‘En daarom zijn we dus jouw hulp nodig,’ besloot de man buiten adem. Cynthia zat achter haar bureau, haar ellebogen rustend op het tafelblad, haar vingers ineen gevlochten. Haar ogen keken over haar verstrengelde vingers heen naar de man. Even zei ze niks, waarna ze haar handen liet zakken en opstond. ‘Goed dan, ik zal erheen gaan en kijken wat ik kan doen.’ De man stortte een stroom van bedankwoorden uit, maar Cynthia had de ruimte al verlaten. Alex volgde haar op de voet terwijl ze, zeer uit haar hum, naar het zwembad marcheerde. Haar Pokémon waren daar lekker aan het spelen, maar hielden daar acuut mee op toen ze hun chagrijnige Trainster binnen zagen komen. ‘Oké jongens, luister goed.’ De Pokémon zwommen naar de rand en bleven daar braaf dobberen, wachtend op Cynthia haar verhaal. ‘Er is bij mij net het verzoek binnen gekomen om een vreemde storm op de Seafoam Islands te onderzoeken. Het schijnt dat een op hol geslagen Gyarados dit veroorzaakt en aangezien dat een Waterpokémon is en ik de Gymleidster van de Watergym ben, mag ik het gaan oplossen.’ In haar stem was duidelijk te horen dat ze hier geen zin in had, maar haar Pokémon knikten enkel en keerden toen braaf terug in hun Pokéballs.

Alex wierp haar even een veelbetekenende blik toe, maar zei verder niks. Hij volgde haar op de voet naar de uitgang van de Gym en nam zijn plaats in op de bijrijdersstoel van haar auto. Zonder wat te zeggen startte Cynthia de auto en reed met meer snelheid dan nodig was weg, in de richting van de kust van Vermillion. Vanaf daar zou de op de rug van Denise verder varen naar de Seafoam Islands. Ze had er echter alles behalve zin in. Een Gyarados. Waarom moest het, van alle Waterpokémon die op hol konden slaan, nou weer een Gyarados zijn? Vond het lot soms dat één gestoorde Gyarados in haar leven niet genoeg was? Moest er per se een tweede bij? Alex keek bezorgd naar zijn Trainster terwijl deze woedend haar stuur vast greep en ietwat roekeloos over de weg scheurde. Ze zorgde er echter wel voor dat ze niets of niemand zou raken. Nog meer drama en problemen kon ze nu niet gebruiken.

De reis naar Vermillion duurde normaal ruim een half uur, maar nu was Cynthia binnen twintig minuten in de havenstad. Ze parkeerde haar auto op een parkeerplek in de haven, welke inmiddels speciaal voor haar was gereserveerd, omdat ze hier zo vaak parkeerde, waarna ze afdaalde naar het water. Denise kwam in een witte flits tevoorschijn en Cynthia sprong op de rug van haar Lapras. ‘Naar Seafoam meissie,’ sprak ze, terwijl ze een klopje op de hals van de Lapras gaf. Deze knikte en zette koers naar de eilandengroep. Onderweg liet Cynthia haar andere Pokémon ook los voor wat extra beweging en training. De zee was aardig rustig, maar naarmate ze Seafoam naderde, zag ze grote, donkere wolken en zelfs bliksem boven de twee eilanden hangen. Hmm, de man had niet overdreven toen hij had gezegd dat het weer zeer heftig was. Dit moest een dijk van een Gyarados zijn. Tegenzin welde in de vrouw op. Gyarados mocht dan wel een Waterpokémon zijn, dit betekende echter niet dat Cynthia er dol op was. Ze hield van praktisch alle Waterpokémon, behalve deze.

Naarmate ze de Seafoam Islands meer naderden, werd de zee ook steeds ruiger. Cynthia riep haar Pokémon één voor één terug naarmate het zwemmen voor hen steeds zwaarder werd en was uiteindelijk alleen met haar Lapras. Alex had ze voor de zekerheid ook terug laten keren in zijn bal. Denise was getraind op varen in zelfs de grootste stormen, maar toch hoopte de vrouw dat deze storm niet te veel zou zijn voor haar Pokémon. De golven waren enkele meters hoog en de lucht was bijna zwart zo’n donkerblauwe kleur had het. De vrouw hield zich stevig vast aan haar Lapras en hoopte maar dat ze de eilanden heelhuids zouden kunnen bereiken. Aan de lijzijde van het eerste eiland ging Cynthia aan wal, waarna ze Alex weer tevoorschijn haalde. Getweeën begonnen ze over het eiland te lopen naar de andere kant, waar de storm het zwaarst leek te zijn. Het gebrul van een grote Pokémon wist haar te bereiken ondanks de harde wind die in haar oren vloot en ze wist dat haar doel dichtbij was. Al gauw bleek echter dat iemand haar voor was geweest.

Cynthia kwam net over een rotspartij heen, toen ze een jongeman zag staan. Voor hem stond een Persian op de wal en een eindje uit de kust stond de meest gehavende Gyarados die Cynthia ooit had gezien. Zijn ogen waren melkwit, wat impliceerde dat hij blind was, zijn vinnen waren gehavend en hij had talloze littekens. De Gyarados was druk in gevecht met de Persian, maar het was toch te veel voor hem. Langzaam viel de Pokémon uitgeteld voorover, voor de onbekende man neer. Cynthia keek toe hoe de man met een Pokéball naar de Gyarados toe liep en hem ving. Ze schudde haar hoofd. Wie wilde nou zo’n duidelijk gestoord beest? ‘Vaporeon.’ Alex haalde haar uit haar gedachten en gebaarde naar de omgeving. Nu de Gyarados was verdwenen in een Pokéball, veranderde het weer meteen. Het rustige, miezerige weer dat altijd op de Seafoam Islands heerste kwam weer terug en het was nu wel overduidelijk dat de Gyarados het slechte weer had gemaakt. Waarom was echter de vraag die Cynthia graag beantwoord wilde hebben.

Haar ogen waren gericht op de man voor haar, welke zich nu omdraaide en haar in het oog kreeg. ‘Dag jongeman,’ groette ze hem. Ze had wel door dat zij heel wat ouder was dan hij, en dat wilde ze om de één of andere reden even benadrukken. ‘Ik mag hopen dat die Gyarados al zo gehavend was voor je hem aanviel?’ Als bleek dat deze jongeman die Gyarados zo had toegetakeld en hem blind had gemaakt, dan ging ze de Pokémon zeker in beslag nemen en de man aangeven bij de politie. Roekeloze Gyarados of niet, je hoorde Pokémon niet te mishandelen.

De jongeman trok zijn wenkbrauw op bij haar uitspraak over dat ze mocht hopen dat de Gyarados er al zo slecht aan toe was voor hij er tegen was gaan vechten. ‘Ik denk dat ik met enige zekerheid kan zeggen dat zijn gehavende toestand juist de oorzaak was van zijn rampage,’ sprak de man op een toon die Cynthia niet geheel aanstond. Op de één of andere manier deed dit gesprek haar heel veel denken aan een gesprek dat ze ruim een maand eerder ook had gevoerd, toentertijd met een andere jongeman, welke ook dezelfde indruk bij haar wekte. De zin die hij daarna uitsprak, irriteerde haar ontzettend, vooral door de spottende toon die hij liet horen. Zij moest hem bedanken, omdat hij haar werk had gedaan. Pfff. ‘Blijkbaar,’ sprak Cynthia op dezelfde koele toon als de jongeman net had gedaan. ‘Helaas bereikte het nieuws mij pas twee uur geleden, anders had ik hier wel eerder kunnen zijn.’ Dat ze blij was dat de jongeman de Gyarados had uitgeschakeld, en dat zij het niet zelf had hoeven doen, zei ze niet. Daarbij had ze wel zo haar twijfels bij de jongeman. Haar ogen gleden over de man heen. 'Wat ga je met hem doen?' Ze wilde zeker weten dat de Gyarados goed terecht was gekomen.

De man verklaarde dat hij eerst ging kijken of hij wat aan de uitzinnige toestand van de Gyarados kon doen, want met zo’n woeste Pokémon kon hij niks. Daar was de vrouw het mee eens; een woeste, onhandelbare Pokémon was niet fijn, maar wat haar zorgen baarde, was de manier waarop de man wilde kijken of hij wat aan de toestand kon doen. Ze wist het niet zeker, maar ze had het gevoel dat het niet helemaal goed zat. De man ging echter wel goed met zijn Persian om, dus misschien zat ze er ook wel naast? Ze knikte dus enkel en zweeg, waarop de man vroeg of dat alles was, want hij wilde wel eens naar huis voor droge kleren. Cynthia knikte opnieuw. ‘Dat begrijp ik.’ Ze deed een stap achteruit en had zich al half omgedraaid toen ze er nog aan toe voegde; ‘Als je er niet uit komt met die Gyarados, zoek me dan alsjeblieft op in de Cerulean Gym. Misschien kan ik je helpen.’ Ze glimlachte even en liep toen bij de man vandaan. Ergens hoopte ze dat de man niet bij haar zou komen voor hulp, aangezien ze zelf al een uitzinnige Gyarados in haar bezit had waar ze zich ook al geen raad mee wist. Een tweede Gray was niet iets waar ze op zat te wachten.

OOC: Mja ik wist niks om het gesprek langer gaande te houden, sorry XD