Part I – Our Destiny

So hard to face what had gone wrong
We've got to make this work
And give it our all

'Ons voordeel ligt in jouw snelheid en je Hidden Power,' zei Quirina. Ze zat samen met Ara op de grond aan de rand van Pewter City. 'Je Hidden Power is ons geheime wapen, want Brock weet niet dat je die kunt. Hij denkt waarschijnlijk: 'Oh, heb je haar weer, met haar stomme Normal-Pokémon.' Maar wij gaan hem laten zien dat je niet stom bent, hè Ara.' Ze streelde de Doduo over zijn donzige verenvacht. 'Alles draait om onze tactiek. De verdediging en brute aanvalskracht van Brock's Pokémon zijn hoger dan die van ons, ondanks dat jij inmiddels al veel gegroeid bent sinds ons vorige gevecht. Steen is gewoon keihard.' Met een stok tekende ze een cirkel (of wat daar voor door moest gaan) in het zand. Ze gaf de cirkel twee armen - ala stokpoppetje - en twee grote ogen, die nogal boos keken. 'We gaan daarom gebruik maken van die stevige poten van je, van je Hidden Power Fight, maar niet meteen. Éérst moeten we de Geodude uitputten. We moeten de Hidden Power zo lang mogelijk geheim houden, zodat Brock het gevaar nog niet ziet als hij zijn tweede Pokémon, de Onix, oproept. Het is dus belangrijk dat je die Geodude met één klap van je Hidden Power uitschakelt.' Quirina tikte met haar stok tussen de ogen van de Geodude. 'Daar. Dat is de zwakke plek van dat stuk steen.' Ze tekende een kruisje. 'Brock heeft al eerder laten zien dat hij niet bang is om zijn Geodude in stukjes op te blazen, dat betekent dat wij ook geen medelijden hoeven te hebben als we hem doormidden klieven. Steen is niet onbreekbaar, als je maar dóórtrapt. Niet bang zijn om je poten pijn te doen. Het wordt pas echt pijnlijk als je er niet dwars doorheen probeert te trappen. Dan doet hij misschien wel weer Self-Destruct.' Quirina trok twee diagonale strepen door het rondje met de ogen. 'Dat was Geodude,' zei ze triomfantelijk. Ara uitte een goedkeurend gekras.
Toen begon Quirina met het tekenen van een vijftal rondjes in een reeks; Onix. 'Onix heeft een hogere verdediging en is sneller dan Geodude, volgens de theorie,' vertelde Quirina. 'Maar hij is minder sterk in de aanval. Bovendien is het een zwaar en log beest, dus ik denk dat hij minder uithoudingsvermogen heeft dan jij. We gaan rondjes rennen, Ara, tientallen rondjes. Ik hoop dat hij met zijn hoofd flink vaak tegen rotsen aanbotst, zodat hij al hoofdpijn heeft voordat wij in de aanval gaan.' Ze staarde even naar haar meesterwerk schematische tekening van een Onix. 'Onix gaat moeilijk worden, Ara. Alles hangt van je snelheid af. Je Hidden Power is sterk, maar Brock zal zich er niet weer zo door laten verrassen als bij zijn Geodude. Onze voornaamste hoop is dat hij je onderschat - en dat je lang genoeg uit zijn bereik weet te blijven zodat we hem kunnen uitputten.' Met haar tak veegde ze de Onix weg. 'Als we deze gym verslaan, gaat er een wereld voor ons open Ara. De Watergym heeft lang niet zo'n sterke verdediging als de Stenen en daar hebben we ook niet per se een type-nadeel. De derde gym wordt moeilijker, maar misschien hebben we tegen die tijd wel een nieuwe kameraad gevonden, zodat jij het niet alleen op hoeft te nemen tegen al die elektriciteit.' Quirina stond op en klopte het zand van haar broek. Ara stond ook op en schudde zijn veren uit, wat een kleine regen van zandkorreltjes veroorzaakte. Quirina aaide hem even over zijn rug en zei toen: 'Weet je wat? Dit gevecht gaan we met zijn tweeën uitvechten, om te laten zien dat we sterk zijn, en dan - als we onze eerste badge hebben gehaald - gaan we een aanvulling voor ons team zoeken. Ik heb gehoord dat er heel wat Normal-Pokémon in Mount Moon huizen en ook in de velden daarvoor. Een van hen wordt onze toekomstige metgezel!'

Met hernieuwde moed en enthousiasme dankzij het vooruitzicht dat ze van zichzelf een Pokémon zou mogen vangen als ze de eerste badge binnen had, liep Quirina met Ara in haar kielzog naar de Pewter City Gym. Ze had al eerder voor het stenen gebouw gestaan, maar dat leek al weer een eeuwigheid geleden. Dat was het natuurlijk niet, maar ze had de afgelopen dagen zo hard getraind, dat het voelde alsof ze drie jaar ouder was geworden. Het gebouw was in die tijd niks veranderd. Het was nog steeds hard, kil, grauw en grijs. En groot. Zo groot. Ze voelde zich nietig toen ze voor de enorme houten deuren stond. De oneffen, stenen muren torenden hoog boven haar uit. Als je het muren kon noemen; Quirina was er niet van overtuigd dat het muren waren. Voor haar gevoel was de gym gewoon uit een stuk steen gehakt. Een uitgehold stuk steen. Dat was wat er straks ook zou overblijven van Brock's Pokémon, zo had ze besloten. Ze zou zonder medelijden aanvallen.
Voordat ze de deur opende en de achterliggende bedomptheid in zou stappen, wendde Quirina zich tot Ara. 'Oh ja, Ara,' zei ze, alsof ze zich pas net iets bedacht. In feite hadden de woorden al een hele tijd liggen wachten tot ze haar mond mochten verlaten, maar ze wist niet hoe ze het moest zeggen zonder wreed en genadeloos over te komen. Ze moest het echter zeggen, want het kon het verschil betekenen tussen winnen en verliezen. 'Als ik tegen je zeg dat je de Peck moet doen, of de Fury Attack of wat dan ook, dan bedoel ik niet dat je het lichaam van je tegenstander moet aanvallen. Je kan niks uitrichten tegen rots en steen, behalve dat je wat krassen maakt. Maar zijn ogen... zijn ogen...' Ze maakte haar zin niet af, want aan de onzekere blik in Ara's ogen zag ze dat haar Pokémon wist wat ze bedoelde. Zijn ogen waren niet van steen.

Part II – We’ll fight to win

I won't give up, we'll fight to win
To move along from where we'd been
I'll sing this song for you again

Zwijgend betraden ze het donkere gebouw. De lichten flitsten aan, precies op het moment dat Quirina zich begon af te vragen of er wel iemand aanwezig was. De vorige keer was het al net zo gegaan, al was ze toen bang geweest voor de duisternis. Nu niet. Vandaag kwam ze met een sterke wil om te winnen. Een wil die hopelijk sterker zou zijn dan steen.
Haar ogen zochten naar Brock, die op zijn stenen troon zat. 'Ik wil een rematch,' zei Quirina, met meer zelfvertrouwen dan ze in werkelijkheid voelde. Ze merkte dat ze lichtjes begon te zweten en haar gezicht brandde. Was het hier echt zo warm, of waren dat alleen de zenuwen die door haar lichaam gierden? Haar hart bonkte sneller dan normaal. Ze hoopte dat dat over zou gaan zodra het gevecht begonnen was.
'Aanvaard,' zei Brock. Als hij haar nog herkende van de vorige keer, dan liet hij dat in ieder geval niet merken. Aan de ene kant luchtte dat op, want Quirina werd niet graag aan haar nederlaag in de Steengym herinnerd. Aan de andere kant gaf haar dat het gevoel dat ze gewoon de zoveelste in de rij was. De zoveelste kansloze trainer. Zou hij haar na zijn gevecht hebben uitgelachen, zodra zij de deur uit was? Zou hij met zijn scheidsrechter over haar hebben geroddeld? Het deed er ook niet toe. Vandaag gingen Ara en zij laten zien dat ze niet zomaar op zouden geven. Ze zouden hun klauwen uitslaan en laten zien dat Steen kon barsten. Je krijgt nieuwe kiezelsteentjes voor je tuinpad, Brock!

'Gymleider Brock zal het opnemen tegen Quirina Kato!' riep de scheidsrechter, zodra Quirina hem had helpen herinneren hoe ze heette - ervan uitgaand dat dit weer dezelfde scheidsrechter was als de vorige keer. Quirina moest bekennen dat ze niet meer wist hoe de scheidsrechter er de vorige keer had uitgezien, want dat persoontje langs de zijlijn was niet erg interessant gebleken. Alles wat hij deed was zeggen wat er allang duidelijk was. Haar ogen waren op het gevecht gefixeerd geweest.
'Ga, Geodue!' riep Brock, terwijl Quirina haar Doduo het veld in riep. 'Succes Ara!' riep ze hem achterna. Toen was het begonnen. Quirina wist dat de Geodude te verslaan moest zijn, statistisch gezien. Ara had een veel hoger level. Het belangrijkste was dat ze haar Doduo zo min mogelijk schade op liet lopen tijdens dit treffen, zodat Ara in optimaal welzijn aan de tweede ronde, tegen Onix, kon beginnen. Brock beval zijn Geodude te beginnen met de Tackle. 'Ontwijk!' schreeuwde Quirina met overslaande stem. Ze voelde haar hard bonzen, ook al wist ze dat een tackle haar Doduo niet uit zou schakelen. Ara dook snel opzij voor de aanstormde Geodude, die hem daardoor rakelings miste. De Geodude draaide zich snel om om nog een keer aan te vallen, maar Ara was al weer ergens anders.
'Rock Throw, nu!' Brocks stem weergalmde door de holle ruimte. Quirina beantwoordde zijn bevel met een "Ontwijk!" tegen Ara. De Geodude tilde grote brokken steen op, die overal over het veld verspreid lagen, en gooide die in de richting van Ara. Ara wist de eerste twee keien te ontwijken, maar de derde raakte hem tegen zijn linkerflank. Ara stootte een gepijnigde kreet uit, maar herstelde zich snel toen hij zag dat een vierde rotsblok naar hem toe geslingerd werd. Hij sprong snel opzij, net op tijd om de rots te ontwijken. Stof wolkte op toen de steen zwaar op de grond neerkwam. Quirina wist dat ze nu in de aanval over moesten gaan, want ze konden niet eeuwig blijven ontwijken. De ontwijktactiek had ze vooral voor de volgende ronde nodig en het was niet handig als haar Doduo dan, ondanks zijn dubbele hart en zijn extra paar longen, al uitgeput was.
'Quick Attack!' riep Quirina, toen een vijfde rotsblok zich een weg baande door de lucht. Quick Attack zou natuurlijk niet veel uithalen tegen een Geodude, maar dat was ook niet Quirina's bedoeling. Het was haar bedoeling dat Brock haar in de buurt zou laten komen, misschien wel weer met de intentie om Self-Destruct te doen zodra Ara naast zijn Geodude stond. Maar zover ging Quirina het niet laten komen. Haar Doduo stormde zo snel als zijn ferme poten hem konden dragen op de veel tragere Geodude af. Zodra hij binnen diens bereik was, schreeuwde Quirina: 'Stop! Hidden Power!' Ara had dat bevel verwacht, remde meteen af en sprong met uitgestrekte poot op de Geodude af. Tussen de ogen. Hij legde al zijn lichaamsgewicht achter de trap. De Geodude, verrast door de plotselinge wisseling van aanval, kon niet op tijd wegduiken en werd met kracht naar achteren getrapt.
Niet genoeg. Het is niet genoeg! dacht Quirina koortsachtig toen de grond begon te trillen door de klap waarmee de Geodude op de grond belandde. 'Nog een keer, snel!' gilde ze angstig tegen Ara. Ara schoot meteen weer naar voren. De Geodude had geen tijd om zich te herstellen van de vorige aanval en kreeg een nieuwe trap. Quirina, doodsbang dat het stuk steen weer zou herstellen van de aanvallen, bleef maar tegen haar Doduo roepen: 'Nog eens! Hidden Power!' En Ara gehoorzaamde. De Geodude kreeg geen kans om zich overeind te werken of enige aanval te doen. Uiteindelijk klonk de stem van de scheidsrechter door de ruimte heen: 'Geodude is uitgeschakeld, Doduo is de winnaar!' Quirina voelde haar hart tekeer gaan in haar borstkas. Ze durfde nauwelijks te glimlachen om de eerste kleine overwinning, doodsbang dat Karma meteen terug zou slaan.

Brock lachte wel, min of meer. Het was geen aardig lachje, maar meer een die uit verbazing werd voortgebracht. 'Hidden Power, eh?' zei hij, terwijl hij zijn Geodude met een rode lichtflits terug liet keren in de Pokéball. 'Verstandig, verstandig... maar niet genoeg. Onix, ga!' Hij gooide een tweede Pokéball het veld op en in een flits verscheen de enorme stenen slang. Hij brulde strijdlustig. Quirina zette instinctief een stap achteruit, terwijl ze probeerde haar adem onder controle te krijgen. Zo groot! piepte een stemmetje in haar hoofd, maar ze wist dat dit niet het moment was om in paniek te raken. Al was die Onix zeventig meter hoog geweest in plaats van de huidige zeven, hij moest zwakke punten hebben. Onder de grond mocht hij dan wel snel zijn, bovengronds deed hij absoluut onder voor de snelheid van Ara.
'Laat je niet uit het veld slaan, Ara!' riep Quirina naar haar Pokémon, meteen gevolgd door de stem van Brock: 'Onix, Bind!' De enorme steenslang hief de rotsblokken die zijn staart vormden en Quirina riep: 'Ontwijk!' Ara zette zich meteen in beweging, zodat de staart van de Onix hem over het veld achtervolgde. Rotsblokken spatten uiteen toen Onix' staart ze raakte, maar Ara wist hem voor te blijven. 'Laat je niet in de hoek drijven!' riep Quirina naar Ara, terwijl ze ademloos toekeek hoe Ara over rotsblokken heen sprong, verwoed met zijn vleugels klapperde alsof hij daardoor meer snelheid kon maken en nu en dan opzij dook. Ze richtten een ravage aan, maar daar was de gym voor gebouwd. Quirina kon zich niet voorstellen dat zij de eerste was bij wie er geen enkel rotsblok heel bleef.
'Dit heeft geen zin, Onix!' schreeuwde Brock. 'Tackle!' Meteen trok de Onix zijn staart in en dook met zijn hoofd - en die hoorn op zijn hoofd, die verschrikkelijke, enorme, gevaarlijk uitziende pin - naar voren. Ara schrok en wilde ineenduiken, ware het niet dat Quirina uit alle macht gilde dat hij daar weg moest. 'Ontwijk! Ontwijk!' gilde ze paniekerig. Ze voelde zich machteloos aan de rand van het veld, maar wist dat ze net zo machteloos zou zijn als ze in het veld zou staan. Het enige wat ze kon doen was Ara helpen met woorden.
Ara dook inderdaad opzij na haar woorden, maar laat - te laat. Hoewel hij de hoorn wist te ontwijken, was de klap met de rest van Onix' kop hard. Hij werd naar achteren gebeukt, maar ook Onix kwam er niet ongeschonden uit. Hij schoot dóór, recht tegen de muur aan. Quirina hapte naar adem, geschrokken. 'Ara!' riep ze angstig. Beide Pokémon kwamen echter weer overeind. Hijgend, vermoeid door de achtervolging door de gym, maar ze konden nog rechtop staan. Quirina haalde diep adem en probeerde haar hart te kalmeren. 'Ara, Growl!' bracht ze uit. Brock riep tegen zijn Onix: 'Rock Throw!' Onix pakte omklemde meteen een van de grotere rotsstukken die hij kon vinden, maar werd toch even uit het veld geslagen door de Growl van Ara. Dat moment greep Quirina meteen aan en ze riep: 'Herinner wat ik heb gezegd, Ara! Fury Attack!' Ara stopte abrupt zijn Growl en rende op de metershoge slang af. Hij had snelheid nodig om te vliegen. Om hoog genoeg te komen. Om die ogen te bereiken.
Na een paar flinke stappen, begon Ara met zijn vleugels te klapperen. Hij sprong op - net op tijd om een enorme steen te ontwijken die Onix naar hem gooide - en fladderde, fladderde, fladderde... Zijn snavels waren vooruit gestoken en hij fladderde wanhopig om hoger te komen, maar hij verloor al te veel snelheid. Een steen uit de richting van Onix sloeg tegen zijn poot en een fractie van een seconde later landde Ara niet al te gracieus op de grond. Hij sprong meteen weer overeind en moest opzij duiken voor een steen die neergegooid werd. 'Onix, tackle!' riep Brock en Quirina wist dat dit Ara's kans was. Ze hoefde nauwelijks een bevel te geven, want Ara dacht met twee breinen en was sneller dan zij. Hij sprong omhoog, naar de rap dalende kop van de Onix. Nu was het minder moeilijk om zijn kop te bereiken. Amon en Atum staken hun snavels venijnig naar voren, al klapperend met hun vleugels. Ze staken en staken en de Onix brulde van de pijn. Quirina keek gespannen toe, toen Ara weer op de grond landde. Onix kronkelde en schreeuwde, zijn ogen waren gesloten. Had haar Doduo echt zijn ogen uitgeprikt? Of had hij ze uit verweer dichtgedaan? Ze wist het niet en ze hoefde het nu ook nog niet te weten. De Onix was woest en nog niet uitgeschakeld. Brock hoefde amper te zeggen dat hij Rage moest uitvoeren, want dat deed hij al. Hij probeerde hard naar Ara uit te halen met zijn staart, maar met zijn ogen nog stijf dicht en onder het brullen kon hij niet goed mikken. Ara ontweek de aanval met schijnbaar gemak, al zag Quirina ook dat haar vogel moe begon te worden. Het was tijd om het af te maken. 'Hidden Power!' riep ze daarom. Ara sprong meteen op het lichaam van de Onix af. Of het nou de hals of de rug was waar hij hem raakte, dat maakte niet uit. Hij brulde van pijn en schudde de Doduo verwoed bij zich vandaan. Toen stortte hij neer. De grond trilde. Als Quirina's ogen niet zo wild naar Ara hadden gezocht, had ze angstig naar het plafond gekeken, bang dat het door de plaatselijke aardbeving zou instorten. Waar was Ara? Ze wist het niet. Was hij K.O. of werd hij alleen maar aan het zicht onttrokken door het enorme, stenen lijf van de Onix? Het liefst wilde ze het veld oprennen om haar dierbare vogeltje te vinden, maar dat mocht niet. Zolang de scheidsrechter nog niet gesproken had, was de wedstrijd nog gedaan.

De Onix lag uitgeteld op de grond, zoveel was al duidelijk. Niet veel later verscheen het ietwat gehavende lijf van Ara ten tonele. Gefeliciteerd, je hebt de Boulderbadge gewonnen!

Quirina slaakte een kreet van opluchting en blijdschap toen ze Ara zag. Ze wierp heel even een blik op de scheidsrechter, om te zien of het gevecht echt voorbij was, en stormde toen op haar Doduo af. 'Goed gedaan, Ara!' riep ze blij, waarna ze de Pokémon om zijn nekken vloog.
Al snel kwam Brock bij haar staan, om haar de badge te overhandigen. 'Gefeliciteerd,' zei hij. 'Ik moet bekennen dat ik je had onderschat.' En een kritische lezer zou daarin misschien een reden vinden voor de overwinning van Quirina, maar Quirina schonk amper aandacht aan de woorden van Brock. Ze had gewonnen. Ze had gewonnen. ZE HAD GEWONNEN!


OOC; Geen idee hoe de Hidden Power eruit ziet, maar aangezien het in Ara's geval een vechtaanval is, ben ik uitgegaan van een soort karatetrap ^^"