De Meowth had zich schijnbaar geëxcuseerd voor zijn onbeleefdheid, maar of het nou gespeeld was of echt puur was, kon hij helaas niet aan de Pokémon zien. De wantrouwen jegens de Meowth nam enkel maar toe. Echter, voegde de Diglett zich bij het gesprek, voordat het de kans kreeg om uit de hand te lopen. Hij vertelde dat het ook zijn leefgebied was, iets wat hij amper had verwacht met een Diglett. Leefde die Pokémon niet vooral in donkere, duistere grotten? Een dicht begroeid bos was niets voor zo’n Pokémon. Al dat gras, hoewel het sompige aarde misschien fijn voor ze was. De Spearow besloot het in stilte hierbij te laten.
De Meowth leek niets van zijn gedachtegang gemerkt te hebben en vertelde ditmaal over zijn eigen leefgebied. Byu had oprecht weinig interesse betreft de ander en zijn verhaal, maar besloot aandachtig naar Zephir te blijven luisteren. Anders zou het juist meer opvallen als hij het verhaal gemist had en de Meowth een opmerking zou maken waarop hij een reactie verwachtte van hem. Zodoende vertelde Zephir dat hij opgetogen was in Saffron City, maar ook in andere delen van Kanto had geleefd. Toen ging hij in op Viridian Forest waar hij ook schijnbaar geweest was en lichtte vervolgens toe dat stedelijke gebieden zijn voorkeur waren. Byu knikte traag. Dat laatste verbaasde hem amper; Meowth waren straat Pokémon die genoten van glimmende voorwerpen die mensen op straat lieten vallen. Tussen de glimmende voorwerpen zat dan ook vaak eten. En om niet te hoeven jagen voor je voedsel moest een genot zijn. En met de schijnbare schattige uiterlijk van de Pokémon namen sommige mensen, voornamelijk oude dames en kinderen ze mee naar hun huis om ze te verzorgen. Het was een leven wat hij maar zwak vond. In vergelijking tot de meeste Meowth had hij moeten vechten voor zijn leven, moeten speuren naar voedsel en de winter buiten moeten overleven. Hij zei het niet hardop, anders zou Olivia hem een vuile blik geven. Het zat echter op het punt van zijn tong. In de laatste paar tellen veranderde zijn scherpe, nare woorden. “Stad heeft zijn voordelen.” Het klonk alsof hij geforceerd de zin moest uitspreken en het klonk zelfs amper alsof hij de zin had uitgesproken. De Meowth greep een Oran Berry vast en nam er enkele happen van. De conversatie leek afgesloten te zijn naar Byu’s opluchting. Traag haalde hij de Berry onder zijn vleugel tevoorschijn en maakte aanstalten deze te eten.

Zephir besloot echter om smakkend met volle mond een ongewenste vraag te stellen. De Spearow snoof en keek de Meowth waarschuwend aan. Zijn maag rammelde nog en hij wilde graag verder eten. Ook irriteerde het hem hoe de Meowth zonder enig fatsoen door met eten in zijn mond, een vraag te stellen -betreft zijn leven in Viridian Forest -die hem gevoelig lag. Het was mogelijk dat de Meowth niet wist over dat laatste, maar dan had hij altijd nog twee andere reden waarom hij zo geagiteerd reageerde. Zijn blik gleed kort naar Oz die eveneens niet tevreden leek te zijn met de volle mond gebabbel van de Meowth. “Probeer eens eerst te slikken, voordat je iets vraagt.” snauwde Byu toen zijn blik weer strak gericht op de Meowth stond. Lichtjes teleurgesteld trok hij de Berry weer onder zijn vleugel. Maar goed, zijn agitatie jegens de Meowth opzij, wat zou hij wél aan de Pokémon vertellen? Zou hij het anders vrij algemeen houden? De details hoefde ze toch niet te weten. “Best te doen. Indien je gezond en sterk bent, kun je al spoedig vliegen, jagen en zorgen voor nageslacht. Heel simpel als dat, al waren er hier en daar wat incidenten geweest, zoals een ijskoude winter bijvoorbeeld. En de Trainer’s die binnenkwamen kwamen amper in het dicht beboste deel waar ik leefde, dus ik had weinig last van hun.” Legde Byu vrij luchtig uit. Hij hield het vrij algemeen en bovendien was Viridian Forest ook weer niet zo speciaal vergeleken met een vulkaan bijvoorbeeld. Het was een alledaagse bos vol Pokémon, meer kon hij er niet van maken. Hopend dat hij nu genoeg gezegd had, besloot hij de twee te negeren en greep hij de Berry onder zijn vleugel vast. Zijn maag rommelde inmiddels teveel om zomaar te zitten negeren. Behoedzaam pikte hij de Berry en at hij de sappige vrucht op. Een beetje van het sap kwam op zijn snavel terecht, maar hij likte die weg. Toen er niets meer van over was keek hij pas weer op naar de twee, benieuwd of er nog wat gebeurd was tussen de twee.

Olivia’s bizarre fantasie trok gelukkig snel weg toen ze de sfeer van de Pokémon aanvoelde. Ze genoot van de tevredenheid die over de groep Pokémon hing. Het verraste haar echter dat twee van Arya’s Pokémon zelfs een gesprek begonnen met haar antisociale Spearow. Ze hield het groepje daarom juist nauwlettend in de gaten, wellicht zou Byu helemaal flippen en fel gaan uithalen zoals eerder vandaag, maar dat bleef uit. Na een paar tellen bleven ze vrij rustig een gesprek voeren met elkaar. Dat moest een record zijn en in haar gedachten bedankte ze Byu’s geduld. Een zwakke glimlach vormde zich op haar gezicht en een voldaan gevoel kwam in haar onderbuik. Op dat moment vroeg Arya die ze bijna vergeten was, aan haar waarom ze geen coördinator, maar juist een Trainer geworden was. Haar paarse ogen keken haar een tel verrast aan, maar verzachtten spoedig.
Het was een vraag die nogal uit het niets gekomen was. En eerlijk gezegd had ze er ook niet direct een antwoord op. “Uhm.” Nadenkend tikte ze een vinger tegen haar kin aan, terwijl haar blik op de grijze wolken boven hen viel, “Een hele goede vraag.” De grijze wolken leken de vorm te hebben van een Arbok en een Ekans die elkaar vast gegrepen hadden, of was het een Snorlax? Ze dwaalde af, maar wist nog steeds niet waarom ze deze pad gekozen had. Ze had volle respect voor de show die coördinatoren opvoerden, maar het lag haar niet om op zulke wijze de schoonheid van Pokémon te laten zien. Ze wilde het Trainer zijnde laten zien als in de spanning tijdens een heftig Pokémon gevecht waaruit de strategie, de band van de Trainer en Pokémon en hun emoties eruit sprong. Alsof zowel Trainer en Pokémon in gevaar waren en dan door de adrenaline op hun best waren. Dat vond ze mooi om te zien, maar was dat de reden?

Kort keek ze Arya aan, met een zwakke grinnik verontschuldigend voor haar vertraagde antwoord. Ze besloot het maar aan haar te zeggen, gezien er niets meer in haar opkwam. Al pratend glommen haar paarse ogen in de zwakke zonnestralen van de dag. “Ik denk dat het ligt aan het feit dat ik... tja, de schoonheid van Pokémon in gevechten veel mooier vind dan coördinatoren laten zien. Ik respecteer wat ze doen, maar het ligt mij niet. Ik houd van de spanning wat sterk aanwezig is in een langdurig, heftig gevecht tussen twee Trainer’s en hun Pokémon. De emoties, herinneringen en natuurlijk de rondpompende adrenaline springt daar gewoon vanaf. “ Tegen de laatste paar zinnen begon ze steeds vrolijker te praten en sprak ze de woorden krachtig uit met energieke gebaren. Misschien was dit de beste verwoording. Afwachtend keek ze Arya aan in haar ogen. Nu was ze benieuwd naar haar antwoord. “En jij dan, Arya?”

OOC: Sorry, voor het lange wachten, Floriske! D:

Blijkbaar had Byu amper iets gemist en kon hij zelfs opgelucht ademhalen. Zephir had namelijk gezegd dat hij hem amper mocht en dat hij hem verder met rust zou laten. De Spearow vond dat werkelijk waar de beste zinnen wat de Pokémon tot nu toe had uitgesproken of zelfs maar elke aanwezige Pokémon. Eindelijk werd hij met rust gelaten en gaven ze hem de ruimte om rustig te kunnen eten zonder een theekransje te beginnen met de andere Pokémon. Het was nu echter nog de vraag of Oz dezelfde voorbeeld zou volgen. Van de twee was Oz de meest beleefde Pokémon en dat zag hij duidelijk weer verschijnen. De Diglett verwijderde zich ook van hem af en de conversatie was voorbij. Hij had genoeg aan ze verteld wat ze wilde weten. Ook had hij zijn frustratie en agitatie enigszins weten in te houden voor de verandering. Nu hij eindelijk had wat hij wilde was het wennen om zonder felle blikken op iemand gericht, te eten. Was hij eraan gewend geraakt om gestoord te worden of had hij het… fijn gevonden? Bespottelijk! Byu snoof en nam een grote hap van de Berry. Een conversatie beginnen met een straatPokémon en een bruine molPokémon? Had hij last van zonnesteek of iets dergelijks? Dat moest wel, want dit klonk niet als hem. Verre van.

Arya glimlachte om haar antwoord. Een teken van acceptatie, vond ze zelf. Olivia was echter zwaar benieuwd naar de reden van Arya. Wat zou het een toeval zijn indien ze dezelfde redenen zouden hebben. Haar rivaal met dezelfde passie en reden voor het pad dat ze gekozen had. Was dat niet fantastisch? Het overviel haar echter dat ze veel sneller dan zij al haar antwoord gevonden had. Aandachtig luisterde ze naar Arya’s woorden. Ze zei direct dat het niet door passie kwam, dus leek de kans op dezelfde reden al vervlogen te zijn. Niet dat het iets uitmaakte. Een rivaal en vriendin met een andere reden was misschien nog veel beter. Onbewust grinnikte ze wel zacht om haar openingszin. En toen vervolgde haar echte reden; podiumvrees. Een angst die vrij veel voorkwam nu ze erover nadacht. Om alleen op een podium te staan, terwijl vele ogen op je gericht staan en elke teken van angst konden waarnemen. Ze huiverde al lichtjes aan het denken aan hoe het moet aanvoelen. Een zwak en weerloos gevoel. Bah. Niets voor haar. Arya vertelde ook dat het niet enkel daaraan lag, maar ook aan haar andere angsten. Direct dacht Olivia aan een gymgevecht waar de angst ook aanwezig was en alsof Arya haar gedachten kon lezen ging ze daarop in. Ze bleek ook dezelfde angst daarin te koesteren, maar eenmaal in het gevecht trok het weg door de spanning. De spanning die zij zelf nog geweldig vond. En daar hintte Arya ook op. Speels trok ze haar hand achter haar hoofd en stak haar tong uit. “Ja, klopt.” Zei Olivia met een grinnik, waarop ze wat serieuzer Arya in haar opnam. “Ik denk dat je de angst wel kan overwinnen. Vertrouw gewoon in je Pokémon en op het feit dat je niet de enige bent met de angst die je in je hart draagt. Ik denk dat de coördinatoren hetzelfde doen om over hun podiumvrees te komen.” Zei Olivia met een bemoedigend lachje. Ze had wel vertrouwen in Arya dat ze over haar angsten zou komen. Het was al dapper dat ze al bijvoorbeeld twee gymgevechten gewonnen had en toch bang was. Ze was dapper, zelfs, maar had het niet door.

OOC: Mizukage is een Wartortle, geen Squirtle.

Mizukage zat heerlijk aan de zoveelste Berry te kauwen toen plotseling de Tangela op hem af liep. Daarvoor was het vrij rustig, buiten het gebabbel tussen Zephir, Oz en Byu. De conversatie bleek echter al voorbij te zijn en het lag weer duidelijk aan Byu. Die zat te genieten van zijn Berry. Nu was hij echter aan de beurt en keek hij verrast op bij het verschijnen van Ona. Ze begroette hem met ‘Mi’, een aparte verkorting van zijn naam. Zo erg vond hij het niet, gezien hij toe gaf dat zijn naam vrij lang was. Zelfs Olivia neigde hem vaak Mizu te noemen in plaats van zijn volledige naam. Beleefd legde hij de half aangevreten Berry naast zich. Toen pas voelde hij met de top van zijn tong dat zijn mond nog achter het sap zat. Beschaamd veegde hij ze weg met zijn poot. Hoe kon hij dat niet eerder gemerkt hebben? Tsjonge, nu had een andere Pokémon hem in een vieze staat gezien. En nou trok ook het gevoel van lichte schaamte in zijn buik op. Het wist enigszins weg te trekken toen het bij de andere niet veel anders bleek te zijn. Zelfs Byu die netjes at had hier en daar wat sap op zijn snavel zitten. In een wat kalmere staat besloot hij Ona weer vriendelijk aan te kijken. “Hey, Ona.” Begroette hij haar vervolgens, benieuwd naar wat ze te zeggen had. Ze leek even in gedachten weggedommeld te zijn, voordat ze weer sprak. En daar kwam het, een absurde vraag. Ze vroeg of hij weleens iets gestolen had. Mizukage staarde haar verrast aan en op hetzelfde moment klonk Oz’s verontwaardigde reactie op de achtergrond. Hij was ook totaal uit het veld geschoten door haar vraag. Hij had amper iets van Olivia of Byu gestolen. Als hij al iets pakte wat van een ander was gaf hij het altijd terug. Zo lag dat bij hem eenmaal. Het was nog vreemder dat Ona de vraag aan hem stelde. Het was natuurlijk Ona waarmee hij te maken had en een normale gang van zaken was niet haar ding. Zo ook in gesprekken. “Nee. Als ik iets kreeg van een ander gaf ik het altijd terug.” antwoordde Mizukage oprecht, “. Waarom zou ik andermans spullen stelen?” Met een lichte frons keek hij haar aan. Het was slecht om van een ander te stelen, tenzij je het voorwerp mocht hebben van dat persoon. Wacht eens even, had Ona dan nog nooit iets gestolen? Met haar karakter leek ze het type dat het vaak zou doen. “En jij, Ona?” vroeg hij voorzichtig.

Arya knikte en vervolgde spoedig dat het een tijdje duurde, voordat ze de Pewter City Gym in durfde. Dat kon Olivia wel begrijpen, maar moest er kort om grinniken. Ze zag het zich al voor haar hoe Arya een tijdlang rond de gym liep en niet in durfde. Zij was er direct ingestapt als het ware en kwam zegevierend uit de gym gestapt met de Boulder Badge op zak. Arya vervolgde dat ze bij de watergym zichzelf geen tijd gaf om erover na te denken. Dat was vrij handig, want dan raakte je er ook niet dagenlang nerveus over. Je werd dan nerveus wanneer je op de strijdveld stond en wist dat het menens was. Ze vervolgde met dat zij en haar Pokémon veranderd waren en ze daardoor meer vertrouwen in ze had. “Des te beter, Arya.” reageerde ze er direct op met een glimlach. Het was ontzettend goed van haar om daardoor meer vertrouwen in ze te hebben. Bij haar was het echter een klik gekomen bij haar starter vanaf het begin, maar vooral sinds de gymgevecht. En met Byu eveneens. Sinds dat punt in hun reis hebben ze een betere band met elkaar. Spoedig voegde ze eraan toe dat ze niet wist wanneer ze gereed zou zijn voor de Vermillion City Gym. Direct staarde hij haar verrast aan. Dat was de gym van haar nicht, Mitsu Hotaka. Ze is een gedreven Elektrische Pokémon Trainer en pittig om te verslaan. Buiten haar eigen Pokémon die beide zwak waren voor Elektrische aanvallen, had Arya echter voordeel met haar Diglett en eventueel haar Tangela. Alsnog moest Arya haar nicht niet onderschatten. Het duurde even voordat ze ook een antwoord gevonden had op Arya’s opmerking. “Je bent voorbereidt wanneer je de Trainer’s die ook dezelfde gym uitdagen aan kan, of in ieder geval de meeste. Dat terzijde ligt het ook aan je Pokémon zelf, wanneer hen aangeven dat ze genoeg training gehad hebben moet je ze erop vertrouwen. Beetje vaag misschien, maar beter kan ik het niet verwoorden.” Besloot Olivia te antwoorden, waarna haar blik kort weer op de groep Pokémon viel. “Je gaat dus je Diglett en Tangela waarschijnlijk inzetten. Dan zou ik op gaan letten op de snelheid van Mitsu’s Pokémon. Die zijn zeer snel. Meer tips geef ik trouwens niet.” Zei Olivia bemoedigend. Pas na haar woorden betrapte ze op het feit dat ze heel luchtig de naam van haar nicht aka gymleider had opgenoemd. Het was immers haar nicht, maar Arya wist dat natuurlijk niet. Zou ze dat haar vertellen? Ach, ze vertelde het wel als ze er naar vroeg.

De Wartortle keek verrast op van het antwoord van Ona, hoewel hij ergens toch de ‘ja’ verwacht had van haar. Het was vooral het feit dat ze het zei, alsof het een heel normaal iets was, zoals slapen. Of wellicht eten. De jonge Pokémon kon het niet laten door zijn mond iets open te trekken met zijn pupillen uitvergroot. Ona voegde er plechtig  aan toe dat ze niet stal van de armen alsof dat haar daden zou goed spreken. Mizukage zweeg een paar tellen met zijn mond weer dicht gesloten. Ze stal niet van de armen, huh? Maar er waren geen arme Pokémon in steden, dorpen of in de wildernis. Het was namelijk een definitie van geld in de mensenwereld. Wat zou een Pokémon, zoals Ona daaraan hebben? Of bedoelde ze een ander soort ‘arm’, eentje die betrekking had tot hún wereld? Uit beleefdheid besloot hij maar te zwijgen en knikte hij traag naar haar. Hij had geen zin om een wellicht stomme vraag te gaan stellen of Ona geagiteerd te krijgen door een discussie met haar aan te gaan. De goede sfeer zou dan ook direct verdwenen zijn, datgene waar ze al een tijdje voor hadden gewerkt om te bereiken. Het kwam ook als een opluchting toen ze het woord weer nam. Haar bericht was echter minder fijn, gezien ze vertelde dat Zephir wél van iedereen stal. Alsof hij wel van de zogeheten ‘armen’ stal. Maar was Zephir echt zo’n type? Hij had eerder iets opgevangen over de hoed van de Charmeleon die Zephir gestolen had. Dan leek het wel aanneembaar. Alsnog was het te vroeg om conclusies te trekken en keek hij enkel Zephir’s kant uit. “Echt?” vroeg hij zachtjes aan Ona. Het voelde slecht aan om andere iets naars achter je rug te horen zeggen. Dus voelde hij zich deels schuldig, terwijl hij zijn kant uit keek. En op dat zekere moment reageerde de Meowth, maar bleek uit zijn woorden dat hij enkel zijn naam gehoord had. Een schok ging door zijn lijf heen, voordat hij zich een houding wist te vinden. Mizukage grinnikte onzeker en sloeg zijn poot achter zijn hoofd. “Ona zei dat je van iedereen steel. Is dat waar?” Dom, dom, dom! Nu had hij zoiets stoms gevraagd, terwijl hij zonet erover nadacht hoe slecht het was om nare dingen te zeggen -al had hij enkel geluisterd- achter iemand’s rug om. Er was echter geen weg meer terug en ongemakkelijk keek hij weg van Zephir en Ona.

Olivia keek op van Arya’s woorden en wist even niets op te zeggen. Ze vertelde dat ze meer over Pokémon en gym’s wist dan zij, terwijl ze eerder zei dat ze naar haar opkeek. Ergens voelde zich gevleid door de opmerking dat ze veel wist, maar dat was te danken door haar opvoeding en niet haar reis. Arya integendeel had zeker het meeste van haar reis geleerd van wat ze wist en dat was meer waardevol dan het aan te horen van je familie of boeken.  “Stop it!”Grinnikte ze. Olivia wuifde het af met een handgebaar, terwijl haar wangen lichtjes rood kleurde. “Jij hebt alles tenslotte tijdens je reis geleerd en ik niet. Althans, dat neem ik aan. Ook heb je veel meer ervaring tijdens je reis opgedaan en heb je een betere band met je Pokémon die bovendien veel kracht uitstralen.” antwoordde ze eerlijk, waarna haar blik teruggleed naar de groep vretende Pokémon en de kleiner wordende Berry’s hoop. De Charmeleon, Diglett, Tangela en Meowth straalde meer kracht uit dan haar eigen Wartortle en Spearow door hun onderlinge band en levenservaring die sterk met die van hen verschilde. Olivia keek traag weer van hen naar Arya die haar bedankt voor haar eerder gegeven tip. Ter reactie liet ze een zwak glimlachje zien, het was het minste wat ze voor haar rivaal kon doen. Vervolgens vroeg ze of ze oudere familieleden had die al eens eerder haar uitgedaagd hadden, waarop ze direct met haar hoofd schudde voordat Arya haar zin afgemaakt had. “Nope. Zou moeilijk zijn om jezelf uit te dagen. Mijn nicht is namelijk Mitsu Hotaka, de enige echte gymleider.” antwoordde ze vol trots met glinstering in haar ogen. Niet dat het makkelijker zou worden voor Arya om met haar Pokémon te winnen. Het stelde wel haar gerust dat Arya al op een soort strategie was gekomen met Ona en Oz. Een teken dat haar rivaal zichzelf teveel aan het onderschatten was. Arya vertelde vervolgens over haar broers die alle badge’s al hadden – een enorme prestatie op zich - , maar haar geen tips wilde geven en dat ze een coördinator als zus had. Het was duidelijk dat ze behoorde tot een vrij groot gezin met vier kinderen. Wel naar dat haar broers geen tips wilde geven, maar waarom zouden ze? Het was jouw reis en je moest de informatie zelf vergaren tijdens je reis en niet van familieleden. “Je broers hebben gelijk, Arya. Je moet tijdens je reis achter hun tactiek komen en niet door naar iemand ander’s ervaring te vragen.” Reageerde Olivia met een serieuze blik, “Dat is de beste reis die je dan kan hebben, eentje die je zonder de hulp van andermans ervaringen had gemaakt.”

Ona zat hem duidelijk uit te lachen op de achtergrond wat niet heel goed uitwerkte op zijn slechte actie. Hoewel de Meowth niet al te beledigd op reageerde dat hij vroeger stal, maar tegenwoordig dat amper meer deed. Ergens raakte Mizukage er gerust op, maar het lag vooral aan het feit dat de vraag niet te slecht aangekomen was. Kort erna voegde hij toe dat hij van iedereen wel stal, zowel Pokémon als Trainer’s. Dat was niet veel beter om eerlijk te zijn, maar het was beter dan een partij voor te trekken? Toch? Ach, wie hield hij voor de gek? Het bleef een slechte daad en hoorde simpelweg geeneens te gebeuren. Het viel hem wel op dat de Meowth voor een dief vrij eerlijk was en dat niet verborg wat een goed iets was. Hij was niet verloren in zijn ogen. Hopelijk zou de Pokémon zijn diefstallen goed kunnen sussen met goede daden. En eerlijkheid was de weg er naar toe. De Pokémon had echter nu wel zijn aandacht getrokken. Hoewel Zephir van andere stal, wat was dan datgene wat hij stal? Wat vond hij echt zo waardevol dat hij per sé moest afpakken van een ander en waarom? “Maar wat stal je en waarom?” vroeg Mizukage nieuwsgierig, het gelach van Ona negerend.

Olivia genoot van de rode wangen die op Arya’s gezicht waren verschenen na haar complimenten. Het zag er schattig uit en het werd ook duidelijk dat ze moeite had om deze te ontvangen. Pas een tijdje later liet ze een glimlach zien toen ze over de kracht van Pokémon begon. Daar hadden ze dus duidelijk dezelfde mening, anders had Arya wel iets anders gezegd. De verbaasde reactie van Arya was echter ook kostelijk toen ze over haar nicht vertelde. Zelden had ze het iemand toevertrouwd, zelfs op haar school niet, bang dat ze haar meer zouden pesten. Dit was zelfs de eerste keer dat ze het iemand verteld had en het was fijn dat Arya dat persoon mocht zijn. Arya begon erover dat het vreemd moest zijn om je eigen nicht uit te moeten dagen in een gymgevecht. Daar had ze vaak over nagedacht en zag ze een geweldig, heftig gevecht voor zich en nam haar hartslag direct toe alsof ze al in het gevecht zat. Het zou een geweldig gevecht zijn, maar wel een tikkeltje raar. Olivia knikte kort. Toen gaf Arya toe dat een verklapte reis niets zou zijn. Even leek Arya af te dwalen in haar gedachten, zeker denkend over haar avonturen. Zo had Olivia al de Onix incident aan het begin kunnen bedenken, het gymgevecht, haar ontmoeting met Ralph en Kettil waar het van een oefengevecht naar een bende en naar een bosbrand ging. En er stond haar zoveel meer op te wachten. “Er ligt gewoon zoveel voor ons nog in petto en na alle acht badges is het verre van voorbij. Dan streef ik naar Johto, Hoenn, Sinnoh, Unova en Kalos! En misschien wel meer.” De woorden vloeiden haar lippen voorbij. Haar toekomstplannen die ze al jaren verborgen in haar hart hield; haar reis voortzetten in alle andere regio’s waar veel avonturen, ervaringen en Pokémon op haar zaten te wachten.

De Meowth legde aan hem uit dat hij voornamelijk eten stal, iets wat Mizukage nagenoeg amper stoorde. Hoewel het slecht bleef om andermans voedsel te jatten, was het minder erg dan daadwerkelijke bezittingen te jatten, zoals een ketting. Als een zwerf Pokémon leek het ook een voor de hand liggende optie om in steden voedsel te verkrijgen door te stelen. Het was echter nog niet geheel rechtvaardigt voor zijn gevoel, maar hij knikte traag dat hij Zephir’s reactie uitgehoord had. De Pokémon bleef duidelijk nobel en veranderde zijn indruk niet op hem. Door iets meer aan de indruk toe te voegen grijnsde de katachtige Pokémon lichtjes, alsof hij bewust was van zijn slechte daden. Mizukage geloofde er alles van wat de Meowth tot nu toe uitgekraamd had en zag in de Pokémon een eerlijke Pokémon die het juiste pad gekozen had. Als een laatste reminder, zei Zephir dat hij een Meowth was. Alsof hij een conclusie en reden achter zijn verhaal wilde aanknopen. Mizukage knikte nogmaals, en trok zijn mond al open om iets te zeggen, voordat een luide krijs zijn mond gesnoerd had.

“Fearow!”

Een enorme bruine gestalte doemde vanuit de bomen op en hield zijn kop trots op, zodat hij neerkeek op de Trainers en hun Pokémon. Het was meer dan een beetje duidelijk dat de Fearow niet vrolijk was met hen in zijn territorium en zelfs het voedsel opaten. Zijn voedsel. Olivia bevroor direct toen ze de blik van de woeste Fearow opgevangen had. De Pokémon was plotseling opgedoken en op een tijdstip dat ze zich amper kon herstellen van de schrik. Ook de Wartortle leek hier last van te hebben en was van de schrik zijn schild ingekropen door zijn instinct. Enkel Byu kon iets verrichten en keek met een venijnige bik richting zijn evolutie; een Fearow. De enorme Pokémon begon geagiteerd met zijn vleugels te slaan, waardoor enkele felle windvlagen hun kant op schoten. Direct sloeg Olivia haar armen voor zich, terwijl ze uit alle macht probeerde te blijven staan. De Pokémon won hierdoor tijd en schoot regelrecht op de groep etende Pokémon af met zijn snavel open, klaar om iemand in zijn snavel op te vangen. Pas op dat moment keerde de ernst van de situatie daadwerkelijk tot Olivia door en wisselde ze een bezorgde blik met Arya, voordat ze helder kon nadenken. Ze moesten de Fearow vertragen en snel ook! “Byu, gebruik je Fury Attack!” De Spearow wapperde zijn vleugels en ontweek de enorme snavel van de Fearow en pikte tegen zijn ogen aan wat enkel er toe leidde dat de Pokémon woester werd. De Fearow was vergelijkbaar met een op de hol geslagen Tauros en begon wild om zich heen te slaan en pikte ook fel Byu van zich af. In de tussentijd bleef Mizukage bang in zijn schild zitten tussen de rest van Arya’s Pokémon. Olivia maakte zich zorgen toen de Fearow een tweede uithaal maakte richting de groep Pokémon. Haar blik gleed echter regelmatig terug naar Byu die een tel lang amper bewoog en plotseling op volle snelheid het luchtruim in trad en zijn Fury Attack weer verder begon uit te oefenen op de Fearow. Dit vertraagde gelukkig de Pokémon, maar het leek aan Arya om de Pokémon te stoppen.

Olivia keek vastgenageld aan de grond toe hoe Arya haar Pokémon aanspoorde om wat te doen om de Fearow te stoppen met zijn razernij. Echter, werd Oz bijna binnen twee seconden geraakt. Spoedig grepen gelukkig enkele tentakels de snavel van de Fearow en voerde Gwen haar Scary Face op hem uit. Het leek erop dat de situatie wel onder de controle was, al was het duidelijk dat een Pokémon spoorloos verdwenen was; Zephir, de Meowth. Als het goed was kon hij niet ver zijn, ondanks de harde windstoot die de Fearow gemaakt had. Gerustgesteld dat hij in de buurt moest zijn besloot ze zich weer te concentreren op het gevecht, waarbij Gwen diverse Dragon Rage’s afvuurden en Byu wist te missen. Gelukkig. De Spearow zat inmiddels nog steeds venijnig uit te halen, maar het leek zijn effect overduidelijk te verliezen. Indien ze hun voordeel in de situatie wilde behouden moest hij een andere aanval gebruiken. “Byu, gebruik je Pursuit!” De Spearow haalde ditmaal minder snel zijn snavel naar de Fearow uit, maar zeker effectiever. De Fearow kraste luid en begon heftiger met zijn kop te schudden in de hoop de Spearow van hem af te krijgen.

Bang. Hij was ontzettend bang. Zijn lichaam trilde hevig en de tik op zijn schild maakte dat erger. Het was echter niet de Fearow, maar Ona geweest die de situatie blijkbaar vrij leuk vond. Ze leek te willen dat hij eraan meedeed, alsof ze een spel speelde. Mizukage begreep haar op dit punt niet dat ze niet besefte dat er gevaar dreigde en ze zwaar gewond konden raken. Maar haar woorden hadden hem weten te bereiken en traag trok hij zijn ledematen uit zijn schild. Wat hij direct zag was de pure samenwerking tussen Arya’s Pokémon om de Fearow te stoppen, terwijl Byu zo zijn eigen bijdrage had. De Fearow leek aardig verzwakt te worden, maar of de Pokémon het lang zouden overleven was nog maar de vraag. Hij slikte onzeker. Zouden ze dit wel winnen? Toen pas merkte hij de vlammen op de tentakels van Ona op, die ze wapperde, waardoor de vlammen enkel groter werden. Geschrokken deinsde hij naar achteren, starend naar de vlammen. De tentakels wapperde tegen de grond aan en de vlammen doofden spoedig weer. Ona reageerde natuurlijk verontwaardigd op Gwen die indirect voor de vlammen gezorgd had. Mizukage grinnikte zwakjes en wist iets te kalmeren, maar de zenuwen gierden nog door zijn lijf, terwijl hij de luid krassende Fearow opnam. Was hij in staat om iets te doen? Zwijgend keek hij toe naar de wilde bewegingen van de Fearow die steeds feller en wanhopiger werden. Wacht eens even… Mizukage opende zijn bek en vuurde een waterstraal op de vleugels van de Fearow, waardoor de veren nat werden. Het bleef een vliegende Pokémon en met natte veren werd hun lichaam te zwaar om te blijven rondvliegen. Zodoende zag hij dat de Fearow harder met zijn vleugels begon te wapperen om in de lucht te blijven en dus sneller dan hen uitgeput zou raken. Het zag er naar uit dat hij toch ook een redelijke bijdrage geleverd had. Hij voelde ook de kalmte wederkeren en een grijns op zijn gezicht verschijnen. Wellicht, konden ze dit echt winnen! “Bedankt, Ona!” zei hij over zijn schouder met dezelfde grijns. Ona had hem weten wakker te schudden. Al had ze dat zelf wellicht niet door. Nu leek er nog een ding te zijn wat hij kon doen. Hij nam een paar stappen en mepte zijn staart tegen de grond en bracht zichzelf omhoog en wist nog net zich vast te bijten aan de smalle nek van de Fearow. Direct hapte de Pokémon naar adem en sloeg hij zijn enorme vleugels een paar keer neer, voordat hij zich richting de grond liet vallen. Byu verliet op tijd de kop van de Pokémon en wist de zware Wartortle net op tijd op te tillen, voordat de Fearow met een klap op de grond neerkwam. Met wat gekreun liet Byu de Wartortle weer los en hijgde hij door de inspanning, terwijl Mizukage met een voldane grijns overeind kwam en de Fearow op nam in het bijzijn van Arya’s Pokémon en hun Trainer. Het was hun gelukt!

Olivia’s glimlach was nog nooit zo groot geweest toen ze de uitgeschakelde Fearow op de grond zag liggen. Direct stormde ze op haar Pokémon af en gaf ze hen een stevige knuffel. Ze was zo trots op hen dat ze meegeholpen hadden om de veel sterkere Pokémon te verslaan. Byu had immers met veel hulp zijn geëvolueerde vorm verslagen en Mizukage was over zijn angst gekomen en daadwerkelijk uit zijn schild gekomen. “Goed gedaan, jongens!” De twee Pokémon lieten een instemmend geluidje horen, waarna ze hen weer losliet en hen twee over hun kop aaide. Ze was zo blij dat ze haar Pokémon waren. Haar kameraden. Ze hees zichzelf overeind en nam Arya’s Pokémon op die ook gevochten hadden. “Bedankt, Ona, Oz, Gwen en… “ Huh? Waar was…. Zephir? Wacht, hij was natuurlijk pas geleden verdwenen! Waar was die Meowth? Haar focus lag zo erg op het gevecht dat ze de Pokémon compleet vergeten was. “Waar is Zephir?” vroeg ze in de hoop dat een van de Pokémon of Arya zou antwoorden. Dit was nogal zorgwekkend. Haar blik gleed terug naar de uitgeschakelde Fearow. Die had hem waarschijnlijk weggeblazen, maar naar waar?

Het was een enorme opluchting toen Zephir spoedig weer verscheen en een gesprek leek aan te gaan met Arya’s Pokémon. Het leek er zelfs op dat hij ongedeerd was gebleven. Dat scheelde alweer een zorg. Vervolgens doemde Arya’s stem weer op en gaf haar team als geheel een compliment en hoe dapper Mizukage was geweest en Byu juist onvermoeibaar leek te zijn, tijdens de strijd. De Wartortle hield bescheiden zijn poot achter zijn kop na de compliment, maar hij stak wel zijn borst trots vooruit. De Spearow negeerde het echter en keek strak richting de Fearow. Zijn zorgen lagen nog steeds bij de wilde Pokémon en de kans dat hij plotseling zou bijkomen om verder te vechten. Er was geen moment van rust voor hem. Ze glimlachte bescheiden naar haar , waarop ze oogcontact met haar twee helden maakte. “We zullen zelfs sterker worden!” De twee Pokémon knikten en Byu leek weer zijn aandacht op Olivia gericht te hebben, alsof hij vastgesteld had dat de kans dat de Fearow plotseling in de aanval over zou gaan nihil was. Ze kon hetzelfde over Arya’s Pokémon zeggen, zoals bijvoorbeeld hoe Ona’s tentakels de Fearow in bedwang wist te houden of Gwen’s effectieve Dragon Rage hem eveneens verzwakte. Natuurlijk had je Oz’s bijdrage ook nog met zijn Astonish. Arya’s team had ook haar mond geopend van verbazing door hun samenwerking in de strijd. Het maakte haar echter nerveus nu ze hen in actie gezien had. Dit was namelijk zeker de topje van de ijsberg van Arya’s Trainer kwaliteiten en die van haar rivaal. “Jouw team was ook niet niets. Gwen’s Dragon Rage haalde veel uit, terwijl Ona’s tentakels de Fearow in bedwang hielden met Oz’s Astonish als de punt op de i. Geloof me, jullie waren ook goed bezig!” Bracht Olivia in met de typische glinsterende ogen en haar energieke inbreng. Ondanks dat voelde ze zich wel nogal moe na de spanning van het gevecht.

Het was niet heel anders dan bij de rest en een bezoekje aan de Pokémon Center leek haar geen slecht idee. Ze knikte dan ook toen Arya dat voorstelde. Het was echter de vaag wat ze met de Fearow zouden doen. De Pokémon lag er uitgeschakeld bij en kon zo makkelijk gevangen geworden door een onervaren trainer. “We brengen hem anders naar een veld toe. Daar kan hij, als hij bijkomt makkelijk wegvliegen.” Zolang het maar verder van de stad af was, dacht ze stilletjes erachter. Ze hadden wel wat geluk dat er een veld verderop zat, maar het zou wel spierkracht vereisen om de Pokémon te vervoeren. Echter, was bijna iedereen wel uitgeput na de confrontatie dus besloot ze het zelf maar te doen. Voorzichtig greep ze de Pokémon bij zijn vleugel en trok die voorzichtig de struiken in, die tussen de locatie en het veld zaten. Het was nogal gevaarlijk voor haar en de Pokémon, maar dat maakte het leven spannend. Mizukage liep haar direct achterna en greep de andere vleugel vast, terwijl Byu haar kant uit vloog om vervolgens uit te halen naar de scherpe uiteinden van de struiken. Het was wellicht onnozel en te risicovol wat ze deed, maar ze wilde niet dat de Fearow van zijn vrije leven ontnomen werd door een gevecht  met een andere Trainer. Dat was te oneerlijk voor woorden. Ze kregen gezamenlijk de Fearow maar op trage tempo verder door hun uitgeputte lichamen. Op dit tempo zou de Fearow zeker bijkomen, voordat ze het veld bereikt hadden.