Het was zo ver. Hier stond ze dan. Haar hele lichaam trilde, niet van angst, maar van onverholen opwinding. Voor haar stond een groot gebouw, dat eigenlijk meer weg had van een rotsblok. Pewter City Gym. Hierbinnen wachtte een man op haar, Brock. Ze wist eigenlijk best veel over hem. Of eigenlijk meer over zijn pokémon. De types, hun sterktes en zwaktes. Dit was het moment om te bewijzen dat ze het kon. Plotseling voelde ze een hand op haar schouder en ze keek om. Sora glimlachte geruststellend naar haar en kneep even in haar schouder. Karin glimlachte dankbaar terug. Ze was niet alleen. Ze voelde Arash’ geruststellende warmte tegen haar rechterkuit, alsof hij die gedachte nog eens wilde bevestigen. Ze was nooit alleen. Haar paarse ogen vielen even op Kenji, die zich een paar passen achter de twee meisjes stond en nukkig zijn armen over elkaar geslagen. Karins ogen versmalden even toen ze terug dacht aan het moment dat Kenji zich bij hun had gevoegd.

Ze waren de jongen gevolgd naar het pokémoncenter, Arash was immers ook aan een opknapbeurt toe. Hij had haar horen praten over haar Gym uitdaging en een smadelijk lachje uitgestoten. Toen Karin had gevraagd waarom hij zo had gelachen had Kenji met veel bombarie zijn Gymbadge tevoorschijn gehaald. Wat had hij zich goed gevoeld dat hij die glimmende badge al bezat! Nog vastbeslotener om die Gym te verslaan was Karin regelrecht naar de Gym toe gestampt, met Kenji en Sora in haar kielzog. Wat ons weer terug bracht naar dit moment.

Het rozeharige meisje ademde even diep in en stapte vastberaden naar voren. De deuren gleden open en onthulden een volledige duisternis. Karin fronste, terwijl ze twijfelend verder liet. Was hij er niet? Was de Gym misschien gesloten? Toen sprongen plotseling de lampen aan, alsof ze op een verborgen schakelaar was gaan staan. Haar ogen flitsten door de ruimte en vonden al gauw een gebruinde man met smalle ogen en stekelig, zwart haar. Hij zat met een haast hooghartige uitdrukking op een grote, stenen stoel. Het leek wel een troon, alsof hij de koning van deze stenige Gym was. In feite was het wel zo, maar het beviel haar niet om het op die manier te zien. Ze schraapte haar keel even en riep toen: “Brock, ik daag je uit tot een gevecht!” Haar stem weergalmde in de grote ruimte. Er verscheen een grijns op Brock’s gezicht. “Prima,” antwoordde hij, minder luid dan zij had gedaan, maar nog altijd verstaanbaar.

Als uit het niets verscheen er een scheidsrechter, met in zijn rechterhand een groene vlag en in zijn linker een rode. “Gymleider Brock strijd tegen..” Zijn blik ging vragen naar Karin. “Karin Mayon,” antwoordde ze vlug. Er leek een vlaag van herkenning over Brock’s gezicht te trekken, maar die verdween net zo snel als die gekomen was. “Tegen Karin Mayon,” vervolgde de scheidsrechter onverstoorbaar. “Beide trainers mogen twee pokémon gebruiken. De uitdager mag haar pokémon wisselen, de Gymleider niet. Begin!” Het woord galmde door de ruimte. Brock gooide een bal de lucht in, onder het slaken van de kreet: “Geodude, nu!” In een rode flits verscheen er een Geodude, maar Karin was alles behalve verrast. “Arash, jij mag eerst,” zei ze vol vertrouwen. De Growlithe knikte even en sprong naar voren. Hij was qua type in het nadeel, maar hij was ook snel. Bovendien wilde ze Ithai niet meteen afmatten.

“Begin met Ember!” riep Karin. Ze wist dat de eerste aanval weinig uit zou richten, maar ze moest de boel in beweging krijgen. Hoe langer Arash stilstond, hoe kwetsbaarder hij was. De Growlithe opende zijn bek en vuurde gloeiend hete sintels af. De Geodude week uit, zoals Karin al had verwacht, en smeet een steen op Arash af. “Nu, onder de grond!” schreeuwde Karin, haar vingers tintelden van opwinding. De Growlithe sprong naar rechts, lande op het schuine stuk van een steen, zette zich af en verdween onder de grond. “Magnitude,” sprak Brock zacht, maar vastberaden. Karin sperde haar ogen verschrikt open. Nee! “Arash, nu!” gilde ze uitzinnig, terwijl de Geodude met zijn vuist op de grond afstevende. Precies op die plek schoot Arash uit de grond, ontweek de vuist en raakte met zijn Dig de pokémon vol in zijn gezicht. Dat was een goede klap! Karin stuiterde op en neer van enthousiasme en hoorde ook Sora juichen langs de zijlijn.

“Arash, Ember!” De Growlithe nam met een sprong wat afstand van de Geodude en vuurde een krachtige Ember af. De Geodude was nog verzwakt van de vorige aanval, werd vol geraakt en schoof nog een heel stuk achteruit over de grond. Hij gromde, werkte zich overeind en begon met stenen te gooien. Arash sprong van hot naar her, telkens de stenen ontwijkend, totdat hij half struikelde en vol in zijn zij werd geraakt. De Growlithe piepte, maar leek niet al te erg beschadigd. "Arash, Ember, op volle kracht!" Nogmaals schoot de pokémon vele, gloeiend hete sintels af. De Geodude probeerde weg te zweven, maar Arash stelde zijn koers bij en raakte hem in volle vlucht. Als een roodgloeiende baksteen viel de Geodude op de grond, volledig uitgeteld. “Geodude is uitgeschakeld! Arash is de winnaar!” riep de scheidsrechter, terwijl hij zijn vlag hief. “Goed gedaan Arash!” riep Karin de pokémon toe. Die blafte opgewekt, maar was ook vermoeid. “Hmm, indrukwekkend. Zeker met een vuursoort. Maar ik ben nog lang niet uitgespeeld,” sprak Brock met een haast irritant zelfverzekerde stem. Hij riep Geodude terug en gooide een nieuwe bal het strijdveld op. Het klapte open en een enorm gestalte kwam tevoorschijn. Het was haast ongelofelijk hoe zo’n enorme pokémon in zo’n klein balletje paste, schoot door Karin’s hoofd. Ze keek fronsend op naar de Onix en pakte toen twee pokéballs van haar riem. “Arash, keer terug. Je hebt het super gedaan,” zei ze liefkozend, terwijl de Growlithe verdween. “Ithai, jouw beurt!” Met een kleine, zilveren flits verscheen de Nidoran. Hij leek zo ontzettend nietig naast de Onix, maar het leek zijn zelfvertrouwen niet aan te tasten. Hij keek op naar de stenen slang en snoof arrogant.

“Onix, Screech.” De slang opende zijn bek en liet een afgrijselijk, hoog gegil horen. Karin slaakte een kreet en bedekte haar oren, Ithai klapte zijn lange oren getergd tegen zijn lichaam. De Onix maakte onmiddellijk gebruik van dit moment, zwiepte met zijn staart en sloeg de kleine Nidoran tegen een steen aan de rand van het strijdveld. “ITHAI!” gilde Karin buiten zinnen. “Ithai, alles goed?” Het stof trok langzaam weg en ze zag de Nidoran overeind komen, zijn gezicht vertrokken van woede. Karin zuchtte opgelucht en riep haar pokémon toe: “Ithai, hou jezelf in de hand. Blijf bij zijn staart uit de buurt en richt je Poison Sting op zijn hoofd.” De pokémon leek haar even ongelovig aan te kijken, alsof hij zelf wist hoe weinig poison aanvallen deden tegen een steenpokémon, maar voerde toch haar bevel uit. Hij rende in een omtrekkende beweging om de Onix heen en vuurde tientallen paarse angels op hem af. Telkens weer draaide de Onix zijn kop om de angels uit de buurt van zijn ogen te houden. Precies wat ze had gewild. “Ithai, Water Pulse.” De Nidoran opende zijn bek en vuurde een soort halve maan van water op de Onix af. Karin wachtte niet om te zien of hij doel trof, maar schreeuwde meteen: “Ithai, in beweging blijven! En blijf Poison Sting afvuren, afgewisseld met Water Puls.” En zo rende de Nidoran van hot naar her, telkens aanvallen afvurend. De strategie werkte, de Onix had geen kans om terug te slaan, maar Ithai raakte vermoeid.

Uiteindelijk begon Ithai te hijgen en moest hij zijn aanvallen onderbreken. De Onix, die ondertussen aardig gehavend was, zag zijn kans, liet zijn staart snel neerdalen en liet de Slam op de Nidoran neerkomen. Het was een harde klap en de vermoeide Ithai bleef versuft liggen. Meteen wikkelde doorweekte Onix zich om hem heen en klemde hem vast met zijn lange lijf. Karin hoorde Ithai schreeuwen en beet op haar lip. Wat moest ze doen?! Water Pulse had weinig nut op korte afstand en Onix was niet gevoelig voor Peck of Fury Attack.. Wacht! “Ithai, Double Kick!” schreeuwde ze wanhopig. De Nidoran probeerde zich te bewegen, maar het lukte niet. Karin greep met haar handen in haar haren. Ithai kon dit nooit lang vol houden!

Plotseling begon de punt van Ithai’s hoorn vonken af te geven. Het was eerst maar heel klein, maar uiteindelijk vormde zich een klein bolletje elektriciteit op zijn hoorn. Met een wilde uitroep drukte Ithai zijn hoorn tegen het stenen lijf van de Onix. De elektrische aanval was maar zwak, maar Onix was volledig doorweekt door alle Water Pulses. Als een schokgolf verspreidde de elektrische aanval zich over het lange lijf van de stenen slang, die brulde als een geslagen hond. Hij liet Ithai los, die op de grond stuiterde en uitgeteld bleef liggen. De Onix zwaaide als een mast in de wind en sloeg met een dreunende klap op de grond. Even bleef het stil in de Gym, terwijl ze wachtten tot het stof neerdaalde.

OOC: Godmode Kenji en Sora met toestemming.

De stofwolk loste op en zowel Onix als Ithai lag uitgeteld op het veld. 'Beide pokémon zijn uitgeteld! Karin is de winnaar, omdat zij nog één pokémon over heeft!' Gefeliciteerd! Je hebt een gymbadge gewonnen!

Karins hart bonkte als een wilde tegen haar borstkas, alsof hij door de ribben heen wilde breken en weg zou fladderen als een vlinder. De stof daalde neer en daar, op de grond lagen beide pokémon. Het eerste wat door haar heen schoot was angst. Ithai was ook uitgeschakeld! het was gelijkspel! Maar toen bedacht ze zich dat Arash niet was uitgeschakeld, wat betekende dat.. Ze had gewonnen! Karin slaakte een opgewonden kreet en rende over het veld. Het meisje liet zich op haar knieën bij de kleine Nidoran vallen en pakte hem teder op. "Ithai, je was geweldig! Ik had nooit gedacht dat je Shock Wave kon. Je bent echt heel bijzonder." De pokémon deed zijn ogen half open en glimlachte naar haar.

Een schaduw viel over haar heen. Ze keek op en zag Brock naast zich staan, de Onix was verdwenen. "Gefelciteerd," glimlachte de man, terwijl hij zijn hand uitstak. Karin pakte de grote hand vast en kwam overeind. "Bedankt, het was niet gemakkelijk," grijnsde ze terug. Brock liet haar hand los en reikte in zijn broekzak. Toen toonde hij haar de Boulder badge, een glimmende speld, helemaal van haar. Eerbiedig nam Karin de badge aan. "Bedankt," zei ze ademloos. Toen draaide ze zich om, liep terug naar Sora en Kenji. Sora was helemaal door het dolle, maar Kenji keek alsof zijn verjaardag was afgelast. Dat maakte de overwinning alleen maar mooier.

+6!