I don't know why they are haunting me always
But I know they aren't letting go
My feet are so tired, no wind blows my sentinel world
And once again they make me run away
Sonata Arctica – I’m Haunted

Daags na haar ontmoeting met Arya, begaf Quirina zich vol goede moed op weg naar de Mount Moon. Ara liep met deinende koppen naast haar mee. Het was nog vroeg in de morgen, want Quirina had niet zo goed kunnen slapen. Kwam dat door de spanning van haar eerste nacht in de wildernis? Of lag het gewoon aan de oneffen en harde bosgrond? Er hadden inderdaad takken in haar lijf zitten prikken, waardoor ze halverwege de nacht geïrriteerd was opgestaan en haar hele tent – voor zover je het een tent kon noemen – had leeggeveegd. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, want elke keer zag (of voelde) ze weer nieuwe steentjes of eikeltjes liggen.
Met zonsopgang had ze de hoop op een goede nachtrust opgegeven en was ze slaperig bij het uitgebrandde kampvuurtje gaan zitten. Eigenlijk wilde ze meteen weer op weg, maar Ara lag nog zo lief te slapen, dat ze hem niet wakker wilde maken.
Pas een uur later, ergens tussen half zeven en zeven uur, deed de Doduo zijn zwarte kraaloogjes open. Hij begroette Quirina vrolijk en ging op zijn poten staan. Quirina lachte een ongemeend lachje, want ze voelde zich niet écht vrolijk. Ze was chagrijnig door haar slechte nachtrust, vooral omdat ze de nacht ervoor ook al slecht had geslapen, en bij het idee dat ze nog een lange weg te gaan had naar Pewter City.
Ara kon gemakkelijk door haar toneelspel heen zien – hij kende haar langer dan vandaag – maar liet zich er niet uit het veld slaan. Om Quirina op te vrolijken, streek hij met zijn kop (de kop met de naam Amon) langs haar arm. Dat hielp altijd, zo ook vandaag. Quirina kon nooit lang chagrijnig blijven als Ara in de buurt was.

Nu waren ze dus op weg naar de bergen. Quirina zag ze al hoog boven zich uit torenen. Ze had niet verwacht dat de bergen zó hoog zouden zijn. Ze waren zelfs hoger dan de gebouwen in Saffron City!
Zonder dat ze het doorhad, begon ze steeds sneller te lopen. Ze wilde dolgraag eens een keer door de bergen lopen, dat was weer eens wat anders dan de bossen en de stad. Ze neigde al bijna naar het rennen, toen Atum haar aan haar schoudertas terug trok. Quirina keek verstoord achterom, terwijl Atum haar weer losliet. Amon gebaarde intussen overdreven met zijn kop richting een paar struiken.
‘Wat is daar mee, Ara?’ vroeg Quirina verbaasd. ‘Zit er iets in die struiken?’ Enigszins nieuwsgierig liep ze naar de struiken toe. ‘Ik zie niks,’ zei ze onderwijl, maar Ara maakte haar nog eens duidelijk dat ze naar de struiken moest kijken.
‘Wat dan, Ara?’ vroeg ze. ‘Het zijn gewoon braamstruiken!’ Oh! Braamstruiken! Nu begon het Quirina te dagen. Ze hadden nog niet gegeten die ochtend en waarom zouden ze niet wat bramen plukken? Theatraal omhelsde ze de twee koppen van Ara, onderwijl uitroepend: ‘Oh, wat ben je toch slim! Als ik jou toch niet had!’Daarna rende ze opgetogen naar de bramen toe. Ook Ara viel meteen aan op de struiken.

Even later vervolgden ze hun weg, een lege braamstruik achterlatend. Quirina had voor de zekerheid ook nog een heleboel bramen geplukt om mee te nemen voor later op de dag. Ze had ze in een van de vakjes van haar tas gestopt, op hoop van zegen dat ze niet allemaal geplet zouden worden.
De ingang van Mount Moon doemde voor haar op als een onheilspellend zwarte spleet in de berg. Hoewel de hoofdweg door de grot heen helemaal verlicht was, was het aanzienlijk donkerder dan het felle zonlicht dat buiten heerste. Quirina kon niet ontkennen dat ze een lichte spanning voelde toen ze in de grotopening stond. Wat voor vreemde wezens zouden er daarbinnen huizen? Spoken, misschien? Ze rilde. Ze wist dat er ook wat Pokémon van het Normaal-type rond moesten lopen, maar ze wist ook dat het geen Pokémon waren die ze per se wilde vangen. In haar hoofd had ze al min of meer vaststaan met welke Pokémon ze later haar gym wilde gaan leiden, en zo’n roze Clefairy hoorde daar in ieder geval niet bij. Het was teveel een ... nou ja... meisjespokémon. Zo’n Pokémon was vast niet bedoeld om te vechten, maar meer om aan contests mee te doen.
‘Kom je, Ara?’ zei Quirina uiteindelijk tegen haar Doduo, die zo te zien niet zo heel veel zin had om het daglicht achter zich te laten. Quirina kon hem geen ongelijk geven. Konden ze niet op een of andere manier óver de bergen heen, in plaats van er dóórheen? Ze keek omhoog, naar de stijle rotswanden. Oh, misschien zou het wel kunnen, maar haar toch zou zeker vele dagen langer duren dan ze wilde. Het liefst wilde ze vandaag Pewter City nog bereiken en dan in de avond Brock uitdagen. Hoe eerder ze die badge had, des te beter.
Maar ja, wie hield ze voor de gek? Ze had nog nooit van een Steenpokémon gewonnen. En bovendien was ze die stomme bergen nog die door.
‘Kom,’ zei ze nog een keer, dit keer meer gebiedend. Ze werd overvallen door een gehaast gevoel, alsof ze per se vandaag al de gym moest uitdagen. Zonder te kijken of haar Pokémon haar wel volgde, liep ze de grot in. ‘We moeten trainen,’ meldde ze ondertussen. Ze hoorde de nagels van Ara op de harde grond tikken. Toen ze een blik achterom wierp, zag ze dat hij zijn koppen laag hield en schichtig om zich heen keek. Zelf kreeg ze ook een akelig gevoel bij het aanzicht van de steeds kleiner wordende in/uitgang.

Het was pas een flinke kilometer en een paar bochten later, dat Quirina weer stil bleef staan. Ara kwam naast haar staan en samen luisterden ze naar... de stilte. Alleen maar stile. Quirina hield haar adem in. Hoorde ze daar water sijpelen? De stilte was niks voor haar. Ze hóópte het geluid van voetstappen te horen. Waarom was er niemand die met haar mee kon lopen? Gewoon één iemand die tegen haar kon praten? Ara was een lieve Pokémon, maar hij zei niks terug. Hij kon niks doen om de stilte te verdrijven en wist ook geen raad met...
Quirina sloot haar ogen. Daar waren ze. Ze wist dat ze zouden komen, maar had op het tegengestelde gehoopt. Lorelei begon als eerste. Een weeklacht galmde door haar hoofd, als een sirene uit de mythologie.
‘Nee...’ fluisterde Quirina ongelukkig.
‘Doorlopen,’ gebood de tweede stem, die ze Frigg had genoemd.
‘En trainen,’ voegde Hell, de derde stem, toe.
‘Hou op!’ smeekte Quirina. ‘Jullie zouden weggaan!’
‘Wij gaan nooit weg,’ reageerde Sága met haar zachte en lieflijk klinkende stem.
‘We kúnnen niet weg,’ zei Frigg. ‘Zonder ons zou je niet meer zijn wie je altijd bent geweest.’
Quirina opende haar ogen weer en zag dat Ara haar bezorgd aankeek. Ze knipperde de tranen weg die zich in haar ogen begonnen te vormen. ‘We lopen verder,’ meldde ze kortaf. ‘Snel.’ En ze voegde daad bij woord. Ze had het gevoel alsof de gang steeds smaller werd en ze kreeg het benauwd. Kon ze niet beter omdraaien en met een omweg naar Pewter City gaan? Maar misschien was ze al halverwege... misschien hoefde ze niet ver meer te lopen.
Iiieeeeeeeeeeaaaaaaaaaaaaaaah galmde Lorelei onophoudelijk door haar hoofd. Nu eens hard, dan weer zacht, maar immer aanwezig. Ze moest deze grot uit. Ze moest frisse lucht hebben. De wind in haar haren, de zon op haar huid. En het geluid van zingende Pidgeys in plaats van de vier stemmen in haar hoofd.

Plotseling klonk het geklapper van tientallen vleugels. Quirina moest wegduiken voor wat er dan ook door de grot kwam vliegen. Ze draaide zich snel om, maar Hell was sneller van begrip: ‘Doodt de Zubats en leer je Doduo hoe te vechten!’
Een fractie van een seconde wist Quirina niet wat ze moest doen, maar toen deed ze wat Hell van haar vroeg: ‘Ara, Quick Attack!’
Ara zoefde er meteen vandoor. Rennen was iets waar hij goed in was. Dat in combinatie met zijn scherpe snavels, leverde een geweldige Quick Attack op.  De Zubats, die in eerste instantie niet doorhadden dat ze aangevallen werden, wilden net een andere gang inslaan, toen twee van hen uit de lucht werden gehaald door Ara’s Quick Attack. Meteen ontstond er grote wanorde tussen de Zubats. Ze klapperden wild met hun vleugels en slaakten boze kreten. Quirina, die besefte dat een tweede Quick Attack geen zin zou hebben door de weinige ruimte, schreeuwde: ‘Peck, gebruik Peck!’
Ara begon wild van zich af te pikken en wist wat Zubats uit te schakelen. Quirina kon niks anders doen dan toekijken. Haar Doduo kende nog niet veel aanvallen (slechts drie) en de Peck was daarvan de enige die in dit geval echt nut zou hebben.
Er haakte nog een Zubat af en toen begon Ara opeens een andere aanval te combineren met Peck. Hoewel hij af en toe zijn snavel nog naar een Zubat uitstak, gebruikte hij nu duidelijk een andere aanval. Een wanhopigere en vurigere aanval.
Rage... besefte Quirina opgetogen. Haar Doduo had uit zichzelf de Rage geleerd! ‘Goed zo!’ gilde ze enthousiast. ‘Ga zo door Ara!’
Ara liet zijn Rage nog enkele seconden langer los op de Zubats, totdat ook de laatste vechter uitgeteld op de grond lag. Quirina rende meteen naar haar uitgeputte Pokémon toe en omhelsde hem. ‘Je bent geweldig, Ara,’ zei ze, waarna ze besefte dat het stil was geworden in haar hoofd. Het gevecht van Ara had al haar aandacht opgeslokt, waardoor de stemmen weer waren weggegaan.
‘Wacht,’ zei Quirina toen. Ze opende haar tas en haalde er wat bramen uit. ‘Na zo’n goed gevecht, heb je vast wel zin in eten!’ Ara uitte een vrolijk geluidje en viel meteen aan op de bramen. Zijn snavel kwam onder de bramenvlekken te zitten, iets wat hem een giechel van Quirina opleverde. ‘Ik weet zeker dat we Brock kunnen verslaan,’ zei ze, trots als ze was op haar Ara. ‘Je gaat die rotsen van hem gewoon door midden klieven alsof het bramen zijn. Ja, dat kun je wel.’ Ze aaide de Doduo over zijn koppen en zodra hij was uitgegeten, liep het tweetal met hernieuwde moed verder.