Het frisse najaar was alweer aangebroken. De burgers begonnen hun familie te bezoeken, meer spullen in te kopen en werden stiller wanneer ze op straat rond liepen. De warmte zorgde er namelijk altijd voor dat men aan de praat ging op straat. Bij Vincent was het echter altijd een bitterkoude winter waarin zijn lippen op elkaar geklemd bleven zonder zelfs maar iemand op straat te begroeten. Zo liep hij door de drukke straten, minder druk dan in het voorjaar, in Celadon City. Sinds het gymgevecht had hij besloten om rond Celadon City rond te dwalen voor het vangen van een nieuwe Pokémon. Het was misschien vrij vroeg om gelijk al een extra Pokémon erbij te vangen, terwijl hij Freude pas sinds kort pas had en nog niet goed getraind had en ze überhaupt amper naar hem luisterde. Alsnog vond hij het niet zo gek om vooruit te denken voor de komende gym die hij zou gaan uitdagen. De Pokémon die hij namelijk op zak had, hadden echt wat rust verdiend na het gymgevecht van kortgeleden. ‘Meneer, h-heb u wat geld voor mij? Kom op, meneer?’ Een zwak oud mannetje met een versleten rode vest, blauwe spijkerbroek en een smerige rode muts op meteen passend gerimpeld en onder vet besmeurde gezicht stapte recht vanuit een steeg naast een lokale supermarkt op hem af met zijn handen in de vorm van een kuiltje voor zich. ‘Meneer? Ik moet de winter overleven!’ Probeerde de zwerver hem over te halen om medelijden te tonen en geld te doneren die in negen van de tien gevallen besteed zou worden aan verslavende stoffen in plaats van daadwerkelijk voedsel. Bovendien moest de zwerver wel nog ergens respect hebben voor anderen om niet zomaar iets van hem te stelen in plaats van beleefd, lichtelijk opdringerig, erom te vragen. Zoals een boel burgers voor hem wendde hij zijn blik van de zwerver af, en richtte deze zich op een voetganger achter hem. De zwerver moest teleurstelling zeker gewend zijn om zo snel weer op andere mensen te richten; een typisch “goedgezinde” zwerver. Zulke types kwamen juist rond het najaar opduiken, iets kramend over de liefde voor je medemens, wegens kerst. Vincent kon amper geloven dat iemand dat principe daadwerkelijk volgde buiten wat goeddoeners en ouderen. Het sloeg nergens op.

De blonde jongen liep de straat verder op, richting een bekende bakkerij waarvan diens hongerig makende geur zijn kant op werd gewaaid door de ijskoude wind. De speeksel nam direct in hoge mate toe in zijn mond. Een warm broodje afhalen om vervolgens even langs een café te gaan, en dan naar het gebied dat pal naast de stad lag. Dat was zijn plan, maar deze hoefde niet altijd de juiste richting op te gaan. Vincent snoof, en een wit dampwolkje hing voor zijn gezicht. Dat deed hem eens denken…. ‘Niet alles hoeft altijd de juiste richting op te gaan’. Zijn ogen vielen half dicht. De herinnering kwam met een harde klap terug. Een vreemd ogende dame had buit gemaakt van zijn Jolteon, zijn beste kameraad. Ze had een zeer zeldzame Pokémon van de Dratini-lijn gebruikt toen hij protesteerde om zijn Pokémon aan haar te overhandigen, maar het zei zo en nu liep hij enkel met twee Pokémon rond, waarvan Zeichen het nieuws slecht opgevangen had en Freude er niets van aan trok. Zijn Leistung was nu iemand ander’s zijn handen, en dan zat hij in een stad ver van de plek af waar het allemaal gebeurd was, naïef na te denken over wat brood, warmte en een nieuwe Pokémon wellicht. Zou hij niet rusteloos in Cerulean City moeten zitten om wanhopig op zoek te gaan naar zijn geliefde Jolteon, zoals ieder ander zou doen?  Vincent sloeg een zachte zucht en nogmaals verscheen er een dampwolkje voor hem. Het sloeg nergens op wat hij hier eigenlijk aan het doen was! Maar als hij uiteindelijk weer Leistung voor zich zag, kon hij het niet laten door gerust te voelen, alsof hij in de handen van de dame zich toch zou weten te redden. Het was simpelweg vertrouwen. In zelfs het ergste situatie zou hij rustig kunnen ronddwalen. Zo vreemd.

Inmiddels stond hij voor de bakkerij die direct diverse kersttaarten in de galerij lieten zien om klanten aan te trekken. Vincent trok de deur open, stapte in en zijn aanwezigheid werd direct verduidelijkt door het rinkelen van een belletje. Het personeel dat druk met de restende klanten bezig waren, groette hem wel direct met een algemene, ‘Hallo’ voordat ze verder gingen. “Hallo,” Groette hij op een veel zachtere toon terug, gezien het nutteloos leek om terug te groeten en zeker gezien ze hem onder de drukte al amper zouden horen.  Zwijgend stond hij achter in de rij, en kwam hij al na een minuut of twee aan de beurt. ‘Hallo, wat wilt u?’ Vroeg een dame glimlachend van ongeveer zijn leeftijd met ter sier een koksmuts op en een typisch bakkerij kledij. Hier was hij makkelijk in, hij wist wat hij wilde. Vastbesloten wees hij richting een broodje gezond dat achter het glazen bak voor hem zat. “Broodje gezond graag,” De dame knikte, greep het broodje gezond en overhandigde hem, vragend of hij een tas erbij wilde. Hij schudde zijn hoofd, hij zou het immers direct opeten en zo was hij blijkbaar milieuvriendelijk bezig. Toen vertelde ze de prijs en overhandigde hij het geld, voordat hij tevreden de bakkerij uitliep met het broodje in zijn handen. Zijn vrij koude, rode handen zaten stevig om het warme broodje geklemd.

Tijd voor het café. Vincent bracht het broodje naar zijn mond, en merkte toen de schim van een ander op met wilderig donkerrood haar die recht op zijn broodje leek af te komen. Het moest een hongerige zwerver of Pokémon zijn. Wat het ook was, hij zou het geen kans geven om zijn voedsel vast te grijpen. Hij had hiervoor als een respectabele burger betaald en hij zou hierbij dus eindelijk ook zijn lessen in een bepaald vechtsport kunnen gebruiken. Ze kwam vanuit de kant van zijn zij, dus… Hij boog zijn knieën lichtjes en plantten zijn broodjes lichtjes tegen zijn andere hand en haalde met een krachtige uithaal van zijn elleboog tegen de ander. “Grmpf, blijf van mijn brood af!” Snoof Vincent, waarop hij zijn brood naar zich terug trok en het figuur beter op nam. Het was overduidelijk een jonge zwerver, een andere soort dan de vorige. Deze stool daadwerkelijk. Hij trok zijn ogen tot spleetjes en trok het broodje beschermend naar zijn borst toe. Een paar voorbijgangers keken verrast naar het schouwspel en een enkeling maakte een “selfie”, met dus zichzelf erop en op de achtergrond de twee figuren. Spoedig liepen ze echter gestaag door. Vincent had hetzelfde idee, en nam een hap van het broodje dat plotseling een stuk viezer smaakte dan gewoonlijk, en neigde door te lopen met de massa.

Zijn uithaal was zelfs volop geraakt geweest en wist een afstand tussen hem en de zwerver te creëren, doordat ze door de klap naar achteren gestapt was. Bij een tweede uithaal, wat een zwerver enkel deed indien die daadwerkelijk minstens een week niet gegeten had, had hij dan kans om tijdig op haar te reageren. De meeste zwervers zouden op dit punt als schichtige hongerige roofdieren naar de stegen terugtrekken, de media aandacht van de anderen waren het e meestal niet waard. En dan lag nog de kans op arrestatie door de politie boven hun hoofd, indien ze vijandig doorgingen, en hoewel hij wist dat de politie zulke zaken niet serieuzer nam dan een ander misdrijf, zoals een aanslag of een schietpartij, dan zou alsnog de zwerver gedoemd zijn tot vrijwilligerswerk of de gevangenis. De zwerver had zich inmiddels hersteld, snauwend of zijn reactie zo net nodig was geweest, waarop hij traag knikte. Hij zag er niet in waarom hij bij een confronterende houding van een vreemdeling zichzelf niet mocht verdedigen, of zijn eigendommen mocht beschermen waarvoor hij zelf betaald had. Het was zeker dan niet mentaal gesteld met de zwerver om een dergelijk opmerking te maken. Veel had hij net kunnen verwachten van een zwerver wie duidelijk bij zulke steelacties geleidt werd door adrenaline en frustratie als een daadwerkelijk uitgehongerde roofdier. Voordat Vincent maar een hap genomen had van zijn broodje, schoot er een geel, bruine schim voor de smerige zwerver met diens lichaam beschermend voor haar en diens ogen strak op hem gericht. Hij herkende direct de Pokémon, het was een zeer intelligente Psychic type Pokémon; een Kadabra, maar ze waren tamelijk moeilijk in het wild te vangen. Ze waren vrij zeldzaam en als Abra zijnde waren ze zeer schuw en gebruikten zich bij de geringste teken van gevaar hun Teleport aanval, waardoor ze ter plekke verdwenen. Zwaar frustrerend indien je zo’n exemplaar wilde vangen. Het was vreemd dat een zwerver een Kadabra in bezit had om haar te behoeden voor hem, een ordinaire Trainer. Een Kadabra zou dat namelijk gemakkelijk kunnen bij een mens met zijn aanvallen, waarmee er een gerucht ging dat deze zelfs ervoor konden zogen dat een Trainer gehypnotiseerd kon worden en meer van die vreemde verhalen. Juist daarom waren ze ook boeiend, zeker gezien de eindevolutie, een Alakazam een fenomenale brein heeft die een enorme intelligentie waarborgt. Een Pokémon dus die hij misschien weleens zou gaan vangen.

Vincent kwam pas uit zijn gedachten door de zachte stem van de zwerver tegen haar Kadabra. Het moest een gerustellende opmerking zijn, gezien ze lichtjes glimlachte en zijn kant uit keek. Deze verdween echter snel toen hij genoot van het broodje. Vincent meende na het afwenden van zijn blik de aanwezigheid van een ander organisme aan te voelen, eentje die een tel geleden er niet was. Direct dacht hij aan Kadabra die natuurlijk kon teleporteren, maar hij meende de Pokémon in zijn ooghoek nog te kunnen zien. Het was iets anders en.. “Tsk,” Hij voelde een scherpe klauw bij zijn palm die plotseling van daaruit richting het broodje sloeg. Het moest een Pokémon zijn, en pas toen hij alert zijn broodje omhoog hield kwam hij in oog te staan met de scherp geklauwde boosdoener; een Meowth. Het zou hem niet verbazen, indien het de Pokémon van de zwerver zou zijn. Het broodje hield hij toen wat lager, bereikbaar voor de Meowth. Hij had een idee. De Pokémon sprong weer omhoog en op tijd hield hij het broodje weer omhoog en tikte met zijn andere hand tegen de gevoelige snuit van de Meowth, waarop hij voorzichtig de rug langs ging en toen de staart van vastgreep. Zoals verwacht was de Meowth niet bepaald de schoonste, hoewel het  juist bekend stond om het feit dat ze zichzelf schoonlikte. Maar als je zag wat de Meowth moest schoonlikken, zou hij dat ook weigeren. Vincent snoof. Dit begon hem een beetje te irriteren. De zwerver deed teveel moeite en het mocht heus wat minder, misschien had ze wel geluk door bij die zwervercentra te gaan smeken om een overnachting en wat eten. Vincent liep met de staart van de Meowth tussen zijn vingers naar de zwerver, overhandigde haar met een licht van afschuw getrokken gezicht de Meowth aan haar. “Genoeg trucs. Als je eten wilt, kan je anders langs de vrijwilligershulp langs gaan en wie weet kan je na weken weer douchen,” Nu moest hij direct zijn hand weer gaan wassen. Jakkes, zoveel vuil. Hij nam weer een hap van het broodje en zag in zijn ooghoek dezelfde mensen van eerder zijn kant soms uitkijken, nieuwsgierig wat er verder zou gebeuren en waardig was om straks te filmen om het op ElectrodeBook te delen. De wereld waarin ze leefden… Maar goed, het broodje smaakte nog steeds niet zoals hij ervan verwacht had. Het kon echter niet aan het broodje liggen. Vincent keek kort de jonge zwerver weer aan. Hij zou zichzelf hier achteraf voor haten, maar misschien kon ze in ieder geval een stukje krijgen voor de moeite die ze gedaan had. Ze had het hem een beetje moeilijk gemaakt en een ordinaire burger al helemaal. Niet iedereen kon even snel reageren, een verdedigingssport of zelfs maar de gevoelige delen van een Pokémon weten. Hij brak een kort stukje van zijn broodje gezond af, de harde ronde onderkant waar toch weinig beleg zat en in dit geval een stukje sla en tomaat en overhandigde het met een zucht aan het meisje. “Hier, heb je verdiend voor de moeite. Je moet echter harder gaan werken voor eten,” Snoof hij, waarop hij zich direct weer had omgedraaid en de menigte in stapte. Nu hoopte hij maar dat de zwerver hem bij een eventuele tweede ontmoeting niet aan zou dringen voor voedsel, want dat deden de uitgehongerde roofdieren, ze keerden altijd terug naar de hand die hen eten gaf om deze vervolgens op te peuzelen. Wat de menselijke variant hiervoor was…? Geld, afpersing. O Arceus, wat had hij misdaan.

Op de achtergrond hoorde hij de stem van de zwerver hem bedanken voor het kleine beetje brood dat hij aan haar gegeven had. Een paar voorbijgangers begonnen plotseling driftig te tikken tegen hun mobiel, vast vertellend dat een voorbijganger een zwerver eten gegeven ondanks dat deze hem lastig gevallen had. Ze zouden dit spectaculair vinden en probeerden hun berichten zo speciaal mogelijk te houden, alsof ze beroemdheden waren en ze altijd de gekste dingen beleefden. Vincent snoof, en stapte door en verdween in de menigte. Hij was nu al geschiedenis voor de meeste of een vreemdeling. Ach, al met al kon hij hopelijk zijn broodje in alle rust gaan oppeuzelen. Een alerte zwerver zou de confrontatie opgemerkt hebben en hem verder met rust laten, hoewel het geven van dat stukje brood zijn imago weer kon veranderen. Trouwens, waarom had hij dat alsnog gedaan, ondanks dat ze veel moeite erin gestoken had? Was het simpele menselijke medelijden geweest of toch iets anders waarvan hij nog niet heel wijs van was en bij menselijk gedrag behoorde? Hij nam een paar happen van het broodje, kauwde deze en slikte het door, maar deze keer was de smaak ineens sterk verbeterd. Het was niet zo smerig als toen hij met de zwerver sprak. Vreemd. Hij dacht er echter amper verder over na en verlangde naar de warmte van het café en de warme mok chocolademelk en eventueel muntthee tussen zijn ijskoude vingers. Daar had hij een boel zin in, en met wellicht een verse krant in de handen, maar daarvoor zou hij deze bij een aparte winkel moeten halen en om in deze kou naar nóg een winkel te gaan was hem teveel. Het was bovendien ook niet heel slim of nuttig om een krant te kopen met de nieuws van een dag, dan het geld te gebruiken voor nuttige zaken, zoals voedsel. Het was immers zijn ouders’ zuur verdiende geld waarover ze spraken.

‘Halt! Pak de dieven!’ Klonk een luide stem vanuit een dichtbij zijnde elektronicawinkel. Verrast hield hij halt en keek naar de winkel aan de overkant van de straat waar bij de deur een gewonde, vrij mollige man stond, er zat immers bloed bij zijn overhemd. Het vette strak gekamde zwarte haar was des te meer bewijs voor een stereotype manager van een zaak. Vincent fronste. Er klopte een boel hier niet aan. Ten eerste, wie was zo gestoord om overdag in een behoorlijk drukke straat een overval te plegen? Was het afleiding van een groter tafereel, een uit de hand gelopen reclamestunt of daadwerkelijke domme figuren die nieuw waren in de dievenwereld en té overmoedig waren? Ergens gokte hij het laatste. En ten tweede, als je toch iets jat, waarom doodde je dan niet de manager? Dan had niemand om hulp geroepen en stonden er minder ogen op je gericht. Vincent dacht er verder amper over na, toen hij te midden van een mobieltjesregen stond die elk tig foto’s per minuut maakten en enkele zelfs filmpjes. Niemand besloot de politie te bellen. Hij keek kort toe hoe twee in zwart geklede figuren de winkel uit raasden, terwijl het alarm luid weerklonk. Haast een scène van een film, maar jammer genoeg, was dit de realiteit. Nog vreemder was dat de dieven zich abrupt keerden en recht op de mensenmassa afrenden. De burgers renden weg voor hun leven, maar hij bleef staan al was hij zeker bang. Zijn hart klopte in zijn keel, maar hij had vertrouwen in iets. Hij greep zijn Pokéball, maar versteende toen hij zag wie er voor hem verschenen was.

“Zwerver?” De zwerver was plotseling voor hem verschenen met haar twee Pokémon en rende als een gek op de twee af, terwijl haar Meowth achter bleef. Haar Kadabra gaf ze de opdracht om zijn ‘Verwarring’ uit te voeren wat sterk leek op een Confusion. Ach, een zwerver kon niet de juiste namen voor de aanvallen weten, dat had hij kunnen verwachten. De Confusion werkte op een van de twee dienaar zijn hoofd greep en in elkaar zakte als een psychisch patiënt, terwijl de ander nog sterk op zijn benen stond en een Pokémon liet verschijnen. Er kwam een grijns op Vincent’s gezicht te staan. Kijk, daar had hij op gewacht en nou zou hij de boel overnemen. “Zwerver, deze is voor mij!” Riep hij luid, waarop hij naar voren schoot, de Pokéball omhoog wierp en een brullende Rhyhorn tevoorschijn werd gehaald. Het was een gok om Freude te gebruiken die nog steeds wat “problemen” met hem had en dat graag gewelddadig uitte, maar hij hoopte dat ze het deze keer zou richten op de tegenstander; een Scyther. Rhyhorn was in het voordeel en hoewel Kadabra in het nadeel was, was deze sneller of even snel als de Scyther, terwijl zijn Rhyhorn er verre van was. Alsnog zou het geen groot probleem moeten vormen met een nieuwe aanval dat hij aan haar geleerd had. ‘Gebruik je Vacuum Wave!’ De Scyther schoot bliksemsnel naar voren, recht op Freude af. Een zeer effectieve Fighting type aanval, eentje die moeilijk te ontwijken viel. “Freude, gebruik je Scary Face!” Dit zou de Scyther net genoeg moeten vertragen om tijd te winnen. De Scyther was echter al dichtbij genoeg, maar trok zich lichtjes angstig terug na de zeer duivelse gezicht dat Freude getrokken had, en waar ze ook zeer goed in was. Perfect voor Halloween. De Pokémon haalde fel uit met zijn vlijmscherpe klauwen en Freude werd fel door elk van deze geraakt en liep schade op, maar bleef zo eng mogelijk kijken met een vleugje plezier. Het was misschien moeilijk te zien, maar de uithalen werden trager en de Pokémon nam steeds meer afstand van de Rhyhorn. “Gebruik Rock Tomb!” De Scyther was genoeg vertraagd om deze aanval succesvol te kunnen uitvoeren, zonder dat deze weg zou gaan vluchten. ‘Rhy!’Brulde Freude luid, terwijl diens lijf gehuld werd door een witte gloed en ze vervolgens haar kop omhoog bij hield. Meerdere rotsen verschenen spoedig rond de kop van de Pokémon, elk gehuld in hetzelfde gloed in een perfecte ring vorm. Een tel daarna verdween de gloed plotseling en vielen deze recht naar beneden, volop op de Scyther die de aanval niet op tijd had zien aankomen. Door de klap doemde een klein wolkje zand op, maar toen deze weg trok was er enkel een hoopje rotsen te zien met de kop van de Scyther er bovenuit gestoken. Het was duidelijk dat de Scyther was verslagen met een enkele aanval, hoewel het een effectieve aanval was geweest natuurlijk, maar dat viel ook te zeggen over de Vacuum Wave. Freude had namelijk bij een tweede klap hiervan het ook begeven.

Het was in ieder geval een geslaagde overwinning. De Rhyhorn snoof afkeurend en keek toen recht naar achteren, naar haar Trainer. De Pokémon was duidelijk ontevreden dat het partijtje zo kort had geduurd, maar een Scyther had dan ook verre van een goede verdedigingsniveau. “Bedankt, Freude,” De Rhyhorn knikte enkel en keek toen grommend strak naar voren, richting de Trainer van de Scyther. Oja, de dief. Was hij nog steeds niet weggerend? Laat maar. De tweede dief zat ook verward voorovergebogen op zijn knieën onzin uit te kramen. De Confusion was eindelijk in werking getreden. Klusje geklaard. Vincent liep op zijn Rhyhorn af, maar Freude’s humeur was duidelijk weer zwaar verpest door het feit dat de actie maar zo kort duurde. En als Freude een reden had om gefrustreerd te raken, dan was het wegwezen geblazen en wilde ze hem aan stukken verscheuren. Freude snoof onrustig en begon al de symptomen te vertonen om hem te rammen met haar zeer zware gepantserde lijf. Direct liet hij haar terugkeren, voordat hij ter plekke zijn leven zou verliezen. Opgelucht ademde hij uit, waarop hij zich ook weer bewust werd van de zwerver en haar Pokémon. Oja, die hadden ook plotseling besloten om twee dieven te stoppen. Een dief was namelijk een geëscaleerde zwerver, of juist iemand met een luxueus leven die te weinig te doen had. Indien het eerste gold, waarom hield ze dan een soortgenoot tegen en stal ze niet hun buit? Het zat voor het oprapen. Haar intenties konden ook puur zijn, het tegenhouden van onraad, maar zij stal zonet bijna van hem. Het buit was het verschil en de schaal. Hij kon haar zeker niet blindelings vertrouwen. “Goed gedaan, maar waarom?” Vroeg hij lichtelijk verward toen hij haar blik opgevangen had. Dit zat hem gewoon dwars. Waarom zou een zwerver een diefstal tegenhouden in plaats van hiervan zelf te profiteren? En natuurlijk waren de mensen weer volop bezig met de media op hun mobieltje op de achtergrond.

Het antwoord van de zwerfster was uitermate wazig, gezien ze terug refereerde naar zijn reden. Hoe kon ze dat doen door niet zeker te weten wat zijn eigen redenen voor het aanpakken van de dieven geweest was? Het kon net zo goed een wraakactie op de dieven zijn, wegens een eerder overval of een ander triest voorval. Zo kon het ook gemakkelijk dat hij de dieven aan had gepakt voor wat leedvermaak of wat blijkbaar de tegenwoordige trend was, “yolo”. Dus het leek al met al onverstandig om de aanneming te maken dat je intenties hetzelfde waren als die van een ander, dat vond hij althans. De zwerfster vervolgde toen wat zekerder van haar zaak, waarbij ze op bescheiden wijze achter haar hoofd krabde en toen begon over waarom ze zijn broodje gestolen had. Het was niet helemaal waar Vincent naar gevraagd had, hij vroeg uitsluitend naar haar actie bij de dieven, maar dit was ook volkomen prima. Zolang hij niet werd meegesleurd in andermans problemen. Zijn enige voorwaarden. Maar goed, ze antwoordde dat ze enkel eten wilde vinden voor haar Pokémon. Toen ze de bijnamen van de Kadabra opnoemde kon hij het niet laten door haar fronsend aan te kijken met zijn armen over elkaar heen geslagen. “Broer?” Herhaalde hij verrast de naam van de Kadabra, nadat ze uitgesproken was. De naam van een zeer intelligente Pokémon was een familielid, “Broer”? De bijnaam voor de Meowth klonk nog vrij aannemelijk, wel misschien iets té cliché naar zijn smaak, maar beter dan “Broer”. “Kon je niet een iets betere naam uitkiezen dan dat?” Vroeg hij kort aan de zwerfster. Echter was het onnodig om hiernaar te vragen, het was een zwerver en die hadden meestal een niet al te best intellect, zeker met een jonge leeftijd om een fatsoenlijke naam voor een Pokémon te verzinnen. Althans gold dat enkel voor de Kadabra en niet de Meowth.

Op dat zekere moment keek de zwerfster weer richting de twee zwaar verwarde dieven die in een foetus houding waren beland. De enige Pokémon van het stel dat daadwerkelijk gevochten had zat verderop nog uitgeschakeld onder de laag rotsen. Zou ze bezorgd om hen zijn dat ze zouden ontsnappen en zo ja, dan was dat ongegrond in deze situatie. Tenzij ze natuurlijk vrienden hadden die hen zouden bevrijden van de situatie, maar die hadden zichzelf nog niet laten zien. Niet al te vreemd om zichzelf dan zolang schuil te houden, maar de tijd begon degelijk te tikken. De zwerver keek hem toen weer aan, en vervolgde toen haar antwoord van eerder. Ze verwees naar de gestolen laptops en IPad’s als “apparaat-dingen” en lichtte toe dat ze het amper kon eten, alsof ze de waarde er niet van begreep. Door zulke “apparaat-dingen” illegaal te verkopen kon je een boel geld binnenslepen en een voorraad voedselwaarden voor wekenlang inkopen. Het was echter riskanter en je moest nog slimmer te werk gaan, zodat de laptop of computer waaruit je zulke snufjes verkocht niet achterhaald kon worden of zelfs maar iets van je identiteit. Gezien hij al eerder een sterk vermoeden had dat de zwerfster op basis van de bijnamen die ze haar Pokémon gaf niet een zeer hoog intellect zou hebben, kwam het niet als een verassing dat ze de technologie van tegenwoordig op een vreemde manier had opgenoemd. Enkel als een alledaagse burger met internetbereik kon je het allemaal volgen, maar de meeste deden dat niet en kochten enkel wanneer er iets totaal nieuws op de markt kwam. Natuurlijk. Om dan een broodje te stelen in plaats van een technisch snufje klonk dan direct heel primitief en ouderwets, maar ooit was zo’n diefstal net zo vreselijk als technologie tegenwoordig.

De rust werd verstoord door de echo van luide sirenes die hun kant op kwamen. Iemand had dus degelijk de politie opgebeld, of er was een alarmsignaal van de winkel naar de meldingscentrum gegaan. Hij gokte het laatste, want de voorbijgangers zaten nieuwsgierig enkel tig foto’s te maken en te tikken als een bezetene dan daadwerkelijk iemand te bellen buiten een enkel individu. Zijn blik gleed van de menigte terug naar de zwerver die haar jas iets omhoog trok, waardoor haar gezicht minder herkenbaar gemaakt werd. Haar ogen waren bezorgd en vrij smekend op hem gericht en hij kon het niet laten door die blik te vergelijken met een jonge Growlithe die er een puinhoop van gemaakt had en smeekte om geen straf te krijgen. Een prima vergelijking, gezien ze beide iets strafbaars hadden uitgehaald, maar in dit geval had ze ook een beroving halt weten te roepen. Hij had echter weinig tot geen zin om het goed te gaan praten voor de Growlithe, die moest zijn eigen noten doppen, en bovendien liep hij ook kans om problemen te krijgen, omdat hij een bijstander was en als 18-jarige nog zou worden neer gekeken. Het had echter geen zin om de zwerfster achter te laten of naar de politie heen te sleuren, gezien het feit dat de restende voorbijgangers al vele foto’s hadden gemaakt van het voorval en indien hij vluchtte nog meer in de problemen kon komen of door juist de zwerver op te laten pakken. Wat was dit toch weer een fijne situatie. Indien hij hier bleef met de zwerver zou hij sterk worden ondervraagd en moesten ze mee naar het politiebureau en een beetje papierwerk oen en gegarandeerd onder druk staan als "redders". Het nare gedeelte van het zijn van een held. Vincent snoof geërgerd , en keek richting de politieauto die vlak voor hen verschenen was met de oorverdovende sirene.

“Fijn, fijn, fijn,” Mompelde Vincent, waarop hij zijn armen van elkaar verwijderde en richting de twee dieven wees. “Dat zijn de dieven,” Een politieagent stormde de auto uit en waarschuwde op luide toon dat ze zich niet mochten verroeren, waarop Vincent dat ook deed. Dit was de behandeling na dit alles? Stank voor dank, huh? De politieagent haastte zich naar de dieven en de menigte maakte ruimte, terwijl hij direct een paar handboeien om hun handen deed en richting de auto meesleurde, al gebeurde dat enkel doordat de man sterk genoeg was de twee vooruit te krijgen. Een tweede agent was echter naar de manager toegerend, die op ernstige toon begon te vertellen wat er gebeurd was en vaak hun kant op keek. En een derde agente kwam vanuit de auto naar hun twee toegerend met de glimmende pistool aan haar heup. Haar gezicht stond strak, terwijl ze hen twee kort had aangekeken en toen direct vroeg wat ze hier uitspoken. Ze wachtte echter niet op een antwoord toen ze iets doorkreeg van klaarblijkelijke de tweede agent en hen goedkeurend aankeek, maar lichtjes fronste bij de zwerver dat naast hem stond. “Een van de dieven, de kortere had nog een Scyther gebruikt en die ligt bedolven onder enkele rotsen achter ons. Het was pure zelfverdediging jegens een dreigende aanval op de dame en haar Pokémon, mevrouw.” Zei Vincent oprecht, maar hij kon het niet laten door tot enigszins nerveus te zijn door de autoritaire uitstraling van de agente en de macht die ze had om zijn leven een hel te maken. Dat deed ze echter niet, want ze reageerde met een zwakke glimlach. Op de achtergrond hoorde hij de zachte ploffen van omgerolde rotsen, en dat maakte hem iets geruster; de Scyther werd geholpen. ‘Prima, zijn jullie verder oké? Dan brengen we jullie enkel naar het bureau voor extra ondervragingen,’ Vincent knikte zwijgend, en keek kort naar de zwerver naast hem. Zou zij óók ondervraagd worden, en dat op een vrij jonge leeftijd? Was dat niet bruut? Ach, het was niet zo dat ze een keus hadden, of wel soms? Verder maakte hij grotendeels zorgen over hoe dit zou gaan uitlopen en of hij persoonlijk de ondervraging aan zou kunnen. Er waren immers veel bijstanders, maar dat betekende niet direct dat ze hun informatie zouden meegeven aan de politie op directe wijze en bovendien moesten hun verhalen koppelen aan die van de manager. De agente merkte zijn ernstige gezichtsuitdrukking op, maar gaf hem enkel een schouderklop en duwde hen lichtjes richting een tweede politieauto.

En natuurlijk kon het niet op de makkelijke manier eindigen, dat was Vincent al naderhand gewend geraakt sinds het begin van zijn reis. Vanaf zijn ontmoeting met Kayne, een eveneens beginnende Trainer had hij al zoveel pech beleefd dat dit er gerust bij kon. In plaats van rustig de auto in te stappen om overhoord te worden in het politiegebouw, moest Amelia, de zwerver een stomme opmerking maken. Het gaf hen dan al direct meer problemen dan wanneer ze zich gedroegen als kalme, jonge burgers. Door haar opmerking zouden ze zoals een van die tegenwerkende mensen zijn waar mensen speciaal shows voor gemaakt hadden voor het amuseren van anderen. Een ziek idee, maar zo was de wereld eenmaal. Vol minachting keek hij toe hoe Amelia verduidelijkte dat ze alles behalve verhoord wilde worden, en vervolgens eraan toevoegde dat ze zogenaamd “haast” had. Hij had al een zeer lage verwachting van Amelia, maar dit was al helemaal absurd. Waarschuwend keek Vincent naar haar, maar ze was inmiddels al verdwenen, evenals haar Pokémon. Hij zag enkel de donkergrijze grond op de plek waar ze zonet nog stond. Vincent trok zijn ogen tot dunne spleetjes.
“Bespottelijk!” snauwde hij zachtjes, waarop hij de aandacht getrokken had van de politieagente achter hem. Direct keek hij weg en voelde zich betrapt, al had hij geen idee waarom. Het gevoel bekroop hem gewoon na het uitspreken van dat ene woord. Wellicht gold dat wederzijds en dacht de vrouw dat hij zoals zij ook de benen zou nemen of dit een onderdeel was van een plan. Plotseling snelden twee agenten naar hem toe en grepen hem stevig aan zijn jas vast. Hij keek van hen weg en staarde naar de grond onder hem. Hij besloot om maar te zwijgen dan de situatie te verergeren en dingen te roepen, zoals “Ik ben onschuldig! Ze was gek!”. Dan werd hij enkel een verdachte in plaats van het slachtoffer van de situatie. Het geluid van een geopende Pokéball trok zijn aandacht en voorzichtig keek hij op en kon hij de schim van een Arcanine verderop zien. Een prachtige vuur Pokémon die weleens de titel “Legendarische Pokëmon” toegeschreven kreeg door zijn prachtige, krachtige uitstraling. Dit exemplaar deed de titel eer toen de politieagente van net op hem af spong en de Pokémon commandeerde de “dame”, de zwerver op te sporen. Zijn hoofd werd echter naar beneden geduwd, dus meer kon hij er niet van zijn en de licht bonzende pijn in zijn achterhoofd leidde hem genoeg af. Hij zag zijn blonde haren in zijn gezichtsveld wat naar links wijken door de wind, maar meer ook niet. Vincent kon enkel hopen dat ze Amelia vonden en ze nog overhoord konden worden, zonder gearresteerd te worden of iets dergelijks. In het beste geval lieten ze hem met rust en zou enkel Amelia een boete krijgen of urenlange taakstraf. Voor haar zou de straf meevallen door haar jonge leeftijd, maar ze had geen geld voor een advocaat en had waarschijnlijk ook geen familie om haar te steunen en op te vangen. Dat bracht haar in een nare positie.

Op de achtergrond brulde de Arcanine luid toen hij haar geur opgespoord had en op een enorme snelheid een weg door de drukke straten baande. Vrij elegant ontweek de Arcanine de voorbij lopende mensenmassa en verkopers die het afgesloten gebied gebruikte om ook op de autobaan reclame te maken. “Hier… “ Mompelde de politieagente, toen de Arcanine een steeg binnen gelopen was en had blafte tegen Amelia die bovenop een dak zat met haar Pokémon. “Kom direct naar beneden!” riep de politieagente, terwijl de Arcanine zijn geblaf stopte en overging op gegrom. Amelia weigerde luidkeels om zich gevangen te laten worden door een politieagente. “Dit is je laatste waarschuwing!” waarschuwde de politieagente voor de laatste keer. ”Wat goedkoop.” mompelde ze toen ze zag dat de zwerver weer gebruik gemaakt had van Teleport. Ze had inmiddels ook al een idee hoe ze het meisje te pakken zou krijgen; door de Kadabra uit te schakelen. Daarna kon ze niet meer teleporteren van plek en zouden ze ondanks haar Meowth haar eindelijk kunnen arresteren. Op dat moment hoorde ze op haar radio de stem van een mede-politieagent die informeerde dat de zwerver in kwestie gesignaleerd was bij een huis dat zes straten verderop lag. Ze zouden zich in een steeg bevinden. Ze bedankte hem en nam een grijns plaats op haar Arcanine en snelde naar de plek toe.
Eenmaal aangekomen besloot ze erop af te gaan en zag ze de steeg al spoedig verschijnen met inderdaad het meisje en haar twee Pokémon bij zich. Om de Kadabra uit te schakelen moesten ze hen besluipen, hoewel dat misschien deze keer niet hoefde. “E.S.!” De commando voor de aanval “Extreme Speed”. De Arcanine rende zo snel als hij kon met haar op zijn rug op de groep af en vuurde een Smokescreen op hen af. Ze zouden door de plotselinge dreiging en de zwarte, niet-plezante rook gedesoriënteerd zijn. “B!” De Arcanine gebruikte zijn Bite op de Kadabra die een pijnlijke kreun liet horen, maar weer een Confusion probeerde te gebruiken. “Snel, Vileplume. Aromatherapy!” Een Vileplume verscheen en wierp direct een rustgevende aroma af op de zwerver en haar Pokémon. Ze kalmeerden elk genoeg dat haar Arcanine de Kadabra los liet en ze met de inmiddels verschenen agenten haar Pokémon in beslag kon nemen.

Met handboeien werd Amelia achteraf in dezelfde auto als Vincent gezet, maar dat bleek door het gebrek van beschikbare auto’s te zijn. Er zat gelukkig een agent tussen hem en Amelia die hen beiden in de gaten hield al lag de focus op Amelia waarbij het rustig gevende aroma al uitgewerkt was. En dat liet ze duidelijk laten weten met haar koppige gedrag. Vincent staarde afwezig uit het raam, terwijl de alledaagse mensenmassa geschrokken opkeek bij het zien van de politieauto en de gierende sirenes. Hij had hier niet in willen zijn en zonet had Amelia de situatie nog erger gemaakt dan het al was en waren zelfs haar Pokémon ontnomen. Dat hadden ze bij hem niet gedaan, vreemd genoeg voor de verandering. Zijn situatie leek ook duidelijk anders dan die van haar te zijn. Hij werd er geruster door, maar een knagend schuldgevoel bleef resten in zijn onderbuik. Het meest irritante gevoel op aarde.

De hele rit richting het politiebureau verliep uitermate rustig, maar het was hem niet ontgaan dat Amelia zich stil hield om een reden. Bij de scherpe bochten die ze maakten door de drukke straten viel zijn blik telkens weer op haar. Ze zag bleekjes en haar houding maakte het er niet beter op; gekromd met haar handen over haar buik geklemd, alsof dat haar zou helpen. Het was duidelijk dat ze last van haar buik had, maar zoals hij als 12-jarig jongen mocht horen van zijn moeder bij het bekende “bloemetjes en de bijtjes” gesprek kon het van alles zijn wat haar kon deren. Van wagenziek naar hun maandelijkse… ritueel of het was net een tikje erger, dat ze zwanger was al leek dat laatste hem enorm onlogisch. Haar buik oogde mager door haar kleren heen, dus gokte hij op de restende twee opties, stiekem voor zijn eigen veiligheid dat het niet de tweede was. Hoewel een laag braaksel over de auto niet een betere optie was om uit te kiezen. Hij hoopte zwijgend dus maar dat ze de hele rit de boel zou volhouden, maar leunde toch voor de zekerheid meer tegen het raam, zodat hij toch enige ruimte had geschept tussen hem en Amelia. Turend naar buiten merkte Vincent een groot gebouw tussen de lager gebouwde rijtjeshuizen die er beduidend minder mooi uitzagen. Het gebouw was buiten zijn grootte, ook opvallend door zijn spierwitte kleur die eveneens afstak tegen de bruine huizen. Twee standbeelden stonden voor het gebouw met twee brullende Arcanine’s erop die recht de straat inkeken, alsof ze elk moment de straat op zouden rennen. Hier en daar was een embleem te zien op het gebouw dat zwakjes glom onder het zwakke zonlicht met aan de ingang van het gebouw in blokletters ‘Politie’ weergegeven in donkerblauwe letters, alsof het gebouw niet al een autoritaire indruk schaapte. Dit was hun eindbestemming.

De auto parkeerde vlakbij het gebouw, maar kwam nogal ruw tot stilstand naar Vincent’s ongenoegen die gelukkig wél een riem over zich getrokken had. Tijd om echter van de schrik bij te komen had hij niet, gezien de bestuurder direct zijn auto was uitgestapt, de deur naast hem geopend had en hem eruit trok. Bijna was hij recht naar voren gevallen door de absurd ruwe behandeling, terwijl de politieagent hem het gebouw in sleurde. Hetzelfde gebeurde beduidend met Amelia die nog ruwer behandeld werd en richting een andere ruimte werd gebracht van het gebouw. De vaste greep van de politieagente om zijn pols begon pijn te doen en al helemaal wanneer hij wat langzamer liep. Vincent had zo zijn twijfels waarom hij als een goede burger die twee misdadigers verslagen had zulk ruwe behandeling kreeg. Terwijl hij door de gangen liep negeerden de meeste voorbijgangers hem en enkel bij de ingang van het gebouw waar de meeste ‘normale’ burgers rondliepen keken ze verrast op bij de verschijning van een 18-jarige jongen die meegesleurd werd door een politieagente. Een oude dame sloeg zelfs een hand voor haar mond en zou vast en zeker hem direct gaan vergelijken met ‘hangjongeren’ die altijd voor rumoer zorgden in de binnenstad, doordat hij enkel in zo’n situatie werd gezien en een ruwe behandeling kreeg. Plotseling stopte de politieagente voor een blauwe deur die ze vervolgens open deed.

In de donkere ruimte kon hij nog net een houten tafel van twee stoelen onderscheiden waarvan een bezet werd door een relatief jonge man die niet ouder kon zijn dan 30. Vincent verwachte een bejaarde man, zoals je in de films zag. De man keek hem kort aan, maar verried geen enkele emotie, terwijl hij met zijn handen in elkaar afwachtte. ‘Ga maar zitten.’ Zei de politieagente tegen hem die de deur achter hem dicht sloeg en een audiorecorder aanzette. Vincent beefde door het feit dat hij overhoord zou worden nam hij zwijgend tegenover de man plaats. Vincent voelde zijn hart in zijn keel kloppen, maar kalmeerde zichzelf met het feit dat hij nog altijd een onschuldige burger was en deed wat hem juist leek. Het viel hem nu pas op dat de man een leeg papiertje met daaronder een document, waarschijnlijk van de misdrijf voor zich had en in zijn vingers een pijn vasthield. ‘Hallo, ontspan een beetje. Ik zal alleen een paar vragen stellen en dan mag je zo weer gaan.’ Sprak de man op een kalme toon, maar de serieuze ondertoon verdween er niet uit. De man schreef kort iets op het blaadje voor zich en maakte weer oogcontact, terwijl hij met de pen tussen zijn vinger speelde. ‘Wat is je naam?’ vroeg hij, waarop Vincent bijna stamelend zichzelf voorstelde, “Vincent Köhler.” De blik van de man verzachtte iets, alsof het hem geruststelde dat hij meewerkte. ‘Aangenaam, Vincent. Mag ik je ID even zien?’ Vincent wroette zijn broekzak door voor zijn portemonnee en legde deze voor het gemak voor zich op de tafel. Zijn trillende vingertoppen zochten de pasjes af, waarna hij zijn ID vond en die naar de man toeschoof. ‘Hier.’ Zei Vincent zacht, waarop de man deze vastgreep en aandachtig naar staarde, voordat hij aantekeningen maakte op het papier. ‘Oké, je mag het terug hebben.’ Vincent greep het pasje en deed deze in zijn portemonnee. Beheerst plaatste hij die terug in zijn broekzak, voordat hij nerveus weer oogcontact met de man maakte. ‘Nou, vertel mij eens waar je was toen je de overval zag. Zo uitgebreid mogelijk graag.’ Vincent knikte traag. Er was veel te vertellen, maar ook weer niet. Zijn verhaal was niet zo spectaculair en vanaf welk punt zou hij beginnen? Vanaf het moment dat Amelia hem beroofde of later dan dat? Hij wilde niet zozeer dat ze gestraft zou worden door haar diefstal, ze had immers hem geholpen om de misdadigers te pakken. Het was echter vrij vreemd indien hij en Amelia elkaar zo toevallig tegenkwamen en al iets meer dan vreemden voor elkaar waren. Tegen zijn zin vertelde hij alles vanaf zijn bezoek aan de bakkerij tot aan het moment dat ze de politieauto instapte in geuren en kleuren. Na zijn verhaal gedaan te hebben keek hij naar het papier dat nog voor de man lag, volgeschreven met aantekeningen. Nu hij eerlijk was geweest voelde hij zich plotseling enorm vies, alsof hij in een bad vol ongedierte en onbekende uitscheidingen was gestapt. Vincent wist waardoor het kwam en voelde de schuldgevoel van eerder wederkeren, maar nu in sterkere mate. “Uhm, meneer?” begon Vincent, waarop de man direct van zijn aantekeningen hem aankeek, “Kan de straf op haar in ieder geval verminderd worden? Is dat mogelijk door haar goede daad om de dieven met mijn hulp op te pakken? Ik begrijp het wel als het amper mogelijk is, doordat ze vluchtte van de politie.” Bij dat laatste zin veranderde hij even in zijn normale zelf en rolde hij geagiteerd zijn ogen. Een vreselijk stomme zet was het van Amelia geweest om te vluchten. De mondhoeken van de man schoten kort omhoog, waarop hij zijn rug rechtte. ‘Goede jongen, we volgen de wet en we kunnen het niet zomaar gaan versoepelen. Wel fijn dat je eerlijk bent.’ Vincent knikte traag, waarop de man knikte richting de politieagente die de recorder uitzette en de deur opensloeg.

De overhoring was voorbij en het prikte direct zijn ogen om de lichte gang weer te zien. Inmiddels boog de man over de tabel en stak beleefd zijn hand uit. ‘Fijne dag nog, Vincent.’ Vincent nam deze met een zwakke glimlach aan en wenste hem hetzelfde toe. Zwijgend liep hij achter de politieagente aan die de deur gesloten had en hem begeleidde naar de hoofdingang. Eenmaal daar moest hij plaatsnemen op een stoel waar hij zicht had op de Arcanine standbeelden. Het werd hem verzocht om te wachten, totdat zijn ouders ook geïnformeerd waren, maar hij zou zeker nog wachten op Amelia. Hij was nieuwsgierig naar haar overhoring’s resultaat en als hij over een paar uur nog niets vernomen had was het wel verstandig om naar de Pokémon Center te gaan. Zwijgend staarde hij naar buiten via het raam, richting het drukke stadsleven.

Amelia was sneller terug dan hij eerlijk gezegd verwacht had. Hadden ze haar dan niet vastgehouden voor een langere, meer uitgebreide overhoring of haar voor een dag in de cel gegooid? Ze hadden een alledaagse zwerver en haar Pokémon zonder gevolgen laten gaan, nadat ze een broodje van een burger probeerde te stelen en later vluchtte voor de politie? Tsjonge, de politieagenten werden steeds zachtaardiger met de jaren, al kon je dat niet altijd over hun manieren zeggen. Al klopte zijn beredenering ook niet helemaal, het was Amelia waar ze het over hadden en ze had in het proces een ergere misdaad tegengehouden met zijn hulp. Maar alsnog leek Amelia niets van een boete of iets dergelijks gekregen te hebben om bijna op hetzelfde moment als hem vrij te zijn gelaten. Vincent wilde de vraag al aan haar stellen, maar ze was hem voor door verrast te reageren op zijn aanwezigheid. Vincent knikte kort naar haar, terwijl hij overeind kwam staan. “Ja, ze bellen mijn ouders en pas na het belletje mag ik vertrekken.” Kort nam hij haar toen op en merkte hij direct de glimmende Pokéball’s op die ze bij zich had. Ze hadden dus besloten om zelfs haar Pokémon aan haar terug te geven en dat verbaasde hem wellicht het meest. Dat ze dat hadden gedaan, ondanks haar vluchtgedrag jegens de politie. Wellicht werden ze gewoon echt zachtaardiger, wie weet. Amelia liep iets meer naar hem toe en excuseerde zich voor het feit ze niet wist dat de politieagenten hem een net zo ruwe behandeling als de hare zouden geven. Dit maakte hem amper uit, de politieagenten leken te veel de indruk te geven dat ze intimiderend zijn, maar in de afgesloten ruimten vielen ze mee en lieten ze dat intimiderende masker vallen. Zo kwam het op hem over ten minste. Ze hoefde dus niet verantwoordelijk te zijn voor hun gedrag, ze had er amper grip op gehad en bij de politie was het motto om beter voorzichtig te zijn dan te zachtaardig. “Geeft niet, daar had jij weinig vat op en-“ Voordat hij zijn zin kon afmaken liep de politieagente weer op hem af met een wrange glimlach, een typisch gezicht na het geven van zorgwekkend nieuws aan Vincent’s overbezorgde moeder. ‘Je moeder was nogal… bezorgd over je. Ik heb haar weten gerust te stellen, maar je bent vrij om te gaan. Vergeet niet je moeder nog te bellen, dat zou ze heel fijn vinden.’ Vincent lachte wat schaapachtig, gezien de politieagente haar professionele kant ietwat verloor tegenover zijn moeder. “Bedankt, mevrouw.” De politieagente zei hem en Amelia gedag en verdween in de lange hallen van het gebouw. Vincent keek haar kort na, voordat hij zich weer op Amelia richtte. Nu mocht hij eindelijk het gebouw uit, maar wat zou hij dan eigenlijk gaan doen en hetzelfde gold natuurlijk voor Amelia. Wat viel er nog te doen?

Allereerst, leek het hem verstandig om het gebouw te verlaten om zich te bevrijden van de nieuwsgierige blikken van de restende burgers. Hij wenkte Amelia met een gebaar naar buiten toe en stapte de deur uit, enkel om begroet te worden door een heerlijk koele wind. In vergelijking met binnen was het veel kouder, maar in het gebouw leek de temperatuur ook hoger te zijn dan een simpele 20 graden. Na een tel gewacht te hebben op Amelia ving een supermarkt verderop in de straat zijn aandacht op. De felle kleuren van de winkelketen staken enorm tegen de simpel gekleurde omringende gebouwen, net zoals het politiegebouw, alsof ze extra accent op ze gezet had. De geur van brood van een onbekende bron ging langs zijn neus voorbij. De honger wat hij eerder gedacht gelust te hebben met een broodje keerde in hoge mate terug. Waarschijnlijk hadden de spanningen zijn honger weten wederkeren. En hetzelfde had ergens ook bij Amelia moeten gelden, binnen hoogstens een uur hadden ze zoveel spanningen doorgaan dat de honger hem amper verraste. Voordat hij echter het wist, had hij iets onnatuurlijks uitgeflapt toen zijn blik weer op de supermarkt gericht stond. “Tijd voor iets meer dan een broodje, ik trakteer.”

OOC: Ik had echt een dipje qua inspiratie. Sorry, hiervoor :'/

Nog bijkomend van zijn eigen verbazing over zijn plan, reageerde Amelia net zo verrast. Zij was echter op een goede manier verrast, gezien ze gratis eten zou krijgen, iets waarover een zwerver enkel van kon dromen. Inmiddels was ze op hem afgestapt met overhaastig de vraag stellend waar ze eten zouden halen. Vincent fronste om haar gedrag, maar het was ergens ook voorspelbaar. “Supermarkt.” Direct na zijn woorden draaide hij zich om en liep richting de oversteekplaats. Het was bespottelijk voor woorden wat hij aan het doen was, maar om achteraf te zeggen dat hij het niet zou doen was een steek door haar hart. Iets wat haar meer mentaal zou pijnigen, terwijl ze al een stressvol middagje achter de rug had. Terwijl hij zich bijna bij de paal bevond, keek hij eenmaal achterom of Amelia hem volgde, voordat na een druk op de knop het licht op groen stond en ze de straat netjes konden oversteken voor de stoppende en afremmende auto’s. Eenmaal aan de overkant liep hij de straat af richting de supermarkt, maar het was nog een stuk lopen. Helaas. De stilte tussen hem en Amelia was namelijk pijnigend met elke seconde die erbij kwam. Hij had dan ook niets om aan haar te vragen, maar dat was normaal, gezien de meeste vragen pas bij de afwezigheid van de ander pas kwamen.

Nou, wacht eens even. Hij had wellicht nog een vraag aan haar betreft de oorzaak van haar zwerverbestaan. In de politiebureau had schijnbaar niemand contact genomen met een familielid van haar en geen enkele zwerver of burger had zich met haar bemoeid. Het zou een geval kunnen zijn van een weeskind, maar die zou onmogelijk kunnen opgroeien in een steeg zonder iemand als ouderfiguur, al was het maar een ander kind. Dat een Pokémon deze rol tot zich nam zou echter niet uitleggen waarom ze vrij goed de taal beheerste. Hij remde af en keek Amelia kort aan, zodat hij haar aandacht weer had. “Hoe komt het trouwens dat je op straat leeft? Heb je geen familieleden of vrienden die voor je zorgen?” Het was wellicht vrij abrupt gesteld, maar de stilte moest verstoord worden door iets en dit kwam als eerste in hem op. Hij liet de vraag bezinken, terwijl ze de saai gekleurde huizen passeerden waarbij alle ramen versierd waren met sneeuwvlokjes en sneeuwpoppen en bij andere gewoon gordijnen te zien waren.

Na een ogenblik passeerden er al burgers langs met tassen vol voedselwaarden en met de logo van de supermarkt erop. Zwijgende liep hij de supermarkt binnen en eenmaal voorbij de schuifdeuren greep hij een fel gekleurd mandje vast en liep hij wat trager om aandachtiger rond te kijken. Hij was nooit eerder in deze supermarkt geweest, dus moest hij zich oriënteren. Het zachte radiomuziek, de andere rondlopende burgers en de opvallende borden met ‘korting’ leidden hem echter bijna af. Pas na enkele tellen vond hij de broodafdeling waar hij direct een croissant in een zak stopte en in het mandje neerlegde. Meer hoefde hij niet, maar een zakje chips ging er zeker wel in of om gezonder te zijn; appels. ”Wat wilde jij, Amelia?”

Het was vanzelfsprekend dat Amelia niet direct een keuze gemaakt had, gezien ze zeker niet de diverse voedselmiddelen kende. Ze kwam amper in de supermarkt en moest haar voedsel stelen van de burgers, die op hun beurt meestal broodjes of patat consumeerde op straat. Het zou hem ook niet verbazen als ze stond te kwijlen bij de vleesafdeling of de fruitafdeling waar ze vers waren in plaats van bedorven, zoals zij ze vaak vond in de vuilnisbakken. Het moest voor haar zeker als een geschenk zijn, wanneer ze half bedorven voedsel kon vinden en nu kreeg ze ineens vers voedsel aan geschoteld. Zonder iets te betalen, zelfs. Vincent wachtte dus gerust even af, terwijl Amelia de broodafdeling rondkeek. Haar keuze viel toen op een zak met wafels erin. Met de redenering dat ze er lekker uitzagen wees ze er vrij vrolijk naar. Ze raakte echter het zakje niet zelf aan, maar ook dat was geen verassing voor hem. Terwijl hij op haar af stapte, meende hij kort zichzelf in haar te herkennen. Als kind zat hij ook altijd te wijzen naar voedselwaarden die hij wilde kopen, terwijl zijn moeder de winkelkarretje voort duwde. Hij raakte amper de zakken aan en bleef geconcentreerd richting de zakken staren, terwijl zijn mond overliep met speeksel. Zijn leeftijdsgenoten grepen echter enthousiast en hebberig het zakje vast en begonnen ermee te zwaaien, terwijl ze stampvoetend richting hun moeder schreeuwde dat ze het wilde hebben. Hij grijnsde zwak en greep de zak wafels vast en legde die in de mand. Gelukkig was hij een rustig kind geweest, anders hadden zijn ouders hem amper overleefd. Kort wisselde hij een blik met Amelia, nadat hij de afdeling achter zich liet. “Niet nog meer?” Hij was verrast dat ze enkel de wafels wilde en niet meer dan dat, ondanks dat het vier stuks waren. Wilde ze echt niet meer dan dat? Hij besefte dat ze degelijk een kleine maag had opgebouwd in zekere zin, maar zou ze niet de kans nemen om iets meer te vragen? Hoewel, het was ook natuurlijk mogelijk dat ze gewoon niet veeleisend wilde zijn ter beleefdheid.

Inmiddels stapte hij op de kassa’s af waar een enorme rij bij stond. Het zou weinig uitmaken bij welke rij hij zou staan, zolang ze contant accepteerde. Enkel bij een van de kassa’s stond een bordje met ‘Pin’ erop en een afbeelding van een pinpas. Hij besloot zich bij de rij ernaast te voegen, pal achter een oude dame en haar volle winkelkarretje. Toen hij dacht dat Amelia naast hem stond, besloot hij verder op haar woorden in te gaan van eerder, voordat ze de winkel waren binnengegaan. Ze had namelijk gezegd dat ze “altijd” al op straat geleefd had en een Persian haar had opgevoed en dat haar Kadabra toen der tijd al bij haar was. Vincent legde het mandje op de grond, recht voor zijn voeten en schopte het zachtjes, wanneer er wat beweging in de rij kwam. Haar antwoord was raadselachtig geweest. Een Persian die een mens had opgevoed, dat zou nog kunnen, maar om dan nog de taal te beheersen van een mens? Dat was heel vreemd. De Pokémon had het haar onmogelijk kunnen leren. En waarom was de Kadabra al die tijd al bij haar aanwezig? Had hij voor haar gezorgd en de taal dan geleerd? Daar waren ze namelijk wel toe in staat, maar om een baby te beschermen en juist op te voeden leek hem een sprookje. Het kon onmogelijk waar zijn. Vincent vouwde zijn armen over elkaar, terwijl hij diep nadacht. Hoe was het mogelijk? Het milde geluid van de radio, het wartaal van de mensen en het gepiep van de scanner bij de kassa’s weerhielden hem om dieper na te denken. “Amelia.” Begon Vincent traag, “Heb je ooit geprobeerd om je familie te vinden? Anders kunnen we altijd de ouderwetse manier gebruiken; een telefoonboek.”

Amelia leek sprakeloos te zijn na zijn voorstel, maar dit had hij dan ook van haar verwacht. Ze reageerde eerder al vrij nonchalant over haar leven, dus dat ze bij de vraag betreft haar familie bijna op dezelfde manier reageerde was niet zo verassend. Bovendien, leek ze door haar gedrag enkel per dag te leven en niet in het verleden. Iets wat men juist naar streefde, maar niet waar kon maken, maar bij Amelia was wellicht in het verleden duiken geen slecht idee. Wat als ze nog familie had in Kanto? Dan gingen er deuren voor haar open en kon ze haar straatleven inruilen voor een standaard leven van een burger. Dit was echter de beste situatie, maar wellicht was haar familie arm of was iedereen gestorven of woonde ze in andere regio’s om zich nog over haar te ontfermen. Er moest ook een reden zijn waarom ze nooit uit zichzelf contact probeerde te maken met Amelia. Anders stond ze niet in zwerf kleren achter hem in een supermarkt waar ze als zwerver amper in kwam. Amelia reageerde dat ze nooit geprobeerd had om haar familie te vinden en ze bekende dat ze in feite een analfabeet was. Dat was niet heel raar voor een op een straat opgevoede persoon. De mysterie bleef dat niemand naar haar toestapte om contact te maken, tenzij haar hele familie uitgeroeid was. Dat laatste leek hem amper vanzelfsprekend, maar het bleef een mogelijkheid.  ‘Ehm, meneer?’ Een jonge vrouwenstem doorboorde zijn gedachtegang, waardoor hij geschrokken de vrouw achter de kassa aankeek. “Ow, eh.. Sorry.” Mompelde hij verontschuldigend, waarna hij licht gespannen zijn mandje plaatste op de stapel mandjes en de etenswaren bij de kassa neerlegde. Was hij zo erg afwezig dat hij geeneens dacht aan het feit dat ze in de lijn voor de kassa stonden en inmiddels aan de beurt waren? ‘Goed bezig, Vincent.’ Mompelde hij in zijn achterhoofd tegen zichzelf, terwijl de vrouw ze scande. De dame noemde de prijs op, wat amper 2 euro was en wurmde twee één euro munten uit zijn portemonnee die diep in zijn broekzak zat. Spoedig vroeg ze of hij een tas of een bon wilde, maar hij weigerde beide en greep het eten vast. Wat was hij weer een leeghoofd om zijn omgeving te vergeten? Dit gebeurde wel veel te vaak bij hem, maar het was gewoon… interessant. Een mysterie die hij wilde oplossen en waarvan hij gewoon wist dat het mogelijk was.

Eenmaal buiten de supermarkt gaf hij Amelia de wafels en haalde hij de croissant uit de zak, maar nam er nog geen hap van. “We kunnen een telefooncel bezoeken, daar zit meestal wel een telefoonboek.” Vastberaden keek hij rond en zag aan het einde van de straat een telefooncel staan. “We hebben geluk.” Met een glimlach nam hij een hap van de croissant. Dit ging aardig naar wens, maar dit was pas de eerste stap van velen, hoogstwaarschijnlijk. Eenmaal bij de telefooncel had hij zijn croissant opgegeten en de zak weggegooid. Zijn maag was veel rustiger nu hij wat opgegeten had, maar wellicht niet voor lang. Hij sloeg de deur open en gaf Amelia voorrang, gezien de ruimte in de cel aardig bewerkt was en wegens de ‘regel’, “Dames eerst.” Pas toen liep hij naar de telefoonboek en sloeg hij deze op een willekeurige plek open. Oké, nu moesten ze zoeken op de achternaam van Amelia en dat was… ? Wacht, wist hij haar achternaam dan al? “Wat was je achternaam?” Met zijn ene hand leunend tegen de muur en met zijn andere hand gereed op het boek keek hij haar afwachtend aan. Ze gaf gelijk haar achternaam, waardoor hij direct het boek doorspeurde naar de achternaam, "Rin". Na geconcentreerd de lijst met de achternamen die begonnen met een "R" gevonden te hebben gleed hij met zijn vingers de namen na. "Raven", "Riavon" en ... "Rin!" Gevonden! De voornaam van het persoon stond er netjes bij... "Rose". Het was wellicht zelfs verre familie, maar ondanks dat was er nog steeds de kans dat ze opgenomen kon worden door het persoon. Het idee dat Amelia vermeden werd, bleef echter in zijn achterhoofd rondspoken, maar om daardoor zomaar op te geven...? Vincent haalde zijn mobiel tevoorschijn, waarmee het bellen wellicht wat goedkoper zou zijn dan het oude telefoontoestel. Hij voerde het nummer in en hoorde het overgaan en het duurde niet lang, voordat een hoge stem deze beanwoordde. Direct overhandigde hij het toestel aan Amelia, want het was immers haar eigen familie en hij had niet het recht om voor haar te spreken. "Houd het toestel tegen je oor aan en praat." Fluisterde hij zachtjes ter instructie, waarna hij gespannen wachtte op het lang verwachtte gesprek tussen Amelia en haar familie.