Ugh. Wat had ze zichzelf aangedaan? Het had zo'n goed idee geleken. Het wás ook een goed idee, daar was Arya nog steeds van overtuigd. Het was alleen zo'n verschrikkelijk vermoeiend goed idee. Het idee was om haar conditie te verbeteren. Haar laatste aanvaring met Beedrill had weer aangetoond dat die absoluut bagger was. De oplossing was vrij eenvoudig: hardlopen. Iedere dag of om de dag een paar rondjes rennen, proberen iedere keer iets verder te komen zonder te gaan lopen. Ze was nog maar net begonnen, dus ze kon verwachten dat het niet geweldig zou gaan, maar het bleef een beetje een teleurstellend resultaat: vijfhonderd meter. Dat was wat de workout-functie (oh, wat was workout toch een afschuwelijk woord) op haar pokégear haar eergisteren had verteld. Na drie minuten rustig wandelen en wachten tot haar hartslag weer enigszins normaal was en ze geen keelpijn meer had van het ademen, was het haar gelukt om nog eens zo'n twee- à driehonderd meter joggend af te leggen.

Nieuwe dag, nieuwe poging. Ze had gisteren maar even een rustdagje voor zichzelf ingelast en vandaag begon ze weer. Ze was vol goede moed terwijl ze haar spullen op een hoopje gooide en de workout-functie opende op haar pokégear, zodat die de meters kon tellen. Haar pokémon renden met haar mee. Gwen keek naar Arya en grijnsde. Het meisje wist niet zeker of die bemoedigend bedoeld was of dat de Charmeleon moest lachen om haar rode hoofd. Zephir vond heer tempo blijkbaar wat te traag, want hij rende steeds vooruit en dan weer terug. Ona had zelf weinig zin in rennen. Ze was op Oz' hoofd gaan zitten, die het met een zucht toeliet. Arya was eigenlijk wel blij dat de Tangela niet op haar hoofd was gaan zitten.
Vijfhonderddrieëndertig meter, vertelde de pokégear haar toen ze hijgend overging op een wandeltempo. Ze was blij met de bomen om haar heen, die voor schaduw zorgden, maar ze had het alsnog warm. Ze kon de energie echter niet opbrengen om haar arm op te tillen om zichzelf koelte toe te wapperen. Ze liep een tijd en versnelde toen weer. Zo ging dat een tijdje door, tot haar energie én goede humeur opwaren. Ze liep terug naar haar spullen en plofte neer in het gras. Geen van haar pokémon gaf de indruk moe te zijn, maar Arya was uitgeput. Rennen - of wat voor vorm van sport dan ook - was niet haar ding. Het duurde een eeuwigheid voor haar ademhaling weer tot rust gekomen was en ze had het nog steeds heet. Ze had ook een lange broek aan. Korte broeken had ze helemaal niet en een rok rende niet zo lekker. Ze stroopte de pijpen van haar broek op tot haar knieën en wapperde zichzelf koelte toe met haar schetsboek. "Als jullie toch nog niet moe zijn, ga dan maar jullie nieuwste aanvallen oefenen", zei ze. Ona kreunde en plofte neer in het gras. Arya snoof. "Tsk, jij hebt niet eens gerend", zei ze. Terwijl haar pokémon zelfstandig gingen oefenen - ze redden zich prima zonder verdere instructies -, klapte Arya haar schetsboek open. Ze had wel weer eens zin om een tekening te maken. Ze keek even naar haar pokémon en zette de eerste lijnen op papier.

ARYA ~ Het was Zephir die op het papier tevoorschijn kwam uit de lijnen. Gwen en Oz stonden al op de vorige bladzijde en Ona - die al weer vergeten was dat ze aan het doen was alsof ze moe was - stuiterde te veel rond om na te kunnen tekenen. Zephir was Faint Attack aan het oefenen. Zijn snelheid kwam daarbij goed van pas, maar hij moest er ook nog voor zien te zorgen dat zijn tegenstander afgeleid werd of dacht dat hij een andere kant op ging. Daarin verschilde het van bijvoorbeeld Quick Attack. Iedere pokémon gebruikte die aanval weer een beetje anders, had Arya begrepen, en Zephir leek er nog niet helemaal uit te zijn hoe hij het ging doen. Tussen zijn pogingen in stond hij vaak even stil om na te denken, dus dan kon Arya goed kijken hoe zijn sjaal nou precies zat en hoe groot zijn oren eigenlijk waren en dat soort zaken.

Intussen hielden Gwen en Oz een oefengevechtje, aangemoedigd door Ona, die als een soort cheerleader stond te springen. Gwen leidde Oz af met Scary Face en blies een Ember op hem af die hij niet meer kon ontwijken. Arya onderbrak haar geteken even om te kijken hoe ze het deden. Haar pokémon konden in zo'n oefengevechtje heel goed zelf bedenken wat ze het beste konden doen. Ze hadden niet het overzicht over een strijdveld zoals hun trainer, maar ze konden prima inschatten wat ze het beste konden doen. Opeens schoot Oz naar voren terwijl Gwen zich klaarmaakte voor nog een Ember en gaf haar een flinke klap. Was dat... Sucker Punch? Tjonge, Oz was al verder dan ze dacht.

Vanuit haar ooghoeken zag ze dat er iemand aankwam, dus sloeg ze haar schetsboekje dicht. Ze hield er niet van als mensen haar onaffe tekeningen zagen. ‘Hé Arya,’ zei een oudere jongen met zilverwit haar en blauwe ogen. ‘Herken je me nog?’ Arya glimlachte. "Natuurlijk. Hallo, Evian", zei ze. Iemand met wie ze voor een groep Beedrill gevlucht was vergat ze niet gauw. "Hoe gaat het met je? En met Ivysaur?"