Het was een ordinaire dag voor Olivia, buiten het feit dat ze eindelijk ontslagen was van het ziekenhuis in Pewter City. Haar wonden waren volledig genezen en ze kon weer op stap gaan, indien ze zich rustig hield en niet direct iets zou overdoen. Het was jammer voor een beginnende trainer, maar telkens wanneer ze weer de blik van Mizukage, haar starter, opving maakte het haar minder uit. Mizukage hoefde tenslotte niet direct een heftige training te krijgen. Ze kon haar zelf er haast in plaatsen, een intensieve training nadat je net was genezen? Olivia grinnikte kort, maar zweeg snel. Straks dachten de andere burgers in Pewter City dat ze een introvert figuur was. Mizukage leek echter geen last van te hebben en liep met een goed humeur naast haar. Ze liepen door de hoofdstraat van Pewter City, dezelfde straat als waar de ziekenhuis stond. Dagenlang had ze mensen zien langslopen, kleine Pokémon gevechten opvoeren en de onbekende winkels die lang open stonden. Olivia hield zich dus absoluut niet in om direct alle winkels te bezoeken, voordat ze een andere stap zou maken. Al lopend dacht ze na over welke winkel ze als eerst zou bezoeken. Een PokéShop voor eventuele Potions of toch eerst kijken bij de groenteboer? Het meisje plaatste haar wijsvinger op haar kin en tuurde richting de lucht. ‘Hmm, wat is een betere keuze?’ dacht Olivia hardop, waardoor ze ditmaal wel de aandacht van de Squirtle trok. ‘Squirt!’ riep de kleine, blauwe schildpad Pokémon, waarna ze Mizukage in haar ooghoeken aankeek. Ze moest haar lach inhouden bij het zien van Mizukage’s komische act om zijn idee duidelijk te maken.

De Pokémon sloeg driftig zijn armen op en neer en wees toen richting een bessenkraampje, waar een man luidkeels zijn aanbiedingen brulde en een lange rij voor stond. Grmpf. De rij was te lang, maar het moesten goede bessen zijn, wilde de verkoper veel klanten binnenhalen. Nu vroeg ze zich af of Mizukage degelijk begreep dat het niet binnen een minuutje geklaard was. Olivia sloeg haar armen over elkaar heen en gaf maar toe aan de zin van de Squirtle. Ergens verdiende hij toch een beloning na al die dagen met haar in het krappe ziekenhuis kamertje te hebben gezeten. Ze liep richting de kraam, waarop Mizukage vrolijk naar haar toe snelde en het stukje meeliep. Het viel haar op, naarmate zede kraam naderde, dat de rij niet bepaald goed geordend was. Jonge trainers duwden elkaar weg, de iets oudere trainers vloekten luid en de volwassen hielden zich nog wel net in. De aders bij hun hoofden waren wel breder dan normaal, haast alsof de volwassen letterlijk elk moment zouden uitbarsten in woede als een Tauros. Was dit een goed idee? Olivia fronste en twijfelde eventjes, maar bleef koppig aan het einde van de rij staan. Al spoedig voegden meerdere trainers zich toe achter haar. In haar ooghoek bibberde er iets of eerder gezegd een Pokémon, Mizukage. De Pokémon voelde zich niet op zijn gemak met allemaal trainers om hem heen. ‘Mizukage, het ko-‘

Olivia werd onderbroken door een duw die iemand achter haar had gegeven. Hiermee botste ze bijna op de trainer die voor haar stond. Met haar handen nog voor haar om de val tegen te houden, hoorde ze vals gegrinnik en zag ze twee schimmen de rij verder binnendringen. ‘Grmpf, zelfs Gastly’s zijn leuker dan die gasten,’ mompelde Olivia chagrijnig, waarna ze Mizukage een bezorgde blik wierp. De Squirtle had zich uit angst teruggetrokken in zijn schild. ‘Mizu ..’ Olivia was bezorgd over de Squirtle en was even de herrieschoppers vergeten, totdat ze zag dat Mizukage’s schild een kras had opgelopen. ‘Je bent g-gewond?!’ bracht Olivia verbaasd uit, waarna ze direct haar Squirtle bij zijn middel vastgreep en beschermend tegen haar zelf aandrukte. De woede was terug, reken er maar op! Waar waren die Metapod’s van een trainers? Als een roofdier keek ze de rij door, maar kon ze de stel niet meer vinden. Ze waren zeker al aan de ‘beurt’ geweest en waren hem toen gesmeerd. Fijn. ‘Naar Arceus naam,’ bracht Olivia geërgerd uit, waarna ze een diepe zucht slaakte. Rustig, Olivia. Bes kopen, dat moest je doen. Niet ergeren over trainers met een nog kleinere brein dan een Magikarp. Na een minuut of tien kwam Olivia aan de beurt en kocht enkele bessen in die haar Squirtle uitbundig had zitten aanwijzen.

Eenmaal na de inkoop liep ze de hoofdstraat verder af met ditmaal haar Squirtle nog bij zijn middel vast. Mizukage leek geen last van de kras te hebben, gelukkig. Twee bekende stemmen doemden ineens voor haar op. Livia keek op en herkende de twee figuren. ‘Hé, jullie twee!’zei Olivia, waarmee ze hun aandacht wist te trekken, ‘Bedankt nog voor de duw in de rug, dat had ik nodig. Maar doe de volgende keer niets aan mijn Squirtle, ja?!’ Haar paarse ogen waren strak gericht op de twee die plotseling in lachen uitbarsten. Het leeftijdsverschil tussen haar en de twee was vrij groot, viel haar toen pas op, maar het ontmoedigde haar niet. Pas toen de twee onbekende scheldwoorden tegen haar gebruikten en daarna lachend wegrenden, ontplofte er iets bij Olivia. Ze gingen boeten! Als een op hol geslagen Rhyhorn, zoals via Mimic bij ene Vincent het geval was, rende ze achter de twee aan, maar spoedig verloor ze hen uit het oog en botste ze zelfs tegen een figuur op. ‘Sorry,’ bracht Olivia hijgend uit, waarna ze direct naar haar Squirtle keek. Deze was geschokt, maar prima in orde. Ze glimlachte zacht. Gelukkig. Toen pas keek Olivia naar de figuur voor haar en was vrij verbaasd over de uiterlijk. Vreemd gekleurd haar, rare kleding en ergens ook een onbekende sfeer om haar heen. Het was wel een meisje of zelfs meid, die ouder was dan haar. ‘Gaat het nog met u?’ vroeg Olivia die haar hand naar de dame uitstak en haar Squirtle op de grond liet plaatsnemen.