Een pakketje sturen

Onderwerp: Een pakketje sturen ma jan 09, 2012 6:28 pm

Met rustige passen liep Cynthia door de gangen van haar gym. Haar ogen gleden over de muren, over de foto´s en schilderijen die daar in de loop der jaren waren opgehangen. Op de foto´s waren stukken van gevechten te zien die hier in de gym waren gevoerd. Spectaculaire momenten uit zware gevechten, maar Cynthia had er alleen maar fijne herinneringen aan, ook al had ze al menig gevecht verloren. Ja, de trainers van tegenwoordig werden steeds slimmer. Steeds vaker kwamen er trainers met elektrische typen of grassoorten haar uitdagen. Misschien moest zij haar strategieën dan ook maar aanpassen? Hmmm, misschien, maar nu was ze dat nog niet van plan. Haar manier van vechten beviel haar, dus waarom zou ze dat veranderen?

Tijdens het nadenken was de vrouw verder gelopen, tot ze bij een deur was aangekomen. Haar ogen waren op deze deur gericht, waarop een bordje met de tekst “galerij” hing. Cynthia legde haar hand op de deurklink, drukte deze naar beneden en opende de deur. Haar hand zocht het lichtknopje naast de deur en klikte deze aan. Flikkerend gingen de lichten aan, zodat de kamer achter de deur zichtbaar werd. De ruimte was niet heel groot, maar was wel vol. Langs de muren waren vele kasten geplaatst, vol met planken. Op de planken lagen allemaal verschillende kussens. Cynthia liep naar één van de kasten en liet haar ogen even over de stenen glijden die op de kussens lagen. Waterstenen. Misschien wel dertig, lagen in de ze ruimte op kussentjes, wachtend op het moment dat ze gebruikt zouden worden.

Hoe de vrouw aan zoveel waterstenen kwam? Dat was vrij simpel. De stenen waren in de loop van de tijd verzameld. Gekocht, gekregen of gevonden. Al zo lang als de watergym bestond was er een galerij waar deze waterstenen waren uitgestald. Aangezien de gym al heel wat jaren bestond, was het niet zo raar dat er al zoveel stenen lagen. De stenen behoorden allemaal tot de familie Claves, welke al een groot aantal jaren, misschien wel al vanaf het begin der tijd, de baas waren van de gym in Cerulean City.
Cynthia hief haar hand en pakte een watersteen van zijn kussentje. Ze keek er even naar. De steen was prachtig blauw en bevatte een waterdruppel. De vrouw was van plan om de Shellder die ze onlangs had gevangen te laten evolueren. Shellder waren één van de weinige pokémon die alleen met een steen konden evolueren. Daarom was een wilde Cloyster ook zeer zeldzaam. Natuurlijk kwam een wilde pokémon wel eens een steen tegen, en dus was het niet zo heel raar als je een Cloyster tegen kwam op zee, maar erg vaak gebeurde dat niet. Enfin, Cynthia was dus van plan Shelby te helpen evolueren. De Shellder was erg sterk en ze hoopte dat zijn evolutie bij zou dragen aan zijn kracht en ontwikkeling.

Resoluut stak de vrouw de steen in haar zak, waarna ze het lege kussen opborg in een ladekast. Ze kwam overeind en draaide zich om. Plots vonden haar ogen de kleine glazen vitrine die in het midden van de kamer, aan het einde tegen de muur stond. In de vitrine was een kistje geplaatst, welke drie stenen bevatte. Cynthia liep naar de vitrine toe en keek naar het kistje. Het was heel zeldzaam, want het bevatte een complete evolutieset, bestaande uit een water-, vuur- en dondersteen. Cynthia’s moeder had het ooit, jaren geleden, toen zij nog de leider van deze gym was geweest, gekregen van een reizende trainer die er geen raad mee wist, daar hij geen pokémon had die met deze stenen konden evolueren. Hij had gehoord dat de gym in Cerulean vele stenen had en had toen besloten de evolutieset aan de gym te schenken.

Langzaam legde ze een hand op het koude glas van de vitrine, starend naar het kistje. Zij, als waterpokémontrainer, had niet veel aan een evolutieset, daar zij geen vuur- of elektropokémon had. Kenji, echter, zou veel aan de set kunnen hebben, aangezien hij een Eevee bij zich had. Die zou aan alle drie de stenen wat hebben. Hmmm, zou ze de set naar hem opsturen? Natuurlijk hoopte Cynthia dat Kenji in haar voetsporen zou treden en zijn Eevee in een Vaporeon zou laten evolueren, maar in de loop der jaren had Cynthia geleerd dat dwang niet echt hielp bij haar zoon. Ze moest hem een keus geven en hopen dat hij de juiste maakte. Dat was dat, Cynthia had een besluit genomen. De vrouw haalde een sleuteltje uit haar zak, opende de vitrine en haalde het kistje eruit. Ze deed het zorgvuldig op slot en stak het toen onder haar arm. Met het kistje en de watersteen verliet ze de ruimte. Het licht werd uitgedaan en de deur werd gesloten. Cynthia draaide de deur op slot en liep toen door de gang terug naar de ingang van de gym.

Buiten scheen een heerlijk zonnetje terwijl Cynthia de gym verliet en naar het huis van haar ouders wandelde. Ze was van plan de Pidgeot van haar vader te gebruiken om het kistje naar Kenji te sturen. Ze wilde eigenlijk gebruik maken van het Pidgey Post Office, maar om dan helemaal naar Viridian te rijden, kon ze het pakketje net zo goed persoonlijk aan Kenji geven, want als ze dan naar Viridian zou rijden, zou ze hem hoogstwaarschijnlijk wel tegen komen. ‘Hallo mijn kind!’ riep haar moeder al van ver toen Cynthia door het tuinhek de tuin van haar ouderlijk huis betrad. ‘Hallo moeder,’ glimlachte Cynthia terwijl ze de vrouw omhelsde. ‘Hoe gaat het met je?’ vroeg ze terwijl de twee vrouwen samen naar de veranda liepen. ‘O best mijn kind,’ reageerde de oudere vrouw met een glimlach. Op de veranda zat, zoals gewoonlijk, haar vader met zijn trouwste pokémon aan zijn zijde. ‘Dag vader,’ glimlachte Cynthia. Ze boog even voorover om de man een kus te geven. ‘Hallo Cynthia. Wat leuk dat je even langs komt! Waar is Kenji? Heb je hem thuis gelaten?’
‘Nee pap, die is op reis, weet je nog?’ Ze schudde haar hoofd. Haar vader begon al aardig vergeetachtig te worden. Of hij was gewoon doof en had het niet gehoord toen Cynthia had verteld dat Kenji was vertrokken de laatste keer dat ze hier was geweest.

‘O ja!’ reageerde de man, waarna er een tevreden grijns op zijn mond verscheen. ‘Mooizo. Daar wordt die jongen hard van.’
‘Ja, fijn,’ reageerde Cynthia grimmig. Ze wilde helemaal niet dat haar zoon harder werd, maar juist zachter! ‘Enfin, pap, mag ik jouw Pidgeot even lenen? Ik wil een pakketje opsturen naar Kenji.’
‘Tuurlijk, hier.’ De man haalde een dofrode pokéball tevoorschijn en in een flits verscheen er een enorme Pidgeot. Cynthia stond op, wikkelde het kistje dat ze bij zich had in bruin papier, deed er een kaartje bij en liep naar de enorme vogel. ‘Pedro, zou je dit naar Kenji willen brengen?’ Ze hield het pakketje omhoog. De Pidgeot knikte, pakte het pakketje van Cynthia aan en steeg snel op. De pokémon leek duidelijk blij dat hij zijn vleugels weer eens kon strekken. Cynthia hoopte dat Pedro wist waar Kenji was, anders was het ook zo sneu, een pokémon de wijde wereld in sturen op zoek naar de zoon waarvan je zelf niet eens weet waar hij is. Goed, dat was dat, dan was het nu tijd voor- ‘Wil je misschien een kopje thee schat?’
‘Ja graag.’ Cynthia nestelde zich in een stoel naast haar vader en bleef de rest van de middag bij haar ouders.

+4

» Een belangrijk pakketje

Een pakketje sturen

Een pakketje sturen

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen