Het voelde warm aan, gelukkig. Met haar warme, paarse sjaal over haar nek getrokken liep ze stevig door Pewter City. Het was bitterkoud weer buiten door de plotselinge aankomst van herfst die enkel regen, stormen en wind teweegbracht. Het was echter ook haar meest favoriete seizoen van het jaar en juist door het ruige weer. Het was echter ook een van de meest kleurrijke seizoenen met de bladeren die warme kleuren kregen en de hopen bladeren die je weg kon schoppen. Het was zo bevrijdend. Haar aandacht gleed echter vaak van de bladeren terug naar het ei wat in haar tas zat en tegen haar rug aanleunde. Het ei had ze ruim een halfjaar geleden gewonnen tijdens Pasen door een evenement. Ze had haast gevochten om het ei te vinden en te behouden, met het risico dat het enkel voor een chocolade ei zou zijn. Maar zodoende, was deze niet van chocolade en zat er een jonge Pokémon in. Olivia had een enorm schuldgevoel dat ze zolang het ei bij haar ouders gelaten had, maar ze wist er geen raad mee als beginnende Trainer. Nu was ze niet veel wijzer, maar net slim genoeg om er beter mee om te kunnen gaan. Ook speelde haar ouders zelf een grote rol in. Ze zeiden vrij plotseling dat ze het ei bij zich moest gaan dragen, omdat ze vermoedden dat het ei binnenkort uit zou komen. Ze snoof en een dampwolk verscheen voor haar rode neus. Haar ouders waren geen breeder’s. Wat wisten hun ervan? Verder maakte het haar ook niets uit. Het was prima om met het ei te binden. Het was natuurlijk wel wennen voor Mizukage en Byu, maar ze accepteerde het vrij gemakkelijk. Byu boeide het amper, maar Mizukage nam het duidelijk prima op. Inmiddels had ze de snijdende, koude wind getrotseerd en stond ze alweer buiten Pewter City met de almachtige Mt.Moon boven de horizon uit stekend. Er lag een dunne laag sneeuw op de top van de berg, maar niet genoeg om het typische beeld van een berg na te bootsen. Het zag er nog steeds spectaculair uit. Dit zou ook haar tweede keer zijn dat ze Mt. Moon zou passeren, de eerste keer was met de Onix incident. Nu hoopte ze geen Onix tegen te komen die het gemunt had op jonge Trainer’s. Anders had ze altijd haar Pokémon om te helpen.

Ze liep het paadje op dat naar de berg zou leiden. Er was weinig van het paadje meer over; alles zat bezaaid onder een dikke laag herfstbladeren. De bomen die erlangs groeiden waren al grotendeels kaal en een enkeling had nog groene bladeren aan zijn takken hangen. De wind begon zich aan te sterken en een paar bladeren vlogen haar voorbij, terwijl ze haar ogen tot spleetjes dichtkneep tegen de ijskoude wind. Brrr… Het was écht koud. Toch bleef ze stevig doorlopen, totdat haar blik op een hoop herfstbladeren viel. Een speelse grijns kwam op haar gezicht te staan. Ze wilde er ontzettend graag in springen! Het was zo groot en... De verleiding werd haar te groot, maar op tijd besloot ze het toch dat plezier te delen met haar Pokémon door hun uit de Pokéball’s tevoorschijn te halen. Mizukage schudde zich kort uit, voordat hij haar kort begroet had met een vriendelijke ‘Tortle!’. Byu in tegenstelling hield het kort met enkel een afwachtende blik op haar gericht. De twee leken amper last te hebben van de koud. Byu was immers ooit een wilde Pokémon en ze trokken zelden weg, zelfs tijdens het najaar. Mizukage was echter een Water Type, dus zou die ergens ook tegen koud bestand moeten zijn, toch? Haar zorgen leken ongegrond te zijn, gezien ze zich amper verroerden. “Kijk eens opzij,” Begon ze, wijzend naar het hoopje herfstbladeren, “Laten we erin… SPRINGEN!” Dit zorgden voor verwarring bij de twee Pokémon die beide haar fronsend aan keken. De Wartortle hief uiteindelijk zijn schouders op en liet een goedkeurende knik zien, maar Byu leek er nog steeds niets mee te maken willen hebben. Ze moest de Spearow zien te overtuigen. Ze hield nadenkend haar vinger tegen haar kin. Ze wist al iets… “Je krijgt een Berry?” Byu’s ogen glommen direct. Ze had hem. Makkelijk zeg, Byu’s maag was makkelijk te beïnvloeden. Nu nog maar een Pokémon. Ze maakte het ‘wacht even’ gebaar en ritste haar tas open. Direct puilde het stalen doos uit waar de ei in zat. Voorzichtig drukte ze een knop in, waardoor het doosje boven open ging en ze het ei met beide handen voorzichtig eruit griste. Met het ei in haar armen grijnsde ze breed naar de twee Pokémon. “Nu is het prima!” Met dezelfde grimas sprintte ze op het hoopje af met Mizukage en Byu achter haar aan rennend. “NU!” Riep ze luid, gevolgd door een luide “WARTORTLE!” en een gevlgd door een wat zachtere “SPEAROW!”. Met een luide plof kwamen de vier terecht op het hoopje. Een boel herfstbladeren schoten de lucht in door de klap. Het gaf haar een zulk bevrijdend gevoel. Met het ei nog veilig in haar armen keek ze de Wartortle, en toen aan haar andere zijde de Spearow aan. En ja, hoor. Beide zaten te glimlachen, al zou Byu het nooit toegeven. “Was toch leuk?”

Op het moment dat ze haar blik van haar Pokémon afgehaald had, weerklonken er meerdere absurde geluiden. De kippenvel trok zonder waarschuwing over haar rug, en niet wegens het frisse weer. Ze kon de geluiden niet identificeren en bleef gespannen op haar rug liggen. Nu ze haar concentratie op plaatste klonk het haast als een Pokémon gevecht met de stemmen van twee figuren en de geluiden van rake aanvallen. De stemmen kwamen haar echter bekend voor, maar… wie waren dat? Mizukage en Byu leken gespannen te zijn, meer dan zij en dat moest wel, ze hadden betere zintuigen dan zij en wisten wat er gaande moest zijn. Olivia slike geruisloos. Wat was er toch gaande, en waarom kwamen de stemmen haar bekend voor? De stemmen boezemden haar ook direct pure angst in. Het was iets wat een dreiging vormde, maar… Wie? Direct werd haar vraag beantwoord toen de geluiden verdwenen en enkel luid een woord werd geschreeuwd. ‘Waarom’. Direct overspoelde de angst haar en kon ze het niet laten door lichtjes haar benen op te trekken. Ze kon eindelijk een gezicht bij de stem plaatsen. Het was niemand anders dan… “Olivia!” Geschrokken keek ze op en zag ze verderop Ralph en Firefly verschijnen. Nee, hea. Ze moesten weg! Ze waren in gevaar, die roodharige jongen was zeer dichtbij. Misschien meer dichterbij dan ze verwacht had. Ze merkte namelijk direct op dat Byu zich uit het hoopje herfstbladeren gewurmd had. De Spearow keek vervolgens strak naar een punt achter hen en kraste als een wilde met wild geflapper met zijn vleugels. Mizukage keek echter verward naar de Spearow, maar Olivia kon gemakkelijk de angst in diens ogen zien. Dit was alles behalve gunstig. Of moest zij het anders zien? Als Ralph er was, konden ze de roodharige joch te grazen nemen. Ze zouden dan samen sterk genoeg zijn. Haar sterke gevoel voor gerechtigheid stak op en sterkte enkel aan toen Ralph met een glimlach op haar af kwam lopen met de Rapidash naast hem.

De vorige keer dat ze Firefly zag was ze eerst bang voor de Pokémon geweest, maar het was volledig onterecht. Het was een zachtaardige Pokémon dat haar leven gered had en niet zo’n beetje ook. Ralph leek haar daadwerkelijk niet op deze locatie verwacht te hebben en vice versa was het ook zo. Allereerst, had dit moeten betekenen dat hij de eerste gym verslagen had of hij besloot zijn Pokémon echt uit te dagen door tegen sterkere Pokémon te vechten. Die in Viridian Forest waren zwakker dan degene die hier rondhingen. “Dit betekent dus… dat je of fanatiek bent of de gymbadge al op zak hebt?” Grinnikte Olivia. Het was moeilijk voor haar om haar nervositeit te verbergen voor de jongen. Ze kon al amper tegen hem liegen, zoals laatst in de Pokémon Center bleek. Nu probeerde ze haar best te doen. Al ging dat toch tegen haar principe in. Wilde ze niet dat hij haar zou helpen tegen de jongen die waarschijnlijk pal achter haar zat? Waarom wilde ze dan vredig overkomen? Dat begreep ze niet van haarzelf. Waarom deed ze sowieso deze masker op? Mizukage keek zijn trainer bezorgd aan en porde hij zachtjes in haar zij, waarop haar afwezige blik direct verdween. De helft van Ralph’s woorden had ze gemist moeten hebben. Ze keek Ralph aan. Zijn blik stond op het ei in haar armen gericht. Hij vroeg of ze wist welke Pokémon erin zat, maar daar had ze geen benul van. Het zou een verassing worden. Onbewust trok ze het ei beschermend naar haar toe. “Geen idee. We zien het wel,” Haar stem klonk nog vrij afwezig, maar toch liefdevol. Met haar hand gleed ze voorzichtiger over het ei. Ze was bang. Voor hém. Wacht… hoelang stond Ralph hier eigenlijk al? Het had al zeker een paar minuten moeten zijn. Waarom was ze dan nog in leven? Zou de jongen dan haar niet gezien hebben? Maar dat was onmogelijk met Byu’s aanhoudende gekras. Was hij dan niet in staat om iets te doen? Was hij gewond?

En in een oogwenk escaleerde de situatie recht voor haar ogen. Firefly had geschrokken gereageerd op de aanwezigheid van de jongen en Ralph stond al spoedig plotseling tussen haar en de jongen. Geschrokken schoot ze overeind met Mizukage totaal verward naast haar. Dit was de eerste keer tijdens de aanwezigheid van de jongen dat ze een blik op hem geworpen had. De jongen… hij was gewond en niet zo’n beetje ook. Met zijn armen beschermde hij zijn bloedende buik en zag het er duidelijk naar uit dat de jongen vergiftigd moest zijn geraakt. Maar hoe? Dat laatste boeide haar eerlijk gezegd amper. Ralph ging tekeer tegen hem, terwijl hij weerloos op de grond lag. Olivia voelde haar hart stevig kloppen en haar armen trillen. Haar belager was weerloos en ze zouden hem te grazen kunnen nemen. Heel gemakkelijk, maar was dat… eerlijk? Was het rechtvaardig om de roodharige jongen midden in een bos in zulk toestand achter te laten om misschien zelfs… te sterven? Was ze dan geen moordenaar? Dan zou ze geen haar beter zijn, en misschien wel slechter. Haar paarse kijkers gleden over de lijdende jongen. Plotseling hoorde ze de zachte hinnik van Firefly naast zich die blijkbaar wat dichterbij gekomen was. In zijn ogen was pure bezorgdheid te zien. De situatie kon ze naar haar mening veranderen, Ralph zou vast naar haar luisteen en de jongen kon amper iets verrichten. De tijd tikte door en ze pikte kort de blikken op van haar eigen Pokémon; de bezorgde, hulpvolle blik van Mizukage, en de kille, duistere blik van Byu. Ze hadden duidelijk elk ook hun eigen intenties en ze had ook de controle over hun.

Olivia sloeg een diepe zucht en overhandigde Mizukage het ei. “Let er goed op,” Fluisterde ze tegen hem, waarna ze het ei aan hem overhandigde en Mizukage teder deze stevig tegen zijn schild hield. Ze knikte dankbaar naar hem, en op de achtergrond stopte Byu met zijn luide gekras. De Spearow was benieuwd naar de keuze die zij gemaakt had. Terwijl ze met stevige passen op de jongen afliep had ze nog haar twijfels. Wat was nou eigenlijk gerechtigheid? Het was niet wit of zwart, en zo had zij dat heel lang gezien. Dieven waren slecht en moesten in de gevangenis en politieagenten waren goed. In dit geval was het een kidnapper die ook een brandstichter was geweest en meerdere levens in gevaar bracht voor zijn eigen doeleinden. Maar nu hij zo weerloos voor haar voeten lag, kon ze hem gewoon niet te grazen nemen. Het lukte haar niet. Het was echt niet eerlijk. Verre van, zelfs. Ze hoopte echter dat ze de juiste beslissing nam. Vastberaden legde ze haar hand op Ralph’s schouder en schudde lichtjes haar gezicht. “Laat mij maar,” Zei ze, waarop ze gespannen recht op de jongen liep en net voor hem stil stond. Ze was bang, héél erg bang voor haar leven. De jongen kon haar vermoorden en daar was ze zeker bewust van; haar hart klopte immers als een gek. Ze kon hem echter niet zo achterlaten. Haar woede leek ook haast ter plekke verdwenen te zijn, maar het zou zeker weer op komen borrelen. Met haar hand greep ze het haar van de jongen vast en trok ze zijn hoofd omhoog, zodat ze hem recht aan kon kijken. Ze was nogal ruw bezig en dat was niet haar manier van doen, maar het bleek haar enige optie te zijn. Ze wurmde met haar hand de armen van de jongen los en plaatste haar schoenen erop. Ze voelde de knokkels tegen het rubber en haatte haar zelf voor wat ze deed.

Het was echter echt het enige wat effect zou hebben; ruwe behandeling. De blik van de jongen was namelijk vele malen killer dan de ergste winter en zijn gelaatsuitdrukking was zwaar gespannen door de woede en deels door de pijn. Zwijgend keek ze de jongen recht aan. De woede in haar keerde als een blikseminslag terug toen ze besefte dat de jongen haar niets kon doen, omdat hij weerloos was. Deze jongen had haar in het ziekenhuis doen belanden, haa leven in gevaar gebracht en die van andere Pokémon door brandstichting en zorgde voor slapeloze nachten en een constante onveilige gevoel voor een week of twee. Dat met één enkele ontmoeting. Olivia klemden haar kaken stevig op elkaar. Plotseling gaf ze toen de jongen een felle kopstoot. Haar eigen voorhoofd deed na afloop zeer, maar ze trok er amper iets van aan. “Nou..” Begon ze met een grijns, “Staan we quit,” De haat die ze voor de jongen had, had ze geuit in deze ene kopstoot. Voor nu. De jongen was wellicht een zeer slecht persoon die haar spoedig weer te grazen zou nemen, maar voordat hij genezen was zou ze hem behandelen als een normaal individu. Olivia stapte van zijn handen af en liet zijn wilde, rode haren los, voordat ze naar achteren stapte. “We kunnen je brengen naar mijn huis in Cerulean City. Mijn moeder is vrij ervaren met vergiftigingen. Als je dat niet wilt, laten we je achter. Dan sterf je een pijnlijke dood… Of als je iets doet, kan Ralph het pijnlijker maken, dus gedraag je, wil je?,” Een vreemde, donkere aura trok over haar heen, terwijl ze bloedserieus op de jongen neerkeek en toen recht naar haar Pokémon toeliep en het ei weer in haar armen nam. Mizukage’s bek stond wijd open van verbazing en hij meende lichtjes te trillen, terwijl Byu voldaan naar zijn Trainer opkeek en al spoedig op haar schouder nestelde. De Wartortle bleef een paar tellen zwijgend staan, voordat hij Ralph bezorgd aankeek. Deze kant kende hij niet van Olivia, maar Ralph dan evenmin. Byu leek het echter maar leuk te vinden, deze kwaadaardige trekje van zijn trainer. En het ei...?

Ondanks de verbazing die heerste bij Ralph en Mizukage, trok ze er zich amper iets van aan. Het was een kant die ze zelden liet zien en het liefst verborgen hield om zelden het daglicht te zien. Dit was echter een situatie waarin het noodzakelijk was om haar eigen leven niet te laten ontnemen, want de jongen had gemakkelijk met zijn handen kunnen uithalen als ze hem vriendelijk benaderd had of juist angstig. Dit was pure zelfverdediging. Haar grootmoeder aan haar moeder’s kant werkte lang geleden in de politie in Hoenn met een Manectric aan haar zijde. Haar moeder had verhalen verteld over haar en dat ze vrij assertief was, maar een zacht hart had. Ze neigde vaak ook agressief, maar met een snufje medelijden te handelen in sommige situaties. Deze kenmerk had een generatie overgeslagen en was in haar terecht gekomen. Olivia trok het ei dichter naar haar toe met haar blik afwezig richting Mt. Moon gericht. Ze moesten door de berg heen wilde ze Cerulean City bereiken, maar er zaten een boel wilde Pokémon daar. Het zou een handige trainingsplek zijn, dat zeker, maar daar konden ze nu niet aan denken. Ze hadden een jongen die een vergiftiging opgelopen had en ook nog eens bloed verloor. Op dat moment hoorde ze direct op de achtergrond Ralph en de ander tegen elkaar te keer gaan. Ze zuchtte en keek naar de twee jongens om. De Rapidash stond vrij dichtbij de jongen en spoedig zat de jongen op Firefly. Ralph snauwde hier en daar wat, duidelijk ontevreden met de loop van zaken. Het was al een begin dat ze elkaar niet te lijf gingen en dat de jongen uiteindelijk met zeer veel tegenzin instemde om geholpen te worden. Mizukage was echter nog steeds verrast, maar voegde zich alsnog gehoorzaam bij zijn trainer. Inmiddels liep Ralph met Firefly en de jongen recht op de ingang van de berg af.

Met Byu tevreden op haar schouder en Mizukage naast haar wilde ze bij hen voegen, totdat zacht geritsel in de struiken naast haar haar aandacht trok. Er zat een Pokémon in de struiken, een kleine, maar toch was ze op haar hoede. “Wie is daar?” Vroeg ze zacht. Ter reactie staken twee paarse oren boven de struiken, spitsten deze en kwam een nerveuze Nidoran tevoorschijn. Het was een mannelijk exemplaar met de paarse lijf en grotere horens en bouw. Maar waarom kwam deze ineens tevoorschijn? Waren ze niet vrij schuw? En als de Pokémon nerveus was, waarom had hij zich dan openbaard aan haar? Afwachtend keek ze de Pokémon aan. Pas na enkele tellen maakte de Nidoran meerdere geluidjes, waarop deze met zijn pootjes richting de ingang van Mt. Moon stak. Wilde de Nidoran haar waarschuwen voor iets? En waarom had hij dat net eerder gedaan? Perplex knikte ze onzeker. De Nidoran kreeg spoedig een treurige blik in zijn ogen, alsof hij iets misdaan had en keek toen weer naar Mt. Moon’s ingang. Olivia besloot zijn blik nu wel te volgen en zag dat deze gericht op de jongen was. Wacht eens even… Had deze Nidoran hem vergiftigd met zijn stekels? Het verklaarde een boel. En de Pokémon wilde zijn excuses aan bieden? Olivia glimlachte voorzichtig. “Je hoeft niet bang te zijn. Ik breng je anders even mee,” De Nidoran leek nog niet geheel overtuigd te zijn, maar volgde alsnog haar toen ze richting het groepje liep. De paarse Pokémon bleef echter pal achter haar benen lopen, alsof hij geeneens gezien wilde worden. Het was vrij schattig om het te zien. Zij was echter de enige met die mening; Byu keek nors de andere kant uit en de tevredenheid was als sneeuw voor de zon verdwenen, en Mizukage was compleet verward met de twee kanten van Olivia die hij zojuist gezien had en beetje bang dat de stekels van de Nidoran ook hem zouden vergiftigen.

Eenmaal bij de rest aangekomen, liep ze op de roodharige jongen af. “Er is iemand die zijn excuses wilt aanbieden,” Begon Olivia, minder bang voor de jongen dan voorheen. De angst was niet weg, maar het hielp dat ze hem weerloos zag en een ander, Pokémon of mens, hielp. Olivia wenkte de Nidoran naar zich toe, waarop deze nerveus achter haar schoen verschool. ‘Nido,’ Kraamde deze zachtjes uit en met een zacht duwtje met haar schoen in combinatie met een gerustellende glimlach, kroop de Nidoran naar voren en keek deze recht omhoog, richting de jongen. Direct liet de Pokémon bij de geringste oogcontact zijn oren hangen. ‘Ni, Nido!’ Het was misschien onverstaanbaar, maar het lichaamstaal sprak boekdelen. Of dat genoeg zou zijn, was een tweede. De Nidoran zweeg spoedig en had zijn moed verloren en besloot weer achter haar schoen te verschuilen. De Pokémon verloor echter diens moed en zocht spoedig de veiligheid van het bos weer op. Ze keek de Pokémon na, voordat ze zich op Ralph en de jongen richtte.

“Laten we Mt. Moon maar binnentreden!” Zei ze met enige enthousiasme, waarop ze alvast de donkere grot inliep. Mizukage volgde haar op de voet, maar bleef dicht bij haar in de buurt. Vaag hoorde ze de echo’s van de stemmen en wellicht gevechten van de andere Trainer’s weergalmen. Ze waren dus duidelijk niet de enige. Wat haar ook echter opviel was de overheersende kou. Het voelde kouder aan dan het buiten was geweest, zelfs met de snijdende wind. Het leek haar slim om haar ei weg te stoppen in haar tas, voordat deze onderkoeld zou raken. Dat was het laatste wat ze op dit moment wilde. Olivia legde haar ei dus spoedig weer in haar tas. Een nieuw geluid voegde de echo's, het geluid van wapperende vleugels. Boven.. hen? Wat? Geschrokken keek ze recht omhoog waar een hele zwerm Zubat's ondersteboven aan het rusten waren. Het was een blauwe Pokémon met paarse vleugels die vooral in grotten leefden overdag, maar s'nachts gingen ze het luchtruim in om zich te voeden. Er waren vele bizarre verhalen over de Pokémon. Ze zouden bloed drinken van nog levende Pokémon, en er zoude mensen zijn die in Zubat's konden veranderen door gebeten te zijn. Ze geloofde er geen snars van. Het was allemaal voer om kinderen s'nachts thuis te houden. Onbewust stapte ze op een herfstblad dat ingewaaid was en het lichte gekraak jaagde de Zubat's het stuipen op hun lijf. Geheel in paniek vloog de zwerm Zubat's diverse kanten uit, zonder veel rekening met de groep te houden. Beschermend hield ze haar hand voor haar ogen, terwijl Byu venijnig met zijn snavel uithaalde bij de Zubat's die te dichtbij kwamen. Mizukage had zich teruggetrokken in zijn schild ter verdediging. Ze voelde secondelang de vlezige vleugels tegen haar gezicht tikken en een enkeling tegen haar heup en been. Het bezorgde haar kippenvel, maar het had erger kunnen wezen.

Pas toen het luide gekras en gewapper van vleugels voorbij was, haalde ze haar hand van haar ogen vandaan. Direct voor haar merkte ze twee grotten op waar diverse echo's van de trainer's vandaan kwamen. Fijn, eerst de Zubat's en nu een splitsing? Het viel ook niet mee. Maar eerst... Direct keek ze over haar schouders, waar ze amper iemand meende te zien. Zelfs de schild van Mizukage zag ze nergens meer. Verward keek ze rond, er was geen teken meer van de rest te bekennen. "Hallo? Iemand?" Riep ze met haar handen bij haar mond, maar het was tevergeefs. Bezorgd trok ze haar handen terug. Waar waren hen gebleven? Ze konden niet zomaar verdwenen zijn door een zwerm Zubat's, toch? Tenzij, Firefly geschrokken was en werd overwelmd door de zwerm en op hol sloeg. Dat leek haar nog de meest waarschijnlijke scenario. Byu besloot spontaan luid te krassen naar een schim die vanachter een rots tevoorschijn kwam. 'Char!' Klonk er luid, voordat een geagiteerde, afgezwakte Charmander vanachter de rots sprong en op hen af schoot. Sinds wanneer kwamen er in het wild nog Charmander's voor? Ach, ze moest eerst de aanval af weren. "Peck en Fury Attack combo!"Direct schoot Byu op de Charmander af, die ondanks zijn wonden de aanval ontweek en vervolgens zijn staart naar de buik van Byu uithaalde. Compleet perplex van de snelle actie van de Charmander en zijn licht verschroeide buik staakte hij de aanval. Toen schoot het tot haar door van wie deze Charmander moest zijn. Die van de roodharige jongen. Maar wat deed de Pokémon nou weer hier in plaats van bij zijn Trainer te zitten? De Pokémon landde op de grond en gromde luid haar en Byu's kant uit. Ze voelde vreemd genoeg de aanwezigheid van nog een Pokémon. Wild, of niet. Dit was een benarde situatie. De Charmander wilde ze niet verwonden, ondanks de brand die deze laatst veroorzaakt had. Maar ook weer was de Pokémon zwaar gewond. Was dit serieus dan een herhaling van de beslissing die ze een paar minuten geleden ook had moeten maken? Olivia snoof. Hopelijk ging het Ralph beter af.

‘Machop’ Klonk er plotseling zacht achter haar rug. Met een frons draaide ze zichzelf om en daar stond de Machop van Ralph, namelijk... “Elza!" Reageerde Olivia opgelucht. Dit was zeker de aanwezigheid van de andere Pokémon die ze tellen geleden nog aangevoeld had. De aanwezigheid van de Pokémon maakte haar ongerust, maar tegelijk ook gerust. De Machop verkeerde in een redelijke staat en was binnen haar zicht, maar tegelijk wel afgescheiden van haar eigen Trainer. Terwijl ze afgeleid was, ging het gevecht echter door en lanceerde de afgezwakte Charmander een vuurstraal richting Byu. De Spearow leed nog pijn en wreef met zijn vleugels over de verschroeide verenpak bij zijn buik, maar wist de aanval op een veertje te ontwijken door erover heen te springen. Geschrokken hoorde ze het geluid van vuur en keek ze weer richting het gevecht. Hoe had ze het gevecht kunnen vergeten? Byu lanceerde zonder een commando van haar een rake Peck uit op de Charmander’s kop. Ze zag dat het haar Spearow nog redelijk verging om zich te verdedigen, maar voor hoelang zou dat nog gaan gelden? Ze slikte. Ze wilde eigenlijk geeneens dat de twee Pokémon zouden vechten; ze zaten allebei in dezelfde schuitje en moesten tijdelijk een wapenstilstand houden, totdat de roodharige jongen behandeld was in Cerulean City. Olivia balde haar vuisten. Ze had geen enkel idee hoe ze de twee kon stoppen. Geen extra Pokémon buiten het ei en Elza, maar ze was niet van plan om nog een Pokémon gewond te krijgen.

Ze nam diep adem en keek weer strak naar het gevecht; Byu zat momenteel nog de Charmander onder te pikken, maar de Charmander leek bijna de overhand te krijgen door fel uit te halen met zijn vlijmscherpe, korte klauwen. Ze moest nu iets doen. “Stop!” Schreeuwde ze, waarna ze besloot het op een directe wijze op te gaan lossen. Byu ging nog twee tellen door met pikken, totdat er een schone kans was om een uithaal te ontwijken en zich terug te trekken. Het was duidelijk dat Byu het niet fijn vond om bij het beschermen van zijn Trainer zich ineens moeten terug te trekken, maar waarschijnlijk drong hun situatie ook beter tot hem door. De Charmander echter was een heel ander verhaal; Hij grijnsde breed, haast zegevierend en zwaaide uitdagend met zijn vlammenstaart. Haar geschreeuw had amper effect op de Pokémon gehad zo te zien. Hoe kreeg ze hem zover om te staken met de strijd? Byu nestelde zich weer op haar schouder en bleef waaks voor de Charmander. Ze had in feite eigenlijk ook drie Pokémon aan haar zijde, of tja, twee buiten dat ei. Bij een volgende aanval konden ze de Charmander makkelijk aan. Het leek er echter niet op dat intimidatie de sleutel zou zijn. Dan maar… normale woorden. “We bevinden ons in Mt. Moon en jouw Trainer is vergiftigd en moet behandeld worden en wij brengen hem dus naar een plek waar dat kan. Ga je dan nog zo moeilijk doen, want het gaat enkel ten koste van de gezondheid van je Trainer,” Bracht ze neutraal, maar lichtjes nerveus over.

Komodo snoof luid op de woorden van Olivia. Tsk, wat een onzin kwam er toch weer uit. Als Kettil er was hadden ze haar mond al gesnoerd en de restende Pokémon van kant gemaakt. Ze waren geen bedreiging voor hun twee, ook niet voor enkel hemzelf. Hij kon zonder teveel moeite die Olivia verbranden en die Spearow verschroeien en als lunch opgediend kunnen krijgen. En dan had je die Machop… Ze konden ook vrij mals zijn, toch? De speeksel nam toe in zijn bek en hongerig likte hij zijn beschubde bek af. “We doen het anders, dametje,” Hij stoof recht op haar af en haalde uit met zijn staart, waardoor wat kleine vlammen hun kant op schoten. Eerst moest hij hen elk af laten leiden door de vlammen en dan zou hij ze een-Au! Komodo remde sterk af, vuurde snel een Smokesceen op de groep af en hield toen zacht kreunend zijn poot bij zijn schouder. “Tsk, dat ook nog,” Kraamde hij zachtjes uit door de pijn. Het gevecht eerder die dag tegen de Ekans had hem wel wat wonden opgeleverd. Hij was verre van hersteld, maar no way, dat hij zich liet tegenhouden door die wonden. Vastberaden balde hij zijn voorpoten, totdat een schim verscheen in het rook voor hem. Interessant. Iemand had hem weten te lokaliseren. Nou, fijn voor hem dan! Hij trok zijn vuist naar achteren en haalde toen krachtig uit met zijn Power-Up Punch. Elk moment zou hij een verenpak of ruwe huid voelen, maar… er volgde niets. De rook klaarde op, en hij stond recht tegenover Olivia’s schoenen. “Huh?”

Byu grinnikte zacht, en kwam vanachter Komodo zeer tevreden tevoorschijn. “Bedankt voor de rook, joch.” De Charmander keek hem verbijsterd aan. De gewenste reactie. Moest hij nu gaan uitkauwen hoe ze dat aangepakt hadden? De Spearow sloeg vals zijn vleugel tegen de achterhoofd van de Charmander aan, die hem fel aankeek en weg wilde worstelen. Byu liet dat echter niet toe en zette meer druk. ‘H-Hoe? Rotzak?’ Kraamde de Charmander grommend uit, toen deze stopte met tegen werken en hem recht aankeek, met wat minder felheid in zijn blik. “Ik kon je opsporen met mijn zicht, zelfs door de rook en toen vloog ik recht op je af, terwijl ik in de zicht van Olivia was. Je was zwaar gefocust op je aanval, dus kon ze haast ongehoord voor je staan en kon ik je aanval ontwijken,” De Charmander snoof afkeurend, zeker teleurgesteld in zichzelf dat ze hem met een zeer eenvoudige plan hadden beet gepakt.

“Dus, wil je nu goed gedragen. We gaan namelijk op zoek naar jouw en Elza’s Trainer,” Zei Olivia met een zwakke glimlach, waarna ze weer om haar heen keek. Welke kant zouden ze op moeten gaan? Of beter gezegd, welke kant zouden Ralph en Kettil en de rest zitten? Indien Firefly geschrokken was, zou ze logisch gezien rechtdoor galoppeert zijn, maar dat was het nu niet. Ze sloeg een zucht, stapte richting een van de twee gangen en zag direct dat er tijdens het gevecht een blokkade in was gekomen, of ze had het eerder niet gezien. Er zaten meerdere rotsen in, de een groter dan de ander, maar wel van dezelfde structuur leek het wel. Het zat in ieder geval in de weg. Hiervoor kon ze Byu niet gebruiken, die was niet zo sterk om rotsen te breken, evenals de Charmander, hoewel ze deels ook een smoesje wilde hebben om hem zo min mogelijk de drang om te strijden te geven. Dan had je het ei en tja… Volgende! Haar blik werd gericht op de Machop. De perfecte kandidaat. “Elza, wil je alstublieft die rotsen in deze grot breken met Karate Chop?” Een van de paar aanvallen die ze nog wist te herinneren van het oefengevecht tegen Ralph.

De Machop bleef Ralph’s Pokémon en zou enkel op zijn commando een aanval uitvoeren, al helemaal in een gevecht. Op het moment echter was haar bijdrage te cruciaal en was Ralph nergens te bekennen en hoopte ze dus dat Elza meehielp. Zo niet, dan moest ze iets anders gaan verzinnen om de rotsen weg zien te krijgen en dat zou niet snel in haar op komen. En bovendien waren er amper Pokémon ter plekke die iets goeds zouden kunnen uitvreten buiten de Machop zelf. Maar gelukkig keek de Pokémon haar recht aan, en verplaatste ze naar de rots waarna ze haar Karate Chop succesvol uitvoerde op de eerste rots. Een glimlach sierde op Olivia’s gezicht. De Machop had naar haar geluisterd en het was des te beter dat de rotsen daadwerkelijk makkelijk te breken waren voor Elza. Na de eerste gemakkelijk gebroken te hebben keek de  Machop kort naar haar om, waarop Olivia met een bemoedigend lachje reageerde, en de Pokémon verder ging met de volgende rots. Met haar hand omhoog die ze vervolgens keihard recht naar beneden sloeg brak deze vervolgens ook. Dat waren al twee obstakels minder, maar over de helft waren ze nog niet; er zaten zeker nog vijf in de grot. Ze baarde zich zorgen dat het veeleisend voor de Machop zou zijn om deze een voor een te breken met diens Karate Chop, maar dat leek ongegrond te zijn; na twee rotsen leek Elza nog vrij levendig voor haar doen. Bij de komende paar uithalen nam ze wat meer afstand, maar sloeg ze allemaal kapot. In de tussentijd hield ze haar blik alert op de Charmander en Byu om ze in de gaten te houden. Ze wilde niet dat hun het moment zouden verpesten door elkaar om de hals te grijpen, waarna ze hen van elkaar moest trekken. Dat was het laatste waar ze zin in hand en wat ze op het moment konden hebben, want de situatie was in het algemeen niet al te best. Ze waren afgescheiden van hun Trainer of Pokémon, waaronder een vergiftigde zat die spoedig hulp nodig had. Ook zat deze zieke met het persoon die hij minder mocht dan zij. Eigenlijk verschilde het weinig tussen hen twee en Byu en de Charmander. Beiden konden elkaar wel wurgen, maar moesten wel bij elkaar blijven. En tot haar eigen verbazing stonden de twee pal naast elkaar met hun blikken op de grotwanden gericht met een van afschuw getrokken gezicht. Ze meende zelfs de twee zien trillen door hun ingehouden frustraties aan elkaar, maar zolang ze elkaar niets deden kon ze er mee leven. Het was verre van optimaal, maar beter dan een gevecht.

Met een opgeluchte zucht keek ze de grot weer in en zag ze Elza nog net uitgeput plaatsnemen tegen een rots die tegen de wand aan zat. “Bedankt, El-“ Ze kon amper haar zin afmaken, doordat er twee rotsachtige armen verschenen uit dezelfde rots. Geschrokken deinsde ze naar achteren en sprong de Machop op. De rots openbaarde zich tot een woeste Geodude die het duidelijk niet fijn vond dat een Machop’s achterwerk pal op zijn gezicht werd geplant. Dit kon een enorm probleem vormen, omdat Geodude’s met rotsen konden gaan gooien of een zeer gevaarlijke aanval zouden uitvoeren ter zelfverdediging; Selfdestruct. Ze hoopt van harte dat hij dat niet van plan was. Met haar hart hevig kloppend in haar keel nam ze voorzichtig afstand voor de Geodude indien deze zou gaan exploderen. De Geodude kwam echter recht op de Machop af met een felle Tackle. Het besef dat ze eigenlijk een aanval moest gaan uitroepen kwam niet in haar op, ze was het nog niet helemaal gewend dat Ralph’s Machop naar haarcommando’s zou gaan luisteren.  Tot haar verbazing zag ze wel dat Elza klaar stond om een aanval te gaan uitvoeren, maar pas toen de Geodude dicht genoeg was zag ze welke aanval het was; Low Sweep. Een zeer effectieve Fighting type aanval die ervoor zorgde dat de Geodude weggeslingerd werd. Gerustgesteld dat de Machop zichzelf had weten te redden keek ze toe. De geschrokken Pokémon trok de grot spoedig weer in en groef zich zo snel mogelijk in. Wat vertwijfeld bleef ze staan en wisselde ze een blik met de rest; Byu en de Charmander keken koppig weg van Elza die hen gered had. Tevreden sloeg ze haar armen over elkaar, liep ze op de Machop af en aaide haar over haar bol. “Bedankt, Elza! Nu kunnen we weer opgelucht ademhalen, en mag jij het even rustig aan doen,” Zei ze, waarna ze zich weer rechtte en de grot in liep. Of het de juiste grot was… Dat kon ze niet voor de zekerheid zeggen, maar in het ergste geval konden ze altijd teruggaan naar de scheiding. De Charmander en Spearow volgden haar zwijgend, soms mompelend. Dat was al een obstakel achter de rug, maar wat konden ze nu nog gaan verwachten?
OOC: Nog niet af.

Het leek erop dat het gevaar geweken was. Terwijl de groep de grot verder inliep doemden er geen gevaarlijke Pokémon meer op. In ieder geval geen aanvallende Pokémon. De Zubat’s en Geodude die ze passeerden leken vrij tam in hun bijzijn te gedragen, alsof ze Trainer’s inmiddels gewend waren en zelfs het risico dat ze gevangen konden worden accepteerden. Olivia vond het vrij opmerkelijk, maar zo kon ze vaststellen dat ze op het juiste pad liepen. Waar anders zou je zulk tamme Pokémon tegenkomen? Een tamme Geodude zou je niet diep in de berg vinden. Of zelfs maar een Zubat! Die zaten zeker dichtbij de in-en uitgangen, omdat ze s ’nachts eruit vlogen. Althans dat was haar verwachting. Terwijl ze liepen, merkte ze ook op dat het rustiger achter haar rug werd. De Charmander en Spearow liepen bijna zwijgend naast elkaar. Een enkele keer hoorde ze iets wat als gesnauw klonk. Dat was dan wel het enige. Met een tevreden glimlach keek ze toen kort naar Elza. Ze had eerlijk gezegd niet verwacht dat de sfeer zo snel van chaotisch naar een rustige situatie gebracht kon worden. Schijnbaar waren haar acties daadwerkelijk een succes geweest. Ze kon nog makkelijk herinneren hoe dat juist naar meer chaos geleidt had toen ze Arya’s Tangela probeerde te temmen, als het ware. Olivia grinnikte binnensmonds. Het was een leerzame ervaring geweest.

In de tussentijd liep ze met Elza een bocht in. Ze kon amper haar ogen geloven. Het witte licht verried dat ze de uitgang gevonden hadden. De felle warme, zonnestralen hadden haar weten af te schrikken en ze moest haar blik afwenden. Het was een te grote contrast van de donkere grot naar de fel verlichten buitenwereld. Na enkele seconden liep ze de grot uit met een verraste Spearow en Charmander naast zich. Toen pas leek het tot haar te dringen dat ze het echt bereikt hadden. De herfstbladeren, het stromende water verderop en de ijskoude wind waren iets om weer even aan te wennen. Olivia snoof de lucht in en een enorme energie van enthousiasme stroomde door haar lichaam. “We zijn er! Woohoe!” bracht Olivia er al heftig springend uit. Byu kuchte wat ongemakkelijk door het vrolijke, beschamende gedrag van zijn Trainer, maar grijnsde ook. Ze waren uit de grot.
Komodo leek echter enkel oog te hebben voor zijn Trainer en speurde de plek af. Spoedig viel zijn oog op een Rapidash waar zijn Trainer op zat. Ongerust stapte hij direct naar de Rapidash, terwijl hij de Psyduck negeerde. “Kettil! K-Ket… til?” probeerde Komodo zijn Trainer’s aandacht te krijgen, maar Kettil lag er onbeweeglijk bij met zijn ogen gesloten. Hij had de andere jongen vast die eveneens weg van de wereld leek te zijn. Een huivering ging door hem heen. Hij was bang. Wat als Kettil het niet zou… Ho! Hij zou alles overleven en dus ook dat vergif! Niets zou hem tegenhouden. De vlam op zijn staart nam toe in intensiteit, terwijl hij ook zijn pootjes balde. Komodo had alle vertrouwen in Kettil dat hij het zou overleven. Met een vastberaden blik keek hij zijdelings richting Olivia die zich bij hen gevoegd had.
Ongerust nam ze de Pokémon op. De Rapidash was gewond, evenals Ralph die bewusteloos was. Hun wonden leken echter tijdelijk verzorgd te zijn door een stuk stof met dezelfde kleur als Kettil’s vest. Olivia kon enkel maar zwakjes glimlachen. Ergens was Kettil misschien toch niet zo’n eikel. De situatie bleef echter nog vrij ernstig en des te meer doordat twee mensen nu bewusteloos waren. Ze trilde van angst en raakte de polsen van de twee voor de zekerheid aan. De kleur verdween uit haar gezicht, terwijl ze zich concentreerde. Ze voelde een zwakke hartslag, maar ze leefde beiden nog. Ze nam diep adem om zichzelf te kalmeren. Olivia zag toen in haar ooghoek Mizukage haar kant oplopen, onder de wonden. Uitermate bezorgd rende ze de kant van hem uit en knuffelde hem zo stevig als ze kon. Ze was zo gerust om hem geweest. Dat ze hem niet verloren had in de grottenstelsel voor altijd. Haar kleine, maar woeste Wartortle alleen in Mt. Moon voor altijd. De Wartortle omhelsde haar net zo stevig en kreunde zachtjes. Ze was zo bang. Olivia raakte echter kalmer van de omhelzing en liet hem los. “Je bent oké, net als de rest." Kleine tranen rolden van haar ooghoeken naar haar wangen. Hoe sterk ze ook mocht zijn, dit werd haar teveel. Ze rechtte haar rug, droogde haar tranen en keek elke Pokémon kort aan. Zij was de enige die nog haar bewustzijn had en wist waar ze geholpen konden worden. Alleen zij. “Op naar mijn huis!” riep ze uit, hopend haar bezorgdheid te overbruggen. Ze negeerde de angst die zich in haar onderbuik gevestigd had en stapte vastberaden voor de groep Pokémon.

Na een minuut of tien bereikten ze een huis waar een kleine tuin voor zat. “Mam!” riep Olivia luid, hopend dat ze thuis was. Haar vader was namelijk rond dit tijdstip op zijn werk. Ook hoopte ze dat ze thuis was om de twee Trainer’s direct te helpen en ze binnen het huis te krijgen. De jongens waren beide langer en zwaarder dan zij. Dat zou nog wat worden om binnen te brengen. En dan nog de gewonde Pokémon… Ze zou hen beter naar de Pokémon Center kunnen brengen, of proberen te laten terugkeren in een van de Pokéball’s die ze elk bij zich droegen. Dat werd nog eens een geweldig karwij. Een gordijn werd opzij geschoven boven de deur en daar zag ze het geschrokken gezicht van haar moeder verschijnen. Wat beschaamd met twee bewusteloze, zieke jongens op een Rapidash, omringd met een boel Pokémon zwaaide ze naar haar. Niet een beste beeld dat ze uitstraalde. Direct sloeg de deur op en snelde haar moeder haar kant uit. “Ben je oké, schat? Geen wonden? Nergens? En de Pokémon? En d – “ vroeg haar moeder, terwijl ze Olivia naar zich toe trok. Bij de geringe aanraking met haar moeder’s warmte had ze de neiging om in huilen uit te barsten, maar ze hield zich sterk. Met moeite. “Moeder! Adem in en… uit.” Wist ze zelfs snel te zeggen, zodat haar moeder haar losliet en diep adem nam. “Beter? Maar de twee jongens op de Rapidash moeten behandeld worden. Nu! De roodharige is vergiftigd en de ande-” Nou onderbrak haar moeder haar. “Zijn dat je vrienden?" Olivia knikte op haar vraag, waarna haar moeder met een trotse glimlach voorzichtig Ralph vast greep.  Ze had nogal overhaastig gereageerd, want de roodharige was namelijk haar vriend niet. Het was een vijand. Ze zei echter niets, anders zou haar moeder hem  wellicht geeneens goed behandelen. Direct hielp ze haar moeder met het dragen van hem naar een zachte bank die in de woonkamer stond. Spoedig deden ze hetzelfde met Kettil, maar legde hem op de andere bank.

De Pokémon stonden nog allemaal in de tuin. “Niet allemaal van jou, schat? Laat ze maar binnen en de Rapidash mag in de tuin blijven staan.” Zei haar moeder die de trap opliep om al haar spullen erbij te halen om de twee jongens te behandelen. Haar hart ging tekeer, terwijl ze haar nakeek. Ze kon zelf nog amper iets doen om de jongens het comfortabeler te maken. Enkel haar moeder kon ze nog helpen. Haar taak was voorbij. Nou wellicht nog niet helemaal. “Kom maar binnen!” riep Olivia tegen de Pokémon die het huis binnenkwamen met natuurlijk Firefly achter hen aan. “Jij niet, Firefly. Je vlammen zullen niet zo aardig zijn tegen mijn huis. Je mag in de tuin blijven,” legde ze de Rapidash uit, hopend dat het niet beledigend overkwam. Hierna verliep alles in een razende tempo verliep. Telkens liep ze naar alle uithoeken van het huis om bepaalde voorwerpen te pakken en aan haar moeder aan te geven. Tussendoor gaf ze de Pokémon te eten. Daarbij legde ze ook in stukjes uit wat de situatie was, al loog ze betreft Kettil en had ze er iets ter plekke eromheen bedacht. Haar moeder had dat gelukkig niet door en liet vaak weten dat ze bezorgd om haar was, maar zeker dapper. Ze refereerde dan vaak naar haar vader.

Toen de zon al onder was leek haar moeder klaar te zijn met de behandeling. “Zo, dat is dan dat.” Mompelde ze tevreden, “We waren er op tijd bij. Laat ze nu een nachtje rusten, schat.” Olivia knikte en nam plaats op een stoel die tussen de twee banken zat. Zo kon ze hen elk in de gaten houden. Nog steeds had ze zin om in huilen uit te barsten. Ze voelde zich zo machteloos. Bezorgd nestelde Byu op haar schouder en nestelde Mizukage zich naast haar. De zo kille Spearow hield zijn bruine kop dicht tegen haar wang, terwijl Mizukage tegen haar benen aan leunde. Zonder iets te zeggen greep ze de Wartortle vast en omhelsde hem. Haar tranen rolden al over haar wangen. Haar moeder aaide bemoedigde over haar bol. “Kom op, Olivia. Je hebt echt veel voor ze gedaan. Nou mag jij ook rusten.” Zei ze met een glimlach. Olivia knikte zwakjes. Het voelde niet zo en wilde ook niet rusten. Koppig sloeg ze haar armen over elkaar, terwijl Mizukage’s greep slaper om haar werd. Gealarmeerd keek ze op, enkel om hem te zien slapen. Hetzelfde gold bij Byu die ook plotseling in slaap gedommeld was. “Zie je, jij en de rest moet gewoon even een dutje doen.” Olivia grinnikte zacht om het woord “dutje”. “Nou…. “ begon Olivia speels, maar de tranen bleven rollen. Zodoende bleef ze nog een tijdje over de twee waken, totdat ook haar ogen neervielen.

Nog half bij bewustzijn wekte ze door een warm gevoel bij haar been, alsof iets erop lag. Deze begon ineens haar been heen en weer te zwaaien wat haar ergens verontruste, waardoor ze geschrokken haar ogen open sloeg en naar voren schoot. Haar buik kwam echter daardoor keihard tegen Mizukage’s schild aan en haar plotselinge beweging had ook Byu gewekt. “Au!” Kraamde ze pijnlijk uit door de klap, waarna Mizukage’s zijn ledematen uit de schild trok en haar geagiteerd aankeek. Direct vervolgde Byu die eenmalig tegen haar hoofd pikte, waardoor ze bijna weer een kreun wilde uitslaan. “H-Het spijt mij al, jongens.” De twee Pokémon wisselde elkaar een blik en knikte. Mizukage grijnsde lichtjes en gaf haar een sussende schouderklop, alsof er niets gebeurd was. Byu’s gezicht kon ze echter niet zo goed zien, maar hij kastte en pikte niet, dus moest het een zwak glimlachje moeten zijn geweest. Pas op dat moment herinnerde ze zich weer de warmte en beweging dat haar gewekt had. Spoedig vond ze ook Ralph’s hand op haar been en hoorde ze zijn vraag. Ze wist even niet hoe ze moest reageren op de vraag en zijn ongepaste aanraking. Ze was ook blij dat het pikkedonker was en Ralph haar rood gekleurde wangen amper kon zien. Maar goed, waar waren ze? Haar blik gleed langs de amper zichtbare contouren van de ruimte wat ze herkende als haar woonkamer. “Mijn huis.” Pas toen veraste het haar dat Ralph al zo snel ontwaakt was, gezien hij er niet goed aan toe was. Gistermiddag zag hij er nog enorm beroerd uit, maar nu leek hij al in een betere staat te verkeren. Ze glimlachte zwakjes en herinnerde zich toen pas de roodharige jongen. Er was zoveel gebeurd dat ze veel vergeten was en ze moest door de vermoeidheid in slaap zijn gevallen, er was geen andere verklaring ervoor. Haar blik gleed toen kort richting de roodharige jongen die in tegenstelling tot hen twee nog vredig sliep, hoeverre je het zachte gesnurk vredig kon noemen. Toen zag ze ook pas dat ze niet de enige waren die wakker waren, Aquarius was gestruikeld over de Charmander van de roodharige jongen.

“Rot Psyduck!” Een geagiteerde Charmander sloeg zijn vlammende staart richting de Psyduck die over hem heen gestruikeld was. Hij sliep zo heerlijk, totdat een mollige, domme Psyduck hem over het hoofd had gezien, terwijl hij een vlam aan het uiteinde van zijn staart had binnen een donkere ruimte. Of kon de Psyduck echt geen diepte zien? Wat een domme Pokémon. “Als je dat nog een keer-“ De Charmander kon zijn bedreigingen niet afmaken, omdat iets in zijn ooghoek openbrak; een ei.

Elk aanwezige Pokémon en inmiddels ontwaakte Trainer’s keken verrast naar het openbrekende ei. Olivia liet Mizukage van zich afglijden en snelde naar het ei. Het zou elk moment gebeuren, een nieuwe Pokémon zou geboren worden binnen de wereld. Zwijgend keek ze toe hoe de eerste paar stukken van het ei kapot werd gebroken, totdat een gele punt zich openbaarde. Deze vormde zich tot een snavel die steeds meer van het ei wist open te breken. Toen het gat bovenaan het ei groot genoeg was staken er drie bruine plukken uit die vervolgens zijn kop uit het ei stak. Olivia herkende direct de Pokémon, maar wist niets ui te kramen, totdat de rest van het gebroken was onder de kracht van de jonge Pokémon. Een eend-achtige Pokémon had zich tegenover haar openbaart en keek met haar ogen Olivia nieuwsgierig aan. ‘Far!’ klonk de stem van de Pkémon die vervolgens vrolijk haar vleugels op en neer wapperde, ‘Fetch’d!’ De schattigheid en het mirakel van de geboorte van een Pokémon verwarmde haar hart zodanig dat ze bijna in huilen wilde uitbarsten. Ze nam echter de Pokémon direct in haar armen. “Het is een Farfetch’d!” Een Pokémon die bijna uitgestorven was door de bereiding van etenswaren door hun vlees en de prei die ze vaak vasthielden. Het betekende echter nog een Normal en Flying type in haar team buiten Byu. “Welkom in het team, Tsubasa!” De Farfetch’d kwakte vrolijk onder de veilige armen van Olivia. Op de achtergrond hoorde Kettil alles wat er gebeurde en sloeg kort zijn ogen lichtjes open om een glimp van Olivia’s nieuwe aanwinst te zien. En het was het helemaal waard; een Farfetch’d.

Tsubase leek direct op positieve wijze de aandacht op te vangen door schaterend te lachen, al klonk het meer als gekwaak. Ze trappelde vrolijk met haar poten en keek met een vrolijke blik om haar heen. Olivia hield haar losser in haar armen, zodat de andere Pokémon ze ook beter konden bekijken. Mizukage keek wat onwennig, maar begroette de Pokémon spoedig enthousiast. De Spearow hield zich echter op een afstand. Hij hield niet van jonge, onwetende Pokémon. Zelfs wanneer het een Pokémon van hetzelfde type was. Koppig keek hij strak de andere kant uit. Olivia hield de Pokémon op een lagere hoogte vast, zodat ook de kortere Pokémon Tsubasa konden begroeten. Dit zorgde enkel voor luider vrolijk gekwaak van de Farfetch’d. Ze had het duidelijk naar haar zin. En zo ook Olivia. Met een vrolijke glimlach keek ze Ralph’s kant uit toen hij vroeg of hij ook Tsubasa mocht zien. Traag stapte ze op hem af en hield Tsubasa dicht bij zijn gezicht. “Tsubasa, zeg eens hallo tegen..”

Pats!

Tsubasa sloeg haar vleugel tegen zijn voorhoofd aan, waarna ze in lachen uitbarstte. Het triomfantelijke gekwaak vulde de ruimte, terwijl Olivia stomverbaasd naar voren staarde. W-Was dit serieus zonet gebeurd? Had ze zonder enige reden Ralph, die al gewond was gemept? “G-Gaat het?” Het was erger dan dat. Ze moest zichzelf inhouden om eveneens niet te gieren van het lachen. Direct sloeg ze haar hand tegen haar mond. Het was nogal komisch en het gelach van Tsubasa vulde het enkel aan. Ze leek net een komediant of een figuur van een cartoon die allemaal grappige dingen deed. Dat was pas een toevoeging aan haar team met een vriendelijke, onzekere Wartortle en een kille, slimme Spearow. Het was echter nog maar de vraag of ze zouden klikken als Team. Haar wangen raakten rood door de inspanning om haar lach in te houden en na afloop duurde het ook even, voordat de rode kleur weggetrokken was. Hetzelfde gold bij de Farfetch’s. “Maar goed,” begon Olivia zwakjes, terwijl ze Tsubasa wegtrok van Ralph’s gezicht, “Het is nog donker buiten, dus lijkt mij tijd om weer naar bed te gaan. Jij ook, Tsubasa!” Ze hoopte dat elke Pokémon en persoon het zou volgen, wacht… persoon? Haar blik viel op de andere bank waar de roodharige jongen, ondanks het rumoer niet wakker geworden was. Hij moest wel een zeer diepe slaper zijn dan. Ze wilde hem eigenlijk ook niet wakker maken. Tsubasa kon net zo goed weer met haar vleugels uithalen en dan waren ze tegen 8 uur ‘s ochtends nog aan het rennen door een zeer geagiteerde roodharige jongen. Toen ze dacht dat iedereen sliep, sloop ze met haar Pokémon de trap op. Haar eigen, vertrouwde bed leek haar een betere slaapplaats dan een stoel. Bovendien, leken Ralph en de andere jongen niet in een te ernstige staat te verkeren dat ze hen continu in de gaten moest houden. Eenmaal in haar kamer liet ze Tsubasa plaatsnemen op het voeteinde van het bed. Zonder een woord liet ze zichzelf op het zachte matras vallen. Toen pas voelde ze de vermoeidheid in haar ledematen en de nare bijwerkingen die de spanning op haar lijf gehad had. Het duurde dan ook enkel een minuut, voordat ze in slaap gesukkeld was, evenals haar Pokémon die zich tegen haar lijf hadden ingenesteld. Iedereen was doodop, behalve Tsubasa die vrolijk in de kamer rondliep en aan allemaal lades en spullen trok, op zoek naar voedsel en nog belangrijker om Olivia te treiteren.

Clyde. Daar stond hij in levende lijve in haar eigen tuin, wachtend tot zij plaats nam aan de andere zijde van het strijdveld. De jongen schonk haar een korte blik en glimlachte zacht voor zijn doen naar haar. Ze was daadwerkelijk sprakeloos. Wat viel er te zeggen? Dit was eenmaal haar verassing en ze wilde haar ouders bedanken, maar geen geluid verliet haar mond. Ze was namelijk enthousiast en dolsgelukkig, maar eveneens bang en onzeker. Dit was namelijk niet een neef die toevallig al aardig wat badges op zak had en buitenlands was. Hij was ook een beruchte Trainer. Ook buiten Sinnoh. Dat was geeneens alles, dit was de enige Trainer in haar leven, waarvan ze nooit wist te winnen. Al als kinderen verloren ze met de Pokémon van hun ouders die meestal niet teveel voorstelde. Echter wist hij ondanks dat altijd te winnen, zelfs wanneer zijn Pokémon in het nadeel was. Het was altijd alsof hij direct een connectie maakte met de Pokémon, waarmee hij ten strijde trad. Terwijl hij zijn Pokémon een aanval liet uitvoeren leek hij haar 100ste aanval te weten, voordat ze er zelf op kon komen. En ondanks dat, was het nog angstaanjagender dat hij een emotieloos gezicht had. Zelfs bij een overwinning trok hij geen glimlach op, maar hij wist ondanks dat zijn warmte over te laten komen op de Pokémon. Allemaal behoorde het tot zijn talent. Zelfs toen hij pas 4-jaar was kon hij een diepe connectie aangaan met Pokémon, vooral met de eerste, een Turtwig. Deze was tegenwoordig een Torterra. Een woest exemplaar die veel schade kon verrichten onder het beleid van Clyde. Ze trilde van de angst, maar ook enthousiasme. Hij was intimiderend, was vele malen beter dan zij en had… “Talent”. Zij had géén talent, geen echte gave, had iets korter gereisd, maar had zes badges minder en veel minder ervaring. En dan Mizukage, Byu en hun nieuwe aanwinst, Tsubasa. Ze zaten op een laag niveau en waren niet volledig geëvolueerd. Olivia wende haar blik af en balde haar vuisten in een poging de zenuwen onder bedwang te krijgen. Ze was écht onzeker en bang voor hem. Zijn vrij intimiderend manier van vechten en zijn status. Olivia ontspande haar vuisten en sloeg ze tegen haar wang aan.

“Je kan het!” Moedigde ze zichzelf aan. Direct maakte ze oogcontact met Clyde, die op dat moment naar voren staarde. Als een robot, wachtend op zijn doelwit. Zo had ze hem altijd genoemd. Een emotieloze robot die tegelijk warmte kon uitstralen. Ze liep het strijdveld op en liep naar haar kant van het veld. Ze hoorde haar ouders eveneens zich bij het spektakel voegen. En ook, Clyde’s ouders. Een paar nette mensen die liefdevol waren en ze juist wél mocht. Het gras kraakte zachtjes onder haar schoenen, totdat ze op haar plaats stond. Eenmaal daar ontmoette ze de blik van Clyde die nog steeds amper iets uitstraalde. Eerlijk gezegd, had ze geen idee welke Pokémon hij ging gebruiken. Zij had enkel de keuze in Mizukage en Byu, gezien Tsubasa veel te jong was. ‘Dubbel gevecht!’ Eiste Clyde plotseling, waarop Olivia een schok door haar lijf voelde gaan. Een dubbelgevecht? Dat had ze nooit geoefend! Ze voelde haar lichaam weer trillen en begon het warm te krijgen. Dit was zeker niet in haar voordeel tegenover hem. In Sinnoh werden zulke gevechten vaker gehouden dan in Kanto, dat was eenmaal zo. Ze merkte dat de blikken op haar gericht stonden, afwachtend welke Pokémon ze zou kiezen. “Mizu-“ Haar stem sloeg over van de angst, maar ze verbeterde zichzelf snel, “Mizukage en Byu, sta gereed!” Gelukkig negeerde haar Pokémon het ongeval en liepen ze het strijdveld op. Ze stond nog steeds trillend op haar benen met een inmiddels kurkdroge keel. Nerveus wreef ze langs haar keel en keek ze even weg. Dit was niet hoe ze normaal was. Meestal was ze vastberaden, barstte ze van de energie, zoals ze altijd tegen Clyde vocht, ondanks dat ze altijd verloor. Deze keer voelde ze echter druk op haar rusten, alsof ze als Trainer nu iets moest bewijzen aan haar ouders, Pokémon, rivalen én… Clyde. Olivia ademde diep in en uit en voelde zichzelf kalmer worden, maar ze trilde nog steeds. Het stelde haar gerust dat ze in ieder geval niet alleen was, ze had Mizukage en Byu en die zouden hun alles geven. Daar was ze zich van bewust, want nu zou ze vechten met háár Pokémon, waarmee ze al veel beleefd had en waarin een wederzijdse band opgebouwd was. ‘Wartortle!’, ‘Spearow!’ De strijdkreten van de twee overstemde alle andere geluiden van de omgeving. Vastberaden stonden ze beide klaar om in de aanval te gaan. Ze rustte kort haar hand bij haar borst, waar ze haar hartslag kon voelen en ze velde deze verminderen. Het kwam wel goed, ze was verre van alleen. Ze konden dit! “We zullen winnen!” De twee Pokémon knikte instemmend over hun schouder. Dit konden ze aan!  Clyde grijnsde lichtjes en liet zijn Pokémon verschijnen, ‘Electabuzz en Ponyta!’. De twee Pokémon kwamen met een grijns tevoorschijn en namen direct hun tegenstander op. De Electabuzz werd een enorm probleem voor haar Pokémon die beide in het nadeel voor het Electric type waren, terwijl Mizukage in het voordeel was bij Ponyta. Haar prioriteit was dus het verslaan van de Electabuzz. ‘Begin!’ Klonk de stem van Olivia’s moeder, waarna de strijd dus direct begon.


Nou, direct was niet het juiste woord. De Pokémon van Clyde verroerden geen vin en bleven strak voor zich uit staren. Olivia wist niet zeker wat hij van plan was door niet direct voor een aanval te gaan en besloot haar eerste aanval aan te kondigen. Ze had echter nog geen strategie hoe ze de twee kon omzeilen, buiten het feit dat de Electabuzz gegarandeerd trager dan de Ponyta was en meer van een dreiging vormde voor haar team. Ze haalde diep adem en besloot een iets passievere aanpak aan te gaan. Het zat haar gewoonweg niet lekker dat Clyde zijn Pokémon niets opdroeg. En enger nog; ze leken zeer kalm. “Byu, pik het aarde weg. Mizu, gebruik je Bubble erop.” Ze zou met de combinatie van de Bubble, die de tegenstander’s snelheid vertraagde ook wat modder naar hen werpen. Een goede combinatie. De Spearow begon beheerst het gras weg te plukken met zijn snavel en wierp de aarde van zich af, recht voor de Watortle om deze met zijn bubbels te raken. Zoals verwacht raakte de aarde zeer vochtig en kwam de drap recht richting de twee Pokémon af. Nog steeds verroerde de drie geen vin en pas op het laatste moment klonk zachtjes de stem van Clyde. Ze kon nog net niet horen wat hij zei in tegenstelling tot de Ponyta die een Ember afvuurde op de drap die verpulverde. Oja. Dit was de manier hoe Clyde vocht; beheerst en in alle kalmte. De Pokémon schoot echter in milde galop op de Pokémon af in een rechte lijn. “Mizukage, Bubble onder de Ponyta!” De Wartortle wierp direct een hele reeks bubbels naar de aarde dat onder de Ponyta bevond, maar hij kon de snelheid van de Pokémon niet bijhouden. Ironisch genoeg, had zij ook een trage Pokémon; Wartortle. Dit werd te gevaarlijk. “Byu, gebruik Peck op de snuit van de Ponyta!” De Spearow reageerde niet direct en toen ze van Mizukage wegkeek zag ze dat Clyde’s Electabuzz Byu onder zijn door stroom gehulde vuist tegen de grond aan had gebeukt. Haar hart sloeg over. Het zag er pijnlijk uit en bovendien deed de Electabuzz weinig moeite te hoeven doen om de Pokémon te pijnigen. Wat kon ze doen? Byu zijn Peck gebruiken tegen de hand om vrij te komen? “Byu-“ Haar stem viel weg in de pijnkreet van Mizukage die pal naast haar neerkwam op de grond. “Mizukage!” Haar stem sloeg over en de Wartortle kwam moeizaam overeind. Hij leek niet heel gewond te zijn, maar de schade die hij opgelopen had waren niet niks. De Ponyta leek echter nog in de aanval te zijn en vuurde een Fire Spin over het grasveld. Een vlammentornado onthulde zich boven het strijdveld. Direct erna werd Byu losgelaten en werd hij erin gezogen. W-Wat was dit? Hetzelfde lot ontmoette Mizukage de wanhopig nog de grassprietjes probeerde vast te houden.  De andere twee Pokémon van buitenaf meer schade leverden aan de twee door hun Fire Punch en Ember. Dit was een regelrechte catastrofe en met een strak bleek gezicht kon ze enkel naar de ruisende tornado kijken. Was dit allemaal in een oogwenk gebeurd, doordat ze de ernst van haar gebrek aan dubbelgevechten onderschat had? Ze werd er misselijk van en voelde direct de tranen in haar ogen prikken, maar dit was nog maar het begin van een strijd. Olivia balde haar vuisten en maakte oogcontact met haar Pokémon die veel schade opliepen door de klappen en de aanhoudende hitte van de tornado. Ze wilden niet opgeven en zouden het niet opgeven. Ze stropte haar mouwen en besloot in de tegenaanval te gaan. Er was geen andere keus.

Allereerst, moest de Fire Spin gestopt worden. “Mizu, gebruik Rapid Spin en Water Gun!” De Wartortle trok in zijn schild terug en begon razed snel om zijn as te draaien, waarna uit de openingen water werd gespoten. De draaiing zorgde voor een kring van water om de Pokémon. Ze beantwoorde de aanval van Clyde met haar Water Spin. Voordat het water echter effect had, stormde de Ponyta recht richting de Wartortle. Deze zette zich stevig af en kwam met een klap op Mizukage terecht. Het duurde maar enkele tellen, voordat de Ponyta de water Pokémon met halve kracht tegen de grond aan geduwd had. Een pijnkreet verliet zijn mond, maar hij bleef in zijn schild. “Mep hem weg met je staart!” Direct sloeg hij richting de Ponyta, maar mistte elke keer door de snelle bewegingen van de Ponyta. Deze bleef echter met zijn voorbenen op hem staan. “Byu, vlieg uit de tornado en haal uit naar de ogen van de Electabuzz!” De Spearow had enige moeite om tegen de kracht van de Fire Spin te vliegen, maar wist met enige moeite deze te verlaten, voordat hij in de aanval ging. Ze bleef telkens maar herhalen dat het een dubbelgevecht was en haar Pokémon twee tegenstanders hadden. Zo zou het gevaarlijk zijn om Byu de Ponyta te laten afleiden, terwijl de Electabuzz ook nog rond liep. Trouwens, ondervond de Ponyta geen schade van de Fire Spin? De Ponyta stond nog steeds boven de Wartortle, maar plaatste zijn benen om het schild heen en vuurde een vlammenzee het gat in waar het hoofd van Mizukage zat. Olivia had een aanval willen uitschreeuwen, maar ze hoorde Byu een pijnlijke kreet slaan. Ze zag toen direct dat Byu veel schade opliep door een continu uithaal van Electabuzz’s Thunder Punch. Ze kon wellicht echt niets doen. Hé, ze moest niet zo denken! “Peck naar zijn handen!” De Spearow haalde in de weinige kansen die hij had richting de hand van de Electabuzz, maar het leek amper effect te hebben. Toen merkte ze pas het drap van eerder onder de Electabuzz’s voeten op. Daar zou ze iets mee kunnen, maar wat…? Ze stond echter te lang stil bij Byu’s gevecht en zag dat de Ponyta de overhand had over de Wartortle en deze van zich af wierp als een bowling ball over de grond. Direct greep de sterke winden van de Fire Spin hem, terwijl de Ponyta zich vrij gemakkelijk van de tornado kon verwijderen. De Electabuzz haalde de zoveelste uithaal uit, maar deze was krachtiger en de Spearow knalde, met een enorme precisie tegen Mizukage aan. De twee Pokémon knalden gezamenlijk de Fire Spin uit en lagen uitgeteld  voor haar voeten. Toen pas vaagde de vuurtornado weg. Olivia keek naar haar zwaar ademde, onder de brandwonden zittende Pokémon en direct keerde de misselijkheid. Hoewel Clyde sterk was, had ze niet een enorme nederlaag verwacht, zeker niet op haar verjaardag. Ze was weer bang en de onzekerheid nam weer toe. Zij had nog geeneens haar alles kunnen geven in de eerste fase van het gevecht. Bijna niets van haar opgedane ervaring had ze laten uitdrukken in de manier waarop ze vocht. Niets, wellicht. Waarom dacht ze deze keer zelfs een kans te maken? Bijna had zij zich laten vallen op de grond, totdat Clyde’stem weerklonk in de oorverdovende stilte. ‘Het is nog niet voorbij.’

Huh?

Hoezo was het gevecht nog niet over? Haar Pokémon lagen uitgeschakeld op de strijdveld en Clyde’s Pokémon waren bijna onbeschadigd. Het was overduidelijk dat zij het gevecht verloren had. De roze ogen van de jongen ontmoette de hare en even leek het wel alsof hij haar op iets wilde wijzen. Iets waar ze amper op gelet had, schijnbaar. Wat het was wist ze echter niet. Pas toen zijn blik gleed naar zijn eigen Pokémon merkte ze pas de daadwerkelijke schade op, die ze eerder door angst niet gezien had. De handen van de Electabuzz zaten onder diepe schrammen door Byu’s scherpe snavel, terwijl de vlammen van de Ponyta kleiner waren geworden, de vlammen gaven de gezondheid van de Pokémon immers aan. Ondanks dat Clyde’s Pokémon niet ongedeerd waren snapte ze nog steeds niet waarom het gevecht nog niet voorbij was? En het was aan haar Pokémon de beurt om antwoord te geven. De twee strompelde overeind en wisselde al kreunend korte woorden met elkaar uit. Alsof ze een plan verzonnen hadden. Olivia stond voor een raadsel. Meerdere, zelfs. Waar haalden ze de kracht vandaan en…. Waarom negeerde ze haar? Zoals verwacht liet Clyde zijn Pokémon in de aanval over gaan. Weer sprak hij amper woorden uit en haalde de Electabuzz zijn door ektriciteit omgeven hand naar het achterwerk van de Ponyta uit. Deze werd regelrecht naar voren gelanceerd, terwijl deze zich omhulde met een aangesterkte Flame Charge. Op de achtergrond keek de Electabuzz met een venijnige blik richting haar Pokémon, maar niet heel geamuseerd. Olivia had een idee wat zijn tactiek was, terwijl zij afgeleid met de Ponyta zou zijn, zou de Electabuzz de verdedigingsniveau van Mizukage en Byu verlagen, zodat de klap harder aan zou komen. Ze herinnerde zich ook dat aan het begin van het gevecht Clyde’s Pokémon amper bewogen en de aanvallen van haar Pokémon en ook hun snelheid waren verminderd. Had Clyde dan op dat punt al een bijna onzichtbare Growl en Leer gebruikt om haar voor te zijn? Het was voor Clyde een vrij simpele denkpatroon. Er zat nog iets achter, want dit was overduidelijk.

Maar goed, eerst de Ponyta stoppen. Ze hoopte dat haar Pokémon haar niet zouden negeren, zeker niet op dit zekere moment. Ze wist namelijk al iets. Ze zou hetzelfde spelletje spelen door Mizukage door Byu te laten lanceren en net voor de impact met de Ponyta deze richting de Electabuzz smijten die Byu in de tussentijd afgeleid had.  Heel simpel. “Byu, lanceer-“ De twee negeerden haar echt. Ze deden iets totaal anders dan ze in haar hoofd had. Mizukage stapte een eindje het veld op, trok zich in zijn schild en begon om zijn as te draaien, terwijl hij aterstralen richting alle openingen schoot. Het sproei effect maakte het strijdveld modderiger, maar de Ponyta deinsde niet terug. Evenals de Electabuzz die het moment nam om zijn Secret Power te gebruiken. De Searow viel direct in slaap en gleed steeds dieper weg in de modder. “Byu! Het is nog niet voorbij! Wordt wakker, bevrijdt je van de modder met je snavel!” Haar woorden bereikten de Spearow niet. En… Mizukage dan? De Ponyta stond inmiddels recht tegenover de Wartortle’s schild en knalde tegen de hoofdopening aan. Het was duidelijk dat hij voor de impact gestopt was met het spuwen van water, maar zeker nog draaide. Om de gevoelige plek weer te raken moest de Ponyta een enorme precisie hebben. Plotseling stak hij zijn poten uit en greep de Ponyta vast met zijn vlijmscherpe hoektanden. De Ponyta deinsde van de schrik naar achteren, maar dat verergde de pijn. Olivia glimlachte grim. Dit ging goed, maar… Byu? De Spearow zonk minder snel dan ze dacht, maar dat was nog niet gerustellend. Voordat ze besefte wat de Wartortle vervolgens deed wierp de  Electabuzz zijn Swift op zowel Mizukage als Byu af, gepaard met zijn Thundershock wat de sterren een elektrische gloed gaf. Hierdoor waren ze echter ook sneller, maar Mizukage redde de dag. Met een kreun wierp hij de Ponyta van zich af, recht richting de sterren die zeer dicht bij Byu waren gekomen. Ze kon het gevoel dat de Wartortle de worp getimed had niet weerleggen. Hadden haar Pokémon de actie nu voorspeld? Ze dacht er amper over na toen de Ponyta met een kreun in de modder neerplensde en zich er tegen vocht.  De vlammen staken boven de modder uit en verharde deze rond zijn lichaam en…. Zo ook rond Byu. Nog net stak zijn kop er bovenuit, maar nog steeds was de Pokémon in een diepe slumber. Olivia sloeg een gerustgestelde zucht dat haar Spearow nog gespaard gebleven was. Byu was dus nog oké en niet geheel uitgeteld. Toen pas merkte ze de afwachtende blik van Mizukage op haar gericht staan. Met uiterste alertheid keek hij haar zijwaarts aan. En nou negeerde ze haar niet meer? Ze besloot er niet op in te gaan, gezien de Ponyta zich uit de modder wist te hijsen en zijn Electabuzz op een razende tempo op hem afkwam.

Ze moest snel nadenken. Ze hadden een modderig strijdveld en Byu sliep nogal diep om zomaar te ontwaken. De Electabuzz schoot plotseling van zijn koers af en maakte een bocht om de Wartortle heen, terwijl de Ponyta hem regelrecht confronteerde. Ze hadden hem omsingeld! Haastig keek ze rond en zag ze enkel wat takken liggen rond Mizukage die afgevallen waren van de boom in hun tuin, die net buiten het veld viel. Kon ze daar wat mee? De Ponyta vuurde een Fire Spin af en schopte modder richting de tornado. De stukjes verharde spoedig en vormde vrij scherpe stukjes verharde aarde, terwijl de Electabuzz zijn vuisten eens niet gebruikte en richting de Spearow sprong met een van staal gloeiende staart. Mizukage kreunde, terwijl de stukjes aarde tegen hem aan schoot en de hitte hem verroerde van enige beweging. Ze moest iets doen… De takken van eerder brandde direct aan en verpulverde, waardoor de hitte en kracht van de vuurtornado toenam. “Byu, word wakker en struikel de Electabuzz  en Mizu graaf je in!” Een idee schoot haar te binnen, maar Byu moest daadwerkelijk wakker worden. Haar hart ging tekeer, teveel de Ponyta de tornado aansterkte door diens Ember erop te gebruiken. De Pokémon wist nou wel beter dan in de buurt van de Wartortle te komen. Alsof Arceus haar gehoord had sperde Byu zijn ogen open, voordat de staart van de Electabuzz hem geraakt had. Op tijd wurmde hij zich uit de modder en wist de romp van de Electabuzz met een knal te raken. De geschrokken Electabuzz viel recht naar voren en kwam in de razende vuurtornado terecht. De Ponyta schoot van de schrik dat zijn kameraad in zijn aanval was gekomen terug en ging voor de aanval tegen de Spearow die zwakjes op de grond lag. Olivia’s blik zat echter gericht op de tornado waar de Electabuzz amper kon bewegen en met moeite in het centrum wist te komen waar Mizukage zich bevond. Pas toen hij met zijn voet enkele centimeters vandaan zat, liet ze Mizukage toeslaan. “Zet je af met je staart en gebruik je beste Tackle!” Met zijn laatste beetje kracht sloeg hij met zijn staart zichzelf af en knalde  tegen de Electabuzz op, waardoor ze beide de vuurtornado uit werden geworpen. De Ponyta stormde op Byu af, maar deze ontweek op het laatste moment, maar ondanks dat was de Pokémon niet zo dom als een Tauros en haalde uit met haar been tegen zijn achterhoofd. Byu viel met een pijnlijke keun op de grond neer en verroerde zich amper, terwijl de Electabuzz tegen de rug van de Ponyta knalde waar natuurlijk de kenmerkende vlammen uitstaken. Geplet onder het gewicht van de Electabuzz en Wartortle viel deze voorover in de modder. Het gewicht verminderde degelijk snel, doordat de Electabuzz kermend van de brandwonden zich terugtrok en zich van de modderpoel verwijderde. Het was echter teveel geweest voor de Wartortle die door de Electabuzz’s “vloeiende” beweging op zijn rug was beland in de modder en geen kracht meer had om zich eruit te redden. Zijn schild zakte weg in de modder, maar niet al te diep. De Ponyta’s vlammen hadden de modder al lichtjes laten verharden. Wacht, zijn vlammen. Ze leken zeer klein plotseling. Bevroren van angst, onzekerheid en intimidatie van Clyde zocht ze weer zijn blik op. Deze keek voor een tel diep in gedachten verdronken te zijn, waarna hij de Pokéball van de Ponyta liet verschijnen en hem terugkeerde.  

“Rust goed uit.” Zijn Ponyta was uitgeschakeld? Ze staarde kort naar de plek waar de Pokémon zo net nog had gelegen en nu enkel een vage afdruk van het lijf zat. Had ze nou een Pokémon van Clyde verslagen? Direct zocht ze naar Byu en Mizukage, hopend dat ze nog konden strijden, maar na al de schade die ze opgelopen hadden vreesde ze het ergste. Huh? De twee hesen hun lijf overeind, maar ze waren besmeurd moet bloedende wonden, brandwonden door de elektriciteit en de vuurtornado, maar ook de klevende modder. Toch stonden ze tegenover haar, hun spieren aangespannen alsof het gevecht doorging. Olivia voelde een brok in haar keel ontstaan en de tranen in haar ogen prikken. Plotseling voelde ze zich zo ontroerd en wilde ze een enorme knuffel geven en hun toespreken dat ze hun best gedaan hadden. Het was ook terecht. Zelfs zonder hun gezicht te zien wist ze dat hun blik maar glazig stond en hun laatste kracht gebruikt was in het staan, in de houding van een Pokémon die niet op gaf. Ze had het vermoeden dat ze dit van tevoren afgesproken hadden bij het moment dat ze haar negeert hadden. Clyde had dit zien aankomen en had zijn krachtige Electabuzz teruggekeerd en stapte op haar af. Ze wist niets te zeggen,  en voelde enkel de zon zijn lichtstralen op haar neerdwalen tussen de wolken. Ze had al amper iets en het licht verblinde haar door de tranen des te meer. Ze wilden janken en schreeuwen van de daken. Het was een onbekende triomfantelijke gevoel voor haar. Olivia beet op haar onderlip om de tranen onder de controle te houden. Ze wilde dat Clyde haar niet zo zag. Verre van. Inmiddels stond Clyde tegenover en stak zijn hand naar haar toe. Het liefst had ze zijn hand gegrepen, zodat hij zich zou omdraaien en ze kon uithuilen met haar Pokémon, maar nee. Dat wilde ze niet. Ze tikte voor de eerste keer in haar hele leven zijn hand weg en deze ene keer leek ook hij dit niet te hebben verwacht. Ze trilde flink, maar wist haar mond open te trekken tegenover hem en de angst in ogen te zien. “Je hebt nog niets gezien, herinner dat! De volgende keer maak ik je in!” Kraamde ze luid uit, terwijl de tranen inmiddels over haar wangen neerdaalden. Clyde trok zijn hand traag terug en haalde een pure glimlach tevoorschijn. ‘Ik ben benieuwd, rivaal.’  En met dat liep hij richting zij ouders met de glimlach weggevaagd van zijn gezicht. Een plotseling uitputting nam haar lijf over en het volgende moment zakte ze door haar kniën en hield ze haar armen over haar Pokémon heen. Ze had ook blijven staan, met eveneens haar laatste krachten. “We zijn alle drie even koppig, huh?”