Na een tijdje vliegen op haar Dragonair was Destiny aangekomen in Fuchia City. De vrouw was blij weer op het land te zijn. Hier was de omgeving ten minste wisselend, in tegenstelling tot de zee die één uitgestrekte watervlakte was. Destiny klopte haar Dragonair even dankbaar op zijn hals, waarna ze de pokémon liet terugkeren in zijn pokéball. Vervolgens draaide ze zich om en liep ze naar haar motor toe die ietsjes verderop geparkeerd stond. Ze was vanaf Vermillion naar Fuchia gereden op het ding, want ze was niet van plan geweest met het openbaar vervoer te gaan. Ze had natuurlijk kunnen vliegen, maar aangezien ze al een heel eind vliegen over de zee in het vooruitzicht had, was het wel fijn om even op de motor rond te scheuren. Vooral het scheuren en het mensen van de sokken rijden was leuk. Hoe mensen soms te keer konden gaan als je hen bijna aanreed. Waar maakte ze toch zo'n probleem van? Het was toch bijna? Das dus niet helemaal. Even grinnikte Destiny terwijl ze vanaf het strand de boulevard opliep. Haar motor stond een eindje verderop geparkeerd en trok blijkbaar veel bekijks. Een paar jonge kinderen stonden er met open mond naar te staren, alsof ze nog nooit zoiets cools hadden gezien. Destiny moest toegeven dat het voertuig (gitzwart met donkerpaars prikkeldraadpatroon) aardig opviel, maar er zo naar gapen was toch ook niet nodig?

De kinderen keken verbaasd op toen ze naar hen toe kwam lopen, maar hun monden zakten nog verder open toen ze haar naar de motor toe zagen lopen. Ze negeerde hen, haalde haar motor van het slot en deed de zware ketting in haar buddie. Haar helm haalde ze hier weer uit, welke overigens bij haar motor paste, en legde deze op haar zadel. Achter zich hoorde ze de kinderen met elkaar fluisteren, blijkbaar wilden ze iets tegen haar zeggen, maar durfden ze geen van allen. 'Mooie motor mevrouw!' riep er uiteindelijk één. Destiny keek even achterom, toverde een achteloze glimlach tevoorschijn en richtte haar aandacht toen weer op haar motor. Ze stak de sleutel in het slot en wilde net haar helm opzetten toen één van de kereltjes weer tegen haar sprak. 'U heeft ook pokémon!' riep één van de kinderen. Scherp opgemerkt dacht de vrouw even. Waarschijnlijk hadden ze de pokéballs aan de riem van haar rokje gezien op het moment dat ze voorover had gebogen om de sleutel in de motor te steken. 'Dat klopt,' antwoordde ze simpelweg. Ze poogde voor een tweede keer haar helm op te zetten, toen het kind haar opeens uitdaagde voor een gevecht. Destiny legde haar helm weer neer, draaide zich langzaam om en keek het kind achteloos aan. 'Hoe oud ben je, acht? Waarom zou ik in hemelsnaam tegen jou vechten?' Het kind keek haar beledigd aan en richtte zich toen in zijn volle lengte op. 'Ik ben al tien hoor! Ik ben de beste van mijn klas.' Destiny lachte schamper. 'Dat stelt dus niks voor,' reageerde ze, waarop het kind nog bozer werd. 'Bent u soms te laf om te vechten?' Destiny stootte een honende lach uit. 'Ha! Laf? Je weet niet eens hoe je dat schrijft! Ik ga mijn tijd echt niet verspillen aan een gevecht dat nog niet eens een minuut gaat duren.'

Het kind leek bijna uit elkaar te knappen van woede, iets wat Destiny zeer amusant vond. Ze moest toegeven, het kind had wel lef, zomaar een Commander van Team Rocket uitdagen voor een gevecht. Aan de andere kant, waarschijnlijk had het kind niet eens door wie hij voor zich had. Misschien maar goed ook, ze mocht van Night namelijk niet te veel aandacht trekken. Het was de bedoeling dat Team Rocket zo lang mogelijk in het geheim opereerde en dus moest ze zich gedeisd houden. Het kind ging intussen verder met haar uitdagen en Destiny begon langzaamaan zin te krijgen om de grond gelijk te maken met dit kind. 'Prima, kom maar op,' besloot ze uiteindelijk. 'Uh, echt?' Het kind leek compleet uit het veld geslagen dat Destiny zijn uitdaging aannam en de vrouw vermoedde heel even dat hij gewoon had gebluft en nooit van plan was geweest om met haar te vechten, laat staan dat hij een pokémon bezat, maar hij herstelde zich snel en nam een zelfverzekerdere houding aan. 'Oké dan! Één tegen één, ik kies eerst.' Destiny stemde toe. Waarschijnlijk had de jongen maar één pokémon, maar wilde hij dat verbergen door de eerste keuze bij hem te laten en zo te doen alsof hij meerdere pokémon had. Slim kind. Destiny haalde de sleutel weer uit haar motor en ging toen een eindje van de jongen vandaan staan voor het gevecht. Dit ging een eitje worden. Dat kind kon nooit iets sterkers dan een Rattata of Pidgey op zak hebben.

Destiny wachtte rustig af tot de jongen zijn pokémon zou kiezen. Zelf had ze al besloten om Dratini in te zetten. Dit was niet haar zwakste pokémon, dat was Zubat, maar ze vond het niet nodig om haar Dragonair in te zetten. Zo veel uitdaging ging dit gevecht niet worden, Dratini zou zich prima redden. 'Henkie, ik kies jou!' Wtf? Henkie? Wie noemde zijn pokémon nou Henkie? Destiny keek het kind vol ongeloof aan, maar richtte toen haar aandacht op de pokémon die tevoorschijn kwam. De pokémon die tevoorschijn kwam was veel groter dan een Rattata of Pidgey en Destiny keek dan ook verbaasd naar de strijdlustige Scyther die was verschenen. Hoe kwam een kind van tien aan zo'n sterke en vrij zeldzame pokémon als Scyther? Pas toen bedacht ze zich dat deze pokémon waarschijnlijk van één van zijn ouders was en dus eigenlijk niet van hem. Hmmm, dit beest kon nog wel eens sterker zijn dan ze had gedacht. Misschien dan toch maar voor Dragonair kiezen? Neh, Dratini was sterk genoeg om dit af te kunnen handelen en mocht ze toch nog verliezen, dan zette ze gewoon Dragonair in, regels of niet. Ze was verdorie niet voor niks lid van Team Rocket. 'Ik zie dat je de pokémon van pappie hebt geleend?' sneerde Destiny, gokkend dat de pokémon van de vader was. Het kind werd rood, wat haar vermoedens bevestigde. 'Schattig hoor. Eens zien hoe hij het doet tegen mijn Dratini.' Terwijl ze dat zei gooide ze een pokéball op en in een witte flits verscheen een kleine, blauwe zeeslang; de Dratini die ze van Night had gekregen. Ze had nog niet echt veel met de pokémon gevochten, maar aangezien ze hem van Night had gekregen, mocht ze er toch el vanuit gaan dat de pokémon heel sterk was.

Het kind deed de eerste aanval, iets wat Destiny prima vond. Scyhter mocht best dichterbij komen, des te meer kans had ze omhet beest te verwonden. 'Scyther toe je Slash!' riep het kind aan de overkant, waarop de Bug-pokémon acuut reageerde. Hmm, hij was in ieder geval goed afgericht. 'Dratini, ontwijk en doe Slam,' zei Destiny simpelweg tegen haar pokémon. De Dratini veerde zichzelf met zijn lichaam omhoog, ontweek de aanval van Scyther, maakte een salto voorover en sloeg de groene pokémon hard op het hoofd. Het kind aan de overkant sprong boos op en neer terwijl zijn Scyther even versuft rondliep door de klap op zijn hoofd. Hèhè, losertje. 'Doe je Fury Cutter!' riep het kind, waarop de Scyther weer aanviel. Destiny weerde dit af met een simpele Dubbleteam. Het kind aan de overkant stond nu bijna op en neer te springen van woede terwijl hij zijn pokémon bevelen toeschreeuwde. Af en toe wist hij Dratini te raken, maar echt veel effect had het niet. Na een tijdje had Destiny er wel genoeg van. Hoewel ze de Scyhter al genoeg klappen had uitgedeeld stond het beest nog altijd overeind. Dat hij sterk was, was dus wel duidelijk. Hmm, misschien moest ze hem maar van dat joch stelen. Het was wel duidelijk dat hij deze pokémon niet waard was, en hij was niet eens van hem. Ze had nog wel een aantal Darkballs in haar tas liggen, dus ze kon hem zo meenemen als ze wilde. Ja, misschien moest ze dat maar doen, dan had ze in ieder geval een pokémon meegebracht voor Night, al was het dan niet de Articuno die hij had gewild. 'Dit gevecht heeft lang genoeg geduurd. Dratini, maak het af met Icebeam.' De Dratini knikte, opende zijn bek en vuurde een ijsstraal op Scyther af. De pokémon was snel en wist het grotendeels te ontwijken, maar Dratini raakte één van zijn poten en dus zat de pokémon vast. Hij probeerde zich nog los te maken met zijn scherpe zwaarden, maar Dratini bevroor hem volledig en het spel was uit.

Het kind stond er verslagen bij, te verbaasd dat hij had verloren, en rende toen naar voren. Destiny genoot nog even van deze aanblik; een bevroren Scyther en een klein jongentje dat er huilend bij stond, met zijn vuisten op het ijs trommelend in een poging het te breken. Hoe ontroerend. Not! Destiny opende haar tas, haalde er een Darkball uit en gooide deze naar de Scyther. De bal raakde de klomp ijs, zoog de pokémon in een zwarte flits op en vloog naar haar terug. 'Hé, geef terug! Die is van mij!' schreeuwde het kind woedend. Destiny trok haar Dratini terug en keek minachtend op het kind neer. 'Kom zeg, je bent die pokémon niet eens waard, dus ik neem hem mee.' Ze draaide zich om en wilde teruglopen naar haar motor, maar de kinderen hielden haar tegen. 'Geef me mijn pokémon terug!' Destiny sloot even haar ogen en grijnsde. 'Ga aan de kant,' ze ze enkel, maar de kinderen wilden niet wijken. 'Goed, wie niet horen wil,' ze pakte een pokéball van haar riem, 'moet maar voelen. Zubat, doe je Supersonic!' De Zubat verscheen in een witte flits en verwarde de kinderen met zijn supersonische stralen. Destiny liep om ze heen, zette haar helm op, startte haar moter en draaide om. Ze liet Zubat terugkeren, keek nog even smalend naar de verwarde kinderen en scheurde toen hard weg. Ha, was haar dag toch nog een beetje productief geweest. Hard scheurde ze door de stad en al gauw was ze op weg naar Vermillion en de Headquarters van Team Rocket.

OOC: De kids die ik aanval en beroof zijn NPC's

+5 voor deze geniale post!

Vijf is natuurlijk ons limiet, maar voor uitzonderlijke posts geven we graag wat meer. +3 erbij!