I wonder if he thought
“The next one could be me”?

Het was een dag na haar overwinning in de gym van Pewter City.  De avond ervoor waren Quirina en Ara vroeg naar bed gegaan, wetend dat hun reis nog lang niet ten einde was – eigenlijk was de reis gisteren pas écht begonnen, als je het Quirina vroeg. Ze had lang naar de zilverkleurige badge gestaard toen ze op haar bed lag en was pas laat in slaap gevallen. Er was veel geweest waarmee haar hersenen zich konden bezighouden, en slaap behoorde niet tot een van die dingen.
Uiteindelijk was ze in slaap gevallen, maar al vroeg werd ze gewekt. Dat wilde ze overigens zelf, want ze hield niet van lang slapen. Elk moment dat je sliep, liep je weer een kans mis om een avontuur te beleven of, wat nu meer van toepassing was, om een nieuwe Pokémon te vangen. Dat was namelijk wat Quirina’s doel voor vandaag was: een Pokémon vangen. Ze had zichzelf en Ara immers beloofd dat ze na het behalen van de eerste badge ook haar eerste wilde Pokémon zou vangen. Ze had gisteren al een beetje rondgevraagd in het hostel om erachter te komen wat voor interessante Pokémon van het type Normal hier zoal te vangen waren. “Pidgey,” was het eerste antwoord geweest, meteen gevolgd door “Spearow”, maar Quirina wist dat het niet verstandig was om een vogel-Pokémon te vangen. Nog niet. Voor de tweede gym maakte dat misschien niet zoveel uit (Quirina was zich niet bewust van de ijs-aanvallen die sommige water-Pokémon konden), maar bij de derde gym zou ze geheid in de problemen komen als ze alleen maar vogels bij zich had.
‘Misschien ben je meer geïnteresseerd in Rattata?’ had een andere man geopperd. Quirina had hem even zwijgend aangekeken. ‘Misschien...’ Ze aarzelde met een duidelijk antwoord, want was een Rattata wel echt wat ze zocht? Het was niet de sterkste Pokémon die ze zich kon indenken. Waren hier geen Tauros of Kangaskhan? Toen had weer iemand anders zich in het gesprek gemengd. ‘Er lopen ook wel eens Meowth rond, probeer er daar een van te vangen als je graag een Normal-type wil. Een Persian is geen slechte Pokémon, hoor!’
‘Ga naar Mount Moon!’ zei iemand. ‘Daar lopen Clefairy en Jigglypuff, echte meisjes-Pokémon en, zoals je zelf wil, van het type Normal.’ Daarop had Quirina geknikt. Ze had de man maar niet verteld dat ze weigerde een roze Pokémon te vangen. Roze was niet haar kleur. Roze was voor meisjes.

Toch was ze vandaag op weg naar Mount Moon. Echter niet om die meisjes-Pokémon te vangen, maar om in de grasvelden vóór Mount Moon op zoek te gaan naar ofwel een Rattata ofwel een Meowth (of, als het aan haar lag, een Tauros of Snorlax). Ara wandelde naast haar mee. Ook zijn twee koppen speurden naar de beoogde Pokémon.
Quirina had een Pokéball in haar hand geklemd. Ze wist dat ze de Pokémon die ze zou willen vangen eerst moest verzwakken, maar wilde niet het risico lopen dat ze straks geen Pokéball zou kunnen vinden als ze de kans had een Pokémon te vangen.
Een hele tijd liepen Quirina en Ara zo geruisloos mogelijk door het gras en tussen de struiken, maar het enige andere teken van leven was voor hen niet boeiend: hier een Caterpie, daar een Weedle en in de lucht een Pidgey die op zoek was naar eten. Plotseling schoot er iets voor haar in laarzen gestoken voeten langs. Het was paars, duidelijk paars. Quirina bleef abrupt staan.
‘Ara, Quick Attack!’ piepte ze gespannen. Meteen vloog de Doduo in figuurlijke zin achter de Rattata aan. Hij had langere poten, maar was in het struikgewas niet sneller dan de rappe rat. Quirina probeerde het tweetal te volgen, maar merkte dat ze steeds verder achterop kwam te liggen. Tot de struiken weer ophielden en ze haar Doduo over een strijdlustige Rattata gebogen zag staan.
‘Peck!’ riep Quirina snel. ‘Peck, nu!’ De Rattata sprong snel opzij en counterde met een Quick Attack, die Ara op zijn beurt weer probeerde te ontwijken. Hoewel dat niet helemaal lukte, gaf het hem wel de mogelijkheid om de wilde Rattata aan te vallen met zijn sterke Fury Attack. Zijn snavels schoten op de paarse Pokémon af en wist hem een aantal keer venijnig te raken. Quirina wierp een korte blik op de Pokéball in haar hand, haar vingers waren wit geworden omdat ze de ball zo sterk vastklemde. Ze kon niet blijven wachten tot de Rattata helemaal KO was, ze moest nú gooien.
‘Aan de kant, Ara!’ riep ze, waarna ze haar hand naar achteren haalde en de Pokéball met al haar macht wegslingerde. Met een rode flits verdween de Rattata in de Pokéball. De Pokéball plofte op de grond en bleef daar even wiebelend liggen...

De Rattata verdween, maar wiebelde enkele zenuwslopende seconden heftig in de bal. Gelukkig voor Quirina was het level van de Pokémon laag, waardoor de strijd uiteindelijk verloren werd. Gefeliciteerd, je hebt een Rattata gevangen!

Quirina slaakte een kreetje van blijdschap en rende op de Pokéball af, alsof ze bang was dat hij er vandoor zou gaan als ze hem niet op tijd weer van de grond zou pakken. Ze hield de Pokéball op ooghoogte en zei: 'Zullen we je eerst maar naar het Pokécenter brengen... Zeno?'

Quirina verkleinde de Pokéball die ze in haar hand had en hing hem aan de riem die om haar middel hing. Ze had een Rattata gevangen! Ze zou nog veel met hem moeten trainen voordat hij echt een goede vechter zou zijn en haar kon helpen in haar gymgevechten, maar dat vond ze niet erg. De weg naar Cerulean City was daar nog lang genoeg voor. Hoewel ze rilde bij de gedachte weer door de minimaal verlichte tunnels van Mount Moon te moeten lopen, uit angst voor de duisternis in de zijpaden en uit angst dat haar andere persoonlijkheden haar weer zouden komen lastigvallen, wist ze dat ze daar een hoop Zubat tegen zou kunnen komen. Haar vorige tocht door het gebergte had haar in ieder geval een mooi trainmoment met Ara opgeleverd, met Zeno zou het niet anders worden. Dat wist ze zeker. Bovendien; ze was nu sterker dan dat ze op de heenweg was geweest. De zilverkleurige steenbadge was daarvoor het bewijs.

‘Goed gedaan, Ara!’ zei ze vrolijk, waarna ze de Atum-kop aaide. ‘Zodra we naar het Pokécenter zijn geweest, zullen we kennis gaan maken met onze nieuwe vriend.’ Ze klopte op de Pokéball aan haar riem. Op dat moment klonk er een stem: ‘Hea.’
Quirina keek op en zag dat een roodharig meisje haar naderde. ‘Hoi,’ was haar begroetende reactie, waarna ze enigszins verwonderd vervolgde: ‘Ken ik jou?’ Ze was het niet echt gewend dat mensen haar zomaar aanspraken, zonder dat ze haar kenden of een duidelijke reden hadden om haar aan te spreken. Zodra ze haar vraag gesteld had, glimlachte ze echter, beseffend dat haar vraag misschien niet erg aardig over kwam. ‘Nee, volgens mij ken ik je niet, maar dat maakt niet uit. Hoi, ik ben Qui.’ Ze wierp onderwijl een zijdelingse blik op Ara, die begroet werd door een enthousiaste Growlithe. Ze zag dat Ara in tweestrijd was: aan de ene kant wilde hij het liefst wegrennen, aangezien hij niet van vreemdelingen hield, maar aan de andere kant wilde hij laten zien dat hij dapper was. Het onbekende roodharige meisje mompelde een excuus en floot de Growlithe terug.
‘Oh, dat maakt niet uit hoor,’ zei Quirina. ‘Ara vindt dat echt niet erg.’ Dat was natuurlijk een leugen, maar ze vond dat Ara zich niet zo moest aanstellen. De Growlithe was hen duidelijk niet vijandig gezind. Zijn aanraking was puur begroetend bedoeld. ‘Hij luistert wel goed naar je,’ vervolgde Quirina. ‘Heb je hem al lang?’

OOC: Ik hoop dat mijn post een beetje te volgen is. Ik raakte zelf een beetje in de war, haha