Met Nana veilig in haar pokébal was Sayuri eindelijk aangekomen bij het Viridian Forest. Ze was moe van het lopen, maar meer dan tien minuutjes rust gunde ze zichzelf niet. Nee, ze had nog veel te doen en ze moest ook nog ergens haar kamp opslaan. Ze wist niet precies hoe lang het zou duren voordat ze het bos weer uit zou zijn, maar het zou ook liggen aan oe senl ze een nieuwe pokémon zou weten te vangen. Zij en Nana moesten hard werken, want Sayuri wilde zo snel mogelijk hun eerste badge in ontvangst kunnen nemen.

“We zijn er, Nana,” glimlachte het roodharige meisje, terwijl ze de Magikarp uit haar pokébal bevrijdde. Al spartelend lag Nana daar en gauw nam Sayuri de vis op haar armpjes. Ze drukte de pokémon stevig tegen zich aan, toen ze de eerste stappen het bost in zette. Ze was wat angstig. Ze rilde van elk geluidje dat ze hoorde; elk geritsel en elke pokémon deed haar opschrikken. Nee, zo zou ze natuurlijk nooit een goede pokémontrainer worden. Op deze manier vingen de pokémon haar straks nog!

Toch leek het erop dat de pokémon zich schuil hielden, want zolang Sayuri de bomen niet grondig inspecteerde kwam ze niets tegen dat ook maar een beetje op een pokémon leek – behalve Nana dan. Terwijl ze langzaam vooruit kwamen, en het angstige gevoel beetje bij beetje verdween, probeerden Sayuri en Nana te trainen. Het meisje hoopte dat ze de Magikarp snel een nieuwe aanval zou kunnen leren. Tackle zou bijvoorbeeld handig zijn, en ze had geleerd dat dit mogelijk was voor Nana als ze maar hard genoeg zouden trainen. Op het moment moesten ze het echter nog met klater doen, maar Sayuri geloofde dat ze die aanval in haar voordeel moest gebruiken, in plaats van het als nutteloze aanval te zien. Natuurlijk gebeurde er in principe weinig, zeker op het droge, maar hoe hoger, harder en sneller de aanval kon worden uitgevoerd, hoe meer kans er was dat het toch enig effect zou hebben op de tegenstander, al was het maar omdat ie schrok of het juist in zijn broek deed van het lachen. Overal moest je mogelijkheden in zien. Nana’s klater kwam al veel hoger dan toen ze voor de eerste keer hun reis begonnen wren. Sayuri was trots, nu al, maar ze wist dat ze nog een lange weg hadden te gaan voor ze klaar waren voor de eerste gym.

“Hoorde jij ook iets?”, vroeg Sayuri plots zachtjes aan Nana, terwijl ze ietwat ineengekrompen om zich heen probeerde te kijken. Ze waren al best een eind het bos in en het had waarschijnlijk weinig zin om nog weer om te keren. Nana magikarpte naar links en Sayuri gluurde vanuit haar ooghoeken die richting in. Ze schrok van de grote ogen op het kleine groene lichaampje, die haar geïnteresseerd aan leken te staren. Dit was een… Eh…
Spontaan was alle informatie uit Sayuri’s hoofd verdwenen en was Nana zelfs nodig om het meisje op haar pokédex te laten kijken. “Caterpie,” klonk er, waarna enkele informatie over het kleine beestje te horen was. “Magikarp!”, zei Nana strijdlustig en Sayuri keek haar verbaasd aan. Wat? Wilde Nana… een gevecht? Wilde ze het proberen? Ze hadden nooit eerder écht gevochten, dus misschien ging het wel fout en zou Nana gewond raken en… – NEE! Zo mocht ze niet denken. Als Nana er klaar voor was, dan was Sayuri dat ook!

De Caterpie zat nog steeds geïnteresseerd naar de twee te kijken. Bang leek hij niet, alsof hij juist hoopte dat er iets zou gebeuren. Sayuri was geïnteresseerd en knikte daarom naar Nana, die ze vervolgens voorzichtig op de grond zette. “Goed, Caterpie,” zei Sayuri, “Laat jij zien wat jij kan, dan doet wij dat ook! Toch, Nana?” Beide Pokémon klonken enthousiast, iets wat het meisje eigenlijk niet had verwacht van een wilde Pokémon. Zelf hield ze nog een beetje afstand, toch stiekem nog een klein beetje bang voor het insectje, en ze was dan ook blij dat ze aan de kant van Nana stond.
Het was dat Emeri vond dat ze een insectpokémon moest vangen en ze zelf ook heel graag een tweede Pokémon wilde, want anders was ze allang verder gegaan, op zoek naar de uitgang van dit bos. Maar als ze in staat was om dit groene wezentje te vangen, dan was ze best bereid haar angsten te overwinnen om vriendjes te kunnen worden. Bovendien herinnerde ze zich zojuist, nu de schrik een beetje verdwenen was, dat een Caterpie kon uitgroeien tot een prachtige Butterfree. Die waren veel minder eng, dus had ze besloten haar best te doen. Ja, ze wilde deze Pokémon vangen!

De Caterpie leek af te wachten, dus besloot Sayuri dat de openingszet van hen zou zijn. “Klater!”, riep ze daarom en het duurde niet lang voordat Nana daadwerkelijk heen en weer spartelde. De Caterpie leek verbaasd dat er niets gebeurde, maar herstelde zich en viel niet veel later aan met tackle. “Ontwijk met klater!”, droeg het meisje op, één van de dingen die ze goed met Nana geoefend had. De Magikarp spartelde zo snel mogelijk de andere kant op en was net op tijd om de Caterpie te kunnen ontwijken.
Verdwaasd knipperde het beestje met zijn ogen, terwijl hij weer tot stilstand kwam. Hij draaide zich om, klaar om opnieuw de aanval in te zetten. Dit keer was hij echter niet van plan te missen en met zijn stringshot volgde hij de spartelende beweging van Nana om haar te kunnen bedekken in een soort witte cocon. Sayuri vroeg informatie op over de aanvaal, niet goed wetende wat ze nu kon doen. Klater was in ieder geval niet effectief en Sayuri besloot dat ze niets anders kon doen dan handmatig proberen Nana te bevrijden. Ze rende naar haar Magikarp toe en deed haar uiterste best om die witte troep van haar lichaam te krijgen. Dat was moeilijker dan gedacht, maar uiteindelijk was het oranje gevaarte ook daadwerkelijk weer oranje. “Goed gedaan, hoor,” fluisterde ze naar haar Pokémon, terwijl ze hem terug liet keren naar haar pokéball.

Maar wacht. Waar was Caterpie gebleven? Sayuri wilde hem nog steeds vangen! Ze maakte een rondje en realiseerde zich dat Caterpie nog steeds op precies dezelfde plek zat als eerst. Hij keek haar aan, afwachtend. “Jij snapt het,” fluisterde het meisje. “Wij zijn nog niet klaar!”
Zonder enige verdere waarschuwing rende ze op de Caterpie af, haar angst vergetende, om hem op primitieve wijze te vangen. Het enige wat ze wilde was een tweede Pokémon! Was dat te veel gevraagd? Haar doel was zo duidelijk; zo belangrijk voor haar, dat ze op dat moment gewoon vergat hoe eng ze Caterpie eigenlijk vond, maar dat zou niet lang duren.
Nog voordat ze ook maar een beetje in de buurt van Caterpie had kunnen komen, begon de Pokémon zijn verdediging en ook op Sayuri schoot hij zijn stringshot af. Ze viel en de tranen sprongen in haar ogen. Meer van de schrik dan van de pijn, maar het angstige gevoel was een beetje teruggekeerd. “Ik wil je geen kwaad doen,” zei ze zieligjes, maar zo dapper mogelijk, tegen de Caterpie, die haar opnieuw leek te bestuderen. Het was in ieder geval geen agressief baasje, want dan had Sayuri er heel wat slechter uit kunnen zien, maar vechten kon hij zeker wel. “Ik wil vriendjes worden! Dan gaan we samen reizen en avonturen beleven! Wil je dat? Wil je met ons mee?”

Tot zover Sayuri’s professionele manier van Pokémons vangen. Ze haalde een lege pokéball tevoorschijn en hield hem voor aan Caterpie. “Jij mag het zeggen.”

Waarom heeft nog niemand hier op gereageerd? =O D:
De Caterpie keek het kleine, huilende meisje inschattend aan. Avonturen beleven, daar had hij wel oren naar! Maar met zo'n onervaren meisje? Ach, het zou wel loslopen! De Caterpie kroop naar voren en drukte zijn neus tegen de Pokéball. Hij verdween in een rode flits en bleef braaf zitten. Gefeliciteerd, je hebt een Caterpie gevangen!

OOC: NaNo, part 32. +1265. [27.563/50.000]