Ceder rommelde door haar tas. Ze zou toch zweren dat ze nog ergens een pak koekjes had. Oh nee, wacht, dat was waar ook. Die had ze gisteravond opgegeten. Onderin haar tas vond ze nog één gerimpeld appeltje. Het hele groepje, drie pokémon en één mens, keek treurig naar het appeltje. Hun magen knorden in koor. Met een mesje sneed Ceder de appel in vieren en deelde de partjes uit. Echt een volledig ontbijt kon je het niet noemen. Bovendien smaakte het appeltje nogal muf en een beetje zurig. Gelukkig had ze de tent de avond tevoren niet al te ver van Celadon City af opgezet. "Goed, eerste activiteit van vandaag: inkopen doen", zei ze. Ze propte al hun spullen weer in de tassen en zadelde Squirtle op. Nadat ze op zijn rug was geklommen, liet ze Alaska en Februari terugkeren in hun pokéballs. "Op naar Celadon City", zei Ceder, wijzend naar de glanzende gebouwen in de verte. Squirtle zette een rustig drafje in en zo kwamen ze binnen afzienbare tijd aan bij de regenboogstad.

De pokémart was nog gesloten. "Ugh", bromde Ceder. Ze had haar wekker niet zo vroeg moeten zetten. Niet op zondag. Squirtle zweeg en wachtte geduldig. Om stipt 10.00 ging de pokémart eindelijk open. Ceder en Squirtle wilden al naar binnen lopen, maar een winkelmedewerker wees met een vriendelijke, maar resolute glimlach naar een bordje dat naast de deur hing: het zwarte silhouet van een Pikachu met een dikke rode streep erdoorheen. "Maar dat is een Pikachu, dit is een Tauros", probeerde Ceder. De medewerker glimlachte nog steeds, maar hij leek toch niet erg blij. "Oké, oké", zei Ceder haastig. "Ik ben zo terug, Squirtle." De Tauros bleef buiten wachten terwijl Ceder in de pokémark de schappen afzocht naar de lekkerste (en goedkoopste) hapjes. Ze had net een paar verse appels en een pakje kant-en-klare poffins in haar mandje gestopt, toen ze werd omgeroepen. Nu ja, niet haar naam, maar 'de trainer van die grote Tauros die voor de ingang staat' kon niet echt iemand anders zijn dan zij. Ze liep naar de ingang. Op het moment dat ze door de poortjes stapte, begonnen die natuurlijk meteen te piepen, want ze had haar boodschappenmandje nog vast. Ze stond even stil, zwaaide het mandje door de lucht in een gebaar van 'ik weet niet wat ik hier nu mee moet doen, want ik moet daarheen maar ik heb dit mandje en met dit mandje mag ik daar niet heen' en zette het ding maar gewoon op de grond.
Buiten de winkel stond dezelfde medewerker als die haar op het verbodsbordje had gewezen. "Uw Tauros schrikt de klanten af", zei ze. Ceder snoof. "Squirtle doet geen vlieg kwaad", zei ze. Opnieuw had haar argument weinig effect.
"Of die vliegen nu bang voor hem moeten zijn of niet, hij schrikt de klanten af."
"Er zijn anders genoeg klanten in de winkel", bromde Ceder. Het was waar, het was alsof zondagochtend 10.00 voor veel mensen het ideale moment was om naar de pokémart te gaan.
"Hij schrikt de klanten af", hield de medewerker vol. De beleefde glimlach bleef, maar zag er met de seconde onoprechter uit. Ceder voelde zich een beetje schuldig. Deze discussie kon ze toch nooit winnen en die man deed ook maar zijn werk. Ze zuchtte even dramatisch, liet Squirtle terugkeren in zijn pokéball en ging de winkel weer in. Haar mandje stond nog op zijn plek, maar de poffins waren eruit verdwenen. Serieus, was iemand te lui geweest om ze zelf uit het schap te halen en had ze dus maar uit haar mandje gestolen? Ze begon te lachen. Oh, deze ochtend. Zo veel moeite voor een ontbijtje. Ze zag het dan ook als een behoorlijke overwinning toen ze uiteindelijk afrekende en de winkel weer verliet. Mét ontbijt.