Bad Apple

Onderwerp: Bad Apple do maa 08, 2012 2:15 pm

Een koele bries in haar nek. Dat was altijd iets waar ze aan moest wennen als ze op pad was, het feit dat ze haar lange zwarte haren niet meer als windschild kon gebruiken. Of achter haar oren kon stoppen. Het was een soort van tic geworden, sinds ze haar haren los had gelaten. Met Maddie hadden ze altijd in twee vlechten gehangen, zodat geen pokémon ermee aan de haal kon gaan. Dat was met Maddie namelijk wel een keer gebeurd; Vandaar dat het meisje twee erg korte roze staartjes had, in plaats van het schouderlange haar wat ze eerst had gehad. Haar vriendin had het altijd met een rood lint in twee staarten gebonden, en Alessandra had haar maar een keer zonder de staartjes gezien. Op de dag dat Maddie’s kist dichtgetimmerd werd. Daarna had Maddie’s moeder haar apart genomen, en haar het rode lint gegeven. Ze had gezegd dat Maddie het aan haar had willen geven. In eerste instantie had ze geweigerd, maar de moeder wilde het ook niet. Toen had ze het wel moeten aannemen.

Nu droeg ze het lint inderdaad niet in haar haren, had ze haar haren zelfs opgestoken. In een ingewikkeld uitziende knot, gemaakt van vlechten. Het was eigenlijk heel praktisch, zag er veel moeilijker uit dan dat het eigenlijk was. Het gaf haar gezicht een heel andere gloed. Dat was ook de reden dat ze haar haren zo had opgestoken; Ze wilde niet dat iedereen haar zomaar kon herkennen. Een van de vele nadelen van gymleider zijn, was dat iedereen je kon herkennen. De meesten hadden dan ook een erg typische kledingstijl. Dat had Alessandra ook, maar niet als ze buiten Fuchsia City kwam. Dan verwisselde ze haar jurk en laarzen met hakken voor een simpele beige trui, en een zwart rokje. Het leek wat op een schooluniform, waardoor ze al meer dan eens was aangezien voor een middelbare scholier. Dat was niet haar bedoeling, maar het gaf wel aan dat haar kleding een goede vermomming was. En dat was ook haar bedoeling. Even niet de leider zijn van de Poison Gym, even niet de persoon zijn die iedere jonge trainer moest verslaan, wilden ze Champion worden.

Haar passen maakten geen enkel geluid, het was bijna helemaal stil. Het enige wat haar oren bereikte, was het geluid van golven die op het strand sloegen, en het af en toe wegschieten van een afgedwaalde pokémon. Dat laatste kwam overigens niet door haar, maar door de Gengar naast haar. Ze had Tettares een kwartier geleden uit zijn bal gelaten, en nog geen woord gezegd. Dat was haar manier van laten zien dat ze de baas was; Vooral bij een eigenwijze pokémon werkte deze manier goed. Omdat Alessandra op niets reageerde, voelde de Gengar de neiging tot plagerijen ook niet. Vandaar dat ze Tettares met een gerust hart uit zijn bal had gelaten; Ze wist dat hij haar wel zou volgen, of hij het nu leuk vond of niet.

Haar ogen stopten pas met haar gestaar in het niets toen ze iets op het pad voor haar spotten; Een jonge Ponyta met een grote portie zelfvertrouwen, zo te zien. ‘Ah,’ merkte ze op, terwijl haar paarse ogen naar de Gengar naast haar gleden. ‘Tettares, wees eens lief.’ De Gengar keek zijn trainer aan, en knikte. Hij had het begrepen, hij moest nu dus aan het werk. Om eerlijk te zijn was Tettares nogal lui, maar een bevel van Alessandra weigeren was nooit slim. ‘Hypnose,’ luidde haar simpele bevel, en het werd onmiddellijk uitgevoerd. De Gengar keek de Ponyta in de ogen, focuste zich. De – voor mensen onmerkbare – geluidsgolven die hij uitzond bereikten de oren van de wilde pokémon, en het paardachtige wezen viel slapend neer. Er was geen pijn aan te pas gekomen, daar had Alessandra het nu eenmaal niet op. Zolang ze haar maar niet lastig vielen, was alles prima. ‘Goed zo Tettares,’ was haar enige reactie, waarna ze de Gengar een aai over zijn bol gaf. Dat was het enige teken van affectie wat ze liet zien in het openbaar. Als ze alleen was zou ze hem waarschijnlijk wel meer beloond hebben, maar haar oren hadden opgemerkt dat er nog iemand in de buurt was. Geen pokémon dit keer, maar een mens. Ze wisselde weer een blik uit met haar Gengar, waarna ze de pokébal van Tettares pakte en hem terug liet gaan. Als de vreemdeling haar pokémon zou zien, dan was meteen het hele nut van de andere outfit verloren. Nadat ze de pokébal had teruggestopt, wachtte ze roerloos, nog steeds midden op het pad, totdat de andere persoon zich zou laten zien.

OOC; Nog even inkomen met Alessandra, verder iedereen welkom.
Haar reiskleding

+4 voor jou! :3

Onderwerp: Re: Bad Apple do maa 08, 2012 2:49 pm

"Hiro, haal de kuddes uit de westelijke weides. Dat gras heeft rust nodig," sprak Brendon gemoedelijk, terwijl hij zijn Arcanine door zijn manen woelde. Hiro keek hem doordringend met zijn vochtige, zwarte ogen. De man schudde zijn hoofd. "Ik kan niet met je mee. Ik heb een melding gekregen van een Ponyta op Seafoam Islands. Ik heb geen idee hoe ze daar terecht is gekomen, maar dat is niet de juiste omgeving voor haar. De eilanden zijn gewoonweg te klein en ze heeft daar geen soortgenoten." Hiro knikte, hij leek het te begrijpen. Brendon glimlachte even en klopte de Pokémon op zijn schouder. "Goed zo. Corinda zal je helpen de kudde naar de Zuidelijke weides te leiden." Toen hij haar naam noemde tilde de Rapidash haar hoofd op. Ze had staan grazen aan de rand van het weiland, haar dochter Nikita stond naast haar. Maple en Rachid waren nergens te bekennen, maar hij wist dat die twee zich wel zouden redden. Als stelletje waren ze nu eenmaal hun rust nodig. "Goed, aan het werd jullie." Brendon maakte lachend een 'hup, wegwezen' gebaar met zijn armen, waarop Hiro blaffende wegsprong. De Arcanine sprong zonder moeite over het hek en zette koers naar de westelijke weides, gevolgd door Corinda en Nikita. Brendon keek zijn pokémon even na, waarna hij zich omdraaide en de oprit afliep. Terwijl hij liep vloog er plotseling een donkere schaduw over hem heen. De man keek op en glimlachte. "Daar ben je Díon. Klaar om te gaan?" De grote Charizard lande soepeltjes en grijnsde met zijn bek vol scherpe tanden. Brendon klom op zijn rug, waarna Díon weer het luchtruim koos.

De Seafoam Islands waren niet ver van Cinnabar. Brendon kwam er regelmatig om te trainen of om de flora en fauna te beheren. De twee kleine eilanden waren het thuis van een aantal specifieke pokémonsoorten en hij wilde niet dat het evenwicht verstoord werd. Een Ponyta zou daarvoor kunnen zorgen. Brendon vroeg zich af hoe de pokémon daar terecht was gekomen. Aangezien ze er normaal gesproken niet voorkwamen en er ook niet heen konden reizen, was de kans groot dat hij daar achtergelaten was door een trainer. De man schudde onbegrijpend zijn hoofd. Waarom zou je je pokémon zomaar achterlaten? Díon minderde vaart en begon te dalen. Brendon hield zich goed vast terwijl de Charizard naar één van de eilanden scheerde en daar met een plof lande. Hij liet zich van de rug van Díon glijden en klopte hem op zijn schouder. "Bedankt jongen. Nu moeten we die Ponyta zien te vinden. Zoek jij haar vanuit de lucht?" Brendon had het nog niet gevraagd of de pokémon was al weer opgestegen. Zelf liep hij te voet over het kleine eiland. Er was hier een behoorlijke populatie Vileplume, er was een kleine groep Bulbasaur, er leefden verschillende populaties aan vliegpokémon en in de inham tussen de twee eilanden woonden veel Pokémon zoals Horsea en Staryu. Een vuurpokémon zou het evenwicht behoorlijk kunnen verstoren. Gelukkig werden de eilanden niet echt druk bezocht.

Díon brul trok zijn aandacht. Hij keek op en zag de Charizard rondcirkelen. Snel beende hij naar het punt waar de pokémon boven zweefde. Midden op het pad stond een jonge vrouw, maar zijn aandacht ging uit naar de roerloze Ponyta in het gras. "O jee," mompelde hij, terwijl hij zijn pas versnelde. "Goedemiddag," groette hij vriendelijk toen hij de jonge vrouw passeerde. Bij de Ponyta knielde hij neer. Brendon zag meteen dat ze nog ademde en aan haar ogen te zien was ze gewoon erg diep in slaap. Het was wat vreemd, maar niet onaangenaam in deze situatie. Hij pakte een lege pokéball uit zijn zak en drukte deze tegen de schouder van de Ponyta. De Pokémon verdween in een rode flits, waarna het lampje doofde. Zo, die liet hij straks vrij op een meer geschiktere plek. Met een zachte dreun lande Díon naast het pad, zijn ogen waren priemend op de jonge vrouw gericht. "Díon, waar zijn je manieren," mopperde Brendon, terwijl hij opstond en naar de jonge vrouw toe liep. "Mijn excuses, hij heeft het niet zo op vreemden. Ik ben Brendon, leider van Cinnabar Gym," zei hij vriendelijk.

Hier en daar wat kleine foutjes, maar ook voor jou +4!

Onderwerp: Re: Bad Apple do maa 08, 2012 4:51 pm

Het drong pas tot haar door dat de Ponyta hier niet hoorde, toen het beest daar op de grond lag. Dit was een veel te klein habitat, en er was hier overduidelijk geen kudde in de buurt. Er waren maar weinig gebieden waar je echt hele kudde’s kon plaatsen, en veel wist Alessandra er niet van, maar dat dit te klein was, dat stond vast. Pokémons als Rapidash en Ponyta hadden meer ruimte nodig dan de eilandjes, zelfs als die bij elkaar gevoegd werden. En omdat het vuurpokémon waren, konden ze, bij haar weten, niet de strook water die de eilanden scheidde oversteken. De Pokémon hoorde hier dus niet te wonen, was hier ook niet geboren. Wat er dan wel was gebeurd boeide haar niet zoveel, maar de gedachte dat iemand een Pokémon had achtergelaten, stoorde haar nogal. Van Maddie had ze geleerd dat Pokémons ook gevoelens hadden. Die moest je respecteren, net zoals mensen. Nu respecteerde ze de gevoelens van mensen amper, maar Pokémon hadden bij haar dan nog een streepje voor. Vooral haar eigen drie waren favoriet, maar ook voor types die geen giftype waren was ze milder dan voor de meeste mensen die ze tegenkwam.

Ze stond nog steeds stil, en bewoog uiterlijk geen millimeter toen er ineens een brul door de lucht klonk. Innerlijk was ze weldegelijk geschrokken, maar die emoties toonde ze gewoon niet meer. Als je schrok dan was je verdediging slecht geweest, en dan was je zwak. Ze was niet zwak, niet meer. Dus dat ze schrok, mocht niemand zien. Er was geen enkele persoon, op Maddie na, die mocht weten dat ze bang was geweest. Dat ze dat eigenlijk nog steeds was, als het om onbekende, sterke Pokémon ging. Vooral in het wild. Maar wat wil je, als je beste vriendin door een van hen vermoord is? Eigenlijk hadden haar ouders verwacht dat Alessandra weer terug zou zakken in haar angst, maar ze was sterk gebleven. Had geweigerd te luisteren, was niet meer voorzichtig geweest. Ze moest dit doen, en dus deed ze het. Er zat maar weinig gevoel achter, vooral geweten. Ze ging Maddie’s moeite niet verspillen door weer bang te worden. Dat kon ze nu niet meer, als Gymleider. Je kon niet bang zijn voor Pokémon als je ermee werkte.

Een korte groet naast haar bevestigde haar vermoeden. Er was inderdaad iemand. Maar veel aandacht kreeg ze niet van de man. Hij snelde naar de Ponyta toe. Een uitstekende gelegenheid voor Alessandra om hem eens goed te bestuderen. Hij was ouder dan zij, en langer. Maar bijna iedereen was langer dan zij, dus dat was niet echt bijzonder. Hij knielde soepel bij de Ponyta neer, dus veel ouder dan een jaar of veertig kon hij niet zijn. Misschien de eigenaar van de Ponyta, of de vader van de eigenaar. Het gebeurde wel vaker dat een kind zijn Pokémon kwijtraakte, en dan zijn of haar ouders om hulp vroeg. Alessandra had het in ieder geval al vaker meegemaakt. Vroeger kwamen de kinderen ook naar haar toe, maar zij verwees ze meestal bot naar een van de andere mensen in de Gym. Nu lieten de kinderen haar wel met rust. Precies haar bedoeling. Het was niet haar schuld dat die snotterende kleuters niet goed opletten. Nee, ze ging haar kostbare energie niet aan hen verspillen. Bovendien had ze het als Gymleider veel te druk, dus kwalijk konden ze het haar niet nemen.

De bruinharige man had de slapende Ponyta met gemak in de Pokéball gekregen. Misschien moest ze hem maar niet vertellen dat zij de reden was dat hij het wezen zo snel had gevangen. Dat zou waarschijnlijk op een gesprek uitlopen waar ze geen zin in had. Ze had überhaupt geen zin in een gesprek, maar de Ponyta boeide haar teveel om weg te lopen. Daarbij zou dat extreem onbeleefd zijn, en je kon veel over Alessandra zeggen, maar echt onbeleefd was ze niet. Ze was kil en onverschillig, dat was iets heel anders. Haar ouders hadden haar keurig opgevoed, al lag ze maanden achter elkaar in het ziekenhuis. Ze moest nog steeds met twee woorden spreken, al kostte het haar enorm veel moeite. Daarom vertikte ze het om nu weg te lopen. Dat zou alleen maar vragen oproepen, en dan zou de man haar misschien volgen. Als ze nu gewoon kort een praatje maakte, bespaarde ze zichzelf een hoop gedoe, en een hoop kostbare tijd.

Weer schrok ze vanbinnen, liet dat slechts blijken door te knipperen. Een gigantische Charizard. Waarschijnlijk de Pokémon waar de brul van afkomstig was. Dat beest had haar nu al twee keer laten schrikken. Niet bepaald een reden om de priemende blik niet terug te sturen. Ze keek de draakachtige Pokémon recht in de ogen aan, zond hem een ijskoude blik. Meer dan een seconde verspilde ze niet aan het beest, dat was hij niet waard. "Díon, waar zijn je manieren," mopperde de man, terwijl hij opstond. Ja, weer soepel. Absoluut niet ouder dan veertig. Waarschijnlijk zelfs wat jonger, aan zijn gezicht te zien. Het was dus zijn Pokémon. Dan was de Ponyta waarschijnlijk ook van hem, het waren tenslotte beiden vuurpokémon. En de meeste trainers die zij voorbij zag komen hadden zich in een categorie gespecialiseerd. Niet altijd even slim, omdat je dan enorm veel moeite kon hebben met een bepaalde Gym. Ach, dan had zij het ook eens makkelijk, als er weer iemand langskwam die zich had gespecialiseerd in graspokémon. Terwijl ze haar gedachten liet afdwalen, was de man op haar af komen lopen. "Mijn excuses, hij heeft het niet zo op vreemden. Ik ben Brendon, leider van Cinnabar Gym,"

Ze trok haar zwarte wenkbrauwen op, ergens niet eens verbaasd met het nieuws. De leider van de Cinnabar Gym had inderdaad een Ponyta fokkerij. Het was ineens allemaal heel logisch in Alessandra’s ogen, op een dingetje na. Hoe de Ponyta hier beland was. Fokkers waren over het algemeen erg zuinig op hun Pokémon, en Brendon leek haar geen uitzondering op die regel. Ze trok haar linkermondhoek een klein beetje omhoog, zodat haar gezicht wat minder ijzig werd, maar niet bepaald vrolijker. Ze had het, net als de Charizard, niet op vreemden. Vond het iedere keer weer vreselijk om te horen hoe mensen dachten dat ze als gymleider wel wat groter was. Dat was ze niet, dus waarom zeurden mensen altijd zo? Het was gewoon irritant. ‘Alessandra,’ stelde ze zich voor, stak met tegenzin haar hand uit. Haar toon was koel, niet echt uitnodigend, maar niet zo bot als normaal. Het was tenslotte een gymleider waar ze tegen sprak, iemand die net als zij had bewezen dat ze het waard waren om jonge trainers uit te dagen. ‘Alessandra Bernkastel. Leider van de Fuchsia Gym.’ Ze had Brendon nog niet eerder gezien, slechts van hem gehoord van Koga. Koga was ook degene die erop had gestaan dat ze, zodra ze leider werd, de andere Gymleiders zou ontmoeten, maar dat had ze nog steeds niet gedaan. Zo sociaal was ze nu eenmaal niet.

OOC; Sorry dat hij zo lang en… Nutteloos is.
En ik vind Alessandra echt House-gedrag vertonen, of ligt dat aan mij?

Als ze sarcastische opmerkingen gaat maken, is ze het helemaal Razz

+5!

Onderwerp: Re: Bad Apple ma maa 12, 2012 8:07 pm

Zijn ogen gleden onderzoekend over de jongedame. De straalde afstandelijkheid uit, haar opvallende, paarse ogen hadden iets kils. Brendon had het vage gevoel dat hij haar zou moeten kennen, maar hij kon zich niet bedenken waarvan. Díon zette zich op vier poten, strekte zijn nek en snoof. Waarom was hij zo argwanend naar dit meisje? "Alessandra," stelde de vrouw zich wat koeltjes voor. Ze stak wel haar hand uit, dus schudde Brendon die. Zijn hand voelde groot en ruw aan in haar slanke hand. "Alessandra Bernkastel. Leider van de Fuchsia Gym." Brendon maakte even een zacht "Ow," geluidje. Daar kende hij haar van! Hij glimlachte breed. "Een waar genoegen Alessandra. Ik heb al het een en ander van je gehoord. Koga is een vriend van me," glimlachte hij. Het was leuk om eens een mede Gymleider te ontmoeten. Omdat hij vrijwel nooit van Cinnabar Island af kwam had hij nog niet veel collega's ontmoet. "Fuchsia Gym," zei hij goedkeurend. "Dat betekend dat je waarschijnlijk gespecialiseerd bent in Poison Pokémon?" Zijn stem was nieuwsgierig, maar hij wist niet echt of deze dame wel zin had in dit gesprek. Ze leek gewoon niet zo'n mensen-mens. Brendon was dat wel, hij vond het juist gezellig om een praatje te maken met vreemden en nieuwe vrienden te maken. Zijn dochter had het klaarblijkelijk niet van een vreemde.

OOC: Ugh, kreeg er echt niks uit, maar wilde graag voor je posten. Dus moet je het er maar mee doen Razz

+1

Onderwerp: Re: Bad Apple di maa 13, 2012 8:14 pm

Ze had een verschrikkelijke hekel aan het praten met mensen die niet wisten hoe koud ze was. Soms moest Alessandra op de binnenkant van haar wang bijten om het niet uit te schreeuwen van frustratie. Konden mensen dan niet begrijpen dat ze níet sociaal wilde doen? Dat ze simpelweg liever alleen was dan in het gezelschap van mensen? Kennelijk niet. Of ze merkten het wel, maar trokken zich er niets van aan en gingen gewoon doodleuk verder met het gesprek. Ze haatte het gewoon, onverschillig als ze was. Ze hoefde niet te weten waar iedereen mee bezig was en niemand hoefde te weten waar zij mee bezig was. Zo simpel was haar filosofie, zo koud was haar blik op de wereld geworden. Daar deden haar medemensen het maar mee, want ze ging het niet veranderen. Niet voor de een of andere vreemdeling die ze net had ontmoet. Zelfs al was die vreemdeling een gymleider, juist dan. Ze had het recht te zijn wie ze was en dat was ze dus ook. Ze was Alessandra Bernkastel, de leider van de Fuchsia Gym en totaal niet geïnteresseerd in haar medemens. Ze mochten het weten. Het boeide haar niet wat ze over haar dachten.

Brendon schudde haar hand. Zijn hand was groter, ruwer dan de hare. Een teken van ervaring, veel omgang met pokémon. In ieder geval meer ervaring dan zij had, met haar krappe zeven jaar. Nu was ze wel drie keer zo intensief met de pokémon bezig geweest dan enige andere trainer, maar toch. Ze kon gewoon zien dat deze man beter was dan zij, in ieder geval in de sociale omgang met pokémon. Alessandra was zelfs bij Ennea wel eens koel, hoe ze het ook probeerde te vermijden. Ze wist hoe belangrijk het was om vertrouwelijk om te gaan met je pokémon, maar het lukte haar gewoon niet. Ze was te gewend geraakt aan haar kille omgangsvorm om hem in een keer om te toveren naar een liefdevolle affectie voor haar pokémon. "Een waar genoegen Alessandra. Ik heb al het een en ander van je gehoord. Koga is een vriend van me," glimlachte Brendon, en Alessandra trok licht haar linkerwenkbrauw op. ‘Echt waar?’ reageerde ze, ‘Ik had nooit verwacht dat hij over me zou opscheppen.’ Haar manier van een grap maken, of in ieder geval een luchtige opmerking. Sarcastisch, bijna cynisch. Niet kwetsend, daarvoor had ze teveel respect voor zowel Brendon als Koga. "Fuchsia Gym," vervolgde Brendon, "Dat betekend dat je waarschijnlijk gespecialiseerd bent in Poison Pokémon?"

Alessandra knikte licht, haar paarse ogen iets minder kil. Als het over haar pokémon ging was ze wat minder stroef. Zolang het maar niet over haar ging, vond ze het prima. ‘Ja, dat lijkt me logisch,’ reageerde ze, ‘Hoewel ik geen volle Poison heb.’ Ennea was half gras, Tettares had ook nog een aantal wateraanvallen achter de hand, en Hexagon was eigenlijk meer een psychisch type dan echt poison. Maar ze konden goed leren, en Alessandra wist welke aanvallen wel en niet konden. Bovendien had ze zo minder zwaktes dan als ze een Ekans of een Arbok had gehad. Ja, ze moest er ooit nog een vangen, had ze zichzelf beloofd, maar dat hoefde niet in de nabije toekomst. Haar team was nu goed genoeg. Met die gedachte liet ze haar ogen op de Charizard vallen, en nam een besluit. Ze pakte Ennea’s pokéball, en liet de Venusaur eruit. Ennea schudde even, opende daarna haar ogen en keek haar trainer aan. ‘Als je begrijpt wat ik bedoel.’ Sloot Alessandra haar verhaal af, ondanks de lange pauze die ze had laten vallen. ‘Het is moeilijk om een sterk team te bouwen uit puur Poison types, zeker omdat er niet al te veel zijn in Kanto. Vandaar dat ik allemaal halftypes heb.’

OOC; Ach, het lukte wel. Hopelijk is dit niet al te belabberd.

+3

Onderwerp: Re: Bad Apple do maa 15, 2012 10:51 am

Alessandra hief haar linker wenkbrauw bij het horen van zijn opmerking. "Echt waar? Ik had nooit verwacht dat hij over me zou opscheppen," zei ze, maar haar toon was niet vriendelijk. Sarcastisch eerder. Brendon fronste even, maar schoof het toen aan de kant. Het zou vast niet aan hem liggen, toch? Díon siste even en Brendon wierp hem een geërgerde blik. Kon die uit de kluiten gewassen leguaan zich niet even naar behoren gedragen? Díon was zijn eerste Pokémon, wat inhield dat ze al 25 jaar samen waren. De man streek even door zijn haren. 25 jaar alweer. De Charizard vertrouwde hem onvoorwaardelijk, net als Brendon zijn leven aan hem zou toevertrouwen. Toch had Díon het nog altijd niet zo op vreemden, vooral niet als ze wat afstandelijk waren. Alessandra's stem haalde hem uit zijn overpeinzingen. "Ja, dat lijkt me logisch," reageerde ze opnieuw wat bot. Brendon fronste weer en hij voelde de Díon achter hem heen en weer liep. "Hoewel ik geen volle Poison heb," vervolgde ze. Brendon knikte. Kanto had veel Poison half types. Alessandra's blik verplaatste zich naar Díon. De Charizard zette zich op vier poten, strekte zijn nek en siste als een slang. Het enige wat miste was het flitsende tongetje. Brendon wreef even over zijn kin. Hij had Díon zelden zo vijandig gezien. Waarom reageerde hij zo? Zijn donkerbruine ogen bleven even op Alessandra rusten. Haar hele houding was gesloten, haar gezicht gladgestreken, haar ogen kil. Nee, ze straalde geen vriendelijkheid uit. Maar dat was toch geen reden om voor Díon om zich zo te gedragen? Of hij mocht haar gewoon niet, dat kon natuurlijk ook.

Plotseling verscheen er in een zilveren lichtflits een grote Venesaur. Ze schudde zich even uit en opende langzaam haar ogen. Geïntrigeerd bekeek Brendon de Pokémon. Ze zag er sterk en gezond uit. Ondanks het feit dat Alessandra kil over kwam was ze klaarblijkelijk wel een goede trainer. "Als je begrijpt wat ik bedoel," zei de vrouw. Brendon keek haar even wat verward aan. Ging ze nou gewoon verder met haar verhaal of was dit een hint voor een gevecht? Hij kreeg zijn antwoord toen Alessandra weer begon te praten. "Het is moeilijk om een sterk team te bouwen uit puur Poison types, zeker omdat er niet al te veel zijn in Kanto. Vandaar dat ik allemaal halftypes heb." Brendon knikte en viel even stil. ZIjn bruine ogen bleven op Díon gericht. De Charizard snoof en richtte zich in zijn volle lengte op. Hij ontvouwde zijn vleugels en brulde. Hij liet zich weer op vier poten vallen en klapte zijn kaken op elkaar. De man lachte even. "Volgens mij daagt Díon haar uit," glimlachte Brendon. "Ben je bereid om een gevecht te houden? Ik heb er alle begrip voor als je geen zin of geen tijd hebt, hoor," zei hij vriendelijk. Zijn blik bleef vragend op Alessandra gericht. Hij was benieuwd naar haar vechtstijl. Die had waarschijnlijk meer om het lijf dan de zijne. Vooral als hij met Díon vocht was zijn tactiek om snel en hard aan te vallen. Het zou een interessant gevecht kunnen worden.

En +2 voor jou!

Onderwerp: Re: Bad Apple za maa 17, 2012 11:22 am

Hoe lang waren Ennea en zij nu al samen? Zeker sinds het begin van het hele gedoe, ze was haar starter geweest. Professor Oak had raar opgekeken toen een meisje van twaalf, niet van tien, een starter op kwam halen. Ze was er eigenlijk niet eens opgewonden over geweest. Had gewoon naar de Bulbasaur gekeken en de pokéball gepakt. Niets lachen of lieve woordjes. Het originele plan van Maddie was dat ze niet meer bang zou zijn, niet dat ze een trainer zou worden. Haar eigenlijke doel was dan ook Coördinator worden, maar ze had volgens anderen teveel talent om dat zomaar te laten varen. Dus was ze uiteindelijk met pokémon gaan vechten, in plaats van contests. Ergens was ze er ook wel blij om. Met een contest ging het niet alleen om de pokémon, maar ook om het uiterlijk van de trainer en diens uitstraling. Alessandra was daar al veel te kil voor geworden, wilde het eigenlijk niet meer veranderen. Al met al had ze haar eigen plan om zeep geholpen. Ennea had er niets aan kunnen doen; Haar aanvallen waren voor beide richtingen heel geschikt, vlug en elegant als ze was. Nu was elegant niet het eerste woord wat in je opkwam bij een Venusaur, maar Ennea had Alessandra’s mening veranderd.

Weer eiste de Charizard haar aandacht op. Alsof dat beest haar niet mocht. Het irriteerde Alessandra, maar aan de andere kant; Hij begreep het doel van haar kille uitstraling waarschijnlijk wel. Anders zou de pokémon waarschijnlijk anders reageren. Dat was meestal zo, dat pokémon mensen beter konden aanvoelen dan andere mensen. Vandaar dat ze zich meer op haar gemak voelde in het gezelschap van pokémon; Ze begrepen wanneer ze haar met rust moesten laten en ze konden over het algemeen niet praten. Een paar zeldzame exemplaren hadden de menselijke taal geleerd, maar die zag je bijna nooit. "Volgens mij daagt Díon haar uit," glimlachte Brendon, en ze keek hem voor het eerst wat verbaasd aan. Het ging dus niet om haar. Ach, dan was ze dus zo slecht nog niet. "Ben je bereid om een gevecht te houden? Ik heb er alle begrip voor als je geen zin of geen tijd hebt, hoor," zei hij vriendelijk, maar Alessandra schudde haar hoofd, haar mondhoeken licht opgetrokken. ‘Nee, ik vind het prima. Ik heb toch vrij genomen. Het is ook weer wat anders dan een gymgevecht.’ Ja, in vrij nemen was ze best goed. Meestal deed ze waar ze zin in had en als dat een dagje weggaan was, dan deed ze dat met plezier. Geen mens die haar tegen kon houden, dan kwamen die jonge trainers de volgende dag maar terug.

Ennea keek op naar haar trainer. Ze verstond de mensentaal niet, maar kon klanken wel herkennen en aan gebeurtenissen aan het verleden verbinden. Op het woord gevecht volgde meestal een periode waarin Alessandra haar opdrachten gaf, meestal aanvallen, die zij dan uitvoerde tegen een andere pokémon. Het was wel leuk, vond de Venusaur, maar soms wilde ze die andere pokémon niet uitschakelen. Het was dat ze deze Charizard totaal niet mocht, dat ze tevreden gromde. Ze kreeg een aai over haar kop van Alessandra, die Brendon aankeek. ‘Dan mag jij beginnen, gezien je de uitdager bent. Ik heb het gevoel dat dit nog leuk kan worden.’

+3

Profiel Pokégear