Karakter Kaart

Naam: Ragya Iron
Leeftijd: 15 Jaar
Geslacht: Vrouw
Woonplaats Algemeen Kanto {Ze reist van plek naar plek}
Uiterlijk:
-Rood haar
-Bruine ogen
-Tamelijk klein
-Soepel gebouwd
-Een litteken op de rechter kant van haar rug
Karakter:
-Einzelgänger {Liefst alleen}
-Wantrouwig
-Snel opgefokt
-Sarcastisch
Familie:
[Vera][Vrouw][Moeder]
Vera heeft haar dochter, toen nog een klein kind, achtergelaten in de wildernis. Ze had al een dochter en kon er niet nog een bij hebben na de dood van haar man. Ragya herinnert zich niks meer van haar moeder.
[Eran][Man][Vader]
Eran was een eervol man en deed altijd alles voor ze. Hij was een trotse vader op zijn eerste dochter. Toen de tweede zwangerschap van zijn vrouw werd aangekondigd werd hij wederom gevuld met trots. Jammer genoeg heeft hij zijn tweede dochter nooit gezien aangezien hij overleed bij een schipbreuk.
[Evalyn][Vrouw][Zus]
Ragya’s oudere zus was nog maar vier jaar oud toen ze van elkaar gescheiden werden. Ze weet niks van haar zuster af, evenmin van de daad die haar moeder heeft verricht.
Trainer/Coördinator/Gymleider/Grunt: Trainer
Pokémon:
Naam - Betekenis* - Soort - Geslacht
Eldur - Vuur - Growlithe - Man

*Vertaalt uit Ijslands

Geschiedenis:
Het land van Ragya’s afkomst is koud en kaal. Rotsen reiken tot aan de verte en de stenen vlaktes zijn gevuld met geisers. Op bepaalde plekken maken de vlaktes plaats voor vulkanen, al zijn de meeste niet meer actief. De omgeving word door weinige bewoond en de kleine dorpjes die er liggen zijn gelegen aan het water. Enkel de plaatselijke pokémon durven zich verder het land in te verstigen. En dat was de moeite waard. Ergens in het binnenlang is een vulkaan nooit uit zijn slaap ontwaakt. De afkoelde berg heeft een vruchtbare vallei gevormd die door tientallen pokémon word beschouwd als een thuis.

De moeder van Ragya had een mooi leven, ze had een aardige man, een dochter van drie en er was nog een kind op komst. Ze was gelukkig aan hun huisje bij de zee en kon de uren zonder haar man goed besteden aan huishoudelijk werk. Haar man was schipper en was vaak in de haven te vinden. Alles was goed totdat hij samen met de andere mannen gingen varen. Er stak een zware storm op en de boot leidde schipbreuk. Ragya’s moeder, Vera, kon het verlies nauwelijks verdragen. Toen haar tweede dochter op de wereld kwam heeft ze het een jaar volgehouden. Ze probeerde het leven weer op te pakken. Maar het lukte niet, ze besloot haar tweede kind achter te laten op een van de vele vlaktes in de buurt van hun dorp. Het interesseerde haar niet wat er met het kleine meisje zou gebeuren en keerde om naar huis. Daar richtte ze haar aandacht weer op het eerstgeboren kind, Evalyn.

Het kleine meisje begon al snel na haar achterlating te huilen. Haar geroep werd maar niet beantwoord. Ze mocht dan wel niet meer drinken aan de fles, toch had ze behoefte aan de veiligheid en warmte die een moeder bij zich droeg. Uitgeput van het huilen viel ze later die dag in slaap. Toen ze wakker werd was ze niet meer alleen, een Arcanine met drie kleine Growlithe stonden naast haar. Het moeder instinct van de Arcanine was sterk genoeg om Ragya in haar nest op te nemen. Samen met haar nieuwe familie trok ze door het land. De moeder en haar kinderen konden zich snel voortbewegen, terwijl zijzelf al snel achterliep. Op zulke momenten mocht ze op rug rijden van de moeder en leerde ze haar evenwicht te bewaren. Ook leerde ze dat ze niet hetzelfde kon eten als haar reisgenoten, maar om ander eten te zoeken zoals fruit. Na een tijd kwamen ze aan bij een vallei, de vallei was gelegen in een dode vulkaan. De groep vestigde zich bij een stapel rotsen in het oosten en dat werd hun nieuwe thuis. De Growlithe pups oefende hun aanvallen op elkaar en Ragya leerde op harde wijze dat het voor haar niet slim was om mee te stoeien, zo kwam ze aan een naar litteken op haar rug. Ze bleef wachten bij de grot totdat ze oud genoeg was om de vallei te verkennen. Dit deed ze nooit alleen, een van de Growlithe bleef altijd bij haar in de buurt. Ze werden meer dan alleen vrienden en vertrouwde op elkaars aanwezigheid. Het duurde lang voordat ze doorhad dat de Growlithe geen naam had, evenmin als zichzelf. Aangezien de menselijke taal haar bij was gebleven noemde ze haar vriend Eldur, genaamd naar het vuur waar hij mee oefende. Eldur kon dan niet praten maar als hij haar aandacht wou deed hij dat steeds met een apart geluid, Rgna. Ze besloot dat Ragya haar naam kon zijn. Samen trokken ze door de groene velden op zoek naar wat leuks om te doen. Het duurde een tijd totdat ze bij het veld aan de zuid- westen van de vallei kwamen. Daar vonden ze vele ‘kuddes’ pokémon. Degene die zijzelf het leukst vond waren de ponyta’s, ze kon haar ogen niet van hun vlammende manen houden. Vaak liep ze naar dat veld toe, gevolgd door Eldur. Terwijl hij genoot van de namiddag zon besloot zij dichter bij de kudde te komen. De meeste rende weg en hielden haar op een afstandje. Al kon een haar nieuwsgierigheid niet inhouden en kwam dichterbij. Ze geur die Ragya bij zich droeg was bekent, ze was hier al vele malen eerder geweest. Toch bleef ze buiten haar bereik. Na vele dagen de kudde hebben bezorgt waren de Ponyta’s aan hun gezelschap gewent. Zij en Eldur hadden zelfs vriendschap kunnen sluiten met de nieuwsgierige Ponyta die altijd dichterbij kwam dan de rest. Vaak lagen ze met z’n drieën in de zon of rende ze samen over het veld.

Op een dag werden de Growlithes de grot uitgezet, ze moesten hun eigen grot vinden of een hol graven. Ragya wist dat ze dat niet zou kunnen en besloot om verder te reizen. Ze wou graag meer leren over pokémon die in andere gebieden leefde en dit was de kans om afscheid te nemen van haar vreemde familie. Samen met Eldur liep ze naar het veld om afscheid te nemen van hem en de kudde, haar beste vrienden. Nog voordat ze de vallei uit was Eldur haar al ingehaald. Waar zij ging ging hij ook. Na een lange tijd kwam ze aan bij een dorp. Daar werd ze nagekeken, het was voor hun ongepast om pokémon constant uit hun bal te laten. Hun konden ook niet weten dat haar vriend eigenlijk wild was. Het was een jongen, iets ouder dan zij, die haar aansprak. Toen ze antwoordde dat Eldur geen pokébal had keek hij verbaast en gaf haar er een. De jongen nam afscheid en ze staarde naar de rood-witte bal in haar hand. Daarna strekte ze haar arm naar haar vriend uit. Eldur reageerde als meteen en gaf een klap met zijn poot tegen een bal aan. Hij verdween erin en het lampje stopte al snel met knipperen. Samen met haar nieuwe pokémon reisde ze naar andere gebieden om meer trainers te kunnen ontmoeten. Dit was het begin van haar reis.
Like's:
-Eldur
-Het bos
-Alleen zijn
Dislike's:
-Te veel mensen
-Algemeen sociaal doen
-Verplicht vriendelijk zijn.

Jah xD Ik had inspiratie te veel. En ik heb wel eens vaker zulke vage dingen xD

Opzich kan ik er wel mee leven om Hestur later te krijgen ^^ Maar ik denk dat ik dan verkeert heb gekeken of iets aangepast moet worden want ik keek bij de Poképoint shop en Growlithe stond samen met Ponyta onder 1 Credit pokémon. Dus, was dat een foutje of ben ik gewoon scheel in zoeken xD

Wow, echt een jamie actie, op het verkeerde kijken xD Maar ik heb het nu aangepast ^^