Voor de zoveelste keer ontvluchtte Taichi het huis van zijn grootouders, maar dit keer was het om een andere rede. Het ging niet zo heel erg goed met zijn opa en juist om deze rede wilde hij juist nu even er tussenuit.. bij zijn ouders had hij geen afscheid kunnen nemen maar bij zijn opa.. hij wist niet zo heel goed of hij dit wel kon. En dan nog het meest irritante van alles was dat oom Lucas ineens niet meer terug was gekomen. Nou ja, ergens wel begrijpelijk dat hij nu rondtrok door Kanto om zijn zoon en dochter te vinden. Nu ook ging Taichi op pad om zijn neefje en nichtje te zoeken, plus dat hij er een vierde Pokémon bij wilde hebben. Nero liep zoals altijd naast hem en keek vrolijk rond, want de Flareon scheen hier wel van te genieten. Gelukkig maar dat een van hen  wel vrolijk was, alhoewel Taichi niet echt verdrietig was. Hij had best een goed humeur voor zijn doen en zijn Flareon speelde hier een vrij grote rol bij. De jongen liep voor de derde keer het Viridian Forest in, maar dit keer hield hij wel nauwlettend zijn omgeving in de gaten, opzoek naar eventuele Pokémon. “Ik denk dat je al weet wat er gaat komen?” vroeg de jongen toen aan Nero waarbij de Flareon hem vragend aankeek. “Echt niet?” grijnsde de jongen en weer schudde Nero zijn kop. “We gaan een Pokémon vangen.. met dit,” reageerde Taichi en grinnikte even waarna hij een pot honing tevoorschijn haalde. De jongen kon het niet helpen toen de Flareon zo een droog hoofd trok dat hij hierdoor in de lach schoot. Volgens zijn oma was dit een vrij makkelijke methode om een Pokémon te lokken.. sommige Pokémon hielden namelijk van zoetigheid en honing had een vrij sterke zoete geur, waar Pokémon op af kwamen. Hij wilde het gewoon voor de grap uit proberen meer niet. Ah fijn, Taichi en Nero doorkruiste verder het bos en zochten naar een plek dat veel beschutting bood, om er te verstoppen, ondanks dat het net herfst was. Al merkte je daar vrij weinig van want het was nog vrij warm voor het tijd van het jaar en de meeste struiken hadden nog hun groene bladeren. Uiteindelijk na een flinke wandeling wist hij een prima boom te vinden waar hij de honing aan de stam kon smeren. De stam was vrij dik dus er kon flink wat honing op worden gesmeerd. Taichi knielde op de grond naast zijn Flareon en haalde vervolgens een potje honing tevoorschijn, deze draaide hij open en smeerde met een kwast veel honing op de bast van de boom. Daarna wenkte hij naar Nero die wat dom naar zijn trainer staarde, maar volgde de jongen naar een struik, waar ze achter gingen zitten. Voorzichtig tuurde hij door de bladeren richting de boom of er een Pokémon op de honing afkwam. Nero staarde ook met een vastbesloten blik naar de boom of er iets op af kwam.

Na een tijdje de omgeving  in de gaten te hebben gehouden was er na een halfuur nog niks op de honing af gekomen. Ietwat teleurgesteld wilde de jongen opstaan en het opgeven toen Nero opeens overeind schoot en Nero waarschuwend naar hem kefte dat er beweging in de bosjes was. Taichi staakte onmiddelijk zijn poging om op te staan en ging plat op zijn buik liggen en tuurde voorzichtig door het bladerdek heen. Inderdaad er kwam een Pokémon uit de bosjes maar niet de Pokémon die hij zocht; het was een wilde Pikachu. Voorzichtig haalde hij zijn tekenblok tevoorschijn en begon toen langzaam lijntjes op het papier te zetten, misschien niet geheel volgens plan maar een wilde Pikachu had hij nog nooit zo van dichtbij gezien. Nero liet zijn oren wat zakken waarna de Flareon zijn kop op diens poten liet zakken en slaakte een diepe zucht.. hij haatte dit afwachten. De Pokémon die erna volgde waren voornamelijk Butterfree, Rattata en Nidoran, Pokémon die niet helemaal in het team paste. Bovendien was er al een Nidoran. Gefrustreerd kwam Nero overeind maar bleef stokstijf staan toen er een geschubd wezentje naar hun schuilplaats kwam gelopen.. hij ging rechtop Taichi af. De Flareon liet een dreigende grom horen maar de kleine Sandshrew tikte enkel de jongen aan, in een poging diens aandacht te krijgen. Het was opdat moment dat Taichi half overeind kwam en zijn spullen opborg.. hij had de Sandshrew nog niet opgemerkt. Nero kon echter niet langer wachten en stoof naar voren om zijn trainer duidelijk te maken dat ze bezoek hadden. “He!” riep Taichi geschrokken naar de Flareon die een dreigende blik op de Sandshrew wierp. Pas toen kreeg de jongen door wat er gaande was en liet zijn blauwe ogen naar de kleine Sandshrew glijden, die niet scheen door te hebben wat er gaande was en waarom Nero opeens zo opgefokt deed. Taichi kreeg een grijns op zijn gezicht omdat dit de Pokémon was waar hij op had zitten wachten. Zonder enige waarschuwing of wat dan ook, wendde Taichi zich tot Nero en gooide zijn arm naar voren. “Nero, doe snel een Tackle aanval!” riep Taichi naar de Flareon die knikte en met een flinke snelheid naar de grond Pokémon toe rende en deze een flinke tackle aanval gaf. De Sandshrew werd een stukje naar achteren gebeukt maar liet zich niet op de kop zitten en haalde met zijn scherpe klauwen uit naar de Flareon. “Ontwijk het Nero!” weerklonk de stem van Taichi weer. Nero sprong aan de kant maar de scherpe nagels van de Sandshrew schampte toch de poot van de Flareon. Het deed niet echt pijn want Nero was wel wat gewend qua klappen opvangen.

“Doe snel Ember!” sprak Taichi toen ietwat te enthousiast en wederom knikte Nero naar de jongen. De Flareon blaasde zijn wangen vol hete lucht en een reeks vuurballetjes gingen recht op de Sandshrew af die dit niet op tijd kon ontwijken, maar in plaats van te ontwijken zich oprolde tot een bal en toen een Rollout aanval deed. Het was duidelijk dat de Sandshrew deze aanval net kende omdat de Pokémon niet echt in een rechte lijn op zijn tegenstander af ging en vervolgens met een flinke klap tegen een boom knalde. Voor Taichi was dit een groot voordeel want vrijwel meteen riep hij Nero toe om nog snel een Shadow Ball uit te voeren. De Flareon knikte vast besloten en laadde een paarse/zwarte bal op om deze vervolgens op de Sandshrew af te vuren. Deze kon de aanval niet ontwijken omdat hij nog versuft was van die klap tegen de boom. Voor een tweede keer klapte hij dus met een doffe klap tegen de stam aan en bleef even roerloos liggen. Taichi beet op zijn onderlip en pakte vervolgens een lege Pokéball tevoorschijn die hij groter maakte door op de knop te drukken, vervolgens gooide hij het ronde voorwerp naar de Sandshrew toe, die werd opgezogen door de rode straal.

De bal wiebelde een aantal keer hevig heen en weer, maar bleef toen toch met een zachte 'pling' stil op de grond liggen. Gefeliciteerd, je hebt een Sandshrew gevangen!

Voor een moment kon en wilde Taichi zich niet verroeren omdat hij gefixeerd naar de wiebelende Pokéball staarde. Nero was erbij gaan zitten maar schoot overeind toen hij het pling geluidje hoorde, de Sandshrew was gevangen. Taichi knielde om het ronde voorwerp te pakken en keek er met een vrolijke twinkeling in zijn ogen naar. Zo voelde het dus om daadwerkelijk bezig te zijn om trainer te worden. Een brede grijns die niet meer van zijn gezicht te vegen was om daarna naar Nero toe te lopen en bij diens voorpoten omhoog te trekken. “We hebben het weer geflikt!” grijnsde Taichi naar zijn Flareon die ook een grijns rond zijn lippen kreeg. “Flare!” kefte Nero vrolijk. Taichi wist niet waarom hij opeens zo vrolijk was maar het voelde zo goed, vooral nadat gedoe met zijn opa, voelde hij zich eindelijk weer een beetje vrolijk. Oprecht vrolijk. “We moeten maar eens doorgaan naar het Pokémon Center, maatje.” Nero keek op en knikte vervolgens naar de jongen, die al in beweging kwam en volgde Taichi dicht op de voet, richting Pewter City.

Een jonge, slanke vrouw met blauw haar liep van de Southern Plains langzaam in de richting van Viridian Forest. Ze had een tripje gemaakt en was nu om eerlijk te zijn al twee dagen onderweg. Ze had van Lavender Town de kortere route naar Saffron City genomen en van Saffron City had ze de kortere route naar Cerulean City genomen en van Cerulean City was ze via de Mount Moon in Pewter City terechtgekomen. Vanaf daar was ze gewoon een kant opgewandeld en was ze bij de Southern Plains uitgekomen. Eenmaal daar aangekomen had ze Ylvis flink getraind omdat de Pokémon nu eenmaal meer moeite had met trainen. Nu moest ze echter weer de hele weg terug naar Lavender Town maken en ze had geen idee waar ze nu was, dus ze had in Viridian City een kaart gekocht. Deze liep ze nu uitvoerig te besteden terwijl Thunder zuchtend naast haar liep. De Pokémon had last van zijn pootjes en was de lange trip een klein beetje beu. Hij had in geen tijden een Pokémon gezien waar hij goed mee kon opschieten en Star kon niet veel uit haar Poké Ball omdat ze niet goed kon lopen op dit soort land. Zippo was veel te arrogant om een goed gesprek mee te hebben en Ylvis maakte overal een grap van. Bovendien was de spook-Pokémon ook uitgeput van zijn training, dus daar kon hij ook al niet goed mee praten. Hoewel Alexis had kunnen rusten in Viridian City, voelde ze zich vermoeid. Ze was nog even gaan trainen terug in de Southern Plains. Ze wilde dat Ylvis klaar was voor de Gym en wilde hem ook nog gaan trainen op andere plaatsen, maar de Southern Plains was nu eenmaal een goede basis om mee te beginnen. De spook-Pokémon leek zich echter helemaal geen zorgen te maken over het feit dat hij nog veel training nodig had. Alexis wist echter dat Zippo en Star geen goede schakels in de tweede Gym zouden zijn en daarom had ze haar oog laten vallen op Thunder en Ylvis voor de twede Gym. Zippo zou het pas weer goed kunnen doen in de derde Gym, maar tegen die tijd ving ze misschien nog wel eens andere Pokémon in Mount Moon. De vrouw keek om zich heen en ving toen flarden op van een gevecht. Hè, eindelijk, iemand waar ze de weg aan kon vragen!

Een teleurgesteld gevoel ging door Alexis heen toen ze zag dat ze net op het moment arriveerde dat het gevecht gedaan was. Ze zag een wiebelende Poké Ball en keek nieuwsgierig toe. Welke Pokémon zou de jongen gevangen hebben? Wel, het deed er op dit moment niet echt aan toe. Ze moest eerst de weg aan hem vragen. En dus stapte de vrouw uit de struiken nog voor de jongen echt een eind weg had kunnen komen en versnelde haar pas. In haar versnelde pas zag ze echter niet de boomstronk die zich op haar pad bevond en nog voor ze op tijd gewaarschuwd kon worden door haar Jolteon, kieperde ze voorover. Met een puffend geluidje kwam ze neer en wreef gauw de blaadjes van zich af. 'Hallo!' riep ze bijna wanhopig naar de jongen. Het was de eerste wandelaar die ze tegen was gekomen in een lange tijd en ze wilde haar kans om de weg te vinden nu niet verspillen. Ze krabbelde dus zo snel mogelijk overeind en rende naar de jongen toe. Thunder, haar Jolteon, keek inmiddels opgewekt naar de Flareon en bewoog begroetend met zijn oortjes. 'Ik zoek de snelste weg naar Pewter City. Ik ben verdwaald, zie je,' zei Alexis zuchtend, waarna ze even grinnikte, haar hand gauw afveegde en deze uitstak naar de jongen. 'Ik ben trouwens Alexis, aangenaam!'

OOC: Mind if I join? :3

Taichi die alweer in gedachten verzonken door wilde lopen, schrok op toen hij opeens een stem vanuit het niets hoorde. Abrupt draaide hij zich om en zag een jonge vrouw met een Jolteon aan komen lopen, waarna hij zag dat Nero toch wel wat nerveus werd in het bijzijn van de Jolteon. Hij kon wel blijven zeggen dat de Flareon zich niet onzeker hoefde te voelen want de jongen was toch wel trots op hem. Niet iedere Pokémon kreeg zomaar de kans zelf te kiezen wat hij wilde doen in het leven, maar Taichi had hem daar altijd al de vrijheid ingegeven. En ondanks dat hij nog moest wennen dat Nero geen Eevee meer was, was er niks veranderd aan de kant van Taichi, hij hield nog steeds zielsveel van Flareon. Nero voelde blijkbaar dat de jongen er kalm onder bleef want algauw kwamen zijn vrolijke Eeveeachtige trekjes weer terug. Vrolijk begroette Nero de Jolteon en diens trainer, maar bleef toch dichtbij Taichi, hij was wat vertrouwd en ondanks dat Taichi het niet liet zien, maakte de jongen zich nog steeds veel zorgen. Nog net op tijd keerde hij terug op aarde toen hij de vrouw iets hoorde zeggen. 'Ik zoek de snelste weg naar Pewter City. Ik ben verdwaald, zie je,' zei de vrouw en zag vervolgens dat ze moest grinniken, haar hand uitstak, na deze eerst te hebben afgeveegd, en vervolgens naar hem uitstak. Het werd algauw duidelijk waarom ze dit deed want de vrouw stelde zich kort erna voor als Alexis. De weg wist hij uiteraard wel.. als je meetelde dat hij hier bijna dagelijks kwam.

Wetend dat het nogal onbeleefd was om niks terug te zeggen besloot hij maar om haar hand aan te nemen, terwijl hij vriendelijk glimlachte. “Mijn naam is Taichi en dit hier is me partner Nero,” reageerde de jongen maar nog voordat hij goed en wel kon uitleggen welke kant ze op moest lopen, duwde Nero met zijn neus tegen de Pokéball van Kyra aan dat aan zijn riem hing, deze klapte open en de vorm van een Pikachu werd langzaam zichtbaar. Het gele wezentje keek wat verbaasd naar de jongen, wat Taichi op zijn beurt weer terug deed naar de Flareon. Deze grijnsde enkel als antwoord, maar toch begreep hij wel wat Nero van plan. De Flareon wilde kennismaken met de Jolteon van Alexis maar wilde desondanks niet dat Taichi alleen werd gelaten… qua het Pokémon gezelschap. Gezien hij Kyra het langst kende en ook nog eens mocht, wilde hij dus dat de Pikachu de jongen gezelschap zou houden. Het duurde ook niet lang of Kyra klom via zijn been om hoog naar zijn schouder, licht grijnzend schudde Taichi met zijn hoofd naar Nero, die op de Jolteon afliep en op een kleine afstandje bleef staan, richtte de jongen zich op Alexis. “Pewter City is vlakbij dus je kan wel meelopen als je wilt,” reageerde hij uiteindelijk als antwoord en wees met zijn duim de richting op die hij opging. “Ik ga dezelfde kant op, dus ja,” voegde hij er nog snel aant. Een beetje gezelschap kon geen kwaad, toch?