''Great job, Alano!'' De Charmander grijnsde breed. Dat was zijn zoveelste slachtoffer voor zijn training. Zoals gewoonlijk checkte Chiaki eerst of de andere pokémon niks had en liet hem dan gaan. Vervolgens checkte ze Alano. ''Char!'' riep deze vrolijk, wat aangaf dat hij geen pijn voelde. ''Je hebt wel wat rust verdiend,'' mompelde Chiaki droog en haalde zijn pokéball tevoorschijn. Alano kleurde rood op voordat hij in de ball werd gezogen. ''Ah~,'' zuchtte Chiaki opgelucht. Ze hadden de hele dag getraind, en ook zij kon nu wel wat rust gebruiken. Ze mocht dan wel 24 uur per dag iets willen doen, maar ook rusten en slapen stonden op het schema. Het meisje porde een hand in haar zij en keek om zich heen. Er leek niet veel meer te doen hier. Misschien moest ze maar het PokéCenter opzoeken en een overnachting daar regelen. Haar Charmander kon de zorg ook goed gebruiken. Ze knikte zonder het echt door te hebben en begon een richting uit te lopen, niet wetend of het wel de goede weg was.

''Verveeld,'' mompelde Chiaki tegen haarzelf, met een geïrriteerde uitdrukking op haar gezicht. Ze kon het Pokécenter nergens vinden en Alano zat in zijn pokéball. De trainers die hier nog rondliepen leken geen aandacht voor haar te hebben, iets waar ze zich nog meer aan ergerde. Wat was er eigenlijk allemaal te doen in Viridian City? Chiaki greep vlug naar haar tas en haalde er een klein boekje uit, wat ze door begon te bladeren. ''Ah, Viridian,'' mompelde ze weer tegen zichzelf, terwijl ze aandachtig begon te lezen wat er hier allemaal te vinden was. ''De achtste gym, een contesthal en.. De Pidgey Postoffice?'' Chiaki hief verbaasd een wenkbrauw op. Normaal gesproken zou de contesthal haar meer hebben aangesproken, maar ditmaal viel haar onverdeelde aandacht op de Postoffice. Er werkten blijkbaar meer dan honderd Pidgey, Pidgeotto en Pidgeot in dat kantoor, alleen al om een simpel briefje af te leveren. Natuurlijk was dat wel handig als je familie had die ver weg woonde.. Chiaki zuchtte. Juist, familie. Haar ouders hoefden echt niet te verwachtten dat ze ook nog iets van haar te horen kregen. Haar broer had dat ook niet gedaan. Niet dat ze op haar broer wilde lijken, maar...

Opnieuw zuchtte ze. Wie hield ze hier nou voor de gek? Ze was waarschijnlijk van huis weggelopen om trainster te worden dankzij haar oudere broer. Misschien was ze zelfs trainster geworden om hem te vinden, maar wist ze niet zeker waar ze moest beginnen met zoeken. Ze zocht de dichtsbijzijnde stoeprand op en plofte erop neer. De blikken die op haar werden gegooid negeerde ze. Het enige dat nog telde was haar eigen gedachte. Tenminste, totdat ze een glimp opving van iets dat haar bekend voorkwam. Ze keek op, maar het was alweer verdwenen. Had ze het misschien verkeerd opgemerkt? Verveeld ging ze weer in haar vorige houding zitten, starend naar de menigte die langsliep.

+3

Chiaki keek verbaasd op toen ze de persoon weer zag. Daarnet was het gewoon een flits, maar dit keer was het langer dan een paar tellen. Ze kwam meteen recht, haar blik strak op de persoon gericht die daar in een stoel zat toe te kijken. Even leek het of zijn blik ook op de hare was gericht, voordat ook hij opstond. Ze fronste licht, beseffend dat de man haar aanstaarde. Als hij haar zo belangrijk vond, waarom kwam hij dan niet naar haar toe? Voor ze het door had liep ze zelf al op hem af. Halverwege stopte ze, aangezien ze nu beter naar zijn gezicht kon kijken dan. Meer herkenning was er in te zien dan op een afstandje. Een nog grotere frons verscheen op haar gezicht. Nee, dat kon niet. Het kon niet de persoon zijn die ze dacht te zien, of wel? Chiaki's frons verdween en een brede glimlach nam zijn plaats in. Zonder verder ook nog maar te twijfelen over het feit of het wel dezelfde persoon was, sprintte ze zo snel als ze kon op de man af, zette zich af en vloog hem om de nek. ''Mamoru nii-san!''

Na een paar tellen liet ze haar broer los, zodat hij weer adem kon halen, maar de enorme glimlach verdween niet van haar gezicht. ''Ik heb je zo gemist! Hoe gaat het met je? Welke pokémon heb je aan je team toegevoegd? Mag ik ze zien?!'' ratelde ze aan een stuk door. Ze had zich nog nooit zo opgewekt gevoeld als nu! Om eerlijk te zijn had ze nooit gedacht dat ze haar broer zo gemakkelijk terug kon vinden, maar des te beter. Op dat moment kreeg ze een ingeving. Alano! Hij moest ook deel uitmaken van deze reünie! Hij kende Mamoru dan niet, maar ze waren beide belangrijk voor haar, dus dit was de perfecte gelegenheid voor die twee om kennis te maken. Chiaki haalde vlug de pokéball van de Charmander tevoorschijn, die binnen een paar tellen voor haar op de grond stond. Hij keek haar vragend aan toen hij Mamoru had opgemerkt. ''Alano, dit is mijn broer Mamoru,'' legde ze aan hem uit. Alano keek nog even naar de man en knikte toen. ''Char!'' riep hij vrolijk naar de broer van zijn trainster.

+2

"Ik heb jouw ook erg gemist," sprak Mamoru, net zo vrolijk als haar. Hij begon daarna zijn verhaal te vertellen over wat hij had beleefd na zijn vertrek. Toen hij haar vertelde dat hij de gymleider van de achtste gym was, begonnen haar ogen al te glinsteren. ''Ben je gymleider?! Wauw, hoe heb je dat geflikt?!'' bracht ze bijna meteen uit. ''Mijn broer de gymleider!'' riep ze toen wat harder, waarna ze begon te lachen. Ondertussen haalde Mamoru zijn pokémon tevoorschijn. "Ik neem aan dat je Cráneo en Espectro nog wel kent." Chiaki keek met een brede glimlach naar de Marowak en Gengar, die op haar af kwamen gelopen en haar flink omhelsde. ''Aah, wat zijn jullie gegroeid, zeg! Ik herken jullie bijna niet meer!'' sprak ze vol van geluk, terwijl ze de pokémon terug omhelsde. "Dit zijn Excavacíon en Cuerno." Ze keek op van haar twee oude vrienden en zag een Dugtrio en Rhydon voor haar staan. Niet veel later gooide Mamoru zijn laatste pokéball de lucht in en er verscheen een Onix bij het groepje. Chiaki bekeek de pokémon vol bewondering. Het was wel duidelijk dat haar broer de laatste jaren veel getraind had. Zij wilde net zo sterk als hem worden!

Mamoru begon nu zelf een aantal vragen te stellen, op dezelfde manier zoals zij dat had gedaan. Ze grinnikte even toen hij plots besefte dat hij net zo bezig was als haar. Hij 'liep' naar een stapel tuinstoelen en zette er eentje voor haar neer. Op dat moment viel het haar op dat hij mank liep. Ze hief verbaasd een wenkbrauw op, deed haar mond open, maar besefte dat het nu niet zo'n goed moment was om erover te vragen. In plaats daarvan, liep ze nu naar de stoel en ging erin zitten, terwijl ze even terugdacht aan de vragen die Mamoru had gesteld. ''Met mij gaat het prima! Ik ben nog niet zo heel lang onderweg, maar Alano en ik zijn nu al goede vrienden geworden,'' begon ze, terwijl haar blik even naar de Charmander gleed, die naast haar op de grond ging zitten. ''Alano is voorlopig mijn enige pokémon. Ik wilde eerst een goede band met hem creeëren, voordat ik een ander lid aan het team zou toevoegen. We hebben tot nu toe eigenlijk alleen maar getraind..'' ging ze verder, terwijl ze een onschuldig gezicht trok bij de laatste zin. De laatste vraag van Mamoru was ze even vergeten, dus duurde het even voordat ze hem weer herinnerde en antwoord gaf. Ze wilde echter geen antwoord geven, want het was niet bepaald een geweldig onderwerp. Haar glimlach verdween van haar gezicht en maakte plaats voor een minder vrolijke blik.

''Nadat jij wegging wilde pap dat ik jouw plaats in zou nemen, maar dat wilde ik niet. Ik werd nauwlettend in de gaten gehouden, omdat ze niet wilde dat ik net als jij weg zou lopen. Een pokémon voor mezelf mocht ik niet. Ik mocht nieteens meer in de buurt van Pokémon Tower komen..'' begon ze haar uitleg, en nam even pauze. Ze haalde diep adem en ging weer verder. ''Naarmate ik ouder werd, hoe meer ruzie ik kreeg met pap. Mam bemoeide zich er totaal niet mee en liet het gewoon gebeuren. Uiteindelijk kreeg ik er genoeg van en begon iets te verzinnen om weg te komen. Zo ben ik hier terecht gekomen,'' legde ze verder uit. ''Hoe het met hen gaat weet ik niet, en dat interesseert me ook niet,'' beantwoordde ze zijn laatste vraag, voordat ze even stil was.

Uiteindelijk besloot ze toch maar te vragen aan Mamoru hoe het zat met zijn been. Het knaagde nu al een tijdje aan haar, maar doordat ze haar verleden had verteld, had ze niet echt een goed moment tussendoor gevonden. ''Je loopt mank. Hoe komt dat?'' Vragend keek ze haar broer aan, terwijl Alano nieuwsgierig naar de andere pokémon was gelopen en probeerde een gesprek met ze aan te gaan, op zijn eigen, vrolijke manier.

+4

Chiaki ging rechtop in haar stoel zitten toen Mamoru zover was het te vertellen. Aandachtig luisterde ze naar de uitleg over zijn avontuur in één of ander reservaat, ten noorden van Fuchsia City. "Nu weet je ook meteen hoe ik aan Cuerno ben gekomen," indigde hij zijn verhaal, terwijl hij naar de Rhydon verderop wees. Chiaki volgde zijn vinger naar de pokémon. Hij lag niet bij de andere pokémon. Hij was zelfs een dutje aan het doen, afgezonderd van de rest. Ze zuchtte even, en richtte haar blik op de vrolijke Charmander die een gesprek voerde met de rest van Mamoru's pokémon. Gelukkig was Alano niet zo als Cuerno. Natuurlijk bestond er een kans dat zijn karakter veranderde na het evolueren, maar of hij zou gaan tegenstribbelen betwijfelde ze. Daar was hij veel te vrolijk en flexibel voor.

"Maar het wordt dan wel eens tijd dat je je eerste Pokémon gaat vangen. Ik kan met je meegaan naar Viridian Forrest. Er zijn toch niet zo veel uitdagers de laatste tijd. Wat vind je er van?" De stem van haar broer liet haar opschrikken uit haar gedachte. Het duurde even voor ze door kreeg waar hij het over had. Op dat moment begon haar gezicht weer te stralen. ''Wil je dat echt?! Natuurlijk lijkt me dat wat!'' reageerde ze meteen, op haar gebruikelijke vrolijkheid. ''Hé, Alano!'' De Charmander keek vragend om toen hij zijn naam hoorde. ''Onze volgende bestemming wordt Viridian Forest, waar we ons eerstvolgende teamgenootje gaan vangen!'' riep Chiaki bruisend van de energie naar hem. Ook Alano voelde zich enthousiast worden, en stond binnen een paar tellen vlak naast haar, wachtend op hun vertrek. Zijn trainster liep intussen al een richting uit, ook al wist ze niet precies welke ze op moest. Toen ze zich plots herinnerde dat ze de weg rondom deze stad niet kende, liep ze terug naar Mamoru. ''Waar ligt het Viridian Forest ook alweer?'' vroeg ze op een onschuldige toon, terwijl ze haar broer vragend aankeek.

+2