Deborah keek opzij naar Ryan, die vredig lag te slapen. Ze hadden Viridian City uiteindelijk bereikt en wilden naar het Viridian Forest gaan, maar gisteren was dat nog te laat geweest. Zo voorzichtig mogelijk trok het meisje zich terug, zodat het bed zeker niet zou gaan kraken. Ze liep langzaam het trapje af naar beneden. Omdat Ryan voor de een of andere reden moeilijk naar boven kon gaan, had Deb er uiteindelijk maar voor gekozen om bovenin het stapelbed te gaan liggen. Het voelde wel goed dat hij met haar meereisde, nog steeds eigenlijk, ook al beleefden ze wel vaak van die onhandige situaties. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ze met zijn hoofd half tussen zijn benen was gevallen dankzij haar Pikachu. Toen ze dat vervolgens moest gaan uitleggen tegen Ryan, had ze het gevoel gehad dat hij haar niet had geloofd. Ach ja. Deb haalde haar schouders op. Ze keek naar haar slapende Pikachu, die echter wakker werd van haar bewegingen en haar nieuwsgierig aankeek, zijn oren in de lucht geschoten. ‘Ga je mee?’ vroeg Deb zachtjes, om Ryan al zeker niet wakker te maken. Sparky knikte. Deb haalde opgelucht adem. Sinds de laatste tijd begon Sparky’s gedrag tegenover haar een beetje te verbeteren. Ze glimlachte naar hem, maar hij draaide zijn kopje weg. Hmm, misschien toch nog te vroeg gesproken. Ze durfde het aan om hem voorzichtig op te pakken. Ze merkte vol verbazing op dat hij het toeliet en hield hem in zijn armen geklemd, terwijl ze keek of ze haar Nidoran en haar Magikarp bij zich had. Toen dit het geval bleek te zijn, liep ze naar buiten toe. De koude ochtendwind sloeg tegen haar blote armen. Deb rilde. Ondanks dat het zomer was, was het ’s morgens toch nog wel koud. Deb had spijt dat ze geen vestje of iets had meegenomen, maar misschien zou het zo wel wat warmer worden. Hoopte ze dan toch. Sparky bewoog onrustig en Deb verloste haar grip een beetje, waardoor Sparky via haar armen naar haar nek klom. Hij ging daar zitten en zette zijn pootjes in Debs haar. Deb grinnikte even. Ze besloot om haar weg naar Viridian City te maken, gewoon om te zien hoe het bos er uit zou zien. Ze had al gehoord in Viridian City dat veel trainers er verdwaalden, maar ze kon zich niet voorstellen dat het haar zou gebeuren, wel dan?

Kalm liep Deb door het enorme bos. Met grote ogen keek ze naar de Pokémon die er waren. Ze zag groepjes Butterfree langs vliegen, hoorde verderop een zwerm Beedrill en zo nu en dan zag ze een boom waaraan cocons gevestigd waren, die ze kon herkennen als Metapod. Of waren het Kakuna? Er waren zo veel Pokémon hier! Ze hoorde het geluid van een Oddish en met grote ogen keek ze toe hoe er eentje langs haar benen liep, naar de overkant van het struikje waarin hij zich verborgen had. ‘Pika,’ hoorde ze Sparky verbouwereerd zeggen. Hij leek ook onder de indruk te zijn van het aantal Pokémon hier. ‘Kijk, een Gloom,’ zei Deb, terwijl ze naar het hoopje Pokémon wees dat daar lag. Ze nam er echter wel afstand van. Ze had ergens gelezen dat als Gloom zich bedreigd voelde, hij een verstikkend gas losliet waar je niet goed van werd. Dat was voor Deb al reden genoeg om zich uit de buurt te houden van de Pokémon. Deb liep langzaam verder en naarmate ze haar tocht vervolgde, had ze het gevoel dat haar richtingsgevoel haar de verkeerde kant wees. Na een poosje was het echter het geval dat ze helemaal niet meer wist welke kant ze nu daadwerkelijk heen moest. Ze legde haar hand in haar nek, tegen de Pikachu aan en keek rond zich heen. ‘En wat doen we nu?’ mompelde ze. Ze hoorde echter een geluid rechts van zich en keek opzij. Ze liet zich op haar knieën vallen en kroop dichterbij. ‘Ik heb gezien in films dat dit echt werkt,’ fluisterde ze tegen Sparky, die zich met een nors gezicht vast probeerde te houden aan haar haren. Hij rolde met zijn ogen, wat Deb niet zag omdat ze zich concentreerde op de struiken waar ze naartoe kroop. Ze tuurde over het struikje heen en zag dat het gewoon een jongen was. ‘Oh,’ mompelde ze. Ze sprong overeind, waardoor ze met haar enkel verstrikt raakte aan de struik. Dit had ze echter niet door. Ze zette een stap en viel vervolgens languit op de grond. ‘Juist,’ mompelde ze. Nu had ze de aandacht van de trainer wel getrokken, dacht ze zo. Gehaast sprong ze overeind, waardoor Sparky boos ‘Pika!’ uitriep. Yep, nu moest hij hun zeker wel gezien en gehoord hebben. ‘Hallo,’ zei Deb met rode wangen tegen de trainer van schaamte. ‘Mijn naam is Deborah Scott. Wie ben jij?’

Verbaasd hoorde Deborah aan hoe de jongen, genaamd Light blijkbaar, zijn naam zei en daarna iets zei over een of andere afgang. Ze had haar ellebogen geschaafd, dus ze was meer daarmee bezig dan dat ze echt aandacht besteedde aan de arrogante toon die hij had opgezet, ook al bereikte die toon natuurlijk wel haar gehoorgangen toen hij zijn laatste woorden sprak. Ze sprong overeind. Haar eerste vernedering? Die had ze al gehad. Toen ze samen met Nate had gevochten tegen een ander meisje. Ze wilde het nog niet echt vernedering noemen, maar het was nu ook niet bepaald geweest alsof ze de sterkste trainster ooit in Kanto gezien was. Haar Pikachu die niet naar haar wilde luisteren vormde een groot obstakel. De woorden hadden echter ook de Pikachu zijn gehoorgangen bereikt en hij sprong nijdig van haar schouder, kwam op de grond neer en keek de trainer aan. Deb haalde haar wenkbrauw op. Het leek net alsof de Pokémon pogingen deed om voor haar op te komen! Deb voelde zich haast trots op haar eigen Pokémon en keek naar Light. Daar had hij niet van terug, hè? Ze keek hem haast kalm aan. 'Mijn eerste vernedering?' vroeg ze, misschien een tikkeltje spottend. 'Wauw, een trainer met lef, wat leuk.' Ze keek hem even van top tot teen aan. Hij had haar gezegd dat hij een coördinator was. Trainden coördinators hun Pokémon dan evenveel als trainers dat deden? Deb wist bijna niets van coördinators, alleen dat ze mee mochten doen aan bepaalde Gymgevechten en dat ze vooral wedstrijden deden dat ging om de schoonheid van hun Pokémon. Of zoiets. Haar moeder was coördinator geweest, maar het was nu ook niet bepaald alsof Deb goed had opgelet tijdens hun ruzies of tijdens haar verhalen daarover of zo. Ze richtte haar blik weer op Light.

'Goed dan,' zei ze, vol zelfvertrouwen. 'Ik heb wel zin in een gevecht. Ik vind dat eigenlijk nog een mooier begrip dan dat ik 'mijn eerste vernedering aanga', zei ze, waarbij ze haar twee vingers haakte en daarmee op en neer bewoog terwijl ze de zin sarcastisch uitsprak. Ze dacht na. Welke Pokémon zou ze kiezen? Ze keek naar Sparky. Nee, dat risico wilde ze eigenlijk niet nemen. Stel dat Sparky middenin het gevecht toch besloot om niet naar haar te luisteren? Dan zat ze daar wel mooi. Nee, ze besloot om een andere Pokémon in te zetten. Eentje die training nodig had, maar misschien nog wel lachwekkend zou overkomen. Ze wist dat de mogelijkheid bestond dat Light haar zou uitlachen, maar misschien bestond er toch nog hoop aangezien de Pokémon vorige week nog een soort aanval uitvoerde dat sterk machte met een Tackle-aanval. Zonder na te denken deed Deb de Poké Ball los van haar riem, waarna ze hem aankeek. 'Challenge accepted,' zei ze, hard genoeg voor Light om het te verstaan, maar niet zo hard dat het wilde Beedrills of iets anders zou aantrekken. Nee, dat lesje had ze wel geleerd. Ze riep haar Pikachu terug, die zich naar voren had gewaagd. De Pikachu keek haar vijandig en verontwaardigd aan, maar liet zich toen met hangende oortjes terug naar zijn trainer voeren en keek verbaasd naar de Poké Ball. Zijn blik werd echter nors toen Deb de Poké Ball met kracht naar opzij smeet en zich het volgende moment een spartelde Magikarp op het gras bevond. Deb peilde de reactie van Light en sloeg haar armen over elkaar heen, waarna ze naar de rode, spartelende Pokémon keek. Ze twijfelde. Was dit wel zo'n goed idee? Hij kon wel training gebruiken though.. Ach, ze zou wel zien!

Boos en met gebalde vuisten keek Deb toe hoe Light zich helemaal bescheurde omwille van haar Magikarp. Oké, het zag er misschien niet uit hoe de Pokémon zichzelf in het zand had vastgezet, maar dat was nog geen reden om er zo hard mee te lachen. ‘Wacht maar,’ siste Deb kwaad. ‘Als Magikarp je terugpakt, lach je niet meer zo hard.’ Ze had het zacht gezegd en aangezien Light zo bezig was met het opdragen van opdrachten aan zijn Weedle, zou hij het nooit gehoord hebben. Misschien maar goed ook. Dadelijk kreeg de jongen weer een lachstuip en dan had ze het gevoel alsof ze helemaal voor gek stond. Nijdig volgde Deb met haar ogen hoe Weedle de aanval creëerde. Aangezien haar Magikarp nog altijd in het losse zand heen en weer aan het spartelen was, was hij zich onbewust van het gevaar dat hem dreigend naderde. Natuurlijk. Deb had ook niet anders verwacht van haar Pokémon, hoe pessimistisch dat ook mocht klinken. Deb zag toe hoe haar Magikarp genadeloos getroffen werd door de aanval. Gedesoriënteerd en gekrenkt lag hij daar, terwijl hij wanhopig probeerde om de stekende aanvallen zoveel mogelijk te ontwijken. Deb spitste haar oren toen ze iets hoorde wat sterk op ‘cirkelzaag’ trok. Haar aandacht werd afgeleid van haar spartelende Magikarp naar het gevaarte dat zich dicht in zijn buurt bevond. Deb wist niet precies wat de aanval uitstraalde en wat voor effect het zou hebben, maar ze wist wel dat als het een voltreffer zou zijn, het misschien gedaan zou kunnen zijn met haar Magikarp. De Magikarp leek zich nu pas echt bewust te worden van het gevaarte dat hem naderde en bewoog wild heen en weer. Dankzij het wilde heen en weer bewegen spatte zand hoog op. Deb keek er even als gehypnotiseerd naar. Daarna kwam er een idee in haar hoofd.

‘Magikarp, doe Splash in het zand!’ riep ze, terwijl ze de naderende Weedle zoveel mogelijk probeerde te negeren en vooral niet aan het woord ‘cirkelzaag’ probeerde te denken. Als ze zich nu zou laten leiden door haar angsten, zou het misschien gedaan kunnen zijn met haar Magikarp en dat wilde ze zoveel mogelijk voorkomen. Magikarp deed in elk geval wat ze van hem vroeg en ze zag dat het zand hoog opspatte. Deb hoopte zo dat de Weedle verward zou raken. ‘Magikarp, probeer die Weedle te ontwijken!’ riep Deb wanhopig uit. En toen gebeurde het onmogelijke: dankzij het zand wist Magikarp vooruit te komen, zodat de Weedle recht langs hem af scheerde, maar hem nog net niet raakte. ‘Goed zo, Magikarp!’ bracht Deb opgetogen uit. ‘Draai je nu om en doe dan je Tackle!’ Omdat de Magikarp geen houvast had op de grond, was hij maar wat heen en weer aan het spartelen en Deb liet ontmoedigd haar schouders hangen. ‘Het was te proberen,’ verzuchtte ze. Ze keek op. Ze zag dat het zand zo hoog opgewaaid was dat ze haar Magikarp niet kon vinden. En de Weedle trouwens ook niet meer. ‘Magikarp, doe je Tackle!’ riep ze nog een keer bemoedigend. Ze wist niet of hij het überhaupt hoorde en of hij de Weedle wel kon vinden. Trouwens, Magikarp was gewond geraakt. Wat was de kans nu eigenlijk dat ze die Weedle had geraakt? Nerveus keek ze toe hoe het zand langzaam weg begon te waaien en ze beet op haar onderlip toen ze iets roods zag. Had haar Magikarp een voltreffer op de Weedle gehad of was het toch misgegaan en was hij verslagen door de cirkelzaag van Weedle?

De zandstorm zakte langzaam, waardoor Deborahs nieuwsgierigheid groeide. Had haar Magikarp een voltreffer gehad en was de Weedle nu uitgeschakeld? Deborah stak haar vuisten op en hield deze voor haar gezicht, zodat alleen haar blauwe ogen zichtbaar waren. Ze durfde eigenlijk niet goed te kijken naar de zandstorm. Dadelijk zou haar Magikarp toch als verliezer uitkomen. Wat dan? Dan durfde ze misschien een tijdje niet meer te vechten tegen een andere trainer met haar Pokémon. Ze probeerde deze gedachte echter te verdoezelen. Van het verliezen van een wedstrijd kon je juist dingen leren, toch? Ze vergat haar gedachten compleet toen de zandstorm overgewaaid was. Haar Magikarp lag wild heen en weer te bewegen, leek nog prima in orde te zijn. Naast de Magikarp lag een of andere cocon. Het leek niet eens meer op de Weedle die ze net had gezien. Deb rende naar voren en pakte haar Magikarp op. De vis sloeg met zijn staart in haar gezicht, maar het deerde Deb niet. ‘Je hebt gewonnen,’ fluisterde ze de Pokémon toe. Ze hield de Pokémon vast in één hand en pakte haar Poké Ball vast in de andere, waarna ze Converse terugkeerde in zijn Poké Ball. Ze richtte haar blik toen op de jongen toen ze een kreet van plezier hoorde. Of nou ja, ze hoorde hem eerder woorden roepen, maar dat leek toch een beetje op een kreet van plezier? Ze draaide zich volledig om naar Light en zag hem staan met de cocon in zijn armen. Eerst drong het niet tot haar door, tot ze zijn woorden inprentte in haar hoofd. Je bent geëvolueerd. Snel haalde Deb haar Pokédex tevoorschijn en hield deze op de cocon. Zo kwam ze te weten dat het een Kakuna was en het de evolutie van Weedle was. Ze stopte haar Pokédex terug en liep naar Light.

‘Gefeliciteerd, Light,’ zei ze, terwijl de Poké Ball van Converse wegstopte. Ze keek naar de cocon in zijn armen. Het zag er eerlijk gezegd een beetje verfomfaaid uit, maar dat kwam vast door de wedstrijd die hij zojuist had proberen te leveren. Deb vroeg zich echter af of de Pokémon nu sterker zou zijn of juist zwakker. Hij had dat gevaarte tenminste niet meer op zijn hoofd zitten. Deb vroeg zich af of Light zijn tegenstanders dan nog steeds zo makkelijk kon verslaan zonder die gifangel van de Weedle. Ze besloot echter om haar mond daarover te houden, ze wilde de jongen niet ontmoedigen. De evolutie genaamd Kakuna zou vast nog wel andere voordelen hebben, ook al kon Deb er nu niet echt opsommen. Ze zou zo een Pokémon zelf gewoon nooit vangen en opvoeden. ‘Zal ik je naar een Pokémon Center brengen? Je Kakuna ziet er moe uit. Ik weet volgens mij de weg wel van hier,’ zei ze, terwijl ze de jongen aankeek en haar blik weer terug naar de Kakuna liet gaan. Het was wel waar wat ze zei. De Pokémon zag er écht moe uit. Deb vroeg zich af hoelang de Pokémon het nog zou redden zonder zijn Poké Ball. En bovendien moest zij haar Magikarp ook maar gaan laten verzorgen in het Pokémon Center. Deze had een uitmuntende strijd geleverd en was daar vast moe van. Deb was nog steeds overdonderd van het feit dat ze met haar Magikarp een Weedle had verslagen. Ze had de jongen immers ook naar een evolutie toe geholpen, dus ze vond dat hij haar eigenlijk best wel dankbaar mocht zijn. Niet dan?