Na haar fabuleuze gevecht nabij Vermillion City (zolang er niemand in de buurt was om het tegendeel te bewijzen, hield Jasmine stug vol dat het gevecht bloedstollend was geweest en zij met volle overtuiging had gewonnen) was Jasmine naar het noorden gelopen. Niet heel doelbewust misschien, maar de weg leek haar daar wel begaanbaar en bovendien had ze geen idee waar noord en zuid lagen en als ze dus toch aan het verdwalen was, kon ze het maar net zo goed goed doen. Ali Baba liep aan haar zijde. Dat was althans de bedoeling, maar de pokémon met de korte beentjes kon haar niet goed bijhouden en kroop een ruime vijftig meter achter haar over het pad. Niet dat Jasmine dat doorhad, zij had haar ogen gericht op de kaart die ze aan het begin van haar reis had gevonden. De gyms stonden er duidelijk op aangegeven en dat kwam haar goed van pas, want als zij de beste trainer ter wereld wilde worden – correctie, wilde bewijzen dat zij dat al was – moest ze gymleiders gaan uitdagen.

De kaart had overigens weinig zin, Jasmine keek er meer op om te doen alsof ze wist waar ze was, dan omdat ze dat ook daadwerkelijk wist. Once again, Jasmine kon west nog niet van oost onderscheiden en liep dus maar op haar gevoel naar de eerste de beste gym. In Vermillion City was haar verteld dat de Grond Gym de eerste gym was die ze uit zou moeten dagen, omdat dat de gym was met relatief het laagste niveau. Uiteraard was dit bij Jasmine totaal het verkeerde keelgat in geschoten en ze had eigenwijs gezegd dat het haar niet deerde dat de Grond Gym aan de andere kant van Kanto lag, zij zou de dichtstbijzijnde gymleider uitdagen, punt. Dus had de vrouw haar met een spottend lachje naar de Elektrische gym gestuurd. Dat was echter gisteravond. Jasmine had eerst willen slapen en toen ze de volgende ochtend wakker werd, probeerde ze aan de stand van de zon te gokken welke kant de vrouw op had gewezen. Wist zij veel dat de aarde bewoog.

Enfin, tot zover Jasmines geologische kennis. Tot haar grote vreugde zag ze in de verte een stad opdoemen. ‘Ali! Ali!’ riep ze, bijna vrolijk. Er kwam geen reactie, want voor Ali Baba was de stad nog lang niet te zien. Jasmine keek echter niet om naar haar graspokémon en rende opgewonden naar de stad toe. Hier lag haar toekomst, hier zou ze laten zien wat ze waard was!
Na een meter of zeven vond ze echter wel weer dat ze genoeg gerend had. Uitgeput zakte ze op de grond in elkaar. Tegen de tijd dat haar ademhaling weer een beetje op niveau was gekomen, liep Ali Baba al ruim vijftig meter voor haar uit, op weg naar de stad.

Het was laat in de middag toen Jasmine en Ali Baba in de stad – Saffron City – aankwamen. De stad was vele malen groter dan Vermillion City, maar toch duurde het voor Jasmine en haar Bulbasaur niet lang voordat ze de gym zagen. Vol goede moed liep Jasmine naar de openstaande poort van het gebouw toe en zonder ook maar te kijken of de gym aan openingstijden deed, stapte ze de brandschone tegels op. Ex-brandschoon dan. Jasmine had niet de moeite genomen haar schoenen te poetsen voordat ze de gymleider zou uitdagen.

Kloppen was er overigens ook niet bij. ‘HALLO!’ riep Jasmine, terwijl ze de eerste deur door banjerde. Ze kon niet veel anders dan ook een tweede deur doorlopen – ja, ze kon terug, maar waarom zou ze wegrennen voor haar toekomstige overwinning? …zeg, wat voor Gym was dit eigenlijk?
Jasmine was terecht gekomen in een donkere hal, met lichtgevende, paarse lijnen. ‘HALLO?’ riep ze nog eens. ‘IK DAAG JE UIT VOOR EEN GYMGEVECHT!’ ze wachtte even terwijl haar stem door de ruimte galmde, toen vervolgde ze: ‘ALS JE DURFT!’

‘ALS JE DURFT!’ had Jasmine uitdagend geroepen. Ali Baba was achter haar blijven staan, alsof hij twijfelde. Jasmine zuchtte. ‘Doe niet zo laf, dom ding,’ zei ze geïrriteerd. Ze zette haar voet achter de Bulbasaur neer en duwde de tegenstribbelende Pokémon naar voren. ‘Hup, laat eens zien wat voor geweldige trainer ik ben.’ Ze was net uitgesproken of ze zag vaag beweging in de zaal. Twee keer, zelfs. Iets breeds tegenover haar en iets anders bij een ander rechthoekig lichtpuntje. Lichtrechthoek. Ding. Jasmine kneep haar ogen tot spleetjes in de hoop beter te kunnen zien, maar het hielp niets. Ze mochten hier wel eens nieuwe peertjes aanschaffen, dacht ze. Zo zou ze het gevecht niet eens fatsoenlijk kunnen zien.

‘Wat is je naam?’ werd er gevraagd. Het was de smalle beweging, een man.
‘Jasmine Inoue de Eerste!’ antwoorde Jasmine vol overtuiging. ‘En de beste!’ voegde ze er nog gauw aan toe.
De man negeerde dit verder. ‘Er zal een dubbelgevecht worden gehouden,’ zei hij. Een dubbelgevecht? Maar hoe dan? Moest ze zelf mee vechten? ‘De uitdager dient vier Pokémon te verslaan om de Marsh Badge te verdienen?’ Vier Pokémon? Marsh Badge? ‘Neem plaats op de lichtgevende rechthoek, Jasmine Inoue, dan kan het gevecht beginnen. Moge de beste winnen!’ Uh. Oke… Als hij dat nuttig vond… Jasmine liep de dichtstbijzijnde lichtgevende rechthoek op, hoewel ze geen flauw idee had wat er van haar verwacht werd. Zij hoefde toch alleen maar toe te kijken hoe Ali Baba gehakt maakte van haar – zo had ze net geleerd – vier tegenstanders?

Er verschenen twee rode lichtflitsen aan de overkant van het veld. Heel even zag Jasmine twee vage verschijningen. Dus geen breed figuur, maar twee figuren stonden tegenover haar. Sure. Dat zou vast nut hebben. Waren ze zo bang van haar geworden, dat ze een één op één gevecht niet aandurfden? Jasmine kon slecht zien welke twee Pokémon op het veld waren verschenen, maar iets zij haar dat ze de Pokémon toch niet zou kennen. Bovendien had ze niets anders dan een Bulbasaur om tegen hen in te zetten. Goh, ze had helemaal niet geweten dat je meerdere Pokémon op zak mocht of kon hebben. Waar kon je die kopen, dan? Dat moest ze toch eens aan die figuren tegenover haar vragen.

‘Nou, hup Baba, waar ben je?’ Jasmines ogen zochten naar de kleine Pokémon, maar zagen hem niet. Hij was toch niet… ‘Verdorie, Ali!’ mopperde Jasmine. Ze haalde Ali Baba’s Pokéball tevoorschijn. ‘Ali Baba!’ riep ze en ze gooide de Pokéball. In een rode flits verscheen haar trots op het veld. Hij zat met zijn rug naar de twee Pokémon van de tegenstanders gekeerd, ineengedoken en rillend, met zijn kleine pootjes over zijn stevig dichtgeknepen oogjes heen.
‘ALI BABA, DOE JE BESTE AANVAL!’ riep Jasmine direct aanvallend, zonder aandacht te schenken aan de moedige houding van haar starterpokémon. Maar alles wat Ali Baba deed was angstig één oog opendoen en vervolgens weer vluchtig sluiten. Voor wie moest hij nou banger zijn? Voor die twee enorme dingen achter hem, of Jasmine?

Aan de andere kant van de zaal klonk gelach. En toen ineens stond Jasmine niet meer vlakbij haar Pokémon, maar schuin achter de Pokémon van haar tegenstanders.

OOC: Godmode toestemming. Wat een sensationeel gevecht gaat dit worden!

Ze stond achter de Pokémon van de vijand. Betekende dit… betekende dit dat ze nu gebruik mocht maken van de Pokémon van haar tegenstanders?! Dat ze gewisseld hadden? Een brede grijns verscheen op Jasmines gezicht. Ze wist niet hoe ze het had gedaan, maar ze had het gedaan en daarom was ze een genie. Of wacht, dat was ze altijd al geweest. Alleen… ze wist niet hoe de Pokémon van haar tegenstanders heetten – wat het überhaupt waren -, dus wist ze ook niet goed wat ze moest roepen. Nouja, eerst maar eens horen wat haar tegenstanders te zeggen hadden dan, die wisten vast net zo weinig van haar Ali Baba als zij van hun schepseltjes.

Maar dat viel nog tegen. Een van haar tegenstanders riep een aanval waarvan Jasmine zelfs nog nooit gehoord had. En tot haar nog grotere verrassing begon de andere van haar tegenstanders één van háár Pokémon te bevelen. Ze snapte er niets meer van… was ze in een gevecht beland waaraan ze zelf niet hoefde deel te nemen?

De weinige hersencelletjes van onze Jasmine waren volledig door elkaar geschut door de vijandige tweeling, terwijl “Blake” een creepy gloed in zijn ogen kreeg en een lichtstraal afvuurde op Ali Baba. Ali Baba was uit zijn defensieve houding opgestaan, toen één van de mannen had geroepen dat hij de Vine Whip moest doen. De Vine Whip was, zo leerde Jasmine nu, een aanval waarbij blaadjes werden afgevuurd. Wat een waardeloze aanval.

Ali Baba was zich zo aan het concentreren op de blaadjes, dat hij niet de tijd nam om de lichtstraal van Blake te ontwijken. Jasmine was er vrij zeker van overtuigd dat het niet haar taak was om te roepen dat hij dat moest doen, dus hield ze haar mond dicht, inwendig vloekend dat Ali Baba zich niet van een wat sterkere kant liet zien. Stel je voor, straks dachten haar tegenstanders nog dat ze een slechte trainer was!

De lichtstraal raakte Ali Baba vol in zijn gelaat. De pokémon werd kermend naar achteren geworpen en kwam met een luide plof neer. Even bleef het stil. En nog even. Flits! Jasmine werd weer getransporteerd, dit keer belande ze rechts van Ali Baba. Hm, nu werd het ingewikkeld… moest ze nu met Baba of met een van die andere twee wezens vechten? Een antwoord was al niet meer nodig, een derde stem – of eigenlijk de eerste stem – sprak weer. Het gevecht was over. Jasmine had verlo-

WAT?! Jasmine had verloren?!

‘Ik heb niet eens gevochten!’ riep Jasmine verbouwereerd en woedend uit. Dit leidde tot een geamuseerd gelach van de tweeling. ‘Dat kun je wel zeggen, ja,’ grinnikten ze, een opmerking die Jasmine niet begreep en ze dus maar negeerde. ‘Ik EIS een herkansing!’ riep het meisje. ‘Of beter nog, ik EIS mijn overwinning en prijs!’