•Viridi•
"Ik heb ons opgegeven voor het opkomende contest, dus deze keer kunnen jullie maar maken dat we gaan winnen!" bromde het meisje. Ze had de laatste nacht weinig geslapen. Ze had die nacht voor de eerste keer in een tent geslapen en die verdomde Rattata vonden dat wel een leuk plekje. Ze waren al even erg als Toboe. Hij kon geen seconde stil liggen, dus had ze de Weedle bijna letterlijk uit haar tent geschopt. Keith had hem toen gezelschap gehouden. Pfff, zolang zij er maar geen last van had. Viridi slenterde verder de berg op, Mt. Moon. Ze moest over dit verdomd bergje stenen gaan voordat ze in West-Kanto kon aankomen. Ze braakte ervan. Als ze kon, lag ze nu nog te slapen. Maar Keith had haar met veel gebrom uit bed kunnen sleuren. Ze wist wel dat ze er vroeg moest zijn, maar het was nog dagen voor het contest, ze hadden nog tijd... Toch? Ze zuchtte, sloeg haar armen over elkaar en staarde naar het hellende pad voorop. Toboe was al voorop gekropen en was wat aan het rond springen. keith liep trouw naast haar, een wakende blik op haar gericht. Man, die ging nog eens van een klif vallen. Hij moest echt beter op de weg letten. Het meisje richtte haar aandacht naar de rand van de weg en staarde naar de voet van de berg... Tja, er waren bomen... Bomen... Bomen? Wauw, dit was de saaiste, meest eentonige plek op aard... Kon ze niet gewoon in bed blijven liggen? Het was er ook eentonig, maar minder saai... Als ze sliep kon ze tenminste niet het irritante gedrag van haar Pokémon zien. En... Opeens stopte de Venusaur. Viridi vergde er eerst weinig aandacht aan. 'Het zal wel weer een Geodude of dergelijke zijn,' flitste er door haar hoofd. Maar toen ze na een paar stappen de gewoonlijke brul van Keith niet hoorde, draaide ze haar om. "Keith, kom op i..." Haar stem viel weg. Haar mond viel langzaam open. "Ah, Viridi, Dat is al een tijdje terug, niet?" Ze voelde hoe Toboe op haar rug kroop en zich op haar schouder vestigde. "Ph-Ph-osphora?" stotterde de tiener. De dame voor haar sloot haar ogen en liet haar handen over elkaar glijden. Een Pikachu verscheen op de schouder van de vrouw en naast haar kwam een Magneton tevoorschijn. "Hoe? Waarom? Wat?!" stotterde Viridi uit. "Hoe? Je weet wel, te voet of met de trein, misschien de boot. Waarom? Uh... Daarom. Wat? Ja ik ben het kleine zus, wie anders?" lachte Phosphora.

Het vuur lichtte langzaam op. "Dus vertel me eens, heb je al veel lintjes gewonnen?" Viridi gooide nog wat hout in het vuur en legde daarna haar hand op Keith's hoofd. Pandora, de Pikachu, lag tegen hem aan te slapen. Ze kenden elkaar erg goed en waren erg goede vrienden. Ze beet op haar onderlip en liet haar blik op ingang van de grot vallen. "Nog geen... Eigenlijk," "Het was wel een top prestatie, hoor!" giechelde Phosphora. "En hoe moet jij dat nu gaan weten?" bromde Viridi waarna ze een giftige blik op haar zus wierp. "TV," Haar mond vloog open, maar sloot zich al snel weer. "Die Weedle van je is een echte Tarzan," Viridi knikte. Gaf haar zus echt zoveel om haar dat ze zelfs... Naar haar optreden had gekeken? Ze was in shock van de gedachte dat Phosphora iets om haar gaf. De laatste keer dat ze haar had gezien was vanaf haar raam, toen ze vertrok naar Johto. Ze had de moed niet gehad om vaarwel te zeggen. En waarom niet? Misschien speelde die ruzie om Keith een rol in hun relatie. "Ik doe mee aan het volgende contest, Leaf Fall Contest, een dubbele performance. Hopelijk verzin ik iets tegen dan," Haar zus fronste. "Kom op Viridi, je bent de meest creative persoon die ik ken, je gaat wel met iets opkomen. Oh en ik weet ook wanneer mijn zus aan het improviseren is," Viridi verschoot van die opmerking. Ze wist dat haar eerste contest deels op improvisatie was gebaseerd... Maar hoe? Ze kende elkaar door en door, maar toch niet zo goed? Of wel... "Wel, ik dacht dat Toboe misschien een paar ballen kon maken met zijn String Shot waarna Keith trucjes uitvoert en ze mooi versiert, dan zal Toboe de omgeving versieren met zijn String Shot... En dan dacht ik om mijn nieuwste combinatie 'String Ball' te gebruiken. Toboe kan het dan voorbereiden wanneer Keith de omgeving een final touch geeft," Ze staarde naar haar zus, deze had een bedenkelijk frons op haar voorhoofd. "Het klinkt nogal... fragiel?" Viridi zuchtte. "Ik weet het, het is ook niet zo mooi als ik had verwacht," Phosphora liet haar blik naar Keith glijden. "Ik denk dat ik een idee heb," Phosphora stond op en wees naar de Weedle. "Toboe, Keith, tijd voor actie," De Venusaur stond wel meteen recht en Toboe sprong naar voren.

"Oké, hier gaan we, Toboe! Spring op Keith!" De Weedle sprong op en landde recht op de bloem van de Venusaur. "Zo moet je beginnen," merkte de dame op. "Toboe, string Shot naar het plafond, maak dan je String Ball en Keith Leech Seed, maar laat het lijken op een fontein onder toboe," Toboe sprong op en een fijn draadje schoot naar het plafond. Nu bungelde de Weedle op een mooie hoogte boven de Venusaur. Hij was ondertussen al bezig met zijn 'String Ball'. Keith had zijn ogen gesloten en concentreerde zich goed. Kleine zaadjes vlogen vanonder zijn blaadjes. Sommige schoten gewoon weg, maar andere schoten, inderdaad net als een fontein, de lucht in. Na enkele tellen had de Weedle zich voor de helft ingesponnen. Keith staakte zijn aanval en keek nu naar Phosphora. "Poisonpowder, maar wacht op mijn teken en sla daarna Toboe los," Keith knikte en keek recht naar de dame. Toen Toboe zich volledig had ingesponnen, schoten de tentakels van Keith tevoorschijn en net opdat moment begonnen de zaadjes te kiemen. Een paars poeder ontsnapte uit zijn bloem en net opdat moment sloeg hij Toboe zijn raadje door. De bal viel mooi op de bloem en de stof vloog naar onder, door de klap en ging langs de poten van de Venusaur langzaam terug omhoog waarna ze na enkele meters als een deken over de kiemende planten ging gaan liggen. Het poeder dat nog uit de bloem kwam, ging als een mistdeken rond de bal. Ah! Ze snapte het! Door de druk van het poeder en de draadjes zou je... "Keith, Sleep Powder en zet er maar veel kracht achter," wacht, dat had ze niet verwacht... De Venusaur drukte zijn ogen terug toe en concentreerde zich goed op de stof. De paarse stof veranderde langzaam in een blauw en nu begon de bal langzaam te stijgen. Hij was gehuld in een paars stof en twinkelde zachtjes in het zwakke licht van buiten. Het blauwe poeder bleef langs de onderkant van de bal plakken en de rest van de stof ging als een fontein langs Keith heen, om zich bij de paarse poeder te mengen. "Keith, Sweet Scent. Toboe, Poison Sting, daarna String Shot," Keith staakte zijn aanval en zuchtte opgelucht waarna hij zijn ogen opende en een zachte wind kwam opzetten. Een zoete geur vulde de grot. De poeders kwamen langzaam van de grond, gehuld in een roze aura, gevolgd door rozenblaadjes. Ondertussen schoot een paarse stekel naar het plafond, gevolgd door een fijn, wit draadje. "Growth," riep Phosphora er nog vlug achter. Keith liet wortels uit zijn voeten ontsnappen en tussen de roos/blauw/paarse aura zag ze hem groeien. "Goed," zei ze vervolgens. De wind ging gaan liggen en de bloemblaadjes dwarrelde langzaam op de overwoekerde bodem. De poeder hing als een gordijn over de twee. Maar na enkel tellen daalde het neer. De gekleurde bal glinsterde in het beetje licht van buiten. Keith schitterde ook zachtjes. Het gordijn van poeder had zich over de Venusaur gelegd, maar ook de planten hadden een prachtige glinsterende kleur. "Wow," Kon ze enkel uitbrengen.

"Wel, het was leuk je weer gezien te hebben, zus, maar ik moet nu echt gaan," zei Phosphora. Viridi keek achterom, de grot uit. De zon was al wat gezakt en scheen nu recht de grot in. "Naar waar ga je?" "Cerulean, jij?" "Virdian," Phosphora haalde diep adem en riep haar Pikachu en Magneton bij haar, Viridi deed hetzelfde bij haar Pokémon. Langzaam wandelden ze naar de uitgang van de grot. Tot ze bij de opening stonden. Phosphora draaide zich naar haar zus toe. "Ik ben zo blij," zei ze. Viridi kon enige verdriet in haar stem waarnemen, iets wat niet veel voorkwam bij haar zus. "Wel dan ga ik maar," zei Viridi. Ze sloeg haar armen rond de nek van haar zus. "Je bent de beste," De handen van Phosphora gingen langzaam rond Viridi's lichaam. Na enkele seconden loste de twee elkaar. "Bye," Viridi draaide zich naar de helling toe en wandelde het pad op, waarna haar zus de berg langzaam afliep. Het voelde raar... Na al die jaren van ruzie had ze Phosphora toch wel gemist en dat had ze pas vandaag ontdekt. Ze keek schuin naar Keith, hij lachte zelfs! Dat was een wonder! Het was al weken geleden dat hij had gelachen. "Dat moet vaker gebeuren, hé?" Keith knikte, Toboe kroop snel op haar rug naar schouder toe en knikte toen ook. Ze slikte moeizaam en staarde vooruit. Hopelijk had ze haar us niet aan het wenen gebracht. Soms was ze wel gevoelig, heel soms... Misschien was dat wel één van die momenten. Hoe dan ook, Viridi voelde zich enkel raar. Ze voelde zich niet verdrietig ofzo. Ze was het gewend om haar zus te zien gaan, deze keer was het weer geen uitzondering geweest. Ookal had ze gehoopt op verandering, juist voor deze ene keer... Maar blijkbaar was hopen niks waard.