Ceder
Ceder keek naar de stad. Fuschia City. Ze had niet verwacht zo snel weer langs huis te komen, maar de volgende contest was in haar thuisstad en zij was van plan zich er voor in te schrijven. Voor het echter zo ver was, had ze nog heel wat te doen. Bijvoorbeeld: Squirtle een nieuwe aanval leren. Het drietal - Ceder, Squirtle en Alaska - hield halt en een veldje even buiten de stad. Ceder keek haar pokémon aan met een grote grijns op haar gezicht. "Oké, team, we gaan weer aan de slag. Onze eerste contest komt eraan en ik ben van plan om in ieder geval geen laatste te worden. Alaska, zou jij verder kunnen oefenen op je Hail? Squirtle, wij gaan zo beginnen aan die nieuwe aanval die ik je beloofd had, maar ik wil eerst even wat dingetjes uitproberen." Ze had al besloten dat ze haar Tauros in zou zetten bij de contest, en ze had ook al een beetje de grote lijnen van hun opvoering bedacht. Voor hun performance was echter wel die nieuwe aanval belangrijk. Terwijl Alaska een klein eindje verderop op een sten ging zitten, haar ogen sloot en een geconcentreerde uitdrukking op haar ronde, blauwe gezichtje kreeg, wendde Ceder zich tot Squirtle. "Probeer eens Tail Whip en Tackle tegelijk te doen", zei ze tegen hem. Squirtle zette een paar stappen achteruit en sprong toen naar voren alsof hij een onzichtbare tegenstander wilde tackelen, terwijl hij met zijn drie staarten zwaaide. Het zag er niet bijster indrukwekkend uit. "Hm... Tail Whip en Scary Face?" Squirtle keek haar aan met een angstaanjagende blik op zijn gezicht. Zijn staarten zwiepten door de lucht. Ceder knikte goedkeurend. "Gaaf..." mompelde ze. "Oké, Rage en Scary Face." Squirtle's manen kregen een rode glans en hij keek bijzonder kwaad en eng. "Spring eens naar voren", stelde Ceder voor. Squirtle maakte een werkelijk machtige sprong en landde vlak voor Ceders neus. "Blijf nog even zo staan en doe Tail Whip", zei de coördinator. De drie staarten bewogen op een bijna hypnotiserende manier. Ceder grijnsde. "Oké, stop maar", zei ze. De rode gloed verdween en Squirtle's gezichtsuitdrukking werd weer emotieloos. Ceder haalde even opgelucht adem. Die Scary Face was na al die oefening toch wel behoorlijk eng geworden.

Ze keek even naar Alaska om te zien of daar alles goed ging. Het hagelde nog niet, maar de waterpokémon leek vastbesloten vol te houden en liet haar concentratie niet verslappen. Ze moest en zou dat ijs uit de lcuht krijgen. Ceder glimlachte. Dát was Alaska. Ze wendde zich weer tot Squirtle. "Goed, Squirtle, ik ga je Rock Tomb leren. Enig idee hoe die aanval gaat?" Squirtle keek haar zwijgend aan, wat Ceder als een 'nee' opvatten. "Nou, ik heb het natuurlijk nooit zelf uit kunnen proberen, maar ik heb het wel eens gezien en ik denk dat het zoiets is: je stamt heel hard op de grond, zeg maar alsof je een aardbeving wilt veroorzaken, maar in plaats van de kracht te verspreiden, zodat de grond gaat trillen, concentreer je hem op één punt, zodat daar een rots uit de grond schiet. Zoiets." Ze glimlachte. "Moet te doen zijn, toch?" "Tau", bromde Squirtle. Hij hief zijn hoef en stampte heel hard op de grond. De aarde onder Ceders voeten trilde een een beetje, maar verder gebeurde er niets. Ceder knikte haar Tauros bemoedigend toe. Gewoon nog een keer proberen. Squirtle stampte opnieuw, maar weer gebeurde er niets. "Probeer het eens met twee hoeven tegelijk", stelde Ceder voor. Squirtle steigerde en zette zijn voorbenen met een klap neer. De graspollen vlogen door de lucht en Ceder zag dat op verscheidene plaatsen stukjes grond omhoog waren gekomen. Mooi. De kracht was er, hij moest alleen nog geconcentreerd worden. Ceder grijnsde breed, blij dat haar aanwijzingen bleken te kloppen.

Ceder
Ceder keek verbaasd rond toen ze iemand hoorde klappen. Ze zag een man staan, die een klein stokje tussen zijn tanden geklemd hield. Ergens kwam dat detail haar bekend voor. Ceder schrok heel even van hem, denkend aan de vrouw met haar Jolteon. ‘Oeps, sorry,’ grinnikte de man. ‘Ik kan nogal enthousiast worden als een aanval lijkt te lukken. Ik ben Aiden Conwell, aangenaam kennis te maken.’ Ah, natuurlijk, Fuchsia City's gymleider. Ceders wantrouwen verdween meteen. Ze herkende hem van de foto's. Hoewel ze in dezelfde stad woonden, had ze hem echter nog nooit in het echt gezien. Wel wist ze van dat stokje en de Scyther die naast hem stond was ook geen verrassing. Ceder had veel over hem gehoord.
Als een Winter iets voorbereidde, dan deed 'ie het goed. Wolf en Erin waren beiden trainers en ze hadden de weken voor ze op weg gingen zo veel mogelijk geleerd over Kanto. De pokédex van hun vader, Theodoor, was bijna compleet en ze hadden bijna alle pokémon uit hun hoofd geleerd, inclusief een paar bekende aanvallen en bijbehorende levels. Ceder zelf had videobanden van verschillende contests bekeken en gelet op de effecten van verschillende combinaties. Haar broer en zusje hadden zich gericht op de gyms. Ze overhoorden elkaar de laatste dagen voor hun vertrek voortdurend, en zo kwam het dat Ceder nu van iedere gymleider de naam, de uiterlijke kenmerken, de pokémon en soms nog wat andere bijzonderheden kende. Dit was Aiden Conwell, leider van de Poison Gym, vooral te herkennen aan dat stokje. Zijn pokémon waren een Arbok, een Wheezing, een Muk en de Scyther die naast hem stond. Allen naamloos, allen mannelijk. Toeval? Je wilde niet weten wat voor theorieën daar op internet over rondgingen.

De gymleider kwam naar haar toe en keek naar Squirtle, die wantrouwig terug staarde. ‘Een Tauros, hè?’ vroeg hij. ‘Die Pokémon ben ik nog maar zelden tegengekomen, al sinds gymleider van Fuchsia City ben!’ Hij richtte zich tot Ceder. ‘Oh, wat ben ik toch weer onbeleefd,’ grinnikte hij. ‘Wat is jouw naam? En wat maakt dat je zo intensief aan het trainen bent? Ga je soms mijn gym uitdagen?’ Ceder schudde glimlachend haar hoofd. "Mijn naam is Ceder Winter", antwoordde ze. "Ik ben coördinator. Mijn broer en zusje zijn wel trainers, maar ik ben me nu aan het voorbereiden op de Winter Wonderland Contest hier in Fuchsia City."

Squirtle
Hij vertrouwde die man voor geen meter. De herinnering aan die rare vrouw van een paar dagen lag nog vers in zijn geheugen, dus hij was niet van plan om deze persoon ook maar voor één moment uit het oog te verliezen. Diens interesse voor Squirtle maakte de Tauros alleen nog maar wantrouwiger. Wat wilde hij? Kon hij een gevaar vormen voor Ceder? Aiden Conwell, zo stelde hij zich voor. Hij beweerde dat hij gymleider was en Ceder leek dat te geloven. Squirtle werd hierdoor ook wel overtuigd, want hij wist dat Ceder veel over de gymleiders van Kanto had geleerd. Bovendien had deze meneer Conwell niet zo'n onprettige stem als die vrouw. Squirtle besloot dat hij erop kon vertrouwen dat de man Ceder geen kwaad zou doen. Hij keek naar Alaska. Die was nieuwsgierig dichterbij gekomen zodra de man zich had voorgesteld. "Een gymleider, hm?" zei ze. Ze wierp even een blik op de Scyther, maar sprak hem niet aan.

Aiden draaide zijn hoofd toen hij de Pokémon van het meisje zag. Ze leken een beetje wantrouwig te zijn. Aiden vroeg zich af waarom. Aiden moest denken aan het gesprek dat hij met Lillian had gehad, de eigenaresse van de manage in Fuchsia City. Zij was niet wantrouwig geweest, maar haar Jolteon wel. En deze had niet meer gekalmeerd kunnen worden voor de rest van de middag. Hij vroeg zich af of deze Pokémon ook iets vervelends hadden meegemaakt. Hij kon het niet helpen dat hij zich al bezorgd voelde worden om de Pokémon. Hij zou niet begrijpen wie een Pokémon zou wantrouwig zou kunnen maken. Hij begreep ook geen mensen die hun Pokémon pijn deden of dwongen tot iets wat ze niet wilden. Hij was daar echt compleet tegen. Als zijn Pokémon een trucje nog niet kenden, wachtte hij geduldig af tot ze er wel klaar voor zouden zijn. Hij zou ze zeker niet dwingen. Hij merkte dat hij een beetje afdwaalde en hij het wel erg ver aan het zoeken was. Goed, waar was hij ook alweer gebleven? Oh ja, de Pokémon waren wantrouwig. Goed, dat kon ook gewoon in hun natuur zitten, dat hoefde niet per se veroorzaakt te zijn door een bepaalde gebeurtenis. Het meisje had zich inmiddels voorgesteld als Ceder Winter. Hij kende de naam niet. Hij kende wel een paar inwoners van Fuchsia City, maar hij kende ze natuurlijk niet allemaal. Als Ceder al een inwoner van Fuchsia was natuurlijk. Hij trok echt veel te snel conclusies vandaag en zijn gedachten dreven echt veel meer af dan normaal. Daar zou hij echt wel iets aan moeten doen. Hij zou zich immers moeten focussen op het gesprek en niet allemaal conclusies mogen trekken in verband met anderen. ‘Ah, de Winter Wonderland Contest,’ zei Aiden met een glimlach. ‘Dan zorg maar dat je goed traint. Volgens mij zijn er dit jaar best sterke tegenstanders.’ Hij grijnsde vriendelijk naar haar. ‘Hoewel ik denk dat je een goede kans maakt als je zo door blijft gaan!’ Hij wilde haar geen negatieve gedachten inspreken. Ze moest positief blijven zijn. Hij had gehoord dat er dit jaar toch wel sterke kandidaten zouden komen. Aiden was benieuwd of er oude kandidaten zouden zijn, ouder dan dit meisje. Hoe oud zou ze trouwens zijn? Als hij zo naar haar keek zou hij eerder aan veertien à vijftien denken, maar hij kon het natuurlijk ook fout hebben.

Scyther, Aidens Pokémon, was helemaal niet bezig met het gesprek. Hij was naar de Squirtle en de Tauros aan het kijken. Hij wist van zichzelf dat hij niet echt de sociale vaardigheden had die Aiden wel had. Oké, hij kon wel sociaal zijn, maar hij vond het lastiger om op onbekenden af te stappen. Hij was altijd blij dat Aiden het woord deed en hijzelf eigenlijk vrijwel weinig hoefde te doen. Hij had echter het gevoel dat de Pokémon van het meisje naar hem keken. Hij hoorde de opmerking van één van de twee Pokémon en draaide gelijk zijn kop. ‘Dat klopt,’ antwoordde hij meteen. ‘Aiden is de gymleider van Fuchsia City. Hij is erg aardig, dus je hoeft geen schrik te hebben. Je kan hem best vertrouwen,’ sprak de Scyther kalm, waarna hij een gebaar naar Aiden deed. ‘En ik ben Scyther, aangenaam. Ik ben Aidens vriend, maar ik word niet in een gymgevecht gebruikt. Die taak behoort meer tot Arbok, Weezing en Muk.’ Zo. Hij vond dat hij toch wel redelijk veel gezegd had en besloot om nu even te zwijgen, afwachtend of de Squirtle en de Tauros ook tegen hem zouden praten.


OOC: Laat, sorry!!

Ceder
Ceder legde haar hand even op Squirtle's manen. De Tauros ontspande gelukkig iets. Sinds die vrouw keek hij met wantrouwen naar iedere voorbijganger. Hoewel, dat deed hij daarvoor eigenlijk ook al wel een beetje... ‘Ah, de Winter Wonderland Contest,’ zei de gymleider met een glimlach. ‘Dan zorg maar dat je goed traint. Volgens mij zijn er dit jaar best sterke tegenstanders. Hoewel ik denk dat je een goede kans maakt als je zo door blijft gaan!’ Ceder glimlachte vriendelijk. Zij was zeker van plan om een kans te gaan maken. Ze was zelfs van plan om te winnen, al probeerde ze zich ook voor te bereiden op een iets minder gunstige en een stuk waarschijnlijkere uitslag. Nu ja, ze zou in ieder geval al blij zijn als ze geen laatste werd.
Ze keek naar Aidens Scyther. Ceder vond het een gave pokémon, maar ze had zich altijd afgevraagd hoe hij at. Ik bedoel, hij heeft geen handen. Hij kan geen dingen oppakken. Eet hij gewoon zo van een bord of uit een bakje, zoals bijvoorbeeld Growlithe? Om de een of andere reden vond ze zich dat moeilijk voor te stellen bij een pokémon die nog enigszins 'mensachtig' was (oftewel: op twee poten liep. Mensachtiger dan dat is een Scyther natuurlijk niet echt). Ceder besloot dat dit haar kans was om erachter te komen. "Mag ik wat vragen?" vroeg ze.

Alaska
‘Dat klopt’, zei de Scyther meteen. ‘Aiden is de gymleider van Fuchsia City. Hij is erg aardig, dus je hoeft geen schrik te hebben. Je kan hem best vertrouwen.’ Alaska keek naar Squirtle. Hij was de wantrouwige, zij was niet bang. Niet voor die vrouw en ook niet voor deze gymleider met zijn insect. ‘En ik ben Scyther, aangenaam. Ik ben Aidens vriend, maar ik word niet in een gymgevecht gebruikt. Die taak behoort meer tot Arbok, Weezing en Muk.’ Alaska keek hem nu pas aan. "Jullie hebben geen namen?" vroeg ze. Ze snoof. Wilde pokémon hadden geen naam. "Ik heet Alaska en dit hier is Squirtle", zei ze. Zij, persoonlijk, was zeer trots op haar eigen naam. Alaska, een land van ijs. Ze vond het wel bij zichzelf passen. En Squirtle... Tja. Intussen was ze al zo gewend aan zijn naam dat het haar niet meer zo opviel. En hij hád tenminste een naam. Dan nog liever Squirtle dan gewoon Tauros.

Aiden had, zoals hij al eerder had opgemerkt, het gevoel dat het meisje niet zo heel spraakzaam was. Het enige wat hij van haar wist was dat ze Ceder Winter heette en dat ze zich aan het voorbereiden was op de Winter Wonderland Contest. Een Contest waar hij trouwens naar ging kijken. Dan wist hij haar achteraf wel te vertellen wat hij allemaal gezien had. Aiden voelde zich een beetje vreemd toen het meisje de hele tijd blikken op zijn Scyther wierp. Oké, Scyther was best interessant, maar zo interessant? De Pokémon was zich echter op de andere Pokémon aan het concentreren en Aiden vermoedde dat ze een gesprek voerden in hun eigen Pokémon-taaltje. Hij was vaak genoeg met zijn eigen Pokémon aan het trainen en hoorde dan aan de zijlijn zijn Pokémon die niet trainden tegen elkaar praten in hun eigen vreemde taaltje. Maar ja, dat zouden zij ook wel van hun, de mensen, denken. Toen het lang stil bleef en de blik van Ceder maar op zijn Scyther gericht bleef, stak Aiden het stokje tussen zijn lippen wat beter en ging met zijn hand door zijn haar. Plotseling werd de blik van zijn Scyther afgehaald en op hem gericht. Aiden trok vragend zijn wenkbrauwen omhoog omdat hij wist dat er iets ging komen. Hij keek verbaasd toen Ceder hem vroeg of ze hem een vraag mocht stellen. Tja, wat zou hij daar op moeten antwoorden? Ze leefden in een vrij land, dus waarom zou ze dat in godsnaam niet mogen? Voor zijn part had ze haar vraag allang aan hem gesteld. 'Natuurlijk,' zei hij dus een beetje beduusd. 'Je mag me alles vragen wat je maar wilt weten.' Aan de eerdere blikken op zijn Scyther vermoedde hij dat het een vraag ging zijn die over zijn Scyther ging en spoedig zou blijken of hij gelijk had of niet.

Scyther keek opzij toen de Squirtle hem een vraag stelde. Scyther was van zichzelf een agressieve Pokémon geweest, maar Aiden had hem veranderd en nu was hij een rustige Pokémon die nooit anderen zou aanvallen zonder reden, maar zelfs Scyther moest even tot vijf tellen toen hij de afkeuring op het gezicht van de Squirtle zag. Hij zag vanuit zijn ooghoeken dat Aiden vriendelijk iets tegen de Trainer van de Pokémon zei en besloot om zijn nijdigheid een beetje te temperen. 'Nee, geen namen. En dat vind ik helemaal niet erg,' benadrukte hij. Hij luisterde aandachtig naar hun namen. De Squirtle heette Alaska en de Tauros heette... Squirtle. Was dit soms een grap? 'Dus je vriend is vernoemd naar jouw soort?' vroeg Scyther in de war zijnd. Hij keek van de Tauros naar de Squirtle en had opeens een enorme drang om in lachen uit te barsten. Zijn irritatie van daarnet verdween en hij keek de twee zo serieus mogelijk aan. 'Mooie namen, echt waar,' zei hij. Hij hoopte dat de Pokémon zich nu niet al te beledigd zouden voelen, maar kom op, Squirtle als naam geven aan een Tauros? Dat vroeg toch om lachwekkende reacties? Niet dan?

OOC: Sorry voor de extreem late reactie >.<

Ceder
Aiden leek een beetje beduusd door haar plotselinge vraag. "Natuurlijk. Je mag me alles vragen wat je maar wilt weten", zei hij. Ceder grijnsde en wees naar zijn Scyther. "Hoe eet hij?" vroeg ze en ze herhaalde wat ze net had gedacht, over dat de pokémon geen handen had en of hij misschien zoals een Growlithe at. "Of prikt hij het misschien op zijn... mes...-dingen." Ze wist niet goed hoe ze de ledematen van de Scyther anders moest omschrijven. Ze keek Aiden nieuwsgierig aan.

Alaska
De Scyther... nee, Scyther, dat lidwoord kon ze dus ook gewoon weglaten, leek niet erg blij met haar opmerking. Ze had ook niet echt anders verwacht en het maakte haar niet echt iets uit. 'Nee, geen namen. En dat vind ik helemaal niet erg,' zei de groene pokémon verdedigend. Alaska haalde haar schouders op. Dat moest hij dan maar weten. 'Dus je vriend is vernoemd naar jouw soort?' vroeg Scyther verward. Alaska merkte dat ze moest grijnzen om zijn verwarring. 'Mooie namen, echt waar,' zei Scyther. Alaska betwijfelde of hij het meende. "De naam Squirtle voor een Tauros geeft tenminste nog iets meer blij van originaliteit dan helemaal geen naam", zei ze met een lief glimlachje. "Maar goed, misschien had hij gewoon geen zin om namen te verzinnen. Die mensen heb je ook. Niets mis mee, hoor, wees vooral niet beledigd. Naamloos zijn leek mij alleen meer iets voor... tja, wilde pokémon." Nog steeds dat lieve glimlachje.

Squirtle, naast haar, liet geen afkeuring blijken, maar ook geen goedkeuring. Eigenlijk maakte het hem weinig uit. Het waren zijn zaken niet. Alaska mocht van hem zeggen en doen wat ze wilde, zolang dat Ceder maar niet in de weg zat.

OOC: Geeft niet ^^

Aiden had een vraag verwacht over de Contest, een vraag over hoe het was om een gymleider te zijn, een vraag over hoe zijn andere Pokémon eruit zagen of hoe lang hij al gymleider was. Hij had nooit verwacht dat Ceder hem zoiets zou vragen. Hij wierp een blik opzij naar zijn Scyther en legde zijn hand op zijn achterhoofd. Hij probeerde zich in te beelden hoe zijn Scyther ook alweer at. Hij liet zijn Pokémon eigenlijk gewoon vrij, gaf hun eten en richtte zich daarna zelf op zijn eten. Hij hield zich niet bezig met hoe zijn Pokémon hun eten aten, alleen met of ze het lekker vonden of niet. Hij had wel al eens gezien hoe Muk zijn eten at en hoe boos hij werd als iemand iets van hem probeerde te stelen, maar dat vroeg Ceder niet aan hem. 'Eh, welll...' Hij keek een beetje beduusd naar het jonge meisje. 'Ik heb er nog nooit echt serieus op gelet,' zei hij bedenkelijk, 'maar ik geloof dat hij met zijn messen wel degelijk stukjes voedsel kan oprapen en deze naar zijn mond kan brengen. Wat hij ook zou kunnen doen is voorover kunnen buigen om het op te pakken uit zijn bakje. Nog een derde mogelijkheid is dat hij het inderdaad prikt aan zijn messen en het dan in zijn mond steekt.' Hij moest lachen en keek haar vrolijk aan. 'Ik denk dat je me zojuist iets nieuws hebt aangewezen om op te letten, Ceder. Ik weet het je de volgende keer wel te vertellen.' Zijn Scyther was niet bezig met hun geklets. Hij richtte zich met een geïrriteerde blik op de Pokémon voor zich en Aiden zou wel eens willen weten waar ze het over hadden. Hij nam echter wel aan dat zijn Scyther, ook al irriteerden ze hem, zijn woede gewoon zou kunnen bedwingen. Scyther was immers een halve weerspiegeling van zichzelf, bedacht hij gerustgesteld.

Scyther liet een zacht, snuivend geluid horen op de woorden van de Pokémon. Vervelende Pokémon, zeg. Hij vond de Tauros, die naar de soort van de Pokémon naast hem vernoemd was, nog veel leuker. Hij was liever naamloos dan vernoemd te worden naar zijn teamgenoot. Stel toch dat hij Muk had geheten. Een rilling gleed over zijn rug heen. Of Weezing. Hij maakte een rare beweging met zijn ogen om zijn afschuw aan te duiden. Hij richtte echter zijn blik weer op de blauwe Pokémon die geen vrolijk verder praatte alsof Scyther niet naast hem stond. 'Er zijn volgens mij genoeg trainers die hun Pokémon geen namen geven, hoor,' antwoordde hij zo kalm mogelijk, maar het liefst had hij nu al zijn Fury Cutter tegen het irritante blauwe ding gebruikt. Maar dat zou Aiden niet goedkeuren. 'Ik ben trouwens liever naamloos dan dat ik de kans heb om een achterlijke bijnaam te krijgen, maar voel je vooral niet beledigd, hoor.' Hij deed moeite om niet triomfantelijk te klinken. 'Voor hetzelfde geld liep ik nu rond als Muk. Afschuwelijk idee, vind je ook niet?' Zijn lach toonde aan dat Squirtle, de échte Squirtle, ermee mocht lachen. Zijn blik gleed naar de Tauros, welke nog altijd gezwegen had en zich niet met hun conversatie bemoeid had. Ach ja, dat moest hij zelf weten. Hij richtte zijn blik naar de Squirtle om te zien of deze weer een weerwoord zou hebben.

OOC: Scyther voelt zich duidelijk geroepen om zich op een kinderachtige manier te verdedigen xD

Ceder
'Eh, welll...' begon de gymleider een beetje beduusd. Het leek erop dat hij zo'n vraag niet had verwacht. Ceder keek hem afwachtend aan. 'Ik heb er nog nooit echt serieus op gelet,' gaf hij toe, 'maar ik geloof dat hij met zijn messen wel degelijk stukjes voedsel kan oprapen en deze naar zijn mond kan brengen. Wat hij ook zou kunnen doen is voorover kunnen buigen om het op te pakken uit zijn bakje. Nog een derde mogelijkheid is dat hij het inderdaad prikt aan zijn messen en het dan in zijn mond steekt.' Tja, dat had Ceder dus ook al bedacht. Maar ze zou er nu duidelijk niet achter komen wélke van die drie het dan was. Aiden lachte. 'Ik denk dat je me zojuist iets nieuws hebt aangewezen om op te letten, Ceder. Ik weet het je de volgende keer wel te vertellen.' Ceder glimlachte en hoopte dat ze de gymleider nog eens tegen zou komen. Ze wilde het nu weten ook!

Ceder keek naar het stokje. Dat kleine ding was echt zijn handelsmerk. Ze had zich wel eens afgevraagd hoe lang hij dat al deed, met zo'n stokje in zijn mond rondlopen. Deed hij dat als kind ook al? Misschien had hij het als baby zelfs al, in plaats van een speen. Of hij kwam op een gegeven moment in zo'n fase dat hij op een stoere cowboy wilde lijken, die zo'n grassprietje tussen hun lippen staken, en hij had het niet meer afgeleerd. Ook hierover waren tientallen internettheorieën. Ze bedacht zich nu dat ze ook dit gewoon kon vragen, nu hij in levende lijve voor haar stond. En dat deed ze dan ook: "Hoe lang heeft u dat stokje eigenlijk al? Ik bedoel niet specifiek dít stokje, maar gewoon zo'n stokje. Dat je daar mee rondloopt." Wat was ze altijd toch goed in het formuleren van haar vragen.

Squirtle
Scyther werd niet erg blij van Alaska's opmerkingen. Ach, ze is nooit zo goed geweest in vrienden maken, dacht Squirtle de Tauros. En mocht een pokémon haar dan eens perongeluk aardig vinden, wist ze daar meestal vrij snel een eind aan te maken. Hijzelf was een uitzondering. Hem had ze 'geaccepteerd als een waardige teamgenoot'. Ach, niet dat het veel uit had gemaakt als ze dat niet had gedaan. Misschien waardeerde ze hem juist daarom wel, omdat het hem niet uitmaakte.
De Scyther maakte wat vreemde bewegingen. Hij rilde en hij rolde met zijn ogen. Zou hij ziek zijn? Maar hij stopte alweer voordat Squirtle had besloten of hij iets zou zeggen, dus hij nam aan dat alles wel goed ging. 'Er zijn volgens mij genoeg trainers die hun Pokémon geen namen geven, hoor,' zei de groene pokémon. "Ja, domme, fantasieloze trainers", mompelde Alaska zo zacht dat Squirtle het nog maar net kon verstaan. 'Ik ben trouwens liever naamloos dan dat ik de kans heb om een achterlijke bijnaam te krijgen, maar voel je vooral niet beledigd, hoor.' Squirtle keek hem met een ruk aan. Die achterlijke bijnamen waren anders wel door zijn Ceder bedacht! 'Voor hetzelfde geld liep ik nu rond als Muk. Afschuwelijk idee, vind je ook niet?' ging Scyther ongestoord verder. Hij lachte, maar zowel Alaska als Squirtle lachten niet mee. Squirtles Ability was Intimidate, dus hij kon er redelijk angstaanjagend uitzien, zeker als hij niet heel blij keek, zoals nu. Alaska snoof alleen. "Vind wat je wilt vinden", besloot ze schouderophalend. Squirtle kreeg het idee dat hij ook iets moest zeggen. "Ik vind Squirtle geen achterlijke bijnaam", bromde hij een beetje korzelig. Het maakte hem niet uit of die Aiden had besloten zijn pokémon wel of geen namen te geven. Maar niemand beledigde de namen die Ceder hen had gegeven.

Ceder
'Al heel lang,' zei Aiden. Ja, nou, daar had ze veel aan. 'Het is een soort vervanger voor het bekende stressballetje. Ik weet niet hoelang ik het al heb,' breidde de gymleader zijn antwoord nog iets uit. "Ongeveer?" drong Ceder voorzichtig aan. Ze wilde zeker niet onbeleefd zijn tegen een volwassene, zeker niet tegen een gymleader, maar ze was zo nieuwsgierig! Zij zou het antwoord kunnen krijgen op een vraag die zoveel mensen zich hadden afgevraagd! "Had u het als klein kind al? Of wel pas toen u volwassen was?" Aiden als kind, ze kon het zich eigenlijk maar moeilijk vooorstellen. Hij was nog vrij jong, dus een Aiden van haar leeftijd zag er waarschijnlijk niet heel veel anders uit dan de huidige, maar een peuter Aiden? Ze kon zich alleen maar precies hetzelfde hoofd - inclusief stokje - voorstellen op een peuterlijf. Dat beeld zag er absoluut niet uit en ze sloeg een hand voor haar mond om niet in lachen uit te barsten.
Ze zag dat Squirtle een beetje gespannen was en verbaasde zich daarover. Wat had die Scyther in Mewsnaam kunnen zeggen om de Berg van zijn stuk te krijgen? Ze zei niets, maar legde haar hand even op Squirtles manen en meteen werd hij weer rustig.
'En nu is het mijn beurt om jouw een vraag te stellen,' zei Aiden. 'Waar heb je die ongelooflijk stoere Tauros vandaan? Het lijkt me een zeldzame Pokémon die je echt niet vaak tegenkomt.' Ceder grijnsde. Ze hield van vertellen. "Hij is uit een ei gekomen. Tante Coria, mijn vaders zus, heeft het ei ergens vandaan gehaald. Ik weet eigenlijk niet precies waarvandaan, vast een van haar 'connecties'. Daar heeft ze er nogal wat van, en overal, lijkt het. In ieder geval, ik kreeg hem dus toen hij nog een ei was. Weet u, ik dacht altijd dat pokémon zodra ze uit hun ei kwamen eerst nog klein enzo waren, als baby'tjes? Nou, niet dus. Squirtle kwam in zijn volle glorie tevoorschijn uit dat ei, mijn zusje schrok zich dood." Ze grinnikte. Tja, als er het ene moment een klein ei lag en er het volgende moment een nogal grote Tauros voor je neus stond...


Squirtle
Ach, nee, ergernis was nu ook weer niet nodig, besefte de Tauros toen hij Ceders hand op zijn manen voelde. Het was enkel een meningsverschil. Scyther was zo beleefd zijn woorden terug te nemen. 'Goed, goed', zei hij. 'Misschien had ik het wel fout. Jullie namen zijn absoluut niet stom. Het komt voor mij enkel vreemd over dat een Tauros Squirtle wordt genoemd terwijl zijn teamgenoot een Squirtle is. Ik zou zelf bijvoorbeeld absoluut geen Weezing willen noemen, maar Squirtle kan ermee door.' Zo. Volgens Squirlte was de kwestie zo wel weer opgelost. Hij glimlachte niet, maar hij knikte kort, wat bij hem nog het meest bij een glimlach in de buurt kwam. Opeens stak Scyther zijn messen naar voren en heel even vernauwde Squirtle zijn ogen, klaar om te reageren op een eventuele aanval, maar Scythers actie was enkel bedoeld als een vriendelijk gebaar. 'Vrienden?' vroeg hij. Squirtle haalde zijn schouders op en bromde iets wat wel vaag een beetje op 'mij best' leek. Hij keek even naar zijn eigen hoeven en naar de messen van de groene pokémon. Beiden waren ze niet echt ideaal uitgerust voor handen schudden. Zijn maar half verstaanbare antwoord moest maar voldoende zijn.
Het was even stil, maar toen begon Alaska hard te lachen. Squirtle keek even verstoord omlaag naar de Squirtle, die alweer zweeg en denkbeeldige tranen van het lachen uit haar ogen wreef. Toen ze Scyther weer aankeek, was er geen spoor van een glimlach meer te zien. "Sorry, maar ik leefde in de veronderstelling dat je vrienden werd als je elkaar mocht en er sprake was van wederzijds respect, enzo", zei ze. Welke reden heb jij ons gegeven jou te mogen of te respecteren? Ze zei dit laatste niet, maar je kon het bijna horen. Squirtle vond dat ze weer eens overdreef, maar hij bemoeide zich er niet mee. Andermans problemen met zijn onvriendelijke teamgenote gingen hem niet aan, meende hij.

Ceder
Aiden lachte ook. 'Daar kan ik me wel iets bij voorstellen,' zei hij. 'En heb je die Squirtle - die échte Squirtle - van professor Oak, toevallig?' vroeg hij daarna. Ceder knikte. "Ja. Squirtles ei kreeg ik toen ik negen was. Mijn broer was elf en ging zijn starter halen, een Bulbasaur, Jus de Pommes, en ik kreeg het ei, omdat ik ook zo graag een eigen pokémon wilde. Toen ik elf werd, mocht ik ook nog een starter halen en koos ik voor de Squirtle, Alaska. Een klein beetje vanwege Squirtles naam, het leek me wel grappig, maar vooral vanwege haar karakter. Ze leek wat feller dan de Bulbasaur en Charmander, die beiden een beetje gedwee waren. En fel was ze." Ze dacht terug aan die eerste paar dagen na Alaska's aankomst bij het team. "De eerste dagen luisterde ze totaal niet, ze weigerde te reageren op haar naam, viel uit zichzelf wilde pokémon aan, negeerde al mijn bevelen en snauwde Squirtle af. Alaska had simpelweg geen enkel respect voor ons. Uiteindelijk hebben we een pokémongevecht gehouden van mij en Squirtle tegen Alaska, alsof zij nog een wilde pokémon was die ik moest vangen. Dat gevecht hedden Squirtle en ik gewonnen en Alaska sloeg helemaal om. Ze heeft sindsdien - bijna - altijd naar me geluisterd en tegen Squirtle is ze ook aardig." Ze vroeg zich af of ze te veel praatte. Ze keek even naar Alaska en naar Aidens Scyther. Tegen anderen is ze helaas niet altijd even aardig, dacht ze. Scyther zag er niet erg blij uit en Alaska had weer die hooghartige 'ik-mag-jou-niet'-blik in haar ogen die Ceder maar al te goed kende.

Alaska
'Daar heb je gelijk in,' zei Scyther en hij trok een bedenkelijk gezicht. 'Maar ik heb mijn excuses aangeboden en mijn best gedaan om minder sarcastisch te klinken en vooral jullie te respecteren zoals jullie zijn. Is dat al niet goed genoeg?' "Als je dat genoeg vind, moet je intussen wel heel veel vrienden hebben, zei Alaska, met haar poot naar hem wijzend. "Wederzijds respect, naamloze Scyther, daar zit het probleem. Zie je, no hard feelings, ik ben niet boos over dat namengedoe, je hebt je netjes verontschuldigd, meningen verschillen. Maar respect moet je verdienen." Haar ene mondhoek krulde een beetje op toen ze zag dat de insect-pokémon niet al te veel van zijn frustratie liet zien, al kon ze zich voorstellen dat hij dat wel moest voelen. Kijk, dat was dan weer iets wat ze wel kon waarderen. En een neutrale gezichtsuitdrukking had natuurlijk bijna iets vertrouwds als je je dagen doorbracht met een Tauros als Squirtle, wiens gezicht bijna altijd dezelfde, soms een beetje norsige, gezichtsuitdrukking kende.