Vrolijk trippelde een Eevee achter Taichi aan die werd vergezeld door zijn oom, en een Raichu. Het was nu een aantal dagen dat ze terug waren in Viridian City, na het paas evenement in Celadon City, waar Taichi enorm opgelucht over was dat hij geen Pokémon Ei had gewonnen. al dachten zijn broertje en zusje er anders over.  Het was meer dat hij zich er niet klaar voor voelde om aan een derde Pokémon te denken, Nero en Juro waren op zich al een hand vol. Toen hij dit min of meer aan zijn broertje probeerde uit te leggen was zijn oom het er niet mee eens, die had hem deze ochtend zowat uit zijn bed gesleurd om naar Viridian Forest te gaan en daar een Pokémon te zoeken. Vandaar dat Taichi alleen Nero aan zijn zijde had en stond nu op het punt om over zijn neefje te beginnen. Hij wilde nog steeds weten waarom hij hier in Viridian City was, terwijl hij eigenlijk bij zijn eigen zoon hoorde te zijn. “Zeg oom Lucas… waarom ben je eigenlijk nog niet naar Vermillion City gegaan.. naar je zoon?” mompelde Taichi nonchalant tegen de man, die even van zijn stuk was gebracht. Deze dacht even na en keek toen achterdochtig naar de veertienjarige jongen die expres de andere kant op keek om zijn grijns te verbergen. “Hoe weet jij dat ik een zoon heb in Vermillion City?” reageerde Lucas ietwat laat, maar scheen toen te beseffen waar het gesprek heen ging, toen Taichi hem grijnzend aankeek. “Nou.. Jij en opa zijn nou niet bepaald zachtjes als jullie ruzie hebben,” sprak Taichi met een flauwe glimlach om zijn lippen en moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten toen hij de uitdrukking op het gezicht van zijn oom zag.

“Dat ligt niet echt gemakkelijk, knul… ik probeer dat ook aan je opa uit te leggen maar die ouwe gek vind dat ik een lafbek ben,” mompelde oom Lucas die een hand op zijn schouder had neergelegd tijdens hun wandeling. De jongen keek grijnzend naar de man, die een wat onzekere indruk maakte… dat was waar ook hij had bijna negen jaar in Sinnoh gezeten, plus dat de dood van zijn zus en zwager nogal onverwacht was aangekomen. Eigenlijk was zijn oom nu zijn wettelijke voogd dus begreep hij gedeeltelijk de situatie maar voor zijn neefje en nichtje vond hij het erg sneu.  Taichi wist maar al te goed hoe de kinderen tegenwoordig deden als je géén vader of moeder had.. Rica was al vaker naar hem toegekomen met dit soort dingen, want  hij kon zich ergens voorstellen dat Mark dat met zijn zusje ook wel misschien had meegemaakt. “Mama heeft me weleens vertelt dat je naar je hart moet luisteren als je het niet meer weet..” mompelde Taichi waarbij zijn uitdrukking wat droeviger werd. Voor het eerst sinds tijdens durfde hij weer met iemand over zijn ouders te praten.. alleen deed hij dit nu niet voor zichzelf maar voor zijn neefje en nichtje. Hij voelde ongeveer hetzelfde als dat zijn neefje voelde om zonder vader te moeten leven.. alleen had Mark zijn moeder nog en had hijzelf zijn vader gekend. Lucas keek hem ietwat meelevend aan toen zijn uitdrukking wat veranderde, waar Taichi nu niet echt op zat te wachten. Die tijd had hij nu ver achtergelaten want dat had hij zijn broertje en zusje beloofd na het feit dat ze bij hun oom gingen inwonen. Hij had er al een punt achter gezet en was van plan om snel zijn reis op te gaan pakken, maar zijn neefje ging nu voor.

Voor een moment kruiste zijn blik die van Nero, die hem bezorgd aankeek wat de jongen waardeerde maar de Eevee hoefde zich daar geen zorgen over te maken. “Je moeder wist me altijd wel te raken met haar woorden.. vooral als ik in de problemen kwam met me vrienden,” grinnikte Lucas na een korte stilte. Taichi zag de donkerblauwe ogen van zijn oom lichtjes twinkelen wat aangaf dat hij nog steeds moeite had met het verlies van zijn zus. “Ik denk ook niet dat Mark en Sylvia zullen accepteren dat ik er negen jaar niet voor hen ben geweest als vader,” ging zijn oom wat droevig verder, waar de jongen wat moeite mee had. Ergens vond Taichi dit een nog slechter excuus maar kon zich er ook wel in verplaatsen, en dat het behoorlijk verwarrend voor zijn neef en nichtje zou zijn, als hun vader ineens na negen jaar op de stoep zou staan. Alleen had weglopen totaal geen zin want hijzelf had het ook gedaan, nadat zijn ouders waren omgekomen. “Weet je dat weglopen voor je problemen niet goed is.. ik zelf heb het ook gedaan.. twee jaar terug,” sprak Taichi zacht maar met een zelfverzekerde uitdrukking op zijn gezicht. “Ik heb er veel van geleerd en het heeft me goed gedaan..“ zei Taichi maar zijn stem stierf weg toen hij geritsel tussen de bosjes hoorde, bleven zowel Nero als Taichi staan. “Vee,” bromde het bruine wezentje dreigend naar de groene blaadjes. Zo snel als dat het ritselen begonnen was, was het ook vrij snel weer gestopt. Nero spitste alert zijn oren waarna hij de struiken nauwlettend in de gaten hield, en zijn zwarte ogen niet van het struikgewas haalde.

Taichi richtte weer zijn aandacht op zijn oom die met zijn Raichu bezig was. Om opdat moment een hoop kabaal te horen waar Nero een seconde geleden nog naar de struiken aan het staren was. Een lichtblauw wezentje met stekels op haar lijfje volgde de Eevee op zijn voeten. Het was een vrouwelijke Nidoran.. hoe hij dat wist was omdat zijn moeder vroeger een Nidorina had gehad omdat ze daarvan pre-Evolutie waren, , deze leefde nu alleen niet meer. Ondanks dat zijn Eevee het niet leuk vond schoot Taichi wel in de lach, waardoor Oom Lucas en zijn Raichu opkeken en ook begonnen te lachen. “Eevee!” gromde Nero naar zijn trainer en de man die naast hem stonden. Taichi pakte uiteindelijk zijn Pokédex uit zijn zak met een brede grijns op zijn gezicht;

Nidoran, Poison-Pin Pokémon,
Nidoran is één van de weinige Pokémon die voor beide geslachten er anders uit zien, haar gifangel is behoorlijk krachtig. Alleen de hoorn is kleiner dan die van het mannetje, vrouwelijke Nidoran zijn zachtaardige Pokémon die niet echt houden van vechten.

De grijns op zijn gezicht verdween voor een moment toen hij terug dacht aan de momenten die hij met zijn moeder had. Ergens wilde hij dolgraag een Pokémon vangen, eentje die hem aan zijn moeder deed denken maar tegelijkertijd voelde het dubbel  aan. Taichi wilde nu niet alleen trainer worden omdat hij het zelf heel graag wilde maar ook omdat hij zich al te lang schuil hield voor de pijn. Het besef dat hij zijn ouders hier niet mee terug ging krijgen deed hem zeer en begon langzaam door te dringen. De jongen sloot zijn ogen voor een moment en opende ze weer toen hij resoluut naar de Nidoran staarde die op was gehouden met het achtervolgen van zijn Eevee. Hij had zelf net toch gezegd tegen zijn oom dat hij naar zijn hart moest luisteren? Misschien werd het toch maar eens tijd om die raad van zijn moeder op te volgen en een Pokémon aan zijn team toe te voegen. Opdat moment klapte de Pokéball van zijn Pikachu open, waar uit de witte straal het silhouet van een Pikachu langzaam vorm werd gegeven. Toen Juro net zo resoluut terug staarde als de jongen had gedaan, riep hij de Eevee naar zich toe die ietwat met een verwarde blik naast hem ging zitten. “Jullie hebben er zo een teamgenootje bij,” grijnsde Taichi naar de Eevee, die vragend naar hem had gekeken.

Juro keek nog steeds vastbesloten naar de vrouwelijke Nidoran, die inmiddels door had wat er ging gebeuren, ze stond in een gevechtspositie net als zijn Pikachu. Vaag herinnerde hij zich dat deze Pokémon de Ability Poison Point hadden, die met lichaamscontact de aanvaller vergiftigde. Het werkte ergens averechts omdat zijn Pikachu Static als Ability had dus de tegenstander met contact verlamde. Taichi keek even naar achteren, maar zijn oom hield zich hier zo te zien buiten.. hij stond nu min of meer op zijn eigen benen dus moest hij dit zelf ook gaan doen. Misschien was het verstandig om met een Thundershock te beginnen want Quick Attack of Iron Tail was nog geen optie, vooral omdat de laatste nog in ontwikkeling was. “Juro, begin maar met je Thundershock!” riep Taichi naar de Pikachu, die knikte en zijn handjes tot vuistjes balde en de elektriciteit ontlaadde uit zijn wangzakken. De Nidoran ontweek de elektrische straal zonder enkel probleem en gebruikte vervolgens een Growl waardoor de Pikachu ietwat achteruit deinsde. Onzeker keek Juro nu naar zijn trainer die hem bemoedigend toeknikte, als teken dat het niet erg was om te missen. Opnieuw kwam de Nidoran in beweging, die dit keer met Scratch aanviel. “Juro, sla terug  door je Quick Attack te gebruiken en doe daarna je Thundershock opnieuw!” riep Taichi dit keer met een klein plannetje in zijn hoofd. De Pikachu deed gehoorzaam wat hem gevraagd werd en rende met een witte streep achter zich op de Nidoran af, die deze dubbele aanval niet kon ontwijken,  maar toch haar Scratch uitvoerde. Op het moment dat Juro zijn Thundershock uitvoerde en vlak achter haar rug was verschenen, kreeg de Pikachu een rake klap te verduren door de scherpe nagels van de wilde Nidoran, die zelf  dubbele schade had opgelopen door de twee aanvallen.
Lichtelijk hijgend stond de Nidoran weer in haar vechtpositie, waar Juro zwaar hijgend door zijn achterpoot was gezakt. Zijn Pikachu was na twee jaar nog niet echt in staat om gevechten te houden  door de aanval van die Fearow, die hem best veel schade had toegebracht, voornamelijk zijn rechter achterpoot had veel schade opgelopen en was dus nog niet helemaal genezen. Blijkbaar dacht Nero hier ook aan en besloot het over te nemen van zijn vriend, de Eevee sjokte naar de Pikachu en wenkte dat hij zich bij Taichi moest voegen. “Meer dan je best kun je niet doen, maatje.. laat Nero het vanaf hier maar overnemen,” sprak Taichi vastbesloten tegen Juro, die wat strompelend naast Taichi’s voeten ging zitten. Nero stond inmiddels al met een dreigende blik klaar tegenover de Nidoran, die haar snoet in haar pootjes verborg. De jongen keek  fronsend voor een moment naar de vrouwelijke Nidoran, die blijkbaar intresse had in zijn Eevee… oké dit was best vreemd, alleen dacht het bruine wezentje er heel anders over. “Nero, begin maar met  je Tackle aanval!” riep Taichi naar de Eevee, die zonder aarzeling snel op de wilde Nidoran afrende en op haar in beukte, waardoor ze naar achteren werd gesmeten. Ietwat versuft kwam het wezentje weer overeind maar ondernam geen actie.. de Nidoran bleef in dezelfde positie als net zitten, met haar snuit in d’r pootjes verstopt en oogcontact vermeed met Nero, alsof ze verlegen was. De jongen zuchtte diep en klikte een lege Pokéball van zijn riem af , niet luisterend naar het gegrinnik van zijn oom. Misschien moest hij toch nog een aanval uit laten voeren? Nee.. dat zou best gemeen zijn vooral omdat de Nidoran geen tegen aanval in zette. Taichi drukte op het knopje van de Pokéball om de Pokémon er in te laten passen en gooide vervolgens met een klein boogje het ronde voorwerp naar de Nidoran, die werd opgezogen door de rode straal.

De bal wiebelde een paar keer heen en weer en bleef toen stil liggen. Gefeliciteerd, je hebt een Nidoran gevangen!

Ceder
Ceder vertrok die ochtend al vroeg uit Vermillion City. Aan de rand van de stad reed ze toevallig langs een klein delicatessenzaakje genaamd Snorlax' Trek. Ze stapte van Squirtle's rug en ging naar binnen. "Wacht hier buiten, ik ben zo terug", zei Ceder tegen haar Tauros. Er flitste iets van tegenzin in zijn ogen, maar hij bleef buiten wachten terwijl zij naar binnen ging. De kleine winkel stond volledig volgestouwd met eten in alle soorten en maten. Bij het raam stond één enkel tafeltje met drie stoelen waar klanten vers belegde broodjes konden nuttigen. Ceder glimlachte naar de vrouw achter de toonbank en liep naar een kast vol gedroogde bessen, waar ze haar blik langs de uitgestalde waren liet glijden. Ze had ooit voor school een werkstuk geschreven over de karakters van pokémon en hun favoriete smaak, dus ze wist waar ze naar moest zoeken: iets pittigs voor de onvermurwbare Squirtle en iets zuurs voor Alaska, die nogal brutaal kon zijn. Uiteindelijk koos ze voor Nomel, Tamato en Lansat. Ze rekende af, stopte de zakjes in haar rugzak en ging terug naar buiten, waar Squirtle niet had bewogen.

"Goed, waar zullen we heengaan?" vroeg Ceder aan haar twee reisgenoten. Ze vouwde haar kaart van Kanto open. Squirtle bromde iets, wat waarschijnlijk betekende dat het hem niet zo veel uitmaakte. Alaska bestudeerde de kaart en wees tenslotte naar een bos aan de andere kant van de regio. "Viridian Forest? Goed, dan wordt dat onze bestemming. Het wordt wel een eindje rijden, vind je dat goed, Squirtle?" Squirtle bromde iets, wat waarschijnlijk opnieuw betekende dat het hem niet zo veel uitmaakte. Ceder vouwde haar kaart op, steeg weer op en ze vertrokken.
Het drietal legde een flinke afstand af. Ze hielden een paar korte pauzes, waarin ze van de omgeving en van de gedroogde bessen genoten. Ceder had goede keuzes gemaakt. Zelfs van Squirtle's haast emotieloze gezicht viel vaag iets van tevredenheid af te lezen. Tegen de middag bereikten ze Viridian Forest.

Ceder besloot dat ze verder zelf zou lopen, om haar Tauros niet te veel te belasten. Niet dat de grote pokémon dat zo heel erg nodig had. Hij had een uitstekend uithoudingsvermogen. Ceder had hem nog maar zelden op vermoeidheid kunnen betrappen. Alaska had net een heel stuk zelf gelopen, maar zat nu weer tussen Squirtle's horens, haar ogen gesloten. Waarschijnlijk zat ze weer op haar Hail te oefenen. Tot nu toe leken al haar pogingen nog niet op iets uit te lopen. Ceder meende wel dat de lucht voor de waterpokémon iets leek af te koelen, maar dat kon ook haar verbeelding zijn. Plotseling schoten Alaska's ogen open, sprong ze in de lucht en vuurde een Water Gun af op een boomtak. Er klonk een verschrikte kreet en een klein, groen wezentje viel uit de boom. Ceder keek er even verbaasd naar en zag toen dat het een Caterpie was. Hoe normaal en wijdverspreid die pokémon ook was, op haar reis was ze er nog geen enkele tegengekomen. Ze pakte haar pokédex, zodat ze het wezentje daarin kon registreren.
"Caterpie is een Worm Pokémon die kan evolueren naar Metapod en uiteindelijk naar Butterfree. Zijn korte pootjes hebben zuignapjes waardoor hij moeiteloos tegen hellingen en muren kan opkruipen en in bomen kan klimmen om zijn lievelingsblaadjes te eten. In de boom verschuilt hij zich tussen de bladeren en is dan door zijn groene schutkleur nauwelijks te zien. Als je de voelsprieten op zijn kop aanraakt, verspreidt hij een vreselijke geur om zichzelf te beschermen. Hij heeft twee grote, op ogen lijkende tekeningen op zijn kop, die bedoeld zijn om vijanden af te schrikken", sprak de metalige stem van het apparaatje. Ceder kende de tekst al uit haar hoofd, geleerd uit haar vaders pokédex, maar nu stond er Caterpie ook in haar eigen rode apparaatje, samen met Pidgey, Squirtle, Tauros en de pokémon van haar familieleden en de mensen die ze was tegengekomen. Het was al een aardig lijstje.
Ze keek naar de Caterpie, die vechtlustig naar Squirtle en Alaska keek. "Alaska, Bubble!" riep Ceder. Haar Squirtle blies een stroom van grote bellen op de insectpokémon af, maar die ontweek en gebruikte Tackle. "Withdraw!" Alaska trok zich razendsnel terug in haar schild. "En nu Water Gun!" Zonder uit haar schild te komen, vuurde Alaska een waterstraal op haar tegenstander af. "Maak het af met een Tackle", zei Ceder. Nog voor de Caterpie van de vorige aanval had kunnen bekomen, kwam Alaska weer uit haar schild en sprong ze naar de pokémon toe. Haar Tackle liet de Caterpie door de lucht vliegen en toen hij landde, was hij uitgeschakeld. Ceder grijnsde. Gelukt. "Goed zo, Alaska", zei ze. De Squirtle snoof. Zo'n Caterpie stelt toch niets voor, leek ze te willen zeggen. Het insect kwam weer bij, schudde met zijn kopje en verdween toen haastig tussen de struiken.

Ze liepen weer verder. Een tijdje kwamen ze niemand tegen, maar toen zag ze opeens een eind verderop een man en een jongen. De jongen leek wat jonger dan zij. Zijn haar was donkerblauw, in de buurt van zwart en een Eevee en een Pikachu stonden aan zijn zijde. Hij keek naar een wiebelende pokéball, die een moment later stil bleef liggen. Ceder liep naar hem toe. "Gefeliciteerd", zei ze, kijkend naar de pokéball. "Wat voor pokémon heb je gevangen?" Zou het een Caterpie zijn? Of misschien een Pidgey, daarvan had ze er net ook eentje gezien.

Voor een moment staarde Taichi ongelovig naar het ronde voorwerp die niet lang daarna stil bleef liggen. Hij had daadwerkelijk een Pokémon gevangen..! Iets wat hij twee jaar lang geprobeert had te vermijden en wat eigenlijk nu meer als een bevrijding aan voelde. Nero wist hem echter uit zijn overpeinzingen te halen door tegen zijn been op te springen met de Pokéball van de Nidoran in zijn bek. De Eevee keek hem vastbesloten aan. “Goed gedaan, knul,” weerklonk de stem van zijn oom, waardoor de jongen opschrok en zich snel naar de man toedraaide. Oom Lucas’ trotse grijns ontging hem echter niet, waarna de man een hand op zijn schouder legde, nadat de jongen de Pokéball van zijn Eevee had aangepakt. “Weet je al een naam voor je Nidoran, of ga je haar geen naam geven?” vroeg de man toen na een korte stilte, waarbij Taichi vastbesloten naar zijn twee Pokémon keek. Het moest een naam zijn die iets betekende.. een symbolische naam die hem aan zijn ouders deed denken, of in ieder geval de band die hij met zijn moeder had gehad. Nero en Juro klonken beide stoer en waren niet al te moeilijk om te onthouden omdat het korte namen waren, voor deze Nidoran moest hij ook zo’n naam hebben.

"Gefeliciteerd," weerklonk toen een meisjesstem, waardoor Taichi uit zijn gedachte opschrok. Nero keek kalmpjes naar de persoon die naar hen toe was gelopen. "Wat voor pokémon heb je gevangen?" vroeg het meisje waarop Taichi nu pas door kreeg dat de ogen van het meisje op de Pokeball van zijn Nidoran gericht stonden. Op de achtergrond hoorde hij Oom Lucas grinniken, die het blijkbaar wel amusant vond.. hij was nog lang niet klaar met zijn oom want hij had nog steeds geen antwoord van hem gekregen over Mark. “..Ehh.. dankjewel.. Ik heb een vrouwelijke Nidoran gevangen,” reageerde Taichi wat ongemakkelijk, waarna hij de Pokeball openklikte, waaruit zijn pasgevangen Nidoran verscheen. Nero daarentegen scheen daar niet zo blij mee te zijn en gromde dreigend naar het lichtblauwe wezentje, die ietwat verbaasd omzich heen staarde. Ze ving de blik met zijn Eevee en stormde vrolijk op het wezentje af, deze spurtte ervandoor en probeerde zich achter Juro te verstoppen, die het niet scheen te snappen, net als Taichi zelf. Opdat moment voelde hij de hand van zijn oom op zijn hoofd, die zijn pet half schuin op zijn hoofd had neer had gezet. “Ik ga naar huis, knul.. we praten straks wel verder,” sprak zijn oom zachtjes tegen de jongen, die lichtjes knikte als antwoord, vervolgens wenkte de man zijn Raichu die hem snel op de voet volgde, hem en het meisje achterlatend.

Ondertussen was Nero nieuwsgierig op het meisje afgelopen, terwijl de Nidoran zijn aandacht probeerde te trekken. Ze had het blijkbaar opgegeven toen de Eevee zich naar meisje had begeven, en wilde nu blijkbaar wat aandacht van de jongen die haar optilde van de grond. Het was een behoorlijke tijd geleden dat hij contact had met iemand van zijn eigen leeftijd.. tot nu waren het leeftijdsgenootjes van zijn broertje en zusje die weleens over de vloer kwamen, maar Taichi had niet echt vrienden sinds hij bij zijn grootouders woonde. Zijn blik gleed naar de twee Pokémon die het meisje bij zich had, die hij herkende als een Squirtle en een Tauros.. hij had het altijd wel coole Pokémon gevonden maar voelde er niks voor om er eentje te vangen. In plaats daarvan besloot hij zijn mond maar open te trekken en zich maar op het meisje te richten. “Coole Pokémon heb je daar,” sprak Taichi, hij wist verder niet echt wat te zeggen.. het voelde eigenlijk best wel vreemd om weer contact te hebben met iemand van zijn eigen leeftijd..

Ceder
Ceder keek naar de man die bij de jongen stond. Zijn vader? Haar blik ging weer naar de jongen, die een beetje ongemakkelijk leek te worden. Ceder bleef het grappig vinden dat mensen zo vaak niet goed wisten hoe ze moesten reageren als ze gefeliciteerd werden door een onbekende. “..Ehh.. dankjewel.. Ik heb een vrouwelijke Nidoran gevangen,” zei de jonge trainer. “Ik ga naar huis, knul.. we praten straks wel verder,” zei de man, waarna hij samen met zijn Raichu vertrok.
Squirtle bromde zacht en Ceder zag de Eevee naar haar toe komen. Haar Tauros' hoogstwaarschijnlijk totaal ongegronde waarschuwing negerend, hurkte ze neer voor de kleine, bruine pokémon. Ze had veel ervaring met Eevee, aangezien er drie in haar huis woonden. Agathe, Catharina en Elisabeth hoorden bij haar vaders team. Ze waren nooit geëvolueerd, niet omdat haar vader geen geld had voor evolutiestenen, maar gewoon omdat ze daar geen zin in hadden. Volgens Theodoor kwam het doordat de drie zussen allemaal hetzelfde wilden blijven, maar ze het er niet over eens waren wat ze dan wilden zijn: Jolteon, Vaporeon of Flareon.

“Coole Pokémon heb je daar,” zei de jongen na een korte stilte. "Dankjewel, jij ook. Mijn vader heeft ook drie Eevees, ik hou echt van die pokémon", zei Ceder met een stralende glimlach. Alaska was van Squirtle's kop gesprongen en keek naar de pokémon van de jongen met overduidelijke minachting in haar ogen. Squirtle keek niet minachtend, maar ook niet bijster geïnteresseerd. Eigenlijk maakte het hem niet zoveel uit wie de pokémon precies waren, zolang ze maar geen gevaar vormden voor zijn Ceder. "Trouwens: ik ben Ceder. Ceder Aaralyn Winter", zei Ceder. Ze vond het leuk om haar volledige naam te noemen. "Dit zijn Squirtle en Alaska", voegde ze daar nog aan toe met een klein hoofdknikje naar haar twee pokémon. Ze vroeg zich af of hij zou begrijpen dat de Tauros Squirtle heette en de Squirtle Alaska. Ze vond het altijd leuk om dat er niet bij te zeggen en mensen hun eigen - meestal incorrecte - conclusies te laten trekken. "Ik ben een coördinator. Jij?" Waarschijnlijk een trainer. Jongens waren meestal trainers, niet? Hoewel, bij haar contest in Fuschia City had ook een jongen gedaan en had er in eerste instantie ook nog een andere jongensnaam op de lijst gestaan, die uiteindelijk niet was gekomen. Dus zo heel erg voor meisjes was het nu ook weer niet. Eigenlijk was het gewoon helemaal niet waar dat jongens meestal trainers waren. Nu ja, daar waren vast wel onderzoeken naar gedaan die ze later wel eens op zou zoeken op internet, maar dit was niet het juiste moment daarvoor. Toch bleef ze bij haar inschatting dat de jongen een trainer zou zijn. Hij had gewoon niet de uitstraling van een coördinator. Of zoiets.

Alaska
Een Pikachu en een Eevee, hoe meer standaard wilde je het hebben? Alaska had nooit begrepen waarom die soorten zo populair waren. Wat veroorzaakte die enorme aantrekkingskracht? Oké, eigenlijk was dat niet zo heel moeilijk te bedenken: pluizigheid en schattige, ronde oogjes. Alaska snoof. Aan dat soort eigenschappen had je in een gevecht niets. Of je moest je tegenstander zo van je laten houden dat hij niet meer tegen je kon vechten, maar dat leek haar een tactiek die niet vaak zou werken. Nee, dan kon je beter een stevig schild hebben, zoals zij. Een Squirtle de Tauros zou er met zijn grote hoeven en brute kracht ook wel komen. Goed, Pikachu waren niet volledig waardeloos, die konden je nog onder stroom zetten. Maar Eevee? Dat was een normaal-pokémon, die konden helemaal niets speciaals. Ze dacht aan de Eeveezusjes van Ceders vader. Die hadden dan tenminste nog een hoog level.

"Dankjewel, jij ook. Mijn vader heeft ook drie Eevees, ik hou echt van die pokémon", reageerde het meisje waarop de jongen een kleine glimlach op zijn gezicht kreeg, toen hij zag dat Nero het meisje vrolijk begroette door zijn voorpootje omhoog te gooien. Eevee waren niet echt Pokémon die je niet snel in het wild tegen kwam, maar toch populair waren bij de meeste mensen hier in Kanto.. vooral bij meisjes omdat ze er schattig uitzagen. Taichi wist alleen niet of Nero zich hier iets van aantrok omdat veel mensen deze soort onderschatte, hij had op school veel commentaar aan moeten horen dat Eevee vrij nutteloos konden zijn. Hier trok de jongen zich weinig van aan vooral omdat Nero zijn beste vriend was en hij best trots was op zijn partner.. starter Pokémon waren zo standaard om te hebben. Niet dat deze Pokémon niet slecht waren, integendeel zelfs. “Het is alleen jammer dat Eevee zo onderschat worden terwijl ze ook best krachtig kunnen zijn,” sprak Taichi zacht maar net verstaanbaar genoeg, waarop zijn Eevee zich naar hem toedraaide. “Eevee!” stemde Nero enthousiast met hem in, waar de jongen reageerde door naar het wezentje te knipogen. Juro was ondertussen op zijn schouder geklommen omdat hij zich wat geïntimideerd voelde door de grootte van de Tauros, terwijl zijn pasgevangen Nidoran in slaap was gevallen en haar kopje in zijn shirt had geduwd.

Net voordat hij zich voor wilde stellen was het meisje hem al voor en stelde zichzelf voor als Ceder Winter en haar Pokémon als Alaska en Squirtle. Voor een moment keek hij even naar de Squirtle die bij Ceder stond en richtte toen vervolgens zijn blauwe ogen op de Tauros.. haar Squirtle had geen naam? Plots herinnerde hij zich dat zijn Nidoran nog geen naam had en dat hij zich nog niet had voorgesteld. “Mijn naam is Taichi en dit hier zijn Nero de Eevee en Juro de Pikachu,” stelde hij zichzelf toen voor en wees naar de twee Pokémon toen hij hen had voorgesteld. Vervolgens keek hij naar de Nidoran in zijn armen en wist toen de perfecte naam voor haar omdat hij dat al een tijdje geleden had gewild, maar het niet had gekund. “Deze kleine slaapkop heet Luna de Nidoran,” voegde hij er aan toe en liet hierbij het kleine wezentje zien, door een stukje naar voor te leunen. Hij moest even slikken toen hij die naam uit zijn mond hoorde komen. "Ik ben een coördinator. Jij?" vroeg Ceder toen waar Taichi opnieuw moest slikken bij die vraag.. wat eigenlijk nog best een goede vraag was omdat hijzelf daar nog geen antwoord op wist. “Cool, mijn moeder was vroeger ook een Coördinator,” reageerde Taichi met een vrolijke grijns op zijn gezicht, ook al had hij moeite om zijn gezicht in dezelfde plooi te houden omdat zijn moeder een zwaar onderwerp was.

De jongen dacht aan twee jaar terug toen hij uit wanhoop het huis van zijn grootouders had gevlucht en hier in het bos een man was tegen gekomen met een Rapidash. Door een paar woorden was hij uiteindelijk weer terug gegaan en had hij vanaf toen het trainer zijn ontlopen.. hij had dat wel tegen zijn oma gezegd maar die vertelde hem keer op keer dat hij ermee door moest gaan, net als zijn oom die hem vandaag zowat had gedwongen om een Pokémon te vangen. Eigenlijk had hij nu wel een ander doel voor ogen maar toch wilde hij een eerlijk antwoord geven. “Nouja, officieel ben ik een trainer maar ik heb op het moment een ander doel,” antwoorde Taichi toen op de vraag van Ceder en haalde voor het eerst de foto tevoorschijn van Mark die hij had meegenomen, zodat hij rond kon vragen. Hij keek er voor een moment naar waar Mark als een elfjarige op stond met zijn Pikachu op een van zijn schouders en een klein meisje naast hem die hem ‘knuffelde’. De laatste keer dat hij de jongen had gezien was hier in Viridian City. “Dit is mijn neefje en die man die hier net was, is zijn vader en ik ben opzoek naar hem,” begon Taichi langzaam zijn uitleg en reek hierbij de foto met een hand uit naar Ceder zodat ze het kon bekijken. Nero keek even met een verwarde blik naar het stukje papier en vroeg zich af wat zijn trainer van plan was, net als Juro die vragend zijn blauwe oogjes op hem gericht had. “De jongen heet Mark. Mark Evans en hij is ook Coördinator. Heb je hem misschien gezien bij een Wedstrijd?” eindigde Taichi zijn korte uitleg. Afwachtend keek hij naar het meisje wat ze ging zeggen.

Ceder
“Het is alleen jammer dat Eevee zo onderschat worden terwijl ze ook best krachtig kunnen zijn,” zei de jongen. Zijn Eevee leek het daar helemaal mee eens te zijn. De Pikachu klom op de schouder van de jongen. De kleine, gele pokémon leek een beetje bang te zijn voor Squirtle. Ceder glimlachte. Zij wist natuurlijk dat de grote Tauros geen vlieg kwaad deed, maar ze kon zich goed voorstellen dat hij ietwat intimiderend kon zijn. Ze dacht terug aan de eerste reactie van haar zusje toen Squirtle uit zijn ei was gekomen en er plotseling een grote Tauros in de kamer had gestaan: arme Erin was spontaan in huilen uitgebarsten. Ceder keek naar Squirtle, die niet meer zo wantrouwig leek. Hij keek onverschillig naar de jongen en zijn pokémon. Alaska was inmiddels op de grond gaan zitten. Zij had blijkbaar besloten dat ze haar aandacht niet waard waren en leek weer te proberen Hail te doen.

De jongen stelde zich voor als Taichi en zijn Eevee en Pikachu als Nero en Juro. Hij keek even naar zijn pasgevangen Nidoran. “Deze kleine slaapkop heet Luna de Nidoran,” zei hij ten slotte. Waarschijnlijk had hij de naam net bedacht. Taichi slikte en Ceder vroeg zich af wat er aan de hand was, maar de jongen sprak alweer verder. “Cool, mijn moeder was vroeger ook een Coördinator,” zei hij met een grijns. Er was iets met die glimlach wat hem niet helemaal oprecht deed lijken, maar Ceder kon niet zeggen wat het was. “Nouja, officieel ben ik een trainer, maar ik heb op het moment een ander doel,” beantwoordde hij haar vraag. Hij haalde een foto tevoorschijn. Ceder keek er nieuwsgierig naar en trok toen verbaasd haar wenkbrauwen op, glimlachend. "Hé, die ken ik!" zei ze. Het was haar collega-coördinator Mark, met, net als Taichi, een Pikachu op zijn schouder. Ceder vroeg zich af wie het meisje naast hem was. “Dit is mijn neefje en die man die hier net was, is zijn vader en ik ben opzoek naar hem,” legde Taichi uit. Zijn neefje?  “De jongen heet Mark. Mark Evans en hij is ook Coördinator. Heb je hem misschien gezien bij een Wedstrijd?” "Ja, ja, ik weet hoe hij heet. Ik zag hem laatst nog, bij de Winter Wonderland Contest! Ik heb alleen het laatste stukje van zijn opvoering gezien, maar het was prachtig. Die Confusion samen met Poison Powder, dat was een goede combinatie, het gaf echt een mooi effect. Dat meisje met haar Squirtle moet wel goed geweest zijn om dat te overtreffen. Nu ja, ik heb de rest van Mark performance niet gezien, maar als dat ook zo goed was..." Dat laatste deed voor de jongen vast allemaal niet terzake, maar dat bedacht Ceder zich pas toen ze weer zweeg. Pas toen vroeg ze zich af wat Taichi nou precies had gezegd. Ze zochten Mark? Zijn vader wist niet waar hij was? Was hij weggelopen of zoiets? Zou Mark het haar wel in dank afnemen als hij wist dat zij dit had verteld? Nu ja, ze kende hem toch niet echt. En ze kon moeilijk gaan liegen, waarschijnlijk wás er niet eens echt iets aan de hand. "Waarom zoeken jullie hem?" vroeg ze. Misschien mocht ze zich er niet mee bemoeien, maar ze was nu toch wel nieuwsgierig.

"Hé, die ken ik!" reageerde Ceder tot Taichi´s grote verbazing waarbij zijn donkerblauwe ogen gingen twinkelen. Hij had meteen een schot in de roos bij zijn eerste poging om te vragen waar zijn neefje was. De jongen luisterde  aandachtig naar de volgende woorden van het meisje. "Ja, ja, ik weet hoe hij heet. Ik zag hem laatst nog, bij de Winter Wonderland Contest! Ik heb alleen het laatste stukje van zijn opvoering gezien, maar het was prachtig. Die Confusion samen met Poison Powder, dat was een goede combinatie, het gaf echt een mooi effect. Dat meisje met haar Squirtle moet wel goed geweest zijn om dat te overtreffen. Nu ja, ik heb de rest van Mark performance niet gezien, maar als dat ook zo goed was..." ging Ceder verder waar bij  Taichi een oprechte glimlach om zijn lippen verscheen, het meisje had hem dus gezien in Fuchsia City! Dat was goed nieuws en een stukje dichterbij zijn doel.. plots voelde hij zich een stuk opgewekter en vrolijker dan dat hij zich eerst had gevoeld. Het was nu alleen nog een kwestie van tijd om zijn oom mee te krijgen om op zoek te gaan naar zijn zoon. Taichi wilde er net op antwoorden toen Ceder hem weer voor was. "Waarom zoeken jullie hem?" was de verwachtte vraag  van Ceder.

De jongen vond dat een wel hele goede vraag.. vooral omdat hij daar zelf het antwoord niet echt op wist. Het verhaal dat oom Lucas negen jaar terug is vertrokken naar Sinnoh en daarbij zijn gezin had verlaten om te gaan werken was een feit. Het tweede  verhaal vond hij echter enorm onzin en vond het best wel laf van zijn oom dat hij zijn eigen daden niet onder ogen durfde te komen.. als hij eens zou weten hoeveel schade het zijn kinderen bracht. Ieder kind had recht om ouders om te hebben ook al waren ze nog zo vervelend, dus dat gold ook voor zijn neefje en nichtje. “Dat is een heel lang verhaal,” begon Taichi met een serieuze blik op zijn gezicht en keek naar de foto van zijn neefje en nichtje. Misschien was dat wel de grote broer van binnen die in hem schuilde wat inhield dat hij zich verantwoordelijk voelde voor Mark en zijn zusje. “Marks pa is negen jaar terug naar Sinnoh vertrokken en sindsdien heeft Mark zijn vader niet gezien.. hij is nog niet zo lang  in Kanto en ik probeer hem  een beetje te helpen om hem te herenigen met zijn zoon,” ging Taichi langzaam verder terwijl zijn blik weer wat somberder werd. Hij dacht terug aan zijn ouders die voor zijn elfde verjaardag hem waren ontglipt en pakte het hangertje om zijn nek beter vast. “Ikzelf heb me ouders allebei verloren dus ik weet hoe het ongeveer voelt wat hij meemaakt,”eindigde Taichi zijn verhaal en probeerde niet al te verdrietig uit zijn ogen te kijken toen hij deze woorden er uit had gebracht.

Ceder
Taichi glimlachte terwijl Ceder over Mark Evans vertelde. Zijn blik werd serieus toen ze haar vraag stelde. “Dat is een heel lang verhaal,” begon hij. Ik heb geen haast. Terwijl hij naar de foto keek, vertelde hij verder: “Marks pa is negen jaar terug naar Sinnoh vertrokken en sindsdien heeft Mark zijn vader niet gezien.. hij is nog niet zo lang in Kanto en ik probeer hem een beetje te helpen om hem te herenigen met zijn zoon.” De glimlach van net was verdwenen, zijn blik was somberder geworden. Zijn hand ging naar het hangertje dat hij om zijn nek droeg. “Ikzelf heb mijn ouders allebei verloren dus ik weet hoe het ongeveer voelt wat hij meemaakt,” maakte hij zijn verhaal af. Ceder keek naar de grond. Ze had zich vaak voorgesteld hoe het zou zijn als haar ouders doodgingen. Als ze een keer een auto-ongeluk kregen. Of ziek werden. Of simpelweg ongelukkig zouden vallen en hun hoofd stoten en... Ze had het zich maar al te vaak voorgesteld en ook het verdriet dat erbij hoorde. Ze kon zich nauwelijks voorstellen dat je na zoiets ooit nog vrolijk zou kunnen zijn.
"Als ik je neef een keer tegenkom, misschien bij een contest, en jullie hebben hem nog niet gevonden, dan zal ik hem zeggen dat jullie hem zoeken. Dan kan hij misschien contact met jullie opnemen", zei ze. Ze wilde graag helpen, al kon ze niet veel meer dan dit doen. Ze was zelf intussen ook een beetje somber geworden. Ze keek op. "Hoe lang heb je Nero en Juro al?" vroeg ze om het gesprek weer een wat vrolijker wending te geven. Net toen ze het had gevraagd, bedacht ze zich dat hij ze misschien wel van zijn ouders had gekregen, dus dat die vraag niet de beste manier was om hem van dat onderwerp af te leiden. Nu ja, ze had het nu al gevraagd. Ze pakte haar pokédex en richtte hem op de Pikachu. Het apparaat deed zijn verhaaltje. Net als bij de Caterpie kende ze de informatie al, maar nu stond tenminste ook in het ding geregistreerd dat ze een Pikachu was tegengekomen. Ze herhaalde dit bij Luna. "Sorry", zei ze tegen Taichi, "ik ken die pokémon al wel, maar ik wilde even in mijn pokédex zetten dat ik ze had gezien. Ik wil graag een complete pokédex hebben aan het eind van mijn reis." Zelfs haar vaders pokédex was niet helemaal compleet. Hij had vrijwel alle pokémon wel gezien, niet alleen die van Kanto, maar ook die van andere regio's, maar hij miste er nog een paar. Onder andere de legendarische vogels. Het was één van Ceders grootste wensen om die prachtige, majestueuze wezens ooit met eigen ogen te kunnen aanschouwen, al besefte ze ook dat die kans klein, erg klein was. Niemand die zij kende had ze ooit gezien. Nou ja, een vriend van haar opa, die vroeger rondleidingen had gegeven in de vulkaan van Cinnabar Island, beweerde Moltres gezien te hebben, maar wat hij zei moest je wel vaker met een korreltje zout nemen.

"Als ik je neef een keer tegenkom, misschien bij een contest, en jullie hebben hem nog niet gevonden, dan zal ik hem zeggen dat jullie hem zoeken. Dan kan hij misschien contact met jullie opnemen", reageerde Ceder, waarbij Taichi een kleine glimlach om zijn mond toverde. De herinnering aan zijn ouders compleet negerend en voelde zich lichtelijk zelfvoldaan om de woorden van het meisje, dat hij al zo snel iemand had gevonden die zijn neefje had gezien. “Dankjewel voor je hulp,” sprak Taichi met een oprechte glimlach, waarna hij zag dat Ceder weer opkeek. "Hoe lang heb je Nero en Juro al?" vroeg Ceder toen waarbij Nero vrolijk opkeek, waar Taichi bij moest glimlachen.. hij was na die tien jaar nog steeds trots op het feit dat hij deze Eevee als partner had. Ook al was Nero een kadootje van zijn vader en moeder en had hij Juro opgevangen omdat hij een trauma had overgehouden aan die aanval van die Fearow. “Ik heb Nero nu al bijna tien jaar.. me vader had hem voor me vierde verjaardag gegeven als speelmaatje en Juro heb ik twee jaar terug opgevangen omdat hij een trauma heeft opgelopen aan een aanval met een Fearow, hij is mijn eerste gevangen Pokémon,” legde Taichi uit en duwde de kop van het gele wezentje tegen zijn gezicht aan. “Ze hebben me ook door de moeilijke tijden heen geholpen, vooral Nero,” voegde hij er nog aan toe. De Eevee ging op zijn achterpoten zitten en gooide zijn voorpoten de lucht in, waarop hij omviel om daarna zijn trainer droog aan te kijken.

Grinnikend schudde Taichi met zijn hoofd en zag dat Ceder haar Pokédex op zijn Pikachu en Nidoran richtte. Ze vertelde hem dat ze deze Pokémon al kende maar ze toch scande zodat ze in het rode apparaatje stonden, net zo een apparaatje als dat hij had. Hij vond het niet erg, zolang Juro zich niet bedreigd voelde dan was het goed. “Ahh, dat maakt niet uit,” reageerde de jongen terwijl hij zijn blauwe ogen op zijn twee Pokémon had gericht. Deze leek zich wel op zijn gemak te voelen en sprong inmiddels al van zijn schouder af en liep nieuwsgierig op het meisje af. Buiten Taichi, de tweeling en zijn grootouders had de Pikachu nog nooit eerder contact gehad met vreemde trainers.. ze kwamen immers ook niet verder dan Viridian City vanwege de omstandigheden. “Heb je al veel aan Wedstrijden gedaan?” Taichi bukte zich om zijn Nidoran op de grond te zetten, die hierdoor haar oogjes opende en deze op haar trainer richtte. “Pi-pikachu,” piepte de kleine Pikachu tegen Ceder als begroeting. Glimlachend wendde hij zich van de Pikachu af en keek toen omlaag waar Nero zijn aandacht probeerde te trekken. “Wat is er, jochie?” vroeg Taichi aan de Eevee, deze probeerde in zijn taaltje iets uit te leggen, maar ondanks dat hij Nero weleens wist de ontcijferen kon hij er dit keer geen touw aan vastknopen. Lichtelijk gefrustreerd sloeg Nero zijn voorpoten tegen zijn hoofd en besloot het toen maar gewoon te laten zien. Er niet op lettend dat Luna nieuwsgierig naar hem kwam kijken.

Nero begon met zijn voorpoten een klein gat te graven, maar verder dan twee centimeter kwam hij niet. Vol ongeloof staarde Taichi naar zijn partner, niet echt gelovend wat hij zonet had gedaan. Het was misschien niet de beste aanval maar alleen al dat Nero dit in zijn eentje had uitgevogeld vond hij best knap van het wezentje. Dit liet zien dat de Eevee ervoor wilde gaan, maar dat Taichi niet door kon zetten en dat maakte het trainen nogal lastig.. voor zijn Pokémon, vooral voor Nero. Tot zijn grote spijt wist Nero dit maar al te goed en zag inmiddels dat het wezentje zijn oren lichtjes liet zakken, ietwat teleurgesteld.. eerder de teleurstelling in zijn ogen deed hem pijn om te zien. “Heb je deze aanval helemaal zelf uitgevogeld?” vroeg Taichi toen voorzichtig aan de Eevee die opschrok en met zijn kopje knikte als bevestiging, het was een beginnend stukje van Dig.. die normaal gesproken grondsoorten kunnen leren maar Pokémon zoals Eevee ook konden leren, via een speciale methode. Wat Nero net probeerde was een gewoon gat graven maar als ze erop zouden trainen dan kon het misschien inderdaad uitpakken tot een volledige Dig. Ze hadden immers ook Shadow Ball onder de knie kunnen krijgen samen. dus waarom ook niet?


-sorry voor de late reactie.. ik was dit topic een klein beetje vergeten, sorry-

“Dankjewel voor je hulp,” zei de jongen met een glimlach. Ach, Ceder deed ook maar wat ze kon. Haar vraag bleek gelukkig geen pijnlijke herinneringen op te roepen. Taichi glimlachte zelfs. “Ik heb Nero nu al bijna tien jaar.. me vader had hem voor me vierde verjaardag gegeven als speelmaatje en Juro heb ik twee jaar terug opgevangen omdat hij een trauma heeft opgelopen aan een aanval met een Fearow, hij is mijn eerste gevangen Pokémon”, zei hij. “Ze hebben me ook door de moeilijke tijden heen geholpen, vooral Nero.” De Eevee leek erg blij met deze opmerking, zelfs zo blij dat hij omviel. “Ahh, dat maakt niet uit,” zei Taichi toen Ceder zich verontschuldigde voor het gebruik van haar pokédex. Zijn Pikachu sprong op de grond en liep naar Ceder toe, die neerhurkte om op ooghoogte met het wezentje te komen. "Hallo, Juro", begroette Ceder hem vrolijk, haar hand uitstekend om hem een aai over zijn kop te geven. De Pikachu groette haar vrolijk. “Heb je al veel aan Wedstrijden gedaan?” Ceder keek op toen hij de vraag stelde, terwijl hij bukte om Luna op de grond te zetten. "Nog maar één. Ik was op één na laatste", antwoordde Ceder met een grote grijns op haar gezicht. Op één na laatste was geen laatste, zo zag ze het maar. En het was toch maar de eerste keer. In het begin was ze toch wel lichtjes teleurgesteld geweest, maar dat had ze tegelijkertijd nogal kinderachtig van zichzelf gevonden, dus had ze besloten zich er niet druk om te maken. Volgende keer beter, nietwaar? Ze had al wat ideetje voor wanneer Alaska eindelijk Hail onder de knie zou krijgen.

Ze keek naar de kleine, blauwe Nidoran. Wat een ongelofelijk schattig wezentje was dat toch. Ze dacht aan Dorian, Erins Nidoran. Dat was een mannetje en hij was toch wel wat stekeliger dan dit vrouwtje. Als had de mannelijke versie dan wel weer die onweerstaanbare puntoortjes. Ze vroeg zich af hoe het met haar broer en zusje ging en met hun pokémon. Zouden ze al badges gewonnen hebben? Ze moest binnenkort maar eens contact met hen opnemen. Misschien even naar Viridian City rijden en ze een brief sturen per Pidgey.
Ze keek naar Taichi en Nero. “Heb je deze aanval helemaal zelf uitgevogeld?” vroeg de jongen aan zijn Eevee. Welke aanval? Ceder had even een stukje gemist.

Alaska
Alaska luisterde met een half oor naar het gesprek van haar coördinator en de jongen. De andere helft van haar concentratie lag bij Hail. Ze wilde die aanval per se leren. Ze wist dat hij vrij lastig was, maar hé, zij was wel Alaska. Zij ging die aanval gewoon leren, of hij daar nou zin in had of niet! Het kostte haar nu echter was moeite om haar aandacht erbij te houden, omdat die twee mensen de hele tijd aan het praten waren. Ze opende haar ogen maar weer. Misschien waren die pokémon van hem nog enigszins interessant. Ze kende Dorian, die viel best mee. Misschien zou deze Nidoran ook wel redelijk zijn. Ze was echter nog niet naar Luna toe gelopen, toen ze Nero zag graven. "Noem je dat een Dig?" snoof Alaska. Als je het haar vroeg was dat gewoon een kuiltje graven.