Rust was in Viridian City aanwezig. Geen geluid van voorbijrijdende auto’s, langslopende mensen met hun pokémon of simpelweg het drukke stadsleven. De rede was simpel; de meeste mensen bevonden zich nog altijd in de wedstrijdhal, waar zojuist de Leaf Fall Contest ten einde was gekomen. Dit betekende echter dat de rust verstoord zou worden, omdat zeeën van mensen weer naar buiten kwamen gelopen en hun weg door de stad probeerden te vinden. De meesten deden dit nog vrij kalm, met af en toe een enthousiasteling ertussen die druk over de wedstrijd en de uitslag praatte. Maar er was één brunette die de menigte overstemde, luid joelend en dansend over de straat vlak voor het gebouw. Ze werd vergezeld door haar pokémon; een Charmeleon die een roze bandana om zijn bovenarm had gewikkeld en een Seel die een vlinderdas droeg. “Ik kan het niet geloven! Jullie wel?! Ik niet!” riep ze enthousiast. Ze greep de poten van de Charmeleon vast en begon toen vrolijk rondjes met hem te draaien. “Ons tweede lintje! We wonnen twee keer achter elkaar een lintje!” Chiaki liet de pokémon weer los, draaide op haar hielen naar de wedstrijdhal en wees er uitbundig naar. “DO YOU EVEN LIFT?!” gilde ze ernaar, eigenlijk doelend op de rest van de coördinators die erin rondliepen. Hoewel die inmiddels ook alweer buiten stonden. Het enthousiasme van het meisje was aanstekelijk voor Alano, die net zo uitbundig feestvierde als zijn trainer. Hij was trots. Trots op het feit dat hij iets had betekent voor zijn trainer en trots op het feit dat hij iets gepresteerd had. Cedro was er overduidelijk te lui voor, maar de blik in zijn ogen zei genoeg. Hij mocht dan wel kalmer zijn dan de brunette en Charmeleon; toch was er een sprankje vreugde op zijn gezicht te zien.

Chiaki haalde het kleine, metalen doosje tevoorschijn waar iedere coördinator hun gewonnen lintjes in opborgen. Glunderend keek ze naar de inhoud ervan toen ze het eenmaal had geopend en niet één maar twee lintjes haar tegemoet kwamen. Zowel een paars als groen lintje zaten erin verborgen, beide het bewijs van haar winsten. Het voelde nog altijd niet echt aan, maar hoewel ze zich zo voelde, had ze wel het besef dat dit levensecht was. “Ah, the sweet taste of victory,” neuriede ze. Langzaam keek ze op, haar bruine ogen glijdend over de menigte. Het was nog best druk. Desondanks wist ze blond haar te onderscheiden van de rest van de mensen, waarvan ze de eigenares meteen wist te herkennen. Het was Sylvia, de jonge blondine die ze in Pallet Town had ontmoet en waarmee ze zou samen reizen tot ze diens broer had gevonden. Chiaki merkte dat Sylvia’s groene ogen zoekend om zich heen keken, maar hoewel ze uitbundig wilde zwaaien naar het meisje, denkend dat ze naar haar aan het zoeken was, besefte ze zich al snel wat de werkelijke intentie was. Sylvia zocht naar Mark. Mark was aanwezig geweest bij de Contest. De brunette vroor meteen aan de grond vast en bleef stokstijf staan. Had ze zich niet in deze staat verkeerd, dan had ze zichzelf herhaaldelijk voor haar hoofd geslagen. Hoe stom kon ze zijn? Ze had Mark moeten aanspreken toen ze de kans had! Sylvia had hier vast en zeker op gerekend en ze had het meisje alleen maar teleurgesteld. Hoop borrelde echter snel naar boven. Meteen haalde ze de pokéball van Sarita tevoorschijn en liet de Pidgey vrij. Ze wachtte niet tot de pokémon haar hoofd zou belagen en commandeerde meteen dat ze naar een bruinharige jongen met blauwe ogen en een Pikachu op z’n schouder moest zoeken. Hoewel onwillig, deed Sarita toch wat haar gevraagd werd.

Terwijl haar Pidgey via het luchtruim zocht, rende Chiaki terug naar binnen. De kans dat Mark nog in de hal aanwezig was, was zeer klein, maar die was er wel. De brunette kamde de hele ruimte uit, van wachtkamers tot kleedkamers, maar kon de jongen nergens vinden. Haar Charmeleon, die halverwege de zoektocht door scheen te hebben wat het plan was, begon mee te zoeken. Cedro kwam langzaam achter hen aan, maar deed geen poging om Mark te spotten – om ook maar te begrijpen wat er aan de hand was. Teleurgesteld in vooral zichzelf liep Chiaki de wedstrijdhal weer uit met een ietwat laaghangend hoofd. Een minuut later hoorde ze het gefladder van Sarita langzaam in de buurt komen. Wederom keerde de hoop bij haar terug, maar toen ze zag dat de Pidgey haar hoofd schudde, verdween het als sneeuw voor de zon. Ze bekeek haar pokémon individueel. Alano had eenzelfde gezichtsuitdrukking als haar; ietwat beteuterd om het feit dat ze Sylvia en Mark niet konden herenigen. Sarita trok een vaag hoofd. Waarschijnlijk vroeg ze zich af wat er aan de hand was. Chiaki kon het haar niet kwalijk nemen, aangezien Alano de enige van haar pokémon was die van dit probleem af wist. En Cedro… Was gewoon weer Cedro. “Jongens… Ik heb iets heel erg verpest,” gaf ze aan haar pokémon toe. Ze zuchtte en richtte zich vervolgens weer tot de Pidgey. “Zou je misschien Sylvia kunnen zoeken?” Ze kreeg een argwanende blik ter reactie, met daarin een kleine hint van afwachting. In eerste instantie vroeg ze zich af waarom, maar ze realiseerde zich al snel waar Sarita op doelde. “Nee. Einde discussie. Ga Sylvia zoeken. Nu.” No way dat ze moest gaan onderhandelen met haar pokémon. Bovendien ging die toch gewoon op haar hoofd zitten wanneer ze dat wilde. De vogel vertrok weer en ging op zoek naar een kleine blondine, hoewel ze daar nog altijd geen zin in had. Zeker niet zonder beloning. Hmpf, wat dacht haar trainer wel niet?

OOC: Godmode met toestemming. (& Sylvia)

“Mark!” riep een kleine blondine, zich door de menigte heen duwend. Een Growlithe volgde haar vluchtig op de voet. Sylvia wist zich met veel moeite door de menigte door te wurmen om bij haar broer te komen, die ze net nog had gezien. Nu ze zich er uit had weten te wurmen, was Mark verdwenen. Teleurgesteld liet ze haar hoofd zakken en zakte op haar knieën neer, waarbij ze tranen voelde prikken. Sylvia kon het Chiaki ook niet kwalijk nemen, dat ze vrolijk feest aan het vieren was. Het was haar opnieuw gelukt om een lintje te winnen dat zou ze zelf ook gedaan hebben, als zij zelf had gewonnen. Het kleine meisje kwam weer langzaam overeind, en keek Dodger aan, die al die tijd bij haar was gebleven. Ze had gehoopt haar broer weer na al die maanden te spreken of een knuffel te geven, want nu mistte ze hem meer dan ooit. “Mark..” mompelde Sylvia zacht en voelde vervolgens een natte neus tegen haar hand. Het was Dodger, die met een ongeruste blik naar zijn trainster keek. Gauw veegde Sylvia haar tranen weg en gaf Dodger vervolgens een aai over zijn bol zodat hij door zou hebben dat alles goed ging. “Kom we gaan terug naar Chiaki en de rest,” sprak Sylvia met een resolute blik op haar gezicht, waarna haar blik naar een schaduw in de lucht gleed. Het kleine meisje kneep haar groene ogen tot spleetjes en zag vervolgens dat het Chiaki’s Pidgey was; Sarita. Het was moeilijk te zien, maar toch had ze het wezentje met succes herkent.

Dodger wierp een geërgerde blik naar zijn trainer, die de aandacht van de vogel-Pokémon probeerde te trekken. Het meisje draaide zich om naar de Growlithe, toen het haar gelukt was en Sarita vervolgens weer weg zag vliegen. Sylvia keek vragend naar het wezentje, toen ze weer in beweging kwamen. Dodger spitste alert zijn oren en begon luidruchtig te grommen naar iets dat achter het meisje gebeurde. Hierdoor stopte het meisje met lopen. Ze stonden vrij dichtbij een steegje, dat omringd werd door een schutting die er vrij gehavend uitzag. In eerste instantie zag het meisje er niets kwaads in, maar toen een deel van het houten hek instortte en rechtop en de houten planken op haar af kwamen, dook ze ineen. Sylvia viel naar achteren en werd bedolven onder de zware houten planken, met haar tas schermde ze haar hoofd af. De Growlithe hoorde ze piepen, waardoor er een rilling door haar lijf ging. Instinctief kroop ze naar achteren, zodat ze erachter kwam dat ze zich nu in het steegje bevond en kwam overeind, de pijn in haar arm negerend. De weg naar de doorgang werd geblokkeerd door planken. “Dodge, ik ben oké!” riep Sylvia maar er kwam geen reactie… had de Growlithe haar soms achtergelaten? Zoals het er nu naar uit zag wel. Verdrietig plofte ze op de grond neer en vouwde haar armen om haar knieën heen.. ze voelde zich nu nog eenzamer zonder Chiaki of haar Pokémon in de buurt…

Alarmerend draaide Dodger zich om, opzoek naar Chiaki. De Growlithe rende zo snel als hij kon terug naar de Contest hal, met de sjaal van Sylvia in zijn bek. Met zijn neus wist hij de brunette snel te vinden, maar ze waren dan ook niet zover van elkaar af geweest, althans zo leek het. Met een resolute gezichtsuitdrukking rende de Growlithe naar de oudere meid toe en remde vervolgens vlak voor haar neus af. Even wierp hij een blik op de Charmeleon, maar zette toen zijn voorpoten tegen het meisje haar benen neer en probeerde hierdoor de sjaal van Sylvia te laten zien. En dat er iets aan de hand was met zijn trainer. Hij wilde absoluut niet hun feestje verstoren, maar Sylvia was op het moment iets belangrijker voor hem hopelijk begreep Chiaki waarop hij doelde.

-Godmode met toestemming-

Sarita verscheen niet veel later weer in haar zichtveld, waardoor Chiaki een frons opzette. Dat was snel. Had de Pidgey Sylvia nu al gevonden? Haar pokémon landde niet veel later op haar hoofd – of deed in ieder geval een poging tot toen ze in de buurt van Chiaki’s bruine haar kwam. Het meisje sloeg wild met haar handen om haar heen, zodat de vogel niet de kans kreeg om daadwerkelijk te landen. Vervolgens pakte ze de pokéball van zowel Sarita als Cedro en liet ze terugkeren. “Jullie hebben genoeg gedaan voor vandaag,” mompelde ze tegen de twee voorwerpen, wetend dat ze haar wel zouden horen. Alano hield ze nog bij zich; hij was immers haar partner en ze wilde wel steun hebben. “Denk je dat Sylvia erg teleurgesteld zal zijn?” vroeg ze aan de Charmeleon, die zijn blik afwendde naar de stoep. Blijkbaar vond hij dat interessanter. “… Ja, ik denk het ook…” mompelde de brunette afwezig. Lang bleef ze niet in die trance, want ze zag al snel de bekende vorm van Dodger tevoorschijn komen. “Dodge!” riep ze verrast toen de pokémon tegen haar been opsprong. Ze oogde hem vragend en opende haar mond om te vragen waar zijn trainer was, maar toen zag ze het voorwerp in zijn bek en voelde ze het bloed uit haar hoofd verdwijnen. Wat was er gebeurd?

“… Waar is Sylvia?” wist ze uit te brengen toen ze haar stem weer gevonden leek te hebben. Ze was normaal gesproken geen persoon om meteen in paniek rond te rennen, maar op het moment was dit alles behalve wat ze had verwacht. Als de blondine niet bij hem was en hij slechts een kledingstuk van haar had meegenomen, moest er iets gebeurd zijn. De Growlithe draaide zijn hoofd om en wees met zijn neus naar de plek waar hij vandaan was gekomen. Chiaki wisselde kort een blik uit met Alano. “Leid de weg,” sprak ze Dodger toe, waar de pokémon meteen gehoor aan gaf. Het meisje en haar Charmeleon volgden de hond op de voet, proberend zo dicht mogelijk bij hem te blijven. Lang onderweg waren ze niet, want binnen een minuut of twee bevond de brunette zich vlak voor het omgevallen hek waar Sylvia achter zat verborgen. Haar bruine ogen stonden vragend gericht op Dodger, maar die indiceerde verder alleen dat ze naar het hek moest kijken. “… Sylvia?” De eerste reactie die ze kreeg, was niet die van de blondine zelf. Nee, het was die van de Growlithe, die inmiddels met al zijn macht één van de zware planken aan de kant probeerde te duwen. Dat verliep echter minder soepel dan hij had gehoopt, aangezien hij in tegenstelling tot Chiaki en Alano geen handen of klauwen had, maar gewone poten zonder duimen.

Dit was voor de brunette meer dan genoeg om te weten dat Sylvia zich hierachter bevond. Of eronder. Chiaki hoopte vooral niet dat laatste; wie weet lag het meisje hier wel ergens bewusteloos op de grond en zij wist van niks. Opluchting overspoelde haar echter sneller dan gedacht, want ze hoorde niet veel later Sylvia’s stem door de stilte heen snijden. Het meisje was, voor zover, dus ongedeerd. Arceusdank. Even vroeg ze zich af in hoeverre de blondine in paniek was en bedacht zich dat het misschien beter was dat ze haar probeerde gerust te stellen. Maar hoe? Alano was in de tussentijd naar voren gelopen en tilde nu ook met al zijn macht een plank omhoog, wat zelfs voor hem nog redelijk moeizaam ging. Als hij een Charizard was, kon hij de boel makkelijk aan de kant schuiven. Of verbranden. Een twinkeling verscheen in zijn ogen bij die gedachte. Hij kon alles gewoon platbranden en dan kon Sylvia makkelijk het steegje uit! Gelukkig zag zijn trainer nog net op tijd wat hij van plan was en riep hem een halt toe. “Alano, nee! Ben je gek? Wat als Sylvia onder die planken ligt? Dan verbrand je haar mee,” fluisterde ze scherp naar de draak, hopend dat haar vriendin dit niet hoorde. Ze wilde de situatie niet erger maken dan die al was. Het werkte echter wel bij haar pokémon, die nu door scheen te hebben dat het geen goed idee meer was. Chiaki hurkte naast hem neer en pakte nu ook een plank vast, die ze probeerde op te tillen met weinig succes. Waarom was dit zo zwaar?

“Help eens mee,” vertelde ze haar Charmeleon, die zijn taak meteen uitvoerde en zijn klauwen weer om het houten voorwerp wikkelde. Samen met zijn trainer duwde hij het aan de kant. Het was tijdens deze actie dat iets bij Chiaki binnenviel. Iets dat waarschijnlijk zou helpen om Sylvia te kalmeren. “Weet je, ik heb ooit bijna mijn hand gebroken door van een schommel af te springen.” Verhalen vertellen van doodenge situaties klonk misschien luguber, maar het zou kunnen helpen. Vooral omdat het voor haar nog altijd goed afliep en niet verkeerd. “Ik wilde het wat spannender maken door zo hoog mogelijk te schommelen en dan eraf te springen. Je weet wel, om dat vliegende gevoel te krijgen,” vervolgde ze, haar handen inmiddels om een nieuwe plank heen gewikkeld. Ze wachtte tot Alano de plank ook had vastgepakt en begon weer te tillen. “Ik lande verkeerd en – hnnmh – kwam ongelukkig terecht. Mijn ouders waren kwaad! Niet dat ik het ze kwalijk kon nemen, want, ja, welk normaal kind doet er nou zo roekeloos?” Het laatste sprak ze ietwat sarcastisch tussen haar tanden door. “Maar goed, ik kwam er uiteindelijk nog goed vanaf. Ik had mijn hand alleen verstuikt. Oh! Er was ook een keer dat ik dacht dat ik bomen kon beklimmen alsof ik een Mankey was. Ik durfde eerst niet meer uit de boom… En toen sprong ik. Ik heb het mijn ouders nooit verteld, maar mijn enkel deed toen een week lang hevige pijn, haha,” ratelde ze verder. Ze had geen idee of het werkte, hoewel ze daar ook niet meer aan dacht. Nu ze eenmaal begonnen was, was ze niet meer te stoppen. “Toen ik mijn eerste, grote fiets kreeg en er een stukje mee ging rijden, dacht ik dat ik oud genoeg was om zonder handen te kunnen fietsen. Het bleek dat je dat niet op een bepaalde leeftijd kunt, maar alleen met ervaring. Ik eindigde in een greppel.” Chiaki begon te lachen nu ze al die herinneringen naar boven bracht. Arceus, wat was ze vroeger toch een roekeloos kind. Nu nog steeds, eigenlijk.

Alano had tijdens de verhalen van zijn trainer ook een brede grijns opgezet. Ergens kon hij gewoon zien hoe een kleinere versie van de brunette al deze falen doorstond. Er waren er vast nog wel meer, maar tijd om ze allemaal door te nemen, hadden ze niet. Ze tilden nu namelijk de laatste plank aan de kant en konden de zittende blondine eindelijk bereiken. Dit was wat Chiaki dan ook deed. Ze hurkte meteen voor het meisje neer en sloeg vlug haar armen om haar heen. “Het spijt me Sylvia. Het spijt me heel erg,” was het enige wat ze eruit wist te krijgen. De glimlach die ze daarnet nog rond haar lippen had, was verdwenen. In plaats daarvan beet ze op haar onderlip, zichzelf verwijtend dat dit allemaal haar schuld was. Als ze Mark had aangesproken, zaten ze nu vast niet op de grond in een donkere steeg, of wel?

OOC: Godmode met toestemming~

Zwijgend keek Sylvia naar de planken die haar weg blokkeerden naar haar enige uitweg. Het irriteerde haar dat ze niks kon doen met haar lengte, daarbij was dat ook niet verstandig gezien haar arm, en was ze niet sterk genoeg om de planken aan de kant te schuiven. Sylvia kreeg sterk het gevoel dat ze van achter werd bekeken door iets of iemand, een onbehaaglijk gevoel kroop door haar heen toen ze de gloeiende ogen opmerkte tussen de vuilnisbakken. Ze was niet snel bang maar zonder enige bescherming van haar Pokémon of Mark en Chiaki in de buurt, voelde ze zich kwetsbaar. “W-wie is daar!” siste het kleine meisje en kwam half overeind. Een Pokémon zoals een Rattata of Pidgey zou vrijwel meteen vluchten als ze op zou staan, maar er kwam echter een andere Pokémon tevoorschijn.. een katachtig wezentje met een amulet op zijn voorhoofd, dat haar sterk deed denken aan een of andere Sfinx, door de amulet op zijn kop. Ze kreeg een hol gevoel in haar maag toen hij langzaam op haar afliep, als ze opdat moment niet de stem van Chiaki hoorde. Sylvia wilde net reageren op de brunette, maar keek naar haar been toen het katachtige wezentje luid spinnend langs haar been liep, met gesloten ogen en een grijns op zijn gezicht… dit was een vriendelijke Pokémon. Wauw de uitdrukking; oordeel een boek niet op zijn kaft was nu op zijn plaats. Sylvia stak haar hand uit naar het wezentje om het te aaien en haalde daarna haar Pokédex tevoorschijn om de Pokémon te scannen;

Meowth, The Scratch cat Pokémon,
Meowth houdt van ronde glimmende voorwerpen en loopt 's nachts over straat om verloren muntstukken te zoeken, ook andere ronde glimmende voorwerpen kan hij niet laten liggen, overdag slaapt hij. sprak het apparaatje.

Het meisje klapte het voorwerp dicht en wierp een blik op de planken. Ze moest iets terugroepen naar Chiaki zodat zij zich in ieder geval geen zorgen hoefde te maken, ze stond er nu niet meer alleen voor... gelukkig. “Chiaki! Dodge! ik ben in orde!” riep ze terug terwijl het meisje haar oog dichtkneep toen ze haar arm bewoog, die planken die ze erop had gekregen om haar hoofd af te schermen was toch te zwaar geweest. Misschien niet het beste idee ooit, maar ze had het ook niet kunnen voorkomen, waarschijnlijk had ze die plank op haar hoofd gekregen als ze haar arm met haar tas niet op haar hoofd had afgeschermd. Ze ging er niet vanuit dat het ernstig was… ze had wel vaker iets opgelopen toen ze met Erik, Toby en Mark dagelijks op pad ging. Soms moesten ze weleens alle drie noodgedwongen thuis blijven vanwege een kneuzing of verstuiking, en Mark was dan de grootste kneus van de drie. Dat was/is hij nog steeds. Sylvia schoot in de lach bij die gedachte waarbij de Meowth vragend opkeek naar haar. Hij was naast haar gaan zitten om haar gezelschap te houden. Als op dat moment Chiaki’s stem weerklonk, hierdoor kalmeerde ze al een beetje. Sylvia kon haast niet verstaan wat er werd gezegd door de brunette, dus aaide ze onbeholpen over het hoofdje van de Meowth heen. wachtend totdat ze hier uit kon.

Het leek niet lang te duren of de laatste plank verdween voor haar gevoel. Sylvia wilde overeind springen en Chiaki in de armen vliegen, maar door de pijn in haar arm bleef ze zitten. Voor ze eigenlijk besefte wat er gebeurde knielde de brunette al voor haar neer en sloeg haar armen om haar heen, Sylvia deed hetzelfde maar dan met een arm omdat ze bang was om de ander te bewegen. “Het spijt me Sylvia. Het spijt me heel erg,” sprak Chiaki vervolgens waardoor de blondine even vragend opkeek. Waarom bood Chiaki haar excuses aan? Ze had toch niets gedaan… voor zover zij wist niet in ieder geval. “Waarvoor?” vroeg ze ietwat verward aan de brunette en zag vervolgens uit haar ooghoeken, Dodger op hen af zag stormen. De Growlithe sprong vrolijk tegen haar en Chiaki op, en ging met zijn tong over Sylvia’s gezicht heen die geen kant op kon. “Gadver,” grijnsde ze naar de Growlithe die het niets scheen te boeien, maar toch opgelucht was dat ze “oké” was. “Maarehh.. nog gefeliciteerd met je overwinning,” sprak de blondine met een lichte grijns op haar gezicht.. nu ze weer bij Chiaki was, voelde ze zich weer zo goed als veilig..

Ze wist niet waarom, maar de arm die Sylvia om haar heen sloeg, deed haar goed. Alsof het een bevestiging was dat de blondine in orde was. Dat er niks aan de hand was. Het meisje stelde haar een vraag, maar voor ze de kans had die te antwoorden, kwam Dodger aangewalst en besprong hen allebei. Chiaki kon zichzelf nog net rechthouden en zien hoe Sylvia werd belaagd door de Growlithe zijn tong. “Gadver,” hoorde ze die toen zeggen, waarop zij zacht begon te grinniken. “Maarehh.. nog gefeliciteerd met je overwinning,” vertelde de elfjarige verder, alsof er niks gebeurd was. Chiaki richtte haar bruine ogen op de blondine, haar mondhoeken niet langer omhoog gekruld in een glimlach. Ze wisselde kort een blik uit met Alano, die daarop bezorgd naar Sylvia keek. De brunette volgde zijn blik weer en keek haar vriendin strak aan. “Bedankt, maar… Ik…” Ze haalde diep adem. “Ik ben Mark vergeten aan te spreken. Ik ben niet voor de wedstrijd naar hem toe gegaan, niet tijdens en al helemaal niet na. Of nou ja, na wel, maar toen was hij natuurlijk al weg,” biechtte ze op. “Sarita heeft nog naar hem gezocht via de lucht en wij zijn binnen nog gaan kijken, maar van Mark was geen teken meer te vinden.” Voor een moment weigerde ze om Sylvia recht aan te kijken, denkend dat die misschien teleurgesteld in haar was. Zijzelf was in ieder geval diep teleurgesteld in zichzelf.

Doordat ze haar blik had afgewend, merkte ze de vreemde pokémon in de buurt van Sylvia al snel op. Vreemd was hij eigenlijk niet, want ze herkende zijn soort wel, maar hij was vreemd omdat ze hem niet persoonlijk kende. Was hij bij het meisje gaan zitten toen ze hier vast zat? Als dat zo was, had hij haar vast gezelschap gehouden. Tenminste, daar leek het wel op. Een gevaarlijke pokémon was het in ieder geval niet, want dan had Sylvia al wat schrammen opgelopen en zat het beest nu niet naast haar. “Wie is dat?” floepte ze er zo uit, te nieuwsgierig om de vraag binnen te houden. Haar vragende blik veranderde in een sceptische gezichtsuitdrukking. “Je hebt haar toch geen pijn gedaan hè? Anders zal ik mijn uitsmijter erbij moeten roepen om je eruit te gooien,” vertelde ze tegen de Meowth, terwijl er langzaam een klein grijnsje op haar gezicht verscheen. Alano grinnikte zachtjes, wetend dat Chiaki op hem doelde. Hij was dus een uitsmijter, huh? Hij had geen idee wat het was, maar het klonk leuk. En tegelijkertijd ook als eten, vreemd genoeg. Hij had eigenlijk best honger. Bestond er misschien een kans dat hij zo meteen iets te eten kreeg? Of dat de twee meiden besloten ergens te gaan eten? Hij hoopte van harte van wel.

“Bedankt, maar… Ik…” sprak Chiaki, hierbij keek Sylvia vragend naar de brunette toen ze haar mond had geopend, en haar vervolgens strak aanstaarde. Het kleine meisje kreeg een onaangenaam gevoel in haar maag, toen ze het gevoel kreeg dat ze iets verkeerds had gedaan. Dit had ze echter verkeerd gedacht toen ze besefte, waar Chiaki heen ging toen haar zowat opbiechtte, dat ze was vergeten om Mark aan te spreken. Waarbij de brunette van haar wegkeek, blijkbaar dacht ze teleurgesteld was in haar, maar integendeel.. Sylvia wist echter wel beter. Haar moeder was hier de boosdoener, niet Mark of Chiaki. Misschien moest ze het de brunette, maar vertellen ook al had ze zich voorgenomen om niet in de pakken neer te zitten, voor ze Mark had gevonden. Goed, ze ging het Chiaki vertellen, maar niet hier.

Wie is dat?” hoorde ze Chiaki toen opeens zeggen. Vragend liet Sylvia haar blik naar beneden glijden, terwijl ze voelde dat de Meowth, die naast haar had gezeten tegen haar aankroop, legde het kleine meisje haar hand op het hoofdje van de kat. Ze beet even op haar tong toen ze haar arm had bewogen. “Je hebt haar toch geen pijn gedaan hè? Anders zal ik mijn uitsmijter erbij moeten roepen om je eruit te gooien,” voegde Chiaki er aan toe. Sylvia begon breed te grijnzen en kwam overeind, waarbij ze haar hand om haar gewonde elleboog heen legde. Ze moest toegeven dat haar arm zeer begon te doen door die ene plank. “Dat kan gebeuren, Chi.. voel je niet schuldig oké?” begon Sylvia langzaam en legde haar hand op schouder. “Ik zal je uitleggen wat er thuis is gebeurt en waarom ik Mark wil vinden,” sloot Sylvia haar verhaal af. Ze had totaal geen zin om emotioneel te doen, maar dit was ze Chiaki wel verschuldigd. Ze waren immers vrienden en vrienden vertelde elkaar de waarheid.. dat had ze van Mark en Erik geleerd.

Ze voelde dat Dodger zijn neus in haar handpalm duwde, ze ging met haar hand over zijn kruin heen, zodat de Growlithe er ook bij werd betrokken. Vervolgens richtte ze zich tot de wilde Meowth, die haar zwijgend aanstaarde. “En dit is een klein vriendje van me… nog bedankt dat je me gezelschap heb gehouden,” zei Sylvia toen tegen de kleine Meowth met een dankbare glimlach op haar gezicht, die luid spinnend zijn kopje tegen haar been duwde. Daarna keek ze van Alano naar haar Growlithe, Dodger keek haar afwachtend aan. “Ik krijg de kriebels van dit steegje,” mompelde ze tegen haar Growlithe, die op dat moment dichterbij kwam en tegen haar aan ging zitten. “Zullen we dan maar gaan?”

De Meowth bewoog zich al snel toen Chiaki hem genoemd had. Niet op een verkeerde manier, want hij ging slechts tegen Sylvia aan zitten, die op haar beurt haar hand op zijn hoofd legde. Nadat ze haar tweede opmerking had gemaakt, zag ze dat de blondine een grijns rond haar lippen toverde en voelde ze zich zelf ook weer wat opgelucht. Haar jonge vriendin voelde zich niet al te down over het voorval met haar oudere broer, of wel? Met haar bruine ogen volgde ze de bewegingen van Sylvia en stond uiteindelijk toen zelf ook op van haar hurkende positie. Haar benen protesteerden hevig toen ze rechtkwam, aangezien ze het bloed een beetje had afgekneld en daarmee haar ledematen tot slapen had gedwongen. Nu het bloed weer langzaam doorstroomde, kreeg ze natuurlijk last van dat vreemde en toch bekende gevoel. Nog even en ze zou dat kietelen voelen en dat apprecieerde ze niet echt. Dit was dan ook de rede dat ze het haatte om gehurkt te moeten zitten, maar daar had ze tot nu toe niet echt over nagedacht. Ze bewoog haar benen zodra ze overeind stond in een poging om ze te wekken een maakte zich toen klaar voor het gevoel dat daarop zou volgen. De neiging om terug op de grond te gaan zitten kon ze nog net onderdrukken, aangezien ze het al snel zat was om zoveel kriebels te moeten voelen. Wie had dit ooit uitgevonden? Die moesten ze neerslaan ofzo.

“Dat kan gebeuren, Chi.. voel je niet schuldig oké?” hoorde ze de blondine toen zeggen. Vervolgens voelde ze al snel een hand op haar schouder. Naar haar schouder kijken om te checken van wie die was hoefde ze niet. Het was overduidelijk die van Sylvia. Normaal gesproken was ze niet iemand die zich ergens snel schuldig over voelde, maar ze had het gevoel alsof ze verantwoordelijk was voor dit alles en voornamelijk voor het kleine meisje. Zij was de oudste van het stel, dus hoorde zij aansprakelijk te worden gesteld, niet? Zo ging dat vroeger wel wanneer ze iets had uitgehaald met Mamoru. Hij kreeg altijd de schuld, zelfs als zij met het idee was gekomen. Zoiets was onterecht, maar zo werkte het nu eenmaal. Ondanks dat ze altijd tegen de stroming in ging betreft de normen en waarden, vond ze Sylvia’s gezondheid – zowel lichamelijk als mentaal – toch wel wat belangrijker dan haar rebelse manier van leven. “Ik zal je uitleggen wat er thuis is gebeurt en waarom ik Mark wil vinden,” vervolgde de blondine. Deze opmerking verraste Chiaki, maar dat liet ze niet merken. In plaats daarvan opende ze eindelijk haar mond om te reageren. “Weet je het zeker?” vroeg ze fronsend. “Het hoeft niet per se nu… Ik kan best wachten. Je hoeft het niet eens te vertellen,” vervolgde ze. Chiaki wist niet wat voor een impact Sylvia’s thuissituatie op het meisje had gehad, maar zelf praatte ze ook niet graag over thuis, dus ze begreep het wel als de blondine het niet wilde.

De brunette volgde toen de groene ogen van Sylvia naar de Meowth, terwijl ze luisterde naar het meisje haar woorden. Chiaki boog ietwat voorover, aangezien ze het verrekte om wederom door haar knieën te zakken, en toverde een kleine grijns op haar gezicht. “Is dat zo?” sprak ze tegen Syl, haar blik nog altijd op de pokémon voor haar gericht. “Well, welkom bij de familie,” grapte ze toen tegen de Meowth. Alano grinnikte zacht bij het horen hiervan, maar hij wist als geen ander dat Chiaki haar team als haar nieuwe familie aanschouwde. Veel over thuis had ze nooit verteld en dat hoefde voor hem ook niet, zolang ze maar liet zien dat ze van hen hield. En dat deed ze ook op haar eigen, speciale manier. Net zoals zij het op hun manier lieten zien. Sylvia en Dodger maakten sinds kort deel uit van die kleine, hechte familie, of niet soms? Ze waren dan geen echte familie – geen bloedverwanten – maar hun band was hetgeen wat hen samenhield en ondanks dat ze elkaar nog maar voor een korte tijd kenden, was hun band ongetwijfeld ijzersterk. Alsof er meteen een klik was geweest. Alano keek op toen hij de stem van Sylvia weer hoorde en hoewel hij niet echt bang was, moest hij toch met haar instemmen. Er waren betere plekken om te buurten. Zijn trainer leek de hint al te begrijpen en wenkte hem dat hij voorop moest lopen; iets wat hij dan ook deed. De brunette gooide vervolgens een arm om Sylvia’s nek en grinnikte zacht. “Kom maar hoor,” mompelde ze. “Tante Chi beschermt je wel.” Met die woorden liep ze naar voren, richting de uitgang van het steegje.

Het duurde eventjes maar Sylvia wachtte geduldig totdat Chiaki haar vroeg of ze het wel zeker wist, en dat ze het niet per se hoefde vertellen. Eigenlijk had ze al A gezegd dus moest ze nu ook B zeggen, daarbij had ze nu enkel uitstel van executie. En zou het alleen maar moeilijker worden als ze nu niks zou zeggen… dat wist ze uit ervaring. “Ik weet het zeker.. daar vertrouw ik je goed genoeg voor,” reageerde Sylvia zelfverzekerd. Mark daarentegen zou er veels te lang mee wachten, om over zijn problemen te praten. Zij had echter al door dat je jezelf, alleen maar dwars zat, kortom ze had er niet echt moeite mee. Ze moest van dat knagende gevoel af. “En als ik het niet nu doe, dan vertel ik het waarschijnlijk nooit, “voegde Sylvia er aan toe. Opdat moment zag de blondine, dat Chiaki licht vooroverboog naar de Meowth, die zich vast klampte aan haar been.

Sylvia grinnikte toen ze de lichte grijns op merkte van de brunette, en de droge blik van Dodger zag. Blijkbaar was de Meowth bang voor haar metgezel “Is dat zo?” sprak Chiaki, dat op haar gericht was, maar haar ogen stonden op de katachtige Pokémon gericht. Sylvia knikte ter bevestiging en keek zelf ook naar de Meowth, die haar vragend aankeek en afwachtend naar de twee trainers staarde. “Well, welkom bij de familie,” hoorde Sylvia Chiaki toen zeggen. In haar groene ogen, verscheen er een vrolijke twinkeling. Ondanks dat ze haar échte familie haatte, op Mark na, was ze blij dat ze de brunette was tegengekomen. Stiekem had ze altijd al een oudere zus willen hebben, niet dat ze iets tegen Mark had, hij was cool op zijn eigen manier maar soms… kon ze hem de nek wel omdraaien. Sylvia grinnikte om haar eigen gedachte terwijl ze, opdat moment voelde dat er een arm om haar nek werd gelegd en keek ze op.

“Kom maar hoor, Tante Chi beschermt je wel,” hoorde Sylvia Chiaki toen mompelen. Met een brede glimlach volgde ze het voorbeeld van de brunette en legde voorzichtig haar ‘gewonde’ arm om de middel van Chiaki, zodat ze dicht tegen haar aanliep. Wat ze vroeger bij haar broer deed als ze moe of bang was, zo voelde het vertrouwd voor haar, ook al was Chiaki niet haar broer. Dodger rende vervolgens langs hen af en ging naast Alano lopen… alsof de Growlithe wilde bewijzen dat hij haar ook kon beschermen. Zodra Sylvia merkte dat ze het steegje verliet, probeerde het meisje de blik van Chiaki te vangen en besloot om het, maar gewoon te vertellen. Ze kon het niet langer voor zich houden… ook al wist ze dat het beter was om, dit probleem met Mark te bespreken. Het zat haar gewoon dwars.

Sylvia slaakte een diepe zucht en opende vervolgens haar mond, terwijl haar blik wat serieuzer werd. “…Chi, denk je dat we hem snel zullen vinden?” vroeg ze zichzelf hardop af. “Ik weet uit ervaring dat Mark stomme dingen doet als hij boos is,” voegde Sylvia eraan toe, terwijl ze haar groene ogen op de brunette richtte. Tijdens de contest zag hij er vrij ontspannen en redelijk vrolijk uit, alsof er niks aan de hand was, terwijl dat helemaal niet zo was. Het deed haar pijn om te weten wat hem echt bezighield en dat ze hem niet kon helpen. “…weglopen na een ruzie met onze moeder is een van die dingen,” vervolgde de blondine waarbij ze weer woede opborrelen en keek strak voor zichzelf uit. “En het ergste is nog dat die kneus, een klap in zijn gezicht heeft gekregen die niet eens voor hem bedoeld was,” voegde Sylvia er nog aan toe. Ze deed er misschien wat luchtig over, maar… in werkelijkheid had het haar pijn gedaan om Mark zo weg te moeten zien gaan, want haar moeder was echt een… trut. Geen twijfel over mogelijk.

Het deed de brunette goed om die woorden van het meisje te horen. Het was namelijk iets wat ze niet vaak van iemand te horen kreeg en het voelde eerlijk gezegd ook vreemd aan om dit nu te weten te komen. Vertrouwen was iets moois, maar ook iets heel fragiels. Zo duurde het jaren voordat een goede vertrouwensband was opgebouwd, maar duurde het slechts enkele seconde voordat die in duizend stukjes op de grond viel. Dat kon ze in ieder geval uit ervaring zeggen. Niet dat ze haar ouders volledig vertrouwde, maar het ging om het idee. Misschien dat als ze een goede, sterke band met iemand had opgebouwd en diegene verpeste het, dat het zelfs nog honderd keer zo erg voelde. Daar twijfelde ze dan ook geen moment aan. Chiaki moest Sylvia echter gelijk geven. Als ze het nu niet aan iemand zou vertellen, dan zou ze het waarschijnlijk tot zo’n punt opkroppen dat alles er in één keer uitmoest. Zelf was ze niet iemand die dat deed, aangezien ze haar stem wel liet horen als iets haar niet zinde, maar ze kon zich voorstellen dat zo’n uitbarsting er niet fraai uit zou zien. Nou ja, misschien dat ze het op een dag nog mee zou maken met haar ouders. Iets in haar vertelde haar in ieder geval wel dat een confrontatie niet te vermijden was. Misschien dat ze bij hun volgende ontmoeting dan ook alles eruit zou gooien.

Chiaki’s mondhoeken krulden langzaam omhoog toen ze een arm om haar middel heen voelde wikkelen. Voor een moment liet ze haar bruine ogen naar de blondine glijden, haar ogen inmiddels weer wat levendiger na de herinneringen aan haar ouders. Sylvia was op weg om meer dan alleen een vriendin van haar te worden. De band versterkte met de minuut meer en Chiaki zou bijna zweren dat ze het meisje als een klein zusje zag. Dat idee klonk interessant genoeg voor haar, want ze had altijd al een klein zusje of broertje willen hebben. Het moest vast geweldig zijn om iemand te hebben die naar je opkeek, op welke manier dan ook. Zoiets zou ze eigenlijk aan Mamoru moeten vragen – als ze het nu al niet zelf mee mocht maken. Zou Sylvia haar ook als oudere zus zien? Ze wist het niet, maar vragen deed ze nog niet. Daar wachtte ze nog wel even mee. Het voornaamste was dat ze uit dit steegje kwamen. Bovendien wilde de blondine haar nog iets vertellen.

Toen ze eenmaal uit het steegje waren, hoorde ze de welbekende stem van haar vriendin weer. Een vraag werd aan haar gesteld – eentje waar ze het antwoord niet op wist. Ze hield zich even stil en keek strak vooruit, luisterend naar Sylvia’s woorden. Tijdens dat proces trok ze de blondine iets dichter tegen zich aan, aangevend dat ze haar steunde en proberend haar ietwat gerust te stellen. Toen het meisje haar vertelde dat Mark een klap had opgevangen die niet voor hem bedoeld was, verwijdde haar ogen zicht lichtelijk, omdat ze dat niet verwacht had. Mark was geslagen? Toch niet door zijn moeder hè? Chiaki klemde haar kaken op elkaar en fronste kwaad. Als dat wel zo was, dan zou ze eens een hartig woordje met die vrouw moeten spreken. Zo behandelde je jouw zoon niet; daar had je geen voor nodig om dat te begrijpen. Waar zat die moeder met haar gedachte? Chiaki snoof, maar besloot haar mening er verder niet op te geven. In plaats daarvan richtte ze zich op Sylvia’s vorige opmerkingen. “Ik weet zeker dat jij en Mark elkaar weer snel zullen zien,” begon ze, een vastberaden glimlach op haar gezicht. “Daar zal ik persoonlijk voor zorgen.”

Ondanks die woorden en ondanks dat ze er nu helemaal voor wilde gaan, twijfelde ze alsnog. Zou ze zich wel aan haar woord kunnen houden? Er waren zoveel verschillende scenario’s waarin ze haar taak niet zou kunnen volbrengen… De brunette schudde haar hoofd. Nee. Ze moest en zou die twee herenigen, al was het het laatste wat ze deed. Niet alleen omdat ze het Sylvia had beloofd, maar ook omdat ze het niet kon aanzien dat een broer en zus van elkaar afleefde terwijl dat niet hun keus was geweest. “We zullen Mark wel even leren om geen stomme dingen meer te doen, oké?” grijnsde ze naar de blondine, hoewel ze van zichzelf al wist dat ze net als Mark was. Zij zou ook weglopen, dat had ze immers ook gedaan. Tenzij ze natuurlijk tegenover iemand stond die een pak slaag verdiende, want dan was ze niet bang om een paar klappen uit te delen – zelfs al zou ze er zelf een paar voor terug ontvangen. Chiaki zette een extra grote stap naar voren, draaide op haar hielen om en kwam zo voor Sylvia tot stilstand. Inmiddels sloeg ze haar andere arm ook om het meisje haar nek heen en trok die toen naar zich toe. “En misschien kunnen we ook even langs je huis om je moeder het één en ander bij te brengen over hoe je moet opvoeden.”

“Ik weet zeker dat jij en Mark elkaar weer snel zullen zien,” weerklonk de stem van Chiaki. Waarbij het kleine meisje omhoog moest kijken, om de vastberaden glimlach van de brunette te zien. Zelf had ze er niet zo’n een vertrouwen in, maar toch gaven die woorden haar een soort troost, ze stond er niet alleen voor en dat wist ze. Het werd eens tijd dat Mark niet meer zo koppig stand hield, maar ze wisten allebei dat het nooit zou gebeuren. “Daar zal ik persoonlijk voor zorgen,” voegde de brunette eraan toe. Als ze eerst niet al haar tranen thuis had verspilt, dan was ze nu in tranen uitgebarsten, dat had ze vroeger veels te vaak gedaan en dat wilde ze achter zich laten. Haar moeder verdiende die tranen niet eens. Ze gaf het niet graag toe maar ze was bang voor wat komen ging, bang dat Mark Kanto zou verlaten en haar in de steek liet net als haar moeder had gedaan. Zou ze dan bij Chiaki kunnen blijven? Ze hoefde in ieder geval niet bang te zijn dat de brunette haar in de steek liet, Mark ook niet… maar het zou wel kunnen en ze wilde niet meer onzeker zijn. Want dat had ze Erik beloofd, die haar had uitgelegd dat ze sterk moest zijn als ze op reis zou gaan en hij haar anders niet had laten gaan. Opdat moment keek het kleine meisje op toen ze de natte neus van Dodger in haar hand voelde, blijkbaar had hij door gehad dat ze zijn steun nodig had. Mark had gelijk gehad wat Pokémon betreft… het waren geweldige wezentjes. “Hij zag er in ieder geval vrolijk uit tijdens de Contest,” mompelde de blondine verstaanbaar genoeg voor de brunette en Dodger.

“We zullen Mark wel even leren om geen stomme dingen meer te doen, oké?” hoorde ze Chiaki toen zeggen, de grijns bij de brunette was haar echter niet ontgaan, waarbij Sylvia ook een lichte grijns liet verschijnen op haar gezicht. Niet veel later voelde het kleine meisje, dat Chiaki haar andere arm om haar nek had gelegd, en vervolgens voelde hoe ze naar voren werd getrokken. Sylvia reageerde door ook haar andere arm om Chiaki’s middel heen te wikkelen en haar hoofd tegen een van haar armen te leggen. “En misschien kunnen we ook even langs je huis om je moeder het één en ander bij te brengen over hoe je moet opvoeden,” sprak Chiaki toen, waarbij Sylvia haar lach moest inhouden. Haar moeder en opvoeden? Dat zou serieus wat voor haar moeder zijn, omdat ze dat echt niet kon. Sylvia grinnikte bij de gedachte dat ze nu drie kleine kinderen had om op te voeden… al waren er twee die niet van haar waren. Mark wist zelfs niet eens van zijn halfzusje af. “Mijn moeder en opvoeden?" grijnsde Sylvia, ze moest moeite doen om niet in de lach te schieten. Oké goed, ze was nog boos en geïrriteerd over de situatie waarin ze Mark had weggejaagd, maar opvoeden? Dat kon zelfs een Pokémon nog beter. “Ik wed dat zelfs Dodger en Alano dat nog beter kunnen dan mijn moeder,” voegde ze er droogjes aan toe. Dodger keek haar droog aan nadat ze dat had gezegd, de Growlithe had een lichte grijns rond zijn snoet staan.

Plots schoot het Sylvia te binnen dat ze nog had willen doen, maar niet aan toe was gekomen. Ze had Erik willen bellen om te vertellen dat ze al in Viridian City was, en dat ze oké was. Misschien was er ook een kans dat Mark gezien was in het Pokémon Center en dat zuster Joy hen verder kon helpen. “Er is nog iets dat ik moet doen…” begon Sylvia aarzelend en keek vervolgens naar Dodger, die haar vragend aankeek, daarna richtte ze haar groene ogen op Chiaki en probeerde haar blik te vangen. “Namelijk een vriend bellen die me heeft opgevangen nadat Mark is gevlucht van huis en me Dodger heeft gegeven,” ging het meisje verder. Een van haar armen liet ze langzaam naar beneden zakken, omdat ze kramp kreeg in haar schouder. “En misschien weten ze in het Pokémon wel of Mark daar is geweest of niet.”

Chiaki glimlachte licht toen ze Sylvia’s woorden hoorde. Mark had inderdaad vrij vrolijk uit zijn ogen gekeken toen hij met zijn pokémon op het podium had gestaan en dat was een pluspunt, maar of het betekende dat de jongen daadwerkelijk was verder gegaan met zijn leven? Dat was nog de vraag. Ze wist als geen ander dat mensen hun gevoelens vaak opkropten en aan de kant schoven, alleen maar om zich een beetje gelukkiger te kunnen voelen op dat moment. En dat was ook niet eens van lange duur, want het kwam toch altijd wel terug. Het was gewoon uitstel van executie. De gebeurtenissen tussen Sylvia, Mark en hun moeder deed hen sterk denken aan haar eigen problemen met Mamoru en hun vader en zelfs al wilde ze het niet toegeven, deed het ontzettend veel pijn. Ze had zichzelf voorgenomen er niet aan te denken, bang dat ze anders zou instorten. Of erger. Bovendien was ze van nature een sterk persoon en weigerde om ook maar een seconde te piekeren over bepaalde dingen. De ruzies en het scenario thuis maakte daar deel van uit, maar soms kon het gewoon niet anders. Soms kon ze het even niet ontlopen.

Desondanks hield de brunette zich sterk voor. Haar kleine vriendin hoefde zich geen zorgen om haar te maken. Ze had zelf al genoeg aan haar hoofd en het had ook absoluut niks met de huidige situatie te maken. “Mijn moeder en opvoeden?” hoorde ze de blondine toen zeggen. Chiaki’s blik gleed naar het meisje, waardoor de grijns van Sylvia haar niet ontging. Haast automatisch krulden haar eigen mondhoeken ook ver omhoog, zodat ook bij haar een grijns haar gezicht sierde. “Ik wed dat zelfs Dodger en Alano dat nog beter kunnen dan mijn moeder,” vervolgde het meisje. Chiaki snoof geamuseerd. “Dat betwijfel ik zeer. Alano denkt dat stenen leven… En Cedro probeert die op te eten. Zie je mijn probleem?” Die twee waren letterlijke tegenpolen van elkaar; op meerdere manieren dan één. Hetzelfde probleem zat tussen haar en Sarita. Waar de Pidgey zich als een ‘hoffelijk’ ding van adel gedroeg, rolde zij het liefst door de modder heen. Nee, als Chiaki een keuze had, dan was ze liever een boerin dan een prinses. Bovendien zou ze Sylvia anders niet zijn tegengekomen, tenzij ze van haar paleis was weggelopen, en de blondine was haar in korte tijd toch wel wat meer waard dan een peperdure, gouden kroon.

“Er is nog iets dat ik moet doen…” kwam toen de stem van het meisje weer. De brunette keek haar vragend aan en stond op het punt om te vragen wat ze precies moest doen, maar het meisje was haar al voor door de nog niet gestelde vraag te beantwoorden. Chiaki luisterde aandachtig naar de uitleg en knikte toen vastberaden. “Sure. Het Pokécenter is deze kant op,” vertelde ze, liet Sylvia los en liep de richting uit waarvan ze wist dat die juist was. Ze wenkte de blondine nog even om haar te volgen en liep toen op een rustig tempo naar hun volgende bestemming, zodat het meisje haar bij kon houden. Chiaki was wel een beetje wegwijs in Viridian, aangezien ze hier redelijk vaak in de buurt was om Mamoru op te kunnen zoeken. Helaas was hij vaak te druk met het behouden van zijn gym en had ze hem alsnog niet vaak kunnen zien, maar ze wist tenminste dat hij in orde was en het toch echt wel gemaakt had in de wereld. Hij was niet alleen een gymleader, maar ook nog één van de sterkste. Dat zei nogal wat.

Het duurde niet lang of ze hadden het Center bereikt. De weg erheen had de brunette zich ongebruikelijk stil gehouden, omdat ze niet wist wat ze moest zeggen. Dat kwam niet vaak voor en bracht vooral zichzelf ermee op ongemak. Alano had af en toe een vragende blik naar haar geworpen, maar die had ze volkomen genegeerd. Wat moest ze anders doen? Ze had misschien even wat tijd voor zichzelf nodig. Alleen kon ze dat niet maken. Ze zou er voor Sylvia zijn en haar eigen vreemde hersenspinsels maar moeten laten voor wat het waren. Veel had ze er toch niet aan. Kalm liep Chiaki het gebouw binnen en keek rond, merkend dat er niet veel mensen aanwezig waren. Dat was best vreemd, vooral omdat er net een Contest was afgelopen, maar het was zeker niet onaangenaam. De brunette wendde zich naar haar vriendin. “Als jij je vriend alvast gaat bellen, dan vraag ik wel aan de zuster of ze Mark heeft gezien, oké? Desnoods vraag ik het aan omstanders,” vertelde ze met een knipoog. Het leek haar een prima plan van aanpak, maar als Sylvia het toch liever zelf aan de zuster vroeg, dan had ze er ook geen problemen mee. Het bespaarde hen slechts een beetje tijd.

“Sure. Het Pokécenter is deze kant op,” reageerde Chiaki op haar woorden, deze liet haar al los, en begon al in de richting te lopen van het gebouw. Sylvia volgde de brunette instinctief op de voet. Ze viel net als Chiaki stil, tijdens hun tocht naar het Pokémon Center. Ze voelde zich ergens schuldig dat ze niet meteen daar aan had gedacht, maar ze was gelijk bezig met andere dingen. Erik was vast druk bezig met de ‘fokkerij’ van zijn moeder en toch wilde hij per se weten waar ze uithing. Net als een oudere broer dat zou doen. Dodger, die vlak naast haar liep, hield haar nauwlettend in de gaten. Het was alsof ze met de minuut steeds dichter naar elkaar toe groeide, dat gevoel was hetzelfde als bij de brunette, waar ze naast liep. Alleen had haar Growlithe vierpoten in plaats van armen en benen. Opdat moment voelde ze dat Dodger haar vest tussen zijn tanden hield, en haar een halt probeerde toe te roepen, door licht aan haar vest te trekken. Het meisje bleef staan, waardoor ze opmerkte dat ze al in het Pokémon Center waren, opdat moment liet Dodger haar los.  

Het bleek maar weer dat het op tijd was geweest, ze merkte nu pas dat Chiaki zich naar haar toegedraaid had. “Als jij je vriend alvast gaat bellen, dan vraag ik wel aan de zuster of ze Mark heeft gezien, oké? Desnoods vraag ik het aan omstanders,” sprak Chiaki, waar de knipoog Sylvia niet was ontgaan. Dat klonk als een prima plan, al had ze het idee dat haar vriendin even alleen wilde zijn ook al had ze geen idee waarom. Echter vond ze dat niet heel erg, want iedereen had weleens een momentje voor zichzelf nodig. “Dat lijkt me een prima plan,” antwoordde de blondine met een grijns op haar gezicht. Dodger richtte opdat moment trots zijn kop naar achteren, en duwde vervolgens zijn kop tussen haar benen door, kroop wat verder naar voren, en kwam vervolgens weer overeind nadat hij ver genoeg was doorgekropen. Hierdoor kwam ze op de rug van de Growlithe te zitten, waardoor ze zich noodgedwongen moest vast grijpen aan zijn halsband.  

“Dan zien we je zo, Chi-!” abrupt stopte Sylvia in haar zin, toen Dodger in beweging kwam, waardoor ze zich vastklampte om de nek van de Growlithe. Ze vond het een leuke poging van Dodger om haar te beschermen, maar de Growlithe was nog niet klaar om dit soort dingen nu al te doen. Daar had hij de bouw nog niet voor of de leeftijd. Haar groene ogen gleden naar de grijze ogen van haar Growlithe, die redelijk vastberaden stonden. Alhoewel de dingen die hij deed sterk leek op de dingen  die Mark vroeger altijd met haar deed; bijvoorbeeld haar een lift op zijn rug geven als ze moe was. Dodger stopte met lopen waardoor de blondine opkeek, en haar armen steviger om de Growlithe zijn nek vastklampte. Deze zakte al door zijn poten om haar af te laten stappen, wat ze dan ook meteen deed.

Zodra ze weer op haar eigen benen stond draaide het meisje zich naar de videofoon toe en pakte de hoorn van de houder af, terwijl ze er een paar muntjes in gooide, en het nummer van Erik in tikte. Eerst leek hij niet over te willen gaan, maar toen verscheen het gezicht van haar beste vriend op het scherm, met haar hand hield ze de hoorn tegen haar oor. “Sylvia?” was de reactie van de jongen, die toen breed begon te glimlachen. “Ik begon me al ongerust te maken, waar je was,” voegde Erik er met een bezorgde frons aan toe. Sylvia begon breed te grijnzen, deels voelde ze zich trots ook al was ze niet helemaal alleen, en was ze zonder Chiaki hier niet eens geweest. “Dat hoeft niet hoor, ik ben al in Viridian City,” grijnsde het meisje, ze ging een stukje opzij zodat Erik het Pokémon Center kon zien. “Dat heb je snel gedaan maar heb je Mark al gevonden?” vroeg de bruinharige jongen toen, waarbij Sylvia een gezicht trok. Dat had ze eigenlijk al kunnen weten, dat Erik dat wilde weten en er naar zou gaan vragen. Het meisje zuchtte diep, maar besloot er niet om heen te draaien.

“Nou ja, als je even hebt dan leg ik het wel uit,” antwoordde Sylvia  op zijn vraag. Erik knikte als reactie en vertelde haar dat het goed was, niet lang daarna begon Sylvia over wat er de afgelopen dagen gebeurt was. Ze vertelde over haar aankomst in Pallet Town en hoe ze Chiaki had ontmoet, daarna volgde het kleine fiasco bij de Contest met Mark. Erik had tijdens haar verhaal aandachtig zitten luisteren en was haar niet in de rede gevallen. Iets wat ze enorm waardeerde aan Erik. Deze had nu een kwade frons op zijn gezicht, omdat Mark waarschijnlijk ook niets aan hem had laten weten. Ze kon die jongen niets kwalijk nemen, het was immers niet zijn schuld. “Wees alsjeblieft niet boos op Mark… hij heeft al genoeg naar zijn hoofd geslingerd gekregen,” sprak Sylvia met een neerslachtige blik op haar gezicht, de bruinharige knul schudde met zijn hoofd toen ze die woorden had gesproken. “Dat ben ik ook niet maar… hij zou zich wel als een oudere broer moeten gedragen en je niet links moeten laten liggen,” ging Erik ertegenin.

Sylvia slaakte een trillerige zucht, terwijl ze haar tranen tegen probeerde te houden. Erik had ergens wel een punt maar dat betekende niet dat Mark werkelijk zo in elkaar zat, ofwel? Nee, tuurlijk niet. Die jongen dacht constant aan haar of andere mensen, maar nooit aan zichzelf en als hij dat al deed dan was het ook niet goed. Ze wilde niet langer op Mark steunen maar meer zelf dingen oplossen, deze ruzie, die ze met hun moeder voerde was daar een van. Zelf wist ze ook dat ze niet ver zou komen op deze manier en was ze wel van haar broer afhankelijk, alleen dat idee irriteerde haar alleen maar meer. Opdat moment weerklonk de stem van haar vriend weer, die haar bezorgd aankeek, het kleine meisje keek op. “Syl luister, wat als ik Mark nou een brief schrijf…?” begon de jongen langzaam, waarbij Sylvia verrast opkeek naar Erik. “Maar wat ga je dan zeggen of schrijven?” vroeg Sylvia toen nieuwsgierig aan die jongen, die een bedenkelijk gezicht trok. “Nou ja, ik wil in ieder geval dat hij weet dat je naar hem opzoek bent,” antwoordde de jongen. Sylvia wierp een blik met Dodger uit, die toen lichtjes knikte. “Ik vind het best… maar moet ik eigenlijk ophangen, ik heb geen muntgeld meer dus de lijn kan zo dood vallen,” zei Sylvia met een flauwe glimlach. Erik stak als reactie zijn duim naar haar op met een grijns op zijn gezicht. “En oh ja! Ik was vergeten dat ik je een kleine verrassing heb meegegeven voor je reis, het is niet veel maar je kan er wat leuks vo-“ Sprak Erik nog voordat de verbinding wegviel.

Ietwat teleurgesteld hing Sylvia de hoorn weer terug op zijn plaats en wendde zich tot  Dodger. Het meisje zuchtte en liet haar blik rondgaan door het vertrek in een poging om Chiaki te spotten. Alleen de Growlithe besloot er een stokje voor te steken en ervandoor te rennen, richting een winkeltje. Geïrriteerd keek ze haar Pokémon na, voor ze er besloot om erachter aan te rennen. “Dodger, wacht!”

Chiaki keek met een lichte grijns toe hoe de Growlithe zijn trainer bij haar wegsleurde. Dodger was een prima partner om te hebben, had ze allang gemerkt, en als ze heel eerlijk moest zijn kreeg ze nostalgische gevoelens wanneer ze naar de blondine en hem keek. Ze deden haar sterk aan haarzelf en Alano denken. De Charmeleon stond aan haar zijde, ging lichtjes met zijn poot langs haar hand af en keek haar vragend aan. De brunette schudde haar hoofd en opende haar mond. “Er is niks om je zorgen over te maken,” sprak ze glimlachend, terwijl haar hand zachtjes over Alano’s hoofd heen gleed. Het was duidelijk dat hij er geen genoegen mee nam, maar hij liet het maar verder rusten. Chiaki zou vast wel naar hem toekomen als het haar teveel werd, niet? “Kom, dan gaan we naar zuster Joy,” hoorde hij de brunette vervolgens zeggen, waarop ze naar de balie vertrok en hij achter haar aan kon lopen. Ze bereikten de vrouw gelukkig al snel, want de immense drukte was blijkbaar al verdwenen. “Goedemidag,” begroette de zuster haar met een vriendelijke glimlach. “Waar kan ik je mee helpen?” Waar Joy vast en zeker had verwacht dat het meisje haar pokémon na wilde laten kijken, werd ze verrast door de vraag die haar werd gesteld. “Ik ben eigenlijk op zoek naar iemand,” begon Chiaki, terwijl ze haar armen over elkaar heen kruiste en haar gewicht op één been verplaatste. “Zijn naam is Mark Evans. Bruin haar, blauwe ogen. Issie hier geweest?” vroeg ze. De vrouw achter de balie leek even van haar stuk te zijn gebracht, maar dacht al snel na en kwam vervolgens tot een conclusie. Althans, dat was wat Chiaki van haar gezicht af kon lezen.

“Mark Evans is inderdaad hier geweest. Hij heeft hier een tijdje gelogeerd. Ben je familie van hem?” kwam toen een uitleg en wedervraag van Joy. Chiaki knikte tijdens de korte informatie die met haar werd uitgewisseld en schudde vervolgens haar hoofd op de vraag. Met haar duim wees ze over haar schouder naar de jonge blondine bij de videofoons en legde toen uit dat ze samen reisde met het zusje van Mark. “Ze is op zoek naar hem en we zijn hem helaas misgelopen tijdens de Contest. Heeft hij gezegd waar hij heenging?” Wederom moest de vrouw even nadenken, maar het hoefde elke keer gelukkig niet zo lang te duren. De brunette was immers extreem ongeduldig en het irriteerde haar als iets niet meteen gebeurde. “Ik geloof dat hij naar Cerulean City ging,” begon de rozeharige. “Oh, ik heb nog iets van hem hier liggen,” voegde ze eraan toe en draaide zich meteen om zodat ze het kon pakken. Chiaki deed alsof het haar weinig boeide, maar zodra de vrouw zich had omgedraaid, ging ze op haar tenen staan om nieuwsgierig over diens schouder mee te kunnen kijken; haar wenkbrauwen omhoog en haar blik gefocust op de bewegingen van Joy. Alano grinnikte zacht. Zuster Joy draaide zich al snel weer terug en presenteerde hen een stuk stof; een vest om precies te zijn. Ze vertelde dat Mark het had achtergelaten en vroeg toen of ze het voor hem mee wilden nemen. Coördinator en pokémon wisselden een blik met elkaar uit en stemden toen in om het terug te brengen. Als de jongen nog niet terug was gekomen om het op te halen, dan had hij vast nog niet eens door dat hij het vergeten was. Chiaki bedankte de vrouw voor de hulp, liep een stukje bij de balie vandaan en vouwde toen het vest van Mark slordig op.

“Cerulean, huh?” mompelde de brunette. Het was niet ver van hier verwijderd, maar ze vroeg zich af waarom Mark daar heenging. Een nieuwe Contest duurde nog wel even en ze was nog niet eens zeker of die wel in Cerulean was. “Dan gaan wij daar ook heen,” vervolgde ze vastberaden tegen haar Charmeleon. Hij knikte instemmend en grijnsde lichtjes, maar toen hij zich bedacht dat zijn trainer daarnet niet zichzelf was, verdween de grijns als sneeuw voor de zon. Had het toevallig ook met haar familie te maken? Voor zover hij wist, had Chiaki enkel een broer. Over haar ouders was ze nooit begonnen. Kon daar iets mee gebeurd zijn? Misschien moest hij het maar navragen aan zijn teamgenoten. Of nou ja, eerder Sarita. Cedro was niet alleen het minst lang in hun team, maar zou waarschijnlijk toch niks hebben opgemerkt. Zo snugger was hij niet echt. “Hallo, aarde aan Alano?” Chiaki wuifde met haar vrije hand voor zijn ogen en keek hem vragend aan. Toen ze zag dat ze zijn aandacht weer had, herhaalde ze haar vraag. “Kom je mee?” Hij knikte traag en volgde zijn trainer voor een aantal stappen, waarna hij tegen haar been aanknalde omdat ze abrupt stopte. “Da’s vreemd,” mompelde de brunette. “Ik zou toch zweren dat Sylvia net nog hier was.” Samen met Alano speurde ze het pokémoncenter af, maar de blondine was hier niet te bekennen. Was ze hier soms achter gelaten? Nee, dat kon niet. Dat zou het meisje haar nooit aandoen. Chiaki besloot om hier maar te wachten tot Sylvia haar kant uit kwam gelopen. Als zij de blondine niet kon vinden, dan was het aan de blondine om haar te vinden.

Vloekend liep Sylvia achter Dodger aan, die een klein winkeltje in was verdwenen. Het meisje keek even rond om tot de ontdekking te komen dat heel het winkeltje vol gestald lag met Pokémon spullen, onder andere knuffels. Hoorde dit überhaupt wel in het Pokémon Center? Voor een moment gleden haar groene ogen naar de rij met starter Pokémon, waaronder ook een rijtje met Pikachu en Eevee. Eerlijk gezegd deed dit haar denken aan het winkeltje dat ze hadden in ziekenhuizen met te dure prijzen. Licht grijnzend pakte ze een Charmander uit de rekken en hield deze voor zich  zodat ze de knuffel kon bekijken, je kon in ieder geval zien dat het een Charmander was. Sylvia richtte haar groene ogen op Dodger die trots naar zijn trainster staarde, waardoor ze doorkreeg waar de Growlithe op uit was. Chiaki was daar net behoorlijk stil geweest en ze had zich afgevraagd waarom, maar uit respect voor haar privacy had ze niks gezegd of gevraagd. Ze wilde iets doen om haar vriendin wat op te vrolijken.. op wat voor een manier dan ook.

Sylvia keek voor een moment naar de knuffel Charmander en toen naar Dodger, zelf had ze niet echt een knuffel nodig. Het meisje bukte zich naar haar tas en haalde uit haar voor vak het geld  dat ze van Erik had gekregen, haar verjaardagsgeld.  Hij had gezegd dat ze er iets leuks voor mocht kopen.. alleen was het niet voor haar. “Waarom ook niet..?” grijnsde ze naar de Growlithe, die goedkeurend knikte en achter de blondine aanliep, die naar de toonbank sjokte waar een oud vrouwtje achter stond. “Kan ik je ergens mee helpen, jonge dame?” vroeg het vrouwtje aan Sylvia die de knuffel Charmander op de toonbank neer legde. Het meisje knikte en wees vervolgens naar het voorwerp dat op de houten plank lag. “Deze alstublieft,” sprak Sylvia met een klein grijnsje op haar gezicht. De vrouw knikte en vroeg haar toen om twintig Pokédollar. Nog best goedkoop voor zo’n winkeltje waar ze de prijzen hoger had verwacht. De vrouw stopte de pluche Charmander in een klein tasje die Sylvia aanpakte van de vrouw.

Eenmaal buiten het kleine winkeltje draaide het meisje zich naar Dodger toe en keek even om zich heen. Opzoek naar de brunette en haar Charmeleon. Sylvia schrok op toen de Growlithe opnieuw zijn kop tussen haar benen doorstak en verder doorkroop zodat ze weer op zijn rug kwam te zitten. “Growl! growl!” blafte Dodger met een scheve grijns op zijn snoet en begon snel de hal door te lopen. “Je hebt er echt plezier in he?” mompelde Sylvia in het oor van Dodger toen ze half op zijn rug lag. De Growlithe reageerde er niet op en liep steevast door, alsof hij Chiaki  al had gespot. Ergens vond ze dit wel fijn want Sylvia wist dat Dodger het goed bedoelde en hij blijkbaar er naar toe streefde om ooit te evolueren naar een Arcanine. Áls ze ooit ervoor zou kiezen om trainer te worden natuurlijk want ze wist niet zeker of dat haar ding zou zijn.. sterker worden klonk geweldig maar niet op een manier zoals Dodger dit nu deed. Hopelijk zou haar broer een antwoord klaar hebben op dit dilemma die ze nu met zichzelf voerde.. ook al wilde ze zelf nog even zien van hoe of wat. Ze wilde alleen weten hoe Mark het voor elkaar kreeg om zo’n beslissing te maken.

Dodger stopte abrupt waardoor ze dit keer zichzelf niet vast had kunnen houden en  op een spastische manier van zijn rug af viel. “Verdo-” wilde ze er vloekend uitbrengen maar hield wijselijk haar mond toen ze zag wie er even hier niet zover vandaan stond. “Ey Dodge, wedstrijdje wie er als eerste is?” grijnsde Sylvia naar de Growlithe  die er al vandoor spurtte.. de vuile valsspeler. Snel rende de blondine achter haar Pokémon aan richting Chiaki, die ze wist in te halen door haar tempo wat op te voeren. Ze was altijd nog snelste van de klas door haar lengte, iets waar ze nog altijd trots op was. “Ha loser valsspelers winnen nooit!” grijnsde ze naar de Growlithe die slippend tot stilstand kwam en haar wat dom aanstaarde. Ze besefte nu echter ook dat ze weer terug was bij haar vriendin en dat ze iets had voor haar. Zonder enige waarschuwing liep ze dichter naar Chiaki toe en duwde de papieren zak in haar handen.   “Ik dacht dat je wel een grote knuffel kon gebruiken..”

Chiaki wachtte en wachtte, maar het maakte niet uit hoe lang ze rond bleef kijken, Sylvia kwam niet in beeld. Wat moest ze doen? Ze had geen manier om met de blondine in contact te komen… Nou ja, buiten het tevoorschijn halen van haar Pidgey, maar ze had even geen zin om met Sarita bezig te moeten zijn. Nee, Alano was prime gezelschap op het moment. In ieder geval tot Sylvia weer terug was. “Zie je al iets?” mompelde ze vragend naar de rode draak. Hij schudde zijn hoofd, maar keek nog altijd vastberaden rond. Ook hij was ontzettend gefocust op het vinden van Syl, huh? “Ik heb ook geen geluk,” reageerde ze zacht. Ze besloot haar armen over elkaar heen te kruisen, iets naar achter te leunen en haar voet tegen de muur achter haar te planten. Waarom zou Sylvia zomaar weglopen? Dit was toch niets voor haar, of wel? Zo goed kende ze het meisje nou ook weer niet, maar ergens had ze toch wel gehoopt dat ze niet de volwassenen moest spelen in de buurt van de elfjarige. Volwassen zijn was niet eens haar ding. Natuurlijk had ze een verantwoordelijkheidsgevoel, maar dat werd grotendeels al opgebruikt aan haar team. Ze vond het al vreselijk toen Alano en Sarita spoorloos waren verdwenen. Alano zelfs twee keer. Misschien moest ze ook maar nooit moeder worden. Er zou niks terechtkomen van haar kids, tenzij ze bij iemand anders terechtkwamen omdat ze van huis waren weggelopen. Ha, de ironie daarvan.

Het was ongeveer vijf minuten nadat ze deze positie had aangenomen, toen ze haar kleine vriendin opmerkte. Ze zat nog altijd bovenop Dodger, maar doordat die abrupt stopte, viel ze van hem af. Chiaki grijnsde flauwtjes bij het zien van dit tafereel, maar besloot om nog even niet in beweging te komen. In plaats daarvan wachtte ze af totdat Sylvia naar haar toe kwam gelopen, wat sneller gebeurde dan ze had gedacht. Zo te zien hield ze namelijk een wedstrijdje met haar Growlithe, die eerst voorop lag, maar uiteindelijk verloor. “Ha loser valsspelers winnen nooit!” hoorde ze de blondine tegen haar pokémon zeggen. Chiaki en Alano grinnikten zachtjes. “En we hebben een winnaar!” bracht de brunette enthousiast uit. Ze duwde zichzelf van de muur af met haar voet en ging rechtstaan, haar ene arm langs haar lichaam terwijl de andere het vest van Mark vasthield. Sylvia kwam echter al op haar afgelopen en duwde iets tegen haar lichaam aan voordat zij hetzelfde bij de blondine kon doen. Nog voor ze kon vragen wat het was, gaf het meisje al vanzelf antwoord. Chiaki pakte de papieren zak aan en haalde er verward een Charmanderknuffel uit.

Voor heel even was ze sprakeloos. Dat gebeurde absoluut niet vaak. Met ongelovige ogen keek ze naar het pluche voorwerp in haar hand en toen naar het meisje. “Syl, ik…” begon ze voorzichtig. “Ik weet niet wat ik moet zeggen…” Ze had daarnet een zwakke kant getoond, was het niet? Vlak voordat ze het pokécenter in waren gegaan, had ze zich voor een moment down gevoeld. Chiaki haatte het wanneer ze zichzelf hierop betrapte, maar dit keer was het anders. Dit keer had ze iemand die er daadwerkelijk om gaf hoe ze zich voelde en ook nog eens iets voor haar had gekocht om haar op te vrolijken. De brunette glimlachte breed en dankbaar naar haar vriendin, nog steeds een beetje sprakeloos door het hele gebeuren. Nu ze er zo over nadacht, was dit de eerste keer dat iemand zoiets voor haar over had gehad. Chiaki besloot dat woorden alleen niet genoeg waren en vloog Sylvia meteen om de nek. Het ging een beetje moeizaam met alle spullen die ze vasthad, maar desondanks lukte het haar toch om de blondine in een degelijke omhelzing te houden. “Dit is mijn grote knuffel voor jou,” sprak ze tegen Sylvia. “Om je te bedanken.” Net nadat ze die woorden had gesproken, voelde ze dat ook Alano zijn poten om hen beide heensloeg. Blijkbaar wilde hij ook meedoen aan de ‘grote knuffel’.

Na een paar lange tellen liet de brunette haar vriendin los en keek nog een keer naar de Charmander. “Ik doop je…” begon ze, waarna ze pauzeerde voor dramatisch effect. “Alano de tweede!” Haar Charmeleon snoof even uit jaloezie, maar begreep uiteindelijk dat het een grap was en grijnsde toen breed. Chiaki lachte vermaakt om zijn reactie en stopte de knuffel toen weg, zodat het veilig was. Vervolgens merkte ze dat ze Marks vest nog in handen had en reikte die naar Sylvia uit. “Ik heb gesproken met zuster Joy en die vertelde me dat Mark hier was geweest. Hij is inmiddels onderweg naar Cerulean…” legde ze uit. “Dit vest is van hem. Heeft hij hier laten liggen. Ik moest het aan jou geven,” eindigde ze met een glimlach. Hopelijk was Sylvia niet al te verdrietig door het nieuws dat hij niet meer hier was, maar mocht dat wel zo zijn, dan moest Chiaki snel verder met het onderwerp. “Cerulean is niet ver van hier. Ik neem aan dat dit onze volgende bestemming wordt?” vroeg ze met een bemoedigende grijns op haar gezicht. Het werd tijd dat ze Mark in gingen halen.

Sylvia had niet verwacht dat Chiaki sprakeloos zou zijn door de knuffel, die ze net had uitgepakt en in haar handen had. Het kleine meisje had nog steeds een voorzichtige grijns op haar gezicht staan. “Syl, ik…” bracht Chiaki er daarna langzaam uit. “Ik weet niet wat ik moet zeggen…” voegde ze er nog aan toe. Sylvia wist niet precies wat er aan de hand was, maar het was duidelijk dat haar vriendin dit niet vaak meemaakte. Ze herinnerde zich een tijd nog voordat die eikel van een Danny in kwam wonen, dat zij en haar moeder best close waren en dat ze bijna geen vrienden had buiten school, buiten Mark en Erik. Ze had haar moeder als beste vriendin beschouwd maar dat had zij inmiddels verpest.. Chiaki was eigenlijk dus best speciaal voor haar en een speciaal iemand verdiende het niet om zich down te voelen. “Hoeft ook niet.. ik ben gewoon blij dat je me helpt,” reageerde Sylvia met een vrolijke grijns op haar gezicht. “Niet veel mensen zouden die moeite doen,” mompelde ze er nog achter aan, terugdenkend aan haar moeder waarbij ze moeite moest doen om de grijns te behouden op haar gezicht. Ze had de dankbare glimlach op Chiaki’s gezicht opgemerkt en voelde niet kort erop dat ze om de nek werd gevlogen door de brunette. Sylvia reageerde op het gebaar van Chiaki door haar wat steviger vast te pakken met haar armen. “Dit is mijn grote knuffel voor jou,” sprak Chiaki uiteindelijk. “Om je te bedanken,” voegde de brunette er nog aan toe, waarop ze nog meer druk voelde op haar kleine lichaam, waar ze op gokte dat Alano ook mee deed aan de ‘knuffel’. Ze vond echter zelf dat ze nog iets moest zeggen op de woorden van haar vriendin. “Daar zijn ‘kleine’ zusjes voor,” reageerde ze met een kleine grijns op haar gezicht. Op dat moment voelde ze dat Chiaki haar daarna losliet en zag ze vanuit haar ooghoeken dat Dodger niet blij uit zijn ogen keek.. hij was blijkbaar jaloers op het feit dat Sylvia zoveel aandacht kreeg. De blondine was hem niet vergeten en wenkte dat hij naar haar toe moest komen, dat deed de Growlithe ook.

In de tussen tijd dat Chiaki met haar Charmander-knuffel bezig was, sloeg Sylvia haar armen om de Growlithe heen zodra hij dichtbij genoeg was, die daarna verrast opkeek. “Jij bent mijn grote knuffel, goed?” grijnsde Sylvia naar de Growlithe en voelde de ruwe tong van de Pokémon over haar heen gezicht gaan. “Growl!” blafte Dodger instemmend. Goed nu dat probleem ook uit de wereld was geholpen, wendde ze zich weer tot haar vriendin. Nu pas merkte ze dat Chiaki haar arm had uitgestoken en een stuk stof naar haar uitstak, ze pakte het van haar vriendin aan en tot haar grote verbijstering herkende ze het kledingstuk, toen ze het uitvouwde. Marks trainingsvest die hij toen had gekregen van de voetbal club op school. Ze keek op toen Chiaki weer haar mond opende. “Ik heb gesproken met zuster Joy en die vertelde me dat Mark hier was geweest. Hij is inmiddels onderweg naar Cerulean…” begon Chiaki haar uitleg, over hoe het was gegaan bij het navragen. “Dit vest is van hem. Heeft hij hier laten liggen. Ik moest het aan jou geven,” voegde Chiaki er nog aan toe. “Wat heeft hij daar te zoeken?” floepte Sylvia er uit zonder te beseffen dat ze dat eigenlijk had gedaan en ritste het kledingstuk open. Ze moest echter wel moeite doen om niet haar teleurstelling te laten merken aan het bruinharige meisje, en trok het vest van haar broer maar aan. Het was weliswaar te groot maar plaats in haar tas had ze niet, de mouwen waren veels te lang. “Dit is niets voor Mark. Ik weet namelijk dat dit vest best wel heilig is voor hem, “ reageerde Sylvia uiteindelijk maar met een bezorgde uitdrukking op haar gezicht. Als het daadwerkelijk zo erg gesteld met hem was wilde ze per direct naar Cerulean City.. alhoewel ze niet wist waar dat lag. Mark zat misschien wel dieper in de put dan zij. Opdat moment weerklonk de stem van Chiaki weer. “Cerulean is niet ver van hier. Ik neem aan dat dit onze volgende bestemming wordt?” vroeg deze toen, waarop Sylvia resoluut op instemde en knikte. “Ik begin me nu toch wel zorgen te maken.. ik weet dat het niet hoort maar ik heb er een heel slecht gevoel bij,” reageerde ze en stak haar hand in een van de zakken, waar ze iets in voelde zitten.

“Huh?” mompelde ze en pakte het ‘ding’ er uit. Toen ze het tevoorschijn haalde bleek het een verfrommeld papiertje te zijn en vouwde deze open. Er stond een naam op geschreven waarbij ze breed bij begon te grijnzen toen ze de woorden erop las. “Ken jij misschien een Shiyo?” vroeg Sylvia en stak het papiertje naar Chiaki uit en moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten, uiteindelijk faalde ze en kreeg daarna de slappe lach. Ze kon er niets aan doen.. vooral omdat Mark vroeger had gezegd dat hij meisjes niet op ‘die’ manier zag. Bij die gedachte begon ze nog harder te lachen, er niet op lettend dat er mensen naar haar aan het staren was.

Chiaki glimlachte om Sylvia’s reactie, maar die glimlach verdween toen de blondine er iets aan toevoegde. Niet veel mensen zouden de moeite doen om haar te helpen? Dat kon ze zich bijna niet voorstellen. Niet alleen was Syl ontzettend vriendelijk en vrolijk, maar ook nog eens ontzettend schattig. En als dat geen hoge appeal gaf bij de meeste mensen, dan wist Chiaki het ook niet meer. Het jonge meisje mocht in sommige aspecten dan hetzelfde als haar zijn, maar was in heel veel opzichten juist weer het compleet tegenovergestelde. Ze had een veel vriendelijkere uitstraling en aanpak dan de brunette vroeger had. Zelfs nu was Chiaki vaker arrogant en koppig dan wat anders. Niet veel mensen mochten haar en staken dan ook niet echt een vinger uit om haar te helpen, bang dat ze een hele hand zou nemen. Af en toe zou ze zoiets wel willen doen, gewoon om de mensheid dwars te zitten, maar diep van binnen wist ze toch dat ze geen hulp aan zou nemen. Daar was ze veel te trots voor. Daarbij, die mensen verdienden haar aandacht niet eens. Er waren maar een klein aantal personen in deze regio die dat wel verdienden. Zoals Sylvia. Chiaki reageerde hier echter niet op, want wat er ook uit haar mond ging komen, het was waarschijnlijk iets grofs en dat wilde ze de blondine dit keer besparen. Ze kon zichzelf niet vaak inhouden, maar nu kon het even niet anders. Nu moest het wel.

Het meisje luisterde aandachtig naar haar korte uitleg en floepte er toen uit dat ze niet wist wat Mark daar te zoeken had. Chiaki grinnikte even, terwijl Sylvia Mark zijn vest aandeed. Het was te groot voor haar kleine lichaam, maar dat deed haar schattigheids gehalte weer goed. De brunette ving de bezorgde woorden van haar vriendin op en keek begripvol naar het meisje. “Maak je geen zorgen. Ik ken Mark dan misschien minder goed dan jou, maar ik weet zeker dat hij niet al te domme dingen gaat doen,” sprak ze, hopend dat het Sylvia wat gerust zou stellen. “Zijn hoofd loopt waarschijnlijk gewoon over van alles. Dat soort dingen gebeuren wel eens bij mensen. Maar als ik één ding weet, dan is het dat ze er altijd wel boven op komen,” vervolgde ze. Ze betrapte zichzelf op een leugen, maar ze deed haar best om het als de waarheid over te laten komen. Niet iedereen kwam er namelijk bovenop. Ze had wel eens vaker gehoord van zelfmoordpogingen in Lavender Town. De gedachte alleen al deed haar rillen van afschuw. Nee, zij zou nooit zo’n laffe uitweg willen nemen, hoe depressief ze ook was. Bovendien kon ze dat Alano en de rest niet aandoen. Zo gauw gaf ze zichzelf ook niet gewonnen. Als ze zoiets zou proberen, dan zou het aanvoelen alsof ze de rest zou laten ‘winnen’. En als ze ergens niet tegen kon, dan was het wel verlies. Misschien was het niet de beste instelling, maar het werkte in ieder geval wel voor haar en dat was genoeg.

“Huh?” hoorde ze Sylvia mompelen, die ondertussen ook iets uit één van de zakken van Marks vest probeerde te vissen. Nieuwsgierig leunde Chiaki ietsje naar voren, proberend erachter te komen wat haar vriendin nu eigenlijk aan het doen was. Ze had een klein, verfrommeld papiertje in haar handen, maar de brunette kon niet zien wat erop stond. Net toen ze haar mond open deed om ernaar te vragen, stelde Syl juist haar een vraag. “Ken jij misschien een Shiyo?” Het papiertje werd naar haar uitgestoken en Chiaki begon meteen te lezen wat erop stond. “Ohoho, zo te zien heeft Mark wel meer dingen aan zijn hoofd,” grijnsde ze op een toon alsof ze de beste roddel ooit had gehoord. “Of beter gezegd meerdere mensen,” voegde ze eraan toe. Ze knipoogde naar de blondine, die inmiddels al in de lach was geschoten en moeite had om eruit te komen. Begrijpelijk, natuurlijk. Als ze zoiets als dit van Mamoru zou lezen… Well, dan zou ze de komende drie jaar over de grond liggen rollen van het lachen.