Het was niet de mooie verschijning die zijn hart liet stilstaan. Het was niet het feit dat ze er al überhaupt was en dat het gevecht waarschijnlijk snel genoeg ging beginnen dat zijn hart liet stilstaan. Het was de Pokémon die achter haar verscheen. De Pokémon die hem had achtervolgd in zijn nachtmerries, die het hem onmogelijk had gemaakt om nog normaal te communiceren in de maatschappij voor ongeveer een half jaar. Het was de evolutie die voor de Pokémon kwam die zijn ouders had vermoord. En uitgerekend vandaag, op de dag dat hij zijn uiterste concentratie nodig had, stond die Pokémon daar. Groot, machtig, anders dan Joël hem voor ogen had gehad. Steeds als Joël hem voor zich zag, zag hij een monster met een rode hoorn en woedende rode oogjes. Dit was een heel ander exemplaar. Een getemde, hoopte hij. Het beeld dat hij voor zich zag en de realiteit waren zo verschillend van elkaar dat hij bijna zijn bewustzijn zou verliezen. Hij merkte dat zijn benen begonnen te trillen en nam een andere houding aan om het trillen te verminderen. Zijn mondhoek was lichtelijk gezakt ten teken dat hij einde raad was, maar zelfs met een loep zou je het verschil niet opmerken. Zijn ogen stopten slechts even met twinkelen, maar daarna richtte hij zijn aandacht weer op de roodharige vrouw. Ze was slechts een paar jaar ouder als hem en zag er echt goed uit voor haar leeftijd. Niet dat rond de twintig een leeftijd was om rimpels en andere vervelende toestanden te krijgen, maar je snapte wel wat hij bedoelde. Hij deed zijn uiterste best om zijn aandacht af te leiden van de Rhyhorn die zijn aanwezigheid nu overal kenbaar leek te maken voor Joël. 'Mijn naam is Joël Jones,' zei hij. Hij merkte dat zijn stem nauwelijks trilde en dat hij het voor elkaar kreeg om normaal te blijven staan. Hij vermoedde dat de vrouw niet veel opgemerkt zou hebben en dat kalmeerde hem lichtelijk. 'En ik kom je uitdagen voor een gevecht. Het is voor mijn eerste badge, om eerlijk te zijn.' Hij probeerde zich op de kleine details te richten om zijn aandacht maar niet te hoeven richten op de Rhyhorn. Hij wilde ook niet denken aan de reactie van zijn Gyarados. Hij moest die Rhyhorn daar wegkrijgen. Maar hoe? Dan zou hij alles aan haar moeten uitleggen, aan een wildvreemde. Dat kon toch niet zomaar?

Het zweet liep hem haast op zijn rug. Hoezeer hij zich ook op de kleine details probeerde te richten - Eve's lange rode haren die in de war waren gewaaid door de wind, haar felrode ogen die hem lichtelijk fascineerden, het stenen veld dat hem zorgen baarde over het feit dat Gyarados daar wel eens moeite mee zou kunnen hebben - het werkte niet. En voor het eerst in zijn leven voelde hij zich nerveus. Echt nerveus. Hij wist dat hij zijn gedachten kenbaar aan Eve zou moeten maken. Hij kon niet strijden met deze gevoelens. Hij kon niet het beste van hem geven. Hij zou gegarandeerd verliezen en dat was een idee dat hem niet aanstond. Het liefste wilde hij zich omdraaien en weglopen voor deze conversatie, maar hij had geen keus. 'Hé,' zei hij en tot zijn ergernis sloeg zijn stem over. Zijn nervositeit had een hoogtepunt bereikt en het zou niet lang duren voor hij in één van zijn hysterische buien zou belanden die hij ander half jaar vermeden had. De eerste zes maanden na de dood van zijn ouders had hij constant nachtmerries, hysterische aanvallen en huilbuien tot en met. Al ander half jaar had hij geen last gehad van dit al en hij wilde voorkomen dat hij een flater zou slagen door in elkaar te zakken. 'Ik weet dat het stom klinkt...' Zijn stem stierf weg. 'Ik heb nare ervaringen met Rhyhorn en zijn evolutie.' Zo. Het was eruit. Het luchtte hem niet op. Hij had gehoopt dat zijn gedachten kenbaar maken ervoor zou zorgen dat hij zich beter zou voelen, maar om eerlijk te zijn had hij zich nog nooit zo erg geschaamd in zijn leven als nu. Hij had misschien niet verteld wat er allemaal gebeurd was, maar hij had zijn gevoelens voor een klein deel blootgegeven en dat was iets wat hij zichzelf niet kon vergeven. Zijn tante zei vaak dat hij een vaste vriend of vriendin moest hebben waar hij alles aan kon vertellen, maar dit sloeg echt alles. Hij voelde het bloed naar zijn kaken stijgen en stak zijn handen in zijn jaszakken, waar hij ze tot vuisten balde. Hoe idioot kwam hij over? Heel idioot, waarschijnlijk.

Joël had eerlijk gezegd verwacht dat de vrouw nu met hem zou lachen of bot op hem zou reageren. Of haar schouders op zou halen, zeggen dat het wel over zou gaan en met het gevecht beginnen. Misschien had hij die laatste optie zeer op prijs gesteld. Ze begon echter tegen hem te praten op een zachte toon. Joël luisterde wel naar de woorden, maar in zijn hart wist hij niet of hij ooit zou kunnen doen wat zij nu van hem verlangde. Hij wist niet of hij zijn angst ooit zou kunnen accepteren en er over heen zou kunnen komen door dingen te proberen. Ze begon aan te tonen dat niet elke Rhyhorn een monster was. Dat was allemaal heel leuk en aardig, maar konden ze nu alsjeblieft beginnen met hun gevecht? Hij zweerde echt dat heel zijn broek vol zou zitten als hij ooit in de buurt kwam van dit beest, meer in de buurt dan dit het geval al was. Voor Joël zichzelf had kunnen tegenhouden had hij zijn hand al naar haar uitgestoken, een handeling waar hij zichzelf later nog vele malen voor de kop zou slaan. En opeens werd hij woest op Eve. Waar bemoeide ze zich mee? Als hij bang was voor Rhyhorn’s, zou ze dat moeten negeren en geen pogingen moeten doen om hem kennis te laten maken met het beest. Hij had echter geen keuze, want zijn hand was al op pantser van het ding gezet. Hij voelde zenuwen door zich razen toen hij zijn hand op de kop van het ding had liggen. Het stelde hem lichtelijk gerust dat haar hand vlak naast de zijne lag, waardoor zijn boosheid wat afnam. Flashbacks van hoe het in zijn hoofd allemaal gegaan was kwamen terug in zijn hoofd. Zijn ouders, gebogen over een experiment met hun speciale brillen. Dan het geluid van brekend glas, het geluid van gillende mensen en het geluid van hevig gebrul. Hij wist dat hij het deze Rhyhorn niet mocht verwijten, maar het was lastig. Het waren immers wel zijn ouders die omgekomen waren, ook al wist Eve dat niet. Nee, waarschijnlijk dacht Eve dat hij ooit eens een keertje door een Rhyhorn was aangevallen. Als het dat was geweest, was hij nu waarschijnlijk al wel vrienden geweest met de Rhyhorn’s. Maar hij voelde er niet veel voor om zich te socialiseren met die beesten en op dit moment, vlak voor een gymgevecht, al helemaal niet.

Joël rukte zijn hand daarom ook met kracht los. Hij wreef even over zijn hand, haalde zijn pols meerdere malen langs zijn handpalmen en keek naar het beest. De Rhyhorn stond daar roerloos en had schijnbaar niet de intentie om hem iets aan te doen, maar toch… Joël richtte zijn blik op Eve. ‘Zo makkelijk is het niet, Eve,’ sprak hij zachtjes. ‘Het is niet dat ik zomaar even aangevallen ben door zijn soort of zo. Het is iets helemaal anders. Maar als ik dat vertel, zitten we hier nog wel even.’ Hij deed een paar stappen achteruit zodat ze zijn hand niet opnieuw kon pakken en zeker niet opnieuw naar de kop van dat beest kon brengen. Hij wilde niet weten hoe Gyarados zou reageren als hij Rhyhorn zou zien. ‘Ik weet niet of het zo verstandig is om hem in de buurt te houden als ik mijn Pokémon uitzend. Mijn moeder was zijn trainer en…’ Hij sloot zijn mond weer. Fijn. Fijn. Fijn. Nu had hij zelf al verraden dat het om zijn moeder ging. En eigenlijk ging het ook om zijn vader, maar Eve kon vast wel de link liggen. Hij schudde zijn hoofd, deed een paar stappen achteruit en keek haar toen weer aan. ‘Kunnen we niet gewoon met het gevecht beginnen?’ Hij begon het benauwd te krijgen hier en Rhyhorn maakte dat er niet echt beter op. Hoe kon hij ooit de soort van de Pokémon vergeven die zijn ouders om het leven hadden gebracht? Als dat experiment er nooit was geweest en als die Pokémon nooit hadden geleefd, had hij zijn ouders nu nog. Hij wist dat het crue van hem was om zo’n mening te hebben, maar het was ook crue van Eve dat hij hierin mee werd getrokken. Had ze dan niet duidelijk gezien dat hij hier geen behoefte aan had, dat hij hier enkel kwam voor een gevecht? Hij wilde niet geholpen worden, hij wilde die Rhyhorn niet beter leren kennen. En als ze dat niet zou begrijpen, dan zou hij gewoon naar een andere gym gaan en hier ooit nog wel eens terug komen als ze het wél kon begrijpen.