Op een onstuimige, herfstachtige dag reed er, moeizaam, reed er een bus met veel jonge inzittende vanaf  Cerulean City richting Pallet Town. De meeste passagiers waren jonge trainers tussen de 10 en 12 jaar die in Pallet Town hun eerste Pokémon zouden ophalen bij de zeer  bekende professor Oak. Ze spraken zeer luidruchtig over fantasievolle dromen die ze hadden  die te onrealistisch voor woorden waren, ‘Ik ga zelfs legendarische Pokémon vangen, en dan worden ze mijn beste vrinden!’. Tsk, het was irritant om het telkens maar weer aan te horen. Gelukkig waren ze niet de enige, hoewel ze enigszins twijfelde of dat eigenlijk beter was. Je had buiten de beginners ook de ervaren, oudere trainers die de bus namen om de gym van Viridian City uit te dagen voor hun achtste badge en daarmee hun reis voltooid te hebben. Hierna was de Elite Four nog en de Pokémon League, maar het was te ver weg om het met haar leeftijd het te begrijpen. Maar goed, de oudere trainers. Ze zaten starend uit het raam te kijken en de beginners zoveel mogelijk te negeren. Ze spraken zelfs nauwelijks met een mede-ervaren trainer. Olivia vond ze niet al te gezellig en zat dus alleen in de voorste rij in de bus. Dat geblèr, geschreeuw en de vrij nerveuze spanning tussen de trainers, vond ze maar niets. Olivia sloeg een zucht en sloot haar ogen. Het was gelukkig een reis dat net lang genoeg duurde om even in slaap te dutten. Niemand kon haar tegen houden.

‘Jiggly!’ Een spontaan, vrij bekend geluid kwam van haar broekzak vandaan. Nog slaapdronken greep ze direct naar haar mobiel en zag toen dat er weer een nieuwe reactie op Mimic was gekomen. Het was een reactie van een ene ‘FourSeasons’ geweest, en er stond iets in over een bezoekje aan haar familie. Olivia fronste even, waarna ze haar mobiel op haar schoot neerlegde. Had haar familie dan ook Olivia even wat slaap gegund? Een beetje knorrig van de ruwe ‘wekker’ sloeg ze haar ogen weer neer. Eindelijk, weer slaap. Maar nee, hoor!  De bus stopte abrupt met rijden en remde hard genoeg voor Olivia om bijna tegen de muurtje op te botsen dat voor haar zat. Op tijd kon ze zichzelf nog redden van een frontale botsing, maar volledig wakker was ze nu wel. Een beetje trillerig van de schrik, keek ze richting de chauffeur die afkeurend zijn hoofd heen en weer bewoog. Wat was er nou aan de hand? Net toen ze het aan de meneer wilde vragen, doemde al de schim op van een groot wezen dat zich in de opening van de Mt. Moon schuilde en zeer onrustig richting de bus keek. Een normaal persoon zou direct angst voelen, maar het gevoel van teleurstelling kwam haar sneller binnen. Awh, betekende dit dat ze Mt. Moon niet konden passeren? Maar het was zelfs de snelste weg!  De andere route was lang, veel te lang. De moed zakte een beetje in haar schoenen, maar er was nog hoop.

Die ervaren trainers van eerder. Hun Pokémon konden de griezel van Mt. Moon wel verjagen, toch? Maar wacht, waar waren ze dan? Olivia keek de hele bus door, maar ontmoette enkel de angstige blikken van haar mede-beginners. Waren ze al eerder uitgestapt? Dat was sneu. Dan was enkel de chauffeur over. Die moest toch wel Pokémon hebben? Met stevige passen liep ze op de chauffeur af die zich over de stuur had gebogen en geconcentreerd naar de radio leek te luisteren, alsof de andere buschauffeur in directe omgeving zouden zijn. ‘Meneer?’ begon Olivia, die de aandacht van de chauffeur wist te trekken, dat nam ze echter aan van zij opgetrokken wenkbrauwen, ‘Heeft u geen enkele Pokémon dan?’ De chauffeur keek haar langzaam, maar enigszins recht aan meteen trieste blik in zijn ogen. Had ze iets verkeerds gezegd? ‘Die zitten in de Pokémon Center van Pewter City,’ Haar mond viel open. Dat was vrij pijnlijk. Hij kon zijn vrienden niet bereiken n gezien ze in de PC zaten, waren ze er niet al te best aan toe. Kon zij dan helemaal niets doen? Olivia knikte tegen de chauffeur en liep de bus uit met gebalde vuisten. Oké, zij zou dan iets kunnen regelen. Niemand anders kon immers iets uitrichten. Maar eerst wilde ze weten wat zich echt in de grot schuil hield, het was overduidelijk een gigant van een Pokémon. Graaiend naar haar mobiel ging ze haar broekzakken af, maar vond ze deze niet.

‘Hé? Ik had ze hier toch zi- Ow wacht,’ Die zat nog in de bus! Het meisje snelde de bus in, greep haar mobiel, verliet de bus en keek direct op Mimic. Terwijl ze door de berichten scrolde nam ze globaal enkele dingen op. Er waren enkele trainers die de Cerulean Gym leider uitdaagden, er was een contest gaande in Viridian City waarin het erop leek dat de kandidaten elkaar niet al te veel mochten. Maar dit zocht ze niet. Ze scrollde verder en vond ditmaal een reactie van Kenji Claves aka ‘PokémonMaster’, de naam kende ze nog van … vroeger, deze ging al de vierde gym uitdagen! Wauw, maar het was geen tijd voor verbazing. Nog meer vastberaden dan eerst, scrolde deze verder en vond toen een interessante reactie van Vincent Köhler aka ‘ThunderBlitz’, die blijkbaar een vriend was van een Coördinator genaamd ‘TenChi’, ook een trainer waar ze van gehoord had, hij had een opmerking gemaakt dat de grotten in Mt. Moon weleens instorten  en het advies om de berg te vermijden. Olivia fronste. Ze was niet veel wijzer geworden, maar het enige wat ze ervan begreep was dat de gigant van een Pokémon net zeker de grotten in Mt. Moon liet instorten en een trainer daar blijkbaar vast zat. Dat was ook geen fijne gedachte. Olivia zuchtte diep en duwde haar mobiel haar broekzak weer in.  Misschien kon ze echt niets doen. Haar blik viel op haar leeftijdsgenoten die angstig bij elkaar stonden en direct schoot haar dat beeld van de chauffeur weer voor haar. Haar vuisten trilden licht. ‘Ik moet iets doen!’

Plotseling zag ze in haar ooghoek een leeftijdsgenoot zich losmaken van het trillende hoopje en naar de ingang toelopen vol goede moed. W-Wat was die idioot van plan? Het was te gevaarlijk. Olivia liep er traag achterna, maar versnelde haar pas toen ze de gehele Pokémon eindelijk kon zien. De wind trok stevig aan haar bruine plukken haar, terwijl de beginner dingen uitkraamde als ; ‘Naar mij luister je wel, wij hebben veel gemeen!’. Ze beet op haar onderlip, terwijl ze haar vest dichter tegen haar zelf trok. Wat een naïef kind, toch. Die dacht met elke Pokémon die hij zag een perfecte band mee te hebben. De blonde jongen wist uiteindelijk pal voor de ingang te staan e in het vreselijke weer zij hand naar de Pokémon uit te steken.  Ze moest snel zijn! Dit was een wilde, dus direct een onvoorspelbare Pokémon. ‘Jongetje, stop. Het is gevaarlijk voor jullie beiden!’ riep Olivia boven de wind uit, maar het jongetje leek haar nauwelijks te horen en bleef in dezelfde pose staan. Zelfs met het luide geruis van de wind kon ze de diepe grom van de Pokémon, een Onix, horen. De blik die ze eindelijk kon zien van de wilde Pokémon stond bars, angstig en onrustig. Ze versnelde haar pas nog een tree omhoog en wist de jongen bij zijn schouder te grijpen. ‘Het is gevaarlijk!’ zei ze, maar de jongen keek haar peinzend aan. Maakte ze hem wakker uit zijn fantasie? Sorry hoor, maar ze wilde geen gewonden. ‘Jij mag hem niet. Je bent jaloers!’ Er ging iets los bij haar bij dat laatste woord. Van de schrik had ze de jongen losgelaten die haar even nakeek en toen nog dichter bij de Onix kwam. Haar mond was open gevallen. Z-Zij jaloers? Ze versteende compleet voor een moment. En in dat cruciale moment sloeg de Onix angstig met zijn staart bestaande uit rotsen tegen de wand van de grot aan, waardoor stukken rots naar beneden vielen, recht op het jongetje af. Olivia dacht verder niet na, ze sprintte als een gek naar de jongen toe en probeerde snel de neervallende rotsen te ontwijken. Dat lukte deels, maar ze viel hard op de grond met de jongen naast haar. Doffe voetstappen verzamelden zich om hen heen, waarna het vrij wazig was geworden.

Een pijn in haar arm, wakkerde Olivia  en begroette haar toen ze weer bij bewustzijn was. Haar arm zat in verband, maar niet in het gips en er hing een felle lamp boven haar. Ze vroeg zich af waar ze was. Haar kleren waren nog hetzelfde, dus .. Olivia hees haar zelf omhoog vanuit de bed waarin ze zat en zag toen een tafeltje staan met een bos bloemen in een vaas met een klein kaartje eraan. Het leek erop dat er iets ingeschreven was, maar het moest betekenen dat ze in het ziekenhuis zat, toch? Voorzichtig stapte ze uit het ziekenhuis bed en liep ze op de tafel af.  Er was iemand langs geweest, maar wie? Ze trok het kaartje van de felle bos bloemen en las het hardop voor.


Tranen rolden over haar wangen. Haar handen die het papiertje vasthielden, trilden hevig. Ze was ontroerd. Zij was een held? En wat ze allemaal voor haar gedaan hadden … Olivia wist niets uit te kramen en veegde de tranen weg. Dit was wellicht de eerste keer dat haar zoiets liefst was overkomen. Ze waren zo vrijgevend evenals de andere beginnende Pokémon Trainers. Een klein lachje liet ze zien, toen ze weer aan de busrit dacht. Toen had ze nog een afschuw jegens hen. Het was zo snel veranderd. Niet alleen dat, maar dezelfde dag nog kwam de professor langs met alle benodigde spullen en de drie starters. De keuze was niet moeilijk. Olivia had direct de PokéBall van de Squirtle gegrepen. Zijn naam werd ‘Mizukage’ en het kleine blauwe schildpadje was spoedig al uit zijn PokéBall gekomen om zijn naam en nieuwe trainer en vriend te leren kennen.  Mizukage was een vrolijk ventje die het geeneens erg leek te vinden om continu te zitten in een kleine, saaie kamer. Maar misschien lag het wel aan wat ze haar nieuwe vrind vertelde, voordat ze naar bed gingen, haar avontuur van dezelfde dag. De Squirtle had zich opgerold en viel stilletjes n slaap, waarna ook Olivia in slaap dutte. Nog een paar dagen, dan begon hun avontuur écht.