Enthousiast was Lillian op de weg terug vanuit Rainbow Park met haar zes kinderen op haar hielen. 'Ik ben zo jaloers!' riep één van de kinderen terwijl ze naast Lillian kwam rijden met haar Ponyta. Lillian grinnikte en keek even achterom naar haar zadeltas, waaruit net het topje van een Pokémon-ei te zien was. 'Ongelofelijk dat het ei dat we voor jou hebben gezocht een echt Pokémon-ei was!' riep een ander en Lillian draaide zich half om in het zadel. 'Ik vind het zelf ook erg ongelofelijk Rowan.' De jongen grinnikte en nam een hap chocola. Ergens vond Lillian het wel sneu. De zes kinderen hadden als bezetenen in het Rainbow Park gezocht naar een Pokémon-ei en hadden alle zes een ei van chocola gevonden. Puur omdat ze vonden dat Lillian ook een ei moest hebben hadden ze er nog één voor haar gezocht en dat bleek net één van de twee verstopte Pokémon-eieren te zijn. De blonde vrouw kon niet geloven hoeveel geluk ze had gehad, maar de kinderen hadden er verdeelde meningen over. De één vond het leuk voor Lillian, de ander wenste vurig en stil dat hijzelf het ei had gevonden. Al met al was Lillian nu een Pokémon rijker, al was het nog maar de vraag welke Pokémon er überhaupt uit het ei zou komen.

De hele rit lang terug naar de manege werd er wild gespeculeerd over wat voor Pokémon er in het ei zou zitten. De wildste ideeën kwamen langs. Het ging van hele simpele, veel voorkomende Pokémon zoals Caterpie en Rattata naar zeldzame Pokémon zoals Growlithe en Magmar. 'Wie weet zit er wel een Moltress in!' riep één van de kinderen, waarop er meteen een paar overheen riepen: 'Echt niet! Die is veel te zeldzaam!' Al met al wenste iedereen dat er iets anders in het ei zat. Lillian zelf wist niet echt waar ze op hoopte. Het zou leuk zijn als er een Vuurpokémon in zat, zoals bijvoorbeeld een Growlithe, want die wilde ze nog heel graag, maar een ander type Pokémon zou ook wel verfrissend zijn. Ze had op dit moment drie Vuurtypes en één Elektrisch type. Een Waterpokémon zou, gezien de hoeveelheid voor, ook niet onwelkom zijn. Ach, eigenlijk maakte het haar niet uit wat er uit het ei zou komen. Ze zou de babypokémon hoe dan ook met zoveel mogelijk liefde en geduld groot brengen. Ze hoopte alleen dat Fay tegen die tijd al wat meer "getemd" was, want twee jonge, drukke Pokémon zou misschien wat te veel van het goede zijn.

Bij terugkomst op de manege werden ze begroet door een stoet wachtende ouders die van meters ver al te horen kregen dat Lillian een Pokémon-ei had gevonden. 'Nou, eigenlijk hebben de kinderen hem gevonden en aan mij gegeven,' probeerde de vrouw nog, maar de kinderen waren te enthousiast en druk om het te horen. De Ponyta en Twister werden afgezadeld en naar de weide gebracht waarna de ouders Lillian bedankten voor het uitstapje en langzaam het erf leeg liep. 'Goed, dan is er nu eindelijk tijd om naar dat ei te gaan kijken,' reageerde Lillian, waarop ze met Jolt aan haar zijde naar haar zadeltas liep die ze over het hek van de weide had gehangen. Twister kwam nieuwsgierig dichterbij, op de voet gevolgd door Fay. Lillian haalde het ei tevoorschijn en legde het in het gras. Vera en Jolt snuffelden er nieuwsgierig aan, net als de beide Paardpokémon. Fay duwde een paar keer met haar snuit tegen het ei en hief toen opeens haar hoef op. 'Fay nee!' riep Lillian geschrokken, waarbij ze naar voren schoot om het ei van de grond te grissen. Vera was echter sneller en sprong voor het ei. Met een luide Roar maakte de Vulpix duidelijk dat Fay achteruit moest. Meteen week de jonge Ponyta een paar meter terug, waarna ze zich omdraaide en terug draafde naar de kudde.

Opgelucht haalde Lillian adem, waarna ze haar handen in haar zij zette. 'Goed gedaan Vera. Iets later en we hadden een Pokémon-omelet gehad.' De vrouw kon niet echt lachen om haar eigen grapje, want het beeld van een half ontwikkelde Pokémon, liggend tussen de scherven van een ei maakten haar een beetje misselijk. Ze boog voorover om het ei op te pakken, maar zag toen dat Vera zich op het ei had genesteld. Even glimlachte de vrouw, waarna ze op haar hurken naast de Vulpix en het ei ging zitten. 'Zullen we het ei binnen neerleggen? Daar is het warm en droog.' Vera tilde haar kopje op, knikte en klom van het ei. Lillian tilde het voorzichtig op en droeg het naar binnen, op de voet gevolgd door Vera en Jolt. Ze doorkruisten de stallen en liepen door een deur naar de kantine. Hier legde ze het ei in de mand waar Jolt normaal gesproken in lag als Lillian in de kantine was. De mand stond vlakbij de kachel en was lekker zacht. Zodra het ei goed lag sprong Vera in de mand en nestelde zich weer op het ei. Jolt paste niet meer in de mand en ging er dus maar voor liggen. Even keek Lillian naar het toch best wel schattige tafereel. Het leek erop dat Vera van plan was het ei helemaal zelf uit te broeden. Dit werd nog extra duidelijk toen er anderen in de buurt kwamen om het ei te bekijken. Vera liet een dreigend gegrom horen en zelfs Jolt liet zijn stekels wat omhoog komen. 'Nou, nou, jullie lijken wel een stelletje bezorgde ouders,' grapte Lillian, maar ze wist ergens wel dat dit nog maar het begin zou zijn.