Haastig controleerde Alexis of ze alles bij had. Point is: ze had wel alles bij, maar niet alles aan. Met een nors gezicht keek ze naar zichzelf. Ze had geen kleding aan, buiten de gebruikelijke kleding die een vrouw aandeed onder de normale kleding. Verdere uitleg was niet nodig, dacht ze zo. Ze merkte op, bij het werpen van een blik uit het raam, dat er nog een beetje sneeuw lag en het dus best koud moest zijn. Ze trok een panty aan dat tegen kou besteed was en trok daarover een kort, fluweel grijs rokje aan, eentje van heel zacht stof. Het had kleine ruitjes als je goed keek. Als bovenkledij trok een wollen coltrui aan, een zwarte. Deze had best een lage hals en wikkelde zich tenminste niet zo rond haar hals. Ze kon de hals zelfs een paar keer omslaan, maar sloeg hem maar één keer om en liet de rest naar beneden hangen. Hierdoor zag je haar hals wel een beetje, maar werd het toch goed warm gehouden. De vrouw deed een winterjas aan dat tot haar bovenbenen kwam en wikkelde een modieuze sjaal rond haar hals, waarna ze haar blauw haar fatsoeneerde. Daarna draaide ze zich naar Zippo. Deze was vrolijk op en neer aan het springen op haar bed. ‘Klaar om te gaan?’ vroeg ze. ‘Char!’ riep hij, waarna hij zijn vlam op zijn staart vergrootte en daarna een Ember naar haar deed. Alexis ontweek de aanval door weg te springen, kwam hard op haar buik neer en zuchtte. ‘Nou, je bent in elk geval wel enthousiast,’ mompelde ze met een zuur gezicht. Zippo hobbelde haar richting in en keek haar bezorgd aan, waarna Alexis het wegwuifde en overeind kwam. De Zippo sprong in haar armen en Alexis knuffelde de Pokémon. Ze had het gevoel dat haar Pokémon haar dankbaar waren dat ze hun trainde. Ze had haar woord naar de broers Hayashi toe gehouden en had getraind met haar Pokémon. Star, Thunder en Zippo leken nu veel sterker te zijn, maar ook hun vertrouwen in haar leek vergroot. Haar Charmander zou haar voordien nooit op deze manier geknuffeld hebben. Zippo botste expres met zijn kop tegen haar hoofd. Oh well, sommige dingen vergingen nu eenmaal niet. Alexis zette de Charmander neer, waarna ze besloot dat het tijd was om te vertrekken. Ze deed een stel hakken aan waar ze goed op kon lopen, deed de rits achter haar hak dicht en pakte haar Poké Balls.

Alexis waagde zich naar buiten en rilde even. Het was dan niet meer zo koud als toen tijdens het sneeuwballengevecht, maar het was nu ook weer niet zo heel warm. Hoeveel graden zou het ongeveer zijn? Ach, als ze het warm zou krijgen, zou ze nog altijd haar jas uit kunnen doen. Ze had misschien de sneeuw een klein beetje te overschat. Ach ja, ze kon het maar beter te warm dan te koud hebben. Ze had haar Pokémon zorgvuldig terug in hun Poké Ball gedaan, buiten Thunder dan. Trots keek Alexis naar de Pokémon. Ze had de afgelopen week gespendeerd met het trainen van zijn Thunder-attack. En het lukte goed. Mikken ging beter. Alexis was blij voor de Pokémon. Verder had ze Stars Ice Beam een beetje verder getraind. Star was eigenlijk al een sterke Pokémon opzicht, maar ze merkte wel dat met het trainen haar Pokémon haar ook meer en meer begonnen te appreciëren, meer dan ze eerst al deden. Alexis duwde haar handen diep in de zakken van haar winterjas en liep stug verder. Het was een lange wandeling van Lavender Town helemaal naar Flora Fields toe, maar het zou het zeker waard zijn. Ze dacht aan de mannen die ze terug zou zien en voelde een onbekend gevoel door haar onderbuik gaan. Wat zou ze van deze training moeten verwachten? Ze zouden sowieso sterker zijn en ergens was Alexis best bang om af te gaan. Ze dacht weer aan de vlam op Zippo’s staart die groter werd. Ja, de Pokémon zou het wel aankunnen. Na een poosje merkte ze op dat ze er was. Ze richtte haar blik op de twee figuren die daar in de verste stonden en nam aan dat dit Kean en Kane moesten zijn. Haar hart maakte een sprongetje en Alexis versnelde haar pas ietsje, waardoor haar haren vrolijk mee dansten rond haar hoofd. Ze naderde de mannen langzaam maar zeker en grijnsde naar hun. ‘Dag mannen,’ zei ze vrolijk. ‘Goede wandeling gehad?’ Ze voelde zich ietsje meer op haar gemak bij hun. Ze haalde haar handen uit haar zakken omdat het misschien onbeleefd overkwam en keek naar de omgeving rond hun heen. ‘Ik ben hier nog nooit geweest,’ gaf ze eerlijk toe, ‘maar het lijkt me wel een ideale plaats om te trainen.’ Ze keek weer terug naar de mannen, afwachtend van ze zouden gaan zeggen.

Een beetje beduusd keek Alexis naar de twee mannen. Het bleek dus dat ze niet meteen met de training zouden beginnen, maar ze wilden er eerst nog een wedstrijdje hardlopen van maken. Nu, Alexis had niet echt Pokémon bij die dit niet aankonden, maar ze twijfelde eerder aan zichzelf. Zo'n geweldige conditie had ze nu ook weer niet. Zeg maar gerust dat ze geen conditie had. Daarbuiten was ook haar kleding niet geschikt om te gaan rennen. De mannen hadden dan ook niks opgemerkt over een hardloopwedstrijd, ze hadden het alleen over Pokémon-trainingen gehad. Maar goed, Alexis zou zich niet laten kennen. Ze ging hier niet moeilijk over doen, dan kon ze het misschien wel helemaal met ze schudden als bleek dat haar Pokémon ook nog eens slecht hun best deden op de training. Nou ja, niet dat Alexis dat verwachtte, want ze had wel degelijk met haar Pokémon getraind. De informatie die Kean haar opgaf voor de Starmie, sloeg ze in haar geheugen op. En dat het Kean was, kon ze afleiden aan het feit dat hij een Starmie had. Alsnog zou Kane dan ook de informatie kunnen geven, maar Alexis vond het gewoon logischer dat het Kean was die het tegen haar zei. Maar goed, Star zou best zo kunnen voortbewegen zoals Keans Starmie kon. Met nieuwsgierige ogen volgde Alexis het parcours dat Kean en Kane haar oplegden. Ze zuchtte even. Ze had hier eigenlijk niet zoveel zin in. Aan de andere kant zou ze wel lekker warm worden en was een beetje training niet zo heel slecht. Ze keek met een opgetrokken wenkbrauw naar de Slowbro bij Kane. Het idee dat die heel hard vooruit moest gaan, maakte haar op de een of andere sadistische manier aan het lachen. Ze beet op haar onderlip en probeerde zichzelf te focussen op wat de mannen zeiden. Waarschijnlijk ging één van de twee sowieso een opmerking over haar maken en dan was de pret zo voorbij. En ja hoor, ze konden het weer eens niet laten. Alexis wist niet wie van de twee het was, maar blijkbaar was de sarcastische opmerking over haar kleren. Haar mond vertrok zich tot een streep. 'Jullie hebben me niet gezegd dat we ook..' Maar voor ze haar zin kon afmaken, riep één van de twee al iets uit. Alexis trok een zuur gezicht, liet daarna al haar Pokémon tevoorschijn komen en wees vooruit. 'Volg hun maar!'

Onderweg kreeg Alexis per ongeluk de slappe lach. Haar Charmander probeerde namelijk de mannen bij te benen, maar dat viel nog niet mee. Bovendien lag er zo nu en dan een klein beetje ijs. Nu was het zo dat het klein beetje ijs dat Zippo over het hoofd had gezien meteen ook het stukje ijs was waarover hij uitgleed. Alexis had het niet meer toen haar Pokémon op zijn gat het klein stukje ijs verder af gleed en pardoes op het gras terechtkwam. Als antwoord verbrandde de Pokémon zijn trainster bijna door vuur te spuwen naar haar. Alexis ontweek het lachend en tikte hem op zijn schouder, zodat hij overeind kwam staan en haar woedend achterna rende. Ze zag dat haar Jolteon de Starmie van Kean makkelijk kon bijbenen. Haar eigen Starmie lag een beetje achterop, maar wist zich ook nog wel goed voort te bewegen. En als laatste, vlak achter de Caterpie en de Weedle van Kean en Kane, liepen zij en Zippo. Alexis versnelde echter en moest echt moeite doen om niet heel hard te lachen met de Slowbro van Kane. Het gaf gewoon zo'n vreselijk leuk zicht hoe de Pokémon zich probeerde voort te bewegen en daarbij best gekke bewegingen maakte, ook al zou het voor de Pokémon zelf best vermoeiend zijn. Alexis besloot dan maar ook om niks te zeggen tegen Kane over zijn Pokémon, zelfs maar niet te laten blijken dat ze ermee moest lachen. Hijgend en lachend kwam Alexis als bijna laatste aan op het afgesproken plekje. Haar Charmander keek haar woedend aan. 'Sorry,' hikte Alexis van het lachen. 'Maar je moet gewoon uitkijken waar je loopt.' 'Char!' riep hij, waarna hij zich boos omdraaide. Alexis grinnikte even en keek daarna naar de mannen. 'Goed, is er nu nog meer fysieke training of gaan we aan de slag met onze Pokémon?' Haar blauwe ogen keken hoopvol naar één van de mannen. Ze had geen idee naar wie ze zo schattig mogelijk probeerde te kijken, maar ze hoopte wel dat het effect zou hebben. Daarna keek ze de ander genadeloos aan met haar blik die ze zo schattig mogelijk probeerde te maken en ze liet zelfs een pruillipje zien. Daarna veranderde haar blik weer normaal en grinnikend pakte ze de Charmander in haar armen, maar die moest niets van haar weten en probeerde zich los te maken. Alexis hield de koppige Pokémon echter goed vast, waardoor deze uiteindelijk kalmeerde en zich zuchtend liet zakken in haar armen. Vragend en glimlachend keek Alexis naar de mannen.