Goed. Vermillion City en Jasmine waren niet echt vriendjes. Zegmaar, helemaal niet. Jasmine had haar eerste nacht in deze stad doorgebracht onder een random afdakje, maar was daar op hardhandige wijze weggestuurd met de woorden dat ze te veel geluidsoverlast veroorzaakte. Nou ja zeg! Ze had liggen slapen! Dat had ze ook gekrijst, maar daarop had de man gereageerd dat dat juist het probleem was geweest. Jasmine had toen een ander afdakje gezocht en had daar nog even kunnen slapen, tot de eerste Pokémon kraaide en de deur open was gegaan. Toen was ze op niet-zo-plezierige wijze wakker geworden. Zucht. Met enorme wallen onder haar ogen was Jasmine toen maar ergens gaan zitten en had ze, samen met Ali Baba en het ei, haar ontbijt zitten eten (Snickers en Ice Tea, dat verzachtte de pijn in ieder geval een beetje). Vroeg opstaan, dat zou echt bij de wet verboden moeten worden.

Na hun overheerlijke ontbijt, waren Jasmine en Ali Baba (en Ei), door Vermillion City gaan lopen en waren ze per toeval uitgekomen bij een gym. ‘Dit moet wel een goed teken zijn,’ merkte Jasmine op en op dramatische wijze vervolgde ze: ‘Het lot heeft ons hier naartoe geleid, omdat wij hier een badge gaan halen.’ Ze keek met stralende oogjes naar Ali Baba, die haar blik wijselijk meed. Jasmine zuchtte. ‘Goed, goed, als de baas hier maar niet valsspeelt, zoals bij de vorig drie gyms. Dan winnen we makkelijk.’ En met die woorden opende ze de deur en stapte ze naar binnen.

Oke, dit was teleurstellend. In tegenstelling tot wat Jasmine gehoopt had, werd ze niet opgewacht door een enthousiast welkomscomité dat haar zou overweldigen met eten en geld. Nee, er zat een vrouw achter een balie, die haar groette met “Goedemorgen”. ‘Voor jou misschien,’ zei Jasmine, terwijl ze naar de balie toe beende. ‘Mijn morgen is niet zo goed begonnen. Maar dat geeft niet, want binnen nu en een half uur ben ik dat allemaal vergeten, want dan heb ik die vent die hier vecht verslagen.’ De vrouw achter de balie keek haar even aan en zei toen kalm: ‘U heeft geluk, Mitsu Hotaka heeft even tijd voor u.’ Jasmine trok een wenkbrauw op. ‘Al had ze dat niet,’ zei ze. ‘En Mitsu is echt een belachelijk lelijke naam voor een man. Of... eigenlijk voor iedereen.*’

Zonder verder nog aandacht te schenken aan de vrouw achter de balie beende Jasmine naar de deur toe die haar naar haar roem toe zou leiden.

‘Andere deur,’ klonk het vanachter de balie.

Jasmine stopte met lopen en draaide zich om. ‘Dat wist ik wel,’ zei ze, met haar neus in de lucht begaf ze zich naar de andere deur, waar Ali Baba al op haar stond te wachten. De Bulbasaur opende de deur voor koningin Jasmine en die liep met passen die de grond bijna deden trillen de deur door.

‘MITSU HOTAKA!’ riep ze, zonder ook maar te kijken of er iemand aanwezig was, met een stem die eenieder uit angst voor gehoorbeschadiging naar de oren zou doen grijpen. ‘IK DAAG JE UIT VOOR EEN GEVECHT!’

*no offence, thehe.

Mitsu klonk niet echt enthousiast. Onprofessioneel hoor. Jasmine glimlachte. Deze gymleidster had haar kleine zusje kunnen zijn – zo onindrukwekkend – dit ging een eitje worden! Hé! Wat gebeurde daar? Het Mitsu-mens had zich met haar rug naar haar toegekeerd! Dat ging maarzo niet! Jasmine wilde gaan jengelen dat ze dergelijke dingen niet aanvaarde, maar voordat ze dat kon doen, had Het zich alweer omgedraaid en knikte. Jasmine keek even toe en zag dat er een gele aardappelzak naar voren kwam gelopen. Hoe doet ze dat? vroeg ze zich – stiekem wel een beetje jaloers – af. Ali Baba zou ze haast moeten slepen, wilde ze hem op het strijdperk krijgen.

‘Met wie heb ik het genoegen?’ vroeg Het.
Jasmine gooide haar haren naar achteren. ‘Inoue,’ zei ze. ‘Jasmine Inoue.’ ze ontblootte haar tanden in een uitdagende grijns en zette haar handen in haar zij. Dat was een geslaagde actie, vond ze zelf. Ze had het eens in een film gezien en het had toen al stoer geklonken – laat staan hoe het klonk nu zíj het zei! Als Mitsu nog niet moedeloos was geweest op het moment dat ze Jasmine en Ali Baba binnen had zien komen, dan werd ze dat vast nu wel. Ze keek even naar de grond onder Mitsu’s voeten, maar daar zag ze nog geen nattigheid liggen. Wacht maar, dat komt zo wel, dacht ze zelfverzekerd. Als ik mijn geheime wapen tevoorschijn heb gehaald.

‘Ali Baba,’ zei het meisje zangerig (hoewel geen enkele noot zuiver was), ten teken dat de Pokémon naar voren mocht stappen. Hij bleef staan. Natuurlijk bleef hij staan. Zucht. Zo onopvallend mogelijk probeerde Jasmine hem een trap onder zijn gat te geven, maar dat zorgde er alleen maar voor dat de Bulbasaur iets verder bij haar vandaan ging zitten en haar met grote ogen aankeek, alsof hij wilde zeggen: “Moet dit?”. Jasmine zuchtte en liep naar de graspokémon toe. Ze pakte hem met beide handen op, liep het veld op en zette hem resoluut neer. ‘Zit,’ zei ze, alsof Ali Baba niet al had gezeten voordat ze hem daar neer zette.

‘Zeg,’ begon Jasmine, toen ze weer op haar eigen plek stond. ‘Ik wil niet doen alsof ik meer weet dan jij – wat uiteraard wel zo is, maar ik wil je niet het gevoel geven dat je dom bent, hoe aardig van me! – maar je avondeten heeft met het stopcontact zitten spelen.’ Ze wees naar de levende gele bol in het veld. ‘Maar dat geeft niet,’ vervolgde ze. ‘Ali Baba weet daar wel raad mee. Toch Ali?’ Ze keek haar Pokémon liefjes aan, maar die leek helaas niet helemaal overtuigd van haar woorden.