* Chihuahua: omdat hij soms een grote mond kan hebben, wat gelijk staat voor blaffen dus, maar zelf erg klein is en dus helemaal niet echt dreigend overkomt.
* Kleintje: deze bijnaam is vrij logisch omdat de jongen gewoon nogal klein is voor zijn leeftijd.  

Vijftien jaar

 Mannelijk  

Momenteel nergens, hij overnacht meestal in een Pokécenter.

Het eerste wat opvalt aan Ethan is dat je zo over hem heen kunt kijken, althans de meesten kunnen dit. Met zijn 1.66 meter zit hij erg ver onder het gemiddelde van een jongen van zijn leeftijd. Echter schijnt hij het al geaccepteerd te hebben door middel van logisch nadenken: zijn moeder is ook altijd erg klein geweest en hij heeft net het ongeluk getroffen om zijn lengte van haar te erven.
Wanneer je de jongen eenmaal hebt gespot zal het volgende wat je opvalt de kleuren combinaties zijn: zijn ravenzwarte haar en zijn felrode ogen die vrijwel altijd fel staan, wat het effect ervan nog meer accentueert. Meestal lijkt dit op een wanhopige poging om niet schattig gevonden te worden, maar vinden anderen dit uiteindelijk toch altijd wel zo - iets wat hem overigens mateloos irriteert.
Zijn kleding stijl is niet echt speciaal, maar meestal zul je hem zien rondlopen met een petje op of een capuchon over zijn hoofd, regen speelt hier geen rol in. Simpelweg omdat hij snel zonnesteken oploopt door zijn donkere haar en het hierdoor kan voorkomen. Verder heeft hij de neiging om zijn kleren af te stemmen op zijn natuurlijke kleuren: zwart en rood dus en nog een eventuele derde kleur die meestal wat lichter is.  

Ethan is niet je typische trainer, deze is meestal namelijk nieuwsgierig, opzoek naar uitdagingen en erg ijverig in vrijwel alles wat deze doet - Ethan wekt meer het idee op dat hij er een hekel aan heeft: het hele trainer gebeuren. Het lijkt net alsof hij zichzelf echt moet dwingen om zijn Pokémon te trainen, laat staan het vechten met anderen en vrijwel alles wat er bij het trainerschap komt kijken.
Toch is niet alles wat het lijkt. Diep van binnen geeft hij er meer om dan je zal denken, maar het grootste probleem blijft dat hij dit alles niet voor zichzelf doet maar voor zijn zus. Ook geeft hij meer om zijn Pokémon dan hij laat blijken, ondanks zijn felle woorden soms heeft hij het beste met ze voor. Zo zal je hem ook nooit zien schreeuwen tegen een Pokémon puur uit woede jegens deze, omdat hij nooit echt boos op ze zal kunnen zijn. Irriteren tot daaraan toe, maar verder gaat het echt niet.
Een van de redenen dat de jongen zich altijd nogal nors voordoet is door zijn nuchtere kijk op vrijwel alles. Doordat er geen stimulerende factoren om hem heen waren tijdens een belangrijke periode in zijn leven heeft hij nooit die nieuwsgierigheid ontwikkeld, eveneens als lichte naïviteit, wat ervoor heeft gezorgd dat hij erg wantrouwend naar anderen toe kan zijn. Het is niet zo dat hij perse schuw is en niemand dichtbij laat, maar hij zal zijn lot niet zo snel in de handen van iemand anders toevertrouwen.
Verder heeft de jongen ook een vrij aparte manier van spreken. Je kunt het een soort van schelden noemen, maar wanneer hij zich erg irriteert aan iets of zijn frustratie raakt het hoogtepunt kan het soms gebeuren dat er vrij vreemde woorden uit zijn mond komen of maar één letter. Ook wanneer hij zich stoot en er pijn voor terugkrijgt kan het gebeuren dat hij een van zijn vreemde woorden combinaties gebruikt.

* Als mensen of Pokémon echt naar hem luisteren en hem niet expres negeren omdat hij klein is.
* Van iemand winnen, eigenlijk winnen over het algemeen; of het nou een bordspelletje is of een Pokémon gevecht.
* Stille Pokémon, die rustig zijn en niet zo snel een kik geven.
* Dingen alleen doen, dingen houdt in werkelijk alles. Het liefst doet hij dingen alleen zodat hij gewoon in zijn eigen tempo kan werken en niet afgeleid kan worden door anderen.

* Alle paard Pokémon, voornamelijk Ponyta's.
* Lang wachten of opgehouden worden.
* Naïeve mensen en Pokémon.
* Grappen over zijn lengte.

Moeder: Annie Fretheim
Vader: Ludwig Fretheim
Oudere zus: Mikasa Fretheim †

Ethan is geboren en getogen op een vrij afgelegen plek, die niet echt te plaatsen viel in een bepaalde regio. Afgelegen of niet: de jongen moest wel naar school, samen met zijn oudere zus die al vijf jaar ouder was dan haar broertje. De twee konden het goed vinden en omdat beiden ouders erg druk bezig waren met andere dingen waren ze eigenlijk elkaars enige, echte gezelschap.
De vraag zal nu vast wel opkomen: waar konden die ouders dan wel niet mee bezig zijn op zo'n afgelegen plek? De reden dat het afgelegen was, was omdat er erg veel land om het huis heen lag wat ook van de familie Fretheim was. Ethans ouders waren namelijk erg beroemde Breeders, de twee waren op het punt gekomen waarop ze vrijwel altijd een vijf sterren Pokémon uit een ei kregen. Ze waren niet echt gespecialiseerd in één soort Pokémon, maar ze stonden voornamelijk bekend om hun prachtige Ponyta's.

Wanneer Ethan een jaar of acht was begonnen er dingen te veranderen in het huis. Mikasa was altijd de perfecte dochter geweest, maar begon uit het niets te protesteren om werkelijk alles. De reden hiervoor was doodsimpel dat ze haar droom niet achterna mocht jagen, de droom die vrijwel ieder jong kind had op die leeftijd: een echte trainer worden en meedoen aan het kampioenschap! Echter waren Annie en Ludwig het hier niet mee eens, simpelweg omdat ze al een toekomst voor hun dochter hadden uitgekozen: zij zou alles overnemen wanneer zij dat niet meer konden.
Nog een jaar ging dit zo door, de hevige ruzies en de deuren die hard dicht werden gesmeten. Tot er het punt kwam waarop de twee volwassenen het niet meer konden uithouden en hadden gezegd: "Prima, doe maar wat je zelf wilt." Op dat moment heeft Mikasa gelijk haar tas gepakt en is ze ervandoor gegaan. De enige die een afscheid kreeg was Ethan, die daarna - huilend en wel - achterbleef bij zijn ouders. Zijn zus beloofde hem echter dat ze snel weer terug zou komen.

In de vier jaar dat zijn zus weg was is Ethan erg veranderd. Zonder haar in het huis voelde hij zich erg alleen en op school ging het ook niet meer zo goed. Zijn lengte verschil was nu echt duidelijk geworden en het bracht vrijwel alleen nare dingen met zich mee. Het lachen kon hij nog wel verdragen, het waren de woordgrappen die hem de keel uit kwamen. Steeds weer dezelfde opmerkingen, alsof ze niks beters te doen hadden. Maar er was wel een realisatie gekomen die erg pijnlijk was: hij was altijd al kleiner geweest, echter was de reden dat daar eerst niks over werd gezegd het feit dat iedereen bang was voor Mikasa: de zus die ze wellicht vreselijke dingen zou aandoen als ze het ook maar in hun hoofden haalden om haar broertje pijn te doen, zowel mentaal als fysiek. Een jaar vol met dreigingen van zijn kant had ervoor gezorgd dat ze erachter waren gekomen dat ze er niet meer was en hij was dus veranderd in een makkelijk doelwit zonder zijn bodyguard.
De thuissituatie was ook niet echt beter geworden. Zijn ouders waren er erg stil op geworden na het vertrek van hun dochter. De eerste week was er nog de hoop dat ze terug zou komen, het zou nooit kunnen dat ze echt zou vertrekken; het was allemaal maar bluf! Helaas was het dat niet. De harde waarheid kwam echter al snel om de hoek kijken: ze was weg en zou ook niet meer terugkomen.
Althans, dat dacht men. De enige die het niet geloofde was Ethan, deze bleef stug volhouden dat ze ooit terug zou komen. Voor hem.

Dit gebeurde wonder boven wonder ook. Een zeer volwassen Mikasa kwam weer terug naar haar familie, maar tijdelijk. De familie was dolblij om haar weer te zien en haar ouders hadden het haar gelijk vergeven. Ze was erg gegroeid in de tijd dat ze weg was geweest, ze was meer gegroeid dan mogelijk was geweest als ze voor altijd thuis was gebleven. Buiten de Pokémon die ze mee had genomen, had ze ook vele spannende verhalen: over allerlei regio's; Hoenn, Sinnoh en zelfs een groot gedeelte van Johto.
Waarom ze haar reis tijdelijk had stopgezet en terug was gekomen was een raadsel voor de meesten, de enige die er echt een antwoord op had was Ethan: Mikasa hield zich altijd aan haar woord, dus zo ook aan haar belofte met hem.
Voor haar kleine broertje had ze ook een cadeautje. Hij was nu al twaalf jaar, dus werd het hoogtijd dat ook hij een echte Pokémon kreeg volgens haar. Normaal zou hij deze krijgen als hij met zijn avontuur als trainer zou beginnen, maar omdat zij de zaak niet meer zou overnemen van hun ouders zou hij deze moeten overnemen en de kans dat hij dan dus pas heel laat een Pokémon zou krijgen, dankzij haar, was erg groot. Ze had een paar Pokéballs waaruit hij mocht kiezen, maar dat wilde hij niet. Hij wilde een van haar Pokémon die al uit de bal was, die de hele tijd ergens alleen had gezeten: een roze met ronde oortjes. In het begin probeerde zijn zus hem nog over te halen om toch een ander te kiezen, maar de jongen had al gekozen en het was onmogelijk om zijn keuze te veranderen. En zo kreeg hij zijn eerste Pokémon: Sir Rexton, de Slowpoke.
Pas wanneer zijn zus weer wegging en opnieuw afscheid had genomen ontdekte hij pas wat voor fout hij had gemaakt. Het enige wat Rexton deed was voor zich uit staren met een lege blik. Na duizend en één manieren om een reactie te krijgen van de Pokémon hield de jongen op. Had hij gedacht dat hij eindelijk weer een nieuwe bodyguard had, die hem kon helpen om die pestkoppen aan te pakken - maar nee, hij zat opgescheept met een Pokémon die nog niet eens knipperde als er een vlieg op zijn oog ging zitten, bij wijzen van.

Veel speciaals deed hij niet met de Slowpoke, maar om de een of andere reden kwam hij nooit op het idee om de Pokémon in een Pokéball te doen. Deze volgde hem overdag toch overal naartoe, behalve als hij naar school ging dan zat hij - net zoals hij ook in de avonden deed - bij een meertje. Na wat research in boeken kwam Ethan erachter dat Slowpoke erom bekend staan om te vissen naar een Shelder met hun staart zodat ze konden evolueren, maar Rexton deed dit niet. Zijn staart raakte het water nooit aan en hij staarde er altijd maar naar. Misschien kon hij wel aanvoelen dat de gewenste vangst niet in het meer zat? Om eerlijk te zijn maakte het Ethan niet zoveel uit.
Ondanks dat er niet echt sprake was van contact tussen de twee, hadden ze wel een band, geen sterke maar hij was er wel. Iedere dag ging Ethan braaf naar hem toe en zette een bak met Pokévoer bij hem neer. In de weekenden en op vrije dagen bleef de jongen zelfs op een afstand zitten en wachtten totdat Rexton in beweging kwam om wat te eten. Gespannen wachtte hij altijd af op een reactie van de Slowpoke op het eten, veranderde het soort Pokévoer iedere keer.
Hij wilde gewoon iets, iets dat het normale ritme en gedrag van de Pokémon onderbrak. Een teken dat hij zich bewust van zijn aanwezigheid.

Dagen gingen voorbij, deze werden weken, uiteindelijk maanden en zelfs een jaar. En nog steeds was er niks veranderd tussen de twee. Ethan bleef hem wel nog steeds trouw eten geven, had zelfs de gewoonte aangeleerd om tegen hem te praten zo nu en dan. Stelde hem vragen zoals: "Krijg je nooit kramp van zolang stilzitten?" of "Wat vond je van het eten van gisteren?" en ga zo maar door. Nog steeds kreeg hij geen reactie, maar eigenlijk maakte het hem niet echt uit.
Vragen werden uiteindelijk hele verhalen. Ging soms naast Rexton zitten en begon gewoon over zijn dag te vertellen. Of wanneer ze samen op pad waren - nou eigenlijk was Ethan op pad en volgde Rexton hem gewoon. Ondanks dat hij nooit een reactie kreeg had hij wel het gevoel dat er naar hem geluisterd werd, iets wat hij nodig had.
Alles in de band tussen de twee nam pas een echte wending wanneer de jongen alle Pokémon binnen moest halen uit de wei. Alles ging gewoon zijn gangetje: de Pokémon deden alles vrijwel automatisch en Rexton volgde hem weer eens. Toch ging het mis wanneer een Ponyta besloot dat deze nog wat langer buiten wilde blijven. Ongeduldig als hij kan zijn probeerde Ethan het paard weg te duwen, deed het een halster om en trok eraan - maar niks werkte echt.
Op een gegeven moment kwam er het punt waarop Ethan zijn frustratie zo groot was geworden dat hij het niet meer kon inhouden. Hij ging achter het paard staan en hief zijn hand op, hij had zijn vader het vaak genoeg zien doen als een Ponyta niet meewerkte: een simpele pets op de kont van de Pokémon en deze rende braaf naar de stallen toe. Echter dacht de Pontya hier anders over, had wel door wat de jongen van plan was. Wild begon hij te steigeren en rukte het halster touw uit de handen van de jongen met zo'n kracht dat deze op de grond viel. Het paard maakte vreemde hopjes, bokte en trapte en steigerde uiteindelijk recht voor Ethan, was van plan om zijn hoeven zo hard op de jongen te laten neerkomen dat deze de volgende keer wel twee keer zou nadenken voordat hij zoiets zou doen. Het enige wat Ethan kan doen was zijn ogen sluiten en zich schrap zetten op iets... Iets dat nooit kwam.
Wanneer hij langzaam zijn ogen weer durfde te openen zag hij hoe de Ponyta stil scheen te staan in de tijd, alsof iemand hem op pauze had gezet. Later zag hij pas de paarsachtige gloed om de Pokémon, waarna hij voorzichtig naar achteren kroop en weer overeind kwam. Met grote ogen keek hij ernaar, waarna hij iets spotte in zijn ooghoek: Rexton. De blik van de Slowpoke was veranderd en hij stond zowaar op twee poten. Met een onthutste blik keek de jongen toe hoe de Slowpoke de Ponyta weer liet bevrijdde uit zijn greep en deze met enkel een blik richting de stallen stuurde.
Vanaf dat moment veranderde Rexton, alsof hij al die tijd een soort van act had gespeeld; alsof hij had gedaan dat hij dom was, terwijl dit eigenlijk niet zo was. Langzaam aan kwamen er reacties van de kant van de Pokémon. Het grootste verschil bleef nog de blik; van een lege nietszeggende naar een serieuze en ietwat kille.
Ondanks de houding van de Slowpoke werd de band toch vele malen sterker, vooral wanneer er bepaald nieuws kwam: slecht nieuws.

Mikasa was vermist en waarschijnlijk omgekomen tijdens een bezoek in de Onix Tunnel in Johto. De oorzaak was niet precies, maar waarschijnlijk moest een Pokémon de aanval Earthquake hebben gebruikt in de tunnel waardoor deze het gedeeltelijk begaf.
Ethan was er kapot van en trok zich een paar dagen terug. Hij kon geen getroost verwachten van zijn ouders, omdat deze het ook maar moeilijk konden geloven. De enige die er voor hem was, was Rexton - ook hij had Mikasa gekend. Of de Slowpoke ook echt wist wat er aan de hand was wist de jongen niet, maar het feit dat deze hem gezelschap hield en hem daarmee troostte betekende erg veel voor hem.
Na een rauw periode pakte hij zijn leven weer op en maakte een beslissing: hij zou de droom van zijn zus verwezenlijken, het mocht dan niet zijzelf zijn die het deed: maar het was een Fretheimer en dat was genoeg naar zijn mening. Dat hield dus in dat hij acht badges moest verzamelen zodat hij mee kon doen met het kampioenschap en ondertussen ook nog de regio's verkennen die zij nooit had kunnen zien. Na lang overleg, geen ruzies wonderbaarlijk, met zijn ouders wist hij ze over te halen met als belofte dat ook hij ooit terug zou komen.
Voor de jongen vertrok kreeg hij nog een speciaal cadeau van zijn ouders, iets dan hem zou helpen onderweg en misschien wel geluk zou geven.

Ethan is geen genie, maar hij is wel altijd vrij tactisch als het aankomt op Pokémon gevechten. Hij weet hoe het is om benadeeld te zijn in bepaalde situaties en hij wilt dat voorkomen bij zijn Pokémon.