Mitsu snoof kalm de frisse lucht naar binnen, waarna de Pikachu op haar schouder hetzelfde deed. Vervolgens sprong deze van haar schouder af en landde zachtjes tussen het gras. ''Pikapi!'' Hikari sprintte opeens over het veld heen en rolde uiteindelijk van de heuvel af. Mitsu keek grijnzend naar het spektakel, zeker ervan dat, als ze niet zo oud was, ze hetzelfde had gedaan als haar pokémon. Vroeger kon dat nog wel, maar nu... Op dat moment besefte ze zich dat Hikari niet de enige was die hiervan kon genieten. Haar handen schoten meteen naar de twee andere pokéball aan haar riem, waar haar Electabuzz en Jolteon in zaten. Een paar seconde later verschenen er rode stralen op de grond voor haar voeten, die langzaam de vorm van haar pokémon aannamen. ''Taka, Takuto, leef je maar lekker uit. Hikari is al bezig,'' grinnikte ze tegen de twee, die vragend naar de Pikachu zochten. Takuto rende meteen op haar af toen hij haar in het oog had, maar Taka ging een stukje verderop in het zachte gras liggen. Mitsu keek niet meer verbaasd op van deze actie. Ze was het immers al gewend.

''Niet te ver hè, jongens!'' Na dit gezegd te hebben, zakte ze zelf in het gras. Het was niet zo dat ze het veel te druk had gehad met de gym, en daarom een pauze nam voor zowel als haar pokémon ter ontspanning, maar het was wel zo dat ze haar pokémon wat rust gunde. Zelfs al waren het pokémon uit een gym, verdienden ze af en toe hun speelkwartier. Nouja, Taka zag het niet als een speelkwartier, maar toch. Mitsu zuchtte. Ze had nog geen enkele uitdager gehad de laatste tijd. Waren ze soms gestopt met het trainen, ofzo? Ze wist dat ze onervaren was al gymleider, maar een uitdaging kon er heus wel van af. Wie hield er nou niet van een goed gevecht? Zij in ieder geval wel.

''Pika!'' Het gele wezentje sprintte vlug van Takuto vandaan, die achter haar aanrende. Blijkbaar waren ze tikkertje aan het doen. Hikari en Mitsu hadden dat zo vaak gedaan vroeger, samen met hun broers. Mitsu liet zich achterover vallen en vouwde haar armen achter haar hoofd, terwijl ze haar blik op de lucht richtte. Niet veel wolken waren er te zien, maar af en toe kwam er eentje doelloos langszweven. Jammer, misschien had ze er wel iets uit kunnen halen..

- Kate en Mitsu~ -

Al hurkend rook Kate aan een van de vele geurige bloemen die op de Flora Fields groeiden. Normaal bleef Kate het liefst zo dicht mogelijk bij haar huis in de buurt. Ze was niet bepaald iemand die veel van reizen hield. Maar dit…? Ze zou hier niet meer weg willen. “Het is hier prachtig, Ivy!” zei ze tegen haar pokémon. De Ivysaur knikte, en wikkelde voorzichtig haar roede om de stengel van de plant heen, voordat ze deze plukte, en deze aan Kate overhandigde. Voorzichtig stopte Kate de stengel onder haar muts, zodat de bloem zelf er nog net onderuit stak. Zo zou ze de bloem de hele dag kunnen blijven ruiken. Langzaam kwam Kate overeind. Als het aan haar lag, dan zou ze de rest van de dag op deze plek blijven, enkel om van de prachtige bloemen te kunnen genieten. Kate knikte bij het zien van haar Ivysaur’s vragende gezicht. Ivy had gelijk, het was tijd dat ze verder zouden gaan, hoe mooi het hier ook was.

Zoals gewoonlijk liep de Ivysaur voorop, en liep Kate enkel een paar stappen achter haar. Ivy was tot nu toe altijd al een soort van lijfwacht geweest sinds ze in de Kanto regio waren aangekomen. Ze zou haar Ivysaur nooit, maar dan ook nooit, voor een andere pokémon in willen ruilen. “Saur!” Abrupt bleef Ivy staan, waardoor Kate bijna tegen haar pokémon opbotste. “Wat is er, Ivy?” vroeg ze. De Ivysaur wees met haar roede naar een persoon in de verte, dat vergezeld werd door twee pokémon. “Een trainer?” vroeg Kate zich hardop af. Het liefst zou ze zich omdraaien, en gelijk weer weglopen. Ze had niet echt iets met mensen, wie het ook was. Ze was veel liever alleen met Ivy dan dat ze een gesprek met iemand moest voeren. Helaas kon ze deze keer niet omkeren. Ze had een afspraak gemaakt met iemand, en het was de bedoeling dat ze zich daar aan zou houden. Haar ouders zouden razend worden als ze iets anders zou doen.

Kate haalde diep adem, graaide alle moed die ze in zich had bij elkaar, en liep vervolgens met Ivy op het persoon af. Met elke stap voelde ze de moed langzaam weer wegebben. Wat als het haar niet was? Wat als dit persoon haar niet mocht, en besloot om haar pokémon op haar af te sturen? Ivy zou haar natuurlijk beschermen, maar of ze het voor elkaar kreeg om drie elektrische pokémon te kunnen verslaan? Dat betwijfelde ze. Op een paar meter afstand van de trainer bleef Kate staan. Ze voelde haar wangen kleuren door de zenuwen. “Sorry, maar.. Ik bedoel… Ben jij heel toevallig.. Mitsu?” vroeg ze. Met elk woord was het volume van haar stem omlaag gegaan. Zelfs het bemoedigende klopje dat Ivy op haar schouder gaf zorgde er niet voor dat ze haar moed herwon. Ze had het nu al verpest, ze wist het zeker.

+3

''Ja, dat klopt. Kate, was het?'' antwoordde de trainer. Ze had het dus niet helemaal verpest? Een onhandige grijns verscheen op Kate’s gezicht bij het zien van Mitsu’s vriendelijke glimlach. Haar blik schoot even naar de Jolteon, die zijn kop had opgeheven, voordat ze weer naar Mitsu keek. “Saur.” Kate volgde de blik van haar Ivysaur, en zag hoe de overige twee pokémon nu ook de heuvel op kwamen gelopen. Terwijl Kate het liefst mensen vermeed, was dit het tegenovergestelde met pokémon. Elke pokémon was in haar ogen schattig, doordat ze stuk voor stuk uniek waren. Ze accepteerden haar zoals ze was, in tegenstelling tot veel mensen. Mensen zoals haar ouders. Het soort mensen waar Mitsu hopelijk niet bij hoorde. Als Mitsu net zo bleek te zijn als haar ouders… Wel, ze hoopte in ieder geval dat het niet zo was. Twee mensen die haar constant vertelden wat ze wel en niet moest doen was al meer dan genoeg. Als ze Ivy niet had gehad, dan had ze het allang opgegeven.

''Pika pika!'' Het was duidelijk dat de Pikachu en Electabuzz eindelijk boven waren. ''Ah, dit is Hikari, mijn partner Pikachu,'' stelde Mitsu haar pokémon voor. ''Hikari, dit is Kate, mijn nichtje.'' Een vrolijke glimlach verscheen op Kate’s gezicht. Die Pikachu… Hij was zo schattig! Kate wilde hurken om de Pikachu te aaien, maar Ivy was haar al voor, en had bij wijze van begroeting haar roede naar de Pikachu uitgestoken. Kate twijfelde kort, zonder echt te weten waarom. “Wel, dit.. Dit is Ivy. Mijn Ivysaur,” stelde ze haar eigen pokémon ook voor. Opnieuw was het volume van haar stem zacht, alhoewel ze deze keer al iets harder praatte. Op het moment dat Ivy haar roede terugtrok, om deze hierna naar Mitsu uit te steken, greep Kate haar kans, en strekte ze haar arm uit naar de Pikachu, in de hoop deze te kunnen aaien.

“…Hoe heten je andere twee pokémon?” vroeg Kate terwijl ze voorzichtig de Pikachu aaide. Deze keer praatte ze op normaal volume. Niet zozeer omdat ze zich op haar gemak voelde bij haar nicht, aangezien ze technisch gezien nog steeds vreemden van elkaar waren, maar eerder omdat ze zich op haar gemak voelde bij het onderwerp. De pokémon schenen Mitsu te mogen. Dan kon ze nooit een slecht persoon zijn, of wel soms? Kort keek Kate naar Mitsu’s Jolteon, voordat ze een vragende blik op Mitsu zelf wierp. Haar Jolteon had zich tot nu toe afzijdig gedragen. Zou het in orde zijn… Als ze hem zou aaien? Niet alle pokémon hielden van dat soort aandacht, dat wist ze uit ervaring. Ze had al meerdere keren meegemaakt dat Ivy haar had moeten redden van een pokémon die niet geaaid had willen worden. Het was niet hun schuld, ze had het gewoon van tevoren moeten vragen.

+3

''Wel, je Ivy is tenminste beleefd opgevoed.'' Kate knikte. Het was niet dankzij haar dat Ivy goede manieren had; Ivy was een van de pokémon die dit als natuurlijke eigenschap had. Zij klaagde er in ieder geval niet over. Ivy was perfect zoals ze was. ''Dit is Takuto, de laatste pokémon die ik gevangen heb,'' gaf Mitsu antwoord op haar vraag. Kate glimlachte naar de Electabuzz als reactie op zijn begroeting. ''De Jolteon die daar ligt heet Taka. Ik denk dat hij het liefst met rust gelaten wilt worden." Kate knikte begrijpend. Het was nooit haar bedoeling geweest om de Jolteon te storen. Ze had enkel willen weten of hij even aaibaar was als haar andere twee pokémon waren. Helaas was dat niet het geval, en zou ze het aaien van de Jolteon dus moeten aflaten.

''Maar.. Vertel eens wat over jezelf,'' zei Mitsu plotseling. ''Ik spreek namelijk niet elke dag met mijn nichtje af.'' Kate stopte met het aaien van de Pikachu, en keek Mitsu zachtjes fronsend aan. Iets over haar zelf vertellen..? Ze vond het al moeilijk genoeg om met mensen die ze kende te praten, laat staan een vreemde, zelfs al was het haar nicht. "Wel, ik.. Ik zou... Ik wil een trainer worden, maar... Ik denk niet dat ik daar geschikt voor ben." Kate beet zachtjes op haar onderlip. Mitsu was een gymleider. Zij zou vast wel kunnen bepalen of iemand wel of niet geschikt was om een trainer te worden. Daar waren gymleiders toch voor? Om de vaardigheden van een trainer te testen? Wel, zij had geen enkele vaardigheid. Nergens voor.

"Ik bedoel.. Ik weet niet eens hoe je een pokémon moet vangen. En het vechten... Ik wil niet dat Ivy gewond raakt," zei Kate, zonder daadwerkelijk na te denken over wat ze zei. Ivy was misschien al geëvolueerd in een Ivysaur, maar of dat echt het bewijs was dat ze een goede trainer kon zijn? Ze betwijfelde het. "Maar aan de andere kant.." begon Kate weer, "wil ik dat Ivy sterker wordt. Ik wil bewijzen dat ik niet nutteloos ben, snap je?" Kate haalde diep adem, voordat ze besefte wat ze zojuist allemaal had gezegd. Wat moest Mitsu wel niet van haar denken! Kate begon te blozen. "Sorry, het... het spijt me," mompelde ze. Hoe had ze het ooit in haar hoofd gehaald om dat allemaal te vertellen? Zelfs haar ouders wisten hier niet van. Ze wisten niet eens dat ze serieus overwoog om een trainer te worden. Het enige wat ze wisten, was dat ze zich de laatste tijd veel meer had verdiept in de Kanto regio. Maar of ze daardoor wisten dat ze een trainer wilde zijn? Nee, dat was onmogelijk.

+4!

''Wat het vechten en vangen betreft.. Dat kan je altijd nog leren. Dus als je denkt dat je geen goede trainer zult zijn, omdat je dat niet goed kunt, zeg ik je dat je dat mis hebt. Iedereen moet ergens beginnen. Zelfs ik moest toch ergens beginnen?'' zei Mitsu. Zij had makkelijk praten. Mitsu was een gymleader, wat betekende dat ze tot de elite trainers behoorde. Mitsu was een legende in vergelijking met haar. De meeste mensen die al een jaar trainer waren, hadden al meerdere pokémon gevangen, en waren zelfs al in het bezig van een aantal gym badges. Maar zij? Zij had alleen maar Ivy. En dat Ivy geëvolueerd was, was gewoon toeval geweest. Het bewees enkel dat het nog verschrikkelijk lang zou duren voordat ze zichzelf een echte trainer kon noemen.

Verbaasd keek Kate naar Hikari, die op haar schouder was gesprongen. Duidelijk genietend snoof de Pikachu aan de bloem die Kate onder haar muts had gestopt. Dat was waar ook, dat was de bloem die Ivy voor haar had geplukt. "Wacht..." mompelde Kate. Ze trok de steel van de bloem van onder haar muts tevoorschijn, voordat ze de bloem voorzichtig aan het oor van de Pikachu bevestigde. "Hou hem maar." Kort keek Kate naar haar Ivysaur. Ivy vond het vast niet erg dat ze de bloem weggaf. Ze was niet het soort pokémon dat hier kwaad om werd. In tegendeel, Ivy vond het prima, zolang haar trainer maar blij was.

''Ik heb een idee!'' Geschrokken door de plotselinge uitbarsting van geluid keek Kate naar haar nicht. Een idee? ''Wat als wij tweeën nou eens een gevecht houden? Een vriendschappelijke. Op die manier kan je het gevoel een beetje krijgen die een trainer hoort te hebben bij elk gevecht, en kan ik je een beetje op weg helpen,'' stelde Mitsu voor. Een gevecht? Als in, een trainer gevecht? Kate keek naar haar pokémon, die haar vervolgens een bemoedigend knikje aan gaf. "Wel.. Misschien... Ik denk niet dat het heel veel kwaad kan...?" stamelde Kate. Ze had nog nooit een serieus gevecht gehad met Ivy. Was ze hier wel klaar voor?

+2

Hikari glimlachte breed toen Kate de bloem achter haar oor stopte. Trots keek ze naar haar eigen trainster, die alleen maar moest lachen bij het zicht van de vrolijke Pikachu. Het wezentje sprong weer van Kate's schouder en sprong naar Takuto, die haar net zo vrolijk ontving als dat ze naar hem toe was gekomen. Mitsu genoot overduidelijk van het schouwspel. Zo zag ze haar pokémon het liefst. Natuurlijk was Hikari vrijwel altijd zo vrolijk, net als haar partner dat altijd was. Dat maakte de Pikachu de bron van geluk in het team. Hikari was er altijd geweest voor zowel Mitsu, als de pokémon, zeker bij een meningsverschil tussen haar teamgenoten. Je kon zelfs zeggen dat het team dankzij haar goed draaide.

"Wel.. Misschien... Ik denk niet dat het heel veel kwaad kan...?" hoorde Mitsu haar nichtje stamelen. Een kleine, bemoedigende glimlach vormde zich op haar gezicht, terwijl ze langzaam opstond. ''Natuurlijk niet. Vertrouw je je eigen nicht niet?'' vroeg ze, nadat ze richting Kate was gelopen en haar hand naar haar had uitgestoken, om haar overeind te kunnen trekken. Op dat moment kreeg ze een déjàvû, ook al was zij toen degene die overeint werd geholpen. Als ze het zich goed herinnerde, was ze toen met haar broer en de twee Pikachu aan het spelen, maar was ze gestruikeld over iets en was ze hard op de grond terecht gekomen. Ze had toen haar knie flink geschaafd. Haar broer was uiteindelijk degene die haar een helpende hand toe had gestoken. Hoe oud was ze toen ook alweer? Niet jonger dan tien, in ieder geval.

Mitsu's blik was inmiddels naar de grond gezakt, waar ze een beetje doelloos naar staarde. Hier kwam ze echter snel uit door lichtjes haar hoofd te schudden en zich weer tot haar nichtje te richten. ''Ik zal Hikari inzetten, die kan zich inhouden in een gevecht,'' sprak ze toen. Takuto zou veel te wild zijn in een gevecht, en Taka zou nieteens naar haar luisteren. Daarbij was de Jolteon vast van plan zich uit te sloven, en dat kon Mitsu absoluut niet gebruiken. Nee, Hikari was in dit geval de beste keus.

''Natuurlijk niet. Vertrouw je je eigen nicht niet?'' Kate zweeg. Mitsu had dat vast bedoeld als een retorische vraag. Als ze eerlijk was, vertrouwde ze Mitsu nog steeds niet helemaal. Dat lag niet aan Mitsu, die juist erg open was geweest, maar aan haar, die de gewoonte had om mensen te wantrouwen. Kate pakte de hand die haar nicht had uitgestoken aan, al was het maar uit beleefdheid, en liet zich overeind trekken. Ze had nog een lange weg te gaan voordat ze Mitsu oprecht zou vertrouwen, of niet soms? Kate glimlachte zachtjes. Haar ouders hadden ergens gelijk. Al was het maar haar nicht... Ze moest mensen weer leren te vertrouwen. En op het moment dat het fout ging had ze Ivy altijd nog. "Dank je," zei Kate, om vervolgens Mitsu's hand los te laten.

''Ik zal Hikari inzetten, die kan zich inhouden in een gevecht,'' zei Mitsu. Kate knikte. Terwijl ze wist dat Ivy als gras soort zijnde in het voordeel was tegen een elektrische pokémon als Hikari, wist ze dat dit maar een klein voordeel was. Mitsu was een gymleider; haar Pikachu kende waarschijnlijk meerdere aanvallen die ook effectief waren tegenover gras pokémon. Anders zou zelfs een Bellsprout haar kunnen verslaan, bij wijze van spreken. Kate zette een aantal stappen naar achteren, zodat er voldoende ruimte was tussen haar en Mitsu. Terwijl ze nog nooit een echt trainer gevecht had gehad, was dit in ieder geval een van de dingen die ze wel wist. Als er te weinig ruimte was tussen jou en je pokémon, kon je misschien geraakt worden door een aanval.

Kate keek Mitsu vragend aan. Zou Mitsu het liefste willen beginnen? Of zou zij als eerst in de aanval mogen gaan? Waarschijnlijk maakte het haar nicht maar weinig uit; ze was toch in het voordeel. "Wel, hier ga ik...? Ivy, gebruik je... Ehrm.. Je Leech Seed!" zei Kate. "Saur!" De Ivysaur zette zich schrap, voordat ze een klein zaadje op volle snelheid op Hikari af schoot. Een frons verscheen op Kate's voorhoofd. Alleen een Leech Seed zou bij lange na niet genoeg zijn om ook maar een beetje schade aan te richten bij de Pikachu, als de aanval al zou raken. "Gevolgd door je Razor Leaf!" zei Kate vervolgens. Ivy knikte, om vervolgens een reeks van vlijmscherpe, ronddraaiende bladeren op Hikari af te vuren. Zou ook maar een van de aanvallen raak zijn?

+2

Zoals verwacht ontweek Hikari de Leech Seed zonder enige moeite. De tweede aanval, echter, was moeilijker om te ontwijken, en had als resultaat dat de Pikachu werd geraakt. Een kleine glimlach van triomf verscheen op Kate’s gezicht. Zelfs het feit dat Hikari vrijwel ongeschonden weer op de grond landde kon dat gevoel niet verpesten. “Goed zo, Ivy!” riep ze naar haar pokémon. Ivy had de pokémon van Mitsu weten te raken. Ze had de pokémon van een gymleider kunnen raken. Een gymleider die qua ervaring ver boven haar stond. Dat de aanval vrijwel geen schade had aangericht, dat deed er niet toe. Ze had in eerste instantie niet eens verwacht dat ook maar een van de aanvallen zou raken. Dat Ivy de kans had gekregen om Hikari te raken… Dat betekende dat er een kans was dat ze niet compleet ingemaakt zou worden. De kans om de winnen was nog steeds nihil, maar het ging om het idee.

''Hikari, doe je Quick Attack!'' Voordat Kate het door had, was Mitsu al in de tegen aanval gegaan. Dat was waar ook. Ivy zou heel wat klappen te verduren krijgen. “Ivy, pas op!” schreeuwde Kate, maar ze was al te laat. Voordat Ivy ook maar de kans had gekregen om ook maar een poging tot ontwijken te doen, was de Pikachu al naast haar doelwit. ''Nu! Iron Tail!'' Zelfs al was de Pikachu een klein wezen, de kracht die achter de Iron Tail had gezeten had er voor gezorgd dat Ivy verschillende meters naar achteren was door gerold. Ze had gelijk gehad. Hikari kende niet alleen Elektrische aanvallen, maar ook aanvallen van een ander type. Sterke aanvallen. Aanvallen die Ivy daadwerkelijk pijn konden doen. “Ivy!” riep Kate uit. Ze wilde naar haar pokémon toe rennen, haar pokémon omhelzen, en het gevecht direct stoppen. Ze wilde niet dat Ivy gewond raakte.

Net op het moment dat ze naar haar pokémon toe wilde lopen, kwam Ivy uit zichzelf overeind. “Saur!” brulde de Ivysaur. Met een grijns van voldoening keek ze naar haar trainer. Ze wilde door gaan met het gevecht. Kate zette een stap terug. Ivy… Kate haalde diep adem. Goed dan. Ze zouden door gaan. “Ivy, gebruik je Sleep Powder!” zei Kate. Ivy knikte, en liet een wolk van lichtblauw poeder uit haar bloemknop ontsnappen. Nee, enkel Sleep Powder was niet genoeg. Zoiets viel nog te ontwijken. “Gebruik je Roede om er voor te zorgen dat Hikari niet kan ontsnappen, Ivy!” riep Kate. Twee dikke roedes verschenen van onder de zijkanten van de bloemblaadjes op Ivy’s rug, om vervolgens richting Hikari te schieten. Als er iets was waar Ivy goed mee overweg kon, dan waren het haar roedes. Als ze precies genoeg waren om een bloem te kunnen plukken, dan moest het vangen van een Pikachu niet al te moeilijk zijn, of wel soms?

+4

Triomfantelijk hief Ivy de slapende Pikachu met haar roedes de lucht in. Wat zou ze met haar tegenstander doen? Ze waren misschien wel tot het punt gekomen dat ze hun tegenstander klem hadden gezet, maar wat was de volgende stap? Hikari de lucht in gooien, en haar dan naar laten storten? Of zou ze haar Leech Seed nogmaals gebruiken, zodat de levenskracht langzaam uit haar tegenstander gezogen werd? Dat zou niet eens zo'n slecht idee zijn. Op die manier zou ze de levenskracht die ze door de Iron Tail had verloren terug krijgen. Vragend keek Ivy naar haar trainer. Het was tenslotte Kate die bepaalde wat ze met Hikari moest doen, niet zij. Kate haalde diep adem, voordat ze haar beslissing maakte. "Zet Hikari maar neer op de grond, Ivy," zei ze. De Ivysaur keek haar trainer verbaasd aan, maar gehoorzaamde vervolgens door de Pikachu voorzichtig op de grond neer te leggen. Was Kate iets van plan?

"Sorry, het... het spijt me, Mitsu," stamelde Kate. "Het voelt niet juist om Hikari nu aan te vallen." Zachtjes bijtend op haar onderlip keek Kate naar de grond. Het gevecht was leuk geweest, maar... Het voelde nog steeds niet goed om op deze manier een pokémon kwaad te doen. Zachtjes glimlachend keek Kate weer op. "Toch bedankt voor het gevecht. Het was... Leuk." Ja, dat was de juiste beschrijving. Misschien zou het zelfs leuker zijn als ze wat vaker een gevecht gehad, aangezien dit haar eerste officiële trainer gevecht was geweest, als je het al officieel kon noemen. Begrijpend dat Kate niet verder wilde met het gevecht, liet Ivy de Pikachu los, en trok ze vervolgens haar roedes terug. Hikari zou vanzelf wel weer wakker worden.

Vaagjes kwam er een idee op in Kate. "Mitsu..? Zou je me misschien... Kunnen helpen met het vangen van een pokémon...?" vroeg ze. Mitsu had drie pokémon, wat betekende dat ze meer dan genoeg ervaring moest hebben op dit gebied. Ze keek kort naar Ivy. Zou haar Ivysaur er problemen mee hebben als er een teamlid bij zou komen? "Saur!" de Ivysaur knikte enthousiast. Zelfs al was het een pokémon... Het was altijd goed als het aantal personen waar Kate mee praatte werd vergroot. Kate keek weer naar Mitsu. Hopelijk wees haar nicht haar verzoek niet af. Zelfs terwijl haar constante gestotter inmiddels voorbij was, voelde Kate zich nog steeds niet helemaal op haar gemak bij haar nicht. Niet dat ze dit had verwacht. Zoiets had tijd nodig.

+2