Een jonge trainer liep op volle snelheid, nog net geen jog, richting een prachtig uitziende park. In haar hand hield ze een poster vast, waarvan de punten afgescheurd waren, exact de plekken waar deze met stukken plakband aan een paal in Viridian City geplakt waren. Olivia was toevallig langs de paal gelopen en had haast een enthousiaste kreet laten horen toen ze het gelezen had. Kom op, wie hield er niet van het zoeken naar paaseieren en wie weet, zoals de poster al luidde, een échte Pokémon ei! Het evenement duurde echter niet super lang, dus moest ze er snel bij zijn. In een rap tempo had ze dus een bus genomen en was ze op weg naar de stad gegaan, zonder in de tussentijd nog iets te doen. Nu was ze al in de stad en bijna op de locatie. Nog net zag ze tussen de donkergroene hekken van het park trainers bukken naar eieren of hun Pokémon met elkaar praten. Vrolijk trok ze haar hand naar haar borst toe. “Pfoe, gelukkig. Ik ben nog op tijd,” Op een iets tragere tempo liep ze de ingang binnen met haar vingers in elkaar, terwijl ze het park bekeek. Het was lente en alles was in bloei, de groene kleur was overwelmend tegen de blauwe lucht en een meer die ze in haar ooghoek zag liggen. Het was beeldschoon! Ze wist echter dat ze echter nu niet op de park moest concentreren, hoe graag ze het ook wilde, zover van huis was ze niet eerder geweest. Ze had zelfs de buschauffeur moeten vragen bij welke halte ze moest uitstappen en waar het park lag. Man, die man had haar verbaasd aangekeken. Alsof ‘iedereen’ het al wist. Tsjonge. Dat hoefde niet voor haar te gelden. Meegeslepen door de herinnering trok er een frons over haar gezicht. Maar goed, tijd om naar eieren te zoeken!

De jonge trainer liep het park dieper in, passeerde hier en daar een alledaagse trainer, maar ook een man met een uitzonderlijke snor. Daar kon geen Probopass tegen op! De man had een haar een veraste blik geschonken en in haar ooghoek stonden een paar trainers nog te treuzelen, maar keken ze de man recht aan. Had hij de boel georganiseerd? Wacht, had zij de gast niet eerder gezien? Olivia greep de poster en keek er even naar. Ja! Daar stond de man! In het midden van allemaal paaseieren! Ze liet zich meeslepen in haar enthousiasme en zwaaide met de poster naar de man. “Daar ken ik u dus van!” De man was overdonderd en kwam niet uit zijn woorden, waarop Olivia schaapachtig lachte. “Niet zo verlegen. In ieder geval heb ik de uitleg gelezen op uw poster!” De man reageerde na enkele tellen met een zachte lach, waarop hij benaderd werd door een paar trainers die nog de laatste vragen stelden. Olivia nam dat moment om van hem weg te glippen en op het pad te lopen, hier en daar een bukkende trainer passerend. Waar zou ze eens beginnen? Overal kon wel een paaseitje schuil zitten. Zelfs als ze van chocolade waren, zou ze hiervan smullen. Dat veranderde niet. Als haar Squirtle zich eens gedroeg, mocht hij er een hapje van hebben. Niet teveel, want dik mocht hij niet worden, want anders paste hij niet eens in zijn schild. Brock zou hem gemakkelijk met zijn Pokémon kunnen verslaan en zelfs met zijn ronde omvang volleybal mee kunnen spelen. Olivia hield even haar hand voor haar mond, proberend haar lach in te houden. Ze moest zich minder laten afdwalen.

Goed, nu op zoek. Waar zou ze eens beginnen? Ze was bij een open veldje gekomen met in het midden een stenen bak met bloeiende gladiolen. Het zag er prachtig uit, maar was het een goede verstopplek voor de eieren? Ze liep om de stenen bak en zag nog net een trainer een kreet van geluk slaan toen hij een ei uit de gladiolen gehaald had. Ze waren er! De kreet lokte enkel een boel trainers op de vrij rustige plek, dus werd het ineens meerdere malen moeilijker. Nog steeds zou ze koppig bij deze plek zitten zoeken, ondanks de concurrentie. Ze leunde sterk over de stenen wand en zocht naar een ei tussen de gladiolen, maar zag enkel aarde. Ze verplaatste zich iets meer nar links en volgde hetzelfde aanpak, maar besloot met haar armen te reiken tussen de dichte bos bloemen met succes. Haar vingertoppen voelden iets hards. Met een kleine grijns stapte ze op de stenen wand en zag ze het ei liggen op de plek waar ze iets gevoeld meende te hebben. In een zwaai greep ze het ei, maar voordat ze het goed bij zich had gegrepen, tikte een grote hand deze uit haar handen en greep degene het ei vast. Met grote paarse ogen volgde ze de weg die het ei maakte, totdat ze de ogen van de dief ontmoet had. Kille grijsblauwe ogen. “Hey, die was van mij!” De man grijnsde en rechtte zijn rug, waardoor het lengteverschil aardig duidelijk werd. Het was aardig intimiderend, maar ze liet zich niet uit het veld slaan. “Geef mij dat ei, terug. Ik had hem als eerst,” De man fronste lichtjes, voordat hij haar mond afsnoerde met : ‘Ik heb hem nu toch? Het is van mij,’ Olivia snoof en sprong op en trok zijn arm in alle macht met haar gewicht naar beneden. De man, overdonderd van haar reactie, liet het ei los en Olivia greep deze direct met twee handen, voordat ze die tegen haar borst aandrukte. “Vind een eigen ei!” snoof Olivia, voordat ze de benen nam. Na een korte sprint getrokken te hebben, nam ze plaats op een bank om bij te komen. Man, als dit een Pokémon ei was, een echte, dan was de situatie zonet gevaarlijk geweest. Pfoe, maar het ei lag in haar armen en was veilig. Toen pas nam ze de kleuren van het ei op. Vrolijk gekleurd, maar helaas niet alle kleuren van de regenboog, zoals de naam van het park al luidde.  Misschien niet de winnaar of juist wel. Het was anders te voorspelbaar. Met het ei veilig in haar armen keek ze de plaats rond en zag ze nog een meisje met roze haar een ei proberen vast te grijpen, maar deze zat hoog in een boom. Het meisje vroeg vervolgens om hulp, waarop Olivia twijfelde of ze zou helpen. Het was een concurrent. Ze had echter al een ei tot haar beschikking, niet waar?

Olivia stapte van de bank af en liep op het meisje af. “Je had hulp nodig?” Begroette Olivia met een glimlach, waarop ze naar het ei keek die in de gat van de boom vastzat. Het werd moeilijk om dat ei eruit te krijgen, maar ze had een idee, hoewel het meisje het dan nog moest opvangen. “Oké, ik kan je wel helpen, maar beloof mij om dat ei goed op te vangen.” Olivia hoopte hiermee dat het meisje echt naar haar geluisterd had. Indien ze dat niet gedaan had, verloor haar kans om te winnen en dat gunde ze het aardig uitziende meisje niet, maar wel de man van eerder met die staalkleurige ogen. Olivia hield haar ei onder haar oksel vast, proberend het ei absoluut niet te laten vallen, terwijl ze naar haar pokéball greep en die zwakjes de lucht inschoot. Een Squirtle doemde uit het licht dat uit de Pokéball verschenen was en begroette haar met een luide ‘Squirt’. “Mizukage, gebruik Water Gun op de grond om jezelf omhoog te brengen. Daarna  een Tackle tegen dat gat,” Commandeerde Olivia, terwijl ze een gebaar richting het gat maakte, “Daar zit een ei en die moet er in goede staat uitvallen,” Mizukage knikte, maar leek duidelijk een beetje verward te zijn door het vreemde wat ze aan hem vroeg. Hoe vaak moest een Pokémon een ei uit een gat in een hoge boom uithalen? De Pokémon deed maar wat van hem gevraagd werd en schoot een Water Gun naar de grond toe om zijn lijf evenwijdig aan de boomstam omhoog te brengen. “En nu een Tackle!” Mizukage draaide zich in de lucht om en schoot tegen net onder het gat in, zodat het ei uit het gat wankelde en naar beneden viel, recht op de twee trainers af. Olivia keerde Mizukage snel terug in zijn Pokéball, nadat ze hem bedankt had, zodat hij zonder wonden zou ‘landen’. “Vangen!” Riep Olivia nog bezorgd uit, terwijl het ei naar beneden viel.