Met een gigantische grijns van oor tot oor op zijn lippen stapte Kenji het zonlicht in. De schuifdeuren van de Pewtergym sloten zich achter hem. Met een twinkeling in zijn ogen keek Kenji naar zijn eerste officiële bagde. 'Het is ons gelukt Céline,' sprak de jongen tegen de Eevee die naast hem stond. Deze knikte blij, maar was duidelijk ook uitgeput van haar gevecht met de enorme Onix van Brock. 'Kom. dan gaan we naar het Pokécenter.' Céline knikte instemmend en huppelde met hem mee naar het gebouw met de enorme P op het dak. 'Goeie middag, wat kan ik voor je doen?' vroeg zuster Joy vriendelijk toen hij bij de balie in het center aan kwam. 'Mijn Ekans en Eevee zijn een beetje uitgeput,' sprak Kenji terwijl hij Céline en de pokéball van Max op de balie legde. 'Geen probleem, ze zijn zo weer de oude,' verzekerde de vrouw hem, waarna ze met zijn twee pokémon verdween. Kenji nam plaats op een bankje vlakbij de balie en wachtte tot Céline en Max weer fit zouden zijn om verder te reizen. De meest logische stap voor nu zou terug naar Cerulean zijn voor zijn tweede badge, maar dat idee stond hem een beetje tegen. Hij kwam net uit Cerulean en om dan alweer terug te gaan leek hem zo ontzettend nutteloos. Hij was nu echter ook vlakbij Viridian Forest en met een beetje mazzel zou hij daar zijn volgende pokémon (één of meerdere) kunnen vangen.

'Alsjeblieft, ze zijn weer helemaal fit.' Zuster Joy gaf hem zijn pokéball met Max terug terwijl Céline vrolijk om hem heen rende. 'Bedankt,' grijnsde hij, waarna hij het center verliet. Na even een korte stop in de Pokémart voor wat proviand zette de jongen koerst naar het bos achter de stad. Terwijl hij liep vloot hij zachtjes een deuntje. Céline sprong vrolijk om hem heen en joeg achter kleine vlindertjes aan. Kenji grinnikte. De Eevee had hem werkelijk waar verrast tijdens het gevecht tegen Onix. Hij vermoedde dat dit kwam doordat hij een tactiek had toegepast die bij Céline paste, namelijk aanvallen en verstoppen. De Eevee was niet dol op aanvallen, maar het feit dat ze zich daarna weer kon verschuilen onder de grond had haar waarschijnlijk toch wel aangezet tot doorvechten. Of ze was gewoon zo braaf (en wilde niet nog vaker door Kenji geschopt worden) dat ze gewoon braaf deed wat hij vroeg. Nu was het nog de vraag voor hoe lang ze zo braaf zou blijven.

Al gauw had Kenji de rand van het bos bereikt. Daar bleef hij even staan, met zijn blik op het pad voor hem gericht en de bomen daarnaast. 'Hier gaan we onze volgende pokémon vangen Céline,' sprak hij tegen zijn Eevee, welke vrolijk piepte en met hem mee liep. Kenji wist niet helemaal zeker of er wel nuttige en goede pokémon in dit bos zaten, maar hij hoopte dat hij, met een [s]heleboel[/s] beetje geluk, een Syther tegen het lijf zou lopen. Een half uur slenterde Kenji over het pad, zijn hoofd naar links en rechts draaiend, maar helaas, geen pokémon en al helemaal geen Syther. Kenji gromde. Wat was dit waardeloos! Was hij nou daarvoor naar dit bos gelopen? Hij stond net op het punt om zich om de draaien en terug te lopen toen er opeens een pokémon over zijn hoofd vloog en enkele meters bij hem vandaan in het gras lande. Kenji pakte zijn pokédex en richtte het apparaat op de pokémon. 'Spearow,' verklaarde de pokédex, waarna hij vertelde dat deze pokémon erg gewelddadig en slecht gehumeurd was. 'Mooi, de perfecte aanwinst,' mompelde Kenji terwijl hij het apparaatje weer dicht deed. 'Oké Céline, ga je gang.' Eevee keek hem aan, haar oortjes weer wat naar beneden gericht. Blijkbaar had ze verwacht dat hij Max ging gebruiken en dat zij een tijdje niet meer zou hoeven vechten. 'Nu Céline!' sprak Kenji streng, wijzend met zijn vinger op de Spearow. Céline overwoog even om door te gaan met haar toneelstuk, maar deed toen wat haar gevraagd werd toen Kenji dreigend zijn voet optilde. 'Quick Attack!' beval Kenji, waarop de Eevee weg stoof. Ze naderde de Spearow op topsnelheid, maar deze keek plotseling naar links en vloog op het laatste moment weg. Céline miste, maar toch raakte ze iets. 'Céline!' riep Kenji, waarop tegelijkertijd 'Arash!' werd geroepen. Verbaasd rende Kenji naar het punt waar zijn Eevee uit het zicht was verdwenen. Wat had ze in hemelsnaam geraakt?

OOC: Godmode met toestemming en Karin komt u maar!

+4

Twee meisjes liepen over het pad dat naar Viridian Forest leidde. De een had krullend, groen haar en donkerpaarse ogen. Op haar schouder zat een Pikachu die met nieuwsgierige ogen de wereld inkeek. Het andere meisje was iets groter en had lang, roze haar dat steil was en tot over haar kont viel. Rond haar voeten drentelde een Growlithe die af en toe enthousiast keffend het lange gras in rende, om daarna vrolijk, maar met lege handen terug te komen draven. Karin kon er wel om lachen, hoewel ze zich wel eens afvroeg wat Arash nu eigenlijk zag. Haar roodbruine ogen gleden naar Sora. Ze was nu al dagenlang met het meisje onderweg en had haar al een stuk beter leren kennen. Ze wilde een coördinator worden. Daarom was het voor haar belangrijker om aanvallen en combinaties te verzinnen die er mooi uitzagen, dan dat ze echt effectief waren. het had Karin wat moeite gekost om deze switch te maken, maar nu hield ze Sora graag met het bedenken van nieuwe combinaties.

Ook had ze van Sora gehoord dat diens vader de eigenaar was van de Pidgey Postoffice. Dat had ze aardig cool gevonden, hoewel Sora er nog veel meer van ondersteboven was geweest dat Brendon Mayon, de Gymleider van Cinnabar Island, haar vader was. Karin grijnsde licht. Eigenlijk schepte zo'n afkomst alleen maar hoge en misschien wel verkeerde verwachtingen van haar. Ja, ze wilde graag een goede trainer worden en alle Gyms verslaan, maar ze had geen ambitie om haar vaders vuurgym over te nemen. Daarvoor dacht ze te tactisch en bovendien hield ze van alle soorten pokémon. Het meisje zuchtte even en zette de gedachtegang uit haar hoofd. In plaats daarvan liet ze haar blik spiedend over de begroeiing gaan. Ze liepen nu al dagen in het bos, maar ze had nog geen enkele pokémon gezien of gevangen. Misschien kon ze beter van de hoofdweg afgaan om de pokémon echt op te zoeken, maar ze wist niet of Sora wel zin had om door de wildernis te lopen.

Het gefladder van vleugels trok haar aandacht. Karin keek naar rechts en zag dat er een vogelpokémon in het bos was geland Even dacht ze dat het een Pidgey was, maar herinnerde zich vrijwel meteen dat die er anders uitzagen. "Sora, wacht even," zei Karin, terwijl ze haar pokedex tevoorschijn haalde. Spearow, verklaarde deze. Spearow hebben een luide roep die je op een kilometer afstand nog kan horen. Deze pokémon is zeer territoriaal en kan agressief reageren wanneer pokémon of mensen zijn gebied binnendringen. Karin borg haar dex weer op en fronste. Het leek niet de meest vriendelijke pokémon, maar het was beter dan niks. "Arash, we gaan ervoor. Gebruik je Bite!" De Growlithe stoof naar voren en stormde door het hoge gras. Met een ruk draaide de Spearow zijn hoofd, keek Arash een tel lang in de ogen en vloog toen op het laatste moment weg.

Met een knal botste de Growlithe op een Eevee die van de andere kant was gekomen. "Arash!" gilde Karin geschrokken, terwijl ze naar hem toe rende. Op datzelfde moment hoorde ze een andere stem "Céline!" roepen, maar daar had ze even geen aandacht voor. Arash en de Eevee lagen verfomfaait over elkaar heen en voorzichtig tilde Karin de Growlithe op. "Arash, is alles goed met je?" vroeg ze bezorgd. Met halfgesloten ogen keek hij haar aan, waarna hij haar een lik over haar kin gaf. Karin zuchtte opgelucht. Gelukkig. Toen vonden haar roodbruine een jongen met felblauw haar die zich om de Eevee bekommerde. "Waarom deed je dat?" vroeg ze boos. Waarom had die jongen Arash aangevallen?!

OOC: Godmode Sora en Kenji met toestemming.

+4

Vrolijk een deuntje neuriënd liep Sora over een pad door Viridian Forest. Op haar schouder zat Sun, haar Pikachu, naast haar liep Karin, om wiens voeten een vrolijke Growlight rende. Sora grinnikte om het enthousiasme van het dier, het was duidelijk dat Arash een vrolijk type was. Sun keek nieuwsgierig om zich heen en leek de omgeving te bestuderen. Sora, deed hetzelfde, maar ze wist niet zeker of zij en Sun wel naar dezelfde dingen op zoek waren. Sora had zich, al vanaf het eerste moment dat zij en Karin voet in het bos hadden gezet, voor genomen om een Venonat te vangen. Ze wist dat die pokémon zich hier ergens in dit bos bevond, maar ze wist ook heel goed dat Venonat een pokémon was die zich zelden liet zien. Toch was het een leuke reis geweest. Ze had Karin beter leren kennen en veel van het meisje geleerd omtrent het trainen van je pokémon, al lette Sora om compleet andere dingen dan zij. Sora was echter van mening dat ze heel veel van Karin kon leren.

Inmiddels waren ze al ruim een week onderweg door het bos en het feit dat ze nog geen enkele pokémon tegen waren gekomen vond Sora een beetje raar. Het was haast alsof alle pokémon zich hadden verstopt voor hen. Ze waren het bos al bijna uit, althans dat vermoedde het meisje, en ze wilde toch eigenlijk wel een Venonat om haar team mee uit te breiden. Plotseling hield Karin haar in en haalde ze haar pokédex tevoorschijn. Sora draaide zich vragend naar Karin om, welke haar dex op het hoge gras naast het pad had gericht. Sora keek even wat beter en spotte een vogelpokémon tussen de lange grashalmen. 'Spearow,' hoorde ze de pokédex van Karin verklaren. Sora luisterde naar de uitleg en fronste. Hmmm, het klonk niet echt positief. Karin had echter besloten dat een chagrijnige pokémon beter was dan helemaal geen pokémon en zette de aanval in. Sora keek nieuwsgierig toe terwijl Arash aanviel met zijn tanden. Ze had nog nooit zelf een pokémon gevangen, dus ze was benieuwd hoe Karin dat ging doen. Spearow had echter geen zin om aangevallen te worden en vloog weg.

Verbaasd keek Sora toe hoe Arash tegen een Eevee omhoog knalde, welke uit het niks leek te zijn verschenen. Meteen kwam er een twinkeling in de ogen van Sora. Oeh! Als ze mazzel had, dan kon ze die leuke Eevee vangen! Helaas maakte de roep van iemand duidelijk dat de Eevee geen wilde pokémon was. Sora volgde Karin, welke naar Arash toe was gerend. Het rozeharige meisje onderzocht haar Growlight, terwijl Sora haar ogen richtte op de eigenaar van de Eevee. Dit bleek een jongen te zijn met blauw haar en groene ogen, een erg opvallende combinatie vond Sora. 'Waarom deed je dat?' vroeg Karin op boze toon aan de jongen, waarop Sora zich af vroeg waar het meisje het over had. 'Ik denk niet dat hij dat expres deed hoor Karin,' suste Sora haar vriendin. Ze kon zich niet voorstellen dat de jongen voor de lol zijn Eevee tegen Karins Growlight aan had laten botsen.

+2, het voegt niet echt veel toe.

Snel rende Kenji naar de plek waar Céline bovenop iets was gebotst. Zodra hij haar in zicht kreeg, zag hij waar ze tegenop was gebotst. Een Growlight lag verfomfaaid naast zijn pokémon. Kenji grijnsde. Growlight waren dan wel niet de meest stoere pokémon, maar ze waren wel heel sterk, zeker wanneer je ze liet evolueren in Arcanine. Er was echter één probleem; de Growlight was al van iemand anders. Een meisje met knalroze, lang haar kwam tevoorschijn en pakte de Growlight op. Kenji hurkte en boog zich over zijn Eevee heen en streek haar over haar kopje. Céline opende haar ogen en kwam overeind. Ze waggelde naar hem toe en kroop op zijn schoot, waardoor Kenji gedwongen was te gaan zitten. Eevee krulde zich op op zijn schoot en leek niet van plan daar weg te komen. Onwillekeurig moest Kenji glimlachen; alles scheen goed te gaan met Céline.

'Waarom deed je dat?' Verbaasd keek Kenji op. Het meisje met het roze haar keek hem boos aan, alsof hij wat had gedaan. Pardon!? Dacht ze soms dat hij dat voor de lol had gedaan? 'Ik denk niet dat hij dat expres deed hoor Karin,' klonk er plotseling, waarop er een tweede meisje ten tonele verscheen. Deze had groen, krullend haar en opvallend paarse ogen. 'Inderdaad,' sprak Kenji op chagrijnige toon terwijl hij opstond en Céline vast hield. 'Ik wilde louter die Spearow vangen, maar jij moest hem zonodig wegjagen!' Nu was het zijn beurt om boos te kijken. Wie dacht dat kind wel niet dat ze was? Enfin, waarom stond hij hier eigenlijk nog? Hij wilde die Spearow hebben. Snel keek de jongen om zich heen of hij de pokémon nog ergens zag, maar helaas, geen spoor te bekennen. 'Fijn,' snoof Kenji, 'Dankzij jou is ie weg.' Hij keek verwijtend naar het rozeharige meisje dat net Karin werd genoemd. Wat had ze daar op te zeggen?

+1

De jongen keek haar nogal verontwaardigd aan toen ze hem beschuldigend toesprak. "Ik denk niet dat hij dat expres deed hoor Karin," sprak Sora sussend. Karin keek om en zag dat het groenharige meisje achter haar aan was gelopen. Há, mooi zo. Twee tegen één was misschien niet zo eerlijk, maar één jongen tegen twee meisjes wel. "Inderdaad," snauwde de jongen haar chagrijnig toe. Karin knipperde wat ontdaan met haar ogen. Ojee, had ze nou echt de verkeerde beschuldigd? De blauwharige jongen stond op en haar blik viel op de Eevee in zijn armen. Die was zo schattig! O, wat zou zij ook graag een Eevee hebben! De jongen begon weer te praten en dwong haar op te kijken, anders kwam het zo onbeleefd over. "Ik wilde louter die Spearow vangen, maar jij moest hem zo nodig wegjagen!" Karins ogen werden groot. Zíj had hem weggejaagd?! Dat was toch zeker zíjn schuld. Zij had die Spearow ook willen vangen! Ze was even zo verontwaardigd dat ze geen woord uit kon brengen.

Ondertussen keek de jongen zoekend om zich heen, alsof hij hoopte dat de Spearow weer uit de bosjes zou springen en zou roepen: 'Verrassing, daar ben ik weer!' Niets was natuurlijk minder waar en de jongen snoof. "Fijn. Dankzij jou is ie weg." Zijn groene ogen stonden verwijtend en toen was voor Karin de maat vol. "Mijn schuld?" riep ze verontwaardigd uit. "Even ter informatie, ík wilde die Spearow vangen! Alleen moest jij je Eevee zo nodig op een ramkoers sturen!" schreeuwde Karin de jongen toe. In haar woede ze kneep nogal hard in Arash, die nog altijd in haar armen lag. De Growlithe piepte en begon te worstelen. Meteen liet het meisje haar greep verslappen. "Oh, sorry Arash.." zei ze zachtjes, terwijl ze over zijn kopje streek. Daarna richtte ze haar roodbruine ogen weer boos op de jongen. Wat dacht hij wel niet?!

OOC: Sorry dat je zo lang moest wachten!

+2

Sora kreeg het akelige voorgevoel dat dit nog wel eens op een verhitte discussie of zelfs een ruzie kon uitdraaien. Helaas voor de groenharige kreeg ze gelijk. Beide partijen beschuldigden elkaar er over en weer van dat de ander de blaam trof dat de Spearow was ontsnapt. Sora zuchtte en probeerde de ruzie te sussen, zonder enige vorm van succes. Het meisje slaakte een diepe zucht en keek naar Spring en Sun. Deze keken haar met een trieste blik aan. Ook zij zagen het somber in. Plotseling trok geritsel achter haar haar aandacht. Nieuwsgierig draaide het meisje zich om. Uit het struikgewas was plotseling een pokémon tevoorschijn gekomen. Sora pakte haar pokédex en met het rumoer dat de ruzie van Karin en Kenji op de achtergrond luisterde ze naar de informatie van haar pokédex. "Venonat," vertelde het apparaat haar. "Deze pokémon gebruikt zijn ogen als een soort radar, waardoor het zelfs de kleinste dingen kan vinden." Sora keek weer naar de pokémon. Eigenlijk was hij best wel schattig! Goed, dat was dat, ze ging hem vangen.

Even keek Sora naar haar twee pokémon. Welke van de twee zou ze gebruiken? Sun of Spring? Haar Pikachu was natuurlijk veel beter getraind, maar als ze haar steeds zou gebruiken kreeg Spring nooit eens beweging. 'Spring, ga je gang,' zei het meisje vastberaden. De Bulbasaur knikte en huppelde naar voren. Sora dacht even kort na over welke aanvallen de pokémon eigenlijk kon en koos voor de meest standaard aanval. 'Spring, doe je tackel!' De Bulbasaur rende naar voren en beukte in op Venonat. Deze vloog een eindje door de lucht en lande met een plof op het pad. Boos kwam het wezentje overeind en zette nu ook een tackel in. Sora beval Spring hetzelfde te doen en de twee pokémon beukten herhaaldelijke keren met de koppen tegen elkaar. Sora probeerde koortsachtig een andere aanval te verzinnen om de Venonat uit te schakelen. Wat kon Bulbasaur nog meer? 'Spring. gebruik je roede!' beval het meisje. De pokémon toverde twee lange ranken onder zijn knol vandaan en greep daarmee de Venonat. Deze probeerde zich los te worstelen, maar Spring sloeg hard met de pokémon op de grond. Sora gilde geschrokken en Spring liet los. Venonat maakte hier gebruik van door de Bulbasaur te verwarren met Supersonic. Grrr, hoe kon ze de pokémon nou verzwakken zonder hem al te veel pijn te doen? Als ze hem nou in slaap kon krijgen! Maar ze wist niet zeker of Spring die aanval wel al kende. Intussen was de Venonat weer begonnen aan een serie van tackels en Spring probeerde, ondanks zijn verwarring, de bugpokémon te ontwijken. 'Spring, doe Sleep Powder!' riep het meisje wanhopig. De Bulbasaur keek haar aan en probeerde toen zo goed en zo kwaad als het ging te voldoen aan die eis. Er kwam wel iets blauws tevoorschijn, maar het meisje betwijfelde of de aanval wel zo klein hoorde te zijn. De Venonat was echter zo dichtbij, dat hij er wel door werd geraakt. Het gewenste effect van slapen kwam niet, maar de pokémon keek wel wat duf uit zijn ogen en wankelde op zijn poten. 'Spring, haal hem onderuit met je Roede!' riep Sora enthousiast, hopend dat dit dan misschien de doorbraak was die ze had gezocht. Spring, nog altijd in de war, draaide rond met zijn roedes laag boven de grond en wist, waarschijnlijk op goed geluk, de paarse pokémon onderuit te halen. Deze viel om en Sora greep snel een pokéball uit haar tas. 'Pokéball go!' riep het meisje en ze gooide de bal op de Venonat. Deze verdween in een rode gloed in de bal, waarna het balletje op de grond viel en met rood knipperend licht op de grond viel. Zou hij er in blijven zitten?

De Venonat wiebelde heen en weer in de bal, maar toen gleden zijn ogen dicht en viel hij in slaap. De bal stopte met bewegen en het lampje doofde. Gefeliciteerd, je hebt een Venonat gevangen!

Whaaaaa! Ze had haar eerste echte pokémon gevangen! Whaaa!! Het meisje rende als een gek naar Spring en de bal toe. Ze knuffelde de Bulbasaur helemaal plat en pakte toen de pokéball van de grond. 'Ik heb een Venonat gevangen!' riep ze door het dolle heen terwijl ze meet de bal hoog opgestoken rond sprong. Het was een wonder!

+3

Kenji kon zich wel zo kwaad maken om dat mens! Boos staarde hij naar het meisje tegenover hem. Volgens haar was het zijn schuld dat die Spearow ontsnapt was. Hoe kwam ze op dat belachelijke idee! Boos schreeuwde hij tegen haar dat het toch echt haar schuld was. 'Prima! Laten we er om vechten!' riep de rozeharige toen. Haar growlight stapte uitdagend naar voren. 'Best!' riep Kenji. Céline leek hier niet helemaal voor te zijn, maar nog voor er goed en wel een gevecht kon beginnen werden ze afgeleid. 'Ik heb een Venonat gevangen!' Verbaasd keken Kenji en Karin om naar Sora. Het meisje stond met de rug naar hen toe en danste enthousiast op en neer met een pokéball in haar handen. Hè? Hoe had ze dat nou voor elkaar gekregen? De jongen schudde zijn hoofd; dat deed er nu niet toe. Wat er wel toe deed was het gevecht dat Karin wilde houden. 'Céline, ben je er klaar voor?' vroeg de jongen. De Eevee schudde hevig haar hoofd, spring tegen Kenji op en drukte op het knopje van Max' pokéball alsof ze wilde zeggen "laat hem het maar doen". In een flits verscheen de paarse slang ten tonele, waarna hij zich blij om Kenji's been wikkelde. Verdomme, wat vernederend! 'Max, doe je wikkel!' riep de jongen, wijzend op Karins Growlight. De Ekans liet zijn been los en schoot als een speer op de kleine hondpokémon af, klaar om hem fijn te knijpen.

OOC: Uh ja, meer kreeg ik er niet uitXD Godmode met toestemming =3

Uh, +1 dan maar, aangezien we niet met halven kunnen werken.

Die jongen was echt niet te geloven! Het was echt nier haar schuld! Vaag had ze door dat Sora de ruzie probeerde te sussen, maar ze negeerde haar vriendin. "Prima! Laten we er om vechten!" riep Karin uit. Arash sprong uit haar armen en ging klaar staan. Ze glimlachte even, ze kon ook altijd op hem rekenen. Daarna keek ze weer met vastberaden ogen naar de blauwharige jongen, van wie ze nog altijd de naam niet kende, en wachtte op zijn reactie. "Best!" riep hij haar toe en Karin grijnsde. Eindelijk een beetje spanning! Plotseling hoorde ze Sora's stem. "Ik heb een Venonat gevangen!" riep het groenharige meisje uit. Karin draaide zich half om en keek verbluft naar het meisje dat in de rondte danste met de pokéball boven haar hoofd. Dat was zo niet eerlijk! Zij wilde ook een nieuwe pokémon vangen! Karin draaide zich om en knarste met haar tanden. Een gevecht was nu meer dan welkom, aangezien het zijn schuld was dat die Spearow was ontsnapt!

"Céline, ben je er klaar voor?" vroeg de jongen aan zijn Eevee. Karin verwachtte dat de pokémon enthousiast zou knikken en het strijdtoneel op zou springen, maar de Eevee schudde heftig haar hoofd, sprong omhoog tegen het been van de jongen en drukte op een pokéball aan zijn riem. In een witte flits verscheen er een Ekans, die zich liefdevol om het been van de jongen wikkelde. Dit alles kwam zo onverwachts, dat Karin in lachen uitbarstte. Okee, het was niet zo aardig, maar alles bij elkaar had het er zo grappig uitgezien! Toen de jongen riep: "Max, doe je wikkel!" kwam Karin weer een beetje bij. "Arash, ontwijk hem. Blijf op een afstand en doe Ember!" De puppy pokémon sprong opzij en deed midden in zijn vlucht zijn bek open om tientallen sintels op Max af te vuren. "En nu Will-O-Wisp!" riep Karin haar pokémon toe. Arash vuurde een witte vlam op de Ekans af. Wanneer haar aanval raakte, zou Max onmiddellijk Verbrand zijn.

+3

Sora was zo door het dolle heen met haar nieuwe pokémon dat ze amper merkte dat de andere twee een gevecht wilden houden. Pas toen ze achter zich geschreeuw en de geluiden van aanvallen hoorde, schonk ze aandacht aan de twee. Ze draaide zich op haar hakken om en keek naar de twee trainers die elkaar nu, zonder enige reden, aanvielen. Althans, Sora vond niet dat ze een reden hadden. Als ze echt gingen vechten om die ene verloren pokémon, dan waren ze wel erg triest bezig met z'n tweeën. De jongen stuurde een Ekans op Karin af; Sora had niet eens door gehad dat de jongen een tweede pokémon tevoorschijn had gehaald. Waarom vocht hij niet met zijn Eevee? Of was die te verzwakt door de botsing met de Growlight van Karin? Ze wist het niet, maar ze wist wel dat dit gevecht zinloos was. Ze zouden er namelijk niks mee oplossen, het enige dat zou gebeuren was dat hun pokémon gewond zouden raken.

Karin zette intussen de tegenaanval in door voor op de Ekans af te sturen. Sora kneep haar ogen dicht, hopend dat niemand gewond zou raken. Ze moest dit gevecht stoppen! Maar hoe? Koortsachtig dacht ze na, zoekend naar iets dat ze kon doen om het gevecht te stoppen. De radartjes in haar hoofd draaiden op topsnelheid terwijl het gevecht vorderde. Plotseling schoot haar iets te binnen. 'Spring! Doe je roede en haal die twee uit elkaar!' De Bulbasaur knikte en haalde twee lange lianen tevoorschijn. De groene lianen schoten op de twee vechtende pokémon af, wikkelden zich om hun middels en trokken hun uit elkaar. 'En nu is het afgelopen!' riep Sora boos en ze stampte naar voren zodat ze tussen de twee ruziemakers in stond. 'Waar slaat dit in hemelsnaam op?' Boos keek ze van de één naar de ander terwijl haar Bulbasaur de twee pokémon hoog boven de lucht vast hield.

OOC: Godmode met toestemming!

+2

Kenji leek wel vuur in zijn ogen te hebben toen hij zijn Ekans ten aanval stuurde. Helaas ontweek de Growlithe zijn aanval, maar hij had niet anders verwacht. wel gehoopt, maar ja. De puppypokémon ging in de aanval met vuur, wat een gemene grijns op de lippen van Kenji toverde. Het meisje zou nooit verwachten dat zijn pokémon een wateraanval kende. 'Max doe Aquatail!' De Ekans zette zijn tegenaanval in met een blije strijdkreet. Het water botste op het vuur en er ontstond acute mist. Kenji baalde zijn vuisten en onderdrukte een grom. Grrr, zo kon hij toch niet zien waar Arash was? Aan de andere kant, Karin kon ook niet zo waar Max zich bevond. Hmmm dat zou nog wel eens een voordeel kunnen zijn. 'Max! Doe je wikkel!' Hij wist niet of zijn aanval was gelukt of niet, maar de mist begon op te trekken dus hij zou het gauw genoeg zien. Hopelijk was de slang de puppy aan het fijn knijpen en had hij zich niet om een boom ofzo gewikkeld, want dat zou haast net zou gênant zijn als toen hij de Ekans uit zijn bal haalde en deze zich om zijn been wikkelde.

Gespannen keek Kenji naar het tafereel dat uit de mist opdoemde. Maar, waar was zijn pokémon? En waar was die van Karin? 'En nu is het afgelopen!' hoorde hij een stem brullen. De mist trok volledig op en met open mond keek Kenji naar het tafereel dat hij zag. Max en Arash bengelden allebei een eind boven de grond, stevig vastgehouden door de Bulbasaur van het groenharige meisje dat bij Karin was. Max had zich om de roede van de Bulbasaur proberen te wikkelen, maar dat was niet echt gelukt. Sora ging tussen hen in staan en keek boos van de één naar de ander. 'Waar slaat dit in hemelsnaam op?' brieste ze.
'Dat kan ik beter aan jou vragen!' riep Kenji het meisje toe. 'Waar bemoei je je mee? Laat mijn pokémon los!' Woedend staarde hij naar het meisje. Waar haalde zij het lef vandaan om zich zomaar in dit gevecht te mengen?

Het geritsel van bladeren en gras aan zijn rechterhand trok plotseling zijn aandacht. Met een ruk draaide hij zijn hoofd opzij. Wat was dat? Kwamen er soms nog meer mensen zich met dit gevecht bemoeien? De jongen was echter met stomheid geslagen toen hij een Spearow tevoorschijn zag komen uit het hoge gras. JA! Een Spearow! Kenji vergat meteen de twee meisjes en richtte zich op de vogelpokémon. 'Max, grijp die Spearow! Doe je Poison Sting!' De Bulbasaur die Max vast had gehouden liet los zodat de slangpokémon het bevel van zijn trainer kon opvolgen. Hij schoot op de Spearow af en bekogelde deze met giftige angels die hij uit zijn bek schoot. De Spearow ontweek ze, vloog omhoog en zette een duikvlucht in. 'Max, probeer hem te grijpen met een Wrap!' De Ekans schoot omhoog en wikkelde zich om devogel. De Spearow schreeuwde luid toen de slang hem fijn kneep en zette een boor in om zich los te maken. Ekans schreeuwde het uit van de pijn, maar besloot terug te slaan. 'Bite!' riep Kenji op precies hetzelfde moment als toen de gedachte aan die aanval bij de Ekans op kwam. Hij zette zijn tanden in de Spearow, welke hard begon te spartelen. Met zijn klauwen krabte hij Ekans, waardoor deze hem los moest laten. Spearow probeerde weg te vliegen, maar was gewond geraakt aan zijn vleugel toen Ekans hem daar hard gebeten had. Kenji zag het in een fractie van een seconde en besloot dat het beter was om het nu af te maken. 'Max, doe je Poison Sting!' De Ekans raakte de Spearow, welke nog een tegenaanval in had willen zetten, vol op de borst. Hij stortte neer en Kenji greep snel een pokéball. 'Pokéball go!' riep hij terwijl hij de bal naar de Spearow gooide. Hij raakte hem en de pokémon verdween in een rode flits. De bal viel op de grond en bleef daar al wiebelend en met een rood knipperend lichtje liggen. Ingespannen keek Kenji naar de bal. Zou hij hem hebben?

OOC: Godmode met toestemming!

De Spearow vocht hard, hij zag het totaal niet zitten om gevangen te worden! Maar hij was te erg verzwakt. Het lampje doofde en de bal stopte met wiebelen. Gefeliciteerd, je hebt een Spearow gevangen!

Ja! Hij bleef zitten! Kenji sprong een gat in de lucht en rende naar de bal toe, welke hij opraapte en triomfantelijk in de lucht stak. 'Ja! Ik heb een Spearow!' Ha, beat that Karin! 'Goed gedaan Max,' grijnsde de jongen naar zijn Ekans. 'Ekans!' riep deze blij, waarna hij zich enthousiast om het been van Kenji wikkelde. Zucht, dat moest hij hem echt eens af gaan leren!

+5 !

"Max, doe Aquatail!" schreeuwde de jongen tot haar stomme verbazing. Kon zijn Ekans Aqua Tail?! De aanval sloeg tegen Arash' Will-o-wisp en een stoomwolk besloeg het strijdtoneel. Karin beet op haar lip. Ze kon niks doen als ze niks zag! Ze moest vertrouwen op Arash reukvermogen en zijn vermogen om zelf beslissingen te maken. Gespannen wachtte ze af tot de mist was opgetrokken, waarna ze met haar ogen de twee pokémon zocht. Die bevonden zich echter op een compleet andere plek dan ze had verwacht, namelijk enkele meters boven de grond.

"En nu is het afgelopen!" brulde Sora. Karin keek stomverbaasd naar het groenharige meisje, dat woedend naar hun toe stampte. Spring hield de twee pokémon stevig vast. "Waar slaat dit in hemelsnaam op?" brieste ze. Karin fronste. Sinds wanneer was het verboden om een pokémon gevecht te houden, om welke reden dan ook? Natuurlijk had de blauw-haar-groene-ogen-jongen-waarvan-ze-de-naam-nog-steeds-niet-wist zijn antwoord klaar. "Dat kan ik beter aan jou vragen! Waar bemoei je je mee? Laat mijn pokémon los!"

Spring gaf gehoor aan het bevel en Arash kwam weer naar haar toe rennen. Het rozeharige meisje zakte door haar knieën en aaide de Growlith over zijn kop. "Goed gedaan hoor, jochie," glimlachte ze. Karin stond weer op en zag dat de jongen bezig was een Spearow te vangen. Ze trok even haar wenkbrauw op. Dat was mazzel voor hem. Ze keerde zich naar Sora. "Sorry dat het zo uit de hand liep, Sora. Maar zou je niet mijn gevechten willen onderbreken?" Ze probeerde vriendelijk te klinken, maar op het laatst klonk haar stem toch wat vinnig.

Het gefladder van vleugels en een krassend geluid trok haar aandacht. Haar roodbruine ogen zochten naar zijn oorsprong en ze spotte een Pidgey, een eindje verderop. Een Pidgey! Die waren zo veel schattiger dan Spearow! Gauw pakte ze haar pokedex en klapte die open. Een timide pokémon die over het algemeen gevechten vermijdt en zich in hoog gras verstopt. Bij dreiging slaat Pidgey met zijn vleugels om zand op te slaan. Hij heeft een zeer scherp richtingsgevoel en kan altijd zijn nest terug vinden, hoe ver hij er ook van verwijderd is. Vastberaden klapte het meisje het apparaatje weer dicht en wees op de Pidgey. "Arash, Bite!"

De Growlithe stoof er vandoor, maar de Pidgey schrok op en begon met zijn vleugels te slaan. Grote wolken zand verblindden de Growlithe. "Doe je Ember!" riep Karin, terwijl ze wat dichter naar het gevecht toe rende. Arash's sintels doorkliefden de zandstorm en brachten de vluchtende Pidgey weer in zich. "Gebruik Ember nog een keer!" Opnieuw verhitten de sintels de lucht en raakten de Pidgey recht in zijn maag. De vogel tuimelde naar beneden, trok net op tijd op en stoof op Arash af. De Growlithe probeerde de aanval te ontwijken, maar was te sloom. De Pidgey raakte hem hard in zijn zij en trok snel weer op. Arash tuimelde over de grond en stond versuft weer op. "Arash, de Leer en dan Bite!" riep Karin om de pokémon weer in het gevecht te krijgen.

De ogen van de Growlithe werden scherp, moordlustig en keken de Pidgey recht aan. Er ging een rilling door het lichaampje van de vogelpokémon en leek even te verstijven. Arash maakte gebruik van dit moment, nam een sprong en greep de Pidgey bij zijn vleugel. Met een klap smeet hij de pokémon op de grond. Hij probeerde overeind te komen, trilde, en viel toen neer. Karin trok gauw een lege pokéball van haar riem en klikte hem groot. Met een welgemikte boog gooide ze de bal naar de Pidgey. Hij verdween in een rode flits. Gespannen staarde het meisje naar de bal. Bleef hij zitten?!

De Pidgey spartelde in de bal en probeerde te ontsnappen. Hij was echter niet sterk genoeg meer om zich te verzetten en gaf het dus op. De bal stopte met wiebelen en het rode lampje doofde. Gefeliciteerd! Je hebt een Pidgey gevangen!

De bal stopte met wiebelen, het beruchte, rode lampje doofde. Een seconde lang staarde Karin naar de stil liggende, waarna ze een vreugdesprong maakte. "Ik heb een Pidgey!" gilde ze uitzinnig, net op het moment dat iemand achter haar riep: "Ja! Ik heb een Spearow!" Verbaasd draaide het rozeharige meisje zich om en keek ze verbaasd naar de jongen die op triomfantelijke wijze een pokeball omhoog stak. Wat een toeval! Toen haalde Karin haar schouders op en rende ze naar de pokéball toe. Ze opende hem en de Pidgey kwam weer tevoorschijn. Het meisje viste een Potion uit haar tas en spoot deze op zijn vleugel. "Zo, dat voelt vast beter." De vogel reageerde enthousiast en fladderde naar haar schouder. Karin schoot in de lach. "Je moet een naam hebben," zei ze nadenkend. "Wat vind je van Ethito? Of Laslo?" Karin keek een beetje opzij en zag dat de Pidgey nadacht. Toen schudde hij vinnig zijn hoofd. Karin fronste en dacht nog eens na. "Hoe klinkt Kaede?" stelde ze toen voor. Opnieuw dacht de pokémon na, waarna hij knikte. "Mooi zo," lachte het meisje.

Karin draaide zich om en liep richting de jonge. "Hee, gefeliciteerd met je vangst," zei ze vriendelijk, waarna ze haar hand uitstak. "Ik heb me nog niet eens behoorlijk voorgesteld. Ik ben Karin en kom van Cinnabar Island." Dat haar vader de Gymleider van het eiland was, liet ze maar even achterwege. Hopelijk was de jongen niet wrokkig en kon hij zich een beetje naar deze nieuwe situatie zetten.

+5!

Sora snapte er niks meer van. Eerst waren die twee in een hevig gevecht verwikkeld geraakt, vervolgens waren ze beide boos, omdat zij hen gestopt had, en het volgende moment waren ze allebei bezig met het vangen van een pokémon! Waar sloeg dit in hemelsnaam op? 'Snap jij het nog?' vroeg ze aan Spring. De Bulbasaur schudde haar hoofd. Blijkbaar was ook zij de draad van dit alles al kwijt. Het was ook zo raar! Tegelijkertijd waren er een Pidgey en een Spearow verschenen, ieder aan de andere kant van de drie kinderen. Vreemd, heel vreemd... Was dit bos soms behekst? Even keek Sora om zich heen, maar ze zag niks ongewoons. Niet zo vreemd natuurlijk, want als het echt behekst was, dan zouden de spoken zich echt niet laten zien hoor. Het grootste schrikeffect zat hem altijd in de onverwachte dingen, de dingen die je niet zag aankomen. Als de spoken zich zouden laten zien, dan was het direct al een stuk minder eng. Of zou het dan juist nog enger worden? Sora dacht daar eens diep over na, maar werd daarin gestoord door het geschreeuw van Karin en de blauwharige jongen. Blijkbaar waren ze er allebei in geslaagd hun vogelpokémon te vangen. Mooi, dan was dat ook weer goed.

Sora keek tevreden toe hoe Karin zich omdraaide en naar de jongen toe liep. Kijk, dat was al een stuk beter dan elkaar direct te lijf te gaan. Karin stelde zich voor en Sora bedacht zich dat zij zichzelf ook nog helemaal niet had voorgesteld. Ze ging naast Karin staan en stak ook haar hand uit. 'En ik ben Sora. Ik kom uit Viridian City,' voegde ze aan het verhaal van Karin toe. Ze was benieuwd naar de naam en herkomst van de jongen. Waar zou hij heen gaan? Misschien konden ze samen gaan reizen! Haar ogen schoten heen en weer tussen Karin en de jongen. Hmmmm, misschien was dat toch niet zo'n verstandig idee. Dan moest zij zeker de hele tijd die twee heethoofden uit elkaar halen. Nee bedankt. Alhoewel dat natuurlijk wel een mooie krachttraining was voor Spring en zijn roede. Ach ja, zo zie je maar weer, ieder voordeel heeft ook zijn nadeel.

+2 voor je wazige verhaal xD

Achter zich hoorde Kenji opeens blij gegil. Verbaasd draaide de jongen zich om (iets wat niet al te gemakkelijk gaat met een Ekans om je been) om te zien wat er aan de hand was. Het rozeharige meisje had blijkbaar tegelijkertijd met hem een pokémon gevangen. Dat was ook toevallig. Hij had echter een veel betere pokémon gevangen dan zij. Pidgeys waren namelijk erg zwakke en vrij waardeloze pokémon. Spearow daarentegen was cool, sterk en gemeen, perfect voor hem dus. Kenji keek tevreden naar de pokéball in zijn hand en keek toen naar de Ekans om zijn been. Die moest daar maar eens weg gaan. 'Max, laat los,' zei hij op strenge toon. De Ekans keek hem ietwat beteuterd aan, maar verslapte wel zijn greep om Kenji's been. De jongen voelde zijn been tintelen toen het bloed weer naar zijn voet begon te stromen. 'Veel beter,' mompelde de jongen terwijl hij met zijn been schudde om het tintelende gevoel kwijt te raken.

Plotseling stond het rozeharige meisje voor zijn neus. Ze feliciteerde hem met zijn vangst en stak haar hand uit, waarna ze zich voorstelde. Kenji was helemaal in de war terwijl hij de hand van het meisje schudde en vervolgens ook die van het groenharige meisje dat er nu ook bij was komen staan. Karin en Sora dus. Oké, nuttig om te weten. 'Kenji, uit Cerulean,' stelde de jongen zich kort voor. 'En jij ook gefeliciteerd.' Kenji was niet zo goed in het voeren van vriendelijke gesprekken, grotendeels omdat hij niet veel andere kinderen tegen was gekomen in zijn leven, afgezien van zijn nicht Kasumi, welke hij ook maar zelden zag. Hij keek even naar de twee meiden voor hem. Dus... en nu? Eigenlijk wilde hij nu terug lopen naar Pewter City. Zijn nieuwe aanwinst moest namelijk even behandeld worden en de rest mocht ook wel even gecheckt worden. 'Nou, ik ga maar weer eens verder,' zei Kenji, gebarend in de richting van Pewter City. 'Mijn pokémon moeten even naar het pokécenter.' Hij groette de twee meiden en liep toen in de richting van waar hij gekomen was. Hij wist niet of de meiden volgden of niet, maar aangezien hun stemgeluid niet leek te vervagen zoals het hoorde wanneer je je verwijderde van mensen, ging hij er vanuit dat ze ook naar Pewter City gingen.

OOC: Godmode met toestemming =3

+3, arme, beteuterde max

Karin voelde een kleine lucht verschuiving naast zich en Sora kwam naast haar staan. Het meisje stelde zich ook voor en stak haar hand uit. De blauwharige jongen leek aardig van zijn stuk gebracht door deze omslag. Karin hield haar lach in, bang de goede sfeer te verpesten. De jongen schudde haar hand en ook die van Sora, waarna hij zich voorstelde. "Kenji, uit Cerulean," was het korte antwoord. Hèhè, wist ze eindelijk zijn naam. Kenji, best een aparte naam. Eigenlijk paste het wel goed bij zijn aparte uiterlijk. Die felblauwe haren en doordringende, groene ogen.. Cerulean City dus. Ze was er maar één keer eerder geweest, maar de Watergym had toen aardig wat indruk achter gelaten, net als de toen nog maa rnet gebouwde contesthal. Karin richtte haar roodbruine ogen weer op Kenji, die zich duidelijk ongemakkelijk voelde in deze nieuwe situatie. Ze kon het niet laten om te grijnzen. Als ze hem wilde stangen moest ze Kenji dus niet aanvallen, maar juist een vriendelijk gesprek met hem voeren.

"Nou, ik ga maar weer eens verder," sprak de jongen onhandig, terwijl hij naar de weg gebaarde. Karin knikte, zij moesten ook maar eens gaan. Pewter City! De eerste Gym! Elke vezel van haar lichaam begon te trillen van opwinding als ze aan haar eerste Gymgevecht dacht. Arash en Ithai waren er klaar voor, dat wist ze. Ze hadden veel getraind en Ithais Waterpulse was een geweldig geheim wapen. Bovendien had ze Arash zonder erg veel moeite de aanval Dig kunnen leren. Kenji groette hun en begon naar pewter te lopen. Karin keek Sora even met opgetrokken wenkbrauw aan, waarna het tweetal op enige afstand volgde. Opgewonden begon het rozeharige meisje over haar aankomende Gymgevecht te praten. Sora lachte met haar mee en toonde medeleven over haar zenuwen. Karin glimlachte. Het meisje was een echte vriendin geworden. Wanneer Sora haar eerste Contest zou hebben zou ze komen kijken, hoe ver ze er ook voor moest reizen. Want dat deden vriendinnen nu eenmaal voor elkaar.

OOC: Godmode met toestemming, topic is klaaaar!

+3!