Chiaki staarde ongelovig naar de gymleader van Viridian City. Het was een compleet ander persoon dan Mamoru. Zelfs een compleet ander geslacht. Ze leek zich verder niet echt te interesseren in het verschijnsel van Chiaki en vertelde haar kortaf dat Mamoru Tsuda was vertrokken. Toen de brunette vroeg waarheen, kreeg ze een nog korter antwoord. “Geen idee.” Chiaki’s wereld stortte meteen in. De vrouw vroeg of ze nog een gymgevecht wilde en ze schudde afwezig haar hoofd. Vervolgens werd de deur dichtgegooid, maar het meisje bleef ondanks dat gewoon op haar plek staan. Verbluft. Verslagen. Het duurde even voor ze zich besefte waar ze was en wat er zojuist verteld werd. Dit was geen droom, hoe graag ze het ook zo had willen laten zijn. Op weg naar Viridian City had Chiaki vaak nagedacht over dit scenario. Over dat wat haar vader had verteld waar was. Maar ze weigerde toen te geloven dat haar broer haar inderdaad had achtergelaten en in zijn eentje was weggegaan. Ze had eerst nog gehoopt dat ze hem onderweg tegenkwam, omdat hij naar haar op zoek was om samen op pad te gaan. Die hoop was nu vervlogen.

Haar handen balden ze tot vuisten. Chiaki wist niet meer of ze kwaad of verdrietig moest zijn. Sinds haar bezoek aan Lavender schommelde ze steeds tussen deze twee emoties en had voornamelijk al haar pokémon in hun pokéball gelaten. De Gastly had ze niet meer tevoorschijn gehaald. Slechts in het pokécenter had ze de pokémon overgedragen om te laten verzorgen, maar buiten dat liet ze haar netjes in haar pokéball. Zelfs Alano had amper daglicht gezien tijdens het hele tripje. Ze had hem echter uit voorzorg erbij gehaald vlak voor ze bij de gym was, hoewel ze niet echt het gevoel had dat het op een positieve manier ging helpen. Bijtend op haar onderlip vocht ze tegen de tranen die inmiddels in haar ogen waren gevormd. Ze was alleen, of niet? Natuurlijk had ze haar pokémon, maar dat voelde niet hetzelfde als menselijke steun. Sylvia was inmiddels bij Mark en Shiyo en zij was alleen. Ze had niemand meer. Met het vertrek van Mamoru voelde ze zich eenzaam.

Op dat moment voelde ze de poot van Alano om haar hand heen wikkelen. Hij deed het om haar te willen steunen, natuurlijk, maar het had het tegenovergestelde effect. Chiaki trok haar hand terug en keek hem gebroken aan. Alano wachtte, want het leek erop dat ze iets wilde zeggen, alleen kwam er geen geluid uit haar mond. En toen rende ze weg. Ze rende zo hard ze kon. De Charmeleon raakte in paniek en wilde achter haar aangaan, maar in de drukkere straten van Viridian raakte hij haar kwijt. Zijn geschreeuw leek niks uit te halen, want een reactie kreeg hij niet. Slechts vreemde blikken van omstanders die verward raakten. Waar gilde hij naar? Waar was zijn trainer? Dat wist hijzelf ook niet. Terneergeslagen liep hij naar de kant van de weg. Hoe moest hij Chiaki in Arceusnaam vinden?

Ondertussen was de brunette ver weg van de menigte gerend en kwam pas tot stilstand toen ze dacht dat ze echt alleen was. Niemand om haar heen die haar vragend aan kon staren of compleet negeren. Het was toen dat ze haar tranen pas de vrije loop liet gaan, waar ze zolang mee had gewacht. Ze kon het niet meer inhouden, maar ze wilde niet dat iemand haar in deze zielige staat kon opmerken. Helaas voor haar creëerde dit een veel ergere reactie dan ze ooit had gedacht. Alsof er een dam was gebroken en al haar emoties nu naar buiten stroomden.

thank you Bae <3 of Kickstart!

Chiaki wist niet hoe lang ze had staan huilen voor iemand haar naam riep. Wie het was kon ze eerst niet registreren, omdat ze het maar half meekreeg. Haar gedachtes leidden haar teveel af, maar toen de persoon bij haar in de buurt stond en blijkbaar had opgemerkt dat de brunette hier stond te huilen, keek ze verbaasd op. Het gesnik stopte vrijwel direct, hoewel er nog wel een paar tranen haar ogen verlieten en via haar wangen naar de grond vielen. Chiaki moest even een keer knipperen om niet meer wazig te zien, want het overtollige water zorgde ervoor dat ze een niet al te scherp beeld had. Toen dat gefixt was, wist ze de persoon te herkennen als Kasumi. Zelfs na al die tijd was het meisje niet zo heel veel veranderd.

Geschrokken veegde Chiaki meteen haar tranen weg met haar mouw, die ze stevig vasthield in haar hand. Veel nut had het niet, want het was al gebeurd; Kasumi had haar zo weerloos gevonden. Het blauwharige meisje vroeg haar natuurlijk bezorgd wat er aan de hand was, maar het koste de brunette veel moeite om daar antwoord op te kunnen geven. Niet alleen omdat ze net gehuild had voor Arceus wist hoe lang, maar ook omdat ze eigenlijk niet wist waar ze zou moeten beginnen. Moest ze het wel aan Kasumi vertellen? Natuurlijk. Chiaki zag haar als een goede vriendin, al was dat misschien wel een beetje verwaterd door het weinige contact die ze met elkaar hadden de laatste tijd.

“Dat is een lang verhaal,” kwam toen schor uit haar mond. Jirachi, zoveel geluid had ze toch ook weer niet gemaakt bij het huilen? Het klonk anders alsof ze drie keer achter elkaar in de Booster was geweest en de longen uit haar lijf had geschreeuwd. Toen Kasumi haar hand hief om op haar schouder te leggen, kon Chiaki nog net de neiging weerstaan om niet terug te deinzen. Waar sloeg dat nou weer op? Alsof het meisje haar ging slaan. Zuchtend besloot ze dan toch maar eerlijk te zijn, want Chiaki zou Chiaki niet zijn als ze over een bepaalde situatie loog. Nou ja, een situatie van deze ernst, in ieder geval. “Mijn broer is spoorloos verdwenen en m’n vader heeft me de grond in gestampt in Lavender laatst. Ik... Heb niemand om me naar te keren.” Dat was zo’n beetje het hele verhaal. In een paar woorden. Ze had geen familie meer over waar ze op kon bouwen en dat afscheid met Sylvia was haar ook verkeerd gevallen. Voor de eerste keer sinds ze begon met praten, durfde Chiaki Kasumi weer aan te kijken. Wat moest ze nu doen?

thank you Bae <3 of Kickstart!