Nooit meer wilde hij per boot reizen, maar dan echt nooit meer. Hoe vaak was hij binnen deze enkele reis al naar de WC gerend? Doe maar een gok, ruim vijf keer? Het was een genot om weer vaste grond onder zijn benen te hebben toen ze eenmaal met de boot aangemeerd waren bij de Seafoam Islands. Met een diepe zucht leunde hij tegen een steile rots om op adem te komen en van het duizelige gevoel af te komen. Heen en weer, op en neer.  Achter in zijn nek voelde hij weer de maagzuur branden, maar deze keer wist hij het in zich te houden. Enkele trainers en toeristen keken met verschillende emoties naar hem, van medelijden tot aan afschuw of zelfs maar genietend. Hij trok zich er amper wat van en zijn Ivysaur trok toch continu zijn aandacht door met zijn Vine Whip tegen zijn wangen te meppen in een poging dat misselijke gevoel te stoppen.  Het werkte enigszins en uiteindelijk stopte het en trok het maagzuur permanent weg, maar Denys had amper een betere humeur. Het was zelfs verslechterd nu zijn wangen continu brandden door de meppen van de Ivysaur. Het leek alsof hij continu aan het blozen was of geen zonnebrand crème op had gesmeerd. Telkens wilde hij terug naar het vaste land, maar hij was hier voor een reden en dat was om een Pokémon te vangen. Zijn team had uitbreiding nodig en op het vaste land kwam hij enkel telkens dezelfde tegen. Het was tijd voor iets nieuws en dat kon hij hier zeker vinden. Het was enkel nog de vraag of hij een Pokémon zou stelen of gewoon ouderwets zou vangen. Dat eerste lag immers aan de trainer, vond hij zelf. De dag die hij hier zou ronddwalen wilde hij echter goed besteden, want om met lege handen terug te keren was amper Grunt waardig vond hij zelf.

Hij rustte zijn armen tegen zijn zij en liet zijn blik over de plek glijden en de nog steeds aanwezige trainers. Ze zagen er alledaags uit, buiten een individu die onrustig wat zand wegschopte en toen geagiteerd naar zijn Electabuzz keek. Iets zat het persoon dwars, maar wat, dat was nog de vraag. Het was in ieder geval interessant genoeg voor Denys om de trainer in de gaten te houden, maar de trainer merkte hem al op en hield zijn hoofd omhoog, alsof hij zichzelf hoger dan hem schatte. Denys hoopte dat de jongen het gebaar enkel maakte om indruk te maken op iemand, maar er stond niemand bij hem, die arme knapperd. Hehe. De trainer wenkte zijn Electabuzz en stapte vastberaden op hem af en bleef een meter of twee tegenover hem stilstaan met een vastberaden glimlach. ‘Hallo daar,’ Hij keek hem enkel aan, maar groette de jonge trainer niet. Dit viel niet zo goed bij de ander die zijn armen over elkaar heen vouwde en zijn ogen tot spleetjes trok. ‘Zo te zien ben je niet echt een babbelaar,’ zei hij scherp, waarna zijn blik naar Verte ging die zachtjes naar de trainer gromde, ‘Aah, een Ivysaur. Je moet dus tussen de twee á vier badges hebben, niet waar?’ Weer zweeg Denys en liet hij de trainer zichzelf dingen maar wijs maken, dat scheelde wat gebruik van zijn stem en extra tijd. Nog steeds zag hij er geen reden in om hem in de reden te vallen of een bewering van hem te accepteren of weigeren. De jongen was immers onbeleefd naar hem toegelopen en dat na een enkele blik, dat kon hij als smoesje gebruiken indien de jongen echt een antwoord van hem wilde hebben. Zijn blik gleed toen naar zijn Electabuzz die met een brede grimas naar Verte keek en opgewonden elektrische schokjes rond zijn antennes liet verschijnen alsof hij klaar was om te gaan vechten. Zo leek de Pokémon haast op de eind evolutie van een zogeheten eindevolutie van een starter in Sinnoh van het type vuur en een apenlichaam had. Net zo primitief. Het moest zeker of zo van aard zijn of pas gevangen om zulk gedrag te vertonen buiten een gevecht.

De trainer merkte zijn blik op en stak zijn vinger naar hem uit, waardoor zijn blik weer op de jongen werd gericht. “Het is onbeleefd om te wijzen naar mens-“ zei Denys geagiteerd, maar hij werd onderbroken door de luide, schelle stem van de trainer. ‘Ik heb me verveeld op de boot. Laten we vechten!’ Met een diepe frons duwde hij met de palm van zijn hand de hand van de jongen opzij. De trainer zat barstenvol energie en was van het type die iedereen uitdaagde die enig interesse in hem toonde. Dat was frustrerend, maar hij bleef benieuwd in zijn Pokémon en niet om een goede reden. Zijn Electabuzz gedroeg zich abnormaal, dus hoe was het dan met de rest van zijn Pokémon? De Pokémon gromde zijn kant op, terwijl de trainer hem geagiteerd aankeek, maar wel leek te wachten op een antwoord. Met tegenzin gaf Denys dat. “Oké, een gevecht. Gebruik echter niet je Electabuzz,” De trainer leek van het veld af te zijn geslagen met zijn antwoord, eerst doordat hij iets zei en ten tweede dat hij zijn geliefde Electabuzz niet kon gebruiken. Hieruit bleek direct uit dat dit zijn sterkste Pokémon wel moest zijn. Zijn blik gleed naar de riem van de jongen waar enkel twee Pokéballs aan vastzaten in plaats van meerdere zoals de meeste trainers. Niet dat het slecht was, maar zeker opvallend. De trainer besloot enkel zijn opmerking verkeerd op te vatten met de gedachte dat Denys bang was voor deze Electabuzz, omdat hij speels in zijn zij porde alsof ze jarenlang vrienden waren. Hij snoof luid en leunde tegen de stenen wand en wenkte Verte om naar voren te gaan. De Ivysaur schoot naar voren en gromde zacht naar de twee om ook hun plaats in te nemen.  

De twee namen wat afstand en de Electabuzz keek toe hoe zijn trainer vol tegenzin de tweede Pokéball omhoog wierp en een Beedril liet verschijnen, een abnormale Beedril. De Pokémon was mager en de vleugels waren zwaar verminkt, alsof iets continu de Pokémon klappen gegeven had. En de ogen, die waren nog het ergst aan toe. De Pokémon keek duf uit zijn ogen en wist amper de lucht in te blijven met zijn vleugels. Zijn vermoeden klopte dus vanaf het begin dat er iets mis met dat joch moest zijn. Een ongekende woede borrelde in Denys op toen hij de Beedril goed bekeken had, waarna hij met gebalden vuisten naar de trainer keek die neutraal voor zich uit aan het staren was. Zagen ze wel dezelfde afgezwakte Beedril? “Misschien moeten we niet vechten. Je Pokémon is te zwak en uitgehongerd om te vechten,” De trainer trok zijn ogen tot spleetjes en sloeg weer zijn armen over elkaar, een betweterige houding. ‘Nee, ze kan vechten!’ Denys’ blik gleed terug naar de Beedril die niet eens de woordenwisseling tussen hem en zijn trainer leek te bevatten, alsof de Pokémon enkel pijn en gevechten kende. Met tegenzin begon hij de eerste aanval met Verte door hem zijn Leech Seed te laten gebruiken op de Beedril. ‘Ontwijk!’ De Beedril ontweek vrij snel het zaad, en dook omhoog met zijn voorpoten richting Verte. ‘En nu  Pin Missile!’ De Pokémon schoot meerdere lichtgevende projectielen Verte’s kant op. Die waren makkelijk af te weren. “Verte, gebruik je Razor Leaf!” De Ivysaur wierp diverse bladeren richting de projectielen, waarna de twee aanvallen botsten en voor een milde explosie zorgden. Zolang de rook ervan nog hing moest hij voorbereidt zijn op de tegenstander. Er gebeurde echter niets en pas na de rook schoot de Beedril weer Verte’s kant op en het werd hem duidelijk dat de Pokémon niet genoeg kracht in zijn vleugels had om de rook snel weg te wapperen. De vleugels waren dus het zwakst. “Verte, Vine Whip haar tegen de grond!” De Ivysaur schoot vol kracht twee groene slierten vanuit zijn zij en sloeg de Beedril van bovenaf neer tegen de grond. Met een klap kwam de Pokémon tegen de grond en verroerde deze zich amper. “Verte, Leech Seed en dan Poison Powder!” Terwijl de opdracht gaf, kraamde de trainer vloekwoorden uit over zijn Beedril en eiste hij dat deze overeind kwam. Veel beweging kwam er echter niet in van de tegenpartij, terwijl Verte een zaadje wegschoot uit zijn bloem en deze op de Pokémon terecht kwam en ontkiemde met als gevolg dat deze energie uit de Beedril onttrok.

Voordat de Ivysaur de giftige poeder over de Beedril kon werpen, schoot de Beedril plotseling overeind en schoot deze met zijn Pin Missile tegen het voorhoofd van Verte. Verrast keek hij van de Pokémon naar de trainer die met een grimas naar hem keek. De Beedril leek toen pas echt met het gevecht begonnen te zijn en net zo snel als een normale Beedril te vechten. Het was echter vrij plotseling en iets moest deze verandering gelokt hebben. Wat het ook was, Verte liep schade op en ze moesten de strijd winnen. ‘Beedril, gebruik je Pursuit!’ De Beedril kwam op hoge snelheid op Verte af. Ontwijken kon amper met de hoge snelheid van de Pokémon, dus bleef er maar een optie over. “Verte, duik!” De Ivysaur kromp in elkaar en de Pursuit  was raak, maar had Verte’s bloem geraakt en de voorpoten van de Pokémon zaten vast. Dit was hun kans om het gevecht te winnen, zeker nu ze steeds meer energie konden onttrekken van de Beedril met de Leech Seed. “Verte, gebruik eerst Sweet Scent en dan Take Down!” Het was een zekerheidje om Sweet Scent te gebruiken, want  bij de tweede aanval was het gevaarlijk indien de Beedril al gevlucht was. Verte liet een aangename aroma vrij en de Beedril begon op lagere kracht zichzelf uit de bloem te trekken. “Hé, trainer!” De trainer’s gezicht was vertrokken van afkeer en toen hij Denys’ stem hoorde werd het des te erger. “Vaarwel,”

De trainer keek hem niet begrijpend aan en besloot maar zich weer op het gevecht te concentreren waarbij Verte op volle kracht richting de steen sprintte waar Denys aan leunde om vervolgens hard met zijn bloem er tegenaan te botsen met de Beedril als een platte pannenkoek tussen de Pokémon en de stenen wand. De Ivysaur wreef over zijn pijnlijke kop en zij waar hij de meeste schade had opgelopen. Met een zachte glimlach aaide hij Verte, waarna hij de Beedril uit alle macht uit de bloem trok. De strijd was voorbij, maar een ander begon nu. De Pokémon werd zwaar mishandeld en zou een betere toekomst bij hem hebben, daar was hij zeker over. De trainer leek zelfs amper bezorgd te zijn en liep pas na enkele tellen op hem af met een zwaar teleurgestelde Electabuzz achter zich. “Verte, Sleep Powder,” Zei Denys toen ze dichtbij genoeg waren. Wanneer de twee sliepen kon hij in alle rust met een Darkball de Beedril vangen. Wellicht ook de Electabuzz laten terugkeren in zijn Pokéball en de trainer meesleuren naar de Pokémon Center, bewerend dat hij flauw gevallen was. Het zou teveel opvallen om hem hier immers achter te laten. Met veel geluk waren er ook even geen andere aanwezigen die het hadden gezien. Verte wierp spoedig zijn Sleep Powder naar de twee en spoedig raakten ze slaperig en uiteindelijk lagen ze luid snurkend op de grond. Nu was het moment van de waarheid of de Beedril zover afgezwakt was om in de Darkball te blijven, Denys nam aan van wel, maar de Pokémon had eerder al de tegendeel bewezen met diens vechtlust. Denys wisselde een blik met Verte, die knikte, waarna hij de Dark ball tevoorschijn haalde uit zijn broekzak en deze zachtjes tegen de Beedril's kop aan tikte. De Darkball zoog de Pokémon op en begon heen en weer te schommelen op de palm van zijn hand. Zou deze Pokémon in zijn team willen voor een meer aangenamer leven of ervoor kiezen om trouw bij zijn oude trainer te blijven? Het antwoord zou elk moment duidelijk worden.

De uitgeputte Beedrill kon en wilde zich niet verzetten. Hij leek te begrijpen dat dit een uitweg was. Het lampje doofde al na een seconde. Gefeliciteerd, je hebt een Beedrill gevangen!

De Beedril had een wijs besluit genomen en bleef in de Dark Ball zitten. Denys glimlachte tevreden nu de Pokémon een betere toekomst bij hem zou vinden. Een tel rustte zijn blik op de Darkball, voordat hij Verte aankeek en knikte. Ze kwamen nu in ieder geval niet met lege handen thuis, maar klaar waren ze ook niet. Hij boog zich voorover en greep stevig de arm van de trainer vast en trok zijn lichaam over zijn rug. Denys drukte de jongen iets meer tegen zich aan. Het viel hem op dat diens gewicht zwaar meeviel. De Electabuzz zou moeilijker zijn om te dragen, tenzij ze hem terug lieten keren. Verte ontmoette zijn blik en greep met een groene sliert de Pokéball van de Electabuzz vast en tikte die tegen de slapende Pokémon aan die vervolgens erin verdween. Dat was een zorg minder. Verte plaatste moeizaam de Pokéball terug en leek twijfelend naar de Beedril's oude Pokéball te staren. Was hij niet zeker over de vangst of was er iets anders gaande? Denys keek even richting de Pokéball, hij kon hem immers net niet zien en sloeg een zucht. De oude Pokéball lieten ze maar op dezelfde plek zitten. Alsof de trainer ongerust zou zijn over de Beedril wanneer hij bij kwam, zijn Electabuzz was immers zijn alles. Met deze beslissing begon hij te lopen richting de Pokémon Center, nadat hij de Dark Ball verborgen had. Eenmaal daar kraamde hij een verhaal uit dat de trainer een zonnesteek opgelopen had en hij hem gevonden had. De zuster accepteerde het verhaal en bedankte hem voor het brengen van hem en durfde hem zelfs een held te noemen. Daar was het voor de trainer verre van, voor de Beedril echter wel. Tevreden liet hij het eiland achter zich met een nieuwe aanwinst. Jaune, de Beedril.