Het was overduidelijk dat Deb haar lach moest inhouden nadat ze zijn woorden had aangehoord. En nu Jellal er zelf over nadacht, had het inderdaad best wel dom geklonken. Een kleine, ongemakkelijke glimlach verscheen rond zijn mond zodra hij haar hoorde praten. ‘Dan is zo’n vreetkees, in mijn geval, best wel handig.’ Glimlacht hij. ‘Maar voor een pikachu, dat schijnbaar veel eet, ziet hij er absoluut niet dik uit. Of zoiets.’ Zijn ogen volgden Deb’ bewegingen, totdat de twee Pokémon zijn aandacht trokken. Een vaag stemmetje in zijn achterhoofd vertelde dat hij Power terug moest trekken, en wel nu. Echter luisterde Jellal daar niet naar. Power was oud en wijs genoeg om voor zichzelf op te komen. Als die Pikachu hem wat aandeed, zonder dat hij dat wou, dan zou hij voor zichzelf moeten opkomen. Tenslotte wou Jellal dat Power meer zelfstandiger werd. Niet dat die constant, wanneer er een ander in de buurt kwam, dichtklapte en zich schuil hielt achter Jellal z’n benen. Dus bij deze had Jellal besloten niet in te springen, tenzij het pas echt bont zou worden. Het was nou ook weer niet de bedoeling dat Power gewond zou raken. Zeker hier niet, want de dichtstbijzijnde Pokémon Center was twee dagen van deze plek af. En zo lang zou hij Power niet willen laten leiden. Onbewogen keek Jellal toe hoe de Pikachu zijn pootje uitstak en zo de hand van z’n Machop vastgreep. Goed, het zag er een beetje wild uit maar tot nu toe gebeurde er nog niks. Power knipperde verrast een paar keet met zijn ogen. Wat overkwam hem nou?! Zonet wou die Pikachu niets van hem weten, en nu ineens wel? Met een verbaasde blik op zijn gezicht draaide zijn kop richting Jellal, alleen keek deze de andere kant op, dus ging Power’ blik weer richting Sparky. Hij zag de kwaadaardige glans in zijn ogen. ‘Ma-‘ Verder kon Power niet. Opeens ging alles snel. Er klonk een vrouwelijke, bekende stem en snelle bewegingen in Power’ ooghoeken, tegelijkertijd ontving hij een hoeveelheid elektriciteit. Iets waar de Machop niet veel tegen kon doen.

Een aantal seconden had Jellal zijn aandacht op wat anders gevestigd, en in die paar seconden gebeurde er heel wat. Wat verschrikt keek hij in de richting van de Pokémon, waar niet veel later Deb ook nog eens bij kwam. Hij zag hoe ze haar Pikachu vast pakte. Was ze gek?! Wou ze zelf ook gewond raken?! Vluchtig deed hij een paar stappen naar voren om te helpen. Dit viel niet onder de “belofte” die hij had gemaakt. Dit was niet goed voor z’n Machop, het zou nog meer de vertrouwen in anderen krenken. Net als hij zijn vingers om het bovenarmpje van power had gewikkeld, hielt de aanval van Sparky op. Toch trok Jellal Power wel naar zich toe. Tranen welden op in de ogen van de Pokémon. ‘Sst,’ stelde Jellal hem gerust. ‘Het is over. Die Pikachu komt niet meer in je buurt. Ik beloof het.’ De laatste drie woorden sprak hij zachtjes uit, zodat alleen de Machop het horen kon. En dat leek de Pokémon gerust te stellen. Power wreef even in zijn ogen en liet zich vallen op z’n achterwerk. Jellal wendde zich naar Deb, die net overeind kwam. Die zou zich nu vast niet zo lekker voelen. ‘Gaat het wel..?’ vroeg hij. ‘Dat was behoorlijk… Dapper van je om dat te doen.’ Eerst twijfelde hij of hij het woord “dapper” had moeten veranderen naar “dom” maar dat had hij niet gekund. Want het was immers dapper. Misschien had het wel heel anders af kunnen lopen als ze dat niet had gedaan. Power keek met grote ogen naar Deb wanneer ze vraagt of alles wel oké is. ‘Mach…’ Kwam er loom uit zijn mond. De Pokémon wist niet wat hij van haar denken moest. Ze was ingesprongen dat was waar, maar ze had haar Pokémon niet onder controle. Eerst was Power van plan op te staan en weg te lopen, totdat het Pokévoer hem voorgehouden werd. Daar kon hij toch geen nee tegen zeggen? Zijn maag was namelijk niet echt gevuld. Langzaam pakte de Machop het vast en begon er kalm op te kauwen. Van zoiets moest je genieten, vertelde Jellal hem altijd. ‘Mach!’ Zei Power vol energie, nadat hij het op had. Jellal had onbewogen toegekeken, niet precies wetend wat hij nu denken moest. Zijn gevoelens waren in een twee strijd. Wraakzuchtig of vergevingsgezind? Zijn hoofd zei wraakzuchtig. Geen enkele Pokémon deed dat zijn maatje aan. Maar hij wist dat geen enkele Pokémon zo’n actie uit het niets deed. Er moest nog wat achter zitten. Zijn hoofd draaide naar Deb en luisterde zwijgend naar wat ze te vertellen had. 'Hoezo wéd je dat Sparky zich beter zal voelen als je een andere Pokémon erbij hebt?' Vroeg hij met gefronste wenkbrauwen. In zijn ogen zou de situatie alleen maar escaleren. Jellal keek over zijn schouder naar Sparky die nog altijd in de boom zat. Eerst was het wel leuk, lief en aardig maar nu begon hij zich lichtelijk te irriteren aan de Pikachu. ‘Een hele dag op de tak zitten. Een echte straf!’ Mompelde hij binnensmonds, wat voor anderen haast niet te verstaan was. Alweer klonk het honend gelach van Sparky. ‘Ben ik ook wel, zeker nu ik die Pikachu zie.’ Was Jellal’ reactie, een klein beetje meespelend op Deb. Power keek ook naar de Pikachu, met een hard gezicht. Hij zou die Pokémon eens wat leren! Vrijmoedig stond hij op, banjerde naar de boom toe waar Sparky in zat en balde zijn twee handen tot vuisten. Daarmee begon de Machop tegen de boom aan te slaan. In elke slag zette hij al zijn kracht. ‘Ma, mach!’Riep Power naar boven, alsof hij de Pikachu uitdaagde. Jellal sloeg zijn armen over elkaar voor zijn borstkas terwijl hij rustig toekeek. Eindelijk, eindelijk deed z’n Pokémon wat hij van hem verwachtte en daarom liet hij Power zijn gang gaan. Vooral omdat hij het recht had om kwaad te wezen. ‘Niet te enthousiast worden,’ sprak Jellal nog wel. ‘Ik wil je niet met spoed naar een Pokémon Center moeten brengen.’ Echter luisterde de Machop niet naar zijn woorden. Alsof hij niets had gehoord ging hij door met wat hij bezig was: de boom zoveel mogelijk laten trillen totdat die Pikachu eruit zou vallen. Of dat ook werkelijk zou lukken, interesseerde hem weinig.

Wat Deb verwacht had, gebeurde. Sparky voelde zich alleen nog maar bozer worden door Jellals reactie op haar woorden. Ze zag gewoon, ook al had hij zijn rug naar haar toegekeerd, dat hij boos op haar begon te worden. Nou, dan had hij maar niet zo moeten doen! Zomaar andermans Pokémon pijn doen deed je gewoon niet. En trouwens… Voor haar ‘band’ met Jellal zou het ook niet veel goeds beloven. Als ze eindelijk een band had opgebouwd met iemand, dan zou Sparky dat weer voor haar verpesten met zijn gedrag. En het terugkeren in zijn Poké Ball kon niet, want hij vertikte het om naar zijn Poké Ball te gaan. Hij kwam er eigenlijk gewoon niet meer in. Nee, Sparky moest zijn gedrag drastisch veranderen, anders zou het niet goed komen met hem. De Pikachu was naar Jellal aan het kijken, had zich uiteindelijk weer terug omgedraaid. ‘Ik denk dat Sparky zich ook gewoon heel alleen voelde,’ verklaarde Deb haar woorden. ‘Ik heb hem niet gekregen, ik heb hem ergens gevonden. Hij was helemaal alleen en verwond. Dan zou je juist verwachten dat een Pokémon je dankbaar zou zijn als je hem dan uit zijn hachelijke situatie zou redden, maar Sparky niet. Hij is alleen maar verbitterd naar Pokémon en mensen toe, ik vraag me af of hij in zijn verleden vervelende mensen is tegengekomen. Misschien gedraagt hij zich nu wel zo naar ons, maar is hij diep vanbinnen heel kwetsbaar.’ Deb zuchtte. ‘Ik weet het ook niet.’ Verbaasd zag ze toe hoe Sparky zijn verdiende loon moest ondergaan toen de Machop naar de boom sprong en daar als een razende tegen begon te beuken. Ze had net al een flinke klap gehad door die stroom elektriciteit op te vangen, een razende Machop tegenhouden kon ze zich niet veroorloven. Bovendien had de Pikachu het zelf gezocht door zich zo te gedragen. ‘Pika, Pika!’ riep Sparky uit, terwijl hij met zijn pootjes op en neer zwaaide. Hij keek woedend naar beneden, probeerde zich vast te houden aan de tak. Zijn korte pootjes konden het echter niet aan en om de op- en neergaande tak vast te houden. Al snel viel hij naar beneden, maar hij wist zich in zijn val te draaien en kwam netjes op vier pootjes terecht. ‘Pikachu!’ riep hij kwaad naar de Machop, waarna hij zijn rug kromde. Zijn staart schoot in de lucht en zijn kraaloogjes keken vijandig.

Gespannen wachtte Deb af op wat Sparky zou gaan doen. Zou hij zich echt zo verlagen dat hij een onschuldige Pokémon terug aanviel op een tegenaanval? Want de Machop was het gevecht heus niet begonnen. Nee, het was Sparky geweest die gemeen had willen doen naar de Machop toe. Deb vond dat hij nu zelf maar de gevolgen van zijn daden moest onderzien. Ze ging hem niet helpen. Ze was al blij dat de Machop niet kwaad op haar geworden was. Sparky kwam echter weer uit zijn aanvalshouding, draaide zich om en rende naar de struiken. ‘Ik denk dat hij even gaat afkoelen,’ zei Deb zachtjes tegen Jellal, maar het was meer voor de Machop bedoeld. Deb keek naar boven. Ze merkte dat de lucht flink begon af te koelen, het begon dan ook avond te worden. Ze moest gapen en keek opzij naar Jellal. ‘Ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik denk dat ik me gereed ga maken voor te slapen,’ zei ze, waarna ze naar haar rugzak keek en zich besefte dat ze haar slaapzak thuis vergeten was. Tot nu toe was ze dan ook met geluk in het Pokécenter verbleven. Ze kreunde zachtjes. De weg naar een ander Pokécenter zou nog zeker twee dagen duren. Nou ja, ze had ergens nog wel een regenmantel liggen die lang genoeg was waar ze onder kon gaan liggen. Ze draaide zich naar Jellal. ‘Ik ben mijn slaapgerief vergeten,’ zei ze zuchtend. ‘Dus dat zal een koude nacht worden.’ Ze grinnikte, maar eigenlijk vond ze het niet zo grappig. En Sparky? Sparky zocht het daar maar uit in de struiken, Deb was het zat om zich steeds zorgen te maken om een Pokémon die niet eens naar haar wilde luisteren. Zo gingen ze natuurlijk nooit een Boulderbagde winnen, maar oké. Uiteindelijk zou ze nog wel wat andere Pokémon vangen en zou het wel goed komen, toch? Ze zuchtte. Ze was er niet gerust in. Ze keek naar Jellal, liep toen naar haar rugzak en haalde haar regenmantel tevoorschijn… die half gescheurd was omdat ze eergisteren een ervaring met een Beedrill had gehad. Met een kreun sloeg ze tegen haar voorhoofd. ‘Eh…’ Haar wangen werden rood, terwijl ze zich tot Jellal wendde. ‘Jellal?’ Nu steeg het rood echt naar haar wangen. ‘Heb jij misschien hier of daar nog wat liggen wat ik kan gebruiken om te slapen?’ Verlegen keek ze naar de grond en beet op haar onderlip. Echt zij weer om in zulke situaties verzeild te raken!