Met vastbesloten ogen keek de jongeman naar het klein aantal schepen dat in de haven lag. Hij stond niet ver ervan vandaan, turend over het water vlakbij een reling. Zijn handen omklemden het ijzerwerk, maar niet met een al te stevige grip. Eerder losjes, want hij had geen zorgen aan zijn hoofd. Niet meer, in ieder geval. Een paar dagen geleden had hij het besluit genomen om naar de Seafoam Islands te vertrekken en daar de boel te verkennen. Kanto was een mooie regio, dat moest hij toegeven, maar hij was er nog altijd op uitgekeken. Hij wilde meer zien van de wereld en de Seafoam Islands waren perfect om opnieuw te beginnen. Het lag immers tussen Kanto en Hoenn in, dus Kikaru en Shuri mochten gewoon met hem mee. Dat was het enige waar hij zich eerst zorgen over had gemaakt. Zijn pokémon. Natuurlijk gaf hij ook om zijn familie. Zijn kleine zusje ging hij ontzettend missen tijdens zijn reis, maar ze konden elkaar altijd spreken via de videofoon. Bovendien had Mitsu het inmiddels ook druk met haar gym en andere zaken. Zaken waar hij niks mee te maken had. Ze had hem niet meer nodig, dus zag hij geen rede om nog hier te blijven. Ze mocht dan misschien wel geprotesteerd hebben tegen zijn plotselinge besluit, maar ze had zich er eigenlijk allang bij neergelegd. Zijn moeder scheen er ook niet veel meer tegen te hebben en zijn vader was allang blij dat zijn zoon weer vertrok. Eigenlijk was zijn ouwe de rede dat hij weer op reis wilde. Sinds hij terug was van Unova waren de ruzies alleen maar erger geworden en Ryota wist niet hoe lang hij het nog trok.

“Dus… Je gaat nu echt weg, huh?” kwam de welbekende stem van zijn zus. Ryota haalde diep adem, duwde zich van de reling af en draaide zich om. “Yep,” reageerde hij nonchalant, een vrolijke glimlach rond zijn lippen. Het deed hem pijn haar zo te zien, want hij wist dat ze moeite had met afscheid, maar hij wist ook dat ze zich er wel overheen kon zetten. Ze had haar eigen pokémon, vrienden en verwachtingen die haar af konden leiden. Lang zou ze niet over hem inzitten. De jongeman liet zijn blik over Mitsu heen glijden, waardoor hij niet alleen haar sippe gelaatsuitdrukking opmerkte, maar ook de ketting die ze omhad. Het was de ketting die Mark Evans ooit aan hem had gegeven, zodat hij die aan haar kon doneren. Hij had namelijk geen souvenir voor haar meegenomen uit Unova, maar de jongen had mooi zijn hachje gered met dat sieraad. Ryota’s glimlach viel van zijn gezicht nu hij er zo aan terugdacht. “Zeg me nou niet dat je wilt dat ik je elke dag schrijf,” begon hij toen weer. Hij grijnsde plagerig naar haar. “Daar zijn we toch een beetje te oud voor.” Mitsu fronste kwaad en sloeg hem met een gebalde vuist tegen zijn schouder. “Nee! Doe normaal,” gaf ze als reactie. Ryota lachte vermaakt. “Goed, want dat was ik ook niet van plan,” sprak hij. Voor een kleine seconde zag hij in Mitsu’s ogen dat die woorden een verkeerde zet waren. Hij was alleen nog niet klaar. “Ik bel je liever. Je weet wel, face to face,” maakte hij zijn zin af. Voor de eerste keer sinds ze hier stonden, keek ze eindelijk op, recht in zijn ogen. Ze glimlachten naar elkaar.

De jongeman keek op zijn horloge en constateerde dat hij nu echt naar zijn boot moest gaan. “Ik euh…” Verder kwam hij niet, want zijn zusje knikte begrijpend. “Ik weet het,” sprak ze. Ze deed een stap naar voren en omhelsde hem stevig. Hun Pikachu, die naast hen op hun eigen manier afscheid aan het nemen waren, zagen dit als een teken dat ze er ook een einde aan moesten breien. Mitsu liet haar broer los en hurkte voor Kikaru neer. Ze aaide hem over zijn hoofdje en vertelde hem dat hij Ryota goed in de gaten moest houden voor haar. Het gele wezentje knikte enthousiast en liet weten dat hij zijn best ging doen. Vervolgens stond ze weer op en vestigde haar aandacht weer op haar oudere broer. “Hou je haaks?” grijnsde ze lichtjes naar hem. Hij grijnsde terug. “Ik heb het niet zo met haken,” antwoordde hij. Weer een stomp tegen zijn arm. Zijn zusje besloot hem een souvenir van thuis mee te geven, huh? Gelukkig waren blauwe plekken niet permanent. “Auw, hey!” riep hij naar haar, terwijl hij over de pijnlijke plek heen wreef. Ze snoof en mompelde iets in de trant van ‘eigen schuld, moet je maar geen kwal zijn’. “Well, ik wilde ongeveer hetzelfde tegen jou zeggen, maar jij weet zeker weten hoe je voor jezelf moet zorgen,” lachte Ryota. “Ik zie je snel weer, zusjelief.” Hij gaf haar een knipoog en wenkte toen naar Kikaru dat hij mee moest komen. Vervolgens draaide hij zich om en liep richting zijn boot. “Tot snel!” hoorde hij Mitsu hem nog naroepen. Hij keek over zijn schouder naar haar en zag dat ze naar hem zwaaide, waardoor ook hij zijn hand omhoog stak om geluidloos vaarwel te zeggen. Direct daarop stak hij zijn handen in zijn zakken.

Vlak nadat Ryota zijn gebruikelijke ronde had gemaakt om het personeel op de boot te leren kennen, stond hij op het dek van de boot die langzaam maar zeker uit de haven van Vermillion City vertrok. Wederom stond hij bij een reling te staren, proberend om zijn kleine zusje nog te spotten. Hij zag haar al snel staan en zwaaide nog een keer uitbundig naar haar. Ze deed precies hetzelfde als hem en bleef doorgaan tot haar armen lam werden. Hikari, die op haar schouder zat, zwaaide ook enthousiast naar de twee op de boot. Kikaru scheen niet terug te willen zwaaien, maar hij sprong wel vrolijk op de reling van de boot en grijnsde breed, totdat hij zijn evenwicht verloor en bijna in het water viel. Ryota kon hem nog net opvangen. “Whoa, rustig aan kleine vriend,” sprak hij. “Daar liep onze reis bijna in het water,” grapte hij. De Pikachu gromde zachtjes en sprong uit de jongeman zijn armen. “Wat?” reageerde zijn Trainer verbaasd. “Dat was een goede grap!” Kikaru schudde driftig zijn hoofd, waarop de twee al snel in discussie raakten en Mitsu en Hikari compleet vergaten. Hopelijk vonden de twee zusjes dat niet al te erg, maar ze konden hen toch niet meer fysiek pijn doen. Nee, dit beloofde voor meer dan één ding goed uit te pakken voor Ryota en zijn pokémon. Dit was een mooi begin van zijn nieuwe leventje in een nieuwe regio.

OOC: En bij deze nemen wij allen afscheid van Ryota Hotaka, die zal sterven omdat de boot zinkt. Rest in pea- /shot