Eren wist eerlijk gezegd niet wat hem had bezield om naar de Seafoam Islands te gaan, maar het was een mooie verandering van patroon voor het moment. Normaal gesproken maakte hij tegenwoordig alleen maar wandelingen op zijn eigen eiland – waar hij de wegen onderhand wel als zijn eigen broekzak kende, maar vandaag wilde hij iets nieuws proberen. Even weg zijn van het bekende. Het was alweer enige tijd geleden dat hij op verkenning was gegaan; zeker in zijn eigen regio, maar noch hij of Kasai vonden dat een probleem. De Flareon vond het zelfs heerlijk zo, wandelend in het gebied met hier en daar een andere vuurpokémon te zien. Waterpokémon waren er ook genoeg en tot zijn verbazing verliep het contact tussen deze twee elementen heel soepel. Er was geen haat. Geen passie van vechten. Ze leefden in vrede – en dat was precies hoe Eren het wilde zien.

Na enige tijd doelloos te hebben rondgewandeld, besloten de twee een kleine pauze te nemen om te genieten van hun huidige omgeving. Eren nam plaats tegen een willekeurige boom en leunde achterover tegen de stam aan. De lente was alweer begonnen – zijn favoriete seizoen – en hoewel het nog steeds aan de frisse kant was, zag hij hier en daar de natuur wel weer al op bloeien. Dat was precies de rede waarom het zijn favoriet seizoen was; niet vanwege zijn verjaardag, maar vanwege het feit dat alles weer in bloei kwam te staan. Terwijl de boomblaadjes nog even op zich lieten wachten, waren er her en der wel weer een aantal bloemensoorten opgekomen. Ja, dit was heerlijk. Hij had geen verkeerde keuze gemaakt.  

Eren begon zich niet per se te vervelen, maar hij wilde wel wat doen buiten rondstaren naar de omgeving. Daarom besloot hij zijn schetsboekje er maar bij te pakken. Arceusdank had hij daar aan gedacht voor hij van huis vertrok – al was hij niet vaak te zien zonder zijn reistas als hij ergens heen ging. Daar zat namelijk ook wat eten en drinken voor hem en Kasai in; buiten het boekje en een tekenpotlood dan. Eren besloot zijn eigen pokémon maar eens te schetsen, want dat had hij al een hele lange tijd niet meer gedaan en er was op het moment niet veel van andere pokémon te zien. Bovendien lag Kasai er nu heel relaxed bij en dat maakte wel een mooie pose. Hij begon soepel en nonchalant zachte lijnen te zetten die hij als hulpmiddelen kon gebruiken en schetste toen de grovere vormen van de Flareon. Vervolgens wilde hij wat meer detail toevoegen, maar zijn aandacht werd door wat anders getrokken – namelijk door een Ninetales. Fronsend keek de blonde knul naar het wezen, zich afvragend of het een wilde was, maar de vermoedelijke trainer kwam al snel tevoorschijn.

De vraag of zij hier ook mochten rusten. Eren had het eigenlijk niet zo op vreemdelingen, ondanks dat hij er menig mensen door had ontmoet, maar hij kon geen nee meer zeggen toen hij Kasai zo enthousiast zag. Er was een andere pokémon bij gekomen; een vuursoort nota bene. Dus de jongeman besloot maar toe te stemmen. “Deze plek is niet van mij,” begon hij op een kalme toon, zijn blik emotieloos. “Ik ben geen eigenaar van de natuur. Ga je gang.” Hij deed zijn schetsboekje dicht, hoewel hij zijn potlood ertussen liet zitten, en legde het toen naast zich. Het was niet zo dat het onbeleefd was om te tekenen nu hij gezelschap had, maar hij kon er niet tegen als er op z’n vingers werden gekeken wanneer hij bezig was. En wie wist was deze persoon wel een groot afleidingsfactor voor hem. Dan kon hij net zo goed nu meteen zijn werk aan de kant leggen.