Ceder
Ze had het felbegeerde lintje helaas niet gewonnen, maar ze gaf de moed nog niet op. Ik was in ieder geval geen laatste, dacht ze vrolijk in zichzelf om haar toch ietwat jaloerse gevoelens uit de weg te ruimen. Ach, Kasumi had het vast verdiend. Ceder had haar performance niet gezien, maar ze had iets gedaan met schaatsen en een soort sneeuwpop, had ze gehoord. Een pokémonei had ze ook al niet gewonnen bij het eieren zoeken in Rainbow Park. Het was erg lekkere chocolade geweest, dat wel.

Ze reed weer op Squirtle's rug en ze liepen in een rustige stap. Alaska had net een eind zelf meegelopen, maar nu zat ze weer tussen de Tauros' horens. Ze had haar ogen gesloten en er stond een geconcentreerde blik op haar gezicht. Ceder begreep dat ze haar Hail weer oefende. Vooralsnog vielen er echter nog geen hagelstenen uit de lucht. Wel hing er een dikke mist. Die was in de loop van de nacht op komen zetten en hulde de omgeving nu in een grauwe sluier. Ceder hield van mist. Alles zag er zo heerlijk mysterieus uit. Bovendien kon ze nu de stad in de verte niet zien en doen alsof de hele wereld deze uitgestrekte vlakte was. Tussen het natte, groene gras waar Squirtle doorheen liep, bloeiden rode bloemen.
"Laten we hier stoppen voor de training", stelde Ceder voor. Squirtle stond onmiddellijk stil en ze stapte af. Ze trok haar jas uit en legde hem op de grond, waarna ze het zadel van Squirtle's rug haalde en het erop legde, zodat het niet nat werd. Omdat Alaska intussen al alle tijd had gehad om haar Hail te oefenen, besloot Ceder haar aandacht bij deze training iets meer op haar Tauros te richten.
"Squirtle, we gaan vandaag een nieuwe aanval proberen: Pursuit. Ik heb hier een..." ze keek even zoekend rond en begong toen ze niets kon vinden in haar tas te rommelen. Ze overwoog even haar pokégear, maar besloot toen dat die te breekbaar was, waarna ze een lege pokéball tevoorschijn haalde "...pokéball", maakte ze haar zin enthousiast af. Squirtle staarde haar aan met een neutrale uitdrukking op zijn gezicht.  "Omdat Pursuit speciaal een aanval is waarmee je iets achtervolgt, kun je hem niet gewoon op een stilstaand iets uitvoeren, dat wordt het een normale Horn Attack. Dus, ik ga dit ding gooien en jij gaat hem raken met Pursuit, oké?" De Tauros knikte. "Alaska, ga jij ondertussen verder met Hail proberen?" Ook de Squirtle knikte. Ceder gooide de lege pokéball en haar Tauros rende erachteraan als een jonge Growlithe. De bal viel op de grond voor hij hem had bereikt, maar een paar pogingen later lukte het.

Nog een paar pogingen later stond Ceder wat beteuterd naar een gebutste en doorboorde pokéball te kijken. Die dingen waren toch iets minder bestand tegen horens dan ze had gedacht. Ach, ze had er nog vier over. Die moest ze alleen maar niet meer voor trainingen als dit gebruiken.
De mist was niet dunner geworden, integendeel. Ceder had het idee dat de deken steeds ondoorzichtiger werd. Squirtle leek het ook te merken. Hij duwde zacht met zijn kop tegen haar arm en keek haar aan. Laten we gaan, zei hij zwijgend. Ceder knikte, zadelde hem weer op en klom op zijn rug. Ook Alaska nam haar plaatsje weer in en ze vertrokken.

Ze reden vrij dicht langs de kust. Ceder rook de zilte geur en ze hoorde de golven ruisen. Ze sloot haar ogen even. Squirtle wist waar ze heen gingen en ze hoefde hem niet te sturen.
Het duurde een tijdje voor ze het geluid opmerkte. In het begin was het nauwelijks te onderscheiden geweest van het constante geruis van de zee en de wind, maar nu werd het duidelijk dat het een ander geluid was dat ze nu hoorde. Een stem, merkte ze uiteindelijk, een lied. Het kwam in flarden naar hen toe gewaaid, meegedragen door de wind. Ceder stuurde Squirtle in de richting van de zee. Ze kon het nu beter horen en hoorde dat het een melodie zonder woorden was. De stem die het zong was hoog en ijl en klonk niet helemaal menselijk. De melodie was prachtig, maar de vreemde stem liet ook Ceders nekharen overeind staan. Ze tuurde door de mist en zag iets op zee, een schaduw. Misschien is het wel een sirene, kwam in haar op. Misschien bestaan die toch. Ze staarde naar de schim en luisterde naar de vreemde muziek die haar oren vulde.

Squirtle
Het lied stond Squirtle niet aan. Het klonk vreemd. Het maakte een onrustig gevoel in hem wakker. Hij vond het dan ook niet fijn dat Ceder van plan leek er juist naartoe te gaan. Hij gehoorzaamde gedwee, maar liever had hij zich omgedraaid en was hij weggelopen.
Ze keken uit over de zee en opeens ontdekte Squirtle een schim in de mist. Misschien een boot, maar het had niet de vorm van een boot. De stem zong verder. Vreemd, maar op een vreemde manier ook verzachtend. Zijn ongerustheid zakte een beetje weg. Het lied kalmeerde hem. Het was best mooi, eigenlijk. Ze konden hier wel blijven wachten, gewoon in het gras gaan liggen en luisteren.
En toen begonnen de alarmbellen te rinkelen. Wat stond hij hier in Arceusnaam te doen? Dit kon wel een val zijn, een truc van die zanger op zee! Hij schudde de slaperigheid uit zijn kop. Weg hier, weg hier, was het enige wat hij dacht. Hij moest Ceder hier weghalen. Met een ruk draaide hij zich om en stoof er in volle galop vandoor.

Ceder
Squirtle leek ongerust. Hij schudde met zijn kop. Ceder wilde vragen wat er was, maar haar eerste woord veranderde halverwegen in een verschrikte gil toen de Tauros er plotseling vandoor stoof. Snel greep ze zich vast aan zijn manen.
"Squirtle," riep Ceder, "wat doe je?!" "Squirtle!" riep ook Alaska, die gauw een van Squirtles horens vastgegrepen had. De wind trok haar Ceders haren en de speld met de nep-Taurosstaart wapperde achter haar aan. Ze was nog nooit zo snel gegaan. Ergens was het natuurlijk eng, zo'n dollemansrit. Als ze viel... Maar Ceder kon daar eigenlijk niet echt aan denken, want ze vond het tegelijkertijd ook geweldig. Ze lachte en zag dat Alaska ook lachte.
De stad kwam steeds dichterbij. Squirtle leek niet van plan te zijn af te remmen. Hij bleef galopperen. Het zachte gedreun van zijn hoeven op aarde ging over op het harde geklop op steen. Squirtle rende in volle vaart Vermillion City in. Hij rende dwars door de straten, geen acht slaand op verkeer of voetgangers. "Zondagsrijder!" werd hen nageroepen. "Hé, voorzichtig!" Een paar auto's die ze tegenkwamen toeterden, maar het ging verloren in de wind die langs haar suisde. De mensen die ze passeerden sprongen haastig opzij en keken hen na met een mengeling van ongeloof en verontwaardiging, maar dat zag Ceder niet. De mensen waren maar een waas die voorbijschoot.
"Squirtle," riep ze, "Squirtle," in een poging de Tauros af te laten remmen. Maar de pokémon rende door met nog steeds maar één enkele gedachte in zijn kop: weg. Hij galoppeerde dwars door het centrum. Een groepje fietsers wist hen net te ontwijken en verschillende mensen vluchtten winkels in toen ze voorbijgaloppeerden. Het was nog een wonder dat er geen ongeluk gebeurde. Ceder werd wel een beetje ongerust, maar ze kon haar lach ook niet inhouden. Het was een lach die voor de helft voortkwam uit plezier en voor de helft uit haar zenuwen; als ze niet zou lachen zou ze gillen.
Ze waren de stad alweer bijna uit toen Squirtle met een ruk tot stilstand kwam. De grote Tauros hijgde, uitgeput van zijn vlucht. Ceder gleed van zijn rug en leunde tegen een lantaarnpaal, nog een beetje nagiechelend. Squirtle had intussen een tevreden uitdrukking op zijn gezicht. Hij had gedaan wat hij moest doen: zijn meesteres in veiligheid brengen. Dat zijn vlucht misschien wel gevaarlijker was geweest dan wat het ook was dat daar in het water had gezeten, had hij niet door.


OOC: Golduckopdracht :3