“Hé hé, eindelijk.” Opgetogen keek een klein meisje met blonde haren en fel groene ogen, gretig door het rustige stadje Pallet Town, terwijl ze met haar wijsvinger onder haar neus wreef. Een kleine Growlithe stond trouw naast haar voeten. Het meisje wierp een blik op het oranje wezentje naast zich die haar vragend aankeek, “Wat denk je ervan, jochie?” vroeg Sylvia vriendelijk aan de puppy-Pokémon die zijn hoofd schuin hield. Blijkbaar had Dodger geen enkel idee waar ze waren of wat ze hier deden net als zijn trainer… ja Mark vinden maar ze had geen enkel idee waar hij kon zijn. Ze had een te overhaaste beslissing genomen om van huis weg te lopen en te denken dat ze haar broer zo snel gevonden had of wat ze met Dodger aan moest, ze durfde hem nog niet eens met wilde Pokémon te laten vechten. Sylvia schudde geïrriteerd haar hoofd om die negatieve gedachte uit te bannen en pakte haar kaart tevoorschijn om haar gedachte ergens anders op te richten. Dodger duwde zijn natte neus tegen Sylvia’s hand aan en keek haar vastbesloten aan, iets wat ze niet begreep. Ze had hem nu pas drie maanden en de Growlithe was altijd nog even trouw ondanks zijn jonge leeftijd.. dit was zelfs nog beter dan een starter Pokémon waar je soms nog moeite voor moest doen om hun vertrouwen te winnen. “Goed dan je mag los maar wel in de buurt blijven,” zei Sylvia met een kleine grijns op haar gezicht. Hij had zich de hele reis netjes gedragen dus dit was een kleine beloning. Het meisje knielde naast de Growlithe neer en knipte de riem van zijn halsband los die ze vastmaakte aan haar spijkerbroek. Het oranje wezentje deed gelijk een poging om met haar te spelen door tegen haar aan te springen en speels te kwispelen, waar Sylvia om  moest lachen. Niet veel later haalde ze zijn speelbal tevoorschijn die ze met een ferme zwiep weggooide zodat de Growlithe hem kon gaan halen. Niet veel later keerde Dodger met de bal in zijn bek terug waardoor ze plots een ingeving kreeg.. ze moesten ooit eens trainen tegen wilde Pokémon want met enkel de Growlithe zou ze het sowieso niet gaan redden. Het hoefde niet meteen maar ze moest regels gaan opstellen en vooralo omdat Dodger nog erg jong was,  was dat juist belangrijk. Hij moest het verschil kennen tussen werken en spelen en geven en nemen. Natuurlijk wilde Sylvia niet volledig als een dictator overkomen maar er moesten nu wat regels komen anders kwamen ze nergens. Het  was nog een jonge pup dus ze kon er nog veel mee doen.

“Dodge, kom eens,” sprak Sylvia kalm en stak haar hand uit. De Growlithe kwam naar haar toe gelopen met de bal in zijn bek en keek haar vragend. “Het word nu hoogtijd om wat te gaan trainen, maatje,” begon Sylvia langzaam tegen haar Growlithe die de bal losliet en haar aandachtig aanstaarde. Het meisje aaide het wezentje liefdevol over zijn kruin heen zodat ze zich nu minder zenuwachtig voelde. Ze was niet helemaal alleen en dat wist ze. “Het hoeft niet meteen maar dat je weet dat ik morgen wat wil gaan doen.. je moet leren vechten en voor jezelf op te komen maar dat zal niet echt een probleem zijn, denk ik.” Sylvia grijnsde zelfverzekerd en griste de bal voor de neus van Dodger weg. De Growlithe blafte vrolijk die op zijn beurt de bal probeerde af te pakken van het meisje die hem toen wegslingerde, het wezentje spurtte ervandoor. Hoe zou het met Mark zijn? Ze voelde zich enorm ongerust over hoe het met zijn enkel ging en hoe het met de jongen zelf ging. Mark had het voor haar opgenomen toen haar moeder haar zowat liet stikken in alles en nu ze weer drie jonge kinderen had.. samen met die sukkel wat ze niet kon bevatten. Haar broer zag haar nog steeds als zijn ‘kleine’ zusje maar voor haar gevoel voelde dat niet zo. In de periode dat Mark weg was gelopen van was ze volgens Erik enorm gegroeid in alles. Op het moment dat Sylvia zich dat afvroeg was Dodger alweer terug gekeerd en keek haar tevreden aan met de bal in zijn bek. Ze moest zich focussen op haar Growlithe en op de beslissing of ze wat met Gyms wilde doen. Sylvia wist in ieder geval dat ze er nu nog niet klaar voor was voordat ze Mark gevonden in de tussen tijd had ze dus twee doelen voor ogen, eentje was Dodger trainen en de tweede was Mark vinden. Zelf wilde ze voorlopig nog even rond klooien met haar Pokémon zodat ze daarop kon beslissen wat ze kon gaan doen. Ze kon zelf wel een beslissing maken maar Mark had haar in laten zien dat niet elke Pokémon gyms of Contests geweldig vond.. bij Mark waren het Toby en Flynn die niks voelde voor Contests. Wat nou als Dodger het zelfde had als de Pikachu en Squirtle van haar broer maar dan met Gyms?

Sylvia gromde gefrustreerd waarbij ze haar hand balde tot een vuist. Ze wist niet hoe ze zoiets moest ontdekken en vooral omdat dit haar juist frustreerde.. kende het meisje Dodger goed genoeg?  Zo mocht ze niet denken haar Growlithe was nog te jong om alles te beseffen maar ze hield die mogelijkheid wel in haar achterhoofd, je wist maar nooit. De blondine keek het dorpje even door en zag even verder op het lab van Professor Oak.. kon ze daar niet heen? om de Professor te vragen hoe je zoiets moest aanpakken.. maar het was haar Pokémon dus hoorde ze zelf dat niet te ontdekken? Goed, het was nu of nooit. Opdat moment hoorde Sylvia Dodger luidruchtig grommen waardoor de trainster zich om draaide. Er klonk wat geritsel uit de bosjes waardoor Sylvia geschrokken achteruit deinsde. “Oi wie is daar!” riep Sylvia geschrokken en greep Dodger om zijn  middel zodat hij wat zou kalmeren maar de Growlithe bood weerstand en bleef beschermend voor haar staan grommen. Ergens was het meisje wel blij nu ze wist dat haar Pokémon serieus kon zijn, wachtte ze gespannen af wat of wie er tevoorschijn ging komen.


OOC: en Chiaki.

Terwijl de zomer langzaam de regio gedag zei, kwam de herfst alweer aanzetten. Zo erg was het echter nog niet te zien. De temperaturen waren dan wel lichtelijk gezakt, maar de bladeren van de bomen deden er vrij lang over om te verkleuren. Het voelde eigenlijk niet als herfst, maar dat was het, ondanks het seizoen, nog lang niet. Sommige mensen hadden nog niet eens door dat het volgend seizoen alweer was aangebroken, vooral omdat ze tijd en data niet echt in de gaten hielden. Een zekere brunette was daar één van. Als je haar nu vertelde dat de herfst al was aangebroken, dan had ze je verbaasd aangekeken. Vooral omdat het vandaag toch nog aangenaam warm was. Niet zo heet zoals het in de zomer hoorde te zijn, maar het was toch nog redelijk warm. Daarom kon ze het ook niet laten om een ijsje te kopen van de ijsboer die heel toevallig met zijn kar kwam langsgefietst. Dat was nog een rede om niet door te hebben dat het herfst was. De ijsman. “Alsjeblieft jongedame. Smakelijk!” De man nam haar geld aan en gaf haar al snel het lang verwachtte ijsje, waar ze meteen met haar tong langsging om de smaak te proeven. Zoals altijd had ze een smaak gekozen die haar niet bekend was. Dat had geen bijzondere rede. Het was gewoon omdat ze niet steeds hetzelfde wilde. En hoewel je niet veel keuze had bij een ijsboer die met een kar rondfietste, had ze toch altijd het geluk dat ze een ‘smaak van de week’ hadden. En die smaakte deze keer, gelukkig, wel heel goed. Alleen kon ze niet plaatsen waar het naar smaakte.

Chiaki keek omlaag toen ze iets aan haar broekspijp voelde trekken, waardoor haar blik die van haar Charmeleon kruiste. Hoewel ze nog altijd moest wennen aan het feit dat hij gegroeid was en er sowieso iets anders uitzag, vond ze zijn evolutie alleen maar geweldig. Ze was een stap dichterbij sterker worden. Toegegeven, dat was niet de prioriteit van een Coördinator. Het stond echter wel op haar lijst. Waarom? Om haar ouders iets te bewijzen. En zichzelf natuurlijk. Maar vooral haar ouders. Alano maakte een zeurend geluid, aangevend dat hij wilde proeven wat ze aan het eten was. Chiaki rolde met haar ogen, liet de hand met het ijshoorntje zakken en liet hem er ook even aan likken. Ondanks het feit dat hij geëvolueerd was, was Alano nog steeds Alano. Gelukkig en toch ook weer niet. De enige vooruitgang die hij had geboekt, was dat hij wat serieuzer kon zijn tijdens bepaalde situaties. Maar alleen als het nodig was. Nu niet, dus. Hij likte het ijsje niet alleen, maar probeerde ook nog eens een hap te nemen. De brunette kon haar ijsje nog net op tijd redden. “Ah-ah Alano. Samen delen, oké?” Hij gromde licht, maar liet het er verder bij. Zijn trainer had het ijsje betaald en hij had aangegeven dat hij niks hoefde. Het was zijn eigen schuld geweest, dus zeurde hij verder niet meer. De Charmeleon richtte zijn blik even op Chiaki’s vrije hand en stak haast automatisch zijn poot ernaar uit. Als Charmander kwam hij amper bij haar hand, maar nu hij gegroeid was, was er geen probleem. Voorzichtig schoof hij zijn poot in haar hand, terwijl een brede grijns zijn snuit sierde. Alano wist dat hij haar pijn zou kunnen doen met zijn scherpe nagels en dat probeerde hij dan ook te vermijden, wat hem geweldig goed lukte. De brunette liet verward haar ogen naar de rode draak glijden, maar toen ze zijn grijns zag, toverde ze een glimlach rond haar lippen. Ze bofte met haar Charmeleon en dat wisten ze allebei.

Origineel wilde het meisje haar broer opzoeken in Viridian City, maar toen ze voor de gym stond, vond ze gesloten deuren. Mamoru was nergens in de buurt te vinden en dat terwijl ze vol trots haar vooruitgang wilde laten zien. Ze had een extra teamlid, Alano was geëvolueerd en ze had een lintje gewonnen. Een lintje! Het geluk stond vorig seizoen aan haar zijde. Een trots gevoel bekroop haar en verliet haar niet meer. Ondanks dat haar team best vreemd in elkaar zat, bofte ze met ze alle drie. Ze was trots op haar pokémon. Terwijl ze terugdacht aan alle fijne momenten van het afgelopen jaar, at ze langzaam haar ijsje op, waarbij ze af en toe eens Alano ook eens liet likken. Toen haar ijsje eenmaal op was, pikte haar Charmeleon een geur op die hem best wel interesseerde, waardoor hij haar mee begon te trekken een kant op. Chiaki gaf in eerste instantie hevige tegenzet, maar nu de draak geëvolueerd was, was hij ook veel sterker. Het duurde dus niet lang voordat ze daadwerkelijk werd meegetrokken. Tot haar ergernis dacht hij ook niet aan haar, dus toen ze langs het kleine parkje van Pallet Town liepen, werd ze botweg door de struiken gesleurd. “Alano, waar ga je heen?!” gilde ze verontwaardigd naar haar pokémon, die op dat moment abrupt stopte. Dit had ze natuurlijk niet verwacht, waardoor ze over de Charmeleon heen struikelde en voorover op de grond viel. “… Auwww…” mompelde Chiaki, waarna ze voorzichtig overeind kwam en haar broek afklopte. Vervolgens keek ze op en zag dat er een klein, blond meisje met een Growlithe naar haar stond te kijken. De Growlithe gromde licht, aangevend dat hij zijn trainer wilde beschermen. De brunette stak onschuldig haar handen omhoog en opende haar mond. “Ik- Euh… Ik…?” begon ze vertwijfeld, niet wetend wat ze moest zeggen. Beschaamd voelde ze zich niet, ze was er immers wel al aan gewend dat haar pokémon voor dit soort taferelen zorgde. “… Hallo…?”

Sylvia ontspande zich toen er een meisje uit de bosjes viel en zich snel leek te herstellen door op te staan. Even dacht ze dat het een zwerm Beedrill was geweest en ze had serieus niet geweten hoe ze die af had moeten schudden. “Ik- Euh… Ik…?” begon het onbekende meisje twijfelachtig. Sylvia keek met een lichte grijns toe hoe Dodger zich ook ontspande en zonder iets te zeggen, braaf ging zitten. Het verbaasde haar ook niet echt want de Growlithe was nog te jong om daadwerkelijk het verschil te zien tussen goed en kwaad en dit gedrag was echt typisch Dodger-gedrag. Sylvia besloot om het hierbij te laten en liep langzaam naar de Growlithe toe om haar hand op zijn kruin te leggen zodat het wezentje opkeek en weer de vrolijke grijns op zijn snoet verscheen. “… Hallo…?” hoorde Sylvia het meisje toen zeggen die besefte dat ze niet meer alleen was. Het kleine meisje wreef met haar wijsvinger onder haar neus en zette een vriendelijke glimlach op.. dit deed Mark ook altijd dus waarom ook niet. “Hallo,” reageerde Sylvia voor dat ze haar blik richtte op de Pokémon die achter het onbekende meisje stond, een Charmeleon. Vervolgens liet ze haar groene ogen over het gezicht van het meisje tegenover haar glijden en besefte Sylvia dat ze haar gezicht herkende.

Toen ze nog thuis woonde had ze de Contests op tv gevolgd, ze verachtte Coördinators niet omdat haar broer er zelf eentje was.. ze vond het zelfs heel erg cool om te zien daarbij had ze respect voor Coördinators. Sylvia had haar dus in de laatste Contest gezien omdat ze wist dat Mark er ook aan mee had gedaan met zijn Vulpix. Voordat ze goed en wel besefte wat ze deed trok Sylvia haar mond open. “Heb ik jou niet in de laatste Contest gezien op tv?” vroeg Sylvia toen nieuwsgierig maar besefte dat die vraag misplaatst was en dat ze er nog iets aan toe moest voegen. “ Mijn broer deed er ook aan mee met zijn Vulpix,” voegde ze er nog snel aan toe. Als het zo zou zijn dat Mark naar Fuchsia City was door gereisd dan was er ook een grote kans dat hij niet meer in dit deel van Kanto was. Nee, ze had haar Growlithe en meer had Sylvia eigenlijk niet echt nodig. Eigenlijk wel maar toch ook weer niet. Het irriteerde het meisje dat ze niet wist hoe ze überhaupt moest beginnen op haar reis. Dodger had er zo te zien niet echt moeite mee en liep vrolijk op het meisje af waar hij voorzichtig aan ging snuffelen. De Growlithe ging kwispelend voor haar zitten waarbij hij zijn ogen dichtkneep en met een enorme grijns op zijn snoet. Sylvia grinnikte zachtjes en besloot op antwoord te wachten.

De Growlithe leek meteen te kalmeren toen ze haar stem had laten horen. Hij ging zelfs op de grond zitten. De blondine begroette haar terug en leek niet erg onder de indruk te zijn van haar binnenkomst. Hoewel dit een opgeheven wenkbrauw bij Chiaki teweegbracht, besloot ze er verder niet over na te denken. Het kon haar niet echt veel schelen wat het meisje van haar dacht. Toen ze haar bruine ogen op de ander richtte, merkte ze dat deze haar bestudeerde. Opnieuw verscheen een frons op haar voorhoofd, maar besloot al snel hetzelfde te doen. Ze zag er jong uit. Waarschijnlijk was ze ongeveer tien jaar oud. Haar groene ogen stonden in contrast met haar blonde haar, maar ergens had het wel iets. Het was in ieder geval niet zo’n saaie combinatie zoals zij had met haar bruine haarkleur en bruine ogen. “Heb ik jou niet in de laatste Contest gezien op tv?” hoorde ze toen. Chiaki keek op, proberend die groene ogen recht aan te kijken. “Mijn broer deed er ook aan mee met zijn Vulpix,” voegde de blondine eraan toe. Haar broer? Ze kon zich geen blonde knul herinneren. Of een jongen met diezelfde groene ogen. Wel kon ze zich een jongen met een Vulpix herinneren. Ze had hem in een eerdere contest ook al gezien en hem zien performen tijdens die ene feestdag in de watergym. Wat was zijn naam ook alweer? Marco?

Realiserend dat ze nog geen reactie had gegeven en dat ze er best lang over deed, trok ze haar mond open. “… Euh, ja, klopt. Ik deed mee met mijn Seel,” antwoordde ze en liet het stuk dat ze gewonnen had weg. Ze was trots en dat mocht iedereen ook weten, maar het voelde zo kapsones om dat meteen al te vertellen. Zo wilde ze niet overkomen. Misschien was ze arrogant, maar ze was niet zo’n arrogante trut als de meesten. Inmiddels was Alano naast haar komen staan en keek nieuwsgierig naar de twee vreemdelingen. Het feit dat de pokémon tegenover hem ook een vuursoort was, interesseerde hem wel. Hij begon echter nog geen gesprek met de Growlithe, wachtend tot Chiaki hen allebei voorstelde of niet. Ze kreeg uiteindelijk door waar hij op wachtte en stak haar hand uit naar het meisje. “Ik ben Chiaki en dit is Alano,” sprak ze luid en duidelijk. Vervolgens keek ze toe hoe Alano eindelijk zijn mond opentrok en een gesprek met de Growlithe aanging. Het deed haar deugd dat hij zo sociaal was, ondanks wat hij af en toe wilde flikken… Zoals haar zomaar ergens mee naartoe sleuren. Haar bruine ogen gleden terug naar het jonge meisje, die ze nogmaals van top tot teen bekeek. “Je bent een beginnende trainer, of niet?”

“… Euh, ja, klopt. Ik deed mee met mijn Seel,” antwoordde het meisje na een korte stilte. Sylvia begon breed te grijnzen toen haar vermoedens waren bevestigd. Zij had van haar broer gewonnen en zelf was ze er niet eens boos om want haar performance was echt in een woord fantastisch geweest! Mark was nou niet bepaald de beste in het verzinnen van combinaties. Sylvia grinnikte om haar eigen gedachte en kreeg daarna weer een serieuze blik in haar ogen toen ze terug dacht aan waarom ze ook alweer weggelopen was van huis. Als ze dan toch bezig was dan kon ze het meteen net zo goed vragen of ze Mark had gezien zodat het meisje wist waar ze precies kon gaan zoeken.. ook al wist ze dat Mark een enorme voorsprong had qua reizen. Sylvia schrok echter op toen ze de stem van het meisje hoorde. Ze was zo bezig met het zoeken naar haar broer dat ze niet eens had gemerkt dat het meisje haar hand naar Sylvia had uitgestoken om zich voor te stellen en dat haar Charmeleon erbij was komen staan. “Ik ben Chiaki en dit is Alano,” stelde ze zich voor. Sylvia zette een brede grijns op haar gezicht en nam haar hand aan omdat ze wist dat het beleefd was. “Ik ben Sylvia en dit hier is Dodger,” reageerde het meisje enthousiast terwijl ze op haar Growlithe wees die vol belangstelling naar Alano had zitten kijken. Dodger die net met veel ontzag naar de Charmeleon had zitten kijken, richtte zijn grijze puppy ogen op Sylvia, blijkbaar om te vragen of het oké was om een gesprek te starten. De blondine knikte hem bemoedigend toe en zodra hij door had dat het goed was wilde hij uitdagend wegrennen voor de Charmeleon om met hem te spelen. Het meisje vergat steeds dat het nog een jonge Pokémon was maar nu ze langer met de Growlithe doorbracht vond ze het ergens wel schattig.

“Je bent een beginnende trainer, of niet?” hoorde Sylvia Chiaki toen vragen waarbij het kleine meisje wat serieuzer werd. Sylvia knikte bevestigend. “Nou ja..” reageerde Sylvia met een lichte grijns op haar gezicht waardoor Dodger zich even omdraaide van het gesprek met Alano. “Ik ben eigenlijk van huis weggelopen om me broer te zoeken..” voegde Sylvia eraan toe maar dit keer was ze wat serieuzer en haalde ze een foto tevoorschijn uit haar zak. Het was een foto die best wel recent was.. vlak voordat Mark wegliep hadden ze deze gemaakt, ondanks dat je kon zien dat hij pijn had gehad was hij blij geweest met de afleiding. Sylvia wierp een blik op haar Growlithe en toen op de foto om hem vervolgens aan Chiaki te willen geven.. er was een dikke kans dat hij niet meer hier in dit deel van Kanto was maar dan nog, ze kon het altijd nog vragen. Dan had ze tenminste die zekerheid. “Hij heet Mark en heeft altijd een Pikachu, Vulpix en Squirtle bij zich.. heb je hem misschien gezien bij die laatste contest?” vroeg Sylvia toen voorzichtig terwijl ze op de foto wees waar bij vrolijk glimlachte. Toby was best wel een van zijn opvallendste Pokémon omdat het een Pikachu was en die vielen altijd wel op met hun gele vacht.. van Zoey en Flynn wist ze eigenlijk niets. Ja buiten hun namen dan. Sylvia wachtte geduldig totdat Chiaki antwoord zou geven.

Een brede grijns verscheen op het meisje haar gezicht, waarna Chiaki al snel een warm gevoel in haar hand voelde. Haar hand werd nu vergezeld door die van de blondine, die zich al snel voorstelde als Sylvia en haar Growlithe als Dodger. Deze keek verwachtingsvol naar haar Charmeleon. Gelukkig was Alano op dat gebied nog niet echt meer volwassen geworden na zijn evolutie, zodat hij de Growlithe meteen begreep en een speelse grijns op zijn gezicht toverde. Niet veel later was de oude blik in zijn ogen te zien, die hij altijd had toen hij nog een Charmander was. Chiaki besteedde er verder geen aandacht meer aan. Natuurlijk had ze gehoopt dat hij wat serieuzer werd, maar ze zou haar pokémon niet willen dwingen om te veranderen. Ieder had hun eigen karakter en zelf zou ze ook niet willen dat iemand haar dwong een andere aan te nemen. Bovendien zou het Alano niet meer zijn als hij zich niet meer… Alano gedroeg. In plaats daarvan besteedde de brunette haar aandacht aan Sylvia, die haar een knik gaf om haar vermoedens te bevestigen. Dat was echter niet het enige wat ze als antwoord kreeg. “Nou ja… Ik ben eigenlijk van huis weggelopen om me broer te zoeken…” Chiaki fronste licht. Waarom zou ze daarvoor van huis weglopen? Mocht ze soms de deur niet uit? Als dat zo was, dan had ze tenminste al iets gemeen met deze meid. Zij was toch ook weggelopen om Mamoru te vinden? En om een coördinator te worden, natuurlijk. Een lichte grijns verscheen op haar gezicht, waarbij ze haar tanden even ontblootte. “Dat klinkt bekend in de oren,” reageerde ze, voor ze er erg in had.

De brunette keek toe hoe de ander een papiertje tevoorschijn haalde en er even naar staarde. Stond er iets belangrijks op het papiertje? Sylvia richtte nog even haar blik op Dodger en opende toen weer haar mond, waarna ze mededeelde dat hij Mark heette en verder uitlegde hoe hij eruitzag. Ze liet nu het papiertje zien, waardoor Chiaki erachter kwam dat het eigenlijk een foto was. Een foto van Sylvia en Mark. Haar vermoeden klopte dus. Het was inderdaad de jongen die ze voor ogen had. “Ik heb hem gezien, inderdaad. Ik heb alleen niet echt met hem gepraat, dus ik kan je niet vertellen waar hij heenging,” gaf ze eerlijk toe. Normaal gesproken had het haar maar weinig geboeid, maar ze had iets gemeen met deze meid en dat wekte haar interesse. Ze wist hoe Sylvia zich moest voelen en hoewel ze Mamoru sneller had gevonden dan gedacht – zonder hulp zelfs – kende ze het gevoel wel. “Als je wilt, kan ik je wel helpen zoeken? Ik ken dit gebied inmiddels op mijn duimpje,” grijnsde ze lichtjes. “Bovendien is het gezelliger. En Alano en Dodger schijnen het ook goed met elkaar te kunnen vinden.” Inmiddels wees ze naar de twee spelende pokémon. Goed, ze betwijfelde of de Growlithe hetzelfde zou denken over haar Pidgey of Seel, maar eerlijk gezegd was ze het alleen reizen even zat. Ze had behoefte aan menselijk gezelschap en Kasumi had ze al tijden niet meer gezien. Bij de Contests hadden ze niet eens gepraat. Van Mamoru hoefde ze ook al niks te verwachten. Die was bezig in zijn gym, die hij overigens gesloten had de dag dat ze voor zijn deur stond. Ze was best kwaad daarover, maar ze kon het hem tegelijkertijd ook niet kwalijk nemen. Ook haar grote broer verdiende zijn rust weleens.

“Dat klinkt bekend in de oren,” hoorde Sylvia Chiaki zeggen waardoor het blonde meisje vragend opkeek. Ze vroeg zich af wat Chiaki had mee gemaakt maar was zelf zo verstandig om haar mond te houden. Het was niet de bedoeling om iemand uit te horen. Ja, natuurlijk was ze kwaad op haar moeder want het was onnodig geweest om haar broer zo te behandelen. Sylvia merkte dat ze weer geïrriteerd begon te worden zodra ze weer aan die twee dacht waardoor ze voelde dat ze haar hand tot vuist had gebald. Dat hoorde het meisje niet te doen, niet nu ze opzoek was naar Mark en in gesprek was met Chiaki. Niet nu. Ze moest kalm blijven als ze dat niet deed zou het de rest van de dag haar humeur verpesten. “Ik heb hem gezien, inderdaad. Ik heb alleen niet echt met hem gepraat, dus ik kan je niet vertellen waar hij heenging,” reageerde Chiaki toen waardoor Sylvia opschrok uit haar gedachte. Alleen liet ze wel haar schouders hangen toen ze besefte dat Mark waarschijnlijk niet meer in dit deel van Kanto was en als dat zo was.. kon ze maar net zo goed Dodger proberen te trainen. Alleen was ze niet van plan om zich uit het veld te laten staan door deze kleine tegenslag. Haar niet gezien, oh nee. Boeien dat ze te overhaast had gehandeld, het kon haar niet echt schelen dit was allemaal de schuld van haar moeder en die idioot van een Danny. “Dankjewel voor de moeite,” Sprak Sylvia met een dankbare glimlach op haar gezicht tegen Chiaki. Ze was oprecht dankbaar. No hard feelings. “Nu weet ik in ieder geval dat hij hier in de buurt moet zijn geweest,” voegde het meisje er vrolijk aan toe. Ook al kookte ze van woede, van binnen dan maar aan de buitenkant liet ze niks zien. Ze moest steeds aan dat gezicht van Mark denken toen het gebeurde en dat gaf haar een enorm schuldgevoel want ze wist dat die klap eigenlijk voor haarzelf bedoeld was en niet voor hem… Ugh, haar moeder had echt alles verpest.

Sylvia slaakte een diepe zucht en besloot om voor de zoveelste zich voor te nemen om daar niet aan te denken. Het hielp echter niet veel omdat ze zich enorm veel zorgen maakte totdat ze met zekerheid kon zien dat Mark in orde was. Gelukkig voor de blondine had ze afleiding weten te vinden, hierdoor richtte ze haar aandacht weer op het meisje tegenover haar die haar mond opentrok. “Als je wilt, kan ik je wel helpen zoeken? Ik ken dit gebied inmiddels op mijn duimpje,” zei Chiaki waarbij Sylvia haar aankeek, dat voorstel ging ze echt niet afslaan. Ja natuurlijk wilde ze het zelf doen maar ze hield er niet van om in haar eentje rond te reizen daarbij bood Chiaki haar hulp aan. Hulp die ze goed kon gebruiken. Sylvia wist niet precies wat haar te wachten stond zodra ze Pallet Town zou verlaten dan kon ze het maar meteen duidelijk maken. Vlak voordat Sylvia haar mond open wilde trekken hoorde ze de stem van Chiaki weer, “Bovendien is het gezelliger. En Alano en Dodger schijnen het ook goed met elkaar te kunnen vinden,” voegde het meisje er nog aan toe. De blondine wierp een blik op de twee spelende Pokémon, ze had Dodger het nog nooit zo leuk zien hebben. Zou de Growlithe ook zo zijn met Toby -Marks Pikachu- of haar andere Pokémon? Vast wel. Buiten dat Alano net als hem een vuursoort was maakte dit wel een beetje bijzonder, Dodger had voorheen nog geen andere soortgenoten gezien. “Dat lijkt me een fantastisch idee. Alleen reizen is ook wel saai en met zijn tweeën zie je meer,” wist Sylvia eindelijk te zeggen. Ze had weer een glimlach op haar gezicht weten te toveren, wetend dat het haar nu wel zou lukken met het vinden van Mark. Als ze hem gevonden had dan pas zou ze gaan proberen om de Gym-uitdagingen aan te gaan, met Dodger gaan trainen en Mark helpen er weer bovenop te komen. Ja, dat wilde ze gaan doen.

Sylvia grijnsde breed na zucht te slaken en besloot dat het tijd werd om van onderwerp te veranderen. Ze kon Chiaki nu wel van alles gaan vertellen maar dat hielp haar niet echt om van haar boosheid af te komen. In plaats daarvan richtte ze zich op het meisje tegenover haar, daar was ze eigenlijk al de hele tijd nieuwsgierig naar geweest. “Heb je al vee Wedstrijden gewonnen?” vroeg Sylvia nieuwsgierig en keek haar vol belangstelling aan. Als het haar niet had geïnteresseerd dan had ze dat waarschijnlijk niet eens gevraagd maar omdat haar broer ook een Coördinator was, interesseerde haar dit juist wel, ook al was ze van plan om Trainer te worden.

Chiaki keek toe hoe Sylvia’s schouders langzaam naar beneden zakten en voelde zich meteen schuldig. Ze wist precies hoe de blondine zich voelde, maar zelf kon ze er ook niet veel aan veranderen. Waar hun oudere broers rondhingen mocht Arceus weten, maar Chiaki zou niet rusten voordat ze meer te weten kwam. Doordat ze zo met zichzelf bezig was, had ze niet door dat het meisje haar een dankbare glimlach schonk. Dat werd haar echter wel duidelijk toen ze werd bedankt en er vervolgens werd toegevoegd dat de blondine nu tenminste wist dat hij in de buurt was. Daar kon ze zich echter heel erg in vergissen, maar de brunette besloot zich verder stil te houden. In plaats daarvan krulden haar mondhoeken nu ook omhoog. Sylvia deed zich heel erg aan haarzelf denken. Ze twijfelde er dan ook geen moment aan dat ze wellicht goede vrienden gingen worden. Dit was nog een extra rede om samen met het meisje te willen reizen. Niet alleen om weer eens wat menselijk gezelschap te hebben, maar ook om weer eens met iemand om te gaan waar ze dingen gemeen mee had. Sinds haar broer uit Lavender was vertrokken, had ze alles behalve zulke mensen om zich heen. En als ze al iemand tegenkwam waar ze het mee kon vinden, dan was het maar voor een korte tijd. Nee, deze kans liet ze niet glippen. Gelukkig dat Sylvia er hetzelfde over. “Dat lijkt me een fantastisch idee. Alleen reizen is ook wel saai en met zijn tweeën zie je meer,” hoorde ze het meisje zeggen. Haar kleine glimlach veranderde in een brede grijns, waarna ze knikte. Ze ging er persoonlijk voor zorgen dat de ander er geen spijt van kreeg. “Precies,” reageerde ze, grijns nog altijd rond haar lippen te zien. Als het altijd zo simpel als nu ging, dan had Chiaki al tien reisgenoten gehad.

“Heb je al veel Wedstrijden gewonnen?” hoorde ze de blondine toen vragen. De brunette richtte haar bruine ogen ietwat verward op haar, hoewel de trots er ook in af te lezen was. Zelfs al had ze pas één wedstrijd gewonnen en schudde ze nu haar hoofd, wat haar trotse uitdrukking waarschijnlijk teniet deed. “Nee, dat was mijn eerste,” antwoordde ze. “De eerste die ik won. Ik heb aan twee wedstrijden meegedaan en ben van plan me weer in te schrijven voor de Leaf Fall Contest in Viridian.” Haar bruine ogen gleden even naar haar Charmeleon, die nog altijd bezig was met de Growlithe van Sylvia. “Hmm… Ik hoorde dat het een dubbelgevecht was. Misschien dat ik Alano en Cedro samen laat performen,” dacht ze hardop. Veel keuze had ze niet, wetend dat Sarita niet echt ideaal was voor een optreden. Misschien waren er wel combinaties te verzinnen, maar zij was niet zo’n persoon die haar brein daarover wilde kraken. Meestal probeerde ze iets uit in haar hoofd en droeg haar pokémon dan op haar idee uit te voeren. Als ze het zelf leuk genoeg vond, dan ging ze ermee in zee. Zag het er bagger uit of ging het niet zoals ze had gepland, dan verzon ze gewoonweg weer iets nieuws. Terwijl Chiaki haar aandacht weer op Sylvia vestigde, restte voor haar ook nog een vraag om te weten. “Ben je ook een Coördinator?” Het was goed mogelijk dat de blondine in de voetsporen van haar broer wilde treden, maar het kon net zo zijn dat ze haar eigen pad wilde bewandelen. Net als haar. Mamoru’s gymcarrière had haar in principe maar weinig geboeid, behalve dan dat ze erg trots op hem was. Hij had iets bereikt in zijn leven en ze wist zeker dat hij ook trots op haar zou zijn wanneer zij dat had.

Realiserend dat het jonge meisje voor haar geïnteresseerd was in haar prestaties, bedacht ze zich dat Sylvia misschien haar lintje wilde zien. Meteen haalde ze het tevoorschijn en hield het zo teder mogelijk vast. Voordat ze het omhoog hield zodat de blondine het kon zien, keek ze er zelf nog enkele tellen naar. Haar eerste lintje. Haar eerste stap naar succes. Vanaf nu kon het alleen maar beter worden. Chiaki opende haar hand en liet het paarse, roze omlijnde lintje op haar handpalm rusten, waarna ze haar hand naar Sylvia uitstak. “Dit is het lintje die ik won,” ging ze enthousiast verder. “Ik kan nog steeds niet geloven dat het me is gelukt,” voegde ze er op dezelfde toon aan toe, hoewel er nu een schaapachtig grijnsje haar gezicht sierde. Zou ze het überhaupt ooit kunnen geloven?

“Nee, dat was mijn eerste,” antwoordde Chiaki op Sylvia’s vraag, Het viel de blondine op dat ze een trotse blik in haar ogen had staan, iets waar het meisje haar groot gelijk in gaf. Het was niet bepaald makkelijk om zomaar een Wedstrijd te winnen daarvoor moest je heel hard werken om zoiets te kunnen bereiken. Niet alleen je Pokémon hadden een enorm veel training nodig maar ook de trainer zelf. Ze had er enorm veel bewondering voor want niet iedereen kon dit doorzetten, of zelfs daadwerkelijk zo een show te geven dat diegene won. Het kleine meisje schrok op uit haar gedachten toen ze de stem van de brunette weer hoorde. “De eerste die ik won. Ik heb aan twee wedstrijden meegedaan en ben van plan me weer in te schrijven voor de Leaf Fall Contest in Viridian,” had Chiaki er aan toegevoegd. Viridian City? Waar lag dat ook alweer… als het zo was dat er een aankomende Contest aankwam, dan wist ze honderdprocent zeker dat Mark er ook heen ging. Plots voelde ze opeens een adrenaline kick door haar lichaam schieten waarbij ze zelfverzekerd haar hand tot vuist balde, ze wist niet waar het vandaan kwam maar het gaf haar nieuwe moed. Vervolgens volgde ze het voorbeeld van Chiaki op, die haar blik richting haar Charmeleon liet glijden, deed ze hetzelfde naar haar Growlithe. Hoe moeilijk kon het zijn om een Pokémon te trainen? Dodger was nog te jong om deze dingen te begrijpen laat staan het bevechten van wilde Pokémon of tegen trainers. Dit liet haar moed weer wegzakken… ze was nog veels te ver weg om een échte trainer te worden ook al was het zo dichtbij en was zij er wel klaar voor maar Dodger niet. Sylvia wilde de Growlithe niet forceren om te stoppen met zijn speelse gedrag daar kwamen later alleen maar problemen van. Dit wilde ze rustig aan pakken, beetje bij beetje steeds meer uitproberen totdat Dodger het helemaal zou begrijpen. “Ik weet zeker dat je weer met iets cools komt!” antwoordde Sylvia Chiaki met een bemoedigende ondertoon in haar stem, terwijl ze haar groene ogen van de spelende Growlithe had los gescheurd.


“Ben je ook een Coördinator?” hoorde Sylvia Chiaki toen vragen. De blondine liet haar grijns van haar gezicht vallen en keek de brunette aan terwijl ze een gezicht trok. Een vraag waar ze nog geen antwoord op wist. Ja natuurlijk had ze wel een plan in haar hoofd die ze wilde uitvoeren maar ze had er nog niet serieus over nagedacht welke kant ze op wou. Het leek haar fantastisch om in de spotlight met Dodger te staan maar Gymgevechten waren anders ook behoorlijk cool, daarbij was Dodger nog te jong om te beseffen waar hij mee bezig was. Sylvia wilde er geen geheim van maken dat ze het nog niet wist, zo zat ze niet in elkaar. “Nou eigenlijk…” begon ze langzaam maar ze werd weer afgeleid toen haar metgezel iets tevoorschijn haalde. Sylvia richtte haar groene twinkelende ogen op de handpalm van Chiaki waar een paars met roze gekleurd lintje in lag, ze had er nog nooit eentje in het echt gezien als je de neppe niet meerekende natuurlijk. “Dit is het lintje die ik won,” zei Chiaki enthousiast, het kleine meisje knikte zwijgend niet-wetend wat ze hier op moest zeggen. Sylvia gaf haar groot gelijk dat ze enorm trots was op die overwinning, zelfs al was Mark haar tegenstander… ze had er gewoon enorm veel respect voor. “Ik wist wel dat mijn broer het moeilijk ging krijgen met een tegenstander zoals jij,” grinnikte Sylvia, wetend dat haar broer haar zou vermoorden als ze dit in zijn bijzijn had doorvertelt. Natuurlijk twijfelde ze geen moment aan Mark en wist ze honderdprocent zeker dat hij er ook hard genoeg voor werkte, alleen kon ze het niet laten om haar mond te houden. Zelfs als Mark erbij was geweest had ze het gewoon gezegd. “Ik kan nog steeds niet geloven dat het me is gelukt,” voegde Chiaki er nog aan toe waarbij de blondine haar woorden met een grijns beantwoordde, “Daar kan ik me wel wat bij voorstellen… het is niet makkelijk om zoiets voor elkaar te krijgen,” reageerde Sylvia vrolijk.


Haar grijns verdween weer toen ze zich de eerdere vraag van Chiaki weer herinnerde en daar nog geen antwoord op had gegeven. Om het makkelijker te maken keek ze voor een aantal tellen naar de brunette voor haar en richtte toen haar blik op Dodger. “Om terug te komen op je eerdere vraag,” sprak Sylvia met een glimlach op haar gezicht terwijl ze onder haar neus wreef met haar wijsvinger. “Ik heb er nog niet echt serieus over nagedacht wat ik precies wil en dat komt omdat ik…” ging ze verder maar wist verder niet precies hoe ze dit goed moest uitleggen. “… Omdat ik als een kip zonder kop van huis ben weggelopen,” eindigde Sylvia haar uitleg met een serieuze uitdrukking op haar gezicht. Het was niets meer dan de waarheid en dat voelde eigenlijk best wel goed omdat te vertellen, ze wilde niets achterhouden voor Chiaki want voor haar part mocht iedereen hier in Kanto weten wat voor een trut haar moeder was. Het interesseerde haar verder niet of haar moeder hier achter kwam of niet, zolang ze maar met haar poten van Dodger en Mark afbleef want dan vond zij alles prima.

De enthousiaste aanmoediging van Sylvia bracht een grijns teweeg bij Chiaki. Hoewel ze soms nog wel eens teveel zelfvertrouwen had en de blondine gelijk zou kunnen geven, had ook zij last van twijfel. Uiteindelijk mocht ze haar performance wel goed vinden, maar van tevoren had ook zij haar onzekere buien. Daar had ze echter niet vaak last van en nu was geen uitzondering. Vol trots en zelfvertrouwen liet ze het lintje die ze gewonnen had aan Sylvia zien, die er vervolgens met een grap op reageerde. Chiaki grinnikte ook licht. De blondine haar opmerking gaf haar zelfvertrouwen alleen maar een grotere boost. Ondanks dat moest ze toegeven dat ze zichzelf niet de beste vond. Er waren zat andere Coördinators die dit lintje net zo goed als haar hadden verdient. Mark had zijn uiterste best gedaan, dat kon ze zich voorstellen, en de teleurstelling die hij ongetwijfeld had gevoeld was een bekende emotie in dit vak. Ze had zich ook behoorlijk down gevoeld na haar eerste Contest… Maar ze zou Chiaki niet zijn als ze meteen de handdoek in de ring gooide. Dan had ze dit lintje nu niet in haar handen gehad. Haar gedachten gingen toen voor een moment naar Kasumi, die haar eerste Contest meteen had gewonnen. Hoewel de brunette overspoelt was door teleurstelling, voelde ze zich ook ietwat trots op het meisje haar prestatie. Het was immers haar vriendin die het lintje toen had gewonnen.

“Om terug te komen op je eerdere vraag,” hoorde ze haar nieuwe vriendin toen zeggen, waardoor ze opkeek en vragend haar blik op het meisje richtte. Welke eerdere vraag? O ja! Vlug stopte Chiaki het lintje weer terug op z’n plek en vestigde haar onverdeelde aandacht op Sylvia, maar die leek meer aandacht te hebben voor haar Growlithe. Terwijl haar mondhoeken omhoog krulden, wreef ze met haar wijsvinger onder haar neus, waardoor de brunette het idee kreeg dat ze nerveus werd. “Ik heb er nog niet echt serieus over nagedacht wat ik precies wil en dat komt omdat ik… Omdat ik als een kip zonder kop van huis ben weggelopen.” Chiaki moest toegeven dat dit haar verraste. Ze had niet gedacht dat ze zoiets gemeen zou hebben met dit meisje… Of enig ander persoon die ze tegen het lijf had gelopen of nog moest ontmoeten. Een geruststellende glimlach vormde zich al snel rond haar lippen, terwijl haar blik Sylvia nog altijd niet verliet. “That makes two of us,” sprak ze, waarna ze een stap richting de blondine deed en haar arm om haar nek wilde gooien. “Maak je maar geen zorgen om die keuzes, die komen vanzelf wel,” vervolgde ze. Haar glimlach veranderde in een klein grijnsje. Goed, misschien had ze niet zo heel veel gemeen met Sylvia. Zelf had ze voor het weglopen al een keuze weten te maken. Ondanks dat begon ze pas echt met trainen en coördineren na het vinden van Mamoru. Hij had haar zelfs nog geholpen bij het vangen van haar Pidgey.

“Misschien weet je wel wat je wilt doen nadat we Mark hebben gevonden.” Haar bruine ogen gleden voor een moment naar haar Charmeleon, die op de een of andere manier aanvoelde dat zijn trainer naar hem keek en zelf terugstaarde. Voor een paar tellen hielden ze elkaars blik vast, waarna Alano breed begon te grijnzen en Chiaki naar hem glimlachte. “Je hebt nog een heel leven voor je liggen,” vervolgde ze, haar aandacht inmiddels weer op Sylvia gevestigd. Zelf had ze ook nog een heel leven voor zich en daar wilde ze uitgebreid gebruik van maken. Problemen als haar ouders hoorden daarin niet thuis. Die hielden haar alleen maar tegen. Nee, zij was een vrije vogel. De kooi waar ze uit ontsnapt was, zou misschien zelfs al vernietigd zijn. “En daar moet je van genieten.”

“That makes two of us,” hoorde Sylvia Chiaki reageren en merkte dat het meisje dichterbij was komen staan die haar arm om haar nek had gelegd. Het stelde haar enigszins gerust dat ze niet de enige was en dat ze zich daar niet voor hoefde te schamen. Vervolgens richtte Sylvia haar groene ogen op het meisje naast haar die nog iets zei. “Maak je maar geen zorgen om die keuzes, die komen vanzelf wel,” had Chiaki er aan toegevoegd. De kleine grijns op Chiaki’s gezicht ontging Sy;via echter niet waardoor ze besefte dat ze gelijk had en het niet aan Dodger en haar lag. Ook vanwege deze rede had ze nog geen keus kunnen maken omdat ze niet wist hoe ze de Growlithe aan het trainen moest krijgen. Ze hoopte dat Mark hier ook een antwoord op wist want op het moment leek Dodger niets te voelen voor training en Sylvia wist dat de Squirtle van haar broer zelfs zijn eigen trainer niet eens mocht. Wat als Dodger dat nou ook van haar dacht? Nee, zo mocht ze niet denken… Dodger was een zachtaardige Pokémon en daarbij wist ze dondersgoed dat het daar niet aan lag, Dodger was nog te jong omdat te begrijpen om het verschil te zien tussen werken en spelen. Sylvia zette een brede glimlach op, wetend dat Chiaki gelijk had. Op dat moment merkte het kleine meisje dat de Growlithe naar haar aan het kijken was met zijn trouwe ogen en tong uit zijn bek. Dodger kwispelde vrolijk toen zijn trainer haar hand op zijn kop legde waarbij hij zijn ogen sloot. “Je hebt gelijk..” reageerde Sylvia met een grijns op haar gezicht op Chiaki’s woorden. “Dodge, maak je over training geen zorgen dat komt láter wel,” voegde het meisje er aan toe. De Growlithe sprong vrolijk tegen haar op, waar hij zijn voorpoten tegen haar buik had geplant en haar gezicht probeerde te likken, maar doordat hij iets te zwaar was moest ze gedwongen een van haar voeten naar voren zetten zodat ze niet om zou vallen.

“Misschien weet je wel wat je wilt doen nadat we Mark hebben gevonden,” weerklonk de stem van Chiaki weer. Sylvia keek op en zette Dodger weer terug op zijn vier poten neer, die op dat moment weer terug naar Alano liep. “Je hebt nog een heel leven voor je liggen en daar moet je van genieten,” hoorde Sylvia Chiaki toen zeggen. Voor een moment dacht ze terug wat haar moeder tegen Mark had gezegd voor hij op reis ging vorig jaar… dat hij Toby thuis moest laten en met een gewone starter op weg moest. Haar moeder zou waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan bij haar, als ze niet was weggelopen van huis, had ze waarschijnlijk Dodger niet eens aan haar zijde gehad. Ze voelde meteen dat ze weer kwaad begon te worden en balde haar hand tot een vuist om zichzelf te kalmeren, ze moest kosten wat het kost Mark vinden en wel nu. Uiteindelijk wist ze zichzelf weer te kalmeren door zich op Chiaki te richten. “Ik hoop dat Mark me een beetje op weg kan helpen… ik weet dat hij veel aan zijn hoofd heeft,” reageerde Sylvia uiteindelijk met een klein glimlachje maar wees na die woorden op haar Growlithe, “Dodger is nog een jonge Pokémon en weet nog niet zo goed waar de grenzen liggen,” ging Sylvia verder. Toen de Growlithe zijn naam hoorde draaide hij zich voor een moment om naar zijn trainer en keek haar wat onnozel aan, Sylvia knipoogde naar het wezentje als teken dat er niks aan de hand was. “Eerlijk gezegd weet ik ook niet zo goed waar ik moet beginnen met trainen… dat is denk ik ook een rede waarom ik nog niet weet wat ik wil doen,” voegde Sylvia er aan toe. Het voelde goed om dit te vertellen en niet achter te houden maar door de woorden van Chiaki wist ze dat het geen haast had en voelde dat als een soort bevrijding. De tijd zal het wel leren, niet?

Op het moment dat Sylvia weer iets wou vragen hoorde ze een ritselend geluid vanuit de bosjes. “Huh..?” mompelde ze wat afwezig en keek met een vragende blik naar de bosjes.Het kleine meisje zette instinctief een stap naar achter voordat ze zou worden belaagd door een wilde Pokémon, echter voordat ze iets kon zien of doen, beukte Dodger met zijn volle gewicht zijn trainster opzij die op de grond viel. Sylvia rolde over het stenen pad en wist zichzelf tegen te houden door haar arm uit te steken. Nijdig keek ze naar de Growlithe die dreigend naar het struikgewas staarde waaruit een Rattata was verschenen, het beestje zag er wat verfomfaaid en angstig uit maar toch leek het paarse ratje niet bang te zijn voor de Growlithe. Sylvia keek vragend naar de Rattata… die kwamen toch alleen in steden voor? deze Pokémon had ze wel vaker gezien in Vermillion City en had altijd gedacht dat ze alleen daar voorkwamen. Het meisje pakte snel haar Pokédex uit haar broekzak die ze kort daarna openklapte en richtte die op het paarse ratje;

Rattata, de Rat Pokémon,
Rattata is een veel voorkomende Pokémon. Hij gebruikt zijn scherpe tanden om zichzelf te verdedigen. Hij is klein, erg snel en kan niet stil zitten. Hij eet alles.

Sylvia knikte vastbesloten en kwam snel weer overeind, waar ze vervolgens haar groene ogen op Dodger richtte, die een staar-wedstrijd was begonnen met de Rattata. Vrijwel meteen besefte ze dat de Growlithe hier nog niet klaar voor was… ze hadden amper getraind, bovendien wist ze zijn aanvallen niet en bovenal was er hier geen Pokémon Center in de buurt als er wat zou gebeuren. Ze wilde niet dat de Pokémon iets overkwam en rende vervolgens naar de twee Pokémon toe om Dodger daar weg te trekken, toen de Rattata hem aan wilde vallen met zijn scherpe tanden. De Growlithe bleef er echter staan en verroerde zich niet. “Dodger!” riep ze om zijn aandacht te trekken, dit keer reageerde hij wel en keek vragend naar zijn trainster die naar hem toe kwam rennen, vlak voordat de Rattata Dodger kon toetakelen met zijn tanden, greep de blondine hem om zijn middel en viel zijwaarts tegen de grond met Dodger in haar armen…

Sylvia scheen, na even na te hebben gedacht, het met haar eens te zijn betreft haar opmerking over dat keuzes later zouden komen. Natuurlijk, ze zou het immers niet gezegd hebben als er geen kern van waarheid in zat – en dat zat er voor haar gevoel ook in. De blondine hield zich op dat moment even bezig met haar pokémon, wat voor haar een aanleiding was om haar arm terug te trekken en een stap naar achter te zetten, zodat Sylvia meer bewegingsruimte had. Ondanks dat ze van lichaamscontact hield tot een bepaald punt… Ze wist ook dat sommige mensen wat meer privacy wilden hebben. Iets waar ze normaal gesproken op een pijnlijke manier achterkwam; soms lichamelijk en soms op een iets emotionelere wijze. Hierdoor had ze echter wel wat meer respect ontwikkeld voor de gemiddelde vreemdeling. Sylvia was echter geen vreemdelinge meer, of wel? Het lag eraan hoe je het bekeek. En Chiaki, die bekeek het op een manier die haar vertelde dat het meisje haar vriendin was geworden. Een stilte viel, waardoor de brunette zich al snel besefte dat haar metgezel niet bepaald een prater was. Of misschien wel. Ze kon ook gewoon verlegen zijn? Nah, van wat ze net had gezien? Nope. Dit was gewoon een gevoelig onderwerp.

Sylvia was degene die de stilte verbrak door haar zorgen te vertellen. Chiaki luisterde aandachtig naar haar woorden en dacht vervolgens na. “Hm,” reageerde ze als eerste, wat ze in principe nog niet eens doorhad. Het was gewoon een geluid die ze produceerde om aan te geven dat ze haar hersenen aan het werk zette. “Als Mark een echte grote broer is, dan staat hij 24/7 voor je klaar. Ik weet zeker dat hij bereid is om je op weg te helpen,” begon ze haar verhaal. “Mijn grote broer heeft het ook vrij druk elke dag, maar hij maakte tijd voor me vrij om me te helpen bij mijn eerste vangst.” Een kleine grijns was nu op haar gezicht verschenen terwijl ze even terugdacht aan die ene dag. Het gaf haar een nostalgisch gevoel, ondanks het feit dat het vangen van die Pidgey achteraf gezien misschien niet zo’n goed idee was geweest. No offence richting Sarita. Ondanks alles hield ze toch nog een beetje van de pokémon. Een heel klein beetje maar. Het had haar overigens ook even gekost om het trainen uit te vogelen, maar gelukkig had ze de oplossing al snel gevonden. De brunette mocht van geluk spreken dat haar Charmeleon enorm veel van beweging hield, hoewel het met haar Pidgey in het begin nogal stroef was verlopen. Nu nog steeds eigenlijk. “Niet alleen Dodger, maar ook jij moet leren waar die grenzen liggen. Ik weet pertinent zeker dat je een goede trainer zult zijn, Syl. Gun het gewoon wat tijd,” vervolgde Chiaki haar verhaal en knipoogde naar de blondine. “En als je hulp nodig hebt, dan hoor ik dat graag.”

Het geluid van ritselende bosjes was wat niet alleen Sylvia’s aandacht had getrokken, maar ook die van Chiaki en Alano. De Charmeleon had een nieuwsgierige blik in zijn ogen, terwijl zijn trainer vragend naar het struikgewas staarde. Een wilde pokémon? Nog voor er iets anders kon gebeuren, zag de brunette vanuit haar ooghoeken dat Sylvia tegen de grond werd gebeukt door Dodger. Met moeite wist ze haar lach in te houden, want hoewel het misschien pijnlijk was voor de blondine, zag het er vanuit haar standpunt juist hilarisch uit. Het verbaasde haar echter dat haar nieuwe vriendin zich snel had hersteld en al haar pokédex tevoorschijn had gehaald. O ja, zo’n ding. Had ze die niet ook? Ze gebruikte hem alleen nooit. Al snel vulde de robotachtige stem haar gehoorgang en kwam ze te weten dat het blijkbaar om een Rattata ging. Haar bruine ogen gleden door naar de wilde pokémon die was verschenen en constateerde dat het inderdaad een Rattata was. Deze was druk bezig met het aanstaren van Dodger, die op zijn beurt ook weer intens terugstaarde naar de paarswitte rat. In eerste instantie zag Chiaki hier niks kwaads in, totdat Sylvia op haar pokémon afrende om hem weg te trekken en nog maar net een aanval van de Rattata wist te ontwijken. “Sylvia!” riep ze geschrokken uit toen ze het zag gebeuren. Alano sprong meteen tussen de rat en Sylvia in. Chiaki kwam ook tussenbeide staan. Zij richtte zich echter tot de blondine en haar pokémon. “Alles oké?” vroeg ze aan het meisje, terwijl ze naast haar neerknielde. Intussen was de Charmeleon druk bezig met het in toom proberen te houden van de wilde pokémon.

Het was toen dat de brunette zich iets besefte. Rattata waren redelijk zwakke pokémon in vergelijking met de rest van de wilde pokémon hier in Kanto. Natuurlijk waren er uitzonderingen, maar ze had het gevoel dat dit niet het geval was deze keer. Dit was dus een perfecte kans voor Sylvia om met haar Growlithe om te leren gaan in een gevecht. Ze draaide zich half om zodat ze haar Charmeleon in zicht kreeg. “Alano,” begon ze waarschuwend, waardoor hij over zijn schouder naar haar keek. “Laat deze voor Sylvia en Dodger over. Wij houden ons hier buiten,” vertelde ze de pokémon. Hij leek ietwat teleurgesteld te zijn, maar begreep ondanks dat toch waar zijn trainer op uit was. Deze draaide zich terug naar Sylvia en haar Growlithe. “Dit is je kans, Syl. Nu kan je Dodger beter leren begrijpen en hij jou. Aan jou de keus of je die kans wilt benutten,” sprak ze de blondine met een bemoedigende grijns toe. Ze stond op en stak haar hand naar het meisje uit, klaar om haar omhoog te trekken. Dit kon nog interessant worden.

“Sylvia!” De blondine opende haar ogen toen de stem van Chiaki had weerklonken. Ze keek op en zag dat de Growlithe haar bezorgd aankeek, met een scheef kopje. Sylvia ging recht zitten met Dodger half op haar schoot, waarbij ze het branderige gevoel op haar arm negeerde, blijkbaar had ze haar arm opengehaald. Vervolgens zag het kleine meisje dat Chiaki naast haar neerknielde, het was haar niet eerder opgevallen omdat ze bezig was geweest met Dodger. “Alles oké?” vroeg Chiaki toen waarbij Dodger met zijn kop tegen haar wang duwde. Als verontschuldiging, Sylvia zette een glimlach en knikte vervolgens naar Chiaki als teken dat ze oké was. “Ik ben nog heel, denk ik,” antwoordde het blonde meisje met een grijns. Dodger duwde met zijn neus tegen haar arm die ze terug trok en legde vervolgens een hand op zijn kruin. “Ik ben erger gewend, Dodge.. maak je daar maar geen zorgen om,” grijnsde Sylvia tegen haar Pokémon. De Growlithe knikte maar wierp toen een venijnige blik op de Rattata waarbij hij zijn mondhoeken optrok en liet hierbij zijn tanden zien. Erik had haar al gewaarschuwd dat Dodger een beetje, een vreemde vogel was maar dat maakte haar niet uit. Het wezentje was de laatste pup uit het nest, die hij had moeten delen met twee broertjes en een zusje. Misschien had Erik hem daarom wel aan haar gegeven zodat Dodger zich niet nutteloos voelde, en zij zich bijna net zoals de Growlithe had gevoeld. Sylvia grinnikte bij die gedachte… die jongen was echt een vriend van haar broer.

Sylvia richtte haar groene ogen op Chiaki. Het meisje wist niet wat ze van plan was toen ze Alano ‘terugriep’ maar dat werd haar al duidelijk. “Laat deze voor Sylvia en Dodger over. Wij houden ons hier buiten,” sprak Chiaki haar Charmeleon toe waardoor Sylvia een hol gevoel in haar maag kreeg. Paniekerig keek het kleine meisje naar de Growlithe die daar blijkbaar anders over dacht. Ze was gewend dat Mark en Toby dit altijd voor haar oploste maar haar broer was hier nu niet. “Dit is je kans, Syl. Nu kan je Dodger beter leren begrijpen en hij jou. Aan jou de keus of je die kans wilt benutten,” vervolgde Chiaki toen met een bemoedigende grijns die haar aan Mark deed denken. Sylvia wierp een blik op de hand van Chiaki, die ze had uitgestoken om haar overeind te helpen, vervolgens stak ze haar eigen hand uit en pakte Chiaki’s hand beet om zichzelf van de grond te duwen. Mark zou hetzelfde tegen haar hebben gezegd en gedaan, nu voelde ze hetzelfde bij Chiaki als bij haar broer… veilig. Misschien had het ook te maken omdat het meisje wat ouder was. “Je hebt gelijk.. ik kan niet altijd verwachten dat Mark er is om alles voor me op te knappen,” sprak Sylvia toen met een zelfverzekerde grijns op haar gezicht, vervolgens richtte ze zich op Dodger die haar vragend had aangekeken. “Ben je klaar voor wat actie, Dodge?” voegde ze er toen nog snel aan toe. De Growlithe kefte ten teken dat hij er klaar voor was. Op het moment dat Sylvia naar voren wilde lopen om zich naar de Growlithe te begeven, had Dodger zich al tegenover de Rattata geplaatst.

Sylvia keek voor een moment naar de Rattata en toen naar Dodger die al op een bevel wachtte. Ze wist de aanvallen niet van haar Growlithe. Sylvia sloeg zichzelf tegen haar voorhoofd, maar zag dat de rat al in beweging kwam, het paarse wezentje stoof recht op zijn doel af. Hoe deed Mark dat ook alweer? Hij liet Toby meestal ontwijken, maar wat had dat eigenlijk voor nut…? Uiteindelijk besloot ze dat toch wel te doen. “Dodger, ontwijk!” riep Sylvia vervolgens als eerst. Alleen had ze te lang nagedacht over haar eerste zet en werd de Growlithe geraakt door een Tackle aanval, tenminste zo zag het er naar uit. Dodger piepte eventjes door de klap maar gaf niet op en reageerde door de Rattata aan de kant te willen beuken, dit mislukte echter omdat de rat aan de kant sprong. Sylvia beet op haar onderlip… Ze maakte er een potje van. Plots kreeg ze een kleine ingeving waardoor ze even naar achter keek en de blik van Chiaki probeerde te vangen. Haar Growlithe was een vuur type en als die nou een aanval kende, dan zal dat vast wel Ember zijn. “…Ehh Dodge, kun je misschien een Ember aanval uitvoeren?” vroeg het blonde meisje toen aan de Growlithe, die grijnsde en knikte. Dodger opende zijn bek toen de Rattata weer met een kleine aanloop rechtop haar Growlithe afkwam. Dodger was dit keer op tijd met ontwijken en sprong met een simpele sprong over het kleine ratje heen.

Daarna draaide hij zich snel om en vuurde maar een aantal kleine vuurbolletjes op de Rattata af. De paarse rat kon niet alle vuurbolletjes ontwijken en vluchtte vervolgens de bosjes in. Opgelucht draaide Sylvia zich om naar de Growlithe die tevreden op haar afliep en vrolijk kwispelend naast haar ging zitten. Het meisje knielde naast Dodger neer en legde haar armen om de nek van het wezentje heen. Sylvia kwam weer overeind en draaide zich vervolgens om naar Chiaki… de bemoedigende woorden die het meisje eerder tegen haar had gesproken, spookte nog steeds door haar hoofd. Ze wist ook dat ze nog veel te leren had, maar dat kwam wel met de tijd, hoopte ze. “Heb ik het goed gedaan?” vroeg ze toen met een aarzelende blik aan Chiaki. Afwachtend keek ze naar de brunette.

De blondine toverde een glimlach rond haar lippen en knikte, waarna ze vertelde dat ze nog heel was. Als het niet voor het meisje haar geschaafde arm was, dan had Chiaki haar misschien nog geloofd ook. Had Sylvia soms niet door dat ze haar arm had opengehaald of probeerde ze dat te verbergen? Als dit laatste het geval was, dan was ze wel heel slecht daarin. Haar glimlach veranderde echter in een grijns, wat voor de brunette een teken was dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Mooi, daar was ze toch al niet goed in. Ze zou nog eerder op de Rattata afstappen om die de nek om te draaien dan om in alle paniek naast Sylvia te zitten en naar haar wond te kijken. Dat zou ze nu ook kunnen doen, maar het leek haar geschikter als Dodger dat deed. Hij was immers de blondine haar pokémon en het was zijn taak om haar te beschermen. Iets wat hij dan ook graag wilde doen, hoewel zijn trainer zich daar anders bij voelde. Chiaki begreep de paniekerige blik in Sylvia’s ogen niet echt. Er was geen rede om zo in paniek te zijn, want de brunette had er de volste vertrouwen in dat het meisje dit met haar Growlithe kon afhandelen. En als ze dat niet konden, dan zou zij het alsnog met haar Charmeleon over kunnen nemen. Ze had immers niet voor niets haar hulp aangeboden een aantal minuten geleden.

Sylvia herwon haar vertrouwen echter snel. Dit was te zien aan haar vastberaden blik toen ze haar hand in die van de oudere meid schoof en zich van de grond afduwde, waarbij Chiaki haar meehielp door haar overeind te trekken. “Je hebt gelijk.. ik kan niet altijd verwachten dat Mark er is om alles voor me op te knappen,” vertelde de blondine met een brede grijns rond haar lippen. De ander weerspiegelde haar gezichtsuitdrukking vrijwel meteen, terwijl een vreemd gevoel langzaam door haar heenging. Was dit… Trots? Het voelde wel zo. Ze voelde zich trots op haar nieuwe vriendin. Vreemd, zo had ze zich nooit gevoeld tegenover iemand die ze net ontmoet had. Ach, eens moest de eerste keer zijn, toch? “Inderdaad,” reageerde ze, vlak voordat Sylvia zich op haar pokémon richtte en vroeg of hij klaar was voor wat actie. Niet veel later begaven de twee zich naar het strijdveld en bleef Chiaki alleen op haar plek staan. Tenminste, totdat Alano erbij kwam staan, wat niet langer dan een aantal seconde duurde. Ze wisselden een veelbetekende blik met elkaar uit en richtten toen hun aandacht op het schouwspel voor hen. “Ze worden zo snel volwassen,” sprak de brunette op een dramatische toon, alsof ze een moeder was die haar kind uit moest zwaaien omdat die het huis verliet. Alano grinnikte om die opmerking, waardoor Chiaki niet veel later zelf ook begon te giechelen.

Het gevecht verliep niet geheel soepel. Het begon zelfs heel stroef aan Sylvia’s zijde. Ze was te laat met commando’s en bovendien was ze niet zeker over haar bevel. Ondanks dat ging het nog redelijk voor haar eerste gevecht – zeker als je je erbij bedacht dat ze de aanvallen van haar Growlithe niet eens wist, laat staan wat hij verder nog allemaal kon verrichten in een gevecht. De Rattata vluchtte al snel de bosjes weer in en beëindigde daarmee het korte gevecht. Een kleine glimlach versierde Chiaki’s gezicht toen dit gebeurde. Het was misschien niet spectaculair geweest, maar het kleine meisje had in ieder geval de overwinning binnen gesleept; iets wat meer dan genoeg was gezien de omstandigheden. Het duurde dan ook niet lang voordat de brunette haar een compliment gaf toen het meisje haar vroeg of ze het goed had gedaan. “Je deed het prima, naar mijn mening,” begon ze, waarna haar gezichtsuitdrukking wat strenger werd. “Maar je moet nog veel oefenen. Beveel je pokémon met zekerheid een aanval op. Soms is dat voldoende om een tegenstander af te schrikken,” vervolgde ze. Goh, ze klonk bijna als een lerares. Gelukkig was ze nog net geen dictator, dus dat was weer een meevaller. Chiaki zette een paar stappen richting Sylvia en legde haar hand op diens schouder, wederom een glimlach op haar gezicht. “Buiten dat was dat een goed eerste gevecht. Welkom in de trainerwereld.”

“Je deed het prima, naar mijn mening,” reageerde Chiaki kort nadat Sylvia de vraag had gesteld, maar toch voelde ze dat er nog meer aan zat te komen. Vooral toen haar gezichtsuitdrukking strenger werd en ze even het gevoel kreeg dat haar moeder voor haar neus stond. Godzijdank, was ze dat niet. Dodger keek droog van Chiaki naar Sylvia toen de brunette haar mond weer opende, zijn grijze ogen stonden bezorgd op het blonde meisje haar arm gericht. “Maar je moet nog veel oefenen. Beveel je pokémon met zekerheid een aanval op. Soms is dat voldoende om een tegenstander af te schrikken,” vervolgde Chiaki, waar het kleine meisje aandachtig naar luisterde. Er verscheen een kleine grijns op haar lippen, maar knikte als teken dat ze het begrepen had. Mark had haar dat een paar jaar geleden al duidelijk gemaakt, maar nu ze zelf een Pokémon had, voelde dit nogal vreemd. Natuurlijk was ze blij met Dodger, maar toch was het nog even wennen en al helemaal omdat ze allebei nog veel moesten leren. Opeens voelde ze de hand van Chiaki op haar schouder, waardoor het meisje opkeek met een kleine grijns op haar gezicht. “Buiten dat was dat een goed eerste gevecht. Welkom in de trainer wereld,” eindigde Chiaki. Voordat Sylvia eigenlijk wist wat ze deed, haalde ze de hand van de brunette van haar schouder en deed een stap naar achter, zodat ze dichter tegen Chiaki aanstond en een van haar korte armen om haar middel gooide en de andere gebruikte om de andere over haar nek te gooien, zoals ze dat bij Mark ook altijd deed als ze hem een knuffel gaf. Natuurlijk was hij een stuk kleiner dan Chiaki. “We zullen onze best doen, toch Dodge?” zei Sylvia zowel tegen Dodger als Chiaki.

De Growlithe keek haar wat schaapachtig aan, maar knikte ten teken dat hij het begrepen had, vervolgens kwam hij naar zijn trainster toegelopen en duwde zijn neus tegen haar ‘gewonde’ arm aan, die ze had laten zakken, en ging met zijn tong zachtjes over haar hand. Wederom trok ze haar arm weg. Vrijwel meteen zag ze die bezorgde blik in zijn grijze ogen en liet het meisje Chiaki weer los. Sylvia deed haar vest uit en wierp een blik op haar arm. Afgezien dat het er rood en bloederig uitzag, deed het haar niet echt pijn. Het meisje keek van haar arm naar Dodger die zijn ogen niet van de wond haalde op haar arm. “Ik heb toch al gezegd dat ik oké ben?” zei Sylvia tegen de Growlithe, het wezentje tilde voorzichtig zijn voorpoot op en legde die vervolgens op haar arm, omdat hij haar niet geloofde. Ze trok een gezicht toen diens poot te dicht in de buurt van de wond kwam en trok hem weg. “Goed dan,” Sprak ze weer. Erik had haar vertelt dat Growlithe ontzettend trouw konden zijn. Daar had ze zo haar twijfels over want het waren niet alleen Growlithe of Pikachu, die dat waren. Sylvia haalde een dunne rode/groene sjaal tevoorschijn en knoopte die om haar hand heen, deze zou ze na afloop weg moeten gooien, maar dat maakte niet echt uit. Daarna kreeg ze een kleine ingeving… Chiaki had haar eerder vertelt dat ze aan het Leaf Fall Contest mee wilde doen, maar misschien was het verstandig om naar Viridian City te gaan? Alleen wist het meisje niet welke kant die stad op was. De blondine draaide zich om en wendde zich tot Chiaki, Sylvia keek haar veelbetekenend aan. “Zullen we dan maar naar Viridian gaan om je in te schrijven voor je Wedstrijd?” Stelde Sylvia toen met een scheve grijns voor.

Chiaki keek Sylvia ietwat verward aan toen deze de hand van haar schouder afhaalde. Oh, had ze dat soms niet moeten doen? Nog voor die gedachte haar brein eigenlijk bereikte, had het kleinere meisje een arm om Chiaki’s middel geslagen en gooide vervolgens haar andere arm om de brunette haar nek. Het overviel de coördinator enigszins, maar het was totaal niet onwelkom. Nog geen twee seconde waren voorbij of ze had ook voorzichtig haar armen om Sylvia heengeslagen, zodat ze de blondine terug kon knuffelen. Vervolgens hoorde ze het meisje zeggen dat ze hen best gingen doen, waarna de Growlithe er ook een beetje bij werd getrokken. “Daar twijfel ik geen moment aan,” glimlachte Chiaki. Het was een hele lange tijd geleden sinds ze een knuffel als deze had, dus ze genoot van dit moment. Misschien was het niet zichtbaar, maar ze apprecieerde het gebaar van de blondine wel. Wanneer was de laatste keer ook alweer? Ze kon het zich niet eens meer herinneren. Veel te lang dus. Sylvia was degene die als eerste losliet en van haar weg stapte. Ietsje teleurgesteld dat het nu al voorbij was, liet Chiaki haar armen langs haar lichaam hangen, maar ze liet die emotie niet blijken. Zeker niet omdat haar vriendin haar vest uitdeed en de wond op haar arm nu beter zichtbaar was.

Het zag er vrij pijnlijk uit, maar Sylvia deed alsof het dat juist niet deed. Of deed ze niet alsof en deed het echt geen pijn? Dodger leek hetzelfde als haar te denken en scheen niet te willen geloven dat alles oké was. Daarom legde het meisje zijn poot op haar arm om te bewijzen dat het dat wel was, hoewel haar plan mislukte toen er een grimas op haar gezicht verscheen zodra zijn poot dichterbij de wond kwam. Chiaki fronste licht, nog altijd een glimlach op haar gezicht ondanks alles, en opende haar mond om een opmerking te maken. Ze besloot echter op het laatste moment haar mond te houden. Sylvia leek zelf al door te hebben dat ze er iets aan moest doen. Iets wat dan ook gebeurde, gezien het feit dat een sjaal tevoorschijn wordt gehaald en om de wond heen werd gewikkeld. Ontevreden oogde de brunette het resultaat. Omdat het meisje het grotendeels maar met één hand kon knopen, zag het er nogal slordig uit. Chiaki deed een stap naar voren en reikte naar het doek. “Kom hier,” mompelde ze, waarna ze de knoop eruit haalde en het vervolgens opnieuw begon te strikken. “Zo. Veel beter,” vervolgde ze zodra ze klaar was. Alano keek met een klein grijnsje toe wat er gebeurde. Het was de vraag van Sylvia die beide hun aandacht trok. De Charmeleon grijnsde ietsje beter en ook Chiaki had eenzelfde gezichtsuitdrukking tevoorschijn getoverd. “Lijkt me een prima plan. Let’s go!”

OOC: Godmode met toestemming~