Help.

Onderwerp: Help. zo sep 21, 2014 8:22 pm

Janken. Schreeuwen. Vloeken. Dat waren zowat de dingen die ze wilde doen, de dingen waar ze nood aan had. Nog steeds lag ze op de grond, haar blote schouder lichtelijk geschampt door de grond waar ze met een klap op gevallen was toen ze een poging deed om Thunder te bevrijden. De snee op haar gezicht was zo te voelen weer opengegaan. Zippo kwam terug met een Poké Ball in zijn klauwen, de Poké Ball van haar Starmie. Had deze het begeven tijdens de strijd? Alexis bedacht zich met afschuw dat ze niet op haar twee andere Pokémon had gelet, ze was te druk bezig geweest met het redden van haar Jolteon. Pijn drong zich nu door haar schouder en Alexis vermoedde dat deze niet echt ongeschonden was gebleven. Ze voelde zich een vreselijke trainster. Ze voelde zich alsof de titel 'trainster' haar niet eens paste. Welke trainer raakte immers zijn Pokémon kwijt, verloor deze uit het oog en zette niet àl haar Pokémon in? Ze had Ylvis mee moeten laten vechten, maar ze was weer te bang geweest dat Ylvis het allemaal had opgevat als één grote grap. De vrouw kwam langzaam overeind, bekeek de schade. Naast een pijnlijke borst, haar pijnlijke schouder en een grote snee in haar gezicht, leek ze niet veel schade te hebben opgelopen. Ze had de zijkant van haar pols langs de muur geschampt toen ze hevig wegrende samen met Thunder, maar deze leek geen kneuzing te hebben opgelopen. Van haar schouder was ze niet zo zeker, maar het boeide haar niet eens. Thunder was weg en haar schouder laten verzorgen zou hem niet terugbrengen, of wel soms? Ze vervloekte zichzelf, vervloekte zichzelf omdat ze zo stom was geweest om via dat straatje te lopen. Ze voelde paniek opkomen. Wat als ze terugkomen, wat als ze Zippo, Ylvis en Star zouden ontvoeren, net zoals ze bij Thunder hadden gedaan? Ze haalde diep adem en keek naar Zippo. 'Waar is Star?' vroeg ze fluisterend. De Charmeleon zwaaide met zijn staart en gebaarde haar om op te staan. Kreunend kwam de blauwharige vrouw overeind en liep Zippo voorzichtig achterna, op haar hoeden zijnd. Ze zag iets paars liepen en liep snel op de Starmie af. 'De rotzakken,' fluisterde ze en tranen schoten in haar ogen toen ze zag dat het juweel in het midden van de Starmie gebroken was. Ze haalde snel de Poké Ball van beiden Pokémon tevoorschijn en keerde hun terug.

Haar gedachten werden troebel, haar ademhaling versnelde en tranen begonnen op te wellen. Niet veel later drongen ze zich uit haar ooghoeken en rolden over haar wangen. Alexis sloeg haar handen voor haar gezicht en snikte hard. 'Thunder,' sprak ze huilend uit. Ze keek naar de straatstenen en opeens wist ze wat ze moest doen. Gauw stond ze op - ze was door haar knieën gezakt - en begon te rennen. Ze moest hem zien, ze moest naar hem toegaan. Zijn mooie ogen, zijn zachte stem en zijn blonde haren, hij zou haar gerust kunnen stellen. Ze voelde zich echter niet alsof ze gerustgesteld kon worden en bij elke stap werden de snikken erger. Wat gingen ze met haar Jolteon doen? Wat als ze hem nooit meer terug zou zien? Waarom hadden ze per se haar Pokémon nodig? Het leek alsof ze hun zinnen precies op Jolteon hadden gezet, alsof ze niet geïnteresseerd waren in haar andere Pokémon. Alexis' richtingsgevoel was erg bagger in dit steegje en binnen de kortste keren was ze verdwaald. Ze was te overstuur om zich te concentreren en begon zomaar een kant op te gaan. Paniek overspoelde haar toen ze opmerkte dat elk straatje weer op een ander leek. Hoe ze het ook had gedaan, uiteindelijk baande ze zich een weg uit de ingewikkelde straatjes en kwam in het centrum uit. Ze zigzagde tussen mensen door, moest sommige mensen een beetje aan de kant duwen omdat ze anders niet langs hun kon komen, wat haar nogal boze reacties opleverde. Alexis luisterde er niet naar, had haar gedachten er niet bij. Ze kon alleen maar denken aan Thunder en aan Kean. Hoe ze het gehad, ze wist het niet, maar uiteindelijk stond ze hijgend tegenover de psychische Gym. Haar haren zaten in de war, haar snee pikte erg en de pijn in haar schouder was nauwelijks te verdragen, maar toch kreeg Alexis het voor elkaar om met haar vuisten op de deuren van de Gym te bonken. 'Kean!' riep ze, maar haar stem sloeg over en opnieuw rolden er tranen over haar wangen. 'Ben je daar? Kan iemand me helpen?' Haar stem werd steeds zachter en Alexis hield zich stil, zich ferm bewust zijnd van haar snel kloppende hart en haar natte wangen. Ze dacht maar niet te veel aan de reacties van de mensen die ze net opzij had geduwd.

OOC: Eerste post gereserveerd voor Kean Hayashi, daarna open voor iedereen :3

Onderwerp: Re: Help. zo okt 05, 2014 3:05 pm

Luidde gitaarrifs afgewisseld met aggresieve grunts vulden de woonkamer (en omgeving) van de geboeders Hayashi. Het geluid van de Playstation 4 wist nauwelijks boven de snoeiharde metal uit te komen. Het geschreeuw van Kean en Kane, die behoorlijk fanatiek waren als het op gamen aan kwam, dan weer wel.
‘LINKS! SNEL! SNEEEL! NEE, ANDERE LINKS!’ gaf Kane goedbedoelde aanwijzingen.
‘JA, RUSTIG MAAR!’ schreeuwde Kean terug, terwijl het poppetje op het scherm een bloedige dood stierf. ‘Damnit! Hoeveel levens hebben we nog?!’ Zowel Kean als Kane was opgesprongen van de bank. Kean had de controller van de Playstation in zijn hand, maar gaf die nu door aan Kane. Ze waren in een moeilijk level beland en waagden om beurten een poging om het volgende level te bereiken. Tot nu toe zonder succes, maar dat maakte het juist leuk. Er waren niet veel spellen waarbij Kean en Kane moeite hadden om het einde te bereiken. Dit was voor het eerst sinds weken weer eens een uitdagend spel.

Kane pakte de controller aan en ging weer op het puntje van de bank zitten. Het level begon altijd rustig, dus dan kon hij nog wel blijven zitten, maar hij wist dat hij na ongeveer een kwart van het level vanzelf weer van de bank af zou springen. Ook Kean kon niet rustig gaan zitten. Hij ging op de bankleuning zitten, maar ook hij zat klaar om weer op te springen zodra het level moeilijker zou worden. Ook zodat hij het makkelijk van Kane kon overnemen als die ongeverwachts zou worden uitgeschakeld door een niesbui bijvoorbeeld.

3...2...1... daar begon het weer! De metal die hun “achtergrond” muziek was, droeg zeker bij aan hyperactieve sfeer die was ontstaan. Je kon dit gemakkelijk omschrijven als een geweldige middag voor de broers Hayashi. Het enige dat nu nog roet in het eten kon gooien was een onverwachts gymgevecht.
Of een gil.
Kean dacht iets te hebben gehoord, maar wat het ook was, het werd meteen weer overstemd door de een deathmetal scream. Toch dacht hij zijn naam te hebben gehoord. Hij deed zijn best zich weer op het spel te concentreren. Zie, Kane had ook niets gehoord, dus het zat vast wel goed. Toch dacht hij gebonk te horen. Hoorde dat bij de muziek? Het zal wel enigszins op hetzelfde ritme, maar toch niet helemaal.
‘Kane!’ riep hij boven de muziek uit. ‘Hoor jij ook iets?’
‘WAT?’ riep Kane terug. ‘Wacht even hoor!’ Hij was gefocused op het spel. Hij kwam nu net bij het deel van het level dat moeilijker was. Een lastige sprong, dan een levensgevaarlijke enemy, hij moest zijn concentratie bij het spel houden. Kean keek ook gespannen toe hoe Kane (steeds verder naar het puntje van de bank schuivend) allerlei ingewikkelde manoeuvres uitvoerde en uiteindelijk een moeilijke tegenstander onthoofde.
‘Al right! En nu de volgende!’ zei Kean luid, tegen een gespannen grijnzende Kane. Maar toen hoorde hij weer dat gebonk, alsof iemand op de deur klopte. Het ging vergezeld van een ongerust gevoel dat hij niet kon verklaren. Was er een uitdager voor de gym? ‘Wacht even Kane,’ zei hij. ‘Pauze! PAUZE!’ Hij moest bijna de controller uit de handen van Kane grissen om het spel te pauzeren.
‘Wat is er?’ vroeg Kane verbaasd.
‘Ik hoorde iets, geloof ik...’ zei Kean. Hij liep naar het raam van de woonkamer en keek naar buiten. Hij zag de tuin. Het tuinpad. De vier treden naar de gymdeur. De gymdeur zelf kon hij niet zien, maar wel... Alexis? Hij wist niet goed waarom, maar iets zei hem dat Alexis niet voor de gezelligheid langskwam. Hij haastte zich meteen de woonkamer uit, de gang door, de deur op de bovenverdieping uit en de trap af die met een bocht naar beneden liep, naar waar Alexis stond. Intussen zette Kane de muziek zachter.

‘Alexis!’ riep Kean uit zodra hij beneden was. ‘Wat is er gebeurd?’ Hij dacht aan de talloze keren dat Alexis in de problemen was gekomen. Ze leek er een gave voor te hebben, dus het was niet verwonderlijk dat hij nu ook weer van het ergste uit ging. Hij omhelsde haar kort en keek haar toen in de ogen. ‘Wat is er gebeurd?’ herhaalde hij.

Onderwerp: Re: Help. di okt 07, 2014 8:56 pm

Elk uur, elke minuut en zelfs elke seconde tellen. Hoelang waren de dieven er al vandoor met haar Jolteon? Hoe lang had ze er over gedaan om via het steegje naar hier te komen? En belangrijker nog: hoeveel tijd had ze om haar Pokémon terug te krijgen? Thunder betekende alles in haar leven. Haar Pokémon was de reden dat ze boven het feit was gekomen dat haar beide ouders gestorven waren. Ze wierp een blik naar boven. Waarom kwam Kean niet? Had hij haar niet gehoord of was hij het ondertussen zo zat geworden dat ze zichzelf constant in de problemen hielp? Zou hij liever een meisje willen die normaal was, die zichzelf niet in de problemen werkte en die een beter voorbeeld was dan haar? Maar hoe had zij dit kunnen verhinderen? Oké, ze had een ander route kunnen nemen, maar de mannen leken er fel op gebrand te zijn om haar Jolteon te stelen. En niet voor de eerste keer vroeg de jonge vrouw zich opnieuw af waarom de mannen alleen hun aandacht aan Thunder hadden besteed en niet aan Zippo of Star. Wie weet waren ze bezig voor een speciale opdracht of zo, hoewel dat Alexis ook nogal te film-achtig in het hoofdje klonk. Ze sloeg haar armen bedrukt over elkaar heen en probeerde ondertussen haar tranen zo goed mogelijk te drogen. Weer keek ze naar boven en ze schrok toen ze de blik van Kean ontmoette. Het duurde nog geen minuut of de blonde man stond al voor haar. Zo te zien was hij haar gave om zichzelf in de problemen te werken nog steeds niet zat, want hij nam haar meteen in een omhelzing. Het voelde goed om zijn vertrouwde geur en aanwezigheid om zich heen te hebben en even legde Alexis haar hoofd tegen de zijne aan, maar keek hem meteen weer ernstig aan toen hij zijn vragen stelde. Waar moest ze beginnen? Wat was het begin van haar verhaal? Moest ze sommige dingen weglaten? Dadelijk zou hij boos op haar worden en dat kon ze er niet bij hebben. Toen Kean opnieuw zijn vraag herhaalde, besloot ze om alles gewoon eerlijk te vertellen. Kean kennende zou het waarschijnlijk rustiger kunnen aanpakken als zij en hij zou tenminste niet meteen in paniek schieten. Ze dacht even na en herhaalde het verhaal en de hele gebeurtenis even in haar hoofd, waarna ze begon met vertellen.

'Ik liep samen met Thunder aan mijn zijde en mijn andere Pokémon veilig in mijn Poké Balls langs een straatje. Het was het steegje waar we al eerder narigheid hebben meegemaakt met twee mannen, maar ik besloot om de kortere route toch te nemen.' Ze slikte even en keek hierbij even de andere kant op omdat het moeilijk was om aan Kean te verklaren dat ze deze keer de problemen zelf een beetje had opgezocht. 'Zoals je al misschien kunt raden stonden er aan het einde van het steegje twee rare types. De ene had wit haar en leek echt alsof hij uit een nette film kwam, de ander leek nogal dommig en had zwart haar.' Terwijl ze een omschrijving van de mannen gaf aan Kean schoten hun blikken weer door haar hoofd en ze sloot haar ogen even onbehaaglijk. 'Anyway, de witharige man haalde een soort van zwarte Poké Ball tevoorschijn en ze begonnen met te bedreigen met hun tweeën. Ze haalden hun Pokémon tevoorschijn en dat deed ik ook.' Ze haalde diep adem. 'Dit is waar het raar werd,' zei ze zachtjes. 'Ze leken helemaal niet naar Zippo of Star om te kijken, ze leken hun aandacht alleen op Thunder te vestigen. Thunder wilde mij beschermen, maar ik droeg hem op om te rennen en ging hem achterna.' Een tikkeltje grimmig wreef ze met haar hand over haar geschaafde wang. 'Ik knalde tegen een muur op in een doodlopende straat en opeens kwam een Persian met dezelfde zwarte Poké Ball tevoorschijn en probeerde Thunder te vangen. Ik probeerde hem nog tegen te houden, maar het was tevergeefs.' Tranen sprongen in haar ogen. 'Ik had Ylvis moeten inzetten, Kean,' sprak ze zachtjes. 'Maar ik was zo onnozel om te denken dat hij het als een grap zou opvatten en...' Ze keek beschaamd opzij, weg van die bezorgd kijkende ogen. '... en weg was Thunder.' Ze begon weer te snikken en liet haar hoofd tegen Keans schouder zakken. 'Ik weet niet wat ik nu moet doen,' sprak ze huilend uit. 'Maar als ik Thunder dankzij mijn domme actie nooit meer terugzie, vergeef ik het mezelf nooit.'

Onderwerp: Re: Help. zo nov 30, 2014 11:45 am

Het duurde even voordat Alexis begon te vertellen. Ondanks dat ze duidelijk aangedaan was, kon ze alles nog goed en duidelijk vertellen. Gelukkig maar, dan had ze in ieder geval niet zoiets stoms als een hersenschudding opgelopen en was ze geestelijk nog in orde. Maar wat was er dan wél gebeurd?
Hij opende zijn mond om woedend-bezorgd tegen haar uit te vallen waarom ze in godsnaam weer dat steegje in was gelopen, maar deed zijn mond toch weer dicht toen ze verder vertelde. Ze wendde haar blik af. Was dat omdat ze zelf besefte dat het misschien niet haar meest verstandige actie ooit was?

‘Zoals je misschien al kunt raden stonden er aan het einde van het steegje twee rare types.’ Ze kon een vage beschrijving van de twee types geven, maar Kean vond het nogal onwerkelijk klinken: de ene netjes en met wit haar, de ander dom en met zwart haar? Dat klonk alsof het twee enorme tegenpolen waren die nooit in een team zouden kunnen samenwerken. Had Alexis soms teveel films gekeken? Teveel boeken gelezen? Maar nee, ze zag er niet echt uit alsof ze psychisch gestoord was.

Ze vertelde nu dat de witharige man een zwarte Pokéball tevoorschijn haalde. Een zwarte Pokéball? Waarom was dat van belang voor haar verhaal? Er waren meerdere Pokéballs met zwart erin; de veelgebruikte Ultra Ball, de Heavy Ball met z’n blauwe bolletjes en de Luxury Ball die haast volledig zwart was... en als je vanuit een bepaalde hoek keek, kon de Moon Ball ook zwart lijken.
Hij luisterde terwijl ze vertelde dat “dit was waar het raar werd”. En het was ook raar, zoals Alexis het vertelde. Ze hadden alleen maar aandacht voor Thunder. Nu was een Jolteon misschien wat zeldzamer dan een Starmie, maar de Charmander-familie kon ook veel waarde hebben.

‘Ik had Ylvis moeten inzetten, Kean,’ sloot Alexis haar verhaal af, met tranen in haar ogen. Ze begon te snikken en Kean drukte haar tegen zich aan. ‘Rustig maar,’ zei hij zachtjes, al wist hij zelf ook niet wat er moest gebeuren. Het klonk alsof de twee belagers van Alexis echt gericht naar Jolteon op zoek waren geweest. Dat kon ofwel betekenen dat ze een of ander handeltje in Eeveelutions waren begonnen, ofwel ze waren alleen geïnteresseerd in elektrische Pokémon, of ze hadden gewoon één Jolteon nodig en Alexis was daarvan het slachtoffer geworden. Wat hun beweegredenen ook waren, ze mochten niet ongestrafd gaan. Niet alleen omdat ze geen recht hadden op die Pokémon, noch alleen omdat ze het hadden aangedurfd om zíjn vriendin aan te vallen, maar ook omdat het in hún stad was voorgevallen.

‘Kom mee,’ zei hij zachtjes, terwijl hij haar de trap naar het woongedeelte van het huis opleidde. ‘Drink eerst even wat. Wat wil je? Iet warms? Iets fris?’ Hij hoopte maar dat Alexis niet merkte dat hij zelf nauwelijks wist wat hij moest doen. Dat zou ten eerste niet goed zijn voor zijn imago, en ten tweede zou dat haar niet geruststellen. Het liefst wilde hij nu meteen met Kane de stad in gaan om de twee dieven op te sporen, maar hij was verstandig genoeg om te beseffen dat dat een onmogelijke opgave was. Maar wat moest hij dán doen? De politie waarschuwen? Hij haatte het om hulp te vragen, maar in een noodgeval als dit...
‘Ga zitten, Alexis,’ zei hij zacht, zodra ze in de keuken waren. Vanuit de woonkamer klonk zacht een heavy metal nummer. ‘Heb je de politie al gebeld?’

Onderwerp: Re: Help. ma dec 15, 2014 1:46 pm

Het klonk allemaal zo onwerkelijk dat Alexis het gevoel had dat ze dadelijk echt niet serieus genomen zou worden. Dat Kean de conclusie zou trekken dat ze te veel films had gekeken en dat ze misschien beter even een dagje vakantie kon nemen of zo. Dat ze het te druk had de laatste tijd met gevechten en dat ze daarom even rust moest nemen. Maar nee, haar lege Poké Ball toonde wel degelijk aan dat Thunder écht weg was. Het schuldgevoel dat daar bij kwam omdat ze Ylvis niet had ingezet maakte het alleen nog maar erger. Ondanks dat al die schuldgevoelens haar bijna overnamen, voelde de arm van Kean om zich heen toch goed. Ze voelde zijn warmte en hoorde zijn stem. Wonderbaarlijk genoeg werd ze zelf ook wat rustiger en hield het snikken op. Ze vond het ergens wel stom dat ze zich weer zo vertoonde bij Kean, maar ze waren al een hele tijd samen en eigenlijk was het niet meer dan normaal dat ze haar gevoelens bij hem kon laten zien. Toch beet ze op haar onderlip om de volgende opkomende tranen te vermijden en haalde diep adem, waarna ze zich door Kean liet meevoeren. Als ze Thunder niet meer terug zou zien, zou ze stoppen met Pokémon-gevechten. Thunder was alles voor haar, evenals Star, Zippo en Ylvis, ook al kende ze die laatste nog niet zo heel goed. Ze luisterde naar de vragen van Kean en dacht na. Zelfs over de simpelste vragen moest ze lang nadenken voordat ze het antwoord eenmaal had gevonden. Thunder spookte de hele tijd rond in haar hoofd. Steeds opnieuw speelde ze de scène af waarbij haar meest dierbare Pokémon van haar af werd gepakt met een pikzwarte Poké Ball. Moest ze Kean nog eens duiden op die Poké Ball? Hij had er niet echt veel over gezegd. Alexis wist dat er meerdere zwarte Poké Balls bestonden, maar deze Poké Ball had echt anders geleken. En dan had je nog het feit dat een Pokémon van een trainer normaal helemaal niet terug gevangen kon worden door een andere trainer, toch? Alexis keek opzij naar Kean. 'Iets fris,' mompelde ze, terwijl ze verder nadacht over de kwestie met de zwarte Poké Ball. Een schok ging echter door haar heen toen Kean zijn volgende vraag stelde. Ze beet op haar lip, ging zitten en keek hem toen aan. 'Nee,' beantwoordde ze zijn vraag. 'Daar heb ik in alle paniek niet aan gedacht.'

Al zou ze de politie hebben gebeld, zou dat veel hebben opgelost? Ze zag zich daar al aankomen: 'Hallo, mijn Pokémon is gestolen met een zware Poké Ball door twee vreemd uitziende mannen.' Ja, daar zouden ze ook écht iets mee kunnen. Ze beet op haar lip van frustratie. Ze hoopte dat Zippo het haar niet kwalijk ging nemen. Alhoewel, de Pokémon had de trainers nauwelijks kunnen tegenhouden, dus zou hij zichzelf niet eerst kwalijk moeten nemen? Ze wist dat Charmeleons op zich nogal troste Pokémon waren. 'Kean,' mompelde ze zachtjes, waarna ze hem aankeek, 'je moet me geloven als ik zeg dat die Poké Ball echt vreemd was. Normaal gezien kun je toch geen Pokémon van trainers opnieuw vangen?' Ze keek hem haast wanhopig aan, alsof hij zo gauw met een goede verklaring aan moest komen zetten. Ze wierp een blik opzij en luisterde afwezig naar het nummer. Ze veegde voorzichtig haar natte wangen droog. 'Ik weet trouwens niet of aangifte bij de politie veel gaat helpen. Grote kans dat er mee gelachen wordt, tenzij er meerdere elektrische Pokémon gestolen zijn op korte tijd.' Ze dacht even na, maar herinnerde zich niet direct iets wat er gebeurd was de laatste tijd. Het was ook niet dat ze er een melding over had gezien of zo. Ze sloot haar ogen en herinnerde zich weer de man met de witte haren en de nette kledij. Ze huiverde en opende haar ogen weer, direct gekalmeerd zijnd door de ogen van Kean. Hopelijk vonden ze snel een oplossing voor dit probleem, want ze wilde niet dat ze haar Jolteon voor eeuwig kwijt zou zijn!

OOC: Hij is iets later dan gepland... hoop toch dat je er iets mee kunt! :3

Profiel Pokégear