vakantie ook al maakte hij zich druk om wat dingen. Hij moest en zou Mitsu uitdagen al was dat het laatste wat hij deed omdat hij wilde weten of zijn Pokémon er klaar voor waren. Ooit moest hij toch die beslissing nemen.

Na een tijdje daar gelegen te hebben  en dromerig naar de wolken te hebben gestaard hoorde hij wat geritsel naast zich. Mark draaide loom zijn hoofd opzij zodat hij kon zien dat de gewonde Butterfree wakker was geworden. De kleine insect Pokémon keek hem met een schuin hoofdje  nieuwsgierig aan waardoor Mark een vriendelijke glimlach op zette, “Voel je je al wat beter?” vroeg Mark met een ietwat bezorgde ondertoon in zijn stem. De Butterfree knikte en sloeg een aantal keer met haar vleugels zodat ze wat op vloog waardoor Mark de tekening onder haar vleugels opmerkte.. twee kleine zwarte vlekjes. Mark hees zichzelf half overeind waarbij Zoey wat omlaag gleed naar zijn schoot toe en steunde met zijn ellebogen op de grond waarbij hij een lichtelijke pijnscheut voelde in zijn verbonden elleboog, Toby zat slaapdronken op het gras in zijn ogen te wrijven.  De Butterfree kwam dichterbij en keek hem aan voor een moment waarna Mark recht ging zitten en zijn hand naar het wezentje uitstak om het te aaien maar de Butterfree streek voorzichtig  op zijn arm neer. De jongen wierp de insect Pokémon nog een bredere glimlach toe en aaide met  zijn vrije hand over haar hoofdje waarvan ze scheen te genieten. Nu hij wat beter keek zag hij dat deze Butterfree in tegenstelling tot de andere wilde Butterfree een stuk kleiner was, veel kleiner zelfs.. had het misschien te maken met dat ze nogal jong was of dat ze pas was geëvolueerd of beide? Nou ja het wezentje was in ieder geval nieuwsgierig en uit ervaring wist hij dat jonge kinderen of Pokémon alle nieuwe dingen interessant vonden om te ontdekken. Maar hij kon het natuurlijk ook mis hebben. Mark grinnikte toen Toby hem dom aanstaarde en de Butterfree van zijn arm vloog waar ze recht voor hem neerstreek. De Pikachu deed geschrokken een stap achteruit waarbij hij achterover viel omdat hij over de staart van Sam struikelde die chagrijnig haar ogen opende en de vlinder hierbij een nijdige blik toewierp. “Pika!” gromde hij dreigend. Mark keek toe hoe de Butterfree verdrietig haar hoofdje liet zakken en de jongen keek voor een moment de Pikachu verwijtend aan. “Ze bedoelt het niet slecht, Toob,” zei Mark zacht waarbij de Pikachu opkeek en zijn oren verontschuldigend liet zakken de Butterfree leek meteen een stuk vrolijker.  Mark herinnerde zich dat hij en Toby nu al meer dan zes jaar bij elkaar waren en misschien zelfs langer. Toen hij de Pikachu voor het eerst vond bij de gym van de vorige gymleader, was hij doodziek geweest en had hem in het begin gewantrouwd maar dat trok gauw bij waarbij de Pikachu zich vrijwel meteen aan hem hechtte.. Alleen zijn moeder vond dat hij met een normale starter Pokémon moest beginnen wat hem bij Flynn bracht. Mark grinnikte zachtjes toen hij zijn blik op de Wartortle richtte..  als Squirtle was hij nou niet bepaald van het softe gedoen. Hij en Flynn waren niet bepaald de beste mens en Pokémon combinaties die er te vinden waren  omdat ze allebei even koppig waren, maar dat maakte niet uit. Want technisch gezien was hij  zijn eerste Pokémon als je Toby niet meerekende natuurlijk maar wat ze beide gemeen hadden was dat deze twee Pokémon belangrijk voor hem waren. Een kleine glimlach verscheen op Mark’s gezicht toen hij naar Zoey keek maar toch voelde hij een steek van verdriet toen hij terugdacht aan de gewonde Vulpix die nu half op zijn schoot lag te slapen. Zoey was enorm gegroeid de laatste tijd ondanks dat ze soms nog weleens onzeker was om bepaalde dingen was ze niet meer die Vulpix die zich voor iedereen verstopte.. dat tweede was omdat Mark veel tijd met haar had doorbracht maar het meeste kwam door haarzelf en misschien kwam het ook door Ryota. Daarbij had ze nu drie geweldige Pokémon vrienden die haar door dik en dun steunde waardoor ze een stuk sterker op haar pootjes stond.

Mark was blij om zulke Pokémon te hebben ook al boterde het niet altijd tussen hem en Flynn. De gedachte alleen al toen hij bij Cynthia trainde en hem overwoog om hem bij haar achter te laten… hij had zich dan net zo gevoeld als de vorige trainer van Zoey die haar opzettelijk had verwond en had achtergelaten maar dat wilde hij niet. Ook al was het een goede bedoeling geweest maar hij hechtte veel waarde aan zijn Pokémon.. uiteindelijk was hij er door achter gekomen dat Flynn aandacht tekort kwam. Sam was ook een geweldige Pokémon ook al was het door haar toedoen dat hij met een overbelaste enkel kwam te zitten die nu redelijk was genezen.. het was misschien niet te zien aan de Eevee zelf maar ze had nu de vrienden die ze nodig had ook al was ze nog niet zo lang bij hem. Het kwam er dus op neer dat hij zich gelukkig voelde in het bijzijn van Pokémon, correctie zijn Pokémon. Mark had een brede grijns opgezet toen hij de Butterfree met Toby  zag spelen.. nou ja op hun manier de Pikachu kon niet eens bij de vlinder komen. Deze Butterfree.. wat nou als ze niet terug wilde naar het wild.. waar haar familie was maar bij hem wilde blijven? Hij kon er geen vijfde Pokémon bij hebben en dat had zo zijn redenen daarbij had hij de Pokémon net ontmoet maar dat hoefde niet altijd meteen te betekenen dat ze moesten vechten om gevangen te worden.. ofwel soms?

Zo te zien klikte het meteen tussen Toby en de Butterfree en dat was iets wat telde bij hem.. zolang het klikte tussen de Pokémon dan had hij er vrede mee maar dat zou niet altijd een oplossing zijn.. het afscheid zou moeilijk zijn voor Toby. Mark slaakte een diepe zucht, “Wat moet ik doen Sam?” mompelde Mark tegen de Eevee die naast hem zat. Het bruinharige wezentje keek vragend op toen hij tegen haar praatte en haar voorpoten tegen zijn schouder liet steunen de jongen reageerde door een hand op haar hoofdje te leggen. Hij ging overeind staan en zag meteen dat de Butterfree een poging deed om kennis te maken met de slapende Vulpix ze kwam naar haar toe fladderen terwijl ze naast Zoey neerstreek.. misschien was dat geen goed idee. De vlinder boog zich voorover de Vulpix heen die op dat moment wakker werd en geschrokken op sprong en uit reactie een Flamethrower afvuurde voordat Mark kon ingrijpen werd de Butterfree al geraakt waarbij ze uitgeschakeld op grond zakte.. voor een tweede keer. “Zoey!” riep Mark geschrokken uit. De Vulpix liet verontschuldigend haar oren zakken en keek van haar trainer weg. Op dat moment kreeg Mark een ingeving.. de Butterfree was al een deel verzwakt door die Spearow wat nou als hij een Pokéball gooide? Dan hoefde ze ook geen afscheid te nemen van elkaar en de aanval van Zoey was vol op raak geweest.. een dubbele voltreffer dus misschien wel genoeg om te blijven zitten.

Mark haalde jachtig adem en keek naar Flynn, Toby, Zoey en Sam die met ingehouden adem naar de jongen keek die zijn hand naar zijn riem had laten zakken. Blijkbaar hadden de vier Pokémon gedeeltelijk door wat de jongen van plan was maar hij twijfelde nog. Hij wist niet of hij voor een vijfde Pokémon kon zorgen maar als hij er later voor koos om alle gyms af te gaan dan had hij een vol team van zes sterke Pokémon nodig. Mark pakte resoluut een lege Pokéball tevoorschijn.. het was nu of nooit. Zonder enkele waarschuwing gooide hij het ronde voorwerp met een ferme zwiep op de Butterfree af die het wezentje raakte en werd opgezogen door de Pokéball.. De jongen keek met ingehouden adem naar de Pokéball die hevig en weer wiebelde.. Zou ze met hem mee willen?

De pokéball viel met een plof op de grond en begon hevig heen en weer te wiebelen. Het duurde echter niet lang voordat de Butterfree een besluit had genomen en het ronde voorwerp stopte met bewegen. Gefeliciteerd, je hebt een Butterfree gevangen!

Marks gezichtsuitdrukking ontspande toen de Pokéball stopte met bewegen en stil bleef liggen. Meteen hoorde hij een hoop herrie achter zich. Toby en Sam waren hem aan het toejuichen en dat deden ze niet bepaald op een zachte manier. De Pikachu kwam met een brede grijns naar hem toegelopen terwijl hij op zijn schouder klom.. was Toby nou trots op hem? Mark grinnikte zachtjes toen Sam met de Pokéball van de Butterfree aan kwam lopen nam hij het ronde voorwerp van de Eevee aan zodra ze recht voor hem zat. “Dank je, Sam,” mompelde Mark tegen de Eevee en gooide de Pokéball vervolgens tegen de grond aan zodat de gewonde Butterfree verscheen die in haar oogjes wreef. Vrijwel meteen liep Zoey er op af om haar excuses aan te bieden maar de vlinder bleek haar excuses weg te wuiven, het was overduidelijk dat deze Pokémon zeer vriendelijk was. “Vuuuul,” piepte Zoey waarbij ze een klein pirouette je maakte de Butterfree deed vrolijk mee. Mark liep op dat moment naar de twee toe, gevolgd door de rest van zijn Pokémon hij knielde naast Zoey neer zodat hij oogcontact kon maken met het wezentje. “Wat zeg je ervan meisje?” begon Mark langzaam, “Nu je bij het team hoort heb je ook een naam nodig,” ging hij verder terwijl hij alles  nauwlettend in de gaten hield. “Freee!” riep de Butterfree schril uit en kwam dichterbij bij hem terwijl ze aandachtig naar Mark luisterde. Hij begon diep na te denken.. ze had een nieuwsgierig en vrolijk karakter, is sociaal en tegelijkertijd was ze ook een beetje naïef maar dat was meer omdat ze nogal jong was. Levi of Lily zou perfect voor haar zijn maar hij ging voor Levi. “Wat dacht je van Levi?” vroeg Mark aan de kleine Butterfree die meteen instemde en lichtjes knikte. “Goed, welkom bij het team Levi!” riep Mark uit en sprong overeind zodat Toby haast van zijn schouder viel. Hij barste in lachen uit toen hij het hoofd van Toby zag.. misschien was het toch geen slecht idee geweest om Levi te vangen. De sfeer was eigenlijk meteen veranderd van gespannen naar vrolijk en dat was dus een goede rede om verder te trekken naar Vermillion City. Het werd tijd om Mitsu uit te dagen tot een gevecht..