Met een glazige blik keek Mark naar het langs flitsende landschap. Zijn Pikachu lag op zijn schoot te slapen omdat hij vroeg wilde vertrekken en de eerste bus rond een uur of acht pas zou vertrekken. Zijn rede was simpel dat hij zo vroeg op pad ging; hij was namelijk onderweg naar Cerulean City, vanwege Cynthia. Hij had de Gymleidster een brief gestuurd dat hij langs zou komen, om over zijn problemen met zijn moeder te praten. Hierdoor had Mark amper geslapen vannacht omdat de woorden die op de brief stonden, door zijn hoofd spookte. Moe was hij niet echt, maar nu was hij het wel gewend. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij aan Shiyo dacht, waarom wist hij niet maar toch voelde het alsof hij er niet alleen voor stond. Op deze manier, maar dat stond hij al niet. Voor een moment gleed zijn blik naar de slapende Pikachu en sloot zijn ogen voor een moment, waarna hij ze weer opende. Ondanks dat hij nu niet in de stemming was stond zijn glimlach nog steeds op zijn gezicht, dadelijk zou alles weer bij het oude zijn… hoopte hij. Op het moment dat Mark dat had gedacht was de bus gestopt met rijden en kondigde de chauffeur aan dat ze waren gearriveerd in Cerulean. De jongen voelde zich met de minuut nerveuzer worden dus pakte hij zijn spullen van de stoel naast zich en maakte Toby wakker. Het gele wezentje klom slaapdronken op zijn schouder, zodat de jongen de bus uit kon lopen. De bus was zo te zien midden in het centrum van Cerulean gestopt.

Toen Mark uitstapte keek hij om zich heen en voelde regendruppels op zijn gezicht vallen. Zijn humeur werd er echter niet beter op, hierdoor begon hij stevig door te lopen. “Als je alles al hebt gehad,” gromde Mark lichtelijk geïrriteerd tegen zijn Pikachu die hem aanstaarde. Snel begon hij door te lopen opzoek naar de Water Gym, terwijl het langzaam sneller begon te regenen… Herfst, echt geweldig. Uiteindelijk wist hij het gebouw te vinden in de overvolle stad ondanks dat zijn zicht vermoeilijkt was door de regen en rende de jongen de laatste paar meter naar de deur toe. De schuifdeuren schoven automatisch open toen hij erdoor heen rende en uitgleed, doordat de zolen van zijn schoenen kapot waren. Mark kon echter niet voorkomen dat hij zou vallen waardoor hij met een doffe klap op de grond viel, Toby wist nog net op tijd van zijn schouder af te springen. Geïrriteerd kwam hij weer overeind waarbij hij de pijn in zijn enkel negeerde, dit interesseerde hem maar weinig want het trok al weg. Eenmaal bij de balie sprong zijn Pikachu op de counter naast hem en grijnsde breed naar de jongen. Mark zette zijn spullen naast zich op de grond en keek de vrouw die achter de balie zat aan. “Kan ik iets voor je doen, jongen?” vroeg de vrouw uiteindelijk vriendelijk waardoor Mark opschrok. Het zat hem vandaag niet echt mee.

“…Ehh ja, ik kom voor Cynthia,” antwoordde de jongen terwijl hij de zenuwen door zijn lijf voelde gieren. De vrouw keek hem met priemende ogen aan, waardoor Mark zich niet echt op zijn gemak voelde. Hiervan waren zijn zenuwen de oorzaak. “Voor een Gymgevecht?” vroeg de vrouw deze keer, waarbij Mark met zijn hoofd schudde. “Nee mevrouw,” reageerde Mark weer. “Als je wilt wachten.. dan haal ik haar even voor je,” zei de vrouw waarbij Mark knikte als teken dat hij het begrepen had. De vrouw verdween vervolgens een deur door. De jongen liep van de balie vandaan en liep naar een van de glazen wanden waar hij zijn voorhoofd tegen duwde, zijn Pikachu volgde hem op de voet. Neerslachtig keek hij naar buiten waar het nu stortregende. “Toby.. ik ben blij dat je met me mee op reis ben gegaan want zonder jou zou ik deze hele reis niet eens kunnen,” mompelde de jongen tegen het gele wezentje die hem breed toe grijnsde. “Pika.. pi-pikachu,” reageerde hij vrolijk en klom via zijn been omhoog naar zijn schouder, waar hij zich op zijn schouder nestelde. “Bedankt daarvoor, maatje.” Mark duwde het hoofdje van de Pikachu tegen gezicht aan, op deze manier gaf hij aan dat hij er alles aan wilde doen om de Pikachu en de rest van zijn Pokémon gelukkig te laten voelen, want Toby was niet de enige waar hij om gaf en dat gold ook voor een bepaald iemand. Mark slaakte een diepe zucht terwijl er een glimlach om zijn gezicht vormde. Met die gedachte wachtte hij geduldig op Cynthia terwijl hij naar de regen staarde…

OOC: En Cynthia.

Mark draaide zich langzaam om toen hij een deur hoorde open gaan. Hij zag dat de vrouw van eerder al terug zat op haar plek en keek Toby voor een moment kort aan, de Pikachu grijnsde breed terug. Dat was snel. “Wanneer kwam zij binnen?” mompelde hij tegen de Pikachu die grinnikte om zijn opmerking. Niet dat het grappig bedoeld was ofzo… want hij had niemand horen binnen komen. Zijn hoofd stond er niet echt naar om vrolijk te zijn. ‘Mark, wat fijn om je weer te zien jongen.’ Voor een tweede keer keek hij op en zag dit keer Cynthia staan, waardoor hij een kleine glimlach op zijn gezicht had weten te toveren, en liep vervolgens naar de Gymleidster en haar Vaporeon toe. “Pika!” riep Toby als begroeting terug op de vrouw, met zijn gele pootje energiek omhooggestoken en een brede grijns sierde zijn snoet. De Pikachu deed nog een verwoede poging om zijn trainer iets te laten zeggen door hem aan te sturen, maar Mark reageerde er niet op. Hij zat er echt doorheen. Natuurlijk waardeerde de jongen het wel, wat zijn Pikachu probeerde te doen en aaide Toby liefdevol over zijn hoofdje. ‘Waar wilde je met me over praten?’ vroeg ze vervolgens, wat voor Mark een teken was om de brief van zijn moeder tevoorschijn te halen. Zijn hand trilde nogal door de zenuwen waardoor het moeilijk was om het stuk papier uit zijn zak te krijgen.

Toen hij de envelop had weten te vinden, reek hij het naar Cynthia uit. Mark trok hierbij ook zijn mond open om uit te leggen wat er aan de hand was. “I-ik heb een lange tijd geleden een heftige ruzie met me moeder gehad…” begon Mark aarzelend terwijl hij de brok in zijn keel weg probeerde te slikken. Toby duwde bemoedigend zijn rode wangetje tegen zijn gezicht aan, waardoor hij weer wat zelfvertrouwen kreeg. “…Ik wilde dit aan iemand vertellen omdat ik er al te lang mee rond loop,” eindigde Mark en sloot zwaar zuchtend zijn ogen voor een moment. Hopend dat Cynthia begreep waar hij heen wilde..

‘Kom, dan gaan we naar mijn kantoor voor een lekker kopje thee, dan praten we daar wel verder,’ weerklonk de stem van Cynthia waardoor de bruinharige jongen opkeek en knikte. Eerlijk gezegd had hij het best wel koud gekregen, door stil te staan in zijn natte vest,  ondanks dat het binnen vrij warm was. Vervolgens volgde de jongen de gymleidster op de voet naar haar kantoor. Zijn Pikachu rende al voor uit om zijn poten te strekken met opgeheven staart rende hij door de hal heen, wat bij Mark een kleine grijns teweeg bracht. Gelukkig was Toby niet van zijn stuk te brengen na zijn val, ook al was de situatie niet echt gepast om vrolijk te zijn. Het weerhield de Pikachu er in ieder geval niet van om zichzelf te zijn. zijn vrolijke zelf. “Uitslover,” grijnsde de jongen toen Toby weer terug kwam rennen en naast hem liep. ‘Het weer is niet echt om vrolijk van te worden hè,’ sprak Cynthia vervolgens waarbij Mark op keek naar de vrouw met een kleine glimlach op zijn gezicht. “Niet echt maar volgens mij zijn we ook nog maar net op tijd binnen,” reageerde de jongen. Hij had hierbij zijn blauwe ogen op de glazenwand gericht, waar het water op neer kwam. Toby keek ook omhoog om te zien waar de twee mensen naar leken te kijken, wat snel zijn interesse verloor omdat het weer hem niet interesseerde. Vlak nadat hij dat had gezegd waren ze bij het kantoor van Cynthia die deur opende zodat ze naar binnen konden en Toby  stormde als een dolle Tauros de ruimte in zodra de deur geopend werd. Geërgerd maar met een amusante blik op zijn gezicht sloeg hij zijn hand tegen zijn voorhoofd toen de Pikachu al op de bank zat. Misschien moest hij dan maar Sam of Zoey tevoorschijn halen zodat hij wat rustiger zou zijn en iets om handen zou hebben, het was vrij stil zonder zijn andere Pokémon.

Toen Mark naast het gele wezentje ging zitten en de Gymleidster thee ging zetten, legde hij een hand op het hoofdje van de Pikachu, deze kroop echter op zijn schoot en rolde zich als een balletje op. Mark staarde naar de grond terwijl hij op Cynthia wachtte en had weer dezelfde neerslachtige blik in zijn ogen als voor hij arriveerde. Hij was bang om het onder ogen te  zien… dat had hij bij Shiyo ook toen hij het probeerde te vertellen, maar ver kwam hij niet echt omdat hij toen in een ander onderwerp was overgegaan, poging tot. Achteraf had hij zichzelf onderschat ondanks dat hij het wilde… hopelijk zou het dit keer niet gebeuren. Daarbij was het dit keer iemand die hij wél vertrouwde al had Ryota ook op zijn lijst gestaan, maar dit zou gemakkelijker gaan omdat het altijd bij zijn zusje ook zo ging. Niet dat hij Shiyo niet vertrouwde.. juist wel. Het was omdat Zoey, Sam en Flynn er toentertijd bij zaten en hij ze niet ongerust had willen maken. Vooral Zoey.  ‘Mark,’ weerklonk de stem van Cynthia waardoor de jongen opkeek en de vrouw tegenover hem zag zitten. Toby keek hem bezorgd aan toen Mark nog niet gereageerd had. “Niks aan de hand, jochie.” De jongen legde zijn armen om Toby’s middel heen zodat hij de Pikachu beter vast kon houden, verscheen er ook een resolute blik in zijn ogen terwijl hij zijn kin op zijn hoofdje liet rusten. Vandaag ging hij er niet omheen draaien, maar kon niet garanderen dat hij het droog zou houden omdat het hem nog steeds pijn deed. Vooral wat het had veroorzaakt bij zijn zusje deed hem pijn omdat hij veel om Sylvia gaf en hij zich deels schuldig voelde omdat hij haar alleen had gelaten. ‘Wat is er gebeurd?’ sprak Cynthia toen, waarbij Mark een hol gevoel in zijn maag kreeg.

Hij slaakte een diepe zucht terwijl hij zichzelf probeerde te kalmeren en drukte Toby dichter tegen zich aan. De Pikachu keek hem schuin aan waarbij een veel betekende blik in zijn ogen verscheen. “Vorig jaar nadat ik me enkel verstuikte besloot ik om naar huis te gaan om me enkel en mezelf rust te geven,” begon hij langzaam en keek daarbij naar zijn linkerbeen die hij had uitgestrekt. Mark liet het feit weg dat hij dat bij Mitsu en Ryota had besloten, weg omdat het iets was waar hij zich nog steeds voor schaamde.  “Ik ging dus naar huis en toen ik aankwam voelde ik  meteen al dat er iets mis was.. vooral nadat me zusje me huilend vertelde dat mam haar veel alleen had gelaten terwijl ik op reis was en haar nauwelijks aandacht gaf, ” vertelde Mark verder en voelde zich weer boos worden. Hij greep zijn arm stevig vast en kneep even in het stof van zijn trui om zichzelf te kalmeren en de tranen die hij voelde opkomen tegen te houden. “…Nadat ik Syl had weten te kalmeren kwamen mam en haar vriend, Danny met zijn zoons, binnen. Ze ging over de rooie toen ze mij zag en ik Toby bij me had… ik liet me niet van de wijs brengen en vroeg haar kalm waarom ze me zusje verwaarloosde, maar toen ik geen antwoord kreeg… begon me moeder Syl van alles te beschuldigen,” ging hij verder en beet nerveus op zijn onderlip. Hij gaf zichzelf even de tijd om de gebeurtenissen te laten doordringen. Uiteindelijk kon hij de tranen niet meer tegenhouden en gleden er een paar over zijn wangen heen, net als gister. Toby draaide zich om in zijn armen die hij losjes naast zich had neergelegd, waardoor Toby op zijn achterpoten kon gaan staan om zijn hoofdje tegen zijn schouder te duwen.

Mark wreef zijn ogen droog en aaide Toby over zijn hoofdje heen, slaakte een diepe zucht voor hij verder kon met vertellen. “…T-toen ik zag dat me zusje ineen kroop van angst verloor ik me zelfbeheersing en viel ik uit tegen me moeder en Danny, die zich  begon te bemoeien met de ruzie.. i-ik vertelde haar op een grove manier dat ze zich niet zo moest aanstellen en me zusje niet zo moest behandelen. Opdat moment was ik tot alles in staat om me zusje te beschermen en dit resulteerde uiteindelijk in, dat me moeder mij sloeg  terwijl ze eerst me zusje had willen slaan.. omdat ik voor haar was gaan staan.” Mark sloot zijn ogen en balde kwaad zijn hand tot vuist terwijl er weer een paar tranen ontsnapte uit zijn ooghoeken. Hij was niet iemand die gauw zijn zwakke kant liet zien, maar dit was echter een uitzondering..

Mark veegde zijn tranen weg en keek op toen hij de vrouw tegenover hem, op zag staan en iets kwaad hoorde roepen. Het ging een beetje langs hem heen wat, maar  besefte dat het op zijn moeder gericht was. Geen wonder, het was een rotstreek wat zijn moeder had geleverd, maar dit conflict voerde hij al meer dan een jaar met haar, waar niemand iets van afwist, zelfs Toby niet. Mark keek naar de Pikachu die naast hem zat, als hij eens zou weten wat de echte rede zou zijn.. hij was bang voor wat de reactie zou zijn van zowel Sylvia als Toby. De jongen keek op toen de Gymleidster iets zei. ‘Een ouder heeft nooit en te nimmer het recht om zijn of haar kind te slaan,’ sprak Cynthia toen waarbij Mark opkeek, de tranen waren opgedroogd en gleden niet meer over zijn wangen. In plaats daarvan keek hij  haar recht aan en zag haar vervolgens opstaan. ‘Waar woont ze? Ik wil even een hartig woordje met haar spreken,’ voegde ze er toen toe.  Voor hij besefte wat hij deed sprong hij van de bank af,  maar had dat beter niet kunnen doen.. zijn enkel die hij al die tijd had uitgestrekt kon de plotselinge beweging niet aan en zakte toen terug op de bank. “Pi-“ wilde  Toby er bezorgd uitbrengen, maar Mark snoerde hem de mond en stond dit keer wat  langzamer op.  De pijn negerend die door zijn enkel ging. “…Alsjeblieft doe dat niet,” reageerde Mark die weer ging zitten, omdat het toch wel zeer deed en hij bang was dat hetzelfde zou gebeuren, als bij Shiyo toen. Hij begreep de frustratie volkomen maar… dit moest hij met zijn moeder uitvechten. Als hij zijn vader wilde zoeken moest hij eerst dit zien af te sluiten met zijn moeder.


Er verscheen een kleine glimlach om zijn lippen, want hij waardeerde wel dat de Gymleidster naar hem luisterde en zelfs wilde  helpen.“Maar ik waardeer het wel..” sprak hij toen met dezelfde kleine glimlach op zijn gezicht. Toby drukte zijn kop tegen zijn elleboog aan, waardoor Mark hem een aai over zijn bol gaf. Vervolgens pakte hij zijn tas waaruit hij zijn voetbal haalde en die op zijn schoot neerlegde. “Maar dat is half nog niet wat er aan de hand is…” voegde Mark eraan toe, hierbij kreeg hij een ietwat vreemd gevoel in zijn maag. Hij ging voor het eerst iets over zijn vader vertellen aan iemand, iets dat hem nogal dwarszat en wat er door die ruzie thuis weer naar boven kwam. Zijn moeder had hem opgedragen om niks over zijn vader tegen Sylvia zeggen. Hij was twee jaar eerder, voor hij op reis ging achter gekomen waarom hun vader hen had verlaten. Eerst dacht hijzelf dat het zijn schuld was,  maar achteraf had zijn moeder de brieven die hij stuurde, achtergehouden. Sylvia wist hier niks vanaf, noch Toby of ieder ander omdat zijn  het had onderwerp had verdrongen. Zo was hij er achter gekomen dat zijn vader ook een Pikachu had gehad en zijn moeder had dit al die tijd beseft. En om te voorkomen dat hij in de voetsporen van zijn vader zou treden, had ze hem Flynn gegeven als starter. Ze was bang om hem kwijt te raken, maar hij gaf ook om Toby, als hij er niet was geweest dan zou hij waarschijnlijk de moed niet hebben gehad om dit te bespreken. Mark slikte, kneep zijn ogen dicht en opende ze weer, waarbij hij zijn blauwe ogen op zijn voetbal had gericht. “Dit heb ik eigenlijk nog nooit aan iemand vertelt...”

‘Het is al goed Mark, mij kun je het vertellen. Als je wilt,’ sprak Cynthia waarbij Mark opkeek van zijn voetbal. Hij balde zijn hand resoluut tot vuist en verstevigde zijn grip op het voorwerp. Zenuwen gierde door zijn lijf, maar hij wist zelf ook dat het niet goed was… het verbergen van de waarheid. Het was onacceptabel dat ze Sylvia had verwaarloosd en hem had geslagen, maar zijn moeder had het ook niet bepaald makkelijk gehad. Ondanks alles wat ze had gedaan, hield hij nog steeds van zijn moeder. Sylvia had ook het recht om wat over haar vader te weten, net zoveel recht als dat hij had, al had zijn moeder het hem verboden en liep hij met een enorme last op zijn schouders rond. “Het gaat over mijn vader… ik weet enkel dat ik deze voetbal van hem heb gekregen toen ik een jaar of vier was en dat hij van de een op de andere dag was verdwenen,” begon Mark langzaam terwijl hij naar zijn Pikachu keek. Toby keek hem niet-begrijpend aan. “En ik weet ook dat me moeder toentertijd erg jong was en veroordeeld werd door anderen omdat ze opeens voor twee jonge kinderen moest zorgen in haar eentje,” ging Mark langzaam verder. Dat was wat zijn moeder hem had vertelt omdat hij toen nog te jong was, om zich dat te kunnen herinneren. Het werd tijd om er niet meer om heen te draaien en zich hierbij tot zijn Pikachu te richten, die naast hem zat, waarvan hij zijn pootjes vastgreep en hem naar zich toetrok. “Toby.. weet je nog dat moment dat ik van huis vertrok op me elfde verjaardag en dat we Mitsu en Kate tegenkwamen, in Vermillion?” vroeg Mark vervolgens aan het gele wezentje die hem bedenkelijk aanstaarde en daarna knikte, Mitsu was niet zomaar iemand om te vergeten. “Pikachu?” reageerde Toby en Mark knikte vervolgens. Hoe ging hij dit vertellen aan zowel Cynthia als Toby, het was niet makkelijk dat moest hij wel toegeven. “De rede waarom ik je eerst thuis wilde laten was omdat ik die dag ervoor een best heftige ruzie had gehad met mam en ik je wilde beschermen.. het ging over jou en Sylvia maar ook over me vader, daar ging de ruzie over.” Mark keek weg van zijn Pikachu, die zijn oren ietwat omlaag had laten zakken en moeite scheen te hebben met het begrijpen van de woorden, die hij net had gezegd. Het was waar wat hij had vertelt, hij had moeten kiezen tussen zowel Toby als zijn zusje, uiteindelijk had hij ervoor gekozen om Toby thuis te laten en Sylvia niks te vertellen, maar onder een zware druk. Voor hen beide was het toen het beste.


Mark legde zijn voetbal op de grond en draaide zich terug naar Cynthia, zodat hij de vrouw recht aan kon kijken. Wat hij nu ging vertellen was een onderwerp, wat hij zelf nog moest verwerken. Ondanks dat zijn moeder had vertelt dat zijn vader niet meer leefde, bewezen die brieven het tegendeel. Al wist hijzelf niet wat hij nu moest geloven of niet, hoe zijn moeder had gereageerd had al genoeg gezegd. “Ik kwam die dag voor ik op reis ging, twee brieven tegen.. in de voorraadkast, die voor mij en Syl waren.. alleen waren die geschreven door een persoon waarvan ik dacht dat hij niet meer leefde,” ging Mark zwaar zuchtend verder en liet zijn blik naar de Pikachu glijden. Het wezentje keek hem verward aan, maar hij ging dit doorzetten.. Toby was hem net zoveel waard als zijn eigen zusje. “Ik besefte me al snel dat ik me in de nesten had gewerkt, vooral toen ze onverwachts binnenkwam denderen en me vroeg waar ik die brieven gevonden had.” Mark sloot zijn ogen om de woorden die hij net had gezegd te verwerken en korte pauze te nemen, zijn keel begon aardig droog te worden van al dat gepraat. In een dag had hij niet zoveel gesproken als vandaag, normaal gesproken was hij stil en luisterde hij vooral. Tenzij hij met zijn Pokémon bezig was dan was hij ook constant aan het woord. “De gevolgen ervan waren dus dat me moeder over de rooie ging en me op het hart drukte dat ik niks tegen Sylvia mocht zeggen, anders werd Toby van me afgenomen..” sloot Mark zijn verhaal af. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat de Pikachu kwaad naar de tafel staarde en vonken uit zijn wangen vrij liet. Toby had het volste recht om kwaad te zijn, daarbij was de Pikachu nu officieel van hem… Dus kon zijn moeder hem niks meer maken. Mark zette een kleine glimlach op en legde zijn hand geruststellend op het hoofdje van het wezentje. “Ze vergat enkel een belangrijk feitje, de vorige keer…” grijnsde Mark naar zowel Toby als Cynthia. De Pikachu keek hem vragend aan, waarna de jongen zijn hand naar een van zijn rode wangetjes liet glijden en hem daar begon te aaien. Hierdoor stopte het wezentje met vonken. “Toby is net een boemerang… hij kom altijd weer terug.”

Mark die zijn blauwe ogen op de Pikachu had gericht, keek op toen hij de stem van de Gymleidster hoorde. Hij was zo druk met het uitdenken hoe het nu verder moest dat hij niet door had gehad, dat ze op was gestaan om water te pakken en een glas voor hem neer te zetten. Toby hield zwijgzaam zijn mond, iets wat hem nogal verraste, want normaal gesproken zou de Pikachu boos zijn geworden. Het deed hem pijn om te weten dat zowel zijn Pokémon als hijzelf eronder leed, daarbij waren de tranen bij Cynthia hem niet ontgaan. Maar wat had hij anders moeten zeggen? Hij kon moeilijk de leugen nog groter maken dan dat hij al was, als hij geen goede rede had gehad om zijn mond open te trekken. Hij had er meer dan genoeg van om te moeten liegen tegen Toby, zijn zusje en zijn vrienden. Die waren hem meer waard dan zijn hele familie bij elkaar, vooral de laatst genoemde en daar hoorde Shiyo ook bij. Hij had het meisje immers beloofd om samen door Kanto te gaan reizen, hoe kon hij op deze manier zijn belofte aan zowel Sylvia als Shiyo nakomen… niet dus. Eens zou hij Sylvia de waarheid moeten vertellen, als zijn moeder dat niet van plan was te doen, dan moest hij het heft in eigen handen nemen. Al zou ze hem bont en blauw slaan, Sylvia had het recht om te weten wie haar vader was, net zoveel als dat hij had.


Mark richtte aandachtig zijn blauwe ogen op de vrouw tegen over hem, er was geen weg meer terug… hij kon dit maar beter doorzetten. De eerstvolgende keer dat hij in Vermillion City was… zou hij naar huis toe gaan, en zijn moeder hiermee confronteren. ‘Ik vind,’ sprak Cynthia, ‘Dat jij heel sterk bent geweest Mark. Je hebt je zo lang groot gehouden,’ voegde de gymleidster aan toe. Hoe moest hij hier op gaan reageren? In zijn schoenen voelde hij zich een lafaard, dat hij zelfs niet eens de moeite had genomen om Erik, zijn beste vriend, hierover in te lichten. En dat terwijl ze zowat broers waren van elkaar. Hij registreerde de volgende woorden wel van de Gymleidster, maar… hij was er alles behalve met zijn gedachte bij, dit tot grote frustratie van Toby, die zijn pootjes tot vuistjes balde. “Pikapi! Pi-pikachu!” riep de Pikachu opeens uit. Mark keek op en zag dat Toby inmiddels voor hem op de tafel stond, niet lettend op de hete thee die er stond of het glas met water. De jongen zag dat er tranen in de ooghoeken van het wezentje stonden, maar zijn kwade frons zei al genoeg; De belofte die hij met Toby had gemaakt toen… was hij helemaal vergeten, maar de Pikachu niet. Deze keek hem doordringend aan, wat aangaf dat er weinig woorden voor nodig waren om te begrijpen waar het wezentje heen wilde. Zonder dat hij het besefte, gleden er weer wat tranen langs zijn wangen, die op zijn voetbal terecht kwamen, een schaduw gleed over zijn gezicht heen, zodat zijn uitdrukking moeilijk te zien was. Zowel Cynthia als Toby hadden gelijk… hij was stom geweest om te denken dat hij een lafaard was, hij had dit uit liefde voor zijn zusje en Pikachu gedaan, en het was ook volkomen belachelijk dat hij deze last mee moest meezeulen op zijn schouders. Alleen omdat zijn moeder eiste dat zijn vader uit hun leven bleef, voor zijn part stortte ze ergens in zee en nam hij de zorg van Sylvia op zich. Alleen dat was onmogelijk… hij was pas dertien.


Mark schraapte zijn keel en reek met een trillende hand naar zijn glas met water, die hij van de tafel pakte. Terwijl hij glazig naar de Gymleidster keek, die haar stem weer liet klinken, nam hij net een slok water. ‘Dat je dit al eens aan Toby verteld?’ vroeg de vrouw, waarbij de jongen zijn hoofd schudde en zijn tranen wegveegde. Toby had een brede glimlach op zijn snoet staan, waar hij zijn kastanjebruine oogjes had gesloten. Mark slikte het water door en richtte zijn donkerblauwe ogen op Cynthia om antwoord te geven, alleen was ze hem dit keer weer voor. ‘Of vond je dat te lastig? Ik voel me wel vereerd dat je mij hebt uitgekozen om dit verhaal aan te vertellen.. Het doet mij goed,’ sprak de Gymleidster. Een kleine glimlach verscheen er om zijn lippen, waardoor hij zich weer wat vrolijker voelde dan eerst toen hij de glimlach van Cynthia zag. Mark sloot zijn ogen voor een moment, toen hij naar Toby had gekeken. “Toby weet het ook sinds vandaag… ik had het eerst aan iemand anders willen vertellen..” reageerde Mark eindelijk terwijl zijn wangen langzaam rood begonnen te kleuren. Toby keek hem daarna veelbetekenend aan, met een brede grijns op zijn snoet. “Wat?” vroeg de jongen toen ietwat fel aan de Pikachu, die zijn poten voor zijn mond sloeg en een gegrinnik probeerde te onderdrukken. Als hij zich niet al erg genoeg hoefde te schamen, had hij Toby nu een mep verkocht… niet alles was op Shiyo gericht, maar Toby nu eenmaal Toby en daar deed je niks aan.

Met een lichte grins draaide hij zich weg van Toby die nog aan het nagrinniken was, waardoor de jongen nog op tijd kon mee krijgen dat Cynthia overeind was gaan staan. De jongen goot snel in een teug zijn thee naar binnen, die inmiddels niet echt meer warm was, dus kon hij die zo opdrinken.Net op het moment dat hij zijn theeglas weer op de tafel neer zette, weerklonk de stem van de gymleidster dus richtte hij zijn blauwe ogen op de vrouw. 'Mark, als je ooit een plekje zoekt om te blijven, jij en je zusje, dan staan mijn deuren altijd voor je open. Ook als je, zoals nu, gewoon een keertje wilt komen praten. Jij en je zusje zijn altijd welkom,' sprak Cynthia waarbij de jongen even niks wist te zeggen. Het enige dat hem te binnen schoot was een lullige dankjewel. Nerveus krabte hij over zijn achterhoofd heen en voelde toen dat Toby op zijn schouder klom en zich op zijn schouder nestelde. 'Is er verder nog iets wat ik voor je kan doen?' voegde ze er nog aan toe. Mark schudde glimlachend zijn hoofd en liep om de tafel heen dichter naar Cynthia toe met zijn tas in zijn ene hand en voetbal onder zijn arm. “Nee niet dat ik weet.. ik waardeer het enorm dat u naar me heb willen luisteren.. dankjewel,” zei Mark uiteindelijk met een oprechte en vrolijke glimlach op zijn gezicht. Hij stak zijn hand uit naar de vrouw om er nadruk op te geven. Het werd tijd om weer te gaan na afscheid te hebben genomen van Cynthia.