Met een brede glimlach en een tevreden gevoel stapte Kasumi uit de bus. Ze was zojuist uit Fuchsa City gekomen en met de bus de brug over zee overgestoken. Ze zou het laatste stuk naar Pallet nog moeten lopen, maar dat deerde haar niet. Het blauwharige meisje liet haar twee Pokémon uit hun ballen. Miyu fladderde blij door de lucht, blij om weer in de buitenlucht te zijn. Shui bleef zoals gewoonlijk aan haar zijde. Het drietal begon te lopen, of eigenlijk het tweetal, aangezien Miyu vloog. Meestal praatte Kasumi honderduit tegen haar Pokémon als ze zo aan het lopen waren, maar nu was ze stil en content. Ze was zo ontzettend blij, ze had gewoon al twee lintjes! Ze had er nu evenveel als Chiaki, nog even en ze had haar vriendin ingehaald! Het meisje had niet meegedaan aan de vorige Contest, Kasumi vroeg zich af waarom niet.

In de namiddag bereikte Kasumi het dorp. De reden dat ze hier was, was omdat ze had gehoord dat de Daycare eieren was gaan verkopen. Echte Pokémoneieren! Dat was toch geweldig spannend? Het gebouw dat ze zocht bevond zich aan de rand van de stad, met een groot omheind landgoed erachter. Een klein belletje tingelde toen Kasumi de winkel binnenstapte. Miyu lande op haar schouder, zodat ze nergens tegenaan zou botsen binnen. Een oudere man die achter de balie stond keek op en glimlachte. "Goedemiddag," groette hij vriendelijk. Kasumi glimlachte terug. "Goedemiddag! Ik hoorde dat u Pokémon eieren verkoopt. Klopt dat?" vroeg ze wat onzeker. De man glimlachte breed. "Jazeker. Words travel fast, don't they?" Kasumi knikte. "Ik had gisteren een Contest in Fuchsia en daar heb ik het gehoord," legde ze uit. Blijkbaar was het allemaal best wel bijzonder. De man knikte. "Loop maar even mee."

Hij ging haar voor door een zijdeur, Kasumi en Shui volgden hem op de voet. Zodra ze de ruimte binnenstapte, viel haar mond open. Rijen planken waren aan de muur bevestigd, allemaal bezaaid met Pokémon eieren. Elk ei had zijn eigen kussentje, zodat ze niet van de plank rolden. Hoeveel moesten het er wel niet zijn? Veertig? Vijftig? De man grinnikte bij het zien van haar gezicht. "Er zijn veel trainers die hun Pokémon eieren niet willen houden. Het duurt immers een behoorlijke tijd voordat het ei uitkomt. De meeste Trainers prefereren het vangen van een wilde Pokémon, zodat ze er meteen wat aan hebben." Kasumi had wel willen antwoorden, maar ze stond nog altijd naar de eieren te staren. Hoe moest ze hier ooit uit kiezen?

Ondertussen praatte de man verder. "Deze bovenste rij hebben we kunnen identificeren door hun kleuren en markeringen. Ook weten we van een paar de ouders, waardoor het zeker is welke Pokémon in het ei zit. De rest.. Tsja, de rest is een verrassing." De man glimlachte breed. "Hoe duur zijn ze?" informeerde Karin. "Als je een geïdentificeerd ei wil, gaat dat je tweehonderd kosten. De onbekende eieren kosten honderd." Kasumi beet even op haar lip. Tweehonderd, zoveel had ze niet.. Maar wilde ze de gok wel nemen? Straks zat er een Grimer in het ei, of een Koffing! Haar ogen gingen twijfelend over de eieren, totdat haar blik vastberaden werd. Wat maakte het ook uit wat eruit kwam. Deze eieren lagen hier eenzaam en alleen, verlaten door hun moeder. Ze wilde er gewoon één redden! "Ik wil graag een onbekend ei," zei ze vastbesloten. De man knikte content. "Kies er maar één uit," zei de man, waarna hij naar de planken gebaarde. Kasumi boog zich over de eieren. Ze waren allemaal best wel hetzelfde, met slechts lichte kleurverschillen of verschillende vlekjes en stipjes. Ze koos een licht ei met een soort blauwe waas erover. Misschien nog een waterpokémon? Het meisje volgde de oude man naar de kassa en rekende af. Een paar minuten later stond ze buiten, het ei in haar armen en de zon op haar gezicht. Ze werd mama!